Ναι, εννοω οτι “ξέρω πώς δεν αναφέρεστε στις δικές μου επιλογές”, υπήρχαν πολλοί που το έκαναν. Οπότε το “δεν σας ενδιαφέρει” σημαίνει ότι απλώς ήθελα να εξηγήσω τι έγινε στη δική μου περίπτωση. Επίσης ισχύει ότι το μετάνιωσα λίγο. Αλλά οκ, προχωράμε, κλάιν, ένα παιχνίδι είναι. Μόνο αν ο Λαρς βάλει καρδούλα στο ποστ σου θα ανησυχήσω λίγο.
3 Likes
Οχι απλως δεν αναφερομουν σε σενα (οπως εγραψες κι εσυ), αλλα δεν αναφερομουν σε κανεναν συγκεκριμενα, και το μονο που ειχα στο μυαλο μου ηταν το “48% των διαθεσιμων ψηφων” στα πολυ ωραια στατιστικα που βγαζει ο @anhydriis ή ποσο ειναι τελος παντων για καθε δισκο, ετσι για να γινεται κουβεντα. Εγω μια ερμηνεια ηθελα να δωσω στην @Sh_Wo_f , οχι να πω σε κανεναν τι να ψηφισει.
Προφανεστατα οποιος εχει διαβασει εστω και μισο ποστ μου σε συζητηση περι αποψεων, υποκειμενικοτητας VS αντικειμενικοτητας, ελευθεριας λογου κτλ, ξερει αυτοματως πως ΕΠ’ΟΥΔΕΝΙ δεν πρεπει να ειναι κανενας απολυτως δισκος στην πενταδα κανενος χρηστη. Η απορια μου ηταν γνησιοτατη, δεν ηταν σποντα 
Ηταν πιο πολυ σε φαση “μα καλα, ολοι αυτοι που γραφουνε λιστες κτλ μεταλ ακουνε, αναρωτιεμαι τι τους εβαλε στον χωρο” αλλα τελος παντων υπαρχουν πολλες και διαφορες εξηγησεις για τις επιλογες του καθενος, οι οποιες δεν με ενδιαφερουν και ιδιαιτερα ομολογω (και δε θα επρεπε δηλαδη), ρητορικο ηταν το ερωτημα.
Κοινως, καμια θεση δεν αλλαζει στο οχημα, θεση θα αλλαζε αν εκραζα το σουπερ βαρετο ροκ των 70ς και ελεγα “γιατι δεν ψηφιζει ο κοσμος χεβι μετσαλ ωρε?”. Τωρα που ψηφιζει χεβι μετσαλζ, η απορια ειναι αλλου τυπου. Οταν βλεπω μια λιστα με 5 δισκους στον χωρο του post-punk και του goth rock (οπως συνηθως οι λιστες του @Curehead για παραδειγμα) ε δε θα απορησω κιολας γιατι δεν ψηφισε μεηντενομεταλλικατς 
Θα ηταν μεγαλη εκπληξη να το εκανε κιολας.
5 Likes
Απολύτως κατανοητο. Και ναι, κανέναν μας δεν ενδιαφέρει πώς ψηφίζουν οι αλλοι. Και ναι, δεν θεώρησα ότι υπήρχε κάποια σπόντα, απλώς πιάστηκα από την ατάκα περί “με τι έμαθαν το μέταλ”. Παντως, κατα τη γνώμη μου (προφανώς), το ότι “η απορία είναι άλλου τύπου” δεν σημαίνει πολλά. Ενιγούει, πολύ αργά εδώ για αυτά. Καλό βράδυ σε όλους.
4 Likes
Καλημέρα.
@anhydriis Παρακαλώ, δέξου τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια, προς εσένα και την οικογένειά σου. Να είστε καλά με υγεία και δύναμη και να την θυμάστε με αγάπη , όπως τόσο όμορφα μίλησες για αυτήν σε εμάς, και τιμή μας που μοιράστηκες τις σκέψεις σου.
15 Likes
1987
Savatage-“Hall of the Mountain King”
Guns N’ Roses-“Appetite for Destruction”
Helloween-“Keeper of the Seven Keys: Part I”
Whitesnake-“Whitesnake”
Def Leppard-“Hysteria”
22 Likes
1987
Έχω την αίσθηση ότι η pop μουσική το 1987 (συμπεριλαμβάνεται και το metal) ωριμάζει ελαφρώς και κάνει ένα βήμα προς τις αισθητικές που επικράτησαν στα 90s.
