1986
Πεντάδα
+Δεύτερη πενταδα- δισκαρες όλα
Dark angel- Darkness descends
Iron maiden - Somewhere in time
Crimson Glory - S/T
Queensryche - Rage for order
Kreator - Pleasure to kill
<3
Ωστόσο μπα. Τελειώνοντας το γυμνασιολύκειο δε νομίζω να είχα ακούσει ολόκληρο δίσκο Maiden πλην AMOLAD, Powerslave και Live After Death/Rock in Rio. Το γιατί είναι άλλη ιστορία, αλλά ως προς τους Metallica και δη το Master, νομίζω ότι επειδή έβλεπα το σχέδιο αυτό παντού και ταυτόχρονα δεν μου άρεσε (ίσως με τρόμαζε? ίσως φταίει που απλά είναι χάλια? ;p), ίσως να δημιουργήθηκε ένα αρνητικό κλίμα/ μία κακή διάθεση και από αυτό.
Αυτό που προσπαθώ να εντοπίσω βέβαια από χθες που έκανα αυτή την σκέψη/συνειδητοποίηση, είναι το γιατί υπήρχε αυτή η αρχική, αυθόρμητη, τόσο φυσική απέχθεια στο άκουσμα του ονόματος Μetallica, ενώ η “κόντρα” αυτή για τα δεδομένα της εποχής και της ζωής μου, δεν μπορεί να πει κανείς κιόλας ότι ήταν ακριβώς πανταχού παρούσα. Από την άποψη του ότι δεν είχα κύκλους που να τους αφορούσε αυτό και του ότι ήμασταν στα 00ζ και όχι στα 90ζ. Δηλ ποιό να είναι το σημείο μηδέν? Ή να είναι κάτι που έχει περάσει τόσο έντονα στην συλλογική μνήμη? ;p Και επίσης, πόσο/πώς μπορεί να επηρεάζεσαι και να ετεροκαθορίζεσαι σε κάτι τέτοιο και με τόση ζέση κιόλας?!
Τεσπα, ελπίζω να βγαίνει νόημα και sorry για την φλυαρία.
Βγαινει, πονεσες απο το μεγαλειο του ΜΑΣΤΕΡ
Θα το ακούσω σήμερα αύριο μετά από +/- δέκα χρόνια, κάτσε να δούμε πώς θα πάει αυτό.
~~
Στα σοβαρά, νομίζω έβαλε το χεράκι του (κλασικά) ο πατέρας μου, ο οποίος είχε δύο αντεγραμμένα μειντεν (αν και μεταλ δεν άκουγε ποτέ, αλλά και μόνο αυτό το εύρημα για μένα μπορεί να σήμαινε κάτι) + είμαι βέβαιη ότι μου είχε πετάξει ότι οι μετάλλικα είναι κακοί/λεφτάδες/καπιταλιστές λόγω του θέματος με το ναπστερ
Όλα τελικά ξεκινάνε από τα παιδικά μας χρόνια, μια χαρά τα λέει ο μεγαλύτερος frontman ever στο νέο του δίσκο.
Α! έχω και έναν καλό ψυχολόγο να σου συστήσω, 50€ 
Χαχαχαχ να σαι καλά, όταν φτάσω στην φάση που θα έχω λύσει όλα τα υπόλοιπα και θα θέλω να εμβαθύνω στην σχέση μουσικής - παιδικών χρόνων, θα σε ενημερώσω ;p
Την τιμή του βινυλίου λες;
Τόσο έχει πάει; Α τους αλήτες… καλά τα λεγε ο πατέρας της!
