Θα με απασχολούσε αν ήμουν σε φάση “come on England” από μουσικής άποψης
Εγώ όμως δεν κοιτάω χώρα προέλευσης 
Και οι μη βλάχοι Αμερικάνοι π.χ. μου κάνουν
1 Like
Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα
1 Like
Σωστά, σ’αυτό το thread, μέταλ να’ ναι κι ό,τι να 'ναι 
Μπορείς απλά να τους πεις Δανέζους, υπομονή 4 μερούλες
2 Likes
Ο μεγάλος όγκος των ακουσμάτων μου μέταλ συμβαίνει να είναι, κατανοώ ότι για κάποιους αυτό σημαίνει κλειστομυαλιά κλπ κλπ αλλά δεν χάνω τον ύπνο μου γι’ αυτό
Κάποια στιγμή πάντως, όταν το μέταλ αρχίσει σιγά σιγά να φθίνει ποιοτικά για τα δικά μου γούστα (δυστυχώς συνέβη κι αυτό), θα βάλω και από άλλα πράγματα.
Ναι, είμαι μεγάλος οπαδός τους
4 Likes
Top 5 1990
- Ween - GodWeenSatan: The Oneness
- Τρύπες - Τρύπες στον Παράδεισο
- Sun City Girls - Torch of the Mystics
- Héroes del Silencio - Senderos de traición
- The Legendary Pink Dots - The Crushed Velvet Apocalypse
18 Likes
Δύσκολο 1990 με διάφορα αγαπημένα άλμπουμ να μένουν εκτός.
Πονάω λοιπόν για Bathory, για Fuel, για Poison Idea και Pantera, για μπόλικες εξαιρετικές hip- hop αλμπουμάρες, για Bad Religion καθώς και για Inspiral Carpets και The Charlatans που έβγαλαν τα σημαντικότερα άλμπουμ της καριέρας τους αυτή τη χρονιά. Όπως και να έχει, τι να πρωτοδιαλέξεις;
Παραδόξως, η 5αδα βγήκε εύκολα.
Οι ψήφοι μου:
Fugazi - Repeater: Παρόλο που αλλάζω αγαπημένα συγκροτήματα, άλμπουμ και τραγούδια πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα ήθελα, οι Fugazi παραμένουν μια από τις σταθερότερες αξίες της ζωής μου και το συγκρότημα που μπορώ να χαρακτηρίζω το καλυτερότερο του κόσμου για όλους τους σωστούς λόγους. Το “Repeater” για μένα είναι το πρώτο πραγματικό alternative άλμπουμ των 90s, ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ γενικώς και από αυτούς τους δίσκους που, ακόμη, όποτε τους ακούω καταλήγω να μην μπορώ να διαλέξω καλύτερο τραγούδι αφού αυτό που παίζει είναι πάντα το καλύτερο. Οι Fugazi είναι το συγκρότημα που μου έμαθε πως η μουσική είναι πάνω απ’ όλα ήθος και πως η rock n roll αλητεία χωρίς σεβασμό κι αλληλεγγύη είναι κενή περιεχομένου, το “Never mind what’s been selling, It’s what you’re buying” παραμένει ο στίχος που με έχει στιγματίσει περισσότερο ως άνθρωπο και ως ακροατή. Ξεκάθαρο άλμπουμ της χρονιάς. Σοβαρό contestant για καλύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ.
Depeche Mode- Violator: Οι Depeche Mode εδώ επιτέλους έγιναν το larger than life συγκρότημα που ξέρουμε σήμερα. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη αλλά σίγουρα είναι η σημαντικότερη κυκλοφορία τους.
Ride - Nowhere: Πριν λίγους μήνες μας το έπαιξαν ολόκληρο με αφορμή τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του και συνειδητοποίησα πόσο καλό παραμένει αφού δεν έχει γεράσει καθόλου. Αλμπουμάρα.
Megadeth - Rust in Peace: Όσο και να έχει καταλήξει ο κυρ- Dave με αυτόν τον παράξενο θείο που κανένας δεν θέλει στα οικογενειακά τραπέζια, το “Rust In Peace” θα είναι πάντα ένα από τα σημαντικότερα και ποιοτικότερα metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. Ούτε μισή νότα δεν θα του άλλαζα.
