Είπα κι εγώ θα είναι εύκολη χρονιά το 1987, αλλά φευ…
1. Candlemass – Nightfall
Το πρώτο τους ήταν η επιτομή της τελειότητας, όμως εδώ οι Σουηδοί μετατρέπονται σε κανονικό συγκρότημα με μέλη… πλήρους απασχόλησης, μεταξύ των οποίων και ο νέος τραγουδιστής με την τόσο ιδιαίτερη φωνή και παρουσιαστικό, και με έναν όγκο που συναγωνιζόταν αυτόν του νέου υλικού!
Οι Candlemass πλέον μοιάζουν έτοιμοι να σαρώσουν οτιδήποτε βρεθεί στον διάβα τους!
2. Celtic Frost – Into the Pandemonium
Οι Celtic Frost, αδιαφορώντας επιδεικτικά για το τι περίμεναν από αυτούς οπαδοί και εταιρεία, όπως και για το τι ήταν σε θέση να αντιληφθεί ο Τύπος, αφήνουν ελεύθερη να εκδηλωθεί η εξεζητημένη άποψη τους για την Τέχνη όπως και η ροπή τους προς το μεγαλειώδες. Σαν κάθε πρωτοπόρο έργο, και αυτό εδώ επόμενο ήταν να τύχει “χλιαρής” υποδοχής - για να το πούμε κομψά!
Η Noise διατηρούσε τις επιφυλάξεις της, ενώ η κριτική του Metal Forces με βαθμό ένα ολοστρόγγυλο 0 (σε κλίμακα με άριστα το 100, σημειωτέον!) έχει μείνει ιστορική!
Η δικαίωση έμελλε να έρθει ετεροχρονισμένα – όχι ότι τους ένοιαζε και καθόλου, βέβαια!
3. Voivod – Killing Technology
Σύμφωνοι, τα πρώτα τους ήταν επίσης αξιόλογα, όμως στον τρίτο τους δίσκο είναι που οι Voivod δείχνουν έτοιμοι να επεκτείνουν τα όρια, να σπάσουν τα στεγανά και να καταλύσουν τις συμβάσεις. Πρωτοπόροι, άρα και καταδικασμένοι να μείνουν στο ημίφως του underground, οι Καναδοί με τις δυσαρμονίες τους ξένιζαν ακόμη και τους thrash ομότεχνους τους, απαιτούσαν από το κοινό αμέριστη προσοχή για να γίνουν κατανοητοί και άφηναν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ακούγοντας το Killing Technology δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε εκστασιασμένοι: we are connected…
4. King Diamond – Abigail
Για τον δεύτερο του δίσκο, ο King θεώρησε ενδιαφέρον να επεκτείνει την ιδέα του concept album που υπήρχε σε ένα τμήμα μόνο του “Fatal Portrait” και να διηγηθεί μια ιστορία, τρόμου εννοείται, που να διατρέχει τη διάρκεια ολόκληρου του νέου LP. Όσο όμως τρομακτική και να ήταν αυτή η ιστορία, αυτό που πρωτίστως συναρπάζει είναι το μουσικό περιεχόμενο. Είναι, χωρίς υπερβολή, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η μουσική αξίζει να ακουστεί, αναδεικνύεται ορθότερα, συνοδεία των στίχων και, τις ακόμη σπανιότερες, όπου τίποτε δεν περισσεύει από ένα άψογο σύνολο – απεναντίας κάθε τραγούδι, κάθε αλλαγή, solo, αρμονία, είναι στην εντέλεια χωροθετημένο.
Πρόκειται για μια από τις κορυφές των metal eighties με όλη την βαρύτητα που φέρει μια τέτοια διαπίστωση.
5. Death - Scream Bloody Gore
O… Evil Chuck συνεργάστηκε στην πολυκύμαντη πορεία τους με πολλούς και ταλαντούχους όμως για το Sream Bloody Gore ευτύχησε να έχει μαζί του τον Chris Reifert που θα σχημάτιζε αργότερα τους Autopsy! Οι Death εδώ ορίζουν και ονοματίζουν το death metal (ναι, ξέρω, οι Possessed κλπ κλπ) , όμως αλίμονο σε όποιον νομίζει ότι το ντεμπούτο τους αναφέρεται μόνο για την ιστορική του αξία!
Και ένα κάρο honourable mentions (όσα χώρεσαν και κάποια που δεν νομίζω να αναφέρει κανείς άλλος), γιατί το 1987 δεν είναι ‘86 ούτε ‘88 και δεν θα είχε τόσο πολύ ενδιαφέρον, έτσι νόμιζα ο αφελής!
