Count me in.
Στο μεταξύ, μου είναι συγκλονιστικά δύσκολο να βγάλω πεντάδα διότι απλούστατα λάτρεψα το Violator και μάλλον κάτι πρέπει να βγει εκτός. Ήδη ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω τα πέντε, αλλά τώρα είναι ακόμη χειρότερο. Μάλλον ξέρω ποιος θα την “φάει”…
Υ.Γ.: Warrior Soul δεν βγαίνει ΠΟΤΕ από την πεντάδα.
Παρότι δεν είμαι φαν τους, το rip είναι δισκάρα. Η μπίλια πάει προς
Κι εμενα μαλλον…
1990
Ελάχιστος χρόνος για μπλαμπλα αυτήν την βδομάδα οπότε αφήνω 4 (+1 από το παρελθόν) και ένα σύντομο Shout-out στο τέλος.
1)Depeche Mode - Violator
Θυμάμαι σπόρος ακόμη να έχω ακούσει στο ράδιο το Enjoy the Silence και να μην μου βγαίνει απ’ το μυαλό. Είχα ένα φιλαράκι που ο μεγαλύτερος αδερφός του άκουγε Depeche οπότε και εγώ του δίνω μια άδεια κασέτα να μου γράψει μερικά κομμάτια αλλά οποσδήποτε μέσα να έχει την παραπάνω κομματάρα. Τρελό fail, μου έγραψε όλες τις επιτυχίες αλλά αντί για το Εnjoy the Silence, είχε στην θέση του τo Leave in Silence ( καλό, δεν λέω, αλλά όχι και Enjoy…)!
Νομίζω πως εδώ κάπου ο Μartin L. Gore βρίσκεται στο ζενίθ έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Από έντονα Kraftwerkικές στιγμές (World in my Eyes) σε πιο crossover-blues αριστουργήματα (Personal Jesus) και από γλυκόπικρη ηλεκτροπόπ (Enjoy the Silence) μέχρι μινιμαλιστικά διαμαντάκια ( Waiting for the Night ). O Dave Gahan είναι για άλλη μια φορά συγκλονιστικός στις ερμηνείες του -κάθε του λέξη και κάθε του φράση με γεμίζει με μια ευφορία και ευδαιμονία, ακόμη και αν αυτά που τραγουδά συνήθως δεν είναι και τα πιο χαρούμενα.
To Violator είναι μάλλον το καλύτερο album των DM (αλλά όχι το πιο αγαπημένο μου - υπομονή λίγα χρόνια!) καθώς δεν υπάρχει τίποτα το περιττό στις 9 υπέροχες συνθέσεις του. Και το απίστευτο σερί τους συνεχίζεται…
και best album cover
2)Danzig - Danzig II: Lucifuge
To album αυτό ήταν η αιτία να περάσω μια εκτεταμένη Danzig φάση λατρείας που περιλάμβανε δισκάρες, όπως αυτά που κυκλοφόρησε με την κλασσική σύνθεση, μέχρι και τα πιο “αμφιλεγόμενα” του όπως πχ τα Blackacidevil και Skeletons. Ο Danzig είναι μάλλον περίπτωση love him or hate him. To Danzig II : Lucifuge σε υποχρεώνει να κάνεις τα στραβά μάτια και να παραδοθείς στο ανίερο μπλουζ μέταλ του Εvil Elvis.
