(btw, ψήφισα, έτοιμη για την χρονιά που πίστευα ότι είναι η καλυτεροτερότερη στην ιστορία της μουσικής !!)
8 Likes
Απεργία🌹
(Δεν εχω προλαβει να δω τπτ απο το λαιβ των brutus και μετα αλλα στις 12 θα εχουμε αποτέλεσματα)
5 Likes
Ελπίζω όχι βίας και νοθείας 
2 Likes
Στο μεταξύ για το 87 θέλω να ψηφίσω τουλάχιστον 5 εξώφυλλα !!
2 Likes
υπαρχει καποιο θρεντ για ακουστικες βερσιονς;
πολυ ωραιο αυτο, δεν το γνωριζα
6 Likes
Μπελιντάκι ονείρωξη…
3 Likes
και ακουστικες δεχόμαστε… μονο με τα λαιβ στουντιο εχουμε ενα θέμα αλλα οκ, περνάνε και αυτά!!! χχιχιιχ
2 Likes
Sorry, δε βαζω EPs.
Οχι οτι αν εβαζα, θα εβαζα το συγκεκριμενο βεβαια
1 Like
Από τις δυσκολότερες χρονιές ever το 1986. Άπειρα και σημαντικά πράγματα έμειναν εκτός, αλλά είπαμε, αν δεν βγουν γούστα τι ουσία έχει; Here goes λοιπόν:
1. Fates Warning - Awaken the Guardian:
Summary
Δεν ξέρω πού να αρχίσω και πού να τελειώσω με αυτό το μνημείο. Μιλάω για τον δίσκο που με έκανε να χαθώ σε άλλο κόσμο πριν καν τον ακούσω, από το εξώφυλλο κιόλας. Η ευκολία με την οποία σε βάζει μέσα στις ιστορίες του θυμίζει Άρχοντα. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στον μεγάλο John Arch και τις ακροβασίες του, ως άλλος Μέρλιν που εξαπολύει τα ξόρκια του. Χρησιμοποιεί τη φωνή του ως πέμπτο όργανο, μπλέκοντας τη με τις αριστοτεχνικές συνθέσεις (οι Fates ως τότε δεν είχαν ξανακουστεί έτσι, ούτε έμελλε να συμβεί αυτό ξανά, από κανένα). Αν άκουσες κάποτε το σκοτεινό κάλεσμα της Morrigan και δεν ταξίδεψες σε άλλες εποχές, αν εκτέθηκες στο λυρισμό του Guardian και δεν δάκρυσες, αν δεν ανατρίχιασε όλη σου η ύπαρξη με το Exodus, τότε άκου κάτι άλλο, όχι μέταλ.
Arcana awaits, φίλοι μου.
2. Queensryche - Rage for Order:
Summary
Οριακά δεύτερο σε μάχη όμως ισάξιων αντιπάλων. Ποτέ δεν θα αποφασίσω οριστικά ποιο είναι το αγαπημένο μου 'Ryche, όμως μάλλον πιο συχνά τείνω προς εδώ. De Garmo και Wilton συνθέτουν τη progressive εξέλιξη του Smith/Murray και χτυπάνε κάθε νότα, κάθε αρμονία άκρως στοχευμένα. Jackson και Rockenfield απο την άλλη είναι ίσως το πιο υποτιμημένο rhythm section στο progressive metal. Αλλά οκ, ας μιλήσουμε για Geoff Tate. Αν στο Warning απέδειξε ότι είναι η καλύτερη φωνή που πέρασε και θα περάσει από τη μουσική μας, στο Rage έδειξε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα με αυτή, να αναδείξει καθε είδους concept (spoiler much?) Glammy αλλά και διψασμένος στο Walk in the Shadows, θρηνητικός στο London, φωνή ενός λαού στο Chemical Youth, ευάλωτος όσο μπορεί να υπάρξει άνθρωπος στο Killing Words. Για το Screaming in Digital τι να πω καν… Εν τέλει, θα υπήρχε το Mindcrime αν δεν είχαν διευρυνθεί έτσι οι ορίζοντες στο Rage for Order;
Υ.Γ. Queensrÿche - From the Darkside (unreleased demo) - YouTube Ακόμα και τα ακυκλοφόρητα της εποχής λουκούμια. Αχ, να είχε καταλήξει στο Rage…
3. The Smiths - The Queen is Dead:
Summary
Όπου και να πάω ο Morrissey με πληγώνει. Το καλύτερο reverb που ακούστηκε ποτέ this side of GMT (σόρι Edge), στίχοι ξυράφι, και μια μόνιμη χαρμολύπη, ως άλλος άνθρωπος με μοναδική στα καμώματα και τα χαστούκια της μοίρας ένα ειρωνικό γέλιο. Και πάνω απ’ όλα αναμνήσεις, μικρά anecdotes που ζωγραφίζουν μια κοινωνία λιγο παράλογη, αστεία, στην οποία μπαίνουν κι οι δικές μας ιστορίες γεμίζοντας σιγά σιγά το παζλ.
