Το θέμα είναι ότι πολλά άλμπουμς που ακούγαμε μανιωδώς στην εφηβεία μας τα βάζουμε τώρα και εκτός από μια νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια δεν μας λένε πια πολλά. Κι εγώ θα είχα στην πεντάδα του 92 το Keep the Faith, και ναι το Dry County είναι έπος, θα είχα και ΙΝXS που κοιμόμουν και ξυπνούσα με το Welcome to wherever you are, αλλά μετά από τόσα χρόνια κάτι έχει χαθεί. Και άλλοι δίσκοι που γράψανε ιστορία και η αξία τους παραμένει αναλλοίωτη κερδίζουν πόντους, άσχετα αν πριν τους σνόμπαρα ή τους είχα σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε πολλοί εδώ μέσα ή ήταν πολύ μικροί ή δεν είχαν γεννηθεί ακόμη, οπότε έχουν διαφορετικές οπτικές για την εποχή εκείνη.Για να καταλήξω κάπου, προσωπικά ψηφίζω τι αισθάνομαι σήμερα χωρίς να με απασχολεί να βάλω στην λίστα μόνο κλασσικούς δίσκους ή αντίθετα μόνο παλιά αγαπημένα. Πριν δέκα χρόνια η λίστες μου θα ήταν αρκετά διαφορετικές, μετά από δέκα επίσης.
Εγω παντως κωλωσα 
να ψηφισω το 1987 το
αφου κ γιαυτο εχω μια ιστορια αλλα θα.μ ελεγαν εδω μεσα “χαλαρωσε ρε μεγαλε αυτο βρήκες να ψηφισεις σαλτα κ γαμησου” 
Νταξ παιχνίδι ειναι δε λεω αλλα κρινομαστε.
Στα γρηγορα
| 1 | WASP | The Crimson Idol |
|---|---|---|
| 2 | Manowar | The Triumph Of Steel |
| 3 | Danzig | How The Gods Kill |
| 4 | Sleep | Sleep’s Holy Mountain |
| 5 | Tiamat | Clouds |
Εξωφυλλο ¨
Danzig How The Gods Kill
Να ειμαστε καλα, να το ξανα κανουμε σε 10 χρονια να δουμε διαφορες 
Να κάνω λίγο όπως ο Morello. Για τις χρονιές 92 & 93 αν ψήφιζε ο 13χρονος εαυτός μου. Αγνοείται η θήκη του Keep the Faith. Αν κάποιος έχει καμιά περισσευούμενη ας στείλει pm!
1992:
# 5+1
Faith no More - Angel Dust
Λατρεμένος δίσκος με τεράστια ποικιλία ήχων και προσεγγίσεων - λατρέυω ας πούμε στην τριάδα malpractice - kindergarten - be aggressive πως από την παράνοια και το heaviness του malpractice καταλήγουμε στην σχεδόν παιδικότητα του be aggressive. Album για όλες τις διαθέσεις, όσο cool πρέπει να είναι. Χάνει οριακά την 5άδα γιατί δεν έχει την έκπληξη του Real Thing και προσωπικά ένα ένα μικρό τσικ πιο ψηλά το King αλλά και για να μπει στην πεντάδα η επόμενη ομορφιά…
# 5
Kyuss - Blues for the Red Sun
H φάση είναι 1994 ερχόμαcτε αλλά δεν μπορούσα να μην βάλω το Blues στην πεντάδα…Γενικά οι Kyuss είναι μια περίεργη περίπτωση μπάντας, δεν πήρε στα 90’s τα credits που της αναλογούσαν, άργησαν να εκτιμηθούν ενώ μέλη της πήραν πολλά περισσότερα με μεταγενέστερες μουσικές προτάσεις βλ. Homme με QOTSA και τα solo του Bjork. Και πολύ αργότερα έγινε ταυτόχρονα το ιερό τοτέμ και το ανάθεμα ενός stoner / heavy rock που έσκασε πολύ έντονα και στα μέρη μας με ενδιαφέρουσες αλλά και χιλιοπαιγμένες wannabe Kyuss, νέες προτάσεις. Στο δικό μου σύμπαν οι Kyuss είναι μια τεράστια μπάντα, με εντελώς δικό της attitude και ήχο που μαζί με τους μύθους των parties της ερήμου που την συνόδευαν, έδωσε 3 τεράστια δείγματα heavy rock με riffs, ρυθμό και αλητεία. Αν έχεις 11 λετπάκια ακούς Green Machine & Freedom Run και καταλαβαίνεις ακριβώς τι εστί Kyuss. Επίσης, η εκτίμηση μου σε μπάντες που σταματάνε στο σημείο 0, πριν κατηφορίσουν στην κλίματα της ποιότητας είναι τεράστια (this statement applies also to #1).
