Ναι ρε Silent!
Δεύτερη φορά που το διαβάζω αυτό
Ρε πώς αλλάζουν οι καιροί…
Τουλάχιστον εδώ αλλάζουν προς το καλύτερο.
3 Likes
Το έλεγα από πάντα. Με διαφορά το πιο αδύναμο από τα 80s έπη των Maiden.
1 Like
Περίμενα εναγωνίως πότε θα ήταν η πρώτη φορά που δε θα έγραφες τη φράση-φετίχ σου “με αυτήν τη σειρά” (πραγματικά το έβαζες πάντα, λες και υπήρχε ο κίνδυνος ο anhydriis να στην αλλάξει). Προτείνω για παραδειγματισμό όντως ο anhydriis να τα κατατάξει όπως θέλει ΑΦΟΥ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΣ.
9 Likes
Καντε οτι θελετε
1 Like
Με αυτήν τη σειρά να του τα βάλετε.
20 Likes
4 Likes
Και προφανώς σε ενέπνευσαν για ένα καταπληκτικό κείμενο!
2 Likes
1986
- Metallica - Master Of Puppets
- Queen - A Kind Of Magic
- Depeche Mode - Black Celebration
- Iron Maiden - Somewhere In Time
- Megadeth - Peace Sells… But Who’s Buying?
15 Likes
Με οποια σειρα βολευει το φαμιλυ
Ελάχιστη περίληψη που δεν μπορεί να συμπεριλάβει πλήρως τον ωκεανό συναισθημάτων που μου γεννάει ένας τέτοιος δίσκος! Σε ευχαριστώ πάντως 
2 Likes
Μπράβο ρε, τρομερός δίσκος!
Fixxxed 
4 Likes
Στη δανείζω για μερικές μέρες μέχρι να κάνω τη λίστα μου γιατί έχω να πεταχτώ στη Σουηδία…
ΥΓ: Βερολίνο μόνο για Bowie
1 Like
1986
BLACK
1. South of No North - Fell Frozen
Πρωτιά? Παγκόσμια? Διαγαλαξιακά? Τρομπόνι βεντουζάτο? Από το εισαγωγικό “It’s only a song” έως το αβυσσαλέο “A Fairy Tale” , 7 αριστουργήματα βγαλμένα από εφιάλτη του Edgar Allan Poe, που έχει την τιμητική του στο “Anabelle Lee”, με υπέρβαρες στιγμές (“Creeping”, “Behind the eternal tree”) που σπάνια συναντήσαμε στην ελληνική δισκογραφία - however defined. Στο δεύτερο και καλύτερο δίσκο τους, οι South βάζουν τα γυαλιά σε όλους ανεξαιρέτως.
2. Γενιά του Χάους - Γενιά του Χάους
Μαύρο? Ολόμαυρο. Πανκ - ντεθροκ - μπατκεηβ - αγχωμενο και αγχωτικο υπαρξιακο ροκ βγαλμένο από την καρδιά που θα λεγε και ο Αρχηγος. Οι καλύτεροι στίχοι ελληνικού συγκροτήματος, μαζί με τους Metro Decay. Γενιές πανκηδων που “ωρίμασαν” θα είναι οι σκιές στις οποίες τα αριστουργήματα αυτά χτίζουν το αληθινό τους μποϊ. Και ο τοίχος στο υπόγειο θα έχει πάντα την ίδια επιγραφή.
3. Nick Cave - Your funeral…my trial
Τεράστιο άλμα από το άνισο “The First born is dead” που εγκατέλειψε απότομα την ωμότητα του 1ου αριστουργηματικού δίσκου (πόσο μάλλον την λύσσα των Birthday Party), εδώ ο Σπηλιάς ισορροπεί την ανάγκη του για μελωδία και σκοτεινή θεατρικότητα. Το μεγαλειώδες “The Carny” αποτελεί την ραχοκοκκαλιά ενός μεγάλου δίσκου, με το καλύτερο αριστούργημα “Stranger than kindness” να δείχνει το πόσο αδικημένη ήταν η μεγάλη Anita Lane (RIP).
