Συλλυπητηρια Anhydriis.
Να τη θυμασαι τη γιαγιά σου οσο πιο ομορφα γινεται.
15 Likes
Συλλυπητήρια, να είσαι δυνατός και να τη θυμάσαι όπως την αγάπησες.
14 Likes
Να ζήσεις να τη θυμάσαι τη γιαγιάκα σου φίλε
11 Likes
Συλλυπητήρια ρε Anhydriis, να την θυμάσαι με αγάπη, ελπίζω τουλάχιστον το παιχνιδάκι εδώ να σε έκανε λίγο να ξεχαστείς!!
13 Likes
Με συγκινήσατε ολοι σας βρε μπουγελόφατσες, 
Το σημερινό ήταν ένα δώρο για τη γιαγια, με βοήθησε πολύ (να ξεφύγει το μυαλό) να ασχοληθώ με τα αποτελεσματάκια και παρότι δεν σας έχω γνωρίσει όλους από κοντά, θα σας έχω κόντα μου αύριο ταξιδεύοντας…
Σας ευχαριστω πολύ, είστε αλάνια! 
33 Likes
Συλλυπητήρια φίλε μας, να είστε καλά να τη θυμάστε.
3η σερί*
7 Likes
1987:
5 Pentagram - Day of Reckoning
4 King Diamond - Abigail
3 Savatage - Hall of the Mountain King
2 Helloween - Keeper of the Seven Keys
AOTY
Το τέλος της αθωότητας. Έκτη Δημοτικού αν δεν κάνω λάθος και μέχρι να το ακούσουμε το θρανίο μας ήταν γεμάτο με…
…και μέσα σε μια νύχτα αντικαταστάθηκε με στίχους από το Welcome to the Jungle & το Paradise City. Μέχρι τότε κέρναγα την αγαπημένη μου σοκοφρέτα και την φιλούσα στο μάγουλο και στο κούτελο. Μετά, τις έπαιρνα πατατάκια μαζί με την σοκοφρέτα, φιληθήκαμε για πρώτη φορά στο στόμα και τραγουδάγαμε μαζί το Paradise City.
A man must provide for his family!
Υ.Γ: Παντοτινή αγάπη οι γιαγιάδες. Να σαι καλά παληκάρι μου να την θυμάσαι.
24 Likes
-
Guns N’ Roses - Appetite For Destruction
Ίσως το καλύτερο ντεμπούτο όλων των εποχών. Αυτό που έκαναν πέντε αλήτες που έμεναν και έλιωναν όλοι μαζί προσπαθώντας να παίξουν τη μουσική που αγαπούσαν, δεν επαναλαμβάνεται. -
R.E.M. - Document
Συνέχεια στο ακατάρριπτο σερί από δισκάρες. Περιέχει δύο τραγούδια ύμνους, το ένα κλείνει την πρώτη πλευρά (“It’s The End Of The World…”) και το άλλο ανοίγει τη δεύτερη (“The One I Love”). Μπάντα-εγγύηση. -
U2 - The Joshua Tree
Από μεγάλοι, εδώ γίνονται τεράστιοι. -
Depeche Mode - Music For The Masses
Παρομοίως, αλλά καλλιτεχνικά. Το εμπορικό τους άργησε λίγο ακόμα. Είναι απίστευτο ότι οι DM κατόρθωσαν στα τέλη των '80s και ΠΡΙΝ το Violator να έχουν γίνει τόσο μεγάλο όνομα, χωρίς να έχουν μπει με τα μπούνια στο mainstream. -
Joe Satriani - Surfing With The Alien
Θαυμάσιος κιθαριστικός δίσκος που δε χρειάζεται φωνητικά για να λάμψει. Ίσως το επόμενο να μου αρέσει ένα τσικ περισσότερο, αλλά μιλάμε ότι κι αυτό είναι ατόφιο αριστούργημα.
Honorable mentions, αυτοπεριορίστηκα στα πέντε:
Savatage - Hall Of The Mountain King
Στον δρόμο για το μεγαλείο.
INXS - Kick
Τρομερά feelgood δίσκος.
Def Leppard - Hysteria
Πλέον είναι μεγαθήρια. Μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς νομίζω ότι ΕΛΑΧΙΣΤΑ πλατειάζει.