# 4
Dream Theater - Images & Words
Ναι υπήρξα Θιατεράς. Ναι κάποτε ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα. Ναι ήμουν φανμπόης. Τώρα βέβαια είμαι αρκετά μακριά, δεν παρακολουθώ καν την σκηνή, ούτε το συγκρότημα αλλά αυτά σου κάνει αυτό το γαμώπαίχνιδο…εεε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Σίγουρα πια, ακούγοντας το βρίσκω κάποια σημεία λίγο cheesy, λίγο ανώριμα, λίγο επιτειδευμένα (ειδικά ο νεοφερμένος LaBrie), αλλά διάολε πως γίνεται να μην παθαίνεις μουσικό αμόκ στα όργια του metropolis, στα κοψίματα, τα γυρίσματα που είναι υπέυθυνα για τον επόμενο καλύτερο τους δίσκο και για χιλιάδες χοντροκομμένες αντιγραφές. Πως γίνεται να μην αγγίζει την ψυχούλα σου το Learning to Live (α ρε Myung αλάνι). Πως γίνεται να μην σε γυρίζει πίσω στον χρόνο το Pull me under. Πως γίνεται να μην λατρέψεις την ισορροπία τεχνικής και μελωδίας στο Under a glass moon. Πως γίνεται να μείνεις αδιάφορος. Δεν γίνεται όσα χρόνια και αν περάσουν, όσους νέους δρόμους και αν πάρεις.
# 3
Alice in Chains - Dirt
Τι να πω τώρα και εγώ για το Dirt; Δίσκος μνημείο, ένα ακατέβατο 10άρι από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δίσκος που ο συντελεστής ποσότητας προς ποιότητα πρέπει να είναι στο απόλυτο. Αρκετά εσωστρεφής και μελαγχωλικός στο σύνολο του όμως ταυτόχρονα πατάει ηχητικά και συναισθηματικά με τρομακτική δύναμη. Το 11άρι του δίσκου θα είναι πάντα οι ερμηνείες του Layne και αυτό λέει πολλά για το πόσο μεγάλη μπάντα ήταν AIC.
# 2
Pantera - A Vulgar Display of Power
Δεν θα γίνω ο γραφικός που θα πει ότι το album είναι όπως το εξώφυλλο, σαν να τρως μπουνιά στην μάπα, θα γίνω καραγραφίκουλας και θα πω ότι είναι σαν να μοιράζεις εσύ τις μπουνιές…! Οι Pantera ήταν once in history & trademark μπάντα και τούτο εδώ είναι το μεγαλύτερο και πιο iconic ηχητικό τους statement. Κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να ακουστεί όπως ακούστηκαν εκείνοι τότε. Απλό, λιτό και απέρριτο.
# 1
Rage Against the Machine - Rage Against the Machine
Δεν γίνεται αυτό να είναι το ντεμπούτο σου. Δεν γίνεται να έχεις αυτό το εξώφυλλο. Δεν γίνεται να έχει μέσα ένα από τα πιο iconic και χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια στην ιστορία της (ροκ) μουσικής. Δεν γίνεται να μπουκάρεις στην μουσική βιομηχανία με το Bombtrack. Δεν γίνεται να έχεις guest τον άλλο τον λοφιοφόρο που θα ορίσει με σένα και 1-2 μπάντες ακόμα τον σκληρό ήχο στα 90’s & 00’s. Δεν γίνεται να έχεις τόσα ΠΟΛΛΑ και ΓΑΜΗΣΤΕΡΑ χωσίματα. Δεν γίνεται να έχεις έναν τόσο πορωτικό MC για τραγουδιστή. Δεν γίνεται να έχεις κιθαρίστα και DJ μαζί. Δεν γίνεται να έχεις αυτό το rhythm section. Δεν γίνεται τα fillers σου (χαχαχαχαχα) να είναι το Township Rebellion και το Freedom ξέρω γω. Δεν γίνεται ρε συ αυτό, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Έλα όμως που έγινε. Και όπως έγραψα και πριν, σταμάτησαν στην κορυφή τους και αυτό τους γιγαντώνει ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου. Τέτοιες μέρες πριν 13 χρόνια, στην Μαδρίτη, στο Rock in Rio μπόρεσα να κάνω πραγματικότητα ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μου όνειρα, σε μία συναυλία ονείρωξη, που άκουσα ζωντάνα τα 7/10 αυτού του μυθικού δίσκου. Νιώθω ευγνώμων.