Από όσα δεν χώρεσαν στην 15άδα μου, πολύ καλά άλμπουμ από Depeche Mode, Helloween, Tom Waits, Sisters Of Mercy, REM, Pentagram, Sarcofago, Agent Steel, Trouble, Voivod, Sonic Youth.
Για τους πειραματισμούς του 1987, να επιμείνω λίγο στους Ελβετούς The Young Gods, στον αρκετά παραγνωρισμένο πειραματιστή-κιθαρίστα David Torn και στους σταθερά παλαβούς μα και εξαιρετικούς Art Zoyd!
15. Savatage - Hall Of The Mountain King
Πανέμορφο άλμπουμ που έμοιαζε σαν πρώιμη κορυφή για την μπαντάρα, πόσα ακόμα θα ακολουθούσαν… Και τί έρωτας αυτό το Strange Wings!
14. Napalm Death - Scum
Μιλάμε συχνά για πρωτοπόρους αλλά δεν ξέρω αν οι Napalm Death παίρνουν τα credits που τους αξίζουν. Τί κολασμένο ντεμπούτο…
13. Sinead O’Connor - Lion and the Cobra
Η Sinead είναι μια πολύ μεγάλη μου αδυναμία και μία από τις αγαπημένες μου γυναικείες φωνές. Το παράδοξο είναι πως το πρώτο της άλμπουμ είναι μάλλον και το καλύτερο της, συνολικά.
12. Sanctuary - Refuge Denied
Warrel Dane. Σοκ και δέος, ακόμα και στην πιο άγουρη του στιγμή.
11. Swans - Children Of God
Αριστουργηματικό άλμπουμ και η πρώτη φορά που οι Swans αξιοποιούν σωστά τις διδαχές του Branca… Η λέξη αρρώστια αποκτά μια καινούρια υφή.
10. Coroner - R.I.P
Ντεμπούτο για μία από τις καλύτερες metal μπάντες όλων των εποχών. Ακόμα και στο “ανώριμο” R.I.P μπορεί κανείς να καταλάβει ότι οι Coroner είναι ήδη πιο sophisticated (και καλύτεροι τεχνικά) από οποιοδήποτε άλλο thrash σχήμα.
09. U2 - The Joshua Tree
Όσο κι αν ο κόσμος λατρεύει να τους μισεί, ας σοβαρευτούμε λίγο. Το Joshua Tree - κι ειδικά η Α’ πλευρά του - είναι από τα πιο anthemic πράγματα που έβγαλε ποτέ το rock n roll. Μιλάμε για μεγαλειώδη δίσκο, με μερικούς αιώνιους ύμνους κι ένα Bullet The Blue Sky να στέκει ως η καλύτερη τους σύνθεση.
08. Bathory - Under The Sign Of The Black Mark
Βήμα-βήμα πλησιάζουμε. Εδω έρχονται και οι πρώτες στιχουργικές αναφορές. Ο Odin στέλνει τα κοράκια του γι ανίχνευση.
07. Jan Garbarek - All Those Born With Wings
Ο Garbarek έχει και καλύτερους δίσκους, έχω όμως μια ιδιαίτερη σύνδεση με τούτη την πανώρια δουλειά… Είναι ο δίσκος που σχεδόν καταφέρνει να σου φυτρώσουν φτερά.
06. Guns N’ Roses - Appetite For Destruction
Μπλα-μπλα-μπλα, ναι οκ, ότι και να πείτε έχετε δίκιο. Απλώς όσο μεγαλώνω, επιλέγω να μην με αφορά τόσο όσο θα με αφορούσε ένας δίσκος πεντάδας, ίσως γιατί δεν με ενδιαφέρουν τα rock n roll αφηγήματα γύρω από αυτό το άλμπουμ - αφηγήματα που δεν πιστεύω. Από εκεί κι έπειτα, φυσικά, είναι τέλειο.
TOP 5
05. When - Drowning But Learning
Πιθανολογώ ότι αυτό το γκρουπ είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι Νορβηγοί μεταλλάδες αντιλήφθηκαν τόσο εκκεντρικά την έννοια του πειραματισμού. Οι When - δηλαδή ο Lars Pedersen - είναι από εκείνα τα σχήματα που μπορούν να χαρακτηριστούν ανεπανάληπτα. Σούπερ ανορίοτο, σούπερ ελεύθερο ειδολογικά, ένα από τα πιο παράξενα άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις.
