νο1 χρονιάς μάλλον. Quorthon φυλάξει βέβαια.
3 Likes
Η δική μου πεντάδα:
Metallica “Master of puppets”
Depeche Mode “Black celebration” (τι “Stripped” και ομώνυμο και “A question of lust” μου λέτε, το “Here is the house” το έχετε ακούσει; Εντωμεταξύ, αλλάξτε τους παραπάνω τίτλους με οποιαδήποτε άλλα κομμάτια του δίσκου και πάλι θα είναι valid η πρόταση -έτσι φτιάχνονται οι μεγάλοι δίσκοι μάλλον, να μην μπορείς να ξέρεις με ποιο κομμάτι να πρωτοκολλήσεις κάθε φορά. Πόσο ΤΥΧΕΡΟΣ είμαι που το άκουσα πρώτη φορά μόλις πέρυσι μετά από 25+ χρόνια ενεργητικής ακρόασης μουσικής;)
New Model Army “The ghost of Cain” (γιατί τόση υποτίμηση; Σας χαλάνε οι δίσκοι που έχουν απανωτά χιτάκια/εν-δυνάμει singles; Μιλάμε ότι οι New Model Army εδώ είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ούτε μισό δευτερόλεπτο περιττό)
Γενιά του Χάους “Γενιά του Χάους” (κάποιος, κάποτε, είχε γράψει πως «αν διαβάσεις στίχους Γενιά του Χάους δε χρειάζεται να πας Λύκειο». Μες στην υπερβολή της αυτή η δήλωση τουλάχιστον σου κεντρίζει την περιέργεια να τσεκάρεις τους στίχους τους -αν όχι την ίδια τη μουσική τους αν δεν αντέχεις το punk. Βέβαια… για ποιο punk μιλάμε (pun intended);;; Γιατί εγώ εδώ ακούω και Nephilim-ικές goth-ίλες (προσέξτε τις χαμηλές ταχύτητες…), και ατμοσφαιρικά background φωνητικά, και κιθαριστικούς και μπασιστικούς ήχους με κόλπα με αρμονικές, delay, πανέμορφους αρπισμούς κλπ., γενικά έναν πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο ήχο που σπάει τα όρια του punk όπως τον έχουμε στο νου μας. Επίσης ώρες-ώρες αμφιταλαντεύομαι αν αυτό ή το “Ρέκβιεμ” είναι καλύτερο -ναι, για τόσα καλά album μιλάμε. Νομίζω ότι το δεύτερο είναι πιο «ώριμο» και όσον αφορά τη στιχουργική, και όσον αφορά τη μουσική, δηλαδή πιο «γεμάτος» ήχος, μεταλικός σε σημεία, πιο «σφιχτές» ενορχηστρώσεις κλπ. Από την άλλη… εδώ παραμένει και μία νεανική ωμότητα που κι αυτή έχει τη γοητεία της. Γάμησέ τα, μνημεία και τα δύο.
Υ.Γ. Αξίζει να σημειωθεί πως το (κορυφαίο) artwork με τα αγάλματα που θα ψήφιζα κι εγώ αν δεν παραδινόμουν στην εφηβική γοητεία των μνημάτων του “ Master of puppets” (που το ‘χα ζωγραφίσει σε μαθητική εργασία στο Γυμνάσιο με αντιπολεμικό θέμα!), ανήκει στον τυπά που πολλά-πολλά χρόνια αργότερα ανέλαβε την καλλιτεχνική επιμέλεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (!)).