John Cougar Mellencamp - The Lonesome Jubilee
Κλείνει το δίδυμο των φοβερών του δίσκων (ΓΙΑ ΜΕΝΑ).
Midnight Oil - Diesel And Dust
Ουσιαστικά πήγαν και ζήσανε με τους Αβορίγινες για να βγάλουν αυτόν τον δίσκο. Τους προέκυψε καλλιτέχνημα.
26 Likes
Γέλασα πολύ ομολογουμένως
Ποιοί χαλάτε μωρέ και σε ποιούς, δεν βλέπεις τι γίνεται εδώ μέσα, κάντε την φάση σας
Αχαχαχαχαχ, νο, 11άρια μόνο οι σπάιναλ ταπ !!
Στα σοβαρά και χωρίς να τραβάω κανένα ζόρι, αντιλαμβάνομαι την λογική του “εκτός συναγωνισμού”, αλλά δεν την συμμερίζομαι καθόλου. Καταλαβαίνω πως βολεύει σαν παραθυράκι, αλλά εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι την όποια ψήφο ως προσπάθεια κατάταξης αγαπημένων και μόνο αγαπημένων δίσκων, χωρίς περαιτέρω κανόνες. Ενιγουει.
10 Likes
@anhydriis συλλυπητήρια. Να την θυμάσαι πάντα την γιαγιάκα σου. Καλό δρόμο αύριο και καλό κουράγιο.
14 Likes
Sorry για το double post αλλά δεν μου κολλούσε να βάλω λίστες με το από πάνω.
1) Guns ‘n’ Roses - Appetite for Destruction
Καλύτερο ντεμπούτο στην ιστορία της ανθρωπότητας. ΟΚ, υπερβολή. Γελάω όμως όταν βάζουν τους Guns, δίπλα στις περισσότερες hard rock μπάντες της εποχής. Ήταν πιο μεγάλα τσογλάνια απ’ όλο το L.A. (πρέπει να έχω μεγάλο θέμα). Mιλάμε για τον ορισμό του rock ‘n’ roll με την ευρεία έννοια, με τις υπερβολές, τις καταχρήσεις, τις μεγάλες προσωπικότητες (και βεντετισμούς) αλλά κυρίως με την εκρηκτική μουσική και σκηνική παρουσία και τα αθάνατα τραγούδια. Ούτε μία περιττή νότα. Κιθάρες ευλογημένες από τους Rolling Stones (όπως τις μεταλαμπάδευσαν οι Aerosmith), punk αέρας, βρώμικος ήχος, groove αδυσώπητο και κάβλα, κάβλα, κάβλα. Αριστούργημα χωρίς πολλά πολλά.
2) John Hiatt - Bring the Family
Ο Hiatt εντάσσεται στην κατηγορία singer/ songwriter και μπορεί πλέον να θεωρείται κλασσικός αλλά η δισκογραφία του μέχρι το Bring the Family ήταν πραγματικά hit or miss (το Riding with the King ήταν μάλλον η κορυφαία του δουλειά). Αλλά εδώ αλλάζουν όλα. Με μια all-star μπάντα με τους Jim Keltner (drums), Nick Lowe (bass) και τον θεό Ry Cooder στην κιθάρα, κυκλοφορεί τον δίσκο που άλλαξε την καριέρα του. Aπό bluesy rockers σαν τα εναρκτήρια 2 τραγούδια, περνά σε hearltand rock, κι από εκεί σε folky ballads (Lipstick Sunset, με εκπληκτική slide από τον Cooder), σε pop piano ballad (αριστουργηματικό Have a Little Faith in Me - πώς δεν κυκλοφόρησε σαν single) αβίαστα, άνετα, χωρίς εκπτώσεις σε ποιότητα. Ευαίσθητος, αληθινός, με ερμηνείες έντονες και περίσσιο συναίσθημα, ο Hiatt πιστοποιεί πως ήρθε για να μείνει. Πανέμορφο άλμπουμ.
