1986
Εκτός Συναγωνισμού:
Summary
Iron Maiden - Somewhere In Time
Έχοντας επισφραγίσει την πρωτη τους κλασική χεβιμεταλικη εποχή με τον θρίαμβο του Live After Death, αυτό που επακολουθεί για το υπόλοιπο των 80s κ για τους επόμενους δυο δίσκους της μπάντας ξεφευγει από τα στενά όρια του Heavy Metal κι αποτελεί έναν δημιουργικό θρίαμβο που έχει αφησει το στίγμα του σε ολόκληρο τον rock ήχο (για να μην αρχίσω να λέω για τις εξωφυλλαρες, την συνολική αισθητική, τον Eddie κ το αποτύπωμα που άρχισαν να αφήνουν οι Maiden - από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα - στο ευρύτερο pop culture).
Όσον αφορά ειδικά το Somewhere In Time, ειναι εντυπωσιακό το πως από τις εποχές που εισέπραττε αμφισβήτηση κ γκρίνια (κ ενίοτε ανοιχτό κράξιμο - όπως κ το Seventh Son), εφτασε να θεωρείται από άπειρο κόσμο ως ο κορυφαίος Maiden δίσκος.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ το Maiden όραμα ειναι πιο ελευθερο, ανοιχτο κ περιπετειωδες από ποτε, κι ο κιθαριστικός τους συνθο-ηχος τέρμα ερωτευσιμος. Για τις οκτώ υπερκομματαρες του δίσκου δεν θα σχολιάσω απολυτως τιποτα, ουτε για την αδιανόητη, για άλλη μια φορά, απόδοση του Dickinson.
Οποτε θα μεινω απλά στο πώς η εμβυθιση στην ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου δίσκου ήταν, ειναι κ θα είναι από τις πιο απολαυστικες εμπειρίες που μπορεί να βιωσει κανεις μέσω της μουσικής.
Κοινώς: στην μάχη του με τον Χρονο, ο εκτος δισκος των Maiden παραμένει παντοτινος νικητής.
Κάποια εμβληματικα albums του 86,
πριν από το δικό μου Τοπ 10:
Summary
Queensryche - Rage for Order
Ο πιο ευφάνταστος δίσκος των Queensryche ειναι ενα πολυδιαστατο κ υπερβατικο μουσικο έργο που ξεπερνά (κατά πολυ) τους χεβιμεταλικους περιορισμους της εποχής κ καταλήγει να λειτουργεί ως ονειρικο/εφιαλτικό soundtrack ενός alternative timeline στο οποίο ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ, αλλά η ελπίδα για εξέγερση παραμενει ζωντανή (κ το περιθωριο για διαφορετικές ερμηνείες των αριστουργηματικων συνθέσεων ειναι εδώ εμφανώς πιο ανοιχτό απ ότι στο επόμενο εμβληματικο album).
Ozzy Osbourne - The Ultimate Sin
Τελικά, ανάμεσα σε άλλα, αυτό το θρεντ/παιχνιδι/εγχείρημα μου θυμισε ποσο αγαπώ τον Ozzy της Jake Lee περιόδου. Ακουγοντας ξανά υμνους σαν το Killer of Giants κ το ομώνυμο συνειδητοποιησα πως τουτο εδώ το διαμαντακι (μαζί με το Bark at The Moon), παίζει να το απολαμβάνω περισσοτερο κι από τα δυο πρωτα classics.
Yngwie Malmsteen - Trilogy
Υπερ- εμπνευσμένο κιθαριστικό όργιο της εποχής, μετουσιωμενο σε κομματαρες, με έναν εντυπωσιακό Mark Boals στα φωνητικά, καταφέρνει να συγκινεί ακόμα κι έναν ανιωθο σαν κ μενα, που συνήθως δεν την παλευω ουτε με τα κιθαριστικα instrumental albums, ουτε με τον Malmsteen συγκεκριμένα.
Europe - The Final Countdown
Το απόλυτο Guilty (NOT) Pleasure.
Πατάς το Play κ συνειδητοποιείς ότι όλη αυτή η εξωφρενική αισθητική κ οι εθιστικες χιταρες δεν θα μπορουσαν να εχουν γραφτεί οποιαδήποτε άλλη εποχή (παρολες τις φιλότιμες - κ συχνά απολαυστικες - προσπαθειες ολων των HEAT κ των Dynasty αυτου του κόσμου να αναπαράγουν ένα μέρος εκείνης της ατμόσφαιρας).
Ανερματιστα διασκεδαστικό ακόμα κ σημερα (ισως περισσοτερο κι απ’ οτι τότε).