4. Iron Maiden - Somewhere in Time:
Summary
Εδώ κατ’ εμέ οι Maiden πέτυχαν τον πεμπτουσιακό ήχο τους (ΝΑΙ ΡΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΕ ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ), και εδώ προσκυνάμε Adrian Smith περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το Caught νομίζω είναι το κομμάτι που συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που λατρεύω περισσότερο στους Maiden (ενταξει, εμένα περιμένατε να τα μαθετε; ). Loneliness το πιο αδικημένο κομμάτι Maiden ever, Deja Vu αν κάποιος το θεωρεί filler να ανάψει φιτιλάκι να λιώσει το κερί στα αυτιά. Για το Wasted Years δεν ήξερα αν θα γράψω καν κάτι, το έχω βαρεθεί λιγάκι τόσα χρόνια, αλλά έτυχε να ακούω τον δίσκο ταυτόχρονα και με το που μπήκε πανηγύριζα ασυναίσθητα, so there. Ο Αλέξανδρος μπορεί να είναι το πιο αδύναμο από τα epics της χρυσής εποχής αλλά παραμένει φοβερό κομμάτι.
5. Talk Talk - The Colour of Spring:
Summary
Σαφώς η πιο πρόσφατη ανακάλυψή μου σε αυτό το top 5. Σταυροδρόμι μεταξύ του synth pop και των πιο μινιμαλιστικών δίσκων που ακολούθησαν, είναι αρκετά slow burner σε φάσεις αλλα ανταμείβει με το πόσο όμορφα ρέει και το πόσο συμπαγής είναι. Η χημεία Hollis και Webb είναι φοβερά εμφανής. Ακούς κομμάτια σαν το I Don’t Believe in You και το Chameleon Day και ξυπνάς ξαφνικά σε ένα βροχερό πρωινό στο Λονδίνο. Και όλη αυτή η ηρεμία δίνει τόσο περισσότερο βάρος σε ξεσπάσματα όπως το Living in Another World ή το θεόρατο riff του Life’s What You Make It. Και πάνω απ’ όλα, αυτή η μελαγχολική φωνή…
Συμπληρωματικά, 5δουλα που θα μπορούσε άνετα να είναι το top 5 μου εναλλακτικά:
Summary
6. Crimson Glory - Crimson Glory:
Μεγαλειώδες ντεμπούτο, με στόφα βετεράνων, μαγικές συνθέσεις και πάνω απ’ όλα, Midnight. Μόνο το Azrael να είχε θα είχαν μείνει στην αθανασία.
7. Strangeways - Native Sons:
Το AOR είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Συνθεσάρες γεμάτες νοσταλγία και νέον φωτισμό, νιάτα, έρωτες. Terry Brock φωνάρα.
8. Depeche Mode - Black Celebration:
Το αγαπημένο μου DM αρκετά εύκολα, ένα απογυμνωμένο (χεχ) αστικό σκηνικό με μαυροντυμένες φιγούρες στη βροχή. Όλα ένα κι ένα.
9. Heir Apparent - Graceful Inheritance:
Σωστά ελάλησαν όσοι το ανέφεραν νωρίτερα για το μέγεθος αυτού του δίσκου. Απλά προσέξτε πώς παίζει ο Terry Gorle εδώ, μιλάμε για σεμινάριο κιθάρας.