Η εισαγωγή του Long way back to Hell υπόσχεται πολλές αμαρτίες για τα 50 επόμενα λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Θα το χαρακτήριζα και New Orleans Black Metal! Το κύριο riff του Snakes of Christ απλά σπέρνει άσχετα αν θυμίζει αυτό του Twist of Cain από τον πρώτο δίσκο. Ας πούμε ότι είναι αδερφάκια που μοιάζουν αλλά δεν είναι ίδια! Άλλες κομματάρες είναι το Σαμπαθικό Tired of Being Alive, το Αποκαλυπτικό 777 με τις απίστευτες slide κιθάρες του, το Louisiana blues του I’m the One, το super καυλωτικό Girl και φυσικά το εκπληκτικό Devil’s Plaything, ίσως το καλύτερο κομμάτι που κυκλοφόρησε η μπάντα με το κάθε μέλος της να δίνει ρεσιτάλ ( John Christ είσαι μεγάλος παίκτης!) και την ιδανική παραγωγή του Rick Rubin (ο τύπος ήταν on fire εκείνη την περίοδο) να αναδεικνύει το μεγαλείο του. Φυσικά δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την φωνάρα του Glenn που είναι στα καλύτερα της ever κάτι που φαίνεται σε κομμάτια όπως το πανέμορφο μπαλαντοειδές Blood and Tears ή το doomοειδες Pain In The World που κλείνει τον δίσκο.
Τα είπα σχεδόν όλα! Αρχές των 90s και οι Danzig παίζουν αναμφίβολα μεγάλη μπάλα που θα συνεχιστεί για κάποια χρόνια μέχρι η μεγαλομανία του κοντού να τα καταστρέψει όλα…
3)Pixies - Bossanova
Το 3ο lp των Βοστονέζων ήταν χρονολογικά το πρώτο τους που αγόρασα οπότε και το έχω μια παραπάνω αδυναμία από τα 2 προηγούμενα, τα οποία μπορεί να θεωρούνται σημαντικότερα για τον alternative χώρο, ωστόσο το Bossanova δεν υπολείπεται κατά την γνώμη μου σε τίποτα. Η ευρηματικότητα και η τρέλα υπάρχουν διάχυτες, από την spaghetti western ala Knights of Cydonia αισθητική του εναρκτήριου instrumental Cecilia Ann, μέχρι το χαλαρωτικό και ηλιόλουστο Havalina που κλείνει το άλμπουμ. Ανάμεσα τους κατοχυρώνουν την θέση τους σε best Pixies moments το μελωδικότατο Velouria, το πάντα απολαυστικό μπάσο της Κιμ σε πρώτο ρόλο στο Ιs She Weird, το ονειρικό δίλεπτο του Ana, τα κιθαριστικά ξεσπάσματα του All Over the World και το υπέροχο outro του Τhe Happening.Το μόνο παράπονο που έχω είναι ο ακόμη πιο περιορισμένος ρόλος της Kim Deal, κάτι που μάλλον την οδήγησε να αποχωρήσει από το group και να ασχοληθεί με τους Breeders. Τι άλλο να πω, τρίτο αριστούργημα στην σειρά και πάμε οσονούπο για το 4ο.
4)Jellyfish - Bellybutton
Ποιοι είναι αυτοί οι Jellyfish; The Greatest Band That Never Made It σύμφωνα με τον συμπαθέστατο Justin Hawkins των The Darkness. Πρώτη φορά άκουσα για αυτούς από το φιλαράκι μου τον Michael Stephen Portnoy ο οποίος κατά την διάρκεια της καραντίνας λόγω του covid έβαλε αναγκαστικά τα 347 συγκροτήματα που τρέχει στον πάγο και έφτιαξε κανάλι στο Youtube για να περνά την ώρα του. Έτσι πχ έμαθα πως είναι φανατικός οπαδός των Beatles όπως και ότι διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από βινήλια την οποία και παρουσιάζει με ενδιαφέροντα σχόλια και πληροφορίες στα διάφορα βιντεάκια. Ανάμεσα στους δίσκους του βρίσκονται και τα δύο lp των Jellyfish. Ακούγοντας τα, έκανα αμέσως την σύνδεση: Αν και το δεύτερο τους lp Spilt Milk χρωστά πολλά στους Queen, τo ντεμπούτο τους Bellybutton είναι λες και έπεσε μέσα σε μια χύτρα γεμάτη με τον Μαγικό Μπιτλικό Ζωμό - έτσι εξηγείται η αγάπη του Mike για αυτούς. Ίσως και γιατί ο τραγουδιστής τους, Andy Sturmer έπαιζε ταυτόχρονα ντραμς!