^ Η στιγμή που με βάση (κάποια από) τα προηγούμενα, αλλά και τα όσα ξέρεις/θυμάσαι από τον χρήστη, διαισθάνεσαι ότι θα βάλει #1 το Into the Everflow και είσαι σε φάση δώστο μου… δώστο μου… ΔΩΣΤΟ ΜΟΥ… 
…και στο τέλος…
Summary
Only joking mate. Cool list!
Χαχαχα! Σε νιώθω! Έχω πει να μην βάζω πόσα ακόμα θα μπορούσαν να είναι 5-άδα σαν honorable mentions, να το στριμώξω εκεί κοντά στα 5. Και να ισοοροπω κάπως όλες τις αγαπημένες μπάντες και κυκλοφορίες. Και για μένα το A Social Grace είναι ένα σκαλί πάνω από το Everflow. Πάντως, όσο δεν μου αρέσει το τεράστιο name-dropping αφού 5 ζητάει ο κανόνας, τόσο μανιακά διαβάζω όλα τα σεντόνια και μαθαίνω ακόμα πολλά πράγματα! Και εσύ είσαι must read by the way.
Must control myself είμαι βασικά
Thanks mate
Διαβάζοντας 300 ποστ απο την Δευτέρα εχω να πω :
- Το black album είναι αριστούργημα μέχρι και το Nothing else matters ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ , μετά ξεκινάει η 4αδα του πόνου… και τα 4 θα μπορούσαν να μπουν στο 72 seasons (φεστιβαλ μετριοτητας δλδ)
2)Βλέποντας την μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ απόψεων για το καλύτερο Dream Theater album (για μένα ας πουμε το Train είναι με διαφορά το καλύτερο) θα μπορούσαμε μετά απο αυτό το παιχνίδι να ξεκινήσουμε ενα άλλο με λίστες με τα τοπ αλμπουμ συγκροτημάτων (για τα ιστορικά τουλαχιστον που έχουν μπόλικα) . think about it…
- Βλέποντας λίστες εδώ μέσα(και μερικές απο το “μέλλον”) ,έχω να πώ , πώς μόνο εγώ και η @Silent_Winter είμαστε τρου Deathaδες εδώ μέσα
(Death το συγκρότημα)
Διαβάζοντας ένα ποστ από πριν μια ώρα, έχω να πω το εξής, ότι το The God That Failed είναι στα 4 καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το My Friend Of Misery είναι αριστούργημα, το Struggle Within έχει άψογη και πωρωτικη εισαγωγή, τέλειο σόλο και εκεί που λέει GO! το ουρλιάζω σε κάθε ακρόαση, και το Of Wolf And Man έκανε το 1999 μισό εκατομμύριο Έλληνες να χοροπηδάνε μετά μανίας. Δεν υπάρχει ούτε νανοδευτερολεπτο μετριότητας στο Μπλάκ Άλμπουμ…
Το 87&91 δεν ψήφισα και το 95 & 98 δέν ήρθε ακόμα… Αλλά δεν θα έρθει το 95 να αρχινισει το πανηγύρι; Θα έρθει…
Για picosecond κάνεις συζήτησή;
The God That Failed είναι και μένα από τα αγαπημένα μου btw
Γιατί το 93, όχι;
Γιατί δύσκολα θα χωρέσει το individual 5δα 
Κακώς.
Υποψιάζομαι ότι έχεις βάλει κι άλλον έναν όρο, να έχεις κάθε δίσκο που βάζεις σε CD!
Πάει λίγο ανάποδα νομίζω, ότι έχω φτάσει σε ένα καλό σημείο που έχω τα αγαπημένα μου album σε cd. Τώρα που το λες βέβαια μπορεί να πέσουμε σε κανένα κενό σε κάποια επόμενη χρονιά! Πάντως η αλήθεια είναι ότι στα 70’s και σε κάποιες χρονιές των 80’s οριακά συμπλήρωνα 5-άδα αν και έχουν γίνει αγορές από αυτές τις δεκαετίες λόγω του παιχνιδιού. Θα μας φάτε όλα τα λεφτά!
1992
1)THE CURE - WISH
Το WISH είναι ο δίσκος που πιθανότατα έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο και τον ξέρω απ’ έξω τόσο, που άμα θέλει ο Robert στο επόμενο live μπορώ να κάνω φωνητικά για να τον ξεκουράσω σε κάνα δυο κομμάτια!