Public Enemy - Fear of a Black Planet: Δυο χρόνια μετά τo “It takes…”, οι Public Enemy επιστρέφουν με τον πιο επιδραστικό rap δίσκο των 90s. ΄Η έστω έναν από τους πιο επιδραστικούς.
Kι άλλα 10
Happy Mondays - Pills ‘n’ Thrills and Bellyaches: Ο Paul Oakenfold θα τους πάρει από το χεράκι και θα τους κάνει το συγκρότημα που ήταν προορισμένοι να γίνουν. Αδιανόητα feelgood άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος που γιγάντωσε το μύθο του συγκροτήματος ως αυτού που συνοψίζει καλύτερα το τι σημαίνει Madchester.
Ice Cube – AmeriKKKa’s Most Wanted: Ο πρώτος, και για μένα, ο καλυτερός του δίσκος.
Entombed - Left Hand Path: Μαλάκα μου τι δισκάρα είναι αυτή; Οι Entombed ως πρωτοπόροι έβαλαν για τα καλά την Σουηδία στον death metal χάρτη κι άνοιξαν το δρόμο για πάρα πολλά συγκροτήματα.
Pet Shop Boys - Behaviour: Οι Pet Shop Boys του “Behaviour” είναι οι πιο ουσιαστικοί της καριέρας τους και, πιθανά, αν δεν είχαν κάνει αυτή την υπέρβαση με την αλλαγή της δεκαετίας να είχαν καταλήξει παράταιροι. Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη τελικά ποτέ.
Alice in Chains - Facelift: Τι Seattle μωρ μαλάκες; Είναι τώρα μέρος αυτό; Ωπ, ρε συ, αυτοί τα σπάνε, είναι rock και metal κι alternative και αυτός ο τραγουδιστής είναι ο καλύτερος που έχω ακούσει στη ζωή μου! Τι εννοείς παίζει ολόκληρη σκηνή; Να ψαχτώ;
Obituary - Cause Of Death: Μετά τους Death και τους Morbid Angel, οι Obituary εδώ οριοθέτησαν το πως θα παιζόταν το death metal για τα επόμενα χρόνια.
Jane’s Addiction - Ritual De Lo Habitual: Δεν έχω ιδιαίτερη εκτίμηση στους JA, δεν είχα σκοπό να τους έχω εδώ, αλλά ξαναάκουσα τον δεύτερο δίσκο τοους μετά από χρόνια και παραμένει και πάρα πολύ καλό και πρωτοποριακό, ειδικά για τότε που βγήκε.
Primus - Frizzle Fry: Δεν ξέρω αν οι Primus έχουν βγάλει κακό δίσκο αλλά νομίζω πως τα δύο πρώτα είναι αξεπέραστα. Και μιας και το 1991 ο ανταγωνισμός προβλέπεται ζόρικος, μια χαρά χωρέσαν εδώ. Δισκάρα λέμε.
Suicidal Tendencies -Lights…Camera…Revolution!: Ο καλύτερος τους δίσκος κι ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου - για την εποχή του - metal άλμπουμ.
James - Gold Mother: Οι James, μετά το reunion και τις πολλές επισκέψεις τους στην Ελλάδα, ομολουμένως, έχουν χάσει την αίγλη τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως, για περισσότερο από μια δεκαετία, δεν υπήρξαν μια από τις καλύτερες - και πιο σταθερές ποιοτικά - μπάντες του Ηνωμένου Βασιλείου. Το “Gold Mother” είναι φανταστικό από την αρχή μέχρι το τέλος και πατάει κάτω για πλάκα πάρα πολλές πιο εμπορικές κυκλοφορίες της εποχής.
Eξώφυλλο:
23 Likes
Θα συμφωνήσω απόλυτα, καθώς είμαι άνθρωπος που δεν άκουγε μέταλ μέχρι τα 19 κι όντως ξεκίνησα με αυτά. Δίπλα στους Black Sabbath θα πρόσθετα μόνο και Saint Vitus
2 Likes
Μπορεί το Ignorance (και το EP) να θεωρούνται οι top δίσκοι τους (και δικαίως μάλλον), αλλά η καρδιά μου πάντα ήταν εδώ όσον αφορά τους Sacred Reich.