10. Fifth Angel - Fifth Angel:
Τι χρονιά κι αυτή για το USPM. Μέσα σ’ όλα να βγαίνει αυτό και να μην μπαίνει 5άδα, που πιθανώς καπάρωνε σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Ridin’ on the wings…
Και παμε για 10 ακόμα:
Summary
11. Europe - The Final Countdown:
Δίσκος γεμάτος χιτάρες, που δικαίως ανέβασε τους Europe στο στάτους που απέκτησαν.
12. Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus:
Έχει το Sorcerer’s Pledge.
13. FM - Indiscreet:
Ακους Steve Overland και δεν λιώνεις; Τσέκαρε μην έχει παγώσει η καρδιά σου. Αν οι Maiden έβγαζαν γουστα με FM, μπορείς κι εσύ.
14. Device - 22B3:
Holly, απλά ευχαριστούμε που πήρες τον Engemann και έχουμε έστω ένα δίσκο να τραγουδάει. Συνθεσάρες (και χιτάρες) ένα προς ένα, και αυτό το Sand, Stone, Cobwebs and Dust τι πληγές ανοίγει.
15. Flotsam and Jetsam - Doomsday for the Deceiver:
Μανιασμένο ντεμπούτο, μπάντα που άξιζε πολύ περισσότερα.
16. Cinderella - Night Songs:
Ντεμπούτο κι από τους Cinderella, courtesy of Jon Bon Jovi, και αμέσως φάνηκε η διαφορά ανάμεσα στις δύο μπάντες. Γιατί όσο κι αν γυαλιστεί ο ήχος μιας μπάντας, τη σωστή αλjητεία δεν μπορείς να τη κρύψεις κάτω από το χαλάκι.
17. Joe Satriani - Not of this Earth:
Πολύχρωμο, catchy ξεκίνημα κι από τον Satch (aka the guitarist’s guitarist), αλλά οι μεγάλες στιγμές δεν είχαν έρθει ακόμα. Αξιζει πολλές ακροάσεις κι εδώ παρ’ όλα αυτά, σπεύστε.
18. Metallica - Master of Puppets:
Όσο κι αν δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα του thrash, κάποια μεγαθήρια δεν μπορούν να αγνοηθούν, όπως και ο ρόλος που έπαιξαν για να ανακαλύψουμε αυτό τον υπέροχο χώρο του μέταλ.
19. A-Ha - Scoundrel Days:
Αφότου θυμήθηκα τη λατρεία μου για τους A-Ha στο 1985, ασχολήθηκα και με τον επόμενο δίσκο και, ω τι εύρημα κι αυτό! Φυσική εξέλιξη ήχου, πειραματισμοί, Harket σε ένα συνεχές ζενίθ απόδοσης. Ποπ για την ελίτ και όχι μόνο.
20. M.A.R.S - Project Driver:
Φλογισμένο αμερικάνικο μέταλ από το παρόν supergroup, με νεοκλασικές πινελιές γιατί Tony MacAlpine είσαι, και τσιλιβήθρας Rob Rock σε μια επίδειξη από τις πολλές που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια.
17 Likes
Αν αυτό δεν βγήκε το '88 και έπεσα τόσο έξω ακονίζω το κατάνα μου για χαρακίρι.
1 Like
Ωπ, σωστός, διορθώνω.
1 Like
'87 βγήκε, παίδες.
'88 βγήκε στις ΗΠΑ (ναι, παράδοξο, δεν ξέρω κι εγώ γιατί πρώτα βγήκε έξω).
Μέσα απ’ τα χέρια σου το 'χασες
5 Likes
Εγώ φταίω; Αυτός επικαλείται arthurian cycle
Το ως άλλος Γκανταλφ ακούγεται κάπως
You have a point there
1 Like
Θα ακολουθήσω τα παραδείγματα του φόρουμ για AC/DC και θα δω αν θα το βάλω και τις δύο χρονιές ;p
Αν και προτιμώ τα domestic releases προσωπικά, ειδικά για αμερικαν μπαντς.
Suit yourself, εγώ μια φορά πάντως θα το βάλω το '87 όταν κυκλοφόρησε στην Ευρώπη
1 Like
Εγώ το έβαλα και για το 1987 και για το 1988 εκεί που του αξίζει πάντως
6 Likes