Guns ‘n’ Roses – Appetite for Destruction: Εδώ ντεμπουτάρει επίσημα η “πιο επικίνδυνη μπάντα του κόσμου” και εδώ είναι που δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο αυτό! Πέντε τύποι που πρακτικά διηγούνται μελοποιημένη την καθημερινότητα τους, ερμηνεύοντας με το θράσος και την αυτοπεποίθηση όσων δεν έχουν τίποτε απολύτως να χάσουν! Ένας εκρηκτικός συνδυασμός πέντε προσωπικοτήτων που μοιράζονται το ίδιο όραμα προτού καταρρεύσει υπό το βάρος των δημιουργικών τους διαφορών.
Και να σκεφτεί κανείς ότι παραλίγο να πέρναγε απαρατήρητο αν ο ίδιος ο Geffen δεν ζητούσε σαν χάρη από το MTV να παίξει το βίντεο του “…Jungle” μια φορά έστω και μεταμεσονύκτια ώρα, με τα υπόλοιπα να εμπίπτουν στη σφαίρα της rock ‘n’ roll μυθολογίας – τώρα ποιος έζησε καλά και ποιος καλύτερα είναι μια άλλη συζήτηση!
Jethro Tull - Crest of a Knave: Ο δίσκος της αναγέννησης των Jethro Tull στα δύσκολα eighties, μετά το ιστορικό χαμηλό του Under Wraps! Ένας δίσκος που αιφνιδίασε με την ποιότητά του όπως και για το γεγονός ότι τους απέφερε το βραβείο Grammy και μάλιστα στην πρωτοεμφανιζόμενή τότε κατηγορία “best hard rock /metal performance” το οποίο κέρδισαν, αντί για το φαβορί Metallica, προς μεγάλη έκπληξη όλων. Η έκπληξη δεν είχε βέβαια να κάνει με την αξία των δύο συγκροτημάτων – αλίμονο! – αλλά για το γεγονός ότι, όσο κι αν η μουσική των Tull χαρακτηρίζεται από θαυμαστή ποικιλομορφία, δύσκολα θα την κατέτασσε κάποιος στο heavy metal πλαίσιο! Ιστορική έμεινε και η καταχώρηση σε περιοδικό της εποχής με τον εύστοχο τίτλο: the flute is a heavy metal instrument!
Από εκεί και πέρα, το Refuge Denied των Sanctuary κάνει τα αποκαλυπτήρια ενός σπουδαίου σχήματος και μιας εξωπραγματικής φωνής και καμιά ανεπαρκής παραγωγή δεν μπορεί να το συσκοτίσει αυτό, οι Savatage όχι μόνο επιβίωσαν από το γενικώς και ειδικώς αποτυχημένο Fight for the Rock αλλά επανήλθαν με το μνημειώδες Hall of the Mountain King, το The Last Day των Καναδών Messiah Force είναι ένα από τα λαμπρότερα δείγματα του USPM ενώ οι Tyrant με το “Too Late to Pray”δημιούργησαν ένα album επικού κατά βάση heavy metal, τόσο ιδιαίτερου και άψογου που… δεν ήταν για όλο τον κόσμο!
Στα του thrash τώρα, και εκείθεν του Ατλαντικού, οι Anthrax ήταν πάντα ξεχωριστοί και μακριά από τα cliché, όμως με το Among the Living βρήκαν ακριβώς την ταυτότητα τους και κατοχύρωσαν την θέση τους μεταξύ της big four elite του είδους, το Legacy των Testament συνδυάζει βαρβαρότητα και μελωδικά leads σε ιδανικές αναλογίες και αναμενόμενα έγινε δεκτό με ενθουσιασμό, ενώ στο Terror and Submission ντεμπούτο album των Holy Terror θα ακούσουμε thrash υψηλών ταχυτήτων που μπορεί ενίοτε να παρεκτρέπεται και σε hardcore ατραπούς, όμως διαθέτει ικανές δόσεις μελωδίας και power metal αισθητικής.
Από τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα θα ξεχωρίσουμε το φοβερό και τρομερό Persecution Mania των Sodom όπου θα ακούσουμε ανελέητο γερμανικό thrash από τους κορυφαίους, με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους συν την “απαραίτητη” στιχουργική που ταλαντεύεται μεταξύ θρησκευτικών “αναζητήσεων” και… αντιπολεμικής ρητορικής, με bonus μια απόλυτα επιτυχημένη διασκευή, ενώ το ότι δεν έχει μείνει κλασικό το R.I.P. των Coroner οφείλεται αποκλειστικά στα όσα καταπληκτικά έβγαλαν αυτοί οι Ελβετοί αργότερα!
