5. Slayer – Seasons In The Abyss
Μπορεί οι ταχύτητες να έχουν πέσει αισθητά σε σχέση με το RIB, αλλά το αγνό evilness της μπάντας είναι πάλι εδώ, και υποβόσκει κάτω από την μοχθηρία των riffs τραγουδιών σαν το Dead Skin Mask.Εδώ είναι και η ικανότητα του γκρουπ να καταπιάνεται με πολύ δύσκολα και ιδιαίτερα θέματα, χωρίς να παίρνει θέση, απλά περιγραφικά.
4. Pantera – Cowboys From Hell
Το μοντέρνο για 1990, παίξιμο του Dimebag, μαζί με ένα θηριώδες rhythm section, και φυσικά τις λυσσασμένες ερμηνείες του χαζοβιόλη στο μικρόφωνο, δίνουν έναν τρομακτικά aggressive δίσκο.Η επιθετικότητα του Cowboys ακούγεται φρέσκια ακόμα και τόσα χρόνια μετά, ενώ δεν μπόρεσαν να την φτάσουν ούτε extreme metal μπάντες.
3. Depeche Mode – Violator
Ο κορυφαίος δίσκος όλων των εποχών της dream pop, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του είδους, ονειρικός δηλαδή.Όχι μόνο λόγω των γνωστών 2 super hits που θα παίζουν εις τους αιώνες των αιώνων, αλλά της γενικότερης ατμόσφαιρας μελαγχολίας που διέπει τα τραγούδια, και ενός ήχου που ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του.
2. Judas Priest – Painkiller
Έχει γραφτεί παντού το πόσο σπάνιο είναι για ένα heavy συγκρότημα, να φτάνει απάτητες κορυφές στο δωδέκατο (αν δε κάνω λάθος) άλμπουμ του.Στην πραγματικότητα αυτή η δήλωση αδικεί τους Priest, αφού παρόμοιες περιπτώσεις πολύ δύσκολα βρίσκεις σε οποιoδήποτε μουσικό είδος.Και αν για τα υπόλοιπα μέλη μπορείς να πεις οκ μουσικοί είναι, παίζουν καλά όποτε θέλουν, ο Rob πως έφτασε τέτοια απόδοση εδώ? Ανεξήγητο για άνθρωπο όχι όμως για τον Metal God.
1.Megadeth – Rust In Peace
Οργασμικός δίσκος για όποιον έχει αγαπήσει έστω και ελάχιστα την ηλεκτρική κιθάρα στην ζωή του.Η πολυπόθητη κορυφή που έψαχνε διακαώς ο MegaDave είναι εδώ, όλο του το ταλέντο και οι καλύτερες ιδέες είναι εδώ, το φανταστικό παίξιμο είναι εδώ.Ακόμα και τα take it or leave it φωνητικά του, στο Rust είναι σούπερ και το κυριότερο, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ στο υλικό.Εννοείται ότι μιλάμε για απόλυτη δικαίωση του αρχηγού, αυτό δεν αλλάζει, όμως για να αποδοθεί έτσι ο δίσκος, απαραίτητος ήταν ο wonderkid της κιθάρας, Marty Friedman χωρίς τον οποίο δε θα είχε η ανθρωπότητα το ιστορικό solo του Tornado.
Cover
Προτιμώ τα πιο μινιμαλιστικά, οπότε η ψήφος πάει στο λουλούδι σε μαύρο φόντο, των Depeche Mode.
.