Me την προσθήκη του Perry Bamonte οι κιθαρίστες γίνονται τρεις δείγμα της πρόθεσης του Robert Smith για πιο κιθαριστικό ήχο. Το WISH διαφέρει αρκετά από το τέρμα moody DISINTEGRATION καθώς είναι περισσότερο στο πνεύμα των HEAD ON THE DOOR και KISS ME…μια μίξη δηλαδή τραγουδιών άλλοτε πιο pop και άλλοτε πιο ατμοσφαιρικών. Με μία διαφορά, οι ηλεκτρικές κιθάρες που επηρεασμένες ίσως από το ρεύμα της εποχής (grunge, alternative rock) είναι αρκετά μπροστά σε πολλές από τις συνθέσεις του δίσκου. Το δυσοίωνο OPEN με το οποίο ξεκινά το album είναι μία από αυτές.
I really don’t know what I’m doing here? Ι really think I should have gone to bed tonight.
Από την αρχή γίνεται εμφανής η μεγάλη ποικιλία στις συνθέσεις. Το πρώτο single του δίσκου High είναι ένα χαρακτηριστικό Cure κομμάτι γλυκόπικρης pop, ενώ το δεύτερο Friday I’m In Love σάρωσε τα πάντα όταν βγήκε και θεωρείται πλέον classic. Αντίθετα το Αpart θα μπορούσε να είχε ξεπηδήσει απ’ το DISINTEGRATION με το βόμβο του μπάσου του Simon Gallup να οδηγεί…Οι CURE πρέπει να είχαν γράψει μουσική για πάνω από 20 κομμάτια για το WISH, κάποια που μείναν απ’ έξω είναι από τα καλύτερα τους ever. Eίναι να απορείς τι σκεφτόταν ο Robert και διάλεξε πχ το χαβαλετζίδικο Wendy Time για το album, αφήνοντας στην άκρη ομορφιές όπως το Scared Αs Υou και φυσικά το Τhis Twilight Garden, το κoρυφαίο bside των CURE.
Δεν θέλω περιγράψω κάθε τραγούδι του άλμπουμ για να μην γίνομαι κουραστικός. Απλά θα πω όσοι δεν έχουν ακούσει ποτέ το From the Edge Of the Deep Green Sea , νομίζω ότι οφείλουν στον εαυτό τους να το πράξουν άμεσα. Και γιατί όχι κι όλο το WISH;
2)FAITH NO MORE - ANGEL DUST
Aυτά που γίνονται στο Angel Dust είναι από άλλο πλανήτη.
3)R.E.M. - AUTOMATIC FOR THE PEOPLE
Οι πρώτες νότες του Drive, του εναρκτήριου κομματιού και πρώτου single μέσα από το Automatic, είναι για εμένα η πιο συγκλονιστική στιγμή των R.E.M. και αυτό είναι τεράστια δήλωση. Η αίσθηση γίνεται μεγαλύτερη όταν μπαίνουν τα φωνητικά του Stipe, όταν μπαίνουν τα έγχορδα και η ηλεκτρική κιθάρα. Το εκπληκτικό βίντεο που προώθησε το τραγούδι είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Φυσικά και τα επόμενα singles του δίσκου (Everybody Hurts, Man on the Moon) είναι υπέροχα και έχουν το καθένα κάτι διαφορετικό να δώσουν. Το Automatic δεν βασίζεται μόνο στην δύναμη τους, είναι επίσης ένα πολύ δεμένο άλμπουμ όπου η σειρά στην ροή των κομματιών έχει σημασία. Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, χαρά, θλίψη, ευγνωμοσύνη, πικρία, ευτυχία, η ουσία του να είσαι Άνθρωπος. Όταν φτάσουμε στο Sweetness Follows ο χρόνος γύρω μου σταματά για τα τεσσεράμισι λεπτά που διαρκεί.
It’s these little things, they can pull you under/Live your life filled with joy and wonder/I always knew this altogether/Thunder was lost in our little lives/Oh, oh, but sweetness follows
Το πιανάκι του Nightswimming είναι η τρίτη πιο αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Η ερμηνεία του Stipe λες και περιέχει όλη την καλοσύνη και αθωότητα του κόσμου παράλληλα με μια διάχυτη νοσταλγική αίσθηση που η μουσική δημιουργεί.