New Model Army - The Ghost of Cain
Η κορυφαία στιγμή της αγαπημένης αυτής μπανταρας, είναι από τους πιο (ίσως κ ο πιο) αγαπημένους μου rock δίσκους της δεκαετίας.Εμπνευσμενο, ξεσηκωτικό, κ γεμάτο υμνους που επιδρουν ακόμα στο θυμικό μου, όπως την πρωτη φορα που τους άκουσα.
The Mission - God’s own medicine
Mεγαλη κ παλια αγάπη οι Mission, καταθέτουν ήδη από το ντεμπούτο μια από τις πιο εξωστρεφείς, ευφάνταστες κ ποικιλομορφες προτασεις για την γοτθική πλευρα του rock.
Γενιά του Χάους - Γενιά του Χάους
Συγκινητικα αγεραστο κ τρομακτικά διαχρονικο, δεν αποτελεί μόνο μια κορυφαια στιγμή του ελληνικου punk, αλλά κ μια απο τις πιο ιδιαίτερες κ εμπνευσμένες προτάσεις για το ευρύτερο rock του 86.
The Smiths - The Queen is Dead
Κάποιες από τις πιο όμορφες μελωδίες που ακουστηκαν μέσα στο 86 - part Ι.
Depeche Mode - Black Celebration
Κάποιες από τις πιο όμορφες μελωδίες που ακουστηκαν μέσα στο 86 - part ΙΙ.
Top 10
Summary
10. Dark Angel - Darkness Descends
Θηριωδης ο Hoglan κ τα τυμπανα του, σε ένα από τους πιο ακραίους κ εντυπωσιακους δίσκους του αμερικανικου Thrash.
9. Manilla Road - The Deluge
H ολοκληρωση της άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε με το Crystal Logic βρίσκει τους Manilla Road σε στιγμές αρχοντικής έμπνευσης, να μας χαρίζουν μερικους ακόμη υμνους σαν το Dementia κ το Hammer of the Witches, ενώ το ομώνυμο έπος παραμενει απο τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας.
8. Megadeth - Peace Sells… But Who’s Buying?
Το πρωτο αριστουργημα των Megadeth κ μια από τις πιο ξεχωριστες στιγμές του Heavy/Thrash των 80ς, τόσο λόγω της ατμόσφαιρας του δίσκου κ του στριφνου αλλά κ ευμνημονευτου riffing, όσο κ εξαιτίας των φωνητικων ερμηνειών του αυτοκαταστροφικου Mustaine.
7. Fate’s Warning - Awaken the Guardian
Το πιο κρυπτικο, εσωστρεφες κ απρόσιτο αριστουργημα του US Power παραμένει, ακόμα κ σημερα, ένας μουσικος γρίφος για κάθε ακροατή που θα το προσεγγίσει ανυποψίαστος.
6. Crimson Glory - Crimson Glory
Από τις παρανοϊκες ερμηνείες της κορυφαίας φωνής του US Power (σε αιώνιο ντέρμπι με τον Cyriis), μέχρι τον τόσο αναγνωρίσιμο κιθαριστικό ήχο των Drenning/Jackson, κ το χαρακτηριστικό μπάσο του Lords, οι Crimson Glory μας συστήνουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του χώρου (για μένα την πιο αγαπημένη), στο πρωτο από τα δυο τους μνημειώδη albums.
Κ η Τελική Πενταδα
Summary
5. Metallica - Master of Puppets
Ο δίσκος που οριοθετησε όλο το συγχρονο metal, με τον ήχο του.
Η επιδραστικοτητα του απόλυτη κ αδιαμφισβήτητη. Η Σκια που έριξε σε ο,τι το ακολουθησε, βαριά κ ζοφερή.
Οι Metallica εδώ, άνοιξαν δρόμους για την μελλοντική πορεία του Metal, αλλά κ το στεγανοποιησαν, αθελα τους, μέσα από τις κυριολεκτικά αμέτρητες περιπτωσεις συγκροτημάτων που αποπειράθηκαν έκτοτε να μιμηθούν τα όσα φοβερα συμβαίνουν εδω.
Δεν θα αναφερθώ ουτε στην απόδοση των τεσσάρων (ναι, κ του ευφανταστου - σε ιδέες κ ενορχηστρωσεις - Ulrich), ουτε στην θρυλική παραγωγη του Rasmussen, ουτε στο κοσμικό timing της κυκλοφορίας του δίσκου ακριβώς την κατάλληλη στιγμή - κ για τους ίδιους κ για το metal στις συνολο του (όπως συμβαίνει πάντοτε με τις τόσο μεγάλες μπάντες).
