@anhydriis σ’ ένα μήνα από τώρα, επιφυλλάσσομαι, τσάο μπέλο, θα τα πούμε τον Ιούλιο <3
3 Likes
Τα B-side μου > ο καλύτερος δίσκος της καριέρας σου, φάση.
5 Likes
Θα ήθελα να το άκουγα τώρα για πρώτη φορά ρε γμτ 
9 Likes
1 Like
-
Angel Dust - Faith No More
-
Dirty - Sonic Youth
-
Στέρεο Νόβα – Στέρεο Νόβα
-
Rage Against the Machine - Rage Against the Machine
-
Sweet Oblivion - Screaming Trees
6.Tricks Of The Shade - The Goats
7.Into the Everflow – Psychotic Waltz
8. Tactical Neural Implant - Front Line Assembly
9. The Chronic - Dr. Dre
10. Mecca And The Soul Brother - Pete Rock & CL Smooth
11. Psalm 69 – Ministry
12. America’s Least Wanted - Ugly Kid Joe
13. Body Count - Body Count
14. Runaway Slave - Showbiz & AG
15. Countdown to Extinction – Megadeth
16. 3 Years, 5 Months & 2 Days In The Life Of… - Arrested Development
17. The Predator - Ice Cube
18. Lysol - Melvins
19. Love of Life - Swans
20. Souls at Zero – Neurosis
Soundtrack
Summary
Cover
29 Likes
Δευτερος με Screaming Trees, θα κλαψω!
Ρε ο δισκος των Body Count λεγεται Cop Killer! Εκτος αν εσεις βαζετε το λογοκριμενο 
9 Likes
εγώ είμαι γνωστός φλώρος ούτως ή άλλως
3 Likes
Ο δίσκος Body Count λέγεται.
Το λογοκριμένο ειναι το ντεμπούτο χωρίς το Cop Killer που είναι το 18ο και τελευταίο track.
6 Likes
Γενικως, ενας τελειος δισκος.
1 Like
Πρέπει να είμαστε τουλάχιστον 3, κι ένας εσύ 4. Καλά είναι.
1 Like
Σκρίμινγκ τέσσερεις δηλαδή…
20 Likes
Σχεδόν ντρέπομαι που δεν το σκέφτηκα.
8 Likes
1 Like
@RiderToUtopia πιστεύω ακράδαντα ότι αν δεν είχες πέσει για ύπνο θα το είχες απαντήσει εσύ αυτό…
(Τέλειο ποστ btw)
4 Likes
Καλά τα λες, επηρεάστηκα από το ότι οι μαλάκες αλλάξανε και το εξώφυλλο 
Εγώ δεν είμαι σίγουρος, δυστυχώς.
2 Likes
Υπήρξε νομίζω ενα single που δείχνει και την κάννη ενός όπλου.
Αυτο το απαγόρεψαν.
Τώρα για το αυθεντικό εξώφυλλο του ντεμπούτου δεν το θυμάμαι.
Υ.Γ. σιγά που δεν θα ψηφίσεις το sweet oblivion.
Έτσι ήταν το κανονικό εξώφυλλο. Στην επανέκδοση, που έκοψαν το κομμάτι Cop Killer και την εισαγωγή του, αλλάξανε και το τατουάζ του κυρίου στο εξώφυλλο και το έκαναν “Body Count”.
Υ.Γ. θα το ψηφίσω μάλλον
4 Likes
Το 1992 ήταν πολύ κομβική χρονιά για μένα με διάφορους τρόπους, τόσο που ακόμη και η σκέψη για πρόλογο του εν λόγω έτους εγείρει εντονότατες αναμνήσεις. Πάμε κατευθείαν στα πολύ ενδιαφέροντα μουσικά δρώμενα εκείνης της χρονιάς λοιπόν:
1. Psychotic Waltz – Into the Everflow
Το Into the Everflow δεν δύναται να αξιολογηθεί σαν γέννημα της εποχής του ή κάποιας σκηνής. Όπως λίγο πολύ όλη η δισκογραφία των Psychotic Waltz (σίγουρα πάντως το εκθαμβωτικά καταπληκτικό ντεμπούτο που προηγήθηκε) υπάρχει αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις του καιρού του, αποτυπώνοντας άλλη μια σπάνια στιγμή τελειότητας από αυτές που ευχαριστείς την Μοίρα για την σκανδαλώδη εύνοια της να σου επιτρέψει να κοινωνήσεις αυτά τα θεϊκά μουσικά νάματα!