Νομίζω έχω δει την πεντάδα μου (ακόμα και με διαφορετικές θέσεις) μπορεί και σε διψήφιο αριθμό posts άρα η πρωτοτυπία και η έκπληξη μάλλον περισσεύουν για το 1986. Εν τάχει:
Για το Master δεν έχω να πω πολλά. Ατόφιο δεκάρι, ούτε μία νότα δεν περισσεύει, aggression, συναίσθημα, αλητεία, riffs μέχρι τέλους. Είναι και θα είναι αιώνιο σημείο αναφοράς. Το Somewhere in Time δεν είναι το αγαπημένο μου Maiden (κάθε μέρα αλλάζω ανάμεσα στο Piece & το 7th) και συμφωνώ και εγώ ότι το Αlexander δεν πιάνει απάτητες κορυφές στα epic τους (υπάρχουν σίγουρα 3-4 που το ξεπερνάνε - To tame, rime, phantom to name a few) αλλά εδώ η μαγεία κρύβεται στην τρομερή ατμόσφαιρα που χτίζουν στον ήχο τους, πρωτόγνωρη για εκείνους μέχρι εκείνο το σημείο και σε κομμάτια όπως τα wasted years, stranger και το έπος του δίσκου με τα ατελειώτα μίλια ενός δρομέα 
Τα υπόλοιπα 3 είναι σχολές από μόνα τους αν και μετέπειτα album τους είναι τα αγαπημένα μου (Seasons, Nightfall, Trascendence) αλλά τι να πει και τι να γράψει κανείς για την ΙΣΤΟΡΙΑ.
Εύκολη πεντάδα ευτυχώς
Ειναι η 4η φορα (αν δεν κανω λαθος) που συμμετεχω και ήταν με διαφορά η πιο δύσκολη.
Θα μπορουσαν ανετα να ειναι με διαφορετικη σειρα στην 5αδα,όπως επίσης θα μπορουσαν να μπουν και Bon Jovi,Black Sabbath,Heir Apparent,Dark Angel,Metallica
Απίστευτη χρονιά!
1986
Δύσκολη χρονιά για λίστες με κορυφαίες κυκλοφορίες από μεγάλα και λιγότερα μεγάλα αλλά αγαπημένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Έτσι έχουμε μόνο 10ρια όμως εκτός πεντάδας τα: LIFES RICH PAGEANT - R.E.M. Η παρέα του Michael Stipe στα '80 ήταν μια κατηγορία μόνη της και φάνταζαν ασταμάτητοι. Begin The Begin, Fall on me, Cuyahoga, I Believe, αγαπημένα. PLEASE - PET SHOP BOYS Ίσως όχι ο καλύτερος αλλά σίγουρα αυτός ο δίσκος που ακούω συχνότερα από PSB. Tα singles West End Girls, Opportunities,Suburbia και Love Comes Quickly είναι φυσικά pop classics αλλά όλα τα κομμάτια είναι δυνατά, ακόμη και τα Β’sides- In the Night, κομματάρα! MASTER OF PUPPETS - METALLICA Το εκτόπισμα και η αξία αυτού του δίσκου είναι αδιαμφισβήτητα. To Metal album που καλύτερα να μην είναι από τα πρώτα που θα ακούσει κάποιο νέο παιδί, τα επόμενα θα του φαντάζουν πολύ λίγα… YOUR FUNERAL… MY TRIAL - NICK CAVE & THE BAD SEEDS Χωρίς να υποτιμώ τα προηγούμενα, για εμένα το τέλειο σερί του Νick ξεκινάει από εδώ. Sad Waters, Stranger than Kindness και το ομώνυμο λειτουργούν ως καθαρτικά για την ψυχή. THE COLOUR OF SPRING - TALK TALK Αυτός και οι 2 επόμενοι ακόμη πιο εσωστρεφείς δίσκοι των TALK TALK θα πρέπει να διασωθούν σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής. Συγκίνηση στην αλήθεια αυτών των στίχων και στην ομορφιά αυτής της μουσικής. Baby, life’s what you make it Celebrate it
5)GODS OWN MEDICINE - THE MISSION
