Καλά, ας βάσιζαν και οι Alice in Chains το “Unplugged” τους σε obscure διασκευές κι όχι στα hits τους, και βλέπαμε μετά ποιος θα ήταν πρώτος και ποιος δεύτερος.
Nirvana family mode on, πλησιάζει κι ο καιρός μας.
6 Likes
Εντωμεταξύ και οι Metallica έχουν βγάλει unplugged, αλλά δεν ξεπουλήθηκαν για να πάνε στο MTV να το παίξουν
4 Likes
το να ξεπουληθεί κανείς, προϋποθέτει εκ των πραγμάτων πως υπήρξε χρονική στιγμή κατά την οποία δεν ήτο ξεπουλημένος
6 Likes
Πιστεύω στο Bleach δεν ήταν ξεπουλημένοι
3 Likes
5 Likes
Τυχαίο που η πιο διάσημη διασκευή των ξεπουλημενων σε εκείνο το live είναι το The Man Who Sold The World?
5 Likes
3 Likes
2 Likes
Έλα και πολύ αργήσατε
6 Likes
Και οι Nirvana και οι AiC κάνανε τρομερά unplugged αλλά για μένα κερδίζουν οι πρώτοι γι αυτο το τραγούδι
Kαι συγκεκριμένα το στιγμιότυπο στα 4:45. Τρομερό συναίσθημα
ΥΓ1 Και άλλοι έχουν δυνατά unplugged (πχ Clapton). Είχα πει δεν θα βάλω live albums αλλά με βάλατε στο τρυπάκι 
ΥΓ2 Αγαπώ Metallica και Nirvana αλλά μιας και οι πρώτοι έχουν πλήρη γραμμή υπεράσπισης θα πω αυτό. Οι Nirvana δεν ξεπουλήθηκαν, ο ήχος τους ήταν η αιτία να ξεπουληθούν οι άλλοι 
6 Likes
Έναν δίσκο έχετε, μετά θα μας αφήσετε ήσυχους
Ναι, το πουλάνε μόνοι τους 
Το είχε πει ο Lanegan στο ντεμπούτο του το 1990 μαζί με τον Kurt.
Επίσης, εγώ είπα “ίσως” για το Unplugged, μάλλον υπάρχει μεγαλύτερη αίρεση από αυτές που ξέρουμε εδώ μέσα 
6 Likes
3 Likes
Δύο δίσκους δηλαδή;
1 Like
Έρχονται χρόνια δίσεκτα…
#5+1
Alice in Chains – Facelift
Πολύς λόγος για το Facelift και καλώς! Ναι είναι λίγο άνισο αλλά μιλάμε για πολύ μεγάλες κορυφές εκεί που τις πιάνει. Αγαπημένο Love, Ηate, Love με Layne να βγάζει τα εσώψυχα του, μεγάλες κομματάρες και ερμηνείες (Bleed the Freak, Man in the Box, Sea of Sorrow, We die Young, It Ain’t Like That). Όλες μία και μία. Τι να λέμε τώρα, πενταδάτο album, ένα μικρό κρίμα που πριν 3-4 χρόνια στο Release λόγω ήχου δεν τους απολαύσαμε όπως έπρεπε και ένα πολύ πολύ μεγάλο κρίμα για αυτήν την φωνή που έσβησε τόσο γρήγορα.
#5
Slayer – Season in the Abyss
Στο νήμα μπήκαν τυπικά στην 5-άδα, αφήνοντας έξω τους AIC και αυτό γιατί α) είναι το αγαπημένο μου Slayer album και β) οι AIC θα ξανάρθουν με ψήφο και με τα 2 χέρια και πόδια ενώ οι Slayer 99,9% όχι. Δεν ξέρω αν μπορείς να πεις και πολλά για ένα album που ξεκινάει με War Ensemble, κλείνει με το ομώνυμο, και στην μέση του σε περιμένει το αέναο, βασανιστικό riff του Dead Skin Mask. Και σαν μα μην έφτανε αυτό πάρε Expendable Youth, πάρε Hallowed Point, πάρε Skeletons και κάτσε και λίγο να συλλογιστείς πόσο μεγάλο και ΩΡΙΜΟ Slayer album είναι αυτό. Τα έχει όλα μα όλα και συμφέρει.