Slayer “ Reign in blood”
Και πάμε σ’ αυτά που δε χώρεσαν:
Summary
Contropotere “ E arrivato ah pook” demo: άντε, να γράψουμε τίποτις μπας και τραβήξουμε το ενδιαφέρον κανενός που δεν τους έχει ξανακούσει και θα πάθει την πλάκα της ζωής του. Αδικοχαμένη, μοναδική περίπτωση μπάντας-κολεκτίβας με παιδιά, σκυλιά, κατσίκια (!) στα συμπράγκαλά της και μπόλικο πειραματισμό στο ιδιόμορφο crust της. Δηλαδή: μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, συνεχείς αλλαγές, πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο -είναι τυχαίο ότι ο Brian των Catharsis τους έχει σε μεγάλη υπόληψη; Σκηνικά οι τύποι ήταν τόσο προχώ που στα live τους έκαναν φάσεις με τροχούς, σπίθες, φωτιές κλπ. (τσεκάρετε τα ντοκουμέντα στο Youtube), ενώ στο τέλος της (σύντομης ούτως ή άλλως) πορείας τους κατέληξαν στην ηλεκτρονική με αλλαγμένο όνομα. Το εν λόγω demo είναι ένα πολύ ολοκληρωμένο άκουσμα με συνθέσεις-δυναμίτες (κάποιες κατέληξαν ξαναδουλεμένες και στο φοβερό ντεμπούτο τους 2 χρόνια αργότερα), από τις οποίες δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να μη «διαφημίσω» δύο με τον εξής τρόπο:
Εδώ ακούμε το riff του “Harvester of sorrow” κάνα χρόνο πριν το κατεβάσει ο εγκέφαλος του Hetfield:
Contropotere - E' Arrivato Ah Pook! (Full Demotape) 1986 - YouTube
Κι εδώ ακούμε ένα από τα πιο γαμάουα, στοιχειωτικά πληκτράτα intro με «οπερετικά» φωνητικά μιας πάνκισσας, λες και ξαφνικά οι τύποι την είδαν οι «Μπετόβεν του punk»!
Contropotere - E' Arrivato Ah Pook! (Full Demotape) 1986 - YouTube
Επίσης, Queensryche “ Rage for order”, Wipers “ Land of the lost” (νομίζω κάπου εδώ σταματάει το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τρομερό σερί τους -αν και μου αρέσουν πολύ και κάποια μετέπειτα albums τους), Iron Maiden “ Somewhere in time” (μακράν ο αγαπημένος μου δίσκος τους και το συνειδητοποίησα σε προχωρημένη 
ηλικία. Ο πιο σκοτεινός, ο πιο ατμοσφαιρικός, και η εισαγωγή του “The loneliness of the long distance runner” ίσως η πιο αγαπημένη μου μελωδία τους), Αδιέξοδο “.38” (ήχoς-ξυράφι, υψίσυχνα ουρλιαχτά και στίχοι για ένα «μίσος για όλους και για όλα» πολύ πριν τους Νορβηγούς προπάτορες του black metal. Μόνο που εδώ μιλάμε για τον μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο των πάνκηδων Αδιέξοδο, ένα μηδενιστικό αριστούργημα που ηχητικά και στιχουργικά όντως στάζει μία original κακία που δύσκολα μπορεί ν’ αναπαραχθεί από άτομα που δε νιώθουν στ’ αλήθεια να βρίσκονται στο περιθώριο αυτής της κοινωνίας), The Mission “ God’ s own medicine” (με είχε απογοητεύσει οικτρά παλιότερα, γιατί περίμενα ένα “First and last and always” νούμερο 2 που προφανώς δεν είναι… Με ξένιζε το πιο «χαρωπό» vibe που υπήρχε σε κάποια κομμάτια και το ότι γενικά έπαιζε και πολύ σκοτάδι. Τελικά συνειδητοποίησα ότι η γοητεία του κρύβεται ακριβώς στην ποικιλομορφία του, περιέχει ένα εύρος συνθέσεων που εκτείνεται απ’ το gothic μέχρι το εμπορικό (!) rock και μιλάμε για πολύ-πολύ πιασάρικες συνθέσεις όπως και να ΄χει) και Negazione “… Lo spirito continua” (αν κανείς αναρωτιέται γιατί οι Negazione ήταν το μοναδικό συγκρότημα της φάσης που κατέληξε να παίζει στο ιταλικό Monsters of Rock κάτω από Maiden και AC/DC (!!!), εδώ βρίσκεται η απάντηση. Απλά οι τύποι ξεχώριζαν, ήταν too big για τη σκηνή τους, μπόλιαζαν με τόσα πράγματα το hardcore τους και μουσικά ήταν αλλού από άποψη έμπνευσης. Αξεπέραστο ντεμπούτο ακόμα και για τους ίδιους).