3) Helloween - Keeper of the Seven Keys, Pt. 1
4o-5ο άλμπουμ που αγόρασα. Είχα ακούσει μόνο το Victim of Fate αλλά δεν ήξερα, όπότε το πρώτο που βρήκα μπροστά μου το πήρα, ευτυχώς δεν ήταν το Chameleon. Θυμάμαι σχεδόν τον κάθε στίχο, θυμάμαι σίγουρα το κάθε σόλο. Όσοι μιλάνε για χαζοχαρούμενο μέταλ. στρουμφοπάουερ κτλ και κατηγορούν τους Helloween, ας ακούσουν το Halloween. Από τους κορυφαίους ύμνους της μέταλ μουσικής, πολύ heavy, σκοτεινό σε σημεία, με πολλές αλλαγές (η μία καλύτερη από την άλλη), με κορυφαίο maiden-ικό riff στο επικό κλείσιμο του τραγουδιού. Και πάρε και μια από τις 5-6 καλύτερες φωνές “παραδοσιακού” μέταλ, και πάρε χιούμορ, και πάρε αισιοδοξία. Στα 2-3 καλύτερα power metal album.
4) Anthrax - Among the Living
Αν εξαιρέσουμε Megadeth, μάλλον ο αγαπημένος μου θρας δίσκος. Η κλωτσοπατινάδα όταν μπαίνει το γρήγορο μέρος του ομώνυμου ύμνου με κάνει να θέλω να χωθώ σε pit αμέσως. Επειδή γουστάρω το thrash μου groovy κι αυτό το ρημάδι έχει άπειρο, πως να μην το αγαπώ? Όλα τα τραγούδια είναι φανταστικά, ριφάρες, θεϊκό rhythm section, εξαιρετικός ο Iνδιάνος (κι ας μου φαίνεται πάντα παράξενο πώς κόλλησε στο πιο thrash ύφος τους), και χουλιγκάνικα gang vocals για έξτρα πώρωση. Crossover, το ‘να τ’ άλλο. Μακελειό.
5) R.E.M. - Document
Λίγο πιο εμπορικό, πιθανόν λίιιγο πιο “χαρούμενο”, μάλλον μισό σκαλί κάτω από τα προηγούμενα. Αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με αριστουργήματα, δεν λέει και πολλά αυτό. Επίσης τα μεγάλα hit του άλμπουμ είναι φανταστικά. The One I Love αριστούργημα, It’s the End of the World ανεβαστικό και catchy as hell. Φυσικά δεν λείπουν οι πειραματισμοί, πχ. το σόλο σαξόφωνο στο Fireplace ταιριάζει γάντι και δεν ξενίζει, το Lightnin’ Hopkins είναι φοβερά funky όταν σχεδόν κανείς δεν τολμούσε τέτοιες προσμίξεις. Κι αντί να με χαλάει αυτή η “εμπορικότητα”, προσκυνώ πάλι.
6) Husker Du - Warehouse: Songs and Stories
“Καλά” θα πει κάποιος, “τόσα άλμπουμς έβγαλαν οι Husker Du, το τελευταίο μόνο σου άρεσε?”. Ε, τι να κάνω που αυτό έχω ακούσει κυρίως? Με κάποιες ακροάσεις επιφυλάσσομαι για το πόσο θα μου αρέσουν τα πρώτα, είμαι σχεδόν σίγουρος για τα επόμενα. Αλλά εν καιρώ.
Το άλμπουμ αυτό είναι σίγουρα punk rock, αλλά μελωδικό ενώ πιάνει και τον alternative χώρο, με μια σειρά από super catchy verses και choruses για να τραγουδάς αγκαλιασμένος με αγνώστους σε κάποιο club-καταγώγι. Ειδικά τα τραγούδια του Mould με τις χαρακτηριστικές του μελωδίες είναι εθιστικά (κι ο Hart δεν πάει πίσω εδώ πάντως). Κρίμα που ήταν το κύκνειο άσμα τους αλλά ευτυχώς κυκλοφόρησαν εξαιρετικά πράγματα και στην συνέχεια.
7) Danny Gatton - Unfinished Business
Ακολουθεί αληθινός διάλογος.
- Μιλάμε για επιστήμονα.
- Δε ξέρω καν τι παίζει. blues, country, southern rock, ή ίσως και σκέτη pop (γιατί αυτός είσαι). The possibilities are endless.
- Αφαίρεσε southern, pop, πρόσθεσε jazz.
- Στον ίδιο δίσκο country και jazz. Ακούγεται φουλ δελεαστικό.
- Να σου πω πως το 2ο άλμπουμ του λέγεται Redneck Jazz.
- ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ. Of course it fucking is. Μπα σε καλό σου ρε Αντώνη. Μου φτιάχνεις τη μέρα, κάθε μέρα.