10 Likes
The American way is always the best, τα λέω εγώ αλλά με κοροϊδεύουν.
Συμφωνώ πάντως στο συγκεκριμένο, κι εγώ είμαι φαν του American Way.
9 Likes
Count me in.
Στο μεταξύ, μου είναι συγκλονιστικά δύσκολο να βγάλω πεντάδα διότι απλούστατα λάτρεψα το Violator και μάλλον κάτι πρέπει να βγει εκτός. Ήδη ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω τα πέντε, αλλά τώρα είναι ακόμη χειρότερο. Μάλλον ξέρω ποιος θα την “φάει”…
Υ.Γ.: Warrior Soul δεν βγαίνει ΠΟΤΕ από την πεντάδα.
10 Likes
2 Likes
Παρότι δεν είμαι φαν τους, το rip είναι δισκάρα. Η μπίλια πάει προς
7 Likes
Κι εμενα μαλλον…
3 Likes
1990
Ελάχιστος χρόνος για μπλαμπλα αυτήν την βδομάδα οπότε αφήνω 4 (+1 από το παρελθόν) και ένα σύντομο Shout-out στο τέλος.
1)Depeche Mode - Violator
Θυμάμαι σπόρος ακόμη να έχω ακούσει στο ράδιο το Enjoy the Silence και να μην μου βγαίνει απ’ το μυαλό. Είχα ένα φιλαράκι που ο μεγαλύτερος αδερφός του άκουγε Depeche οπότε και εγώ του δίνω μια άδεια κασέτα να μου γράψει μερικά κομμάτια αλλά οποσδήποτε μέσα να έχει την παραπάνω κομματάρα. Τρελό fail, μου έγραψε όλες τις επιτυχίες αλλά αντί για το Εnjoy the Silence, είχε στην θέση του τo Leave in Silence ( καλό, δεν λέω, αλλά όχι και Enjoy…)!
Νομίζω πως εδώ κάπου ο Μartin L. Gore βρίσκεται στο ζενίθ έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Από έντονα Kraftwerkικές στιγμές (World in my Eyes) σε πιο crossover-blues αριστουργήματα (Personal Jesus) και από γλυκόπικρη ηλεκτροπόπ (Enjoy the Silence) μέχρι μινιμαλιστικά διαμαντάκια ( Waiting for the Night ). O Dave Gahan είναι για άλλη μια φορά συγκλονιστικός στις ερμηνείες του -κάθε του λέξη και κάθε του φράση με γεμίζει με μια ευφορία και ευδαιμονία, ακόμη και αν αυτά που τραγουδά συνήθως δεν είναι και τα πιο χαρούμενα.
To Violator είναι μάλλον το καλύτερο album των DM (αλλά όχι το πιο αγαπημένο μου - υπομονή λίγα χρόνια!) καθώς δεν υπάρχει τίποτα το περιττό στις 9 υπέροχες συνθέσεις του. Και το απίστευτο σερί τους συνεχίζεται…
και best album cover
2)Danzig - Danzig II: Lucifuge
To album αυτό ήταν η αιτία να περάσω μια εκτεταμένη Danzig φάση λατρείας που περιλάμβανε δισκάρες, όπως αυτά που κυκλοφόρησε με την κλασσική σύνθεση, μέχρι και τα πιο “αμφιλεγόμενα” του όπως πχ τα Blackacidevil και Skeletons. Ο Danzig είναι μάλλον περίπτωση love him or hate him. To Danzig II : Lucifuge σε υποχρεώνει να κάνεις τα στραβά μάτια και να παραδοθείς στο ανίερο μπλουζ μέταλ του Εvil Elvis.