Θα κλείσω λέγοντας ότι η συναυλία των REM το 1999 στην Αθήνα είναι βαθιά χαραγμένη στην ψυχή μου σαν η καλύτερη συναυλιακή στιγμή της ζωής μου. Για αυτό και μόνο θα τους ευγνωμονώ αιώνια.
4)THE AFGHAN WHIGS - CONGREGATION
Αναμφίβολα η '90ς περίοδος των Whigs είναι και η σημαντικότερη. Με το CONGREGATION ξεκινά μια σειρά από καταπληκτικά albums που (spoiler alert) θα κυριαρχήσουν στις λίστες μου.
O Greg Dulli είναι καλλιτέχνης που ακολουθώ πιστά και ευλαβικά σε ότι κάνει, είτε είναι με τους Afghan Whigs, είτε ως Τwilight Singers, είτε παρέα με τον Lanegan, είτε ως solo artist. Λατρεύω το γρέζι στην φωνή του, τους βαθιά προσωπικούς του στίχους, την ικανότητα του να αναμειγνύει στοιχεία από μαύρη μουσική (είτε αυτή είναι Soul, Funk, Jazz ή RnB) σε μια αλα J.Mascis κιθαριστική λαίλαπα.
Μετά από τα δύο πρώτα ανώριμα Whigs albums, το CONGREGATION κάνει τεράστια άλματα σε ποιότητα, ωριμότητα και έμπνευση. Τα highlighs: ο ανεμοστρόβιλος Conjure Me( I smell your blood, my love/But I can’t taste it yet), το συναισθηματικό κρεσέντο του Let Me Lie To You (Someone must control you before you can get free) το badass ομώνυμο (I am your creator/Come with me my congregation) και το tour de force φινάλε του Μiles iz dead (Don’t forget the alcohol/Ooh baby…)
Τέλος το album cover άκρως συμβολίκο και άξιο ψήφου για καλύτερο της χρονιάς, έχε χάρη που δεν ήθελα να το ρίξω δεύτερη συνεχόμενη φορά σε μωράκι! Τα ξαναλέμε, Γρηγόρη!
5)ALICE IN CHAINS - DIRT
Μπορεί η αγαπημένη μου κυκλοφορία από Alice in Chains να είναι το κυρίως ακουστικό JAR OF FLIES, αναμφίβολα όμως το DIRT είναι το magnum opus τους, η κυκλοφορία αυτή που δημιούργησε τον μύθο τους.
Το εξώφυλλο ( που πήρε και την ψήφο μου ) σε προδιαθέτει ότι τα πράγματα εδώ γίνονται σοβαρά. Το μπάσιμο με το Them bones δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Τα heavy riffs του Dam that River κοπανάνε ασυγχώρητα. Η σχιζοφρενική ατμόσφαιρα του Rain When I Die θυμίζει τους συνοδοιπόρους SOUNDGARDEN. Το Down In A Hole είναι ένα πανέμορφο δημιούργημα, η ερμηνεία του Staley ανεπανάληπτη, δακρύζεις μόνο που τον ακούς. Υπάρχουν κομμάτια (Junkhead, Αngry Chair) που είναι βασανιστικά αληθινά και γενναία ειλικρινά κάνοντας δύσκολη την ακρόαση. Κάποιοι ισχυρίζονται πως όλος ο δίσκος έχει θέμα την ηρωίνη και τον εθισμό, δεν μπορώ να συμφωνήσω όταν ανάμεσα στα κομμάτια αυτά βρίσκεται το Rooster, o εκπληκτικός φόρος τιμής του Cantrell στον βετεράνο πατέρα του. Τέλος έχουμε και το Would? Τι να πει κανείς για ένα από τα καλύτερα τραγούδια των '90ς ή μάλλον όλων των εποχών. Καλύτερα λοιπόν να το βουλώσω.
special mentions:
6)MANIC STREET PREACHERS - GENERATION TERRORISTS
Μπορεί να του φάγαν την θέση στην πεντάδα την ύστατη στιγμή, το γεγονός όμως είναι ότι το GENERATION TERRORISTS με τα 18 κομμάτια του είναι ένα πέρα για πέρα χορταστικό άλμπουμ. Άμεσο, φασαριόζικο, κοινωνικά ευαίσθητο, σε κάποια σημεία προβοκατόρικο, ξεχειλίζει νεανική ενέργεια και δυναμισμό. Περιέχει δε και το καλύτερο κομμάτι των MANICS που δεν είναι άλλο φυσικά από το συγκινητικό Motorcicle Emptiness με ένα από τα πιο όμορφα ριφς που έχω ακούσει. Μέχρι την εξαφάνιση του κιθαρίστα και στιχουργού τους Richey Edwards οι Μanics ήταν πραγματικά σπουδαίοι.