I still believe in God, but God no longer believes in me
Τι πιο τέλεια αρχή με το επικό Wasteland… ΟΚ για τα όρια του γκοθ επικό. Και πόσο υπέροχος δίσκος το GOM! Λιγότερο μαύρο από το FIRST AND LAST AND ALWAYS- δεν θα μπορούσε να το φτάσει άλλωστε- πολύ πιο ρομαντικό όμως και ταξιδιάρικο. Ενώ η μουσική των SISTERS είναι ιδανική για ένα σκοτεινό και παρακμειακό club, των MISSION είναι ότι πρέπει για τους εξωτερικούς χώρους ενός καλοκαιρινού φεστιβάλ-να πέσει ο ήλιος όμως πρώτα. Η ριφολογία των ΜISSION είναι κορυφαία στα ορόσημα του είδους Βridges Burning, Sacrilege και Blood Brother το οποίο είναι αφιερωμένο στον Ian Astbury των THE CULT!* Το Severina είναι τόσο μα τόσο κλισέ-και υπέροχο!- αλλά μετά θυμάσαι ότι αυτοί οι τύποι μαζί με τον Αndrew Eldrich ήταν οι πρώτοι και μετά τους αντιγράψαν οι πάντες. Το ίδιο και στο Love me to Death, ακούω για παράδειγμα κάποια κομμάτια των ΗΙΜ και μου ανάβουν τα λαμπάκια από τις εξόφθαλμες ομοιότητες. Anyway αν γουστάρετε με το GOM τότε τα Children, όπου εμφανίζεται μια απρόσμενη αγάπη για τους Zeppelin και Carved in Sand είναι επίσης απαραίτητα.
*Γαμώτο, είχα την εντύπωση πως το LOVE των ΤΗΕ CULT κυκλοφόρησε το '86 και έτσι το αγνόησα τελείως στην λίστα του '85. Δισκάρα με την ευκαιρία.
4)SO - PETER GABRIEL
Τέτοιοι δίσκοι μου έχουν λήψει τα τελευταία πολλά χρόνια, δίσκοι που δηλαδή ισορροπούν με επιτυχία ανάμεσα στην ποιότητα και την εμπορικότητα. Μετά από την θητεία του στους Genesis o Peter Gabriel θα πρέπει να ένιωθε τελείως ελευθερος να πάει την μουσική του όπου τον υπαγόρευε η μούσα του. Το So είναι τόσο πλούσιος δίσκος σε ήχους, ιδέες και συναισθήματα. Περιέχει γκρουβάτες ποπ επιτυχίες όπως τα Big Time και Sledgehammer, με το κλασσικό πια videoclip. To Don’t give up είναι ένα συγκινητικό ντουέτο με την εκπληκτική Kate Bush. Στο That Voice Again οι επιρροές από Police και Sting είναι έκδηλες, το εναρκτήριο Red Rain είναι ένας οικολογικός ύμνος, ενώ το Ιn your Eyes είναι ΤΟ ερωτικό τραγούδι που έκλεισε το κεφάλαιο ερωτικό τραγούδι. Στα συν η παραγωγή του δίσκου που είναι απλά κορυφαία, οι έθνικ πινελιές αλλά πάνω απ’όλα η ζεστή φωνή του Peter που σε κάνει να τον αισθάνεσαι σαν φίλο και αδερφό.
3)BLACK CELEBRATION - DEPECHE MODE
Ας αρχίσουμε με τα προφανή για εμένα:
Το album ξεκινά με το ομώνυμο Black Celebration που είναι το αγαπημένο μου DM κομμάτι κι αυτό λέει πολλά αν αναλογιστεί κανείς τον απίστευτα μεγάλο ανταγωνισμό.
Οι Depeche σε αυτό το album ακούγονται πιο ώριμοι, πιο επικίνδυνοι και πιο σκοτεινοί από ποτέ αν και νομίζω σε ένα από τα επόμενα τους το τερματίζουν.
Death is eveywhere…Come here…Kiss me…NOW!
Κάποιοι Γερμανοί φαίνεται πως αγαπάνε αυτόν το δίσκο και διασκευάσαν το Stripped.
Όποτε αποφασίζει να τραγουδίσει ο Martin θα είναι κάτι το ξεχωριστό και μαγικό.