4. The Mission - God’s own medicine
Ποτέ δεν έφτασε ο αγαπητός Wayne στο βάθρο του Von (say what you will) αλλά εδώ he came close. Απορώ γιατί δεν έβαλε το “κανονικό” Garden of Delight και το καλύτερο εβερ κομμάτι τους (“Wake”) εδώ αλλά όπως και να έχει, κλασάτο γκοθ ροκ, καπελάτο και προς το παρόν αρκούντως σοβαρό, πριν αρχίσουν οι γλυκόλαλοι αηδονισμοί. “Books and covers and part-time lovers…”
5. Αδιέξοδο - 38 χιλιοστά
Μάυρο? Βάλε Darkthrone μαζί με όποια νορβηγική πλέμπα θέλετε και το black/punk τους είναι για πέταμα (!) , αν όχι για γέλια (!) μπροστά στα 38 Χιλιοστά. Ένα τσούρμο “επαγγελματίες” του όποιου ακραίου ήχου δεν θα φτάσουν ποτέ την οργή και το μένος του ηχητικού αυτού ξυραφιού. The finest testament of truly black/nihilist rock (anti-rock?), if there ever was one.
RED
1. Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
Τσιμούχα ανελέητη. Ναι, το Nightfall είναι το καλύτερό τους αλλά εδώ έχεις ένα Stunning declaration of purpose με αυστηρότητα, στοιβαρό ήχο (εξαφανισμένα τα mid frequencies από το ultra-tight rhythm section), αδιανότητα φωνητικά και στίχους που γεννούν το επικό ντουμ μέταλ μέσα από τα πρώιμα σπάργανα του Into Glory Ride και των πιο μεστών στιγμών των προπατόρων Sabs/Trouble. Τιτάνιο.
2. Iron Maiden - Somewhere in time
Ο Adrian αναλαμβάνει εξέχοντα ρόλο και παράλληλα με τα πιο μακροσκελή έπη του Steve χτίζουν ένα δίαυλο από δύο ράγες που οδηγούν στο πρώτο semi-concept album των Maiden. Επιτέλους σοβαρότητα, κ ας τείνουν (και πολύ καλά κάνουν) κάποιες συνθέσεις σε πιο μελωδικές φόρμες. Δίσκος χωρίς μανιέρες, διαστημικός φουτουριστικός ήχος που δεν ξαναεπισκέφτηκαν, αγωνία και ρετρο-φουτουριστική νοσταλγία (“time is a flat circle” vibes?) , το sing-a-long του Heaven Can Wait εξωπραγματικό και για το τέλος το έπος της μοναδικής “φιγούρας” που υπερέβη τον χρόνο και συνετρίβη πρόωρα (όπως κάθε καλή μυθική φιγούρα) από αυτόν. Δεν ξέρω πως προέκυψε ο ρεβιζιονισμός για το πάλαι ποτέ λατρεμένο “Alexander” (μην χαρίζουμε τα έπη σε άξεστους ούγκανους βρε), κάθε άποψη σεβαστή, αλλά το πρώτο lead riff που σκάει πριν το κάλπασμα μου αρκεί. “Tired of the combat, pain and the glory” η απόδομηση κάθε “δόξας” για γραντε φινάλε του κάποτε μερακλή στιχουργού Steve.