7)SKYCLAD - A BURNT OFFERING FOR THE BONE IDOL
Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που έσωσε την τιμή του Μetal στα 90, αυτοί για εμένα είναι οι Skyclad. Change my Mind! Το δεύτερο στην σειρά άλμπουμ τους κρύβει μέσα του πολλά διαμαντάκια όπως το οργισμένο Men of Straw- το πρώτο κομμάτι από Skyclad που άκουσα ποτέ οπότε μια αδυναμία παραπάνω την έχουμε- το κάλεσμα για πάρτι και χορό του Spinning Jenny και το συγκλονιστικό φινάλε του Alone In Death’s Shadow. Ο ήχος τους παραμένει ακόμη ακατέργαστος κάτι που δίνει μια άγρια ομορφιά στον για κάποιους καλύτερο δίσκο των Skyclad. Δεν συμφωνώ - αυτός είναι το PRINCE…αλλά δεν υπάρχει λόγος να τα χαλάσουμε, όλους τους δίσκους με τον Walkyer τους έχω στην καρδιά μου!
8)DANZIG - DANZIG III: HOW THE GODS KILL
To HOW THE GODS KILL συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το LUCIFUGE χωρίς να υστερεί σε τίποτα, αντίθετα έχει επιπλέον την τύχη και την τιμή να έχει για cover art άλλη μια υπέροχη δημιουργία του H.R. Giger. Περιέχει επίσης μερικά από τα αγαπημένα μου κομμάτια των DANZIG όπως το εξόφθαλμα Σαμπαθικό Do You Wear The Mark, το βραδυφλεγές Anything με το δώσε-πόνο-αγόρι-μου σόλο του, το φαινομενικά παράταιρο Sistinas με την
αλα Εlvis ερμηνεία του Glenn και φυσικά το σαγηνευτικά σκοτεινό ομώνυμο.
9)RED HOUSE PAINTERS - DOWN COLORFUL HILL
Και ενώ είχα σκοπό να βάλω τους RED HOUSE PAINTERS πεντάδα με τον ομώνυμο 75λεπτο δίσκο τους μετά αντιλήφθηκα ότι τα μπέρδεψα λίγο και ότι το 1992 ήταν η χρονιά του ντεμπούτου τους, DOWN COLORFUL HILL. Ο Mark Kozelek (also SUN KIL MOON) έχει το χάρισμα να αφηγείται ιδανικά θλιμμένες ιστορίες με μια μελωδική, νωχελική, νοσταλγική και κάποιες φορές στοιχειωτική μουσική υπόκρουση. Ακούστε πχ το σχεδόν δεκάλεπτο Medicine Bottle. Αξιόλογη πρώτη κυκλοφορία λοιπόν ( από 4ΑD - εγγύηση) η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη.
10)INXS - WELCOME TO WHEREVER YOU ARE
Μπορεί να μην περιέχει τα superhits του KICK ωστόσο ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου ΙΝΧS δίσκος. 'Ωριμος συνθετικά και με μια διάθεση πειραματισμού, πχ τα παραμορφωμένα φωνητικά σε κάποια κομμάτια, θα τον συνέκρινα στον τομέα αυτό με το Achtung Baby των U2 της προηγούμενης χρονιάς. Άλλοι λόγοι για την προτίμηση μου: Τα Baby Don’t Cry, Beautiful Girl και Not Εnough Time με το τελευταίο να ανήκει στο Τop 10 των αγαπημένων μου κομματιών ever. A, και δεν σας είπα το τελευταίο: Ο Michael Hutchence είναι απλά θεός!
shoutout to the next gems:
DREAM THEATER - IMAGES AND WORDS
SCREAMING TREES - SWEET OBLIVION
THE JESUS AND MARY CHAIN - HONEY’S DEAD
PAVEMENT - SLANTED AND ENCHANTED
IRON MAIDEN - FEAR OF THE DARK
NEIL YOUNG - HARVEST MOON
NICK CAVE AND THE BAD SEEDS - HENRY’S DREAM
MADONNA - EROTICA
PETER GABRIEL - US
BON JOVI - KEEP THE FAITH
από τα live που, πλέον, θα σκότωνα για να εχω δει. Αλλά ήμουν 13 και μονομέηντεν σχεδόν.