Bob Rock motherfucker!!!
Εγώ να πω ένα ευχαριστώ για την αναφορά στους Trouble.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ μου αρέσουν στο ομώνυμο και στο επόμενο τους , το Manic Frustration.
Bob Rock motherfucker!!!
Εγώ να πω ένα ευχαριστώ για την αναφορά στους Trouble.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ μου αρέσουν στο ομώνυμο και στο επόμενο τους , το Manic Frustration.
Καποια μπαντα εξαφανισε αυτος καπου στο 1991, αλλα δεν θυμαμαι ποια. Κατα τ’ αλλα:
ευτυχώς που την εξαφάνισε και ξεβρωμίσαμε από τους μεταλλαδες!
Ερχεται το 91, στη γωνια ειναι.
#monoponos.
#monoblackalbumkaistispenteprwtestheseis
Κάναμε, αμέ.
5. Slayer – Seasons In The Abyss
Μπορεί οι ταχύτητες να έχουν πέσει αισθητά σε σχέση με το RIB, αλλά το αγνό evilness της μπάντας είναι πάλι εδώ, και υποβόσκει κάτω από την μοχθηρία των riffs τραγουδιών σαν το Dead Skin Mask.Εδώ είναι και η ικανότητα του γκρουπ να καταπιάνεται με πολύ δύσκολα και ιδιαίτερα θέματα, χωρίς να παίρνει θέση, απλά περιγραφικά.
4. Pantera – Cowboys From Hell
Το μοντέρνο για 1990, παίξιμο του Dimebag, μαζί με ένα θηριώδες rhythm section, και φυσικά τις λυσσασμένες ερμηνείες του χαζοβιόλη στο μικρόφωνο, δίνουν έναν τρομακτικά aggressive δίσκο.Η επιθετικότητα του Cowboys ακούγεται φρέσκια ακόμα και τόσα χρόνια μετά, ενώ δεν μπόρεσαν να την φτάσουν ούτε extreme metal μπάντες.
3. Depeche Mode – Violator
Ο κορυφαίος δίσκος όλων των εποχών της dream pop, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του είδους, ονειρικός δηλαδή.Όχι μόνο λόγω των γνωστών 2 super hits που θα παίζουν εις τους αιώνες των αιώνων, αλλά της γενικότερης ατμόσφαιρας μελαγχολίας που διέπει τα τραγούδια, και ενός ήχου που ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του.
2. Judas Priest – Painkiller
Έχει γραφτεί παντού το πόσο σπάνιο είναι για ένα heavy συγκρότημα, να φτάνει απάτητες κορυφές στο δωδέκατο (αν δε κάνω λάθος) άλμπουμ του.Στην πραγματικότητα αυτή η δήλωση αδικεί τους Priest, αφού παρόμοιες περιπτώσεις πολύ δύσκολα βρίσκεις σε οποιoδήποτε μουσικό είδος.Και αν για τα υπόλοιπα μέλη μπορείς να πεις οκ μουσικοί είναι, παίζουν καλά όποτε θέλουν, ο Rob πως έφτασε τέτοια απόδοση εδώ? Ανεξήγητο για άνθρωπο όχι όμως για τον Metal God.
1.Megadeth – Rust In Peace
Οργασμικός δίσκος για όποιον έχει αγαπήσει έστω και ελάχιστα την ηλεκτρική κιθάρα στην ζωή του.Η πολυπόθητη κορυφή που έψαχνε διακαώς ο MegaDave είναι εδώ, όλο του το ταλέντο και οι καλύτερες ιδέες είναι εδώ, το φανταστικό παίξιμο είναι εδώ.Ακόμα και τα take it or leave it φωνητικά του, στο Rust είναι σούπερ και το κυριότερο, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ στο υλικό.Εννοείται ότι μιλάμε για απόλυτη δικαίωση του αρχηγού, αυτό δεν αλλάζει, όμως για να αποδοθεί έτσι ο δίσκος, απαραίτητος ήταν ο wonderkid της κιθάρας, Marty Friedman χωρίς τον οποίο δε θα είχε η ανθρωπότητα το ιστορικό solo του Tornado.
Cover
Προτιμώ τα πιο μινιμαλιστικά, οπότε η ψήφος πάει στο λουλούδι σε μαύρο φόντο, των Depeche Mode.
1990
Από εδώ αρχίζουν τα “καλά” και τα “δύσκολα” για μένα (η πραγματική αγάπη προς τους ήχους που με μεγάλωσαν ξεκίνησε ουσιαστικά από τις κυκλοφορίες του 1988 και τώρα βρισκόμαστε στο κατόφλι της απόλυτης δημιουργικότητας και της αναζήτησης νέων και φρέσκων ήχων).
Καλώς ήρθες 1990 και ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!