Η εισαγωγή του Long way back to Hell υπόσχεται πολλές αμαρτίες για τα 50 επόμενα λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Θα το χαρακτήριζα και New Orleans Black Metal! Το κύριο riff του Snakes of Christ απλά σπέρνει άσχετα αν θυμίζει αυτό του Twist of Cain από τον πρώτο δίσκο. Ας πούμε ότι είναι αδερφάκια που μοιάζουν αλλά δεν είναι ίδια! Άλλες κομματάρες είναι το Σαμπαθικό Tired of Being Alive, το Αποκαλυπτικό 777 με τις απίστευτες slide κιθάρες του, το Louisiana blues του I’m the One, το super καυλωτικό Girl και φυσικά το εκπληκτικό Devil’s Plaything, ίσως το καλύτερο κομμάτι που κυκλοφόρησε η μπάντα με το κάθε μέλος της να δίνει ρεσιτάλ ( John Christ είσαι μεγάλος παίκτης!) και την ιδανική παραγωγή του Rick Rubin (ο τύπος ήταν on fire εκείνη την περίοδο) να αναδεικνύει το μεγαλείο του. Φυσικά δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την φωνάρα του Glenn που είναι στα καλύτερα της ever κάτι που φαίνεται σε κομμάτια όπως το πανέμορφο μπαλαντοειδές Blood and Tears ή το doomοειδες Pain In The World που κλείνει τον δίσκο.
Τα είπα σχεδόν όλα! Αρχές των 90s και οι Danzig παίζουν αναμφίβολα μεγάλη μπάλα που θα συνεχιστεί για κάποια χρόνια μέχρι η μεγαλομανία του κοντού να τα καταστρέψει όλα…
3)Pixies - Bossanova
Το 3ο lp των Βοστονέζων ήταν χρονολογικά το πρώτο τους που αγόρασα οπότε και το έχω μια παραπάνω αδυναμία από τα 2 προηγούμενα, τα οποία μπορεί να θεωρούνται σημαντικότερα για τον alternative χώρο, ωστόσο το Bossanova δεν υπολείπεται κατά την γνώμη μου σε τίποτα. Η ευρηματικότητα και η τρέλα υπάρχουν διάχυτες, από την spaghetti western ala Knights of Cydonia αισθητική του εναρκτήριου instrumental Cecilia Ann, μέχρι το χαλαρωτικό και ηλιόλουστο Havalina που κλείνει το άλμπουμ. Ανάμεσα τους κατοχυρώνουν την θέση τους σε best Pixies moments το μελωδικότατο Velouria, το πάντα απολαυστικό μπάσο της Κιμ σε πρώτο ρόλο στο Ιs She Weird, το ονειρικό δίλεπτο του Ana, τα κιθαριστικά ξεσπάσματα του All Over the World και το υπέροχο outro του Τhe Happening.Το μόνο παράπονο που έχω είναι ο ακόμη πιο περιορισμένος ρόλος της Kim Deal, κάτι που μάλλον την οδήγησε να αποχωρήσει από το group και να ασχοληθεί με τους Breeders. Τι άλλο να πω, τρίτο αριστούργημα στην σειρά και πάμε οσονούπο για το 4ο.
4)Jellyfish - Bellybutton
Ποιοι είναι αυτοί οι Jellyfish; The Greatest Band That Never Made It σύμφωνα με τον συμπαθέστατο Justin Hawkins των The Darkness. Πρώτη φορά άκουσα για αυτούς από το φιλαράκι μου τον Michael Stephen Portnoy ο οποίος κατά την διάρκεια της καραντίνας λόγω του covid έβαλε αναγκαστικά τα 347 συγκροτήματα που τρέχει στον πάγο και έφτιαξε κανάλι στο Youtube για να περνά την ώρα του. Έτσι πχ έμαθα πως είναι φανατικός οπαδός των Beatles όπως και ότι διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από βινήλια την οποία και παρουσιάζει με ενδιαφέροντα σχόλια και πληροφορίες στα διάφορα βιντεάκια. Ανάμεσα στους δίσκους του βρίσκονται και τα δύο lp των Jellyfish. Ακούγοντας τα, έκανα αμέσως την σύνδεση: Αν και το δεύτερο τους lp Spilt Milk χρωστά πολλά στους Queen, τo ντεμπούτο τους Bellybutton είναι λες και έπεσε μέσα σε μια χύτρα γεμάτη με τον Μαγικό Μπιτλικό Ζωμό - έτσι εξηγείται η αγάπη του Mike για αυτούς. Ίσως και γιατί ο τραγουδιστής τους, Andy Sturmer έπαιζε ταυτόχρονα ντραμς!