Ακόμη και τα deep cuts του BC είναι το λιγότερο συγκλονιστικά ( Here is the House, Dressed in Black, New Dress).
Ακούγεται σήμερα το ίδιο φρέσκο όσο πριν σχεδόν 40 χρόνια.
2)RAGE FOR ORDER – QUEENSRŸCHE
Μήνες μετά και ακόμη να συνέλθω από την αυτοκρατορική εμφάνιση του Geoff Tate όπου στην κυριολεξία μας ισοπέδωσε και μας έδωσε τα μυαλά στα χέρια! Το Rage που είχε την τιμητική του στο live (μαζί φυσικά με το Empire) είναι ένας δίσκος που ξεχυλίζει από πάθος και έμπνευση. Οι δημιουργοί του αποφασισμένοι να ξεφύγουν από τα στενά όρια του ήχου που υπηρέτησαν με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως στις πρώτες κυκλοφορίες τους, μας χαρίζουν ένα διαμάντι προοδευτικού μέταλ χωρίς τίποτα το περιττό, χωρίς διαθεση παικτικής αυτοικανοποίησης και κυρίως χωρίς να κουράζουν τον ακροατή. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα τραγούδι, είναι όλα ξεχωριστά και είναι όλα τέλεια. Θα πω όμως ότι τέτοιο κλάμα που έριξα στο live στo Killing Words, δεν θυμάμαι ειλικρινά άλλη φορά…
1)THE QUEEN IS DEAD - THE SMITHS
Σκέψη πρώτη: μόλις πέρυσι, μετά από 36 ολόκληρα χρόνια από την δημιουργία αυτού του καθοριστικού για την βρετανική ροκ σκηνή album και ο τίτλος του επιβεβαιώνεται…
Σκέψη δεύτερη: O Alain Delon του εξωφύλλου είναι προς το παρόν μαζί μας αλλά η ομορφιά της νιότης του έχει κάνει φτερά-όχι μόνο η δικιά του…
Παρατήρηση: Κοιτώντας την σελίδα του Wikipedia στο σημείο των κριτικών για το album δεν θυμάμαι να έχω δει περισσότερα αστεράκια μαζεμένα, γαλαξίας ολόκληρος από 5/5 και 10/10 βαθμολογίες. Τυχαίο, δεν νομίζω.
Αυτά που έχουν σημασία: Η φωνή του νεανία Μorrissey που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή μου από την πρώτη φορά που την άκουσα σε μια κασέτα TDK της μεγαλύτερης 4 χρόνια ξαδέρφης μου που ανακάτευε SMITHS, CURE, INXS και Belinda Carlisle, καλλιτέχνες αγαπημένους δικούς της και δικούς μου στην συνέχεια. Η κιθάρα του Marr είναι παντοτινή. Ακόμη και σήμερα εάν μπω σε ένα μπαράκι και παίξει Big Mouth Strikes Again νιώθω μια ανάταση, στο Βoy with the thorn in his side συγκινούμαι αφάνταστα, το Τhere is a Light that never goes out με κάνει να ανατριχιάσω, το Cemetry Gates παραδόξως με γεμίζει με μια ανόητη αισιοδοξία-έτσι κι αλλιώς κάποτε όλοι θα πεθάνουμε. Η μουσική όμως θα συνεχίσει να υπάρχει και να γεμίζει τις μάταιες ζωές των επομένων.
best album cover
1986 → η Χρονιά του Προβλεπέ
10. FATES WARNING “Awaken the Guardian”
Απλά, λιτά και απέριττα, ένας από τους καλύτερους pure metal δίσκους που έτυχε να πέσουν στα χέρια μου. Λυρικές κιθάρες, υπέροχη φωνή, απόλυτη ισορροπία μεταξύ πάθους και τεχνικής.
9. MANILLA ROAD “The Deluge”
Αυτό το πιο «τούπα-τούπα» στυλ του προκατόχου του, παρότι εντυπωσιακό, δε μπορώ να πω ότι μου έκανε ιδιαίτερα. Εδώ όμως που ενώ διατηρούν την επιθετικότητα, θυμούνται λίγο και τις ταρζανιές του Κρυσταλότζικ με ξαναβρίσκουν οι άτιμοι.
