1992
1)THE CURE - WISH
Το WISH είναι ο δίσκος που πιθανότατα έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο και τον ξέρω απ’ έξω τόσο, που άμα θέλει ο Robert στο επόμενο live μπορώ να κάνω φωνητικά για να τον ξεκουράσω σε κάνα δυο κομμάτια!
Me την προσθήκη του Perry Bamonte οι κιθαρίστες γίνονται τρεις δείγμα της πρόθεσης του Robert Smith για πιο κιθαριστικό ήχο. Το WISH διαφέρει αρκετά από το τέρμα moody DISINTEGRATION καθώς είναι περισσότερο στο πνεύμα των HEAD ON THE DOOR και KISS ME…μια μίξη δηλαδή τραγουδιών άλλοτε πιο pop και άλλοτε πιο ατμοσφαιρικών. Με μία διαφορά, οι ηλεκτρικές κιθάρες που επηρεασμένες ίσως από το ρεύμα της εποχής (grunge, alternative rock) είναι αρκετά μπροστά σε πολλές από τις συνθέσεις του δίσκου. Το δυσοίωνο OPEN με το οποίο ξεκινά το album είναι μία από αυτές.
I really don’t know what I’m doing here? Ι really think I should have gone to bed tonight.
Από την αρχή γίνεται εμφανής η μεγάλη ποικιλία στις συνθέσεις. Το πρώτο single του δίσκου High είναι ένα χαρακτηριστικό Cure κομμάτι γλυκόπικρης pop, ενώ το δεύτερο Friday I’m In Love σάρωσε τα πάντα όταν βγήκε και θεωρείται πλέον classic. Αντίθετα το Αpart θα μπορούσε να είχε ξεπηδήσει απ’ το DISINTEGRATION με το βόμβο του μπάσου του Simon Gallup να οδηγεί…Οι CURE πρέπει να είχαν γράψει μουσική για πάνω από 20 κομμάτια για το WISH, κάποια που μείναν απ’ έξω είναι από τα καλύτερα τους ever. Eίναι να απορείς τι σκεφτόταν ο Robert και διάλεξε πχ το χαβαλετζίδικο Wendy Time για το album, αφήνοντας στην άκρη ομορφιές όπως το Scared Αs Υou και φυσικά το Τhis Twilight Garden, το κoρυφαίο bside των CURE.
Δεν θέλω περιγράψω κάθε τραγούδι του άλμπουμ για να μην γίνομαι κουραστικός. Απλά θα πω όσοι δεν έχουν ακούσει ποτέ το From the Edge Of the Deep Green Sea , νομίζω ότι οφείλουν στον εαυτό τους να το πράξουν άμεσα. Και γιατί όχι κι όλο το WISH;
2)FAITH NO MORE - ANGEL DUST
Aυτά που γίνονται στο Angel Dust είναι από άλλο πλανήτη.
3)R.E.M. - AUTOMATIC FOR THE PEOPLE
Οι πρώτες νότες του Drive, του εναρκτήριου κομματιού και πρώτου single μέσα από το Automatic, είναι για εμένα η πιο συγκλονιστική στιγμή των R.E.M. και αυτό είναι τεράστια δήλωση. Η αίσθηση γίνεται μεγαλύτερη όταν μπαίνουν τα φωνητικά του Stipe, όταν μπαίνουν τα έγχορδα και η ηλεκτρική κιθάρα. Το εκπληκτικό βίντεο που προώθησε το τραγούδι είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Φυσικά και τα επόμενα singles του δίσκου (Everybody Hurts, Man on the Moon) είναι υπέροχα και έχουν το καθένα κάτι διαφορετικό να δώσουν. Το Automatic δεν βασίζεται μόνο στην δύναμη τους, είναι επίσης ένα πολύ δεμένο άλμπουμ όπου η σειρά στην ροή των κομματιών έχει σημασία. Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, χαρά, θλίψη, ευγνωμοσύνη, πικρία, ευτυχία, η ουσία του να είσαι Άνθρωπος. Όταν φτάσουμε στο Sweetness Follows ο χρόνος γύρω μου σταματά για τα τεσσεράμισι λεπτά που διαρκεί.
It’s these little things, they can pull you under/Live your life filled with joy and wonder/I always knew this altogether/Thunder was lost in our little lives/Oh, oh, but sweetness follows
Το πιανάκι του Nightswimming είναι η τρίτη πιο αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Η ερμηνεία του Stipe λες και περιέχει όλη την καλοσύνη και αθωότητα του κόσμου παράλληλα με μια διάχυτη νοσταλγική αίσθηση που η μουσική δημιουργεί.
Θα κλείσω λέγοντας ότι η συναυλία των REM το 1999 στην Αθήνα είναι βαθιά χαραγμένη στην ψυχή μου σαν η καλύτερη συναυλιακή στιγμή της ζωής μου. Για αυτό και μόνο θα τους ευγνωμονώ αιώνια.