Τέλος, θέλω ν’ αναφέρω και τη συλλογή “ G. L. C. ( R. I. P.)” των Βρετανών πρώιμων πάνκηδων Menace που κυκλοφόρησε αυτήν τη χρονιά. Οι Menace, δυστυχώς, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν full-length, μα μια σειρά από single-άκια-φωτιά που όλα περιέχονται εδώ και είναι ακριβώς στο μεταίχμιο μεταξύ του punk ’77 ήχου και του πιο street punk που ήρθε λίγο αργότερα. Απ’ τις μπάντες που δεν πολυθυμόμαστε, αλλά κυκλοφόρησαν τραγουδάρες και βρίσκονται όλες σ’ αυτήν τη συλλογή.
Υ.Γ. Αποστόλη, ποιο “The final conflict” λες; Αυτό βγήκε το ’88, μήπως εννοούσες το “The ungovernable force”;
21 Likes
τι θες να κανω, αφου ειμαι θρασοντεθας
1 Like
Νταξ, αν οι NWA δεν πάτησαν πάνω στους Run DMC (σε φάση τους ξεπατικώσαν), ΠΟΙΟΣ ΠΑΤΗΣΕ;
Ποσιμπολ.
1 Like
Καραδοκεί και ένα κορίτσι του σερφ, αλλά όπως και να’ χει σίγουρα θα αποδοθεί δικαιοσύνη
1 Like
Ναι, τα έγραψα στο πόδι. Το άλλο δεν ακούγεται, σοφή η μαλακία μου. Πάω να κάνω edit. Σκέψου στο κειμενάκι είχα και λογοπαίγνιο με τον τίτλο, τοπ. Αν και περίμενα να σχολιάσεις conflict, αλλά την κλασική κριτική περι μεταλλάδων
Και λέω τι ξέχασα, σοφή η μαλακία μου μέρος 2ο. Καλά, εδώ ξέχασα Στρέςς το '85.
Επίσης εδώ να πω πως διαχρονικά αδικώ το “ρέκβιεμ” γιατί έχω παθολογική λατρεία με το 1ο ΓτΧ. Ευκαιρία να αλλάξει με το παιχνίδι εδώ.
Κάθε γμμνη εμδομάδα (τις τελευταίες 3) λέω πως θα βάλω New Model Army κι όλο κάτι γίνεται και μένουν απ’ έξω. Μλκια. Θα βάλω βέβαια σίγουρα το '89 αλλά έχω τύψεις.
2 Likes
Μαλάκες, τι λέτε, δεν ξεχνιούνται αυτά τα πράγματα, μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο τους!!!
Επίσης:
Για το “The final conflict” του '88 το λες αυτό, βρε αθεόφοβε; Εμένα μου αρέσει πολύ περισσότερο από το “The ungovernable force”.
2 Likes
Έχεις κάνει step up στο gif/meme play σου τελευταία και στο δίνω, αλλά ναι, άσε με, έχω και επιχειρήματα
Το περίμενα ότι κάποιος κάποτε θα μου την έλεγε ότι συνέχεια τα βάζω αυτά (όχι με τόση ευγένεια, βέβαια ), αλλά μ’ αρέσουν πολύ τα άτιμα!
Επίσης, πολύ θα ήθελα ν’ ακούσω τα επιχειρήματά σου (όταν έρθει η ώρα) για ένα δίσκο που θα ήταν το ιδανικό κλείσιμο της καριέρας τους, με γενναίους πειραματισμούς, ασυγκράτητες τσίτες, έναν Ignorant να λάμπει και ΟΚ, ένα τραγούδι κατά των εκτρώσεων γιατί κανείς δεν είναι τέλειος, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΡΕ ΑΔΕΛΦΕ.