Στα του δίσκου οι δέκα συνθέσεις που περιέχει είναι απλά υπέροχες. Αν μου βάζαν το μαχαίρι στο λαιμό και μου έλεγαν να διαλέξω ένα αυτό θα ήταν το I Wanna Stay Home του οποίου οι μελωδίες μου λιώνουν το μυαλό… ή την περφεξιονιστική ποπ του Calling Sarah ή την αρμονική τελειότητα του The King Is Half-Undressed… Δώστε του λοιπόν μια αυτιά, δεν χάνετε και τίποτα, μάλλον το αντίθετο.
5)Héroes del Silencio – Senderos de Traición
'Ετος 1990 και δεύτερος δίσκος για τους Ισπανούς Héroes del Silencio που συνεχίζουν το new wave/ post punk του πρώτου El Mar No Cesa, εμπλουτίζοντας το με περισσότερες μελωδίες και επικές μπαλάντες και με το τελικό αποτέλεσμα να ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Μεγάλος παράγοντας για αυτήν την επιτυχία δεν ήταν άλλος από τον bigger than life frontman του συγκροτήματος Enrique Bunbury με εμφάνιση και προσωπικότητα ανάλογη ενός Jim Morrison και Michael Hutchence.
To album ξεκινά με δύο από τα κλασσικότερα και καλύτερα κομμάτια των Ηρώων. Το δυναμικό Entre dos tierras με θέμα τις δυσκολίες μεταξύ ενός ζευγαριού που οδηγούν στον χωρισμό και το λυρικό Μaldito Duende που αναφέρεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά με τραγικό/ποιητικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά τα δύο κομμάτια επιλέχθηκαν από το συγκρότημα για video clips. Συνεχίζει με τα υπέροχα La Carta και Μalas Intenciones που οι κελαριστές κιθάρες και οι μπασογραμμές φέρνoυν στο μυαλό κάτι από Cure και Smiths. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή (Sal) σειρά έχει το Senda με άλλη μια εκπληκτική ερμηνεία του Bunbury. Αυτό που μ’ αρέσει γενικά στις ερμηνείες του είναι η τέλεια χροιά που έχει και το αυθεντικό πάθος που βγάζει. Στο επόμενο, Hechizo, οι ταχύτητες ανεβαίνουν λίγο, ενώ τα Oracion και Despertar είναι δύο ακουστικές μπαλάντες με όμορφες κιθάρες, αλλά μάλλον τα λιγότερο ενδιαφέροντα του δίσκου. Το Decadencia που ακολουθεί είναι το πιο heavy κομμάτι του δίσκου σίγουρα από τα καλύτερα που έχουν γράψει. Συνεχίζουμε με μια άλλη ακουστική μπαλάντα, Con Nombre de Guerra, καλή ερμηνεία, τίποτα το ιδιαίτερο. Τέλος το αγχωτικό post punk του El Cuadro II είναι ότι καλύτερο για το φινάλε του μάλλον κορυφαίου δίσκου των Ηρώων ( αν και τρέφω μεγάλη αγάπη και για το El Mar…)
Οι Héroes del Silencio κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους πριν διαλυθούν, το άκρως επιτυχημένο Εl Espiritu del Vino όπου μαλάκωσαν κι άλλο των ήχο τους ωστόσο η έμπνευση στις συνθέσεις παραμένει, και το Avalancha σε πιο heavy μονοπάτια αυτήν την φορά. Στα δέκα περίπου χρόνια που ήταν μαζί η επιτυχία τους ξεπέρασε τα γλωσσικά εμπόδια και τα σύνορα της χώρας τους, σημειώνοντας για παράδειγμα μεγάλη επιτυχία στην Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες όπου και δώσαν πολλές συναυλίες. Ο Βunbury έκανε σόλο καριέρα με τεράστια επιτυχία κυρίως στο Μεξικό, αλλά μακριά από τον rock ήχο. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια έβγαλε κάποιους πολύ αξιόλογους και rock δίσκους ( Expectativas, Posible)
*copy paste από το Με λίγα λόγια thread, δεν έχω να προσθέσω και κάτι άλλο!
