Η δική μου πεντάδα:
Metallica “Master of puppets”
Depeche Mode “Black celebration” (τι “Stripped” και ομώνυμο και “A question of lust” μου λέτε, το “Here is the house” το έχετε ακούσει; Εντωμεταξύ, αλλάξτε τους παραπάνω τίτλους με οποιαδήποτε άλλα κομμάτια του δίσκου και πάλι θα είναι valid η πρόταση -έτσι φτιάχνονται οι μεγάλοι δίσκοι μάλλον, να μην μπορείς να ξέρεις με ποιο κομμάτι να πρωτοκολλήσεις κάθε φορά. Πόσο ΤΥΧΕΡΟΣ είμαι που το άκουσα πρώτη φορά μόλις πέρυσι μετά από 25+ χρόνια ενεργητικής ακρόασης μουσικής;)
New Model Army “The ghost of Cain” (γιατί τόση υποτίμηση; Σας χαλάνε οι δίσκοι που έχουν απανωτά χιτάκια/εν-δυνάμει singles; Μιλάμε ότι οι New Model Army εδώ είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ούτε μισό δευτερόλεπτο περιττό)
Γενιά του Χάους “Γενιά του Χάους” (κάποιος, κάποτε, είχε γράψει πως «αν διαβάσεις στίχους Γενιά του Χάους δε χρειάζεται να πας Λύκειο». Μες στην υπερβολή της αυτή η δήλωση τουλάχιστον σου κεντρίζει την περιέργεια να τσεκάρεις τους στίχους τους -αν όχι την ίδια τη μουσική τους αν δεν αντέχεις το punk. Βέβαια… για ποιο punk μιλάμε (pun intended);;; Γιατί εγώ εδώ ακούω και Nephilim-ικές goth-ίλες (προσέξτε τις χαμηλές ταχύτητες…), και ατμοσφαιρικά background φωνητικά, και κιθαριστικούς και μπασιστικούς ήχους με κόλπα με αρμονικές, delay, πανέμορφους αρπισμούς κλπ., γενικά έναν πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο ήχο που σπάει τα όρια του punk όπως τον έχουμε στο νου μας. Επίσης ώρες-ώρες αμφιταλαντεύομαι αν αυτό ή το “Ρέκβιεμ” είναι καλύτερο -ναι, για τόσα καλά album μιλάμε. Νομίζω ότι το δεύτερο είναι πιο «ώριμο» και όσον αφορά τη στιχουργική, και όσον αφορά τη μουσική, δηλαδή πιο «γεμάτος» ήχος, μεταλικός σε σημεία, πιο «σφιχτές» ενορχηστρώσεις κλπ. Από την άλλη… εδώ παραμένει και μία νεανική ωμότητα που κι αυτή έχει τη γοητεία της. Γάμησέ τα, μνημεία και τα δύο.
Υ.Γ. Αξίζει να σημειωθεί πως το (κορυφαίο) artwork με τα αγάλματα που θα ψήφιζα κι εγώ αν δεν παραδινόμουν στην εφηβική γοητεία των μνημάτων του “ Master of puppets” (που το ‘χα ζωγραφίσει σε μαθητική εργασία στο Γυμνάσιο με αντιπολεμικό θέμα!), ανήκει στον τυπά που πολλά-πολλά χρόνια αργότερα ανέλαβε την καλλιτεχνική επιμέλεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (!)).
Slayer “ Reign in blood”
Και πάμε σ’ αυτά που δε χώρεσαν:
Summary
Contropotere “ E arrivato ah pook” demo: άντε, να γράψουμε τίποτις μπας και τραβήξουμε το ενδιαφέρον κανενός που δεν τους έχει ξανακούσει και θα πάθει την πλάκα της ζωής του. Αδικοχαμένη, μοναδική περίπτωση μπάντας-κολεκτίβας με παιδιά, σκυλιά, κατσίκια (!) στα συμπράγκαλά της και μπόλικο πειραματισμό στο ιδιόμορφο crust της. Δηλαδή: μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, συνεχείς αλλαγές, πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο -είναι τυχαίο ότι ο Brian των Catharsis τους έχει σε μεγάλη υπόληψη; Σκηνικά οι τύποι ήταν τόσο προχώ που στα live τους έκαναν φάσεις με τροχούς, σπίθες, φωτιές κλπ. (τσεκάρετε τα ντοκουμέντα στο Youtube), ενώ στο τέλος της (σύντομης ούτως ή άλλως) πορείας τους κατέληξαν στην ηλεκτρονική με αλλαγμένο όνομα. Το εν λόγω demo είναι ένα πολύ ολοκληρωμένο άκουσμα με συνθέσεις-δυναμίτες (κάποιες κατέληξαν ξαναδουλεμένες και στο φοβερό ντεμπούτο τους 2 χρόνια αργότερα), από τις οποίες δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να μη «διαφημίσω» δύο με τον εξής τρόπο:
Εδώ ακούμε το riff του “Harvester of sorrow” κάνα χρόνο πριν το κατεβάσει ο εγκέφαλος του Hetfield:
Contropotere - E' Arrivato Ah Pook! (Full Demotape) 1986 - YouTube
Κι εδώ ακούμε ένα από τα πιο γαμάουα, στοιχειωτικά πληκτράτα intro με «οπερετικά» φωνητικά μιας πάνκισσας, λες και ξαφνικά οι τύποι την είδαν οι «Μπετόβεν του punk»!
Contropotere - E' Arrivato Ah Pook! (Full Demotape) 1986 - YouTube
Επίσης, Queensryche “ Rage for order”, Wipers “ Land of the lost” (νομίζω κάπου εδώ σταματάει το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τρομερό σερί τους -αν και μου αρέσουν πολύ και κάποια μετέπειτα albums τους), Iron Maiden “ Somewhere in time” (μακράν ο αγαπημένος μου δίσκος τους και το συνειδητοποίησα σε προχωρημένη 
ηλικία. Ο πιο σκοτεινός, ο πιο ατμοσφαιρικός, και η εισαγωγή του “The loneliness of the long distance runner” ίσως η πιο αγαπημένη μου μελωδία τους), Αδιέξοδο “.38” (ήχoς-ξυράφι, υψίσυχνα ουρλιαχτά και στίχοι για ένα «μίσος για όλους και για όλα» πολύ πριν τους Νορβηγούς προπάτορες του black metal. Μόνο που εδώ μιλάμε για τον μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο των πάνκηδων Αδιέξοδο, ένα μηδενιστικό αριστούργημα που ηχητικά και στιχουργικά όντως στάζει μία original κακία που δύσκολα μπορεί ν’ αναπαραχθεί από άτομα που δε νιώθουν στ’ αλήθεια να βρίσκονται στο περιθώριο αυτής της κοινωνίας), The Mission “ God’ s own medicine” (με είχε απογοητεύσει οικτρά παλιότερα, γιατί περίμενα ένα “First and last and always” νούμερο 2 που προφανώς δεν είναι… Με ξένιζε το πιο «χαρωπό» vibe που υπήρχε σε κάποια κομμάτια και το ότι γενικά έπαιζε και πολύ σκοτάδι. Τελικά συνειδητοποίησα ότι η γοητεία του κρύβεται ακριβώς στην ποικιλομορφία του, περιέχει ένα εύρος συνθέσεων που εκτείνεται απ’ το gothic μέχρι το εμπορικό (!) rock και μιλάμε για πολύ-πολύ πιασάρικες συνθέσεις όπως και να ΄χει) και Negazione “… Lo spirito continua” (αν κανείς αναρωτιέται γιατί οι Negazione ήταν το μοναδικό συγκρότημα της φάσης που κατέληξε να παίζει στο ιταλικό Monsters of Rock κάτω από Maiden και AC/DC (!!!), εδώ βρίσκεται η απάντηση. Απλά οι τύποι ξεχώριζαν, ήταν too big για τη σκηνή τους, μπόλιαζαν με τόσα πράγματα το hardcore τους και μουσικά ήταν αλλού από άποψη έμπνευσης. Αξεπέραστο ντεμπούτο ακόμα και για τους ίδιους).
Τέλος, θέλω ν’ αναφέρω και τη συλλογή “ G. L. C. ( R. I. P.)” των Βρετανών πρώιμων πάνκηδων Menace που κυκλοφόρησε αυτήν τη χρονιά. Οι Menace, δυστυχώς, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν full-length, μα μια σειρά από single-άκια-φωτιά που όλα περιέχονται εδώ και είναι ακριβώς στο μεταίχμιο μεταξύ του punk ’77 ήχου και του πιο street punk που ήρθε λίγο αργότερα. Απ’ τις μπάντες που δεν πολυθυμόμαστε, αλλά κυκλοφόρησαν τραγουδάρες και βρίσκονται όλες σ’ αυτήν τη συλλογή.
Υ.Γ. Αποστόλη, ποιο “The final conflict” λες; Αυτό βγήκε το ’88, μήπως εννοούσες το “The ungovernable force”;
)
