Α ωραία ρε παιδιά, και ήθελα τόσο καιρό να πω κάτι για το γράφημα γιατί με μπερδεύει. Η κίτρινη γραμμή είναι ποσοστό?? 
1 Like
εγώ από τη στιγμή που μπήκε το μεταλ περίμενα να μικραίνει διαρκώς.
1 Like
Κλασμα, συμμετοχες/δισκοι, καπως εμφανιζεται σε αυτο στην πορεια του χρονου αν οι δισκοι που προτεινονται αυξανονται η οχι αναξαρτητα των συμμετοχων
Κλασμα που εχει πολλαπλασιαστει με το 100 θα ελεγα εγω, πχ το 1980 που εχουμε περιπου 45 δισκους και περιπου 48 συμμετοχες (προεδρε με το ματι ε) η κιτρινη γραμμη ειναι στο (48/45)*100=περιπου 107.
Εναλλακτικα, μπορει καποιος να το δει και σαν ποσοστο που εγραψε και ο φιλτατος @nnnkkk , δηλαδη 107%
Ναι αλλά είναι επί 100 έτσι? Διαφορετικά δε βγάζει νόημα.
Επίσης
Αν θες να μετρήσεις αυτό, δεν πρέπει να κάνεις το αντίστροφο?
Θέλει δεύτερο άξονα ρε.
- Iron Maiden - Powerslave. Δε θα παίξει σχεδόν ποτέ πια. Δε χρειάζεται. Κλασσικό από την κορφή ως τα νύχια, παρά τις όποιες ατέλειες (δυο εύκολα σκιπ). Η εύκολη λύση στο ερώτημα “ποιο είναι το καλύτερο από τα 80s Maiden” (δεν πρόκειται για τη σωστή απάντηση).
- Metallica - Ride the lightning, Δε θα παίξει ποτέ πια. Δε χρειάζεται. Κλασσικό από την κορφή ως τα νύχια, παρά τις όποιες ατέλειες (δυο πανεύκολα σκιπ).
- Nick Cave and the Bad Seeds - From Her to Eternity. Η απαρχή, καλύτερο από ό,τι προηγήθηκε, χειρότερο από ό,τι ακολούθησε.
- Meat Puppets - Meat Puppets II. Τα έγραψε μια χαρά ο @hopeto. Μυστηριακό, σαμανικό, μαστουρωμένο. Προφήτες των 90s.
- Black Flag - My war. Χαρντκοραδες με μακριά μαλλιά και τα μισά τραγούδια φόρο τιμής στους Black Sabbath. Ή μήπως τελικά μεταλλάδες; Οι πρώτοι τους κράξαν. Οι δεύτεροι αδιαφορούσαν. Ο δίσκος αυτός εντούτοις έμεινε στην ιστορία.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
23 Likes
Μαλάκα, αυτό το εξώφυλλο είχε γίνει αφίσα από τη Villa Amalias!!!
2 Likes
σημερα εμαθα οτι υπαρχει τραγουδι απο Bon Jovi το οποιο λεγεται Shot Through The Heart και δεν εχει καμια σχεση με το You Give Love a Bad Name
4 Likes
Ωχ μπηκαμε και στο γκλαμ τωρα; Καταστροφη. Εχω δεκα δισκακια, ολα πρωτοκλασατα, 3-4 για πρωτη θεση και ολα για πενταδα. Χωρις εξτραδακια που θα μαθω απο δω μεσα. @anhydriis θα κανεις καλοκαιρι χωρις παντοφλες στην καυτη αμμο, εξαιτιας σου γινονται ολα αυτα.