04. Τρύπες - Πάρτυ Στον 13ο Όροφο
Το Πάρτυ είναι κατά την γνώμη μου καλύτερο τόσο από το προηγούμενο, όσο και από το επόμενο άλμπουμ των Τρυπών. Έχει μερικά λατρεμένα μου τραγούδια και μια πολύ ιδιαίτερη μελαγχολία - ή τέλος πάντων έτσι το χρωμάτισαν τα εφηβικά μου βιώματα. Ακόμα ψάχνω την κοντινή μου Αμερική.
03. Dead Can Dance - Within The Realm Of The Dying Sun
Έγραψα όσα ένιωθα γι αυτό τό άλμπουμ σε ένα To Enter Pagan με τον αδερφό @apostolisza8 . Ένα κολοσσιαίο, οικουμενικό δημιούργημα, πιθανόν και το καλύτερο άλμπουμ ενός τεράστιου σχήματος, ένα μνημείο τέχνης που αναμοχλεύει τα όρια της ύπαρξης και την εμπειρία του ανθρώπινου πολιτισμού.
02. Candlemass - Nightfall
Κι όμως, αυτή η μουσική δεν μοιάζει με το πέσιμο της νύχτας αλλά με την πιο κάθετη κι απότομη ανάταση που μπορεί να σου χαρίσει το heavy metal. Εκεί που το φως γίνεται τόσο λαμπρό που σου καίει τα μάτια και τόσο βαρύ που σου σκεπάζει την ψυχή.
1. Celtic Frost - Into The Pandemonium
Όλοι όσοι αφιερώνουμε την ενέργεια και την αγάπη μας στην αναζήτηση του avant-garde στοιχείου στην σκληρή μουσική, φαντάζομαι πως συμφωνούμε στο ότι το Πανδαιμόνιο είναι το σημείο 0. Ταυτόχρονα είναι ο παράδεισος, το holy grail και τα Ηλύσια Πεδία μας. Το είπαμε και το 1985, οι Celtic Frost είναι οι Ιερείς και Φιλόσοφοι του heavy metal. Για μένα , αυτό είναι το άλμπουμ της δεκαετίας και, προφανώς, ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ που βγήκαν ποτέ.
Εξώφυλλο της χρονιάς, επίσης το Celtic Frost - Into The Pandemonium.
22 Likes
Ωραίος, με WHEN είχα μια επαφή στα early zeros (“Pearl Harvest” κτλ) καθώς λόγω Jester Records υποθέτω έρχονταν οι δίσκοι προς κριτική στο ΜΗ και ο Γιοβανίτης τα εκθείαζε κατάλληλα, ωστόσο ήταν ένας ήχος που τότε δεν ήμουν στη φάση να τον εκτιμήσω όπως έπρεπε. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και να βρεθεί μπροστά μου σε βινύλιο το “Svartedauen” το οποίο είναι πιθανό να παίξει στις λίστες εκεί προς '92.
2 Likes
Η αλήθεια είναι πως έχω ασχοληθεί μόνο με τα δυο πρώτα - αυτό και το επόμενο. Έχει πολύ ζουμί αυτό το σχήμα, πραγματικά πρέπει να σάλεψε όλο το συλλογικό ασυνείδητο των Νορβηγών blackmetall-άδων, κι ας μην έχει σχέση με τον ήχο.
1987 Tοπ5 + 15 ακόμα για να κλείσει μια άτυπη 20άδα, η 5άδα τουλάχιστον για αυτή τη χρονιά μου βγήκε πιο εύκολα από άλλες.
1. Fields of the Nephilim – Dawnrazor
2. Τρύπες - Πάρτυ στο 13ο Όροφο
3. Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Χαιρετίσματα
4. Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun
5. Morel - 10.000 Μέρες Από 'δω…
και
- Sisters of Mercy – Floodland
- Pink Turns Blue - If Two Worlds Kiss
- Pet Shop Boys - Actually
- Swans - Children of God
- Xmal Deutschland - Viva
- Anthrax – Amongst the Living
- Savatage - Hall of the Mountain King
- Einstürzende Neubauten - Fünf auf der nach oben offenen Richterskala
- Guns and Roses – Appetite for Destruction
- Dinosaur - You’re Living All Over Me
- Euroshima – Gala
- Death – Scream Bloody Gore
- Candlemass – Nightfall
- Sonic Youth - Sister
- The Jesus and Mary Chain – Darklands
Cover of the year, τα προφανή για μένα είναι Nightfall και Within the Realm of a Dying Sun, θα το δώσω όμως Fields of the Nephilim και Dawnrazor για την υπέρμετρη καλτίλα του - western, american gothic, post-apocalyptic, πάρτο όπως θες
28 Likes
1987
-
Savatage – Hall of the Mountain King
-
Helloween – Keeper of the Seven Keys Pt 1
-
King Diamond – Abigail
-
Dead Can Dance – Within the Realm of a Dying Sun
-
Guns N’ Roses – Appetite for Destruction
Cover Art
25 Likes
Συλληπητήρια φίλτατε @anhydriis, είθε να ζήσετε και να θυμάστε την γιαγιά με τον πιο όμορφο τρόπο.