3. Queensryche - Rage for order
Ασύλληπτη μετάβαση από το Warning σε αυτόν τον ήχο ενός μελλοντικού μεταλ που ελπίζω να έλθει κάποτε (the real “new metal” maybe). Στίχοι από τη μία στο “προσωπικό” (The Killing words, Walk in the shadows) και από την άλλη εγκεφαλικά πολιτικοί (Neue Regel, Screaming in digital), δύσκολο αλλά απλόχερα δοσμένο υπέροχο τελικό αποτέλεσμα. Τεράστιος Tate, πίσω μόνο από Adams και Halford, και ισότιμος (I guess…havent solved out that puzzle yet…) με τον επόμενο κύριο…
4. Crimson Glory - Crimson Glory
Από την στοιβαρή, επική, τιτάνια εισαγωγική ορμή του “Valhalla” ξέρεις ότι θες να πιάσεις τοίχο γιατί θα σε σκίσει το τελικό αποτέλεσμα - όπερ και εγένετο. Ο σχιζοειδής μετεωρίτης ονόματι Midnight σαρώνει τα πάντα σε ένα big bang / gangbang επικών διαστάσεων. Αριστουργήματα επικού και σκοτεινού power που οδηγούν στο εφιαλτικό “Lost reflection” που δεν θα πεθάνει ποτέ ακόμα και αν σβήσουν όλοι οι ήλιοι όλων των συμπάντων.
5. Accept - russian roulette
Μερακλήδες, μελωδικοί, σκοτεινοί, επικοί, κόντρα σε κάθε παπαδαριό (“Heaven is hell”), με τον δίσκαρο αυτό που δυστυχώς έμελε να είναι ο τελευταίος της ΣΥΓΚΛΟ περιόδου τους, οι Accept έδειξαν ότι μπορούσαν να παίξουν και να κάνουν τα πάντα στο αρχέτυπο μετσολ.
BLUE/GLITTER
1. Device - 22B3
Πλανήτης? Αστεροειδής? Στον πλανήτη GLITTER τα ασύλληπτα riffs της Holly και η φωνάρα του Paul έφτιαξαν ένα μοναδικό ντισκο-ροκ κλαμπ που δεν κλείνει ποτέ. Who Says και τα μυαλά στο μπλέντερ. OMG. Δεν λείπουν και οι πιο σοφιστικέ στιγμές (“Sand, stone, cobwebs and dust”), but honey, this was made to be played and danced and pushed to the limit 
2. Magnum - Vigilante
Σερί χτύπημα μετά το μαγευτικό “Storyteller”… πιο μελωδικό και radio-friendly…so what? “Need a lot of love” μεγάλο έπος, “Sometime love” AORia βεντουζάτη και το ομώνυμο έπος να κρατάει σωστά την πυξίδα του τίμιου επικού χαρντ ροκ!
3. Craaft - craaft
Ντεμπούτο του πιο μερακλιδίκου αδικημένου AOR/hard συγκροτήματος. Put on your shades and dance to the rocking out italo-pomp-hitech greatness/madness, bitch!
4. Europe - The final countdown
Αργύρης Καμπούρης - λακ - δερμάτινα - περμαναντ και διαστημικές hair guitars for your air guitar wet dreams. Μνημειώδες μες στην όποια τσιζίλα (γαμώ ρε!)
5. Judas Priest - Turbo
Κοιτάξτε, αν το δούμε σαν χαρντ rawk / poser κυκλοφορία, γαμεί. Ναι, οκ, δεν περιμένεις από τους Priest ΜΟΝΟ ποζερίλα και κραγιόν αλλά gawd, those anthemic plastic drums that lead on to “Turbo lover” are shameless and fabulously so. Κοιλιά κάπου στη μέση, το “Out in the cold” γαμεί και το “Reckless” στο κλείσιμο βεντουζάτο, αλλά something’s missing. Still, cant help but mentioning it.
TOP FAIV ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ
- South of No North - Fell frozen
- Γενιά του Χάους - Γενιά του Χάους
- Candlemass - Epicus doomicus metallicus
- Iron Maiden - Somewhere in time
- Device - 22B3
το πιο χαοτικό top-5 ever … so far…
26 Likes
Με αυτην τη σειρα
- Iron
- Maiden
- Somewhere
- In
- Time
18 Likes
Φοβερός δισκος το Mission 
5 Likes
The trombone maybe ??
4 Likes
Haha very good point!
PS. something’s missing from my lists too, naturally, αντικειμενικές (και υποκειμενικές) δισκάρες όπως Slayer, Metallica, Warlock, Yngwie Malmsteen… but hey… I focused on the kink…
1 Like
Always focus on the kink.com
2 Likes
3 Likes