Soda Stereo – Canción Animal (Μεγάλε Gustavo δεν σε ξεχνάω, θα τα πούμε το '99)
Alice in Chains - Facelift ( Να πω την αμαρτία μου το μισό άλμπουμ ούτε που το θυμάμαι-το άλλο μισό όμως είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών!)
Fields of the Nephilim - Elizium (όπου κόλλησαν οξεία Πινκ Φλοϊντίτιδα-αλλά όλα καλά)
Judas Priest - Painkiller (Αγάπη μόνο-η ψήφος πήγε αλλού!)
INXS -X (Λίγη υπομονή, πλησιάζει η ώρα τους)
στα γρηγορα, Παρασκευουλα στο γραφειο και πηζω…
Judas Priest - Painkiller
Slayer- Seasons in the Abyss
Bathory- Hammerheart
Annihilator- Never Neverland
Gamma Ray- Heading For Tomorrow
Είδα ότι κι άλλος ένας το παρατήρησε, και ήθελα να το σημειώσω κι εγώ αυτό: αν και μιλάμε για κλασικό album, είναι ο ορισμός του άνισου δίσκου θεωρώ. Όχι ότι είναι κακή η Β’ πλευρά, απλά είναι υπερβολικά διαστημική η Α’. 
Τι διαβάζουμε
Αχαχαχα, κι εγώ θα το βάλω στα δικά μου ρε, αλλά η αλήθεια αυτή είναι, στη Β’ χάνει λίγο ρε.
Α ήρθε η ώρα να εξομολογηθώ κάτι και να ακούσω αποψάρες. Alice in Chains αγαπώ το Dirt, έχω ακούσει Jar of Flies (γαμώ) και κομμάτια από Facelift, ενώ έχω και επαφή με τα καινούρια (όχι σε βάθος). Ότι έχω ακούσει μου αρέσει από αρκετά ως πάρα πολύ.
Αγόρασα με σιγουριά πριν λίγο καιρό το ομότιτλό τους, καθώς ήμουν σίγουρος πως θα βρω κάτι να μου αρέσει. Ρε παιδιά, τόσο άνευρο, φλατ και βαρετό δίσκο είχα καιρό να ακούσω. Πραγματικά τα 3/4 του άλμπουμ τα βρήκα στην καλύτερη μέτρια και δεν είχα καν διάθεση να το ξανακούσω (αν και ίσως δοκιμάσω την τύχη μου άλλη μια φορά).