2. Dream Theater – Images and Words
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, αυτοί που έβαλαν ξανά το progressive στον χάρτη, έχοντας το κυρίαρχο στοιχείο της ταυτότητας τους και όχι σαν… υπονοούμενο, ήταν οι Dream Theater με το Images and Words. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν στην μεγάλη επιτυχία που γνώρισε ο εν λόγω δίσκος, αυτό που αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι απενοχοποιήσαν την τεχνική επιδεξιότητα, τα…πλήκτρα, τις μεγάλες διάρκειες, εν ολίγοις δημιουργήσαν Σχολή – και σε ποια χρονική συγκυρία, έτσι;
Για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που γράφηκε τότε, έστειλαν τους κάφρους στο Ωδείο - αυτό που οπωσδήποτε επίσης συνέβη, είναι ότι άνοιξαν τα στραβά σε πολλούς από εμάς που ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τα συγκροτήματα που οι ίδιοι δήλωναν ευθαρσώς σαν επιρροές!
3. Iron Maiden – Fear of the Dark
Ερχόμενο σε ένα μεταβαλλόμενο και υπό διαμόρφωση μουσικό πεδίο όπως αυτό των αρχών των 90s το FotD είχε το πολύ δύσκολο έργο να αποδείξει ότι το “No Prayer…” ήταν μια “μη τέλεια” παρένθεση σε μια, έως τότε, αψεγάδιαστη δισκογραφία. Αν λάβουμε υπ’ όψιν τις πολύ δυνατές κορυφές που διαθέτει, (με εντυπωσιακότερη το “Afraid…”), ότι οι Irons επανέλαβαν τον θρίαμβο να είναι headliners στο Donnington το 1992 και, το σημαντικότερο, ότι είδαν την οπαδική τους βάση να ανανεώνεται με μια καινούρια γενιά fans να “γεννιέται”, μπορεί με ασφάλεια να ειπωθεί ότι τα κατάφερε υπερβολικά καλά!
4. Faith No More – Angel Dust
Το Angel Dust είναι ο θρίαμβος των Faith No More, είναι το άρραφο συνταίριασμα όλων των φαινομενικά αταίριαστων στυλ και επιρροών των εξίσου “φευγάτων” μελών της μπάντας. Σε ένα δίσκο που δεν υποτάσσεται σε συμβάσεις ούτε μοιάζει να έχει όρια και όπου όλα επιτρέπονται, ο Mike o Patton ερμηνεύει με όλη την έννοια της λέξεως – χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα το σημείο όπου διατρανώνει κατ’ επανάληψη και με όλη του την πειθώ “I swallow” για να ακολουθήσει η… παιδική χορωδία!
5. Alice in Chains – Dirt
Πέρα από ευπώλητο και φορτωμένο με διαχρονικά classics, το δεύτερο album των AiC δείχνει μια μπάντα που δεν ορρωδεί προ ουδενός, έχοντας αυτό το ιδιαίτερο, με σύγχρονη νοοτροπία παλιοροκάδικο/ μεταλλαδικο στυλ και τους προσωπικούς δαίμονες με τις καταχρήσεις να βρίσκουν εδώ διέξοδο προσφέροντας συγκλονιστικές στιγμές, προτού νομοτελειακά τους βυθίσουν στην άβυσσο.
