Αυτό πάλι, που δεν εννοείτε εσείς οι νεότεροι να καταλάβετε ότι οι γεννημένοι 1965-80 είναι gen x κι όχι boomers, πώς κλείνει; Έχει κάποιο διακόπτη; Κάποιο ρελέ;
1 Like
Ειμαι του 1981 και αρα Star Wars Generation , κανω οτι θελω και γραφω οτι γουσταρω 
Και για να σου απαντησω λιγο πιο σοβαρα, εχει ηδη εξηγησει ο @nnnkkk οτι ενας boomer και η μπουμερικη του συμπεριφορα, δεν περιοριζονται απο χρονικα ορια. Οι αγαπημενοι μας boomers ειναι ενα timeless και eternal ειδος, ζουνε σε αλλη διασταση ουτως ή αλλως, εκει που where time stands still, no one leaves and no one ever will
2 Likes
Οριακά gen X είσαι κι εσύ, χαχαχα!
(συμφωνώ πολύ με το κείμενό σου για τον δίσκο των Queen).
1 Like
1986: ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΝΕ
23. Eric Clapton - August
22. Paul Simon - Graceland
21. Nick Cave & the Bad Seeds - Kicking against the pricks
20. Black Sabbath (ft Tony Iommi) - Seventh Star
19. Sodom - Obsessed by cruelty
18. Slayer - Reign in blood
17. Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
16. Siouxsie & the Banshess - Tinderbox
15. The Smiths - The queen is dead
14. XTC - Skylarking
13. REM - Life’s rich pageant
12. Peter Gabriel - So
11. Cinderela - Night songs
10. Van Halen - 5150
09. Genesis - Invisible touch
08. Megadeth - Peace sells…but who’s buying?
07. Depeche Mode - Black Celebration
06. Europe - The final countdown
ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ, ΜΕΤΡΗΣΑΝ ΚΑΘΑΡΑ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ :
05. Metallica - Master of puppets
04. Iron Maiden - Somewhere in time
03. Queen - A kind of magic
02. Bon Jovi - Slippery when wet
01. Queensryche - Rage for order
ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ:
Madonna - True blue
Jaen Michel Jarre - Rendez-vous
AC/DC - Who made who
Bruce Springsteen & The E-street band - Live 1975/1985
Top Gun - OST
17 Likes
Σωτήριο γενέθλιο έτος 1986 με λακωνικό σχολιασμό καθώς συνεχίζουν οι διαβολοβδομάδες.
Η χρονιά του Τσέρνομπιλ, του thrash metal και του “Ferris Bueller’s Day Off.”
Γενικά, αυτό που λέμε, ωραίες εποχές.
Σχετικά εύκολη χρονιά, όχι τόσο λόγω λίγων συμμετοχών, όσο γιατί τα άλμπουμ που ξεχωρίζουν, ξεχωρίζουν με - σχετική - ευκολία.
Χρυσή 5αδα
Metallica - Master Of Puppets: E, ναι. Δεν υπήρξε ούτε για δευτερόλεπτο σκέψη να μπει άλλο άλμπουμ εδώ.
The Smiths - The Queen Is Dead: To 1984 μπήκαν πρώτοι, πάνω από τους Metallica. Eδώ, με ίσως καλύτερο άλμπουμ, περνάνε στη δεύτερη θέση αλλά το #1 ήταν και είναι αδιαμφισβήτητο.
Coil - Horse Rotorvator: Εύκολα στη 5αδα, ένα από τα καλύτερα industrial άλμπουμ που γράφτηκαν ποτέ. Από αυτά τα άλμπουμ που θεωρώ αριστουργήματα από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.
Big Black - Atomizer: Καλώς τον αρχηγό! Δείξε μας τον δρόμο προς τον θόρυβο και το χάος.
Slayer - Reign In Blood: Nταξ, το είχα εξαρχής για 5αδα, μετά αμφιταλαντεύτηκα λίγο, το έβαλα να παίξει 10 λεπτά και προφανώς δεν τίθεται θέμα. Αλμπουμάρα.
Κι άλλα 10.
Run DMC - Raising Hell: Για πάρα πολλούς λόγους, αυτός είναι ένας από τους καλύτερους hip hop δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ και ίσως, ο πιο επιδραστικός. Χωρούσε και 5αδα αλλά είπα να μην ταλαιπωριέμαι με διλήμματα.
Bad Brains – I Against I: Aδιανόητα καλός δίσκος όπου οι Bad Brains καταφέρνουν να χωρέσουν τα πάντα και ο βασικός λόγος που δεν ψαρώνουμε με κάτι Zulu.
Sonic Youth - EVOL: Eδώ ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο ένα σερί εκπληκτικών δίσκων που θα κρατήσει αρκετά χρόνια.
Siouxsie and the Banshees - Tinderbox: Μια ακόμη δισκάρα για τη Siouxsie και ίσως το καλύτερο άλμπουμ για να έρθει κάποιος ανυποψίαστος σε επαφή με το μουσικό της όραμα.
Dark Angel - Darkness Descends: Γίγαντα Gene Hoglan έλα και πάρτο πάνω σου!
Beastie Boys - Licensed to Ill: Λίγο χαβαλές, μπόλικο κέφι, άπειρη όρεξη, λίγη έμπνευση, αρκετό σπρώξιμο, το ντεμπούτο είναι κλασσικό, ευχάριστο και σούπερ αγαπημένο άκουσμα, κι ας μην είναι τόσο πλήρες όσο τα άλμπουμ που ακολούθησαν.
Depeche Mode - Black Celebration: Για μένα ο πρώτος πραγματικά σπουδαίος δίσκος τους που έβαλε γερά θεμέλια για τη συνέχεια.
PIL - Album: Εντάξει, εδώ ο Τζονι μάζεψε κάποιους από τους καλύτερους μουσικούς της εποχής του μεταξύ των οποίων οι Steve Vai, Ryuichi Sakamoto, Tony Williams, Ginger Baker, κ.α. και τους έβαλε να παίξουν ψιλοεμπορικό alternative. Το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικά υπέροχος δίσκος που τοποθέτησε τους PIL εκεί που έπρεπε να βρίσκονται. Ανάμεσα δηλαδή στα σημαντικότερα συγκροτήματα της εποχής τους.
Poison Idea - Kings of Punk: Δεν το είδα νομίζω να αναφέρεται και μου έκανε εντύπωση. Άμα σας αρέσουν τα τούπα- τούπα, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα τουπα-- τουπα εκεί έξω.
Crime & The City Solution - Room Of Lights: Όσο, σε αντίθεση με πολλούς φίλους εδώ μέσα, βαριέμαι το “My funeral…”, τόσο γουστάρω το “Room of Lights”. Κάθε γμμνη νότα του Rowland S. Howard, λόγος για να βάλω ποτό και να ανάψω τσιγάρο στη μνήμη του.
24 Likes
Καλά, έκανα ήδη edit!
O Tony και ο Glen στο νο 20.
O Tom στις ειδικές περιστάσεις!
Ας ξεκινήσω με τα honorable mentions
Orgasmatron - Motorhead: Μπορεί κάποιοι να τους είχανε για ξεπερασμένους, αλλά ο παμπόνηρος Lemmy αφουγκράζεται τις extreme εξελίξεις στον heavy metal και φτύνει το υπέρβαρο μονολιθικό ομώνυμο τραγούδι. Ο υπόλοιπoς δίσκος περιέχει λιγότερο heavy αλλά καρα-groovy στιγμές όπως τα υποτιμημένα Build to speed και Ridin’ with the Driver.
Baptism by fire - Juggernaut: Μάλλον η ριζοσπαστικότητα των φοβερών και τρομερών Watchtower βρήκε ακολούθους και δεν είναι δύσκολο μιας και οι Juggernaut κατάγονται και αυτοί από το Texas. Watchtower without steroids θα τους έλεγε κάποιος. Φοβερό rhythm section από τον θεούλη Bobby Jarzobek και τον παντελώς άγνωστο Scott Womack.
Awaken the guardian - Fates Warning: Δεν ξέρω πόσο unpopular είναι η γνώμη μου αλλά η φωνή του Arch δεν είναι η καλυτερή μου. Δεν γίνεται όμως να παραβλεφθεί ο μουσικός πλούτος σε αυτό το proto-progressive/power metal διαμαντάκι.
The Curse - Omen: Υπερτίμια μπάντα που αξίζει περισσότερης αναγνώρισης. Με τόσα διαμάντια στη χρονιά, το The Curse στέκεται περήφανο με solid songwriting και απουσία fillers. JD Kimball ήταν χαρισματικός με την αγέρωχη αλλά ζεστή παράλληλα φωνή του.
Graceful Inheritance - Heir Apparent: Αν δεν είχαν βγάλει οι πασύγνωστοι συμπολίτες τους ΤΟ άλμπουμ εκείνη τη χρονιά πιθανώς να λέγαμε το Graceful Inheritance σαν ορόσημο του Progressive Metal. Ναι τόσο καλό είναι.
Crimson Glory: Απίστευτο power/progressive άλμπουμ και μάλιστα ντεμπούτο. Midnight με το καλημέρα μπαίνει στο πάνθεον των καλύτερων heavy metal τραγουδιστών. Αλλά τα καλύτερα έρχονται σε 2 χρόνια.
top 5
5. Just Keep Eating - Scratch Acid: Από τους θεμελιωτές του noise rock και το μοναδικό ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπάντας-προπομπού των τεράστιων The Jesus Lizard. Μπορεί να φαίνεται αλλοπρόσαλο και χύμα αλλά όλα είναι μελετημένα σε αυτό το ριζοσπαστικό έργο που άνοιξε δρόμους στο εναλλακτικό ροκ. Καλοί και οι Big Black αλλά καμία σχέση να έχεις φυσικά ντραμς.
4. Somewhere In Time - Iron Maiden: Η μπάντα βρίσκεται σε τρελή φόρμα και το σερί των ιστορικών δίσκων για το heavy metal συνεχίζεται. Μερικά από τα επιδραστικότερα ever double guitar licks βρίσκονται εδώ μέσα.
3. Epicus Doomicus Metallicus - Candlemass: Το καλύτερο άλμπουμ ενός Heavy Metal υποείδους. Αυτό τα λέει όλα. Μπορεί οι Black Sabbath να ήταν και doom αλλά εδώ η φάση είναι Doom or be doomed. Και το έπικ στοιχείο να κολάει απίστευτα. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί αυτό το άλμπουμ είναι μαγική και ταξιδιάρικη.
2. Rage for Order - Queensryche: Στα 16 του χρόνια, ξαφνικά το μέταλ ενηλικιώθηκε απότομα. οι Queensryche δείχνουν ότι η προοδευτική μουσική δεν σημαίνει υπερτεχνικά περάσματα ή μακροσκελείς συνθέσεις. Το Rage for Order είναι πολύ πλούσιο και συνάμα μινιμαλιστικό, παραδόξως. Καμιά ιδέα δεν ξεχειλώνεται, υπάρχει μια απίστευτη οικονομία στις συνθέσεις. Ο Tate είναι πραγματικά εξωγήινος σε αυτό το άλμπουμ. Θεατρικός, ψυχωμένος και συναισθηματικός με απίστευτη παλέτα από εκφραστικά μέσα. Τα πολυφωνικά περάσματα είναι σαφώς επηρεασμένα από Queen αλλά δημιουργούν μια φουτουριστική, σχεδόν δυστοπική ατμόσφαιρα. Στο χτίσιμο αυτής της ατμόσφαιρας συντελούν και τα επιμελώς τοποθετημένα πλήκτρα και εφέ παρόλο που οι QR δεν έχουν πληκτρά.
1. Master of Puppets - Metallica: 'Ολα έχουν πια ειπωθεί γι’αυτό το άλμπουμ. Η αποθέωση των riffs: Εδώ, σε καμιά στιγμή δεν χρησιμοποιούνται απλά σαν χαλί για τη φανταστικά οργισμένη φωνή του Hetfield. Πανταχού παρόντα, συναγωνίζονται και συμπληρώνουν απίστευτα τα φωνητικά. Μπορεί να υπήρχαν μπάντες που έπαιξαν πιο ακραία από το MoP αλλά ποτέ δεν εμπλούτισαν τις συνθέσεις με τόσο μελώδικά περάσματα και γέφυρες. Από την άλλη πιο μελωδικές μπάντες υπήρχαν αλλά καμία τους δεν ακούστηκε τόσο επιθετική, το MoP αποτελεί τον τέλειο συνδυασμό. Τα guitar overdubs δημιουργούν στιγμές συμφωνικού μεγαλείου. Α και το κόψιμο στο riff όταν ο Hetfield φωνάζει “Come calling faster…” δεν μπορεί να το έχει γράψει θνητός
20 Likes
- Metallica - Master of Puppets
- Yanni - Keys To Imagination
- Slayer - Reign In Blood
- Iron Maiden - Somewhere In Time
- Queensrÿche - Rage For Order
+5:
Bon Jovi - Slippery When Wet
Run-DMC - Raising Hell*
Motörhead - Orgasmatron
Allan Holdsworth - Atavachron
Megadeth - Peace Sells… But Who’s Buying?
για το εξώφυλλο ήμουν σε μεγάλο δίλημμα μεταξύ Slayer και Maiden, τελικά το έδωσα στους Maiden γιατί απ’ τη μία λατρεύω το Blade Runner και απ’ την άλλη κυριολεκτικά το θέλω στην ευρεία εκδοχή να το κορνιζάρω κάπου σπίτι μου
*
Μεγάλη συζήτηση αυτή, συμφωνώ ότι σίγουρα θα ήταν υποψήφιος όμως
13 Likes
Για μένα πάντως, αυτός είναι ο πρώτο “κανονικός” hip-hop δίσκος με την έννοια πως πετυχαίνει να διαχωριστεί από όλα τα ηχτικά κλισέ της πρώτης περιόδου και να βάλει γερές βάσεις για να ξεκινήσει η δεύτερη (και για μένα σημαντικότερη) περίοδος.
1 Like
3 Likes
1986
Οχι η καλύτερη χρονια…
1.Metallica - Master Of Puppets
Οχι ο καλύτερος τους αλλα δισκος αγιο δισκοποτηρο, προσωπικη αδυναμια το ride, αλλα εδω μιλαμε για ΤΟ εγχειρίδιο δημιουργιας.
2.Slayer - Reign In Blood
Οχι ο καλυτερος τους αλλα μονο το break του raining blood να ειχε φτανει.
3.Iron Maiden – Somewhere in Time
Οχι ο καλυτερος τους αλλα σιγουρα τριαδα, περιμενοντας το 7ο χτυπημα.
4.Beastie Boys – Licensed to Ill
Οχι ο καλυτερος τους αλλα ναι, white men can jump.
5.Kreator - Pleasure To Kill
Οχι ο καλυτερος τους αλλα η αρχη.
Εξώφυλλο:
Beastie Boys – Licensed to Ill
23 Likes
χιλια ευγε για τις δισκαρες του Chastain, Ναι και ναι και ναι, χιλια ναι για το Bargain, επος κομματι.
Γενικα απο το 1985 μεχρι το 1991 εχει δυο CJSS , 5 Chastain συν το προσωπικο της Leather, μιλαμε για 8 δισκους, μερικους αριστουργηματικους και ολους να εχουν τουλαχιστον 3-4 θεϊκες κομματάρες. Ηχαρα, aggressive μεχρι τα μπουνια σε ρυθμικές κιθάρες και τύμπανα, ερμηνειαρες, τα παντα. του τυπα απλα του ηταν πανευκολο να γραφει θεϊκα riffs, δεν ξερω πως εξηγείται αυτο. Πολύ αδικημένη περίπτωση καλλιτέχνη
4 Likes
Amen, brother
Έχω εξελιχθεί σε μέγα φαν του Chastain
Μέχρι και τα μπλουζοτζάζ του σκέφτομαι να τσεκάρω κάποια στιγμή
Όχι εντάξει, ας μην υπερβάλουμε, ποιος είμαι ο χοπέτο; 
3 Likes
πηρε το ματι σου οτι υπηρχε ενας ακυκλοφορητος Shelton/Chastain εκεινης της εποχης? δεν ξερω βεβαια τι λεει γιατι δεν τον εχω ακουσει, αλλα η στατιστικη λεει οτι μαλλον θα εχει κανα δυο θεϊκα κομμάτια πάλι 
1 Like
Σε δύο βδομάδες ο εν λόγω
3 Likes
What! Πρώτη φορά το ακούω αυτό
Πάω να κοιτάξω
Αλήτη, όλο καφρίλες μου πασάρεις στα τσατς και στα βάιμπερς. PRIORITIES, MOFO!
3 Likes
νο1 χρονιάς μάλλον. Quorthon φυλάξει βέβαια.
3 Likes
Η δική μου πεντάδα:
Metallica “Master of puppets”
Depeche Mode “Black celebration” (τι “Stripped” και ομώνυμο και “A question of lust” μου λέτε, το “Here is the house” το έχετε ακούσει; Εντωμεταξύ, αλλάξτε τους παραπάνω τίτλους με οποιαδήποτε άλλα κομμάτια του δίσκου και πάλι θα είναι valid η πρόταση -έτσι φτιάχνονται οι μεγάλοι δίσκοι μάλλον, να μην μπορείς να ξέρεις με ποιο κομμάτι να πρωτοκολλήσεις κάθε φορά. Πόσο ΤΥΧΕΡΟΣ είμαι που το άκουσα πρώτη φορά μόλις πέρυσι μετά από 25+ χρόνια ενεργητικής ακρόασης μουσικής;)
New Model Army “The ghost of Cain” (γιατί τόση υποτίμηση; Σας χαλάνε οι δίσκοι που έχουν απανωτά χιτάκια/εν-δυνάμει singles; Μιλάμε ότι οι New Model Army εδώ είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ούτε μισό δευτερόλεπτο περιττό)
Γενιά του Χάους “Γενιά του Χάους” (κάποιος, κάποτε, είχε γράψει πως «αν διαβάσεις στίχους Γενιά του Χάους δε χρειάζεται να πας Λύκειο». Μες στην υπερβολή της αυτή η δήλωση τουλάχιστον σου κεντρίζει την περιέργεια να τσεκάρεις τους στίχους τους -αν όχι την ίδια τη μουσική τους αν δεν αντέχεις το punk. Βέβαια… για ποιο punk μιλάμε (pun intended);;; Γιατί εγώ εδώ ακούω και Nephilim-ικές goth-ίλες (προσέξτε τις χαμηλές ταχύτητες…), και ατμοσφαιρικά background φωνητικά, και κιθαριστικούς και μπασιστικούς ήχους με κόλπα με αρμονικές, delay, πανέμορφους αρπισμούς κλπ., γενικά έναν πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο ήχο που σπάει τα όρια του punk όπως τον έχουμε στο νου μας. Επίσης ώρες-ώρες αμφιταλαντεύομαι αν αυτό ή το “Ρέκβιεμ” είναι καλύτερο -ναι, για τόσα καλά album μιλάμε. Νομίζω ότι το δεύτερο είναι πιο «ώριμο» και όσον αφορά τη στιχουργική, και όσον αφορά τη μουσική, δηλαδή πιο «γεμάτος» ήχος, μεταλικός σε σημεία, πιο «σφιχτές» ενορχηστρώσεις κλπ. Από την άλλη… εδώ παραμένει και μία νεανική ωμότητα που κι αυτή έχει τη γοητεία της. Γάμησέ τα, μνημεία και τα δύο.
Υ.Γ. Αξίζει να σημειωθεί πως το (κορυφαίο) artwork με τα αγάλματα που θα ψήφιζα κι εγώ αν δεν παραδινόμουν στην εφηβική γοητεία των μνημάτων του “ Master of puppets” (που το ‘χα ζωγραφίσει σε μαθητική εργασία στο Γυμνάσιο με αντιπολεμικό θέμα!), ανήκει στον τυπά που πολλά-πολλά χρόνια αργότερα ανέλαβε την καλλιτεχνική επιμέλεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (!)).
Slayer “ Reign in blood”
Και πάμε σ’ αυτά που δε χώρεσαν:
Summary
Contropotere “ E arrivato ah pook” demo: άντε, να γράψουμε τίποτις μπας και τραβήξουμε το ενδιαφέρον κανενός που δεν τους έχει ξανακούσει και θα πάθει την πλάκα της ζωής του. Αδικοχαμένη, μοναδική περίπτωση μπάντας-κολεκτίβας με παιδιά, σκυλιά, κατσίκια (!) στα συμπράγκαλά της και μπόλικο πειραματισμό στο ιδιόμορφο crust της. Δηλαδή: μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, συνεχείς αλλαγές, πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο -είναι τυχαίο ότι ο Brian των Catharsis τους έχει σε μεγάλη υπόληψη; Σκηνικά οι τύποι ήταν τόσο προχώ που στα live τους έκαναν φάσεις με τροχούς, σπίθες, φωτιές κλπ. (τσεκάρετε τα ντοκουμέντα στο Youtube), ενώ στο τέλος της (σύντομης ούτως ή άλλως) πορείας τους κατέληξαν στην ηλεκτρονική με αλλαγμένο όνομα. Το εν λόγω demo είναι ένα πολύ ολοκληρωμένο άκουσμα με συνθέσεις-δυναμίτες (κάποιες κατέληξαν ξαναδουλεμένες και στο φοβερό ντεμπούτο τους 2 χρόνια αργότερα), από τις οποίες δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να μη «διαφημίσω» δύο με τον εξής τρόπο:
Εδώ ακούμε το riff του “Harvester of sorrow” κάνα χρόνο πριν το κατεβάσει ο εγκέφαλος του Hetfield:
Contropotere - E' Arrivato Ah Pook! (Full Demotape) 1986 - YouTube
Κι εδώ ακούμε ένα από τα πιο γαμάουα, στοιχειωτικά πληκτράτα intro με «οπερετικά» φωνητικά μιας πάνκισσας, λες και ξαφνικά οι τύποι την είδαν οι «Μπετόβεν του punk»!
Contropotere - E' Arrivato Ah Pook! (Full Demotape) 1986 - YouTube
Επίσης, Queensryche “ Rage for order”, Wipers “ Land of the lost” (νομίζω κάπου εδώ σταματάει το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τρομερό σερί τους -αν και μου αρέσουν πολύ και κάποια μετέπειτα albums τους), Iron Maiden “ Somewhere in time” (μακράν ο αγαπημένος μου δίσκος τους και το συνειδητοποίησα σε προχωρημένη ηλικία. Ο πιο σκοτεινός, ο πιο ατμοσφαιρικός, και η εισαγωγή του “The loneliness of the long distance runner” ίσως η πιο αγαπημένη μου μελωδία τους), Αδιέξοδο “.38” (ήχoς-ξυράφι, υψίσυχνα ουρλιαχτά και στίχοι για ένα «μίσος για όλους και για όλα» πολύ πριν τους Νορβηγούς προπάτορες του black metal. Μόνο που εδώ μιλάμε για τον μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο των πάνκηδων Αδιέξοδο, ένα μηδενιστικό αριστούργημα που ηχητικά και στιχουργικά όντως στάζει μία original κακία που δύσκολα μπορεί ν’ αναπαραχθεί από άτομα που δε νιώθουν στ’ αλήθεια να βρίσκονται στο περιθώριο αυτής της κοινωνίας), The Mission “ God’ s own medicine” (με είχε απογοητεύσει οικτρά παλιότερα, γιατί περίμενα ένα “First and last and always” νούμερο 2 που προφανώς δεν είναι… Με ξένιζε το πιο «χαρωπό» vibe που υπήρχε σε κάποια κομμάτια και το ότι γενικά έπαιζε και πολύ σκοτάδι. Τελικά συνειδητοποίησα ότι η γοητεία του κρύβεται ακριβώς στην ποικιλομορφία του, περιέχει ένα εύρος συνθέσεων που εκτείνεται απ’ το gothic μέχρι το εμπορικό (!) rock και μιλάμε για πολύ-πολύ πιασάρικες συνθέσεις όπως και να ΄χει) και Negazione “… Lo spirito continua” (αν κανείς αναρωτιέται γιατί οι Negazione ήταν το μοναδικό συγκρότημα της φάσης που κατέληξε να παίζει στο ιταλικό Monsters of Rock κάτω από Maiden και AC/DC (!!!), εδώ βρίσκεται η απάντηση. Απλά οι τύποι ξεχώριζαν, ήταν too big για τη σκηνή τους, μπόλιαζαν με τόσα πράγματα το hardcore τους και μουσικά ήταν αλλού από άποψη έμπνευσης. Αξεπέραστο ντεμπούτο ακόμα και για τους ίδιους).
Τέλος, θέλω ν’ αναφέρω και τη συλλογή “ G. L. C. ( R. I. P.)” των Βρετανών πρώιμων πάνκηδων Menace που κυκλοφόρησε αυτήν τη χρονιά. Οι Menace, δυστυχώς, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν full-length, μα μια σειρά από single-άκια-φωτιά που όλα περιέχονται εδώ και είναι ακριβώς στο μεταίχμιο μεταξύ του punk ’77 ήχου και του πιο street punk που ήρθε λίγο αργότερα. Απ’ τις μπάντες που δεν πολυθυμόμαστε, αλλά κυκλοφόρησαν τραγουδάρες και βρίσκονται όλες σ’ αυτήν τη συλλογή.
Υ.Γ. Αποστόλη, ποιο “The final conflict” λες; Αυτό βγήκε το ’88, μήπως εννοούσες το “The ungovernable force”;
21 Likes
τι θες να κανω, αφου ειμαι θρασοντεθας
1 Like
Νταξ, αν οι NWA δεν πάτησαν πάνω στους Run DMC (σε φάση τους ξεπατικώσαν), ΠΟΙΟΣ ΠΑΤΗΣΕ;
Ποσιμπολ.
1 Like