15 Likes
Καλό χρυσό το 1987, αλλά, με την ελπίδα να μην με προλάβουν τα 90s (και να σταματήσετε να με περιπαίζετε!!) ας το πιάσω από κάπου αλλού.
Μερικά χρόνια (βδομάδες) πίσω ήμασταν στο 1981, οπότε και οι ψήφοι μου (αν θυμάμαι καλά ;p) διαμορφώθηκαν ως εξής :
-
Def Leppard – High ‘n’ Dry
-
Iron Maiden – Killers
-
Blue Öyster Cult – Fire of Unknown Origin
-
Rush – Moving Pictures
-
Ozzy Osbourne – Diary of a Madman
Λοιπόν, υπάρχουν κάποια άλμπουμς που δεν είναι concept ούτε εν στενή ούτε εν ευρεία εννοία, αλλά στο μυαλό μου είναι σαν τέτοια, σαν μία μεγάλη σύνθεση, που με το που τελειώνει το κάθε κομμάτι περιμένεις αυτομάτως να ακούσεις το επόμενο και σε περίπτωση που δεν συμβεί αυτό κιόλας, κάπως σα να παραξενεύεσαι. Θα μου πείτε, κάθε τι που ο καθένας το έχει λιώσει μπορεί να λειτουργεί έτσι, αλλά για μένα τελοσπάντων υπάρχει μια μικρή ποιοτική διαχωριστική γραμμή. Υπάρχουν δίσκοι που είναι σαν συλλογή με χιτς ας πούμε (και είναι τέλειοι) και υπάρχουν και αυτοί που, στο δικό μου το κεφάλι και με δικά μου κριτήρια, είναι ένα βήμα παραπέρα.
Ε, το High ‘n’ Dry και το Killers ας πούμε, ανήκουν σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία. Και οκ, το Killers έχει και ένα θέμα, ενώ το High ‘n’ Dry καμία σχέση. Ωστόσο είναι ένας υπέρτατος δίσκος, που ακούγεται όλος μαζί απαρέγκλιτα και απνευστί. Τσιτωμένο και γρήγορο που με εξίσου γρήγορα βήματα έφερε τους Lepps μακριά από το ντεμπούτο (Mutt fucking Lange γαρ) και λίγο πιο κοντά σε αυτό που έμελλε να γίνουν. Δεν στέκεται ακόμα στο μεταίχμιο του ήχου τους (όπως το επόμενο – more on that αργότερα) ούτε είναι τόσο στρογγυλεμένο και γυαλισμένο (ευτυχώς), αλλά έρχεται με δύναμη και φρεσκάδα, γεμάτο ιδέες και μελωδίες και ορμή και άλλα τέτοια και τελοσπάντων το λατρεύω και είναι «το αγαπημένο μου ». Mπόνους πόντοι για το πρωθύστερο με το On Through the Night ως κομμάτι στον δεύτερο δίσκο. Για το Killers τώρα τι να πω που δεν έχει ειπωθεί, ξερωγω, τίποτα πέρα από το ότι ενώ το ντεμπούτο έχει πιο αγαπημένα μου κομμάτια συνολικά, αυτό ξεχωρίζει ακριβώς λόγω του ενιαίου του ύφους και της… φονικής (αχαχουχα) παραγωγάρας. Ψήφος εξωφύλλου*, σαφώς.
Θέσεις 3 και 4 δικαιωματικές και ταυτόχρονα λίγες, κορυφές και από τους BOC και από τους Rush. Ο Ozzy τέλος μου προέκυψε σε μία στιγμή παραφροσύνης καθώς κάπου εκεί που πάλευα και αναρωτιόμουν τι θα γίνει με κάτι Mob Rules, Hard Promises, Marauder, 4, Tattoo You, Denim and Leather (το αγαπημένο μου Saxon btw , με το Strong Arm από κοντά), Come an’ Get It, Spellbound, Too Fast for Love (Belladonn εεεε Starry Eyes), Welcome to Hell, Night of the Demon κλπ, άκουσα το Diary of a Madman. Και κάπως σκέφτηκα πως υπάρχουν ελάχιστα άλμπουμς που είναι αποτυπωμένο το παίξιμο αυτού του ανθρώπου ονόματι Rhandy Rhoads και ακόμα πιο λίγα αυτά που έδειξε σε όλο το χιεβυ μέταλ στερέωμα ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ (καμία ψυχραιμία, πολλή γραφικότητα), οπότε ναι, έπρεπε το ένα εξ αυτών να υπάρχει στις λίστες μου.