Μιλώντας για τις (λιγότερο ή περισσότερο) νέες τάσεις της εποχής, οι Kyuss όρισαν έναν συγκεκριμένο ήχο και μια γενιά με το Blues for the Red Sun (πόσο ταιριαστός τίτλος, αλήθεια), οι Rage Against the Machine στο ομώνυμο ντεμπούτο τους έκαναν πράξη αυτό το rap metal υβρίδιο, έχοντας σαν αιχμή του δόρατος το ευρηματικό, πραγματικά πρωτοποριακό παίξιμο του Tom Morello αλλά και ένα πολύ δυνατό κοινωνικό μήνυμα, ενώ οι Warrior Soul εμφανίζονται ξανά πολυσυλλεκτικοί, κινούμενοι μέχρι τις παρυφές του εμπορικού hard rock στο Salutations from The Ghetto Nation, οι οργισμένες ερμηνείες των εντελώς πολιτικών στίχων από τον Kory Clarke όμως, σίγουρα δεν βοήθησαν στην κατεύθυνση μιας ευρύτερης απήχησης. Οι Pantera πάντως με το Vulgar Display of Power έδειξαν με τον εμφατικότερο των τρόπων πως όχι απλώς είχαν έρθει για να μείνουν αλλά και ότι θα καθοδηγούσαν τις εξελίξεις στην νέα δεκαετία!
Μια κατηγορία μόνοι τους οι Skyclad , καταπλήσσουν και επίσης ορίζουν ένα παρακλάδι με το A Burnt Offering for The Bone Idol όπου όλα τα συστατικά της μουσικής τους συνυπάρχουν και ισορροπούν ιδανικά - είχαν και την τύχη να διαθέτουν τους αξεπέραστους στίχους του Martin Walkyier!
Αναφορικά με τα καθιερωμένα από την προηγούμενη δεκαετία σχήματα, οι Megadeth ρίχνουν λίγο τις εντάσεις (από κάθε άποψη) σε σχέση με το RiP, όμως το Countdown to Extinction δεν είναι τίποτε λιγότερο από αριστούργημα. Από την άλλη, εκείνη την περίοδο ο Blackie ο Lawless προσκύναγε επίσημα τον Pete Townsend και προσπαθούσε να του μοιάσει. Όσο υπερβολική κι αν φαντάζει μια τέτοια φιλοδοξία, το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχα καταπληκτικό, και το The Crimson Idol καταχωρήθηκε ως η rock opera των WASP.
Οι Kreator πάλι, έχοντας επίγνωση ότι η εμμονή στην γνωστή πεπατημένη θα έφερνε αναπόδραστα την παρακμή και με την εμπειρία της περιοδείας με hardcore μπάντες, βρέθηκαν να ενσωματώνουν τέτοια στοιχεία, όπως και από το industrial, στο Renewal, έναν δίσκο που τότε ξένισε αρκετό κόσμο. Με την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης, πλέον μπορούμε να πούμε ότι το πείραμα ήταν εν πολλοίς επιτυχημένο – σίγουρα πάντως καθόλου επιτηδευμένο. Μιλώντας για τολμηρές κινήσεις οι Manowar (ο Αρχηγός δηλαδή) τολμούν με το Triumph of Steel, όχι μόνο την κυκλοφορία ενός διπλού δίσκου, αλλά και την μελοποίηση του ομηρικού έπους της Ιλιάδας. Η μετέπειτα πρώτη τους επίσκεψη στην χώρα μας για συναυλία είχε όλη την αρμόζουσα υπερβολή, τόση που αδικείται από μια σκέτη αναφορά στα honourable mentions – εδώ απαιτείται σεντόνι κανονικό!
Μεταφερόμενοι στο πεδίο του (παραδοσιακού και ευρύτερου) doom, το δεύτερο πόνημα των Solitude Aeturnus δεν ήταν ένα “μονολιθικός”, απλός στις διατυπώσεις του, doom δίσκος. Σίγουρα η επιρροή των Candlemass εξακολουθούσε να είναι κυρίαρχη και προφανής, όμως το επικό στοιχείο στο Beyond The Crimson Horizon είναι εμπλουτισμένο από το πνεύμα των Fates Warning (περιόδου “Awaken the Guardian”). Τα κομμάτια του, δομημένα με αλλαγές και “ανατροπές”, απαιτούν αμέριστη προσοχή για να αποκαλύψουν τα θέλγητρα τους. Οι Trouble μπήκαν με το Manic Frustration ακόμη βαθύτερα στα “παραισθησιογόνα” και την Beatle-ικής προέλευσης ψυχεδέλεια, αρχής γενομένης από το εξώφυλλο που έμοιαζε να έρχεται από την παραζάλη των 60s και των 70s – σημειωτέον, ένα τραγούδι από εδώ έδωσε το όνομα σε μια σπουδαία doom μπάντα της επόμενης γενιάς! Να μην ξεχάσω το Holy Mountain όπου οι Sleep… λιβανίζουν (sic) τους πρώιμους Black Sabbath και δίκαια χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στους σχετικούς κύκλους!