8. CLAN OF XYMOX “Medusa”
Και εγένετο darkwave; Δεν είμαι και ειδικός να πω την αλήθεια, το σίγουρο πάντως είναι ότι εδώ οι CoX παραδίδουν ένα εξαίσιο πακέτο από dancefloor anthems. Μάριαν εσείς; Τρεις κοπελιές εμείς!
7. SEPULTURA “Morbid Visions”
Πιστεύω έχει γίνει πλέον προφανές ότι στις περισσότερες θρασομπάντες είμαι πρωτο(άντε μαξ δευτερο)-δισκάκιας. Το αυτό ισχύει και για τους Seps, οι οποίοι στο χυμαδιό, πουτάνα-όλα ντεμπούτο τους (και στο demo split ασφαλώς!) με μια σκοτεινή αύρα κατευθείαν απ’ τις τελετές των αμαζόνιων φυλών, με αφορούν περισσότερο από κάθε άλλον δίσκο τους.
6. DEATH IN JUNE “The Wörld Thät Sümmer”
Controversy, ξε-controversy, στ’ @@ μου. Η σύμπραξη του Pearce με τον David Tibet γεννάει neofolk τέρατα κατευθείαν απ’ τις απαρχές του κόσμου και το “Death of a Man” είναι μια συγκλονιστική ελεγεία. Σ’ όποιους αρέσουμε…
SLAYER “Reign in Blood”
Το πιο «τέλειο» άλμπουμ των Καλιφορνέζων, είναι ο ορισμός του «δεν μπορώ να αντισταθώ». Έχει το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από αυτούς (παραδόξως είναι το “Necrophobic” που κάπως είχε βρει το δρόμο του σ’ ένα mixtape μιας ξαδέρφης μου, το οποίο ξέθαψα από μια ντουλάπα στο εξοχικό των θείων μου), έχει το φανταστικό mid-tempo “Criminally Insane” με την απόλυτα ταιριαστή κορύφωση στο τέλος, έχει και το ανυπέρβλητο κλείσιμο του “Postmortem”/”Raining Blood” που ακούγεται λες κι όλος ο δίσκος χτιζόταν για να φτάσουμε εδώ.
SODOM “Obsessed by Cruelty”
Παρόμοια περίπτωση με το “Morbid Visions”, η αχαλίνωτη διάθεση του ντεμπούτου των SODOM είναι άκρως εθιστική κι ας μην φτάνει τα επίπεδα νοσηρότητας του EP. Όχι ότι και τα επόμενα δε μου αρέσουν, αλλά η επιτομή της απόκοσμης επιθετικότητας του ήχου τους βρίσκεται εδώ. Α, και “Deathlike Silence”, ring a bell?
COIL “Horse Rotorvator”
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη φορά που εντόπισα το όνομα COIL, να ήταν άραγε σε καμιά συνέντευξη ULVER, ή μπορεί να είμαι και τελείως λάθος. Τέλος πάντων, μικρή σημασία έχει, αυτό που μετράει είναι ότι κάποια στιγμή άκουσα το “Anal Staircase” και είπα «ωπ, κάτι παίζει εδώ» και αργότερα ήρθε και η ώρα (μέρους) της δισκογραφίας, με το “Horse Rotorvator” να κατέχει περίοπτη θέση σε αυτήν. Συνδυάζοντας τις THROBBING GRISTLE/PSYCHIC TV καταβολές των Balance/Christopherson, πότε σε πιο σκοτεινό, πότε σε καμπαρέ και πότε σε soundtrack-ικό ύφος, πότε με synths, με λούπες ή -γιατί όχι;- και με κιθάρες, οι COIL καλούν τον ακροατή να φτιάξει νοητά τη δική του ταινία στην οποία θα εφαρμόζει η μοναδική μουσική τους πρόταση.