Στα του δίσκου οι δέκα συνθέσεις που περιέχει είναι απλά υπέροχες. Αν μου βάζαν το μαχαίρι στο λαιμό και μου έλεγαν να διαλέξω ένα αυτό θα ήταν το I Wanna Stay Home του οποίου οι μελωδίες μου λιώνουν το μυαλό… ή την περφεξιονιστική ποπ του Calling Sarah ή την αρμονική τελειότητα του The King Is Half-Undressed… Δώστε του λοιπόν μια αυτιά, δεν χάνετε και τίποτα, μάλλον το αντίθετο.
5)Héroes del Silencio – Senderos de Traición
'Ετος 1990 και δεύτερος δίσκος για τους Ισπανούς Héroes del Silencio που συνεχίζουν το new wave/ post punk του πρώτου El Mar No Cesa, εμπλουτίζοντας το με περισσότερες μελωδίες και επικές μπαλάντες και με το τελικό αποτέλεσμα να ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Μεγάλος παράγοντας για αυτήν την επιτυχία δεν ήταν άλλος από τον bigger than life frontman του συγκροτήματος Enrique Bunbury με εμφάνιση και προσωπικότητα ανάλογη ενός Jim Morrison και Michael Hutchence.
To album ξεκινά με δύο από τα κλασσικότερα και καλύτερα κομμάτια των Ηρώων. Το δυναμικό Entre dos tierras με θέμα τις δυσκολίες μεταξύ ενός ζευγαριού που οδηγούν στον χωρισμό και το λυρικό Μaldito Duende που αναφέρεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά με τραγικό/ποιητικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά τα δύο κομμάτια επιλέχθηκαν από το συγκρότημα για video clips. Συνεχίζει με τα υπέροχα La Carta και Μalas Intenciones που οι κελαριστές κιθάρες και οι μπασογραμμές φέρνoυν στο μυαλό κάτι από Cure και Smiths. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή (Sal) σειρά έχει το Senda με άλλη μια εκπληκτική ερμηνεία του Bunbury. Αυτό που μ’ αρέσει γενικά στις ερμηνείες του είναι η τέλεια χροιά που έχει και το αυθεντικό πάθος που βγάζει. Στο επόμενο, Hechizo, οι ταχύτητες ανεβαίνουν λίγο, ενώ τα Oracion και Despertar είναι δύο ακουστικές μπαλάντες με όμορφες κιθάρες, αλλά μάλλον τα λιγότερο ενδιαφέροντα του δίσκου. Το Decadencia που ακολουθεί είναι το πιο heavy κομμάτι του δίσκου σίγουρα από τα καλύτερα που έχουν γράψει. Συνεχίζουμε με μια άλλη ακουστική μπαλάντα, Con Nombre de Guerra, καλή ερμηνεία, τίποτα το ιδιαίτερο. Τέλος το αγχωτικό post punk του El Cuadro II είναι ότι καλύτερο για το φινάλε του μάλλον κορυφαίου δίσκου των Ηρώων ( αν και τρέφω μεγάλη αγάπη και για το El Mar…)
Οι Héroes del Silencio κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους πριν διαλυθούν, το άκρως επιτυχημένο Εl Espiritu del Vino όπου μαλάκωσαν κι άλλο των ήχο τους ωστόσο η έμπνευση στις συνθέσεις παραμένει, και το Avalancha σε πιο heavy μονοπάτια αυτήν την φορά. Στα δέκα περίπου χρόνια που ήταν μαζί η επιτυχία τους ξεπέρασε τα γλωσσικά εμπόδια και τα σύνορα της χώρας τους, σημειώνοντας για παράδειγμα μεγάλη επιτυχία στην Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες όπου και δώσαν πολλές συναυλίες. Ο Βunbury έκανε σόλο καριέρα με τεράστια επιτυχία κυρίως στο Μεξικό, αλλά μακριά από τον rock ήχο. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια έβγαλε κάποιους πολύ αξιόλογους και rock δίσκους ( Expectativas, Posible)
*copy paste από το Με λίγα λόγια thread, δεν έχω να προσθέσω και κάτι άλλο!