Στην Γηραιά ήπειρο και συγκεκριμένα στη Σουηδία, οι Count Raven λίγο πριν μπουν στο στούντιο για το δεύτερο album τους, έχασαν ξαφνικά τον Christian Linderson που δεν ήταν δυνατόν να απορρίψει την πρόταση να αναλάβει τα φωνητικά των St Vitus. Ο αντικαταστάτης όχι απλώς βρέθηκε, αλλά ήταν ήδη στην μπάντα! Για το Destruction of the Void ειπώθηκε ότι ήταν ο δίσκος που θα κυκλοφορούσαν οι Sabbath το 1992 αν αποφάσιζαν να επανενωθούν με τον Ozzy αντί του Dio. Αυτό είναι ο μεγαλύτερος έπαινος και το ακριβέστερο σχόλιο ταυτόχρονα!
Για το τέλος, να σημειώσουμε ότι το Shades of God εκτός από το απαραίτητο ενδιάμεσο βήμα μεταξύ της αρχικής doom/death και της επόμενης, γνωστότερης φάσης των Paradise Lost, είναι και ένα φοβερό album, το πιο… παραδοσιακομεταλλάδικο τους, ενώ θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μην αναφερθεί ότι στο Clouds το ύφος των Tiamat βρίσκει την κορύφωση του!
Και… του χρόνου με υγεία!
31 Likes
Αληθεια τι ψηφίζουμε εδω; αλμπουμ που αφησαν σημαδι στο μουσικο στερέωμα ή αλμπουμ που αφησαν σημαδι στη ζωη μας;
Εγω μαλλον πηγαινω στο 2ο.
1992 λοιπόν
- Bon jovi - keep the faith.
Το 1ο cd που αγορασα. Περιεχει ενα απο τα καλυτερα τραγούδια που εχω ακουσει σε ολη μου την ζωη. Η Αθήνα ηταν η μονη πολη που δεν το επαιξαν τι ξενερωμα θεε μου. Dry county λοιπον.
- Def leppard - adrenalize
Η 1η γνησια κασσετα που αγόρασα. Μπαλκονι κασετοφωνο κ να ξεσηκωνω την γειτονια. Τι μαγκας θεε μου. Do you wanna get rooooocked;;!! Το βίντεο κλιπ ηταν πρωτοπόρο στα γραφικα. Το βλεπεις κ γελας τωρα, τοτε ελεγα οτι οταν μεγαλωσω θελω να σχεδιαζω τετοια. Παω να φορτωσω μακαρόνια στα ραφια τωρα. Νεξτ ταιμ μικρε.
- Iron maiden - fear of the dark.
Ναι οκ ειχαμε ακούσει τραγούδια των maiden αλλα αυτη εδω ηταν η 1η κυκλοφορια που την νιωσαμε. Απο εδω κ περα μονο maiden. Fillers; σας παρακαλώ πολυ.
- Ugly kid joe - America’s least wanted
Το 1ο βινυλιο που αγόρασα απο ενα δισκαδικο κοντα στον λευκο πυργο (τωρα είναι τουριστικο γραφείο). Τι αγχος να το παω σπιτι αθικτο μεσα στην σακουλα κρεμασμενο απο το τιμόνι του ποδηλατου. Εχει κ halford μεσα. Εχει κ αλλα.
- Warrior soul - Salutations from the Ghetto Nation
Αυτο πιο αργα το ανακαλυψα. Δεν θα κανω καποιο χαζο σχολιο αυτη την φορα μην παρεξηγηθουμε. Ειχα γραψει σε αλλο τοπικ οτι αυτο το αλμπουμ θα εδινα σεναν πιτσιρικα που θα μου ελεγε οτι θελει κατι να ξεχαστεί απο τα μαθήματα του απο τους γονεις του απο την καταπιεση που νιωθει. Οκ την “καταπιεση”. Καταλαβαίνετε.
Τι γαμηστερο αλμπουμ.
Don’t pledge allegiance to flags, I burn 'em.
Εξώφυλλο
28 Likes