- Πάντως δεν βγάζει βλαχιά, γι’ αυτό σου λέω, επιστήμονας.
Αυτός είναι ο Danny Gatton. Ένας απίστευτος μουσικός, σπουδαίος κιθαρίστας. Η μουσική του ένα χαρμάνι blues και blues rock, jazz/ fusion και country. Θα έλεγα πως μου θυμίζει πολύ τον Roy Buchanan αν αυτός έπαιζε πιο jazzy (ως δια μαγείας, μόλις τελείωσε ο δίσκος από το youtube, έπαιξε από τα related το You’re Not Alone του Buchanan). Όποιος αρέσκεται σε πιο τεχνικά ακούσματα αλλά χωρίς επιδειξιομανία και με συναίσθημα, ας ρίξει μια αυτιά. Εξαιρετικός δίσκος.
8) Dwight Yoakam - Hillbilly Deluxe
Φοβερός Dwight Yoakam. Country παίζει, μέσα στα πλαίσια του ήχου αυτού θα κινηθεί, δεν περίμενε κάποιος καμιά τρελή καινοτομία. Σημασία έχει οι ιστορίες να είναι καλές, οι εκτελέσεις αντίστοιχα καλές. Ε όλα αυτά γίνονται εδώ. Συν που ίσως να είναι ένα τσικ πιο κιθαριστικό από το ντεμπούτο, ή έτσι μου έχει κάτσει εμένα. Θεούλης.
9) Savatage - Hall of the Mountain King
Ο ήχος, αν και ευκρινής, μου φαίνεται λες και ηχογραφήθηκε σε πηγάδι. Έχει κάτι πολύ άγριο και δημιουργεί φοβερή ατμόσφαιρα. Έχει πλάκα γιατί όταν άκουσα αυτό το άλμπουμ είχα ακούσει μεταγενέστερους δίσκους τους που, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο μελωδικοί και λυρικοί, κάνοντας με να σκέφτομαι, “τι ογκόλιθος είναι τούτο”. Όλο το άλμπουμ ένα τεράστιο highlight. Επικό rhythm section, απολαυστικός Jon ακόμα κι όταν αναπνέει και ανατριχιαστικός Criss. Τι ριφάρες, τι solo (πόσο συναίσθημα σε κάτι Legions, The Price You Pay), τι απίθανη έμπνευση σε κάθε νότα. Επίσης, ποιος πριν η μετά στο heavy/ power έπαιξε με τόσο γκρουβ? Στις πολύ αδικημένες μπάντες του metal χώρου (άλλο που εδώ λογίζονται ως θεοί και ασχέτως που ουσιαστικά τους αδικώ κι εγώ με την την τιμητική αναφοράη).
10) Armored Saint - Raising Fear
Το λιγότερο αγαπημένο μου άλμπουμ τους στα 80ς. Αλλά still better than most. Γεμάτο ύμνους (Chemical Euphoria, το ομώνυμο, Book of Blood, Isolation, Legacy). Πάλι με χαλάει κάτι στην παραγωγή, αλλά τι να κάνεις, τα τραγούδια φυσσάνε, όποιος άκουσε την τριάδα στο live, ξέρει. Δυστυχώς τελευταίο άλμπουμ του σπουδαίου Dave Prichard αλλά η μπάντα είχε πολλά ακόμα να δώσει.
+2 όνοραμπλ
Aerosmith - Permanent Vacation
Λεπόν, μου αρέσουν οι 3 πρώτοι δίσκοι των Aerosmith μετά το reunion με την ορίτζιναλ σύνθεση. Ναι, κι εμένα μου τη σπάει η συνεργασία με εξωτερικούς συνθέτες, ναι, είναι πολύ γυαλισμένοι, δεν φτάνουν ούτε κατά διάνοια τα 70s albums αλλά κάπως μου αρέσουν όλα αυτά τα hits. Angel, φλωρομπαλάντα αλλά περνάω ωραία, Rag Doll,όσο φάνκι και σσσέξιιιι πρέπει, Dude (Looks Like a Lady), μόνο και μόνο που γράφτηκε για τον Vince Neil, δίνει +3 βαθμούς στο άλμπουμ. Έχει κάποια φίλερς, σίγουρα, αλλά δεν σκάμε, στο επόμενο τα πήγαμε ακόμα καλύτερα.