Κατά τα άλλα, χιτ της χρονιάς και the break to break all breaks / the fill to fill them all, by fill (…) collins
21 Likes
συλλυπητήρια @anhydriis , να είσαι καλά να την θυμάσαι!
1987
HELLOWEEN -Κeeper… pt. 1 έχουμε και συναυλία σε λίγο καιρό ε, δεν γίνεται να μην μπει στην κορυφή αυτό το αριστούργημα που γέννησε το ευρωπαικό power metal
SAVATAGE - Hall Of The Mountain King αριστούργημα αυτή τη φορά από την Florida
ΚING DIAMOND -Abigail ίσως ο καλύτερος δίσκος του, φοβερή ιστορία, εξώφυλλο που σε βάζει στην ατμόσφαιρα και κυρίως κομματάρες
CANDLEMASS-Nightfall ο καλόγερος παίρνει τα ηνία και μιλάμε για απίθανο αποτέλεσμα, μερικά από τα καλύτερα τους κομμάτια
THE SISTERS OF MERCY- Floodland και μόνο το μπάσο του Lucretia… να υπήρχε σε λούπα σε όλον τον δίσκο μου φτάνει, πόσο μάλλον όταν έχει τόσα απίστευτα κομμάτια μέσα.
εξώφυλλο
21 Likes
- Depeche Mode - Music for the Masses. Ποπ μελωδίες, σκοτάδι και πειραματισμός. Η αναζήτηση της χρυσής τομής είχε ολοκληρωθεί και το μονοπάτι της εμπορικής καταξίωσης βρισκόταν ορθάνοιχτο μπροστά τους.
- Helloween - Keeper of the Seven Keys, Pt. 1. Πώς ορίζεις ένα ολόκληρο ιδίωμα; Θράσος, εξέλιξη, μια φωνή που μένει ανεξίτηλη από την πρώτη νότα, έμπνευση που φαντάζει αστείρευτη.
- The Sisters of Mercy - Floodland. Ποτέ δεν κατάλαβα την περιφρόνηση που έλαβε. Είναι πλέον το προσωπικό σχήμα του Eldritch. Και; Tα τραγούδια είναι εκεί και σε καλούν να χορέψεις.
- Motörhead - Rock ‘n’ Roll. Ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα. Λείπουν πολλά, έχει ατέλειες. Το πνεύμα όμως είναι πανταχού παρόν. Ο εφημέριος ροκάρει (see what i did there?) και είναι κρίμα να κλείσεις τα αυτιά σου.
- Candlemass - Nightfall. Από τον εφημέριο, στον καλόγερο. Η μεταγραφή του αιώνα, σβήνει με ευκολία όποιον άλλον κράτησε το μικρόφωνο στο συγκρότημα. Κατασκότεινες ελεγείες, αξεπέραστος λυρισμός, μελαγχολικός τόνος, έπος. Οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σου.
Eξώφυλλο της χρονιάς:
Στο τσακ κόπηκε αυτό:
Για χάρη αυτού:
25 Likes
1982
-
The Cure – Pornography
-
Judas Priest – Screaming for Vengeance
-
Accept – Restless and Wild
-
Iron Maiden – Number of the Beast
-
Bruce Springsteen – Nebraska
Ο απόλυτος δίσκος των Cure ή αν όχι αυτό, τότε σίγουρα ο απόλυτα αγαπημένος μου που δεν θα μπορούσε να μην βρίσκεται στο νούμερο ένα. 43’ πανέμορφης, γοητευτικής και απελπιστικής σκοτεινιάς, βγαλμένα από κάποιο ζοφερό παραμύθι ή έναν όχι και τόσο τρομακτικό εφιάλτη, ακούγεται και αυτό ολόκληρο με (κυριολεκτικά) μία (ή και καμία) ανάσα. Και, οκ, The Hanging Garden, καληνύχτα σας.