7 Likes
Χωρίς πολλές εξηγήσεις, πάμε:
1. Iron Maiden - “Powerslave”: Ο πιο καθοριστικά μεταλλικός τους δίσκος επικών διαστάσεων. Έκανε κραχ από το εξώφυλλο. Γιγαντιαίες συνθέσεις με το απείρων επικών διαστάσεων “Rime of the Ancient Mariner”. Τίποτα και καμία μεταγενέστερη σύνθεσή τους δεν μπορεί να το εκθρονίσει. Σε αυτό το άσμα είναι όλο το μεγαλείο της συγκεκριμένης μπάντας από το μεγάλο νησί. Όταν, δε, παίζει το “The Duellists”, πάντα, είναι σα να έχω δυο τρεις κιθάρες στα χέρια μου κατά τη διάρκεια του air guitar playing along.
2. Queensryche - “Warning”: Ακόμα κι αν είχε μόνο το “Take Hold of the Flame” και δήλωναν, ότι αδυνατούσαν να συνθέσουν κάτι επιπλέον, πάλι θα μέτραγε το ποιόν αυτού του μουσικού σχήματος. Κατάλαβαν, πως το ζητούμενο γι’ αυτούς δεν ήταν να παίξουν ταχύτατα, αλλά να αλλάξουν τον τρόπο αντίληψης μιας ολόκληρης σκηνής και ενός ολόκληρου ήχου. Το US metal είναι αυτό που είναι ως μεγαλείο μουσικής σκηνής, επειδή γνωρίστηκε με το prog και συζεύχτηκε μαζί του. Και το “Warning” είναι ο σημαντικότερος λίθος μαζί με μερικά ακόμη που είναι καθοδόν. Και αν μπει στα ηχεία, δε με νοιάζει ν’ ακούσω και την υπόλοιπη εξαιρετική τους δισκογραφία, που τελειώνει το '94.
3. Mercyful Fate - “Don’t Break the Oath”: Εδώ έδεσαν όλα. Εδώ είναι η καταιγιστική ισχύ. Εδώ είναι οι αιχμηρότερες κιθάρες, που υποκειμενικά, ξεπερνάνε ακόμη και τα “καρφιά” των Judas Priest. Εδώ, όμως, αποκτάει και περισσότερη ουσία ο προοδευτικός τρόπος σύνθεσης, κάτι που το υιοθέτησαν και το διαχειρίζονται άριστα, σήμερα, οι Thy Darkened Shade. Επιπλέον, αυτό το υπέροχο “To One far Away” είναι η απόλυτη συνέχεια του “Between the Walls” των UFO. Α ρε και να μην τέλειωνε ποτέ αυτή η μελωδία…
4. Scorpions - “Love at First Sting”: Βρήκαν την εμπορική τους ταυτότητα. Δεν ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, αλλά φτιάξανε ακόμη ένα δίσκο γεμάτο από hits, κλείνοντάς τον με τον πιο συναισθηματικό τρόπο και μ’ ένα μεγαλοπρεπές σε ουσία κιθαριστικό solo από τον Rudolf. Μπορεί να σόλαρε λίγες φορές, αλλά όταν το έκανε… Επίσης, παρά την εμπορικότατη απήχησή τους, μπορούσαν ακόμα να φτιάχνουν δυναμίτες στην όψη του “Coming Home”. Τελευταία τους εμφάνιση οι Scorpions από μέρους μου στις λίστες.
5. Dead Can Dance - “Dead Can Dance”: Τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε (λέμε τώρα…) και βρίσκουμε καταφύγιο μουσικό εκεί που δεν το περιμένουμε. Λοιπόν, οι συγκεκριμένοι, είτε είναι αποδεχτό, είτε όχι, από αυτό το ντεμπούτο έδειξαν ότι δεν υπάγονται πουθενά και, πως ό,τι ήταν να κάνουν, θα το έκαναν με ευθύνη. Γοτθικοί, post κολλεκτίβες και παρόλα αυτά, η Lisa δεν έχει αποκαλύψει (ούτε στον εαυτό της) το πραγματικό φωνητικό της μεγαλείο. Πολύ καλή η κίνηση, που μετά την επίσημη κυκλοφορία του, προστέθηκαν στο υλικό τα άσματα του ΕΡ “Garden of the Arcane Delights” με το πανέμορφο " In Power We Entrust the Love Advocated".