MOTÖRHEAD “Orgasmatron”
Μνημείο διαολεμένης ροκενρόλ διάθεσης, στα κιτάπια μου γράφει «καλύτερος δίσκος MOTÖRHEAD ever» (με υποσημείωση που λέει «χμ, άντε ισοπαλία με Overkill»). Όταν ξεκινάς με τον οδοστρωτήρα “Deaf Forever” και κλείνεις με τον feel-good ύμνο “Doctor Rock” και το ομώνυμο που περνάει σα τρένο (ψήφος εξωφύλλου, το πιάσατε, έτσι; ) πάνω απ’ τους ανυποψίαστους, είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι στα επουράνια αυτής της μουσικής. Και μην ξανακούσω για την διασκευή των SEPULTURA παρακαλώ, καλή ήταν για ξεκάβλωμα στο AlleyCat αλλά μέχρι εκεί. Ευχαριστώ.
METALLICA “Master of Puppets”
Δεν υπάρχει κάτι να πούμε εδώ, οι METALLICA κατάφεραν το αδιανόητο, να κουβαλάνε ένα τέλειο δίσκο στις αποσκευές τους, να βγάζουν μια κόπια του και η κόπια να είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) τέλεια. Απ’ την αυθεντική, παρακμιακή οργή του “Battery” μέχρι την straightforward απειλή του “Damage Inc.” ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο.
καὶ τὸ θηρίον ὃ εἶδον ἦν ὅμοιον παρδάλει, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου, καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ ὡς στόμα λέοντος. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην·
Μπορεί η χρονιά να μην είχε κάποια εξαιρετικά σημαντική κυκλοφορία (που έστω να έχω εγώ υπόψη) στο χώρο του μαύρου μέταλλου, ωστόσο το demo των Βέλγων (!) BLACK SHEPHERD μπορεί να πει κανείς ότι είναι ενός είδους χαμένος κρίκος ανάμεσα στο ακραίο thrash και το πρώιμο black (όχι το νορβηγικό).
Και βέβαια έχουμε την πρώτη εμφάνιση των ηρώων SARCOFAGO, περισσότερα «του χρόνου».
Χμ, καμία εξαιρετικά σημαντική κυκλοφορία ε; Λοιπόν το PFA μπορεί να μην ακούγεται αλλά έστω και ως δήλωση της ύπαρξης των MAYHEM, έστω και ως πρώτη αποτύπωση αυτού του θεόρατου logo, μάλλον πρέπει να ανακαλέσω.
Spot-on.
Δεν έγραψα ποτέ τα …εκτενή κείμενα για το 83-84 και έτσι Dog’s Blood Rising απο C93 και The guilty have no pride από DIJ (my fav!) έμειναν εκτος αφήγησης. Δίσκαρος το “The world…” όπως και το “Nada!” της προηγούμενης χρονιάς. Θεωρώ ως κορυφαία τους το “Brown book” και το “But what ends…” και στις αντίστοιχες χρονιές θα επανέλθω. Στο “The World” θα επέλεγα ως αγαπημένα το semi-hit “Come before christ” και το υπέροχο “Torture by roses” που ανήκει όμως στα τραγούδια που αποφεύγω συνειδητά να ακούω συχνά.
1986
Top 12:
Μλκες, με βάλατε να ακούω Reign in blood για πρώτη φορά στη ζωή μου, μέσα στη μπανιέρα, πλατσουρίζοντας με τα παπάκια μου! 
το ακούω σε κάθε χαλλογουην (είχαμε και στο χωριό μου)
Μέγας δίσκαρος. Χάθηκαν οι Samhain από τις λίστες μου κάκιστα, τους προτιμώ κιόλας από τα (επίσης τούμπανα) σολο του Glenn.