Επίσης, μιας και σας βρήκα εύκαιρους: πώς γίνεται τα Youtube links που είναι μέσα σε spoiler να μη μετατρέπονται σε σκέτα links, αλλά να είναι και σαν εικονίδια; Γίνονται αυτόματα έτσι με το spoiler για κάποιο λόγο, υπάρχει κάποιος τρόπος να παραμείνουν σαν video ενσωματωμένα στο κείμενο;
1 Like
1986
1. Γενιά του Χάους - Γενιά του Χάους
Έχω κάνει τρελές ανασκαφές και ψάξιμο για να βρω κάτι που να πλησιάζει ηχητικά το συγκεκριμένο αριστούργημα. Αυτό το τέλειο ηχητικό αποτέλεσμα σκοτεινού πανκ με στίχους που σε στιγματίζουν μόνιμα, δεν έχει προηγούμενο. Τα dark 80s έχουν πολύ χρυσάφι στην Ελλάδα, και εδώ εντοπίζω εγώ το απόλυτο δώρο της εποχής.
2. Iron Maiden – Somewhere in Time
Ο δεύτερος αγαπημένος μου δίσκος της μεγάλης μπάντας, παραμένει μαγευτικός και συγκινητικός σε κάθε ακρόαση. Η αγαπημένη μου παραγωγή, ατμόσφαιρα και συνολική ηχητική προσέγγιση σε δίσκο maiden.
3. Metallica – Master of Puppets
Αρχικά έλεγα να μην το βάλω στην πεντάδα, έκανα μια ακρόαση μετά από χρόνια για να δω πως στέκεται πέρα από την εφηβική νοσταλγία, και παραμένει αγέραστο. Δεν είμαι metallica fan, ψιλοβαριέμαι ακόμα τα Leper Messiah και The Thing That Should Not Be, αλλά αντικειμενικά πρόκειται για μεγάλο δίσκο-metal starter pack που με έκανε να ασχοληθώ περισσότερο με το σκληρό ήχο.
4. Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
Πρέπει (πάλι) να γίνει αναφορά στη συλλογή “The Legend of Dragon Noir” του Χάκου καθώς έπαιξε μεγάλο ρόλο στα μεταλλικά ακούσματα μου, η οποία ξεκινάει με το A Sorcerer’s Pledge, το οποίο νιώθω πως από εκείνη την πρώτη ακρόαση έχει στοιχειώσει τα αυτιά μου. Και είχε βάλει και το Solitude μέσα. Τέλειος δίσκος, ο αγαπημένος μου του συγκροτήματος, με επίσης τέλειο εξώφυλλο.
5. Slayer – Reign in Blood
Το απόλυτο thrash album. Μισή ώρα ηχητικού πολέμου. Στα αυτιά μου, ο ιδανικός ήχος του ιδιώματος.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
20 Likes
Για όλα φταίνε τα spoilers
Καμιά υποτίμηση, είναι δισκάρα! Και φοβεροί στο λάιβ πριν λίγους μήνες,Να τα λέμε αυτά. Αλλά είπαμε, κάθε χρονιά από εδώ και πέρα - μέχρι τα '00 για εμένα είναι φωτιά. Τι λίστες με 5 και τι με 10 albums!
2 Likes
Το εφερα στα δικα μου μετρα. Φανταστικα συναισθηματα.
1 Like
Πιστεύετε ότι υπάρχει λόγος να ψηφίσουμε για το 1987;; 
Τα έχουμε πει, πιθανότατα η πιο καπαρωμένη πρώτη θέση όλων των εποχών, αυτό που έκαναν οι πέντε αλήτες δεν είχε ξαναγίνει και ούτε θα ξαναγίνει.
5 Likes
Τέσσερεις ήταν στο Hall ρε συ
4 Likes
5 Likes
Ποιους λες;
2 Likes
2 Likes