Είμαι μόνος σε αυτό ή όντως είναι δίσκος που διχάζει τους ακροατές;
Δεν ξέρω αν δίχασε το “Alice in Chains”, αλλά σίγουρα δε λες παράλογα πράγματα. Κι εγώ όταν το πρωτάκουσα μου προκάλεσε μία μικρή απογοήτευση σε σχέση με την αμεσότητα του “Dirt” και μέχρι σήμερα νομίζω πως όντως αποτελεί τον πιο βαρύ, σκοτεινό και non radio-friendly δίσκο τους. Θα μπορούσαμε, άραγε, να το αντιπαραβάλουμε και με τη στροφή των Nirvana από το “Nevermind” στο “In utero”; Ενδεχομένως, αν και οι Nirvana βγάλανε μία αδιαμφισβήτητη δισκάρα κατά τη γνώμη μου, ενώ οι Alice in Chains χαθήκανε λίγο στις μακρόσυρτες διάρκειες, το μονότονο heaviness κλπ. -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δυσθεώρητες κομματάρες εκεί μέσα, ε (“Again”: η πρώτη μου επαφή με την μπάντα μέσω του (α-να-τρι-χια-στι-κού) video-clip σε εκπομπή του Στάθη Παναγιωτόπουλου ένα δευτεριάτικο μεσημέρι. Πώς να μην τους ψάξεις μετά από αυτό;)…
Υπέροχο χιτακι του 1990 που αξίζει αναφορά
χωρίς σειρά
5. Gary Moore - Still Got The Blues
Ένα χρόνο μετά το πολύ ωραίο After the War , ο Gary Moore κάνει στροφή στο μοντέρνο electric blues βγάζοντας ίσως τον πιο διάσημο δίσκο του . Είναι τρομερό το πόσο καλός ήταν και στα hard rock 80s και σαν blues κιθαρίστας… Έχω μεγάλη αγάπη στον τύπο αυτό μουσικά . Τον έχω το ίδιο ψηλά με τον SRV απ’ τη “νέα” γενιά blues rock μουσικών . Αμφότεροι πολύ χαρακτηριστικοί
4. Alice in Chains - Facelift
Η σπουδαιότερη ( ΓΙΑ ΜΕΝΑ ) μπάντα της σκηνής αυτής και τους έχω τρομερή αγάπη … Τα harmonized φωνητικά του Jerry και του Layne με τρελαίνουν. We Die young, bleed the freak , man in the box . Σπουδαίοι
3. Pantera - Cowboys from Hell
Κολοσσιαίο άλμπουμ από μια εκ των πολύ αγαπημένων μου
2. Judas Priest - Painkiller
Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου . Απ’ τα μούτρα χωρίς μισή αδύναμη στιγμή. Ένας εκ των κορυφαίων όλων των εποχών και στο πολύ κλειστό κλάμπ όσων δικαιούνται να θεωρουνται " ο απόλυτος μέταλ δίσκος " … όσο δύσκολο κι αν είναι να το πεις αυτό και ανάλογα τα γούστα
1. Megadeth - Rust in Peace
Ίσως ο αγαπημένος μου μέταλ δίσκος . Κιθαριστικά όργια που με έχουν σημαδέψει, στοιχειώσει, στιγματίσει. Άπιαστη κορυφή . Περιέχει επίσης έναν από τα αγαπημένα μου και καλύτερα ( ΓΙΑ ΜΕΝΑ ) σόλο κιθάρας … Αξεπέραστος στα αυτιά μου
Ρεπετισιόν (ΓΙΑ ΜΕΝΑ) . Επίσης, οι Alice In Chains ίσως και να έχουν βγάλει το καλύτερο Unplugged ε, είναι contender. Εκείνη την περίοδο γυρίστηκε, που ο Layne ήταν τόσο σάπιος από τα ναρκωτικά που δεν έκαναν καν περιοδεία. Και είχε χάσει και την Demri το '95, τη σύντροφό του.
α. Μη μου συγχύζετε τον Παντέλο για λίγο παρακαλώ. Τον έχω σε αποστολή…
β. Δεν υπάρχει μέτριος δίσκος για τους AIC. Δεν υπάρχει καν “απλά καλός” δίσκος. Και μόνο τα “Grind” και “Heaven Besides You” να είχε (που δεν έχει μόνο αυτά) το ομότιτλο και πάλι θα ήταν ένα σκαλί πάνω.
γ. QFT για το unplugged ο Παντέλας
δ. Το 2023 δεν με αφήνει να ασχοληθώ με το 1990 
Family και οι Alice in Chains, δηλαδή!
Grind και Heaven Besides You ήταν τα μόνα δύο που ξεχώρισα!
Again;;; Sludge factory; Over now; God am; Όχι;
Είδες που από το 1/4 του δίσκου έφτασες στο 1/2 ήδη ;
zZzZzZzZ.