1987
Έχω την αίσθηση ότι η pop μουσική το 1987 (συμπεριλαμβάνεται και το metal) ωριμάζει ελαφρώς και κάνει ένα βήμα προς τις αισθητικές που επικράτησαν στα 90s.
Από όσα δεν χώρεσαν στην 15άδα μου, πολύ καλά άλμπουμ από Depeche Mode, Helloween, Tom Waits, Sisters Of Mercy, REM, Pentagram, Sarcofago, Agent Steel, Trouble, Voivod, Sonic Youth.
Για τους πειραματισμούς του 1987, να επιμείνω λίγο στους Ελβετούς The Young Gods, στον αρκετά παραγνωρισμένο πειραματιστή-κιθαρίστα David Torn και στους σταθερά παλαβούς μα και εξαιρετικούς Art Zoyd!
15. Savatage - Hall Of The Mountain King
Πανέμορφο άλμπουμ που έμοιαζε σαν πρώιμη κορυφή για την μπαντάρα, πόσα ακόμα θα ακολουθούσαν… Και τί έρωτας αυτό το Strange Wings!
14. Napalm Death - Scum
Μιλάμε συχνά για πρωτοπόρους αλλά δεν ξέρω αν οι Napalm Death παίρνουν τα credits που τους αξίζουν. Τί κολασμένο ντεμπούτο…
13. Sinead O’Connor - Lion and the Cobra
Η Sinead είναι μια πολύ μεγάλη μου αδυναμία και μία από τις αγαπημένες μου γυναικείες φωνές. Το παράδοξο είναι πως το πρώτο της άλμπουμ είναι μάλλον και το καλύτερο της, συνολικά.
12. Sanctuary - Refuge Denied
Warrel Dane. Σοκ και δέος, ακόμα και στην πιο άγουρη του στιγμή.
11. Swans - Children Of God
Αριστουργηματικό άλμπουμ και η πρώτη φορά που οι Swans αξιοποιούν σωστά τις διδαχές του Branca… Η λέξη αρρώστια αποκτά μια καινούρια υφή.
10. Coroner - R.I.P
Ντεμπούτο για μία από τις καλύτερες metal μπάντες όλων των εποχών. Ακόμα και στο “ανώριμο” R.I.P μπορεί κανείς να καταλάβει ότι οι Coroner είναι ήδη πιο sophisticated (και καλύτεροι τεχνικά) από οποιοδήποτε άλλο thrash σχήμα.
09. U2 - The Joshua Tree
Όσο κι αν ο κόσμος λατρεύει να τους μισεί, ας σοβαρευτούμε λίγο. Το Joshua Tree - κι ειδικά η Α’ πλευρά του - είναι από τα πιο anthemic πράγματα που έβγαλε ποτέ το rock n roll. Μιλάμε για μεγαλειώδη δίσκο, με μερικούς αιώνιους ύμνους κι ένα Bullet The Blue Sky να στέκει ως η καλύτερη τους σύνθεση.
08. Bathory - Under The Sign Of The Black Mark
Βήμα-βήμα πλησιάζουμε. Εδω έρχονται και οι πρώτες στιχουργικές αναφορές. Ο Odin στέλνει τα κοράκια του γι ανίχνευση.
07. Jan Garbarek - All Those Born With Wings
Ο Garbarek έχει και καλύτερους δίσκους, έχω όμως μια ιδιαίτερη σύνδεση με τούτη την πανώρια δουλειά… Είναι ο δίσκος που σχεδόν καταφέρνει να σου φυτρώσουν φτερά.
06. Guns N’ Roses - Appetite For Destruction
Μπλα-μπλα-μπλα, ναι οκ, ότι και να πείτε έχετε δίκιο. Απλώς όσο μεγαλώνω, επιλέγω να μην με αφορά τόσο όσο θα με αφορούσε ένας δίσκος πεντάδας, ίσως γιατί δεν με ενδιαφέρουν τα rock n roll αφηγήματα γύρω από αυτό το άλμπουμ - αφηγήματα που δεν πιστεύω. Από εκεί κι έπειτα, φυσικά, είναι τέλειο.
TOP 5
05. When - Drowning But Learning
Πιθανολογώ ότι αυτό το γκρουπ είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι Νορβηγοί μεταλλάδες αντιλήφθηκαν τόσο εκκεντρικά την έννοια του πειραματισμού. Οι When - δηλαδή ο Lars Pedersen - είναι από εκείνα τα σχήματα που μπορούν να χαρακτηριστούν ανεπανάληπτα. Σούπερ ανορίοτο, σούπερ ελεύθερο ειδολογικά, ένα από τα πιο παράξενα άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις.
04. Τρύπες - Πάρτυ Στον 13ο Όροφο
Το Πάρτυ είναι κατά την γνώμη μου καλύτερο τόσο από το προηγούμενο, όσο και από το επόμενο άλμπουμ των Τρυπών. Έχει μερικά λατρεμένα μου τραγούδια και μια πολύ ιδιαίτερη μελαγχολία - ή τέλος πάντων έτσι το χρωμάτισαν τα εφηβικά μου βιώματα. Ακόμα ψάχνω την κοντινή μου Αμερική.
03. Dead Can Dance - Within The Realm Of The Dying Sun
Έγραψα όσα ένιωθα γι αυτό τό άλμπουμ σε ένα To Enter Pagan με τον αδερφό @apostolisza8 . Ένα κολοσσιαίο, οικουμενικό δημιούργημα, πιθανόν και το καλύτερο άλμπουμ ενός τεράστιου σχήματος, ένα μνημείο τέχνης που αναμοχλεύει τα όρια της ύπαρξης και την εμπειρία του ανθρώπινου πολιτισμού.
02. Candlemass - Nightfall
Κι όμως, αυτή η μουσική δεν μοιάζει με το πέσιμο της νύχτας αλλά με την πιο κάθετη κι απότομη ανάταση που μπορεί να σου χαρίσει το heavy metal. Εκεί που το φως γίνεται τόσο λαμπρό που σου καίει τα μάτια και τόσο βαρύ που σου σκεπάζει την ψυχή.
1. Celtic Frost - Into The Pandemonium
Όλοι όσοι αφιερώνουμε την ενέργεια και την αγάπη μας στην αναζήτηση του avant-garde στοιχείου στην σκληρή μουσική, φαντάζομαι πως συμφωνούμε στο ότι το Πανδαιμόνιο είναι το σημείο 0. Ταυτόχρονα είναι ο παράδεισος, το holy grail και τα Ηλύσια Πεδία μας. Το είπαμε και το 1985, οι Celtic Frost είναι οι Ιερείς και Φιλόσοφοι του heavy metal. Για μένα , αυτό είναι το άλμπουμ της δεκαετίας και, προφανώς, ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ που βγήκαν ποτέ.
Εξώφυλλο της χρονιάς, επίσης το Celtic Frost - Into The Pandemonium.
Ηταν πιο πολυ σε φαση “μα καλα, ολοι αυτοι που γραφουνε λιστες κτλ μεταλ ακουνε, αναρωτιεμαι τι τους εβαλε στον χωρο” αλλα τελος παντων υπαρχουν πολλες και διαφορες εξηγησεις για τις επιλογες του καθενος, οι οποιες δεν με ενδιαφερουν και ιδιαιτερα ομολογω (και δε θα επρεπε δηλαδη), ρητορικο ηταν το ερωτημα.
Θα ηταν μεγαλη εκπληξη να το εκανε κιολας.
