Διόρθωσε το κι εσύ σε Seventh για να τη συνεχίσω κι εγώ
BOOM, in my face!!!
mostly joking. Άλλωστε είμαι ο βασιλιάς των γραμματικων σαρδάμ εδώ
Τα βλέπω και κάνω raise. Μαθαίνω δίσκους/μπάντες που δεν ήξερα και ακούω μουσικές που αγνοούσα/σνόμπαρα. Από χθες έχω ακούσε τρεις φορές του Fell Frozen και δεν το χορταίνω, νιώθω σαν παιδάκι που του δίνουν διάφορες καραμέλες και θέλει να τις φάει όλες.
Χλωμό. Είχε κάνει account μόνο για να ‘ρθει να ζητήσει συγγνώμη που τα είχε σκατώσει ο ντράμερ σ’ εκείνο το διαβόητο live στο An. Νομίζω ότι απλά το έκανε αυτό κι έφυγε.
Εκτός κι αν έχασα κάνα επεισόδιο φυσικά.
Πιο ενδιαφέρον θα ήταν να κάναμε summon τον The_Πιππερ
Αρκετά overground χρονιά το 86, με μεγαθήρια να εδραιώνουν κυριαρχίες + κάποιες ντεμπουτάρες…
1.Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
Είναι ένα από τα άλμπουμ που όσο το ακούς καταλαβαίνεις ότι αποκτάει δική του υπόσταση σαν ξεχωριστή ζωντανή οντότητα.Από τις πρώτες νότες του ύμνου Solitude μέχρι το τέλος του μάγου, μιλάμε για ένα αψεγάδιαστο διαμάντι.Ο Lief ΕΙΝΑΙ ο καλύτερος doom συνθέτης όλων των εποχών (O Iommi δε πιάνεται) και γράφει riffs με τα οποία άλλοι θα έχτιζαν δισκογραφίες.Αυτός τα βάζει μόνο σε μια κυκλοφορία γιατί μπορεί.Με τον καλόγερο βρήκαν και άλλες κορυφές, ανέβηκαν και εμπορικά, αλλά τον θρήνο αυτουνού εδώ, δε τον ξαναβρήκαν.
2.Iron Maiden – Somewhere in Time
O Harris βρίσκει συμπαίκτη στο πρόσωπο του Adrian και μαζί συνθέτουν τον πιο συμπαγή δίσκο των Βρετανών.Υπερβατικός ήχος και κατεύθυνση από τον Birch, παραγωγή μπροστά από την εποχή της, solos τα καλύτερα της δισκογραφίας τους.Όσο για τον Βρασίδα, αντιδρώντας σαν κακομαθημένο παιδάκι που πάντα ήταν, από την στιγμή που του έκοψε ο αρχηγός κάτι ακουστικές συνθέσεις που έφερε, λύσσαξε και άνοιξε τρύπα στο ταβάνι με τις ερμηνείες του.Tiiiiiimeeeee
3.Metallica – Master Of Puppets
Μουσικά θα μπορούσα να το βάλω και στο νούμερο ένα, απλά δεν είμαι τόσο δεμένος μαζί του συναισθηματικά, όσο με το Ride.Οποιαδήποτε λίστα που σέβεται τον εαυτό της το έχει σε τοπ3 μέταλ κυκλοφοριών από την αρχή του κόσμου, και φυσικά αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο.Έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για το Master, δε νομίζω ότι έχω να προσφέρω κάτι άλλο, θα πω μόνο ότι μέσω του Stranger Things άνοιξε η πόρτα και στο mainstream κοινό για αυτό, κάνοντας τους Metallica την μόνη μπάντα που έχει 2 τέτοιους δίσκους μαζί με το Black.
4.Crimson Glory – Crimson Glory
Κομμάτι του μύθου της μπάντας είναι μεν το μυστήριο, αλλά η φήμη της οφείλεται πρωτίστως σε αυτό το πορωτικό ντεμπούτο και φυσικά στο επόμενο αριστούργημα.Ο Midnight συστήνεται σαν θεότητα που κατέβηκε να τραγουδήσει λίγο και μετά να γυρίσει στον πλανήτη του, οι κιθάρες σπέρνουν και οι ΗΠΑ βρήκαν το δικό τους αντίβαρο στο NWOBHM.
5.Slayer – Reign In Blood
Αρχίζει με το Angel of Death και τελειώνει με το Raining Blood.Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο? Ένα aggressive σφηνάκι ενέργειας που έχτισε αυτοκρατορία και επηρέασε όλον τον extreme ήχο.
Εξώφυλλο θα προτιμήσω την επιβλητική λιτότητα του Epicus, από το νεκροταφείο του Puppets και το West Ham – Arsenal 7-3.
Λατρεύω Messiah, είμαι πεπεισμένος όμως από ότι έχω ακούσει από live και την επανεκτέλεση του Under the oak, οτι δεν μπόρεσε να πιάσει το συναισθηματικο βάρος των υπερβατικων ερμηνειών του Lanquist σε αυτό τον δισκο. Δεν πειράζει όμως, γιατί έθεσε δικές του κορυφές, όπως σωστά είπες (Samarithan, Well of Souls κτλ)
που είναι οι Bon Jovi ρε μεταλλά;
Να ταν το μονο που εμεινε έξω, δισκαρα αλλά…
Ειναι αλλο τραγουδι. Ο Langquist το ειπε εφιαλτικα, ο καλογερος λυρικα. Προχωραμε
Γενικά θα 'λεγα ότι το Epicus ακούγεται άλλος δίσκος όταν τον τραγουδάει ο Messiah
Όχι απαραίτητα καλύτερα ή χειρότερα
Απλά διαφορετικά
Μου μοιάζει στο μούσι
Άσχετο, αλλά μάλλον η κορυφαία βιβλικής θεματολογίας ταινία όλων των εποχών, την ξαναείδα μέσα στις γιορτές μετά από χρόνια και εντυπωσιάστηκα με το πόσο άρτια γυρισμένη είναι.
Έχει γούστο να μη βγει το “Master of puppets” πρώτο.
Όχι ρε, ποτέ