Θα πω μονο πως προσωπικά μου ακουγεται αδιανόητη η αναφορά σχετικά με fillers, μιλώντας για τις συγκεκριμένες οκτώ συνθέσεις, πως το ομώνυμο, μαζί με το Hallowed Be Thy Name (κ το Painkiller), θα πρωτοστατεί παντα στις συζητήσεις για το καλυτερο metal τραγούδι όλων των εποχών, κ πως το Orion παραμένει, ακόμα κ μετα απο χιλιάδες ακροασεις, ο,τι πιο υπερβατικό (κ υπεροχο) έχει γράψει αυτή η μπάντα.
4. Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus
Το πρωτο (κ αγαπημένο μου) album των τεράστιων Candlemass μνημονεύεται συνήθως (κ καλά κάνει) για την αξία του κ την επιδραστικοτητα του στο Doom, αλλά προσωπικά θεωρώ εξίσου σημαντική την συνεισφορά του στον επικό ήχο, που μέσα από την προσεγγιση των Σουηδών οδευει προς μια πιο ενήλικη κ σοβαρή κατευθυνση.
Κ ολα αυτα μέσα από ένα τόσο υπέρβαρο ηχητικό αποτυπωμα που θα αποτελεσει έμπνευση όχι μόνο για όλο το μεταγενέστερο Doom αλλα κ για μεγάλο μέρος του επερχόμενου Death Metal κινήματος (όποιος εχει αμφιβολίες για αυτό, δεν έχει παρα να ξανακούσει προσεκτικα Bolt Thrower της IV Crusade περιόδου).
Κ ολα αυτα χωρίς να αναφερθώ καν στην - τόσο πειστικη - απελπισία του Solitude κ στο απεθαντο μεγαλείο του Sorcerer’s Pledge.
3. Slayer - Reign In Blood
Εχω αποδεχτεί ότι παντα θα μου λείπει η πιο χαοτική, θολή, σατανικη προσεγγιση που είχαν στους δυο πρωτους εμβληματικους δίσκους τους (συνθετικα, ηχητικα, φωνητικά), αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να αρνηθώ την απολυτοτητα που διέπει τις δέκα αρχετυπικοτατες συνθέσεις του Reign On Blood. Ναι, εδώ έχουμε μια από εκείνες τις περιπτώσεις δημιουργηματων που καθιστούν σαφές το πόσο πιο τρομακτικη μπορεί να αποδειχθεί η πραγματικότητα, από οποιοδήποτε κρυπτικο/ μυθολογικό συμβολο.
Κι αυτό γίνεται με μια αναντίρρητα πειστικη προσεγγιση, τοσο στα φωνητικά, όσο κ στην παραγωγη του δίσκου.
Η απίστευτα διαυγής κ στοχευμένη απόδοση της Τετράδας του Θανάτου, σ αυτο το album, με απόλυτο συντονιστη τον Lombardo, προφανώς, που εδω καταθέτει ψυχή κ όραμα σε μια ακατάπαυστη ντραμιστικη επίθεση άνευ προηγουμένου, θα μεινει αξεπέραστη (ακομα κι απο τους ίδιους).
Ο Araya στέκεται πιο επιβλητικος από ποτέ, ενω οι Hanneman/King εξαπολύουν - για μισή ώρα - κάποια ριφφς, που όσες χιλιάδες φορές κ αν τα έχω ακουσει, κάθε μα κάθε φορά που θα ηχησουν ξανά, θα παρατήσω ο,τιδήποτε άλλο κάνω κ θα αφεθω στο Χάος τους
(για αυτό κ μου πηρε κανα μισάωρο να τελειώσω αυτό το κειμενακι, μιας που είχα την φαεινη ιδέα να βάλω τον δίσκο να παιζει, για οσο θα γράφω γι αυτον - Not Recommended).
Όσο για το ομώνυμο, ευκολα κ αδιαπραγμάτευτα η Αιώνια κ Απόλυτη Κορυφή του Thrash.
Απο τις πιο ολοκληρωμένες κ πληρεις Δημιουργίες του Ακραίου Ήχου.
Απόλυτο.
Bleeding its horror
Creating my structure
Now I shall reign in blood
2. Kreator - Pleasure to Kill
Η κορυφαία στιγμή των Kreator παραμένει ενας απο τους πιο ακραίους δίσκους όχι μόνο του Thrash , αλλά του Extreme Metal στο συνολο του, με μια μανιωδη επιθετικότητα να εκδηλώνεται μέσα από κάθε ριφφ, κάθε άτεχνο κοπανημα τυμπάνων, κάθε στίχο, κ μέσα από τα ουρλιαχτά του Mille κ τα γρυλισματα του Ventor. Από την Διακήρυξη Μίσους του Ομώνυμου υμνου, μέχρι τον ορυμαγδό του εφταλεπτου The Pestilence, η επικινδυνότητα τουτης της δισκαρας στέκεται αναλλοίωτη στον χρόνο.