Marillion - Clutching at Straws
Μελαγχολία, πολλή μελαγχολία. Αλλά κ λίγη ενέργεια περισσότερο νομίζω? Αυτό μου βγάζει αυτός ο δίσκος. Και ομορφιά. Αν κάτι δεν έχω αναπτύξει ακόμα μαζί του, είναι αυτή η σχέση που έχω με το Misplaced Childhood, η μεγάλη τριβή που ήρθε με τα χρόνια. Αναμένω αναρρίχηση και για το συγκεκριμένο άλμπουμ, sooner or later.
26 Likes
Τα συλληπητηρια μου ρε λατρεια 
Δειτε εδω κατασταση ρε… τοσο καιει η καρδουλα σου για τον παπαρακο τον Αξελ, που ενω καθε Κυριακη ζητας παρατασουλα για καθε χρονια επειδη ειναι Πασχα, επειδη ειναι της Παρθενας της Απαστραπτουσας, επειδη μαζευτηκαν ολοι οι Αντωνηδες του φορουμ να πιουνε μπυρες, επειδη η γατα του γειτονα νιαουριζε δυνατα, και για ενα σωρο ακυρους λογους, αλλα για το 1987 ποσταρεις 30 λεπτα μετα την εναρξη της εβδομαδας μην τυχον και χαθουν οι ψηφοι για τους GNR 
Οι περισσοτεροι αυτο κανουμε νομιζω. Υπαρχει μια μεγαλη ποσοτητα χρηστων (οι μισοι περιπου) που δεν ψηφισαν καποιο εκ των Somewhere In Time και Master Of Puppets, και με κανουν να αναρωτιεμαι αν αυτοι ξεκινησαν να ακουνε μεταλ με Burzum, Cirith Ungol και Emperor. Η ουσια ειναι πως το τελικο αποτελεσμα ειναι εν τελει αυτο που εβγαλε συλλογικα η κοινοτητα του rocking, συμπεριλαμβανοντας το collateral damage οσων επελεξαν πως απαγορευεται να ψηφισεις Μετσαλικα και Μεηντεν. Και οι δυο μπαντες σιγουρα “εχασαν” ψηφους λογω εκτοσυναγωνιστικοτητας, οποτε…
6 Likes
^ Ναι ρε, δεν το είπα μόνο για τώρα, αλλά σαν γενικότερη παρατήρηση
εδιτ
πόσο τέλεια ιστορία
5 Likes
Σιγά μην σας ενδιαφέρει, αλλά η αλήθεια είναι ότι το μετάνιωσα λίγο, διότι οι πρώτοι 8-10 δίσκοι που είχα για πεντάδα μπορούσαν να είναι #1 ανάλογα την ώρα και την ημέρα. Η πεντάδα μου είχε δίσκους που πραγματικά λατρεύω, θεωρώ ότι είναι μνημεία για τη μουσική, όμως δεν ήμουν και απόλυτα σίγουρος αν έπρεπε να είναι πάνω από την τριάδα.
Επειδή όμως ένιωσα “λίγος” για να αφήσω π.χ. το Somewhere ή το Master εκτός πεντάδας, επέλεξα το “εκτός συναγωνισμού”. Η αλήθεια; Δεν ήταν “εύκολη λύση”, οι τρεις αυτοί δίσκοι έμειναν εκτός πεντάδας διότι ήταν αυτή η ημέρα και ώρα του έτους. Τώρα που βλέπω την πεντάδα ξανά, είναι άλλη ημέρα και ώρα.
Bad luck.
Χωρίς καμία διάθεση για κόντρα, ξεκίνησα με WASP μεταξύ άλλων. Πρέπει να είναι πάση θυσία στην πεντάδα; Δεν έχει σημασία τι πρωτοάκουσα, αλλά ποιοι δίσκοι σήμερα μου προκαλούν ανατριχίλα όπως παλιά. Στα '70ς υποβάθμισες σχεδόν όλα τα συγκροτήματα και μιλούσες για μπατσαρία, γιατί αλλάζεις τώρα θέση στο όχημα; 
5 Likes
AW (@pantelis79 αφιερωμένο)
Και μια χαρά μας ενδιαφέρει καλέ. Επίσης, ξαναλέω, δεν τραβάω κάνα ζόρι, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί και θέλει.
3 Likes