Απίστευτο αλμπουμ, επίσης απαράδεκτο που μου διέφυγε. Ου γαρ μόνον το γήρας…
Τελικά, πόσο χρονών είσαι;
Εμεινε καθολου νερο μεσα;
Πάμε λίγο επιγραμματικά για το '86, χωρίς ιδιαίτερο σχολιασμό, είπα αυτή τη φορά να κρατήσω δυνάμεις για τίποτα φετινό
1. Γενιά του Χάους - “Γενιά του Χάους”
Βάζεις να παίξει ο δίσκος, ξανά. Κάθε φορά, τα “Κοινωνικά Υποπροϊόντα” θα καμπυλώνουν τον χωροχρόνο. Από τη μία οι θεματικές, η απόγνωση, η πολιτικοποιημένη αγανάκτηση και η διαδοχή των, κλασικών συνθέσεων, αποδεικνύουν τη διαχρονική τους κρισιμότητα. Από την άλλη, ένας άλλος, όχι μακρινός, κόσμος. Το ιδιαίτερο artwork. Μεταφέρεσαι σε μια εποχή, με τους δικούς της συμβολισμούς, επιρροή και εν τέλει πραγματικότητα. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Ο χρόνος τρέχει, μέλη αλλάζουν, από την Αντι-κουλτούρα στη Chaos Generation, έως τη συλλογή-(δια)δήλωση “Διατάραξη Κοινής Ησυχίας”, τα δύο, μυθικά, split με Αδιέξοδο και το παρόν αυτού εδώ του μνημείου. Που μαζί με τις ζωντανές τους εμφανίσεις διαμόρφωσε συνειδήσεις γενεών ακροατών. Αν το ομότιτλο, οι “Ψυχρές Τοξίνες” και οι “Ηλίθια Αθώοι” δεν σε πείσουν, έρχεται η riff-άρα του “Καμμία Ελπίδα”, τα “Παράσημα του Παραδείσου” και το αξεπέραστο “Στίγμα”. «Ένας ήχος που σπάει τη σιωπή, φως που διαπερνά τη σκοτεινιά, γιατρειά ανίατης αρρώστιας, ελπίδα για μικρά παιδιά».
2. Hellbastard - “Ripper Crust”
Αααχ, γενέθλια. Τα δεύτερα πιο σημαντικά για μένα αυτής της δεκαετίας. “You have an appointment with death…and you will attend”. Ευτυχώς βγήκε τώρα αυτές τις ημέρες σε επανέκδοση και το απέκτησα. Μιλάμε για ένα demo που στον μικρόκοσμό μου τα κάνει όλα τέλεια. Οι αλήτες, who exclusively thrash other peoples’ gear, δεν ονομάτισαν απλώς ένα ολόκληρο ιδίωμα. Έπαιξαν και τέλεια, όρισαν αρχετυπικά τις μύριες όσες μπάντες θα ακολουθούσαν σε ελάχιστο χρονικό ορίζοντα, και εγώ τους λατρεύω παθολογικά σε κάθε φάση τους, δηλαδή θεωρώ και το “Feral” του 2015 δισκάρα. Αλλά εδώ, εδώ, τίγκα 666% συναισθηματική ψήφος, στα όρια του καλτ, αλλά σε αυτό το παιχνίδι οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Τι κομματάρες έχει μέσα το γαμημένο…
3. King Diamond - “Fatal Portrait”
Πριν την Abigail, τη Miriam, τη Missy, τη γιαγιά και τη μητέρα του King Diamond αλλά και μετά τη Melissa, υπήρχε η Molly. Το “Fatal Portrait” δεν είναι ο χαμένος δίσκος των Mercyful Fate, αλλά o πρώτος σπουδαίος δίσκος των King Diamond.
4. Megadeth - “Peace Sells…But Who’s Buying?”
Ο αγαπημένος μου δίσκος από μια από τις αγαπημένες μου thrash μπαντες. Τρομερός ήχος, ζέχνει παρακμή αλλά και τεχνική, βρωμιά αλλά και ταλέντο, περιέχει μερικά αξεπέραστα κομμάτια για μένα και το ιδίωμα, και, στην άτυπη, και ηλίθια σύγκριση, το προτιμώ από το MoP, που επίσης λατρεύω. Το σόλο του “Wake Up Dead”, εδώ και 20 χρόνια με στοιχειώνει. H διασκευή σε Willie Dixon ακόμα με κάνει να τους θαυμάζω. Το “The Conjuring” και το “Good Mourning/Black Friday” αποκαλύπτουν μια τρομακτική πτυχή της μπάντας.