#4
Primus – Frizzle Fry
Το ότι ένα τόσο απωθητικό και ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ εξώφυλλο θα έκρυβε τόση ποιοτική και ΠΟΡΩΤΙΚΗ μουσική, είναι κάτι που θα πρέπει να μελετήσουν οι επόμενες γενιές ή εξωγήινοι πολιτισμοί. Ομοίως πρέπει να μελετήσουν α) τι κάνει ο Les Claypool σε όλο το album, β) τι ακριβώς γίνεται στα σχεδόν 7 λεπτά του εναρκτήριου To Defy the Laws of Tradition, γ) τι γύρισμα είναι αυτό στο 2:43 του Groundhog Day και γενικά τι κομματάρες, τι πώρωση, τι τρέλα, τι ΗΧΑΡΑ είναι αυτή και τι παιχταράδες σκάσανε μύτη. Bonus: το middle part του Mr. Knowitall ανήκει στα “όσες φόρες και να το ακούσω το ίδιο δυνατά θα χτυπάω την κεφάλα μου έναντι σταθερής και σκληρής επιφάνειας” σημείο, ορισμός: βλ. τελείωμα του Seabeast (2004 spoiler) 
#3
Pantera – Cowboys from Hell
Όπως μπαίνει το ομώνυμο, περιγράφει ακριβώς τι ήταν αυτή η μπάντα για τα 90’s. Δεν χρειάζεται να το περιγράψω, απόλυτο DOMINATION στο σκληρό ήχο από τους Pantera και αυτό το album ρίχνει την πρώτη γερή σπορά για το τι θα επακολουθήσει. Η riff-ο-μηχανή έχει ξεκινήσει, ο αληταράς χώνει ασταμάτητα και όλα έχουν πάρει το δρόμο τους προς το μεγαλείο αλλά και ότι θα επακολουθήσει εντός της μπάντας με την τραγικότερη κατάληξη. Μακάρι να είχαμε δει Pantera ζωντανά. Όλα τα μακάρι.
#2
Megadeth – Rust in Peace
Έχω ακούσει λίγο Megadeth αν λάβουμε υπόψη το σύνολο της δισκογραφίας τους. Δεν είναι καν αγαπημένη μου μπάντα. Αλλά διάολε αυτό το album είναι αδιανόητα κορυφαίο. Σε πιάνει από το λαιμό και δεν παίρνεις ανάσα. Οργιαστικό – δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη, ασταμάτητο, ασάλιωτο. Μπορώ να συνεχίσω για ώρες. Fun fact, το Rust in Peace το πήρα πολύ μικρός και ποτέ δεν το εκτίμησα, μέχρι πριν μερικά χρόνια. Υπήρξαν πολλά album σε τέτοιο status και σίγουρα θα υπάρξουν και στο μέλλον. Κάτσε να δεις πως το λένε αυτό…α ναι, η μαγεία της μουσικής. Εξελίσσεσαι, εξελίσσεται και η ίδια και συναντιέστε μαγικά.
#1
Psychotic Waltz – A Social Grace
Album πάνω από όλους και από όλα. Album παρακαταθήκης για το τι θα πει εγκεφαλική μουσική που ακουμπάει το ακραίο, το όριο, το άπειρο. Δεν θα κάτσω να αναλύσω τι συμβαίνει μουσικά και ερμηνευτικά. Αυτό είναι μόνο βιωματικό. Οι φιγούρες του εξωφύλλου και αυτός ο παρανοϊκός, αέναος χορός θα μας στοιχειώνουν για πάντα. Δεν το πίστευα ποτέ ότι αυτό που ευρύτερα φέρει τον όρο progressive θα ακουγόταν έτσι και μόνο αυτό το album, σε αυτό τον χωρόχρονο το κατάφερε. Η απόλυτη κορυφή της αρχής των 90’s.
P.S. @GRACCHUS_BABEUF αυτό εννοούσες φαντάζομαι με το ε ναι στα της περσινής λίστας ε;;;
Και η οπτικοποίηση:
22 Likes
Βοήθα λίγο, εδώ δε θυμάμαι τι έφαγα χθες
1 Like
Tρεις και ένα λαιβ, ο πρώτος ήδη δεκάδα (σκάνδαλο).
Η ψηφοφορία του 91 ήδη μαγειρεύεται στα κεντρικά.
1 Like
Αυτό έλεγες, θυμάμαι εγώ.
Το λάτρευα πολύ πριν ασχοληθώ γενικά με Nirvana… κάνα χρόνο πριν 
1 Like