Soda Stereo – Canción Animal (Μεγάλε Gustavo δεν σε ξεχνάω, θα τα πούμε το '99)
Alice in Chains - Facelift ( Να πω την αμαρτία μου το μισό άλμπουμ ούτε που το θυμάμαι-το άλλο μισό όμως είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών!)
Fields of the Nephilim - Elizium (όπου κόλλησαν οξεία Πινκ Φλοϊντίτιδα-αλλά όλα καλά)
Judas Priest - Painkiller (Αγάπη μόνο-η ψήφος πήγε αλλού!)
INXS -X (Λίγη υπομονή, πλησιάζει η ώρα τους)
27 Likes
στα γρηγορα, Παρασκευουλα στο γραφειο και πηζω…
Judas Priest - Painkiller
Slayer- Seasons in the Abyss
Bathory- Hammerheart
Annihilator- Never Neverland
Gamma Ray- Heading For Tomorrow
16 Likes
Είδα ότι κι άλλος ένας το παρατήρησε, και ήθελα να το σημειώσω κι εγώ αυτό: αν και μιλάμε για κλασικό album, είναι ο ορισμός του άνισου δίσκου θεωρώ. Όχι ότι είναι κακή η Β’ πλευρά, απλά είναι υπερβολικά διαστημική η Α’.
3 Likes
Τι διαβάζουμε
2 Likes
Αχαχαχα, κι εγώ θα το βάλω στα δικά μου ρε, αλλά η αλήθεια αυτή είναι, στη Β’ χάνει λίγο ρε.
Α ήρθε η ώρα να εξομολογηθώ κάτι και να ακούσω αποψάρες. Alice in Chains αγαπώ το Dirt, έχω ακούσει Jar of Flies (γαμώ) και κομμάτια από Facelift, ενώ έχω και επαφή με τα καινούρια (όχι σε βάθος). Ότι έχω ακούσει μου αρέσει από αρκετά ως πάρα πολύ.
Αγόρασα με σιγουριά πριν λίγο καιρό το ομότιτλό τους, καθώς ήμουν σίγουρος πως θα βρω κάτι να μου αρέσει. Ρε παιδιά, τόσο άνευρο, φλατ και βαρετό δίσκο είχα καιρό να ακούσω. Πραγματικά τα 3/4 του άλμπουμ τα βρήκα στην καλύτερη μέτρια και δεν είχα καν διάθεση να το ξανακούσω (αν και ίσως δοκιμάσω την τύχη μου άλλη μια φορά).
Είμαι μόνος σε αυτό ή όντως είναι δίσκος που διχάζει τους ακροατές;
2 Likes
Δεν ξέρω αν δίχασε το “Alice in Chains”, αλλά σίγουρα δε λες παράλογα πράγματα. Κι εγώ όταν το πρωτάκουσα μου προκάλεσε μία μικρή απογοήτευση σε σχέση με την αμεσότητα του “Dirt” και μέχρι σήμερα νομίζω πως όντως αποτελεί τον πιο βαρύ, σκοτεινό και non radio-friendly δίσκο τους. Θα μπορούσαμε, άραγε, να το αντιπαραβάλουμε και με τη στροφή των Nirvana από το “Nevermind” στο “In utero”; Ενδεχομένως, αν και οι Nirvana βγάλανε μία αδιαμφισβήτητη δισκάρα κατά τη γνώμη μου, ενώ οι Alice in Chains χαθήκανε λίγο στις μακρόσυρτες διάρκειες, το μονότονο heaviness κλπ. -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δυσθεώρητες κομματάρες εκεί μέσα, ε (“Again”: η πρώτη μου επαφή με την μπάντα μέσω του (α-να-τρι-χια-στι-κού) video-clip σε εκπομπή του Στάθη Παναγιωτόπουλου ένα δευτεριάτικο μεσημέρι. Πώς να μην τους ψάξεις μετά από αυτό;)…
1 Like