4)THE AFGHAN WHIGS - CONGREGATION
Αναμφίβολα η '90ς περίοδος των Whigs είναι και η σημαντικότερη. Με το CONGREGATION ξεκινά μια σειρά από καταπληκτικά albums που (spoiler alert) θα κυριαρχήσουν στις λίστες μου.
O Greg Dulli είναι καλλιτέχνης που ακολουθώ πιστά και ευλαβικά σε ότι κάνει, είτε είναι με τους Afghan Whigs, είτε ως Τwilight Singers, είτε παρέα με τον Lanegan, είτε ως solo artist. Λατρεύω το γρέζι στην φωνή του, τους βαθιά προσωπικούς του στίχους, την ικανότητα του να αναμειγνύει στοιχεία από μαύρη μουσική (είτε αυτή είναι Soul, Funk, Jazz ή RnB) σε μια αλα J.Mascis κιθαριστική λαίλαπα.
Μετά από τα δύο πρώτα ανώριμα Whigs albums, το CONGREGATION κάνει τεράστια άλματα σε ποιότητα, ωριμότητα και έμπνευση. Τα highlighs: ο ανεμοστρόβιλος Conjure Me( I smell your blood, my love/But I can’t taste it yet), το συναισθηματικό κρεσέντο του Let Me Lie To You (Someone must control you before you can get free) το badass ομώνυμο (I am your creator/Come with me my congregation) και το tour de force φινάλε του Μiles iz dead (Don’t forget the alcohol/Ooh baby…)
Τέλος το album cover άκρως συμβολίκο και άξιο ψήφου για καλύτερο της χρονιάς, έχε χάρη που δεν ήθελα να το ρίξω δεύτερη συνεχόμενη φορά σε μωράκι! Τα ξαναλέμε, Γρηγόρη!
5)ALICE IN CHAINS - DIRT
Μπορεί η αγαπημένη μου κυκλοφορία από Alice in Chains να είναι το κυρίως ακουστικό JAR OF FLIES, αναμφίβολα όμως το DIRT είναι το magnum opus τους, η κυκλοφορία αυτή που δημιούργησε τον μύθο τους.
Το εξώφυλλο ( που πήρε και την ψήφο μου ) σε προδιαθέτει ότι τα πράγματα εδώ γίνονται σοβαρά. Το μπάσιμο με το Them bones δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Τα heavy riffs του Dam that River κοπανάνε ασυγχώρητα. Η σχιζοφρενική ατμόσφαιρα του Rain When I Die θυμίζει τους συνοδοιπόρους SOUNDGARDEN. Το Down In A Hole είναι ένα πανέμορφο δημιούργημα, η ερμηνεία του Staley ανεπανάληπτη, δακρύζεις μόνο που τον ακούς. Υπάρχουν κομμάτια (Junkhead, Αngry Chair) που είναι βασανιστικά αληθινά και γενναία ειλικρινά κάνοντας δύσκολη την ακρόαση. Κάποιοι ισχυρίζονται πως όλος ο δίσκος έχει θέμα την ηρωίνη και τον εθισμό, δεν μπορώ να συμφωνήσω όταν ανάμεσα στα κομμάτια αυτά βρίσκεται το Rooster, o εκπληκτικός φόρος τιμής του Cantrell στον βετεράνο πατέρα του. Τέλος έχουμε και το Would? Τι να πει κανείς για ένα από τα καλύτερα τραγούδια των '90ς ή μάλλον όλων των εποχών. Καλύτερα λοιπόν να το βουλώσω.
special mentions:
6)MANIC STREET PREACHERS - GENERATION TERRORISTS
Μπορεί να του φάγαν την θέση στην πεντάδα την ύστατη στιγμή, το γεγονός όμως είναι ότι το GENERATION TERRORISTS με τα 18 κομμάτια του είναι ένα πέρα για πέρα χορταστικό άλμπουμ. Άμεσο, φασαριόζικο, κοινωνικά ευαίσθητο, σε κάποια σημεία προβοκατόρικο, ξεχειλίζει νεανική ενέργεια και δυναμισμό. Περιέχει δε και το καλύτερο κομμάτι των MANICS που δεν είναι άλλο φυσικά από το συγκινητικό Motorcicle Emptiness με ένα από τα πιο όμορφα ριφς που έχω ακούσει. Μέχρι την εξαφάνιση του κιθαρίστα και στιχουργού τους Richey Edwards οι Μanics ήταν πραγματικά σπουδαίοι.
7)SKYCLAD - A BURNT OFFERING FOR THE BONE IDOL
Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που έσωσε την τιμή του Μetal στα 90, αυτοί για εμένα είναι οι Skyclad. Change my Mind! Το δεