το ακούω σε κάθε χαλλογουην (είχαμε και στο χωριό μου)
8 Likes
Μέγας δίσκαρος. Χάθηκαν οι Samhain από τις λίστες μου κάκιστα, τους προτιμώ κιόλας από τα (επίσης τούμπανα) σολο του Glenn.
Απίστευτο αλμπουμ, επίσης απαράδεκτο που μου διέφυγε. Ου γαρ μόνον το γήρας…
2 Likes
Τελικά, πόσο χρονών είσαι;
3 Likes
Εμεινε καθολου νερο μεσα;
5 Likes
Πάμε λίγο επιγραμματικά για το '86, χωρίς ιδιαίτερο σχολιασμό, είπα αυτή τη φορά να κρατήσω δυνάμεις για τίποτα φετινό 
Summary
1. Γενιά του Χάους - “Γενιά του Χάους”
- εξώφυλλο χρονιάς. Πάω να το ξαναβάλω στο πικαπ (φλεξ)
Βάζεις να παίξει ο δίσκος, ξανά. Κάθε φορά, τα “Κοινωνικά Υποπροϊόντα” θα καμπυλώνουν τον χωροχρόνο. Από τη μία οι θεματικές, η απόγνωση, η πολιτικοποιημένη αγανάκτηση και η διαδοχή των, κλασικών συνθέσεων, αποδεικνύουν τη διαχρονική τους κρισιμότητα. Από την άλλη, ένας άλλος, όχι μακρινός, κόσμος. Το ιδιαίτερο artwork. Μεταφέρεσαι σε μια εποχή, με τους δικούς της συμβολισμούς, επιρροή και εν τέλει πραγματικότητα. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Ο χρόνος τρέχει, μέλη αλλάζουν, από την Αντι-κουλτούρα στη Chaos Generation, έως τη συλλογή-(δια)δήλωση “Διατάραξη Κοινής Ησυχίας”, τα δύο, μυθικά, split με Αδιέξοδο και το παρόν αυτού εδώ του μνημείου. Που μαζί με τις ζωντανές τους εμφανίσεις διαμόρφωσε συνειδήσεις γενεών ακροατών. Αν το ομότιτλο, οι “Ψυχρές Τοξίνες” και οι “Ηλίθια Αθώοι” δεν σε πείσουν, έρχεται η riff-άρα του “Καμμία Ελπίδα”, τα “Παράσημα του Παραδείσου” και το αξεπέραστο “Στίγμα”. «Ένας ήχος που σπάει τη σιωπή, φως που διαπερνά τη σκοτεινιά, γιατρειά ανίατης αρρώστιας, ελπίδα για μικρά παιδιά».
2. Hellbastard - “Ripper Crust”
Αααχ, γενέθλια. Τα δεύτερα πιο σημαντικά για μένα αυτής της δεκαετίας. “You have an appointment with death…and you will attend”. Ευτυχώς βγήκε τώρα αυτές τις ημέρες σε επανέκδοση και το απέκτησα. Μιλάμε για ένα demo που στον μικρόκοσμό μου τα κάνει όλα τέλεια. Οι αλήτες, who exclusively thrash other peoples’ gear, δεν ονομάτισαν απλώς ένα ολόκληρο ιδίωμα. Έπαιξαν και τέλεια, όρισαν αρχετυπικά τις μύριες όσες μπάντες θα ακολουθούσαν σε ελάχιστο χρονικό ορίζοντα, και εγώ τους λατρεύω παθολογικά σε κάθε φάση τους, δηλαδή θεωρώ και το “Feral” του 2015 δισκάρα. Αλλά εδώ, εδώ, τίγκα 666% συναισθηματική ψήφος, στα όρια του καλτ, αλλά σε αυτό το παιχνίδι οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Τι κομματάρες έχει μέσα το γαμημένο…
3. King Diamond - “Fatal Portrait”
Πριν την Abigail, τη Miriam, τη Missy, τη γιαγιά και τη μητέρα του King Diamond αλλά και μετά τη Melissa, υπήρχε η Molly. Το “Fatal Portrait” δεν είναι ο χαμένος δίσκος των Mercyful Fate, αλλά o πρώτος σπουδαίος δίσκος των King Diamond.
4. Megadeth - “Peace Sells…But Who’s Buying?”
Ο αγαπημένος μου δίσκος από μια από τις αγαπημένες μου thrash μπαντες. Τρομερός ήχος, ζέχνει παρακμή αλλά και τεχνική, βρωμιά αλλά και ταλέντο, περιέχει μερικά αξεπέραστα κομμάτια για μένα και το ιδίωμα, και, στην άτυπη, και ηλίθια σύγκριση, το προτιμώ από το MoP, που επίσης λατρεύω. Το σόλο του “Wake Up Dead”, εδώ και 20 χρόνια με στοιχειώνει. H διασκευή σε Willie Dixon ακόμα με κάνει να τους θαυμάζω. Το “The Conjuring” και το “Good Mourning/Black Friday” αποκαλύπτουν μια τρομακτική πτυχή της μπάντας.
5. Conflict - “The Ungovernable Force”
Απόδοση τιμών στους προπάτορες και επίθεση στους προγεννήτορες, ξεδίπλωμα του αντιμιλιταριστικού και αναρχικού στίχου, μαχητικός αντισπισισμός, εύρος ηχοχρωμάτων και φωνητικών στυλ, κρυφά μελωδικά περάσματα, εξαιρετική παραγωγή. Οι απολύτως επιδραστικοί Conflict φρόντισαν με αυτό τον δίσκο να εξασφαλίσουν μια θέση στην ιστορία, ως πολλά περισσότερα από μια απλώς πολιτικοποιημένη punk μπάντα. Η ανεξέλεγκτη, ακυβέρνητη δύναμη που τους διακατείχε έκανε το άστρο τους να λάμψει στο πάνθεον του ιδιώματος.
πολύ δύσκολο +5:
Summary
6. Αδιέξοδο - “38 χιλιοστά”
Δεν ξαναβγήκε, και ίσως δεν θα ξαναβγεί δίσκος σαν και αυτόν. Δέος. Αθώοι.
7. Αντί… - “Αντί…”
Οι Αντί… κατάφεραν, σε μια εποχή κοινωνικών ζυμώσεων, καλλιτεχνικής έξαρσης και αντίστασης, να ξεχωρίσουν από το ρεύμα. Το synthpunk τους, δεν είναι απλώς, ακόμη επιδραστικό. Οι στίχοι τους δεν είναι απλά από τους πιο εντυπωσιακούς και πολιτικοποιημένους που παρουσίασε αυτή η αντικουλτούρα. Το θέμα με αυτό το άλμπουμ είναι πως, από κάθε άποψη, είναι μοναδικό.
8. Metallica - “Master Of Puppets”
Στο μυαλό μου, ο δίσκος που πρέπει να ακούσει κάποιο για να μπει στους Metallica. Αλάνθαστο, αριστούργημα, και ας χάνει στα σημεία (πλην του ήχου) από τον προκάτοχό του, και ας με ενοχλεί λίγο μετά από τόσα χρόνια η ομοιομορφία του. Είναι δίσκος επέλαση. Όλοι έχουν αποψάρα για αυτό οπότε σκάω. Αλλά το αγαπάω. Μακάρι κάθε μπάντα να είχε τον ήχο του.
9. Cro-Mags - “The Age of Quarrel”
Ο Harley Flanagan ήταν εκεί από την αρχή, από τα γεννοφάσκια της σκηνής. Κάποια στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου όμως του επέβαλλε να αναλάβει τα ηνία της. Και αυτός, έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά, ως όφειλε, δημιουργώντας έναν ήχο απολύτως αναγνωρίσιμο, επιδραστικό, διαχρονικό, ο οποίος στο μέλλον παρείσφρησε σε «απέναντι όχθες». Κλασικό άλμπουμ του κιθαριστικού ήχου, τίποτα λιγότερο. Δίσκος που κάνει το thrash metal να φαίνεται άκακο.
10. Candlemass - “Epicus Doomicus Metallicus”
Ναι, στους επόμενους δίσκους το τελειοποίησαν από όλες τις απόψεις, αλλά επειδή έχουμε και εδώ βαφτίσια, τιμάω έστω και έτσι. Πιθανώς ο αγαπημένος μου, επειδή μου αρέσουν οι ατέλειές του, έχει ύμνους, έχει ένα σκοτεινό βάθος που μετά έγινε πιο εκλεπτυσμένο αλλά εδώ συναρπάζει. Έχει το “Under The Oak”.
Άλλα 15:
Summary
- Iron Maiden – “Somewhere In Time”
- Slayer – “Reign In Blood”
- Manilla Road – “The Deluge”
- Coil – “Horse Rotorvator”
- Metal Church – “The Dark”
- Crimson Glory – “Crimson Glory”
- Iggy Pop – “Blah-blah-blah”
- Fates Warning – “Awaken The Guardian”
- Dark Angel – “Darkness Descends”
- Sonic Youth – “Evol”
- Kreator – “Pleasure To Kill”
- Paul Simon – “Graceland”
- Bad Brains – “I Against I”
- The Chameleons – “Strange Times”
- Europe – The Final Countdown
Έτσι για τη συγκίνηση, μια ειδική αναφορά:
20 Likes
Σπουδαίος δίσκος για το ελληνικό πανκ. Αυτό και το Ρέκβιεμ είναι τα πιο χαρακτηριστικά τους και από τις πιο χαρακτηριστικές κυκλοφορίες του είδους στην Ελλάδα. Πιστεύω πως οποιοσδήποτε, ό,τι μουσική κι αν ακούει, πρέπει να τα έχει ακούσει μια φορά, καθώς δεν μιλάμε για ένα μουσικό υποείδος και μόνο, αλλά για ένα ολόκληρο κίνημα.
7 Likes
Μεσημέρι Κυριακης, αυριο εργατική πρωτομαγιά οποτε…
Παράτα!!!
Μεχρι τα μεσάνυχτα της Δευτερας!!!
Το νου σας!
4 Likes
Για τους περισσοτερους οι 2-3 θεσεις βγηκαν απο πολυ νωρις, παρολαυτα ξανα ακουσα πολλες κυκλοφοριες για να ολοκληρωθει η 5αδα σωστα.
Πολυ καλη εβδομαδα γενικα / χρονια, ξεθαψαμε μουσικαρες / αλμπουμαρες και ακουσαμε ασματα ιστορικα.
Τοσο ιστορικα, που ειναι περιττα τα πολλα λογια …
1. Metallica - Master of Puppets
Ξεκαθαρα το αγαπημενο αλμπουμ της σουπερ μπαντας - συνδεδεμενο με τοσες αναμνησεις και σκηνικα που καλυτερα να συνεχιστουν στο αναλογο θρεντ. Disposable Heroes και για εμενα μαλλον το αγαπημενο μου τραγουδι τους εβερ, και τοπ 5 μετσαλ ασματα.
2. Slayer - Reign in Blood
Αλμπουμ διαφορφωσης συνειδήσεων και αιωνιας αλητειας…
Raining Blood (και ποσο γαματα σκαει μετα το Postmortem) αλλο ενα απο τα τοπ 5 μετσαλ ασματα, και προσωπικα μια αδυναμια και στο Criminally Insane.
3. Big Black - Atomizer
Συνθετο, γεματο, χαοτικο, dark Americana … Steve Albini σε πριαπισμο. Μαζι με το songs about fucking, τα καλυτερα αλμπουμ των Big Black. Εξαιρετικο ακομα εν ετει 2023.
4. Bad Brains - I Against I
Μια αγαπημενη κυκλοφορια που προσωπικα θετει βασικα θεμελια στη μετεπειτα πορεια του alternative metal καθως και συνδιαζει πολυ hardcore, πανκ, μεταλ, funk, groove. Απο τις πιο σημαντικες και ωριμες δουλειες των Bad Brains .-
5. Nick Cave & The Bad Seeds - Your Funeral… My Trial
Μια αλλη τρομερη κυκλοφορια - αξια του τοπ 5 - απο τους Bad Seeds, οπου μας παρουσιαζουν ενα τρομερα μελαγχολικο και σκοτεινο κοσμο. Μια κυκλοφορια που νιωθεις οτι η μπαντα απογειωνεται σαν συνολο και καθε ενας καλλιτεχνης δινει το 100%. Συνεχιζουν ουσιαστικα να χαραζουν το δικο τους μονοπατι, με πρωτεργατη τον Nick, σε κατι διαφορετικο και μοναδικο - ενα goth alt-rock ηχο πραγματικα δικο τους. Το ομωνυμο τραγουδι με ταξιδευει ακομα τοσα χρονια, και το Carny ακομα με εντυπωσιαζει.
Honorable Mentions / αυτα που με δυσκολεψαν να χωρεσω
Cro-Mags – The Age Of Quarrel
Kreator - Pleasure To Kill
Destruction - Eternal Devastation
The Smiths - The Queen is Dead
Motörhead - Orgasmatron
Sonic Youth - EVOL
21 Likes
-
Metallica - Master of Puppets
Δεν υπάρχουν και πολλά που δεν έχουν ειπωθεί. Ο απόλυτος δίσκος. -
Slayer - Reign In Blood
Ένας χείμαρρος που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του. Διαστημικός Lombardo. Δίσκος-σφηνάκι που δεν καταλαβαίνω πότε άρχισε και πότε τελείωσε η κάθε του ακρόαση. Προφανώς ο αγαπημένος μου από Slayer. -
Bon Jovi - Slippery When Wet
Ο δίσκος με τον οποίο από ελπιδοφόροι, έγιναν μεγάλοι. Σε τεράστια κέφια το συνθετικό δίδυμο Bon Jovi και Sambora, καταλυτική η βοήθεια του Desmond Child στην κατασκευή hits, αν και το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο είναι σύνθεση των Bon Jovi/Sambora μόνο (Wanted Dead Or Alive). Τεράστια μπαλάντα Never Say Goodbye. Εκτοξεύτηκαν με το Slippery. Προφανώς ο αγαπημένος μου. -
Iron Maiden - Somewhere In Time
Ο αγαπημένος μου δίσκος των μεγάλων Maiden. Επίσης εκπληκτικό εξώφυλλο. Ο Adrian παίζει κομβικό ρόλο στο SiT, οι τραγουδάρες του Harris είναι όπως είναι φυσικό παρούσες, ο Bruce βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του και το σερί συνεχίζεται ακάθεκτο. -
The Smiths - The Queen Is Dead
Τέταρτος δίσκος της πεντάδας μου που είναι ο τρίτος δίσκος της μπάντας, μόνο το SiT ΔΕΝ είναι. Ο καλύτερος (EDIT: και αγαπημένος μου) δίσκος μιας βραχύβιας, αλλά τόσο σημαντικής και επιδραστικής μπάντας για τη μουσική. Η δεύτερη πλευρά είναι απλά αδιανόητη.
Honorable mentions:
Queen - A Kind Of Magic
Κόντραρε μέχρι την τελευταία στιγμή για την πεντάδα μου. Υπέροχος δίσκος, όπως είναι και οι δύο επόμενοι.
Queensrÿche - Rage For Order
Ο ήχος τους σχηματίστηκε εντελώς εδώ πέρα.
R.E.M. - Lifes Rich Pageant
Συνέχεια στο αδιανόητο σερί. Δεν ξέρω καν αν έχουν μέτριο δίσκο, μέχρι το '96 δεν έχουν καν καλό δίσκο.
Depeche Mode - Black Celebration
Παίρνουν φόρα για την εκτόξευση.
Peter Gabriel - So
Ξεπέρασε τη μπάντα που άφησε πίσω.
Europe - The Final Countdown
Υποτιμημένη, πιστεύω, μπαντάρα.
Cinderella - Night Songs
'80s hard rock στα καλύτερά του.
Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
Ορόσημο στον χώρο του. Έχετε δίκιο που λέτε ότι τα τραγούδια του είναι άλλα τραγούδια με τον Μεσσία, αλλά ο λοστρόμος είναι αυτός που έπρεπε να τα τραγουδήσει και καλώς τα τραγούδησε.
Nick Cave & The Bad Seeds - Your Funeral…My Trial
Αχαλίνωτος.
Sonic Youth - EVOL
Ο πρώτος ΜΕΓΑΛΟΣ τους δίσκος.
Beastie Boys - Licensed To Ill
Κάτι διαφορετικό, πολύ ταλαντούχο και ιδιαίτερο.
Screaming Trees - Clairvoyance
Πρώτη εμφάνιση του GOAT 
, γκαραζένιες μέρες ακόμα.
26 Likes
Καθε βδομαδα ψαχνουμε δικαιολογια μου φαινεται για να δωσουμε παραταση στους τεμπεληδες (νταξει κι εγω τα ιδια καθε μηνα, δεν παραπονιεμαι ). Να σου πω, εγω την εγραψα την λιστα μου εδω, αλλα δε νομιζω να τα εβαλα στην φορμα. Ειναι ευκολο να τσεκαρεις ή θελει κοπο?
3 Likes
Κάτι ξέχασες…
Τι ρε;
Ξέχασες να γράψεις το εξής:
“Ο αγαπημένος μου δίσκος εννοείται!”.
2 Likes
Fixxxed
3 Likes
Πόσο με κάνεις;
Κοίτα, στα 18 μου έλεγα σ’ ένα φίλο, “σιγά μην ακούσω thrash, δεν παίζει!” και μετά από δυο χρόνια έλιωνα “Agent Orange” και σχεδόν τ’ άπαντα από KREATOR. Οπότε, μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό, σε κάνω… 42 ή το αντίστροφό του.
1 Like
1986
Α) Should Have Been The Year Of The Chastain
How the FUCK did he do that?
ΟΚ, με λίγο ψάξιμο αποκαλύπτεται ότι η όλη φάση στην πραγματικότητα είναι λίιιιγο πιο γήινη, καθώς το παρακάτω ήταν έτοιμο τέλη του '85:
Still though, pretty fucking impressive: Μέσα σε λίγους μήνες ο σπουδαίος αυτός κιθαρίστας, ο David Chastain, γιατί γι’ αυτόν ο λόγος, έγραψε και έβγαλε όχι έναν, ούτε δύο, αλλά ΤΡΕΙΣ εξαιρετικούς δίσκους κάπου στο μεταίχμιο μεταξύ κλασικού μέταλ και US power. Ο πρώτος είναι το World Gone Mad από πάνω, το ντεμπούτο των CJSS, του ψιλοξεχασμένου σχήματος με το οποίο έγινε γνωστός σε κάποιους κύκλους ο Chastain. Ενός συγκροτήματος που το μέταλ του θα το χαρακτήριζα απλά πηγαίο, με τις ριφάρες (και τις σολάρες) να διαδέχονται η μία την άλλη και τη φωνάρα Russell Jinkens να είναι απολαυστικός στις ερμηνείες του, ούτε πολύ δραματικός, ούτε sleazy, μόνο ιδανικά ατσαλένιος. Επειδή όμως μόνο ένα γαμάτο CJSS μέσα στο '86 δεν έφτανε, προς το τέλος της χρονιάς μάς πέταξε άλλο ένα:
Στο οποίο Praise the Loud η μεταλλική ηδονή συνεχίζεται ακατάπαυστα, με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική κομματάρα The Bargain, ένα από τα κομμάτια της χρονιάς κατά τη γνώμη μου, όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται αυτό σε μια τόσο επική χρονιά όπως το '86. Μην το προσπεράσετε κωλόπαιδα.
Εκεί όμως που πολτοποιείται ο εγκέφαλος είναι στη συνειδητοποίηση ότι τα δύο φοβερά άλμπουμ των CJSS δεν ήταν το Chastain-ικό κυρίως γεύμα αλλά μόνο οι δύο φέτες ψωμί (πεντανόστιμο ψωμί ξαναλέω) ανάμεσα στις οποίες μπήκε η γέμιση του σάντουιτς, the star of the dish. Με έμπνευση από τις ισοπεδωτικές εμφανίσεις των CJSS και κατόπιν πρωτοβουλίας του Mike Varney, αφεντικού της Shrapnel Records, είχε ήδη δημιουργηθεί άλλο ένα συγκρότημα, που υποτίθεται ότι θα ήταν το σόλο όχημα του Chastain, με τον ευφυή Varney όμως να έχει τη φαεινή ιδέα να τον φέρει σε επαφή με μια νεαρή μεταλλού από το Σαν Φρανσίσκο. Και μια που για το ντεμπούτο την προηγούμενη βδομάδα ουσιαστικά δεν είπα τίποτα, ας πω για το δεύτερο, που βγήκε το καλοκαίρι του '86:
Για τη μαστοριά στο κιθαριστικό παίξιμο του Chastain έχω ήδη πει κάμποσα, σειρά αποθέωσης λοιπόν για τη Leather Leone. Μόνο που δεν ξέρω τι να (πρωτο)πω για τη φωνή αυτής της γυναίκας. Τα λόγια πραγματικά είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν την πώρωση, τη δύναμη, το συναίσθημα που βγάζουν οι ερμηνείες της. Θηλυκό Halford έχω δει να την ανεβάζουν και θηλυκό Dio να την κατεβάζουν, η αλήθεια όμως είναι ότι η φωνή αυτή, μία από τις κορυφαίες στο metal - PERIOD (ναι, γενικά, όχι μόνο γυναικείες!), είχε τον δικό της χαρακτήρα και μόνο για πάρτη της αξίζει οποιοσδήποτε να ασχοληθεί με τη δισκογραφία των Chastain. Και μπορεί ιστορικά να έχουν συζητηθεί περισσότερο τα δύο επόμενα άλμπουμ της μπάντας, και το Ruler of the Wasteland όμως σπέρνει ανελέητα. Μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο που χρειάζεται να δοθεί είναι τούτη δω η τρελή κομματάρα.
Β) The Dirty Dozen
Είχα δεν είχα, πάλι εικοσάδα θα κλείσω (χοχο)
Μετά το προ διετίας ντεμπούτο τους, We Have Arrived, που συνολικά ήταν κάπως άγουρο παρότι είχε ορισμένες εξαιρετικές στιγμές (Welcome to the Slaughter House anyone?), έρχεται πλέον η απογείωση. Και δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαίο αυτό, ο βασικός λόγος έχει ονοματεπώνυμο: Gene Hoglan. Η θηριώδης αυτή (από όλες τις απόψεις ) ντραμερούκλα, πριν καλά καλά κλείσει τα είκοσί του χρόνια, καταφέρνει πραγματικά να εκτοξεύσει τους Dark Angel. Είναι σαν να παίρνεις ένα καλό / τίμιο αμαξάκι πόλης και να το κωλοφτιάχνεις, χώνοντάς του κινητήρα τούρμπο 200 ίππων. Ε τι θα γινόταν; Από το γλυκούλι πας στον φονιά της ασφάλτου! Ήταν τόσο εμφανής η διαφορά στη βιαιότητα που το ήξεραν και οι ίδιοι και φρόντισαν να το τονίσουν με έμφαση, σε μια τουλάχιστον unfair κίνηση απέναντι στον προηγούμενο ντράμερ τους (who cares what his name is): Σας άρεσε το Merciless Death ε; Ε ξανακούστε το τώρα να δείτε! Και, βέβαια, δίπλα στο θεριό Χόγκλαν βρίσκουν την ευκαιρία να λάμψουν επίσης οι Durkin/Meyer και Doty, από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες και τραγουδιστές αντίστοιχα στο thrash metal. Τι άλλο να πω πια; Τα συγκροτήματα που συναγωνίζονταν σε ένταση και thrash δολοφονικότητα τους Dark Angel εκείνη την εποχή ήταν κυριολεκτικά μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και κάθε φορά που πιάνουμε κουβέντα με τον @Chaos περί ακραίου μέταλ, πάντα καταλήγουμε να αναφέρουμε τους Dark Angel. Δίσκος - μνημείο της ριζοσπαστικής πτέρυγας του θρας, εκείνης που δεν χαμπάριαζε από “τραγουδοποιίες” και απλά έσπρωχνε το ιδίωμα προς όλο και πιο ακραία μονοπάτια.
Μικρό διάλειμμα από τις εχθρ(ασ)οπραξίες για ένα treat προς τους απανταχού ρακοσυλλέκτες του μεταλλικού underground (you know who you are you motherfuckas), μία αναφορά σε ένα από τα μέχρι και σήμερα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της 80s βρετανικής σκηνής: Τους κουζουλούς Deep Switch. Ένα συγκρότημα που με έναν μόνο δίσκο, το Nine Inches of God (
), διαμόρφωσε έναν εντελώς προσωπικό ήχο/ύφος και, αν έδινε κανείς σημασία, θα μπορούσε να δημιουργήσει και ολόκληρη σχολή: Αυτή του political satire metal. Προσοχή στον όρο, δεν μιλάμε για parody act τύπου Nanowar of Steel κ.λπ. εδώ. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που με τη στιχουργική του στάζει βιτριόλι σχεδόν εφάμιλλο punk συγκροτημάτων.
Μουσικά βέβαια δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με πάνκηδες. Κλασικό μέταλ έπαιζαν …but with a twist. Εκεί που ακούς κάτι που νομίζεις αρχικά ότι είναι απλό, τυπικό, στιβαρό mid tempo metal στα πρότυπα των Priest ή των Saxon, ξαφνικά σου σκάνε από το πουθενά απότομες ρυθμικές αλλαγές, εκτυφλωτικές κιθαριστικές σολάρες που θυμίζουν μέχρι και προγκ ροκ, όπως προγκ ροκ θυμίζουν και κάποιες ερμηνείες του τραγουδιάρη, ο οποίος σε άλλες στιγμές πειραματίζεται ακόμα και με a cappella εκκλησιαστικού τύπου ψαλμωδίες! Πολύ εξεζητημένα πράγματα, σύμφωνοι, αλλά το καλό είναι ότι ο τρόπος που παρουσιάζονται τα κάνει πολύ εύληπτα και προσιτά, σαν να φρόντισε σκόπιμα το συγκρότημα να μην υπάρχει κίνδυνος να χαθεί στα γύρω - γύρω η “δήλωσή” τους. Ομολογώ βέβαια ότι παρόλο που ακούω αυτόν τον δίσκο εδώ και χρόνια, νιώθω ακόμα ότι δεν έχω πιάσει στο 100% αυτά που θέλουν να πουν. Ίσως λειτουργεί αποπροσανατολιστικά το ότι τα κομμάτια είναι εξαιρετικά και μουσικά, δεν ξέρω. Πάντως κάθε φορά που τους θυμάμαι και τους βάζω να παίξουν, προσέχω και κάτι καινούργιο. Όπως π.χ. στην “μπαλάντα” - ενέδρα Lovers of the Dream, όπου, παρότι δεν επιβεβαιώνεται από τα μέταλ αρκάιβς, το ορκίζομαι ότι ακούω το παλικάρι να τραγουδάει you can fall in love | you can troll in love with me Πώς αλλιώς να το πω; Κάπως έτσι θα ακουγόταν το συγκρότημα που θα έφτιαχνε ο Τζον Κλιζ αν γούσταρε μέταλ.
Το “τευτονικό” θρας εμφανώς κερδίζει momentum και τόσο οι “Metallica” όσο και οι “Slayer” του, ήδη, συσπειρώνουν γύρω τους την πλειοψηφία των οπαδών - όπως έχει φανεί και στο παιχνίδι μας εδώ… Έλα όμως που εγώ εξακολουθώ, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, να δίνω την “ψήφο” μου στους “Megadeth” της σκηνής. Εννοείται βέβαια ότι σέβομαι / εκτιμώ / γουστάρω και το Pleasure to Kill και το Obsessed by Cruelty, ακόμα περισσότερο όμως μου κάνει το Eternal Devastation. Δικαιώνονται έτσι - στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον - οι Destruction για την επιλογή τους να μην επιχειρήσουν να ακολουθήσουν τους Kreator και τους Sodom σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό ταχύτητας / λύσσας / ακρότητας στον οποίο είχαν επιδοθεί, και αντ’ αυτού να διαμορφώσουν μια θρας πρόταση πιο υπολογισμένη, τρόπον τινά, πιο μεθοδική, πιο τεχνική στη λογική της (χωρίς όμως - τουλάχιστον όχι ακόμα 
- να μπορεί να θεωρηθεί techno-thrash) ή τέλος πάντων με πολύ λιγότερη κουλαμάρα στο παίξιμο. Ίσως αυτό να είναι κι ο λόγος που το προτιμώ: Όποτε βάζω να ακούσω τους άλλους δύο top “τεύτονες” της ίδιας περιόδου με χαώνουν αρκετά και περνάει λίγη ώρα μέχρι να αρχίσω να γουστάρω, όταν όμως μπαίνουν οι Destruction με γραπώνουν με τη μία.
…ή μπορεί να είναι απλά το ότι κάθε φορά που ο τιτάνας Σμιρ ουρλιάζει Curse the Gods! Too many people have died | Curse the Gods! That fools have died for a lie, θέλω να βγω έξω να σπάσω στο ξύλο τον πρώτο κακομοίρη που θα βρω μπροστά μου. Δεν το κάνω, ψυχραιμία.
Εδώ θα είμαι πιο σύντομος. Και γιατί θέλω να μη με τσακώσει πάλι το όριο λέξεων αλλά και γιατί το Awaken the Guardian έχει ήδη τιμηθεί σε πολλά κείμενα και ουχί μόνο λίστες, οπότε πραγματικά κανείς δε θα γίνει σοφότερος περί Fates Warning από τη δική μου φλυαρία. Αυτός εδώ ο δίσκος δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος των Fates με τον Τζον Αρτς, δεν είναι απλά μέσα στους καλύτερούς τους δίσκους γενικώς, είναι δίσκος - ακρογωνιαίος λίθος του progressive metal. Του παλιού καλού progressive metal, όταν σήμαινε δημιουργική εξερεύνηση των δυνατοτήτων των διαθέσιμων μεταλλικών παρακλαδιών της εποχής και όχι ένα σύνολο fixed ηχητικών χαρακτηριστικών…
Summary
Πάρε και το εξώφυλλο της χρονιάς
Νάτος λοιπόν ο δίσκος - μεταγραφή, που έχτισε την πιο “mixed feelings” καριέρα στην ιστορία του μέταλ… Λίγο πριν ο Τζέισον ενταχθεί στο “φάμιλι” και ξεκινήσει μια πορεία που θα τον έκανε να μισήσει για πάντα κάθε οικογενειακή έννοια (με αντάλλαγμα βέβαια ένα καλό κομποδεματάκι, δεν τον χάλασε), και τότε ακόμα χωρίς καν να του περνάει απ’ το μυαλό τι του 'χε φυλαγμένο η μοίρα, τα 'σπαγε με την ψυχή του στους Flotsam και συνδημιουργούσε έναν από τους πιο απολαυστικούς περίπου-θρας-ας-το-πούμε-speed-να-είμαστε-μέσα εκείνης της εποχής και βασικά όλων των εποχών. Έναν δίσκο με αγέρωχο, σχεδόν feel good κοπάνημα και ορισμένες ωραιότατες τσαχπινιές, όπως π.χ. στο Metalshock. Αγόρι, απόλαυσε όσο μπορείς την hero-of-the-underground ξενοιασιά σου, γιατί θα κάνεις κάνα-δυο δεκαετίες μέχρι να την ξαναζήσεις. Σιδεροκέφαλος (και καλά κουράγια).
Επειδή λοιπόν επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως και παθήσεως κ.λπ., πάμε άλλη μία: Εδώ ακριβώς, εδώ, εδώωωω (Τσούβι mode) είναι το magnum opus των Heir Apparent, όχι στο καλό αλλά υπερτιμημένο One Small Voice που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά. Στο Graceful Inheritance η μπάντα κατάφερε κάτι αρκετά αξιοπερίεργο. Να ακούγεται εντελώς, μα εντελώς όμως μέσα στο πνεύμα της εποχής (ξανακούστε για να θυμηθείτε το Hands of Destiny και πείτε μου ότι δεν βρωμάει US-metal-ίλα από χιλιόμετρα), παράλληλα όμως εξίσου εμφανώς να έχει το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, όπως δείχνει το A.N.D. …Dogro Lived On με τους πλήρως αποθρασυμένους (μην ξεχνάς, ακόμα '86 έχουμε!) Rush-ικούς ακροβατισμούς του. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το προαναφερθέν κομμάτι αντιπροσωπεύει το progressive metal άκρο του δίσκου, αποτυπώνοντας τη (μίνι) τάση της εποχής να πειραματίζεσαι αβέρτα σε συγκεκριμένα σημεία “αλλά να μην το παραχέζεις κιόλας” in the album’s context. Δεν έχει μεγάλη σημασία όμως. Παντού εδώ έχει ριφάρες, σολάρες, ερμηνειάρες, δύναμη, ένταση, πάθος, λυρισμό, τι άλλο θες από το US metal σου; Οέο;
Δεν θα στερέψει ποτέ η πηγή της έμπνευσης του Mark Shelton και των Manilla Road; Πολύ νωρίς για να γίνει αυτή η ερώτηση. “We’re not even started, boy!” Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσεις δίσκο του διαμετρήματος του Open the Gates. Έλα όμως που για πολλούς οι Manilla με το The Deluge κατάφεραν να το ξεπεράσουν κι αυτό! Εντάξει, για μένα όχι, αλλά νιώθω και εδώ την ίδια εκείνη ιερή συγκίνηση που μόνο το σωστό επικοβαρβαρικό μέταλ μπορεί να σου προκαλέσει. Και μόνο σε δίσκο Manilla Road μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα, να ακούς έναν τραγουδιστή στα χαρτιά Κακοφωνίξ, όπως ο Μαρκ, κι όμως η φωνή του να κολλάει τόσο γαμημένα τέλεια με τα καθαρά μουσικώς τεκταινόμενα που να λες ρε πούστη, ο καλύτερος τραγουδιστής στον κόσμο είναι! Γι’ αυτό το είδος μουσικής εν πάση περιπτώσει… Από εκεί και πέρα τι να πω; Να προσπαθώ να περιγράψω με λόγια ένα Friction in Mass ή ένα Isle of the Dead; Σοβαροί να 'μαστε.
Δύο χρόνια πέρασαν από το εμβληματικό ομότιτλο ντεμπούτο και οι Metal Church παράγουν έναν ακόμα δίσκο ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αψεγάδιαστος, all-killer-no-filler και λοιπές κουβέντες του χωριού (όλων μας). Κι όμως, όπως και το Metal Church, έτσι και το The Dark στα κιτάπια κάθε σοβαρού US metal οπαδού έχει καταχωριστεί ως αδιαπραγμάτευτο classic. Πώς κι έτσι; Ε, μόνο το εναρκτήριο Ton of Bricks να ακούσεις πώς μπαίνει, θα καταλάβεις. Πολλοί, τι πολλοί, σχεδόν όλοι εκείνη την περίοδο εξαπέλυαν επίθεση κατά μέτωπο εναντίον του ακροατή, με την ελπίδα να κάνουν όνομα ως bad-ass metal motherfuckers. Λίγοι όμως το έκαναν με το αμίμητο στυλ των Metal Church. Και για όσους προσπαθούσαν να αντισταθούν, η συνέχεια είχε το υμνικό Start the Fire, το ανεπανάληπτο anthem Method to your Madness, το συλλεκτικό (από την άποψη της σοβαρότητας του ύφους) μπαλαντοειδές Watch the Children Pray που πάνω στα θεμέλιά του ο μακαρίτης Warrel Dane θα έγραφε πλήθος δικών του κομματιών… Είναι τόσο δυνατή η πρώτη πλευρά αυτού του δίσκου που κάπως αναπόφευκτα η συνέχεια φαντάζει κάπως υποδεέστερη. Μια μέρα όμως θα κάνω ένα πείραμα, θα ακούσω πρώτα τη δεύτερη πλευρά, γιατί έχω την υποψία ότι τότε θα ανατραπεί αυτή η αίσθηση… Τελευταίος δίσκος με τον David Wayne για αυτή τη δεκαετία, οσονούπω άνοιγε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην πορεία των Metal Church, κατά πολλούς εξίσου γόνιμο και ποιοτικό.
Βρε καλώς τα μουνοπανάκια (part 3)
Δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν εσαεί riffs από την καβάτζα που τους είχε αφήσει (ακούσια) ο MegaDave, είχε έρθει η ώρα να βγάλουν δίσκο βασισμένο αποκλειστικά στις δικές τους ιδέες. Τα πήγαν καλά; Ε ναι, να είμαστε δίκαιοι. Τα πήγαν πολύ καλά. Κατάφεραν να γράψουν ένα από τα κορυφαία κομμάτια στην ιστορία του μέταλ (όποιος ρωτήσει “ποιο”… ΟΚ δεν έχω τη δυνατότητα να του κάνω κάτι αλλά, όπως και να 'χει, έλεος), το Battery γαμάει τόσο πολύ που όσο κι αν προσπαθεί ο κοντοπούτανος με τις “λαμπρές” ντραμιστικές του ιδέες δεν μπορεί να το καταστρέψει, το δε Damage Inc. το πάει πρακτικά τέλεια και σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρική περιποίηση που του έκανε ο μεγάλος Κλιφ γαμάει ίσως ακόμα πιο πολύ, εξαιρετικά είναι επίσης τα Sanitarium και Disposable Heroes… Από κει και πέρα τα υπόλοιπα, για να 'μαι ειλικρινής, εμένα προσωπικά δεν μου λένε και πολλά, αλλά η ποιότητα των προαναφερθέντων φτάνει και περισσεύει για να μπει αυτός ο δίσκος επάξια στη διευρυμένη αυτή λίστα μου για το 1986, όσο εξωφρενική υπερτίμηση κι αν θεωρώ ότι έχει παίξει, με χαρακτηρισμούς τύπου “το καλύτερο μέταλ άλμπουμ όλων των εποχών” και δε συμμαζεύεται. Δυστυχώς στις 27/9/1986 εκείνο το καταραμένο σουηδικό λεωφορείο πήρε τη ζωή του πιο ταλαντούχου μέλους των Metallica. Τίποτα δεν θα ήταν πια ίδιο.
Βρε καλώς την Κόμπρα Κάι… εεεε σόρι τους Omen ήθελα να πω. Τι έχει μείνει να πούμε; Πόσα ακόμα κοσμητικά επίθετα να χρησιμοποιήσω για τη φωνάρα του Κίμπαλ και τα ριφ του Πάουελ; Καμιά φορά συμβαίνει να ακούς δίσκο μιας μπάντας ο οποίος είναι κυριολεκτικά μια απ’ τα ίδια, σοβαρά, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα σε σχέση με την προηγούμενη φορά, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι τόσο “ό,τι πρέπει” που όχι μόνο δεν βαριέσαι αλλά λες έτσι πρέπει φίλε μου | έτσι πρέπει (μια που έχουν γίνει της μόδας σ’ αυτό το παιχνίδι οι kinky αναφορές). Απλά δεν έχεις πολλά να πεις, αυτό είναι το μείον… Θα αρκεστώ να σχολιάσω πόσο συγκινητική εμπειρία είναι κάθε, κάθε, ΚΑΘΕ φορά η ακρόαση του αθάνατου Teeth of the Hydra. Up there with the songs of the year… Δυστυχώς η υπέροχη αυτή μπάντα - σημαιοφόρος της επικής πτέρυγας του US metal είχε peak-άρει και δεν επρόκειτο να ξαναφτάσει ποτέ (σε full-length δίσκο τουλάχιστον) τα ύψη της φανταστικής τριπλέτας των ετών 1984 - 1986. Και ούτε βέβαια προβλέπεται να γίνει αυτό στο μέλλον, όσο πλάκα κι αν έχει να μπορείς να πεις “ο τραγουδιστής των Omen είναι παλιός μου συμμαθητής” (true story ). Οπότε ας πούμε απλά ευχαριστώ για την διόλου ευκαταφρόνητη αυτή καβάτζα και ας πάμε παρακάτω…
…στους Ολλανδούς Manowar! Τραβηγμένο από τα μαλλιά λέτε; Ίσως, να ξεκαθαρίσω όμως ότι δεν είναι δική μου έμπνευση, αλλού το είδα γραμμένο. Κατά δεύτερον, ε ναι λοιπόν, συμφωνώ! Τι, επειδή δεν τους άκουσε ποτέ άνθρωπος (σχεδόν) τους Valkyrie; Αυτοί φταίνε; Απλά δεν κατάφεραν να βγάλουν ποτέ δίσκο Έστω και ως ντέμο όμως, με όλα τα προβληματικά που αυτό συνεπάγεται, το Deeds of Prowess είναι μια φανταστική ηχογράφηση που πρέπει να γνωριστούν μαζί της (πολύ) περισσότεροι και αυτός είναι άλλος ένας λόγος που τη συμπεριλαμβάνω σ’ αυτή τη λίστα. Έχουν συλλάβει στην εντέλεια τα μυστικά του επικού ήχου, έχουν μαζευτεί οι απολύτως κατάλληλοι για τη δουλειά αυτή, από τη φωνή μέχρι τις κιθάρες και από το μπάσο μέχρι τα ντραμς, έχουν αποφύγει κιόλας μαεστρικά (όχι σαν μερικούς - μερικούς) τις διάφορες παγίδες, και χωρίς κανένα εμπόδιο πλέον φτύνουν non-stop ατσαλένιους ύμνους, με κορωνίδα το θεϊκό Ancient Steel όπου η τρίχα σηκώνεται κάγκελο με το πόσο τέλεια και δημιουργικά έχουν αφομοιώσει τις διδαχές των Νεοϋρκέζων Metal Kings ώστε να διαμορφώσουν κάτι δικό τους. Αν ψηθήκατε να ακούσετε αυτό το συγκρότημα, αναζητήστε την επανακυκλοφορία της Death Rider Records από το 2012, με μπόνους τρακς, εκ των οποίων και το πραγματικά συγκλονιστικό Runesong. Δεν θα το μετανιώσετε.
Το War and Pain ήταν το πρώτο δυσοίωνο μήνυμα, τα πρώτα μαύρα σύννεφα στον ουρανό. Η προειδοποίηση για την επερχόμενη δυστοπία. Στο Rrröööaaarrr η δυστοπία αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει σάρκα και οστά, τα σύννεφα πυκνώνουν, η καταστροφή κοντοζυγώνει. Απλά ο ψυχεδελικός μετα-αποκαλυπτικός εφιάλτης ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, παραμένει σε ρευστή κατάσταση. Για το καταστάλαγμα, την ωρίμανση του ζοφερού Voivod-ικού οράματος θα περιμένουμε άλλον ένα χρόνο. Προς το παρόν τα ριφ του Πίγκι ζωγραφίζουν εικόνες μηχανών που τρελαίνονται και στρέφονται κατά των ανθρώπινων αφεντικών τους, αλλά ακόμα χωρίς πολλή δυσαρμονία, τα φωνητικά του Σνέικ βγάζουν πώρωση και μανία αλλά ακόμα δεν ακούγεται σαν Παλαβός Μαξ, οι ρυθμικές αλλαγές από τώρα σου καίνε το μυαλό αλλά ακόμα δεν το ξαποστέλνουν σε εναλλακτικές διαστάσεις. Όλα τα στοιχεία των Καναδών πρωτοπόρων είναι εδώ, απλά, για μια τελευταία φορά, ακατέργαστα και υπό ένα “απλοϊκό” punk/metal πρίσμα. Απίθανο proto-techno-thrash ανοσιούργημα.
Γ) Finally, the Top 5
NUMBER FIVE
.....
– Πότε θα πάρεις επιτέλους έναν κανονικό τραγουδιστή;
– Τι εννοείς; Από πότε είναι “κανονική” αυτή η μουσική;
– Δεκτόν… Γιατί όμως ρίξατε τις ταχύτητες σε σχέση με το ντεμπούτο; Όλοι οι υπόλοιποι κάνουν το αντίθετο.
– Τι εννοείς; Νόμιζα ότι το θέμα είναι η ποιότητα των συνθέσεων και όχι τι κάνουν “οι υπόλοιποι”.
– ΟΚ, σωστό κι αυτό… Τότε τι φάση μ’ αυτή τη διασκευή Willie Dixon; Μπλουζ κομμάτι σε θρας δίσκο;
– Τι εννοείς; Κομματάρα, χωρίς λοιπούς προσδιορισμούς, σε δισκάρα, χωρίς λοιπούς προσδιορισμούς!
– Υπερφίαλος όπως πάντα, αλλά τι να σου πει κανείς, που έχεις δίκιο… Αλλά πότε θα σταματήσεις να καταφέρεσαι εναντίον των παλιών σου bandmates;
– Τι εννοείς; Και λίγα τους σούρνω. Και δεν τους έχω κάνει τίποτα. Δεν οδηγούσα εγώ εκείνο το λεωφορείο, ξέρεις.
– Wtf man! 
Ποιος είσαι, ο Αντίχριστος;
– Τι εννοείς; Σου πάσαρε κανείς τις σημειώσεις μου για το επόμενο άλμπουμ;
– Τι; 
– Τι; 
– Ναι δεν πολυκατάλαβα τώρα γιατί ξαφνικά πήγαμε στο τρίτο άλμπουμ σας (που ακόμα δεν έχει γίνει) αλλά τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε απλά σ’ αυτό εδώ, το δεύτερο. Όπως και το πρώτο σας, είναι πολύ τεχνικό. ΠΟΛΥ τεχνικό όμως… Ίσως ακόμα και υπερβολικά τεχνικό για να κάνει επιτυχία, θα έλεγε κανείς;
– Τι εννοείς; Ούτε στα μισά του δρόμου δεν είμαστε όσον αφορά το πόσο επιτυχημένοι (καλλιτεχνικά) μπορούμε να γίνουμε, δηλαδή (μεταξύ άλλων και) τεχνικοί.
– Αυτό ακούγεται σχεδόν τρομακτικό… Τέλος πάντων, δε σε πιάνω πουθενά, για όλα έχεις μια απάντηση και μάλιστα αποστομωτική. Οπότε αν έχεις κάτι να προσθέσεις κάντο, γιατί δεν μπορώ να βρω καινούργιο τρόπο να σε στριμώξω.
– Αν βρεθεί καινούργιος τρόπος, εγώ θα 'μαι στην πρώτη τη γραμμή!
– 
Δεν μπορούσες να αντισταθείς, έτσι;
– Ε, όχι 
NUMBER FOUR
.....
– Και που λες, αν κάποιος μου έλεγε πρότεινέ μου ρε συ τρεις δίσκους να αρχίσω να ασχολούμαι με θρας…
– Έλα φτάνει κάποτε μ’ αυτό! Το 'πες μία και ήταν το Kill 'em All, το 'πες δεύτερη και ήταν το Bonded by Blood, ε το τρίτο και φαρμακερό ποιο θα 'τανε; Το Reign in Blood δε θα ‘τανε; Ποιο να ‘τανε δηλαδή; Τσουρέκια μας τα ‘κανες μ’ αυτούς τους τρεις δίσκους σου!
– 
Καλά.
– Άσε που διά της αφαιρετικής μεθόδου αυτό ιστορικά μάλλον θα εξελιχθεί όπως εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τους Τρεις Σωματοφύλακες, που ήταν οι εξής δύο, ο Άθως…
– Ναι; Εγώ σαν τον Πόρθο σας έχω στο μυαλό μου. Ωμή δύναμη κι έτσι, ξέρεις.
– Δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα τώρα, το θέμα είναι να συμφωνήσουμε στην ουσία.
– Καλά, και να διαφωνήσει ποτέ κάποιος, καλή του τύχη στην προσπάθεια να το στηρίξει. Νομίζω ότι το τερματίσατε το θρας. Κάποια στιγμή στο μέλλον μποοοορεί ίιιιισως κάποιος να παίξει πιο γρήγορα ή πιο βαριά, αλλά πιο to-the-point, ε, δεν έχει.
– Χμμμ… Αυτό ίσως αποδειχθεί προβληματικό βέβαια…
– Τι εννοείς, γιατί;
– Ε για σκέψου το λίγο. Μόλις βγάλαμε το Reign in Blood. Και τώρα; Τι κάνουμε;
– Ξέρω γω, βρίσκετε άλλους τρόπους να βγάλετε αυτό το evil συναίσθημα. Γι’ αυτό δεν γίνονται όλα στο κάτω κάτω;
– Χμμμ… Δεν είν’ κακό σαν σκέψη… Το κρατάω…
NUMBER THREE
.....
– Ναι ρε πούστη! Ναι! ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
– 
Ουάου, τόσο πολύ σε εντυπωσίασε; Θενξ!
– Εεεε παρεξήγησις, δεν πρόκειται για τον δίσκο σας.
– 
…α.
– Δεν το διατύπωσα καλά αυτό… Κοίτα, εννοείται ότι ο δίσκος σας είναι απίστευτος, έτσι; Στον αιώνα τον άπαντα θα μνημονεύεται για τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα και το ειδικό του βάρος, θα σας διασκευάζουν όλη την ώρα, θα δίνετε special shows όπου θα το παίζετε ολόκληρο ως treat για τους οπαδούς, τέτοια πράγματα.
–
– Πετύχατε όμως και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο: Δώσατε όνομα σε ένα ολόκληρο μουσικό στυλ. Είναι κάτι σαν Σημείο Μηδέν αυτό. Μόλις απελευθερώσατε μια Δύναμη της Φύσης. Και οι δυνατότητες από δω και στο εξής είναι απεριόριστες.
– Shit 
Όλα αυτά εμείς ε;
– Ναι, και το νου σας γιατί η ευθύνη σας είναι μεγάλη. Το νέο ιδίωμα είναι ακόμα στα γενοφάσκια του, πρέπει να το καθοδηγήσετε προς το μέλλον. Είναι κρίσιμη καμπή. Ο επόμενος δίσκος σας πρέπει να είναι εξίσου πελώρια καίριος με το Epicus. Πώς το κλείσατε π.χ. μ’ αυτό το θηρίο το A Sorcerer’s Pledge, που ειδικά τα τελευταία λεπτά του είναι σαν βγαλμένα από το πιο γλυκό όνειρο και τον πιο φριχτό εφιάλτη ταυτόχρονα; Ή πώς το ανοίξατε με το Solitude που κάνει τον θάνατο να μοιάζει σαν την πιο ηδονική προσμονή; Ε, τέτοιες στιγμές πρέπει να 'χει και το δεύτερο.
– No pressure δηλαδή Θα δούμε τώρα πώς θα πάει αυτό, γιατί, να σου πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή ουσιαστικά δεν υφίσταται μπάντα Candlemass.
– Wtf? 
– Ναι, μόλις έφυγε ο Γιόχαν, του ζητήσαμε να γίνει μόνιμος τραγουδιστής μας αλλά μας έριξε άκυρο, την πούλεψε κι ο ντράμερ, επίσης παραμένουμε χωρίς lead κιθαρίστα… Ουσιαστικά μόνο εγώ και ο rhythm κιθαρίστας ο Mappe είμαστε τώρα.
– FOR FUCK’S SAAAAAAKE 
– Έλα ψυχραιμία, υπάρχει φως στο τούνελ. Να προχθές με πήρε τηλέφωνο ένας παλαβός και μου τραγούδαγε όλο το Epicus και δεν ξέρω, κάτι σαν να μου έκανε η φωνή του… Θα βρεθούμε τώρα αυτές τις μέρες να το συζητήσουμε λίγο πιο σοβαρά.
– Μακάρι να εξελιχθεί καλά Αρχηγέ μου γιατί η στιγμή είναι κρίσιμη, αν ήμασταν σε βιβλική ιστορία τώρα θα λέγαμε “πού είναι ο Μεσσίας να μας οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας…”.
NUMBER TWO
.....
– Ω-ρε-φίλε…
– Ναι κοίτα επειδή είμαι πολύ συνηθισμένος σε τέτοιες αντιδράσεις, πρέπει να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος σε τι απ’ όλα αναφέρεσαι.
– Να ξεκινήσουμε από την ηχάρα που σας έφτιαξε πάλι ο Μάρτιν; Αλλά τόσο διαφορετικά αυτή τη φορά! Πόσο λαχταριστό αυτό το πράγμα σχεδόν σαν υγρό μέταλλο να ρέει από τα ηχεία; Δεν περίμενα ότι θα ξανάβρισκα τόσο ζωντανή παραγωγή, έτσι να σαλεύει ρε, μετά το Screaming for Vengeance των Priest, να όμως που βρήκα! Τώρα έχω δύο αγαπημένα έβερ άλμπουμ από πλευράς ήχου!
– Τέλεια, πες μου κι άλλα για επιτεύγματα τρίτων.
– Ω να με συμπαθάς, εννοείται ότι και το συγκρότημα σπέρνει, το συζητάς;
– Θα έλεγες λοιπόν ότι φτιάξαμε δίσκο αντάξιο της φήμης που μας έδωσαν το Piece of Mind και το Powerslave;
– Αντάξιο; Αντάξιο;;;;; Ρε το καλύτερό σας άλμπουμ είναι!
– Λες ε;
– Εύκολα! Το ξέρω ότι δεν σ’ αρέσει όταν σου επισημαίνω ότι τα προηγούμενα άλμπουμ σας, παρότι σε γενικές γραμμές φανταστικά, κατ’ εμέ πάντα είχαν μία ή δύο κάπως πιο αδύναμες στιγμές… Ε, λοιπόν, αυτό εδώ δεν έχει ούτε μισή!
– Ουάου… Και σκέψου ότι αυτό έγινε χωρίς καθόλου συνθετική συνεισφορά από τον Μπρους ε.
– Ναι, το πρόσεξα αυτό. Τι παίχτηκε;
– Άστο, αυτό είναι ιστορία για μια άλλη φορά. Δεν πειράζει στην τελική, από τη στιγμή που έκανε τέτοιο stepping up ο Adrian.
– Πωωω ναι έγραψε ο παιχταράς. Όπως και ο Dave στο Dejavu!
– Ναι! Είμαι περήφανος και γι’ αυτόν.
– Τι να σου πω, πραγματικά δεν έχω να πω τίποτα το αρνητικό γι’ αυτόν τον δίσκο. Τίποτα απολύτως όμως. Ούτε λέξη.
– Τέλεια! Άρα ήρθε επιτέλους εκείνη η στιγμή έτσι;
– Εεεε εκείνη η …στιγμή;
– Ε τώρα μου κάνεις τον χαζό; Τι γίνεται τόσα χρόνια; “Πωωωω γεια σας ρε Maiden πώς γαμάτε έτσι ρε; Αχχχχ σόρι όμως ρε σεις, #2. Ή #3. Ή #4”. Το ‘πιασες το υπονοούμενο, έτσι;
– Εεεε ναι.
– Έλα, πάμε, πάμε, πάμε. Δώστο μου. Είμαι έτοιμος. ΕΛΑ ΠΑΜΕ ΣΟΥ ΛΕΩ.
– Ναι, κοίτα, σχετικά μ’ αυτό… Δηλαδή θέλω να πω… Όχι, να σου εξηγήσω…
– 
Ε ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΠΙΑ ΡΕ! ΟΛΟ ΠΗΓΗ, ΠΗΓΗ, ΠΗΓΗ, ΛΙΓΟ ΝΕΡΑΚΙ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ! ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ ΠΙΑ!!!
– Τι να τον κάνω τώρα. Λες και φταίω εγώ δηλαδή που την ίδια χρονιά βγήκε το…
NUMBER ONE
.....
Μια ιστορία αναμέτρησης με προκαταλήψεις και στερεότυπες αντιλήψεις, σε τρεις Πράξεις, μη χρονικά προσδιορισμένες
{ Πράξη 1η }
– Ρε συ μας δουλεύουνε τούτοι δω;
– Δεν ξέρω ρε φίλε… Παίζει, γιατί το πρώτο τους δεν ήταν άσχημο.
– Ναι αυτό θα σου έλεγα τώρα. Μια χαρά μέταλ, κανονικό, παίζανε. Τι πάθανε ξαφνικά και βγάλανε τέτοια μαλακία;
– Τι να σου πω… Το μόνο που ξέρω είναι ότι πλέον δεν τους μπορώ με τίποτα ε. Σε κάθε κομμάτι πρέπει να ρίξουν μέσα ένα τόνο πλήκτρα ρε μαλάκα.
– Γάμησέ τα, γιατί, εκείνη την αηδία με τα μπλιμπλίκια;
– Ποια απ’ όλες!
– Χαχα ναι ρε φίλε! Λες και ακούμε ρέηβ ή τέτοια σκατά ναούμ.
– Και κάθε δυο-τρία κομμάτια και μπαλαντούλα ρε μαλάκα!
– Ναι ρε πούστη μου, ναι… Και τη φωτογραφία την είδες;
– Πωωωω ναι, τι σκατόφλωροι είναι αυτοί ρε; Λες και πήρα δίσκο των γαμημένων των Duran Duran ξέρω γω.
– Ή απ’ αυτούς τους γότθους πώς τους λένε που ακούει η ξαδέρφη μου.
– Ναι!
– Τεσπά, γάμησέ τους, μπορεί αυτοί να χαλάσανε αλλά υπάρχουν ακόμα μπάντες της προκοπής.
– Σωστός φίλε. Πάμε να βάλουμε κάνα σωστό μέταλ.
{ Πράξη 2η }
– Ρε συ να σου πω κάτι; Εκείνο το Queensryche το θυμάσαι; Δεν είναι και τόσο χάλια τελικά ή είναι ιδέα μου;
– Φίλε ήθελα να στο πω κι εγώ αλλά ψιλοκώλωνα. Συμφωνώ, δεν είναι τελείως του πεταματού.
– Έχουν κάτι καλές ιδέες από δω κι από κει… Κάποια ωραία ριφ…
– Κι ο τραγουδιστής φίλε είναι πολύ καλός, οι ψηλές του μετράνε.
– Απλά να το πήγαινε περισσότερο έτσι ρε συ. Αντί να τραγουδάει σε τόσα σημεία συναισθηματικά, και καλά.
– Ε ναι ρε μαλάκα, αυτό. Ή να μην είχανε τόσο πλίνκι πλίνκι ας πούμε.
– Ναι, ή να μη μας ζαλίζανε μ’ αυτές τις ηλεκτρονίλες.
– Αυτό εκεί προς τη μέση εξακολουθεί να με εκνευρίζει ε.
– Και μένα. Τεσπά, είναι κρίμα, θα μπορούσε να βγει πολύ καλός δίσκος συνολικά.
– Τι να κάνεις… Μπορεί τα επόμενα χρόνια να σοβαρευτούν, να κόψουν τις τρέλες και να βγάλουν κάτι καλό.
– Ναι, για να δούμε…
{ Πράξη 3η }
– ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
– ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
– ΤΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ 
– ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ WHISPER ΡΕ ΦΙΛΕΕΕΕ
– ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ; ΓΙΑΤΙ, ΣΤΟ NEUE REGEL; ΣΤΟ CHEMICAL YOUTH; ΣΤΟ LONDON;;;; ΤΟ LONDON ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑ
– ΕΠΟΣ ΡΕ, ΕΠΟΣ, ΕΠΟΣΣΣΣΣΣΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ SCREAMING ΕΤΣΙ
– ΩΩΩΩΩΩ ΡΕ ΦΙΛΕ ΝΑΙ ΤΟ SCREAMING IN DIGITAL
– NO ONE CAN HEAR WHEN YOU’RE SCREEAMING IN DIGITAAAAAL
– ΣΚΑΣΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΠΑΛΙ
– Και να σου πω; Θυμάσαι που θάβαμε το Gonna Get Close To You;
– Χαχαχα ήμασταν και πολύ κόπανοι έτσι;
– Αφού το είδαμε το φως το αληθινό με το μεγαλύτερο αριστούργημα του 1986 (και από τα μεγαλύτερα της δεκαετίας, και έβερ) πάλι καλά να λες.
26 Likes
1987
-
Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun
-
Savatage - Hall of the Mountain King
-
Bathory - Under the Sign of the Black Mark
-
Death - Scream Bloody Gore
-
Testament - The Legacy
Οριακά μένουν εκτός
-
Guns N’ Roses - Appetite for Destruction
-
Coroner - R.I.P.
Επίσης, για να συμπληρώσω 10αδα…
-
Candlemass - Nightfall
-
Celtic Frost - Into The Pandemonium
-
Dio - Dream Evil
Αφού μου ήρθαν τώρα τα γράφω, γιατί μετά μπορεί και να βαρεθώ.
24 Likes
Θεά, σουτ στην εστία πριν βγουν οι ομάδες από τα αποδυτήρια!
15 Likes
σαν κατι ματς στο WWE που ξεκινούσε το ξύλο πριν χτυπήσει το καμπανάκι ο ρεφ
7 Likes