Depeche Mode - Violator
Αν με ρωτούσες τότε στις αρχές των 90ς αν μου αρέσουν οι DM, θα σου έλεγα “ουστ με τους φλώρους”. Όμως σιγά σιγά μπαίναμε στην εφηβεία και γνωρίζαμε και άλλα παδιά - τα φροντιστήρια έπαιξαν το ρόλο τους. Πολύ σύντομα λοιπόν αυτός ο δίσκος κυκλοφορούσε στα σπίτια φίλων-συμμαθητών (θυμάμαι επίσης τους Cure και τους U2 ως συγκροτήματα που ακόμη δεν αγόραζα δουλείες τους και δεν άκουγα ολοκληρωμένα albums τους - αλλά ήταν “συμπαθητικά γκρουπάκια” ).
Πλέον τον συγκεκριμένο δίσκο τον νιώθω να κυλάει μόνιμα μέσα μου ,είναι μέρος του εαυτού μου.
Δεν είναι μόνο τα singles - είναι και ο ήχος . Το συνάισθημα που σου δημιουργεί.
Θα ευγνωμονώ για πάντα την αδερφή του φίλου μου του Γιάννη , που ενώ της άρεσε το 101 και είχε αγοράσει το CD- τρόμαξε από το Blasphemous Rumours και μου χάρισε το 2πλο CD.
Συνέβει την ίδια εποχή που ανακάλυπτα το Violator και τους αγάπησα.
H μουσική τους όπως λέει και Gore, βγάζει μια ανηθικότητα αλλά με ένα αίσθημα ενοχής.
Judas Priest - Painkiller
O δεύτερος δίσκος που αγόρασα ever. Όταν ψάχναμε με τον φίλο μου τον Νίκο , ποιον δίσκο θα αγοράσει ο ένας και ποιον ο άλλος ώστε να έχουμε 2 νέους δίσκους να ακούμε στα σπίτια μας, μου λέει “το Painkiller είναι o καινούριος δίσκος των Judas Priest - Έχω διαβάσει ότι είναι από τους καλύτερους τους”. Αγοράστηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και όποιος είχε γράψει την κρίτικη που διάβασε ο 13χρονος τότε φίλος μου είχε δίκιο. Δίσκος 10 στα 10 , ορίζει το Heavy Metal.
Megadeth - Rust In Peace.
Πωωωωωω ρε θρας! Μπορεί επιτέλους να ξεπεράσει ο MegaDave τους Metallica; Για μένα όχι αλλά εδώ έφτασε πάρα πολύ κοντά. Φοβερή μέχρι και η φωνή του Μαστουρέιν σε αυτό τον δίσκο (και στους επόμενους 3)
Slayer - Seasons In The Abyss.
Ώριμοι Slayer. και θρας και Mid tempo ρυθμοί και βασικά ότι αγαπώ στο thrash metal είναι εδώ.
Ψαρωτικό video clip για το ομώνυμο τραγούδι. Του ταιριάζει γάντι!
Ο δίσκος Slayer που θα έπαιρνα σε νησί αν έπρεπε να διαλέξω έναν.
Anthrax - Persistence Of Time
Ώριμοι και σκοτεινοί.
Ότι αγαπώ στο thrash metal είναι έδω.
Και ένα namedropping έτσι επειδή είμαι παιδί (που μεγάλωσε στα) των 90s.
AC/DC (o τελευταίος δίσκος τους που έχει μέσα ύμνο), Black Crowes, Prong, Danzig, Biohazard, Suicidal Tendencies, Mother Love Bone, Extreme, Firehouse, Warrant, Annihilator, INXS, Scorpions, Sisters of Mercy, Bad Religion, Little Ceasar, ξέχασα τους SACRED REICH - το είχα λιώσει!
Εξώφυλλο: Violator or Painkiller?
Just follow your heart
o 13χρονος εαυτός μου λέει, Painkiller , ο 45αρης λέει Violator.
Τότε διάλεξε ποια από τις δύο εκδοχές σου συμπαθείς περισσότερο
ψήνομαι να ψηφίσω το Anthrax έτσι για το άσχετο!
Άρα να ακούσεις τον άχρονο/διπολικό εαυτό σου, all good
όσο και αν μου αρέσει το heavy metal , δεν θεωρώ τον εαυτό μου μεταλλά (περάστε έξω κύριε!) - δεν τον θεωρούσα ούτε στην εφηβεία μου, γιατί από τότε δεν τρελαινόμουν για το “παραδοσιακό” metal, οπότε η ψήφος πήγε στο Violator.
Με πάσα ειλικρίνεια, ό,τι και να θεωρείς τον εαυτό σου εμένα μου αρκούν οι 4 πόντοι σου στο Painkiller
Θέλουμε να βγει πρώτο ; .
Ναι του αξίζει!
Δεν εχω τέτοια θεματα. ( οκ ναι κρατάω λιγο μούτρα για την νικη του Operation το 1988, αλλα ποιο Mindcrime τώρα ασουμε.
Μισή νοτα του Harvester (που δεν ειναι καν το καλύτερο του δίσκου) live ακόμα και τώρα, 35 χρόνια μετά και διαλύει ενα γεμάτο Ολυμπιακό στάδιο.
Εμμμμ φυσικά;
Όχι 5
16 ήμουν όταν άκουσα πρώτη φορά το Painkiller
Αχ, πού είναι τα χρόνια
Μεγάλος το άκουσες, ελπίζω σε 2-3 χρόνια να το βλέπεις όπως κι εγώ.