Για το Screaming for Vengeance έχω πει πολλά κατά καιρούς, από απλές χοντράδες μέχρι μεγάλες μαλακίες ;p, αλλά τελοσπάντων, το θέμα μου με τον δίσκο είναι/ήταν το pacing ή/και το track placement. Δηλαδή μου ξεκινάς εκεί με Hellion/Electric Eye και Riding on the Wind (ω θεοί), τέρμα τα γκάζια, τσίτα όλα και μετά με αφήνεις εκεί να κρέμομαι; Κάπως πάντα σα να ένιωθα ότι εκεί που πάει να απογειωθεί το πράγμα εκεί που δεν. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έπονται κομματάρες, ε. Αλλά οκ, δικό μου θέμα και κόλλημα, στην τελική και με τα χρόνια μικρή σημασία έχει κι επειδή άλλωστε είπαμε, κομματάρες, θέση νούμερο 2 για το ηχητικό και αισθητικό αδερφάκι του απόλυτου/απόλυτα αγαπημένου μου 80s Priest δίσκου και ψήφος εξωφύλλου στον αετό.
Το Restless and Wild έρχεται τρίτο, νομίζω, σε μία προσωπική μου κατάταξη των δίσκων των Accept και κάπως ήρθε τρίτο και εδώ αλλά, διάολε, σπέρνει. Όνομα και πράγμα indeed, και ακούραστο και άγριο και όλα τα ενδιάμεσα – και με Princess of the Dawn μέσα σε όλα, φιλάκια. Number of the Beast οκ, κλασική δισκάρα τίγκα στα χιτς, να πει κανείς τι?! Απλώς δεν είναι ένας δίσκος που θα προτιμήσω πλέον τόσο να ακούσω όσο άλλα της μπάντας και γι αυτό ένα κλικ πιο χαμηλά (τόσο στην γενικότερη maiden σειρά όσο και στην χρονιά εδώ). Bruceαρος τέλος εγγύηση κι εδώ με ένα άλμπουμ «το κάτι άλλο», από όλες τις σκοπιές. Δύσκολα πράγματα, μα πάντα όμορφα.
Σε κάποιο άλλο σύμπαν, θα ήθελα να μου έχει περισσέψει μια θέση για την μυσταγωγική υπόγεια ατμόσφαιρα του Pagan Altar. Ή για το Unexpected Guest. Αλλά τι να κάνουμε! Παρακάτω, υπάρχουν και κάποια Blackout (το αγαπώ), Under the Blade, Creatures of the Night, Black Metal. Το Battle Hymns δεν το βάζω και τόσο ψηλά συνολικά, αλλά το Battle Hymn γκρεμίζει δισκογραφίες από μόνο του. Επίσης, την ίδια χρονιά και Battle Hymn και Hallowed Be Thy Name, οκέη. 
Και ένα χιτ <3
21 Likes
Να εκφράσω κι εγώ με τη σειρά μου θερμά συλληπητήρια στον φίλο @anhydriis για την απώλεια της γιαγιάς του.
Όσο κι αν τους ανθρώπους της προ-προηγούμενης γενιάς από εμάς τους βλέπουμε εξαρχής μεγάλους, οι γιαγιάδες ειδικά είναι από τους ομορφότερους “θεσμούς” των ανθρώπινων κοινωνιών και η απώλεια τους αισθητή. Η έμφυτη γυναικεία τρυφερότητα απέναντι στα παιδιά, σε συνδυασμό με την έλλειψη του άγχους της ανατροφής τους (που μπορεί να τους έβγαζε αυστηρότητα σαν μανάδες) και την προχωρημένη ηλικία που συνήθως “μαλακώνει” τον άνθρωπο, είναι ένας μοναδικός συνδυασμός.
Οι δικές μου γιαγιάδες απεδήμησαν προ πολλών ετών, όμως τις θυμάμαι - και θα τις θυμάμαι όσο ζω - με μεγάλη νοσταλγία και ακόμη μεγαλύτερη αγάπη.
Εκτός θέματος τα παραπάνω, το αναγνωρίζω, θα… επανορθώσω με σχόλια για το 1987 κλπ από αύριο!
22 Likes
Μαρή, γιατί ποστάρεις ετεροχρονισμένα, τι έχω χάσει πάλι εδώ μέσα;
6 Likes
AXAXAXAXAXAXAXAXXA ΣΓΠ ΠΛ ΠΛ ΠΛ 
(τπτ δεν έχασες, εγώ είμαι πίσω μερικές χρονιές και προσθέτω στον σουρεαλισμό του πράγματος 
)
6 Likes