Αγαπημένο κ αθανατο.
Eternal terror,
eternal horror
Eternal wickedness,
eternal death
1. Sepultura - Morbid Visions
Μέσα από τα βάθη του Αμαζονίου ερχοντ… Ελα, οχι, νταξει, πλακα κανω.
Δεν έχουν ανάγκη οι Sepultura από τέτοιες ατάκες.
Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι το εξής. Μέσα σε μια χρονιά που το thrash χτυπάει ταβανι με κάποιες από τις κορυφαίες δουλειες του είδους, κ που ο ακραίος ήχος στο σύνολό του βιώνει τρελές ζυμώσεις, έχουμε από την Βραζιλία έναν δισκο που αποτελεί θρίαμβο της απελπισίας κ της αγριότητας ενος κοσμου που τόσο αλαζονικα χαρακτηρίζεται συνήθως από τις κραταιες δυνάμεις της Δύσης ως Τρίτος.
Σ αυτό το τριτοκοσμικο πλαισιο λοιπόν, τρεις αλλοφρονες πιτσιρικαδες παίρνουν τη νωπή, ακόμα, επίδραση που είχαν πανω στον εφηβικο ψυχισμό τους, οι Hellhammer κ οι Celtic Frost, οι Kreator κ οι Sodom, οι Slayer κ οι Possessed, κ μέσα από το απόλυτα άτεχνο κ χαοτικό παθος τους δημιουργουν ένα ανοσιουργημα, που αδιαφορεί απόλυτα για την οποιουδήποτε είδους καλλιτεχνική πρωτοπορεια κ αποτυπώνει μέσα από μια αυθεντικα βλασφημη, πεινασμένη κ ανεξέλεγκτη προσεγγιση, την λυσσα κ την ανάγκη τους να εκφρασουν την φαντασία κ την απελπισία τους σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου πρώτους δίσκους που έχει βγάλει ποτέ συγκρότημα (μαζί με το Bestial Devastation που προηγηθηκε σε κείνο το θρυλικό split με τους Overdose κ προμηνυσε τον επερχόμενο Όλεθρο που ξέσπασε στο full-length).
Τα φωνητικά του Μάξαρου εδω είναι ο,τι πιο δαιμονικο έχει ηχογραφήσει ποτέ (κ ναι, παραμένει η αγαπημένη μου απόδοσή του, όσες δισκαρες κι αν ακολούθησαν).
Υμνοι σαν το ομώνυμο, το Mayhem (όνομα κ πραγμα) κ το ισοπεδωτικό the War, έχουν την δική τους θέση στις μεγάλες στιγμές του ακραίου ηχου, ενώ το Troops of Doom ειναι η - για μενα- κορυφαία στιγμή των Sepultura, κ το δικό τους Reigning Blood.
Και να πω καπου εδω πως, όσο απολαυστικό κι αν ηχει στην επανεκτέλεσή του, που έλαβε χώρα λίγα χρόνια μετά, τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει την Οργή κ Ορμή του πρωτοτυπου.
Στο σύνολό του λοιπόν, το Morbid Visions, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια από τις σπουδαιότερες κ πιο λατρεμένες στιγμές που χάρισε το underground στο Extreme Metal, δίνοντας το προταγμα κ την έμπνευση κ σε πολλους ακομα πιτσιρκαδες, σε αλλα εξίσου προβληματικα μέρη του κοσμου, ώστε να ξεπεράσουν την έλλειψη τεχνικής, την αδυναμία χρήσης της αγγλικής γλώσσας, κ κάθε άλλου είδους πολιτισμικο, πρακτικο, κοινωνικό κ οικονομικο εμπόδιο, κ να χαράξουν την δική τους πορεία στον ακραίο ήχο.
Remembrances from the past,
from the crucifixion
Rotting christ, nailed to the cross
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Εξαιρετικά εφιαλτική αποτυπωση της Επικυριαρχίας του Κακού επί της Γης από τον Larry W. Carroll
δε καταλαβαινω γιατι γινατε τοσο τριγκερντ - λες και λεω κατι παραλογο χαχα παρα αρχισατε τα περι Trouble, Witchfinder General, MC5 …etc