Εξώφυλλο της χρονιάς (ασυναγώνιστο):
25 Likes
Ξεχάστηκα πριν για το εξώφυλλο της χρονιάς.
Πανέμορφο το Powerslave (οριακά εκτός εκλογικής πεντάδας), και το Last in line του Dio, drawing also on egyptian thematics, αλλα θα βαλω το “Ride the Lightning”. Όταν η φράση και το περιεχόμενο της ηφαιστειώδους ηλεκτρικής εκκένωσης που ακολουθεί το acoustic intro του Fight Fire With Fire μέχρι το βαγκνερικό φινάλε του Call of Ktulu συμπίπτουν με μία εικόνα, απλή μεν, to the point δε. And so deadly fucking serious, spot-on, an execution of metal perfection.
Εδιτ - ως δευτερη επιλογη, το εξωφυλλο της “Διαταραξης”. Το πανκ στην Ελλαδα ηρθε μαζι με το μετα-πανκ, σκοτεινο, στα σοκακια περιξ Προπυλαιων, στα δολοφονικα σημεια Στουρναρα και λοιπα. Το εξωφυλλο ειναι η τελεια αποτυπωση εκεινης της εποχης, εκεινης της αυρας, εκεινων των κραυγων.
5 Likes
Γέλασα δυνατά
5 Likes
Είχε προηγηθεί αυτός ο ογκόλιθος το 1983.
8 Likes
Ωχ, πώς μας ξέφυγε το εξώφυλλο της χρονιάς! Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν θυμάται τους Pantera προ Cowboys from Hell - ίσως και καλύτερα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι έχουν ένα αξιόλογο αλά Priest αλμπουμ-το Pοwer Metal του '88.
2 Likes
Δεν εχω ακουσει νοτα απο αυτα… στα ποσα δευτερόλεπτα θα το κλεισω?
1. Metallica - Ride the Lightning
Αν είχα μια χρονομηχανή, μια από τις πρώτες στάσεις μου θα ήταν τα Sweet Silence Studios της Κοπεγχάγης εκείνο το Φλεβάρη του 1984. Θα ήθελα να δω από κοντά τι στο διάολο ηταν στο μυαλό αυτών των 20άρηδων και λίγους μήνες μετά το ωμό, εφηβικό, αθώο σχεδόν Kill Em All έφτασαν σε τέτοιο σημείο προόδου και ωρίμανσης του ήχου (και των στιχων) τους. Πως, την ώρα που έκαναν εκατοντάδες μπάντες να προπαθούν να παίξουν πιο γρήγορα από αυτούς, αυτοί έριξαν τις ταχύτητες, βρήκαν τα μελωδικά ξεσπάσματα που έγιναν trademark του ήχου τους, έγραψαν αυτό το επικό instrumental.
Ας μη γελιόμαστε βέβαια, το Ride the Lightning παραμένει ένας θρας δίσκος. Η ακουστική κιθάρα στην έναρξη του είναι τόσο παραπλανητική, που με κάνει να νοιώθω σαν ένα πυγμάχο που κατεβάζει τα χέρια του νομίζοντας ότι άκουσε το καμπανάκι, πριν έρθει το καταιγιστικό σφυροκόπημα που τον ξαπλώνει στο πάτωμα.
Δεν είναι όμως αμιγώς θρας. Δεν τους χωρούσε πλέον το genre το οποίο δημιούργησαν. Το φανερώνει το Fade to Black - ένα από τα καλύτερα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν ποτέ - το σχεδόν κλασικό κλείσιμο του Ktulu (Βαγκνερικό © @Curehead) το οποίο όχι τυχαία συνεχίζει να υμνεί ο Fenriz σε κάθε ευκαιρία, το μπάσο στην εισαγωγή του Bells, το σχεδόν γηπεδικό ρεφραιν του Escape - κι ας το αντιπαθει ο James σαν radio friendly. Όπως άλλωστε φανέρωνε και το insert του δίσκου, η μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία μόλις ξεκίνησε.
2. Celtic Frost - Morbid Tales
O @Ironman1 τα έγραψε τόσο καλά για το Satanic Rites που θα μπορούσα απλά να κάνω clopyright και να γράψω τα ίδια, παραμένοντας επίκαιρος. Πρωτόλειο ακραίο μέταλ. Αυτό που λατρεύω σε αυτό το δίσκο είναι ότι είναι μια μουσική γέφυρα των ακουσμάτων που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του, με αυτές που επηρρέασε. Από το NWOBHM (ακούμε άλλωστε τους Diamond Head στο εναρκτήριο riff του “Dethroned Emperor”), τους Motorhead, το Kill Em All, τους Discharged. Παράλληλα όμως είναι σημείο αναφοράς οι sludgy ταχύτητες, ο μοναδικός ήχος του μπάσου, το groove, όλα τα στοιχεία δηλαδή που τόσο πολύ επηρρέασαν το δεύτερο κύμα του Black Metal. Δεν είναι ακόμα το γιγαντιαίο, επικών διαστάσεων δημιούργημα σαν το To Mega Therion, είναι όμως εξίσου μεγαλειώδες.
3. Mercyful Fate - Don’t Break the Oath
Είναι το καλύτερο MF? Τους ξεπέρασε ο Βασιλιάς σόλο; Έχει σημασία;
4. Manowar - Hail to England
Ακόμα και a capela να τραγουδούσε ο Eric Adams θα ήταν ένας τοπ δίσκος.
5. Metal Church - Metal Church
Πολλοί δίσκοι μπορούσαν να βρίσκονται εδώ, αλλά αυτή η μπάντα είναι από τις πιο αδικημένες μέταλ μπάντες όλων των εποχών. Ας αδικηθεί και κάποιος άλλος.
Τα μη μέταλ
- Rush - Grace Under Pressure
- Prince - Purple Rain. Τον ανακάλυψα με το θάνατο του Prince. Με τεράστια καθυστέρηση δηλαδή.
- Bruce Springsteen – Born In The USA. Το magnum opus του;
- Van Hallen - 1984.
- Run-D.M.C. – Run-D.M.C.
Τα αδικημένα - χωρίς σειρά προτίμησης.
- Iron Maiden - Powerslave
- Judas Priest - Defenders of the Faith
- W.A.S.P. - s/t
- Twisted Sister - Stay Hungry (ακουω το The Price αυτή τη στιγμή και μετανιώνω ήδη που δεν είναι στην 5αδα)
- Dio - The Last in Line
- Cirith Ungol - King of the Dead
- Bathory - s/t
- Helstar - Burning Star (αυτοί εδώ θα μας απασχολήσουν στο εγγύς μέλλον)
- Armored Saint - March of the Saint (θα μπορούσε να είναι στο Νο.5 με την ίδια αιτιολογία)
- Voivod - War and Pain
Και δεν έχω αναφέρει Queensryche, Fates Warning, Deep Purple, Saint Vitus, Trouble, Omen, Cloven Hoof, Pretty Maids, Ostrogoth, Yngwie Malmsteen και και και… Όποτε σταματάω εδώ πριν ξεκινήσω το γράψε-σβήσε πάλι
17 Likes
Οι συγκεκριμένοι δίσκοι Pantera δεν είναι τόσο κακοί όσο λέγεται, τους έχω ακούσει όλους. Glam είναι τα πρώτα με τον άλλο τραγουδιστή (Terry Glaze το όνομά του), το Power Metal είναι λίγο πιο μέταλ, αλλά και πάλι, με το CoF ξαναγεννήθηκαν. Και με το VDoP, ξαναγεννήθηκαν 
Αυτό είναι 1982!
Για μένα όχι, αλλά είναι στο τοπ-5.
7 Likes