5. Conflict - “The Ungovernable Force”
Απόδοση τιμών στους προπάτορες και επίθεση στους προγεννήτορες, ξεδίπλωμα του αντιμιλιταριστικού και αναρχικού στίχου, μαχητικός αντισπισισμός, εύρος ηχοχρωμάτων και φωνητικών στυλ, κρυφά μελωδικά περάσματα, εξαιρετική παραγωγή. Οι απολύτως επιδραστικοί Conflict φρόντισαν με αυτό τον δίσκο να εξασφαλίσουν μια θέση στην ιστορία, ως πολλά περισσότερα από μια απλώς πολιτικοποιημένη punk μπάντα. Η ανεξέλεγκτη, ακυβέρνητη δύναμη που τους διακατείχε έκανε το άστρο τους να λάμψει στο πάνθεον του ιδιώματος.
πολύ δύσκολο +5:
6. Αδιέξοδο - “38 χιλιοστά”
Δεν ξαναβγήκε, και ίσως δεν θα ξαναβγεί δίσκος σαν και αυτόν. Δέος. Αθώοι.
7. Αντί… - “Αντί…”
Οι Αντί… κατάφεραν, σε μια εποχή κοινωνικών ζυμώσεων, καλλιτεχνικής έξαρσης και αντίστασης, να ξεχωρίσουν από το ρεύμα. Το synthpunk τους, δεν είναι απλώς, ακόμη επιδραστικό. Οι στίχοι τους δεν είναι απλά από τους πιο εντυπωσιακούς και πολιτικοποιημένους που παρουσίασε αυτή η αντικουλτούρα. Το θέμα με αυτό το άλμπουμ είναι πως, από κάθε άποψη, είναι μοναδικό.
8. Metallica - “Master Of Puppets”
Στο μυαλό μου, ο δίσκος που πρέπει να ακούσει κάποιο για να μπει στους Metallica. Αλάνθαστο, αριστούργημα, και ας χάνει στα σημεία (πλην του ήχου) από τον προκάτοχό του, και ας με ενοχλεί λίγο μετά από τόσα χρόνια η ομοιομορφία του. Είναι δίσκος επέλαση. Όλοι έχουν αποψάρα για αυτό οπότε σκάω. Αλλά το αγαπάω. Μακάρι κάθε μπάντα να είχε τον ήχο του.
9. Cro-Mags - “The Age of Quarrel”
Ο Harley Flanagan ήταν εκεί από την αρχή, από τα γεννοφάσκια της σκηνής. Κάποια στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου όμως του επέβαλλε να αναλάβει τα ηνία της. Και αυτός, έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά, ως όφειλε, δημιουργώντας έναν ήχο απολύτως αναγνωρίσιμο, επιδραστικό, διαχρονικό, ο οποίος στο μέλλον παρείσφρησε σε «απέναντι όχθες». Κλασικό άλμπουμ του κιθαριστικού ήχου, τίποτα λιγότερο. Δίσκος που κάνει το thrash metal να φαίνεται άκακο.
10. Candlemass - “Epicus Doomicus Metallicus”
Ναι, στους επόμενους δίσκους το τελειοποίησαν από όλες τις απόψεις, αλλά επειδή έχουμε και εδώ βαφτίσια, τιμάω έστω και έτσι. Πιθανώς ο αγαπημένος μου, επειδή μου αρέσουν οι ατέλειές του, έχει ύμνους, έχει ένα σκοτεινό βάθος που μετά έγινε πιο εκλεπτυσμένο αλλά εδώ συναρπάζει. Έχει το “Under The Oak”.
Άλλα 15:
Έτσι για τη συγκίνηση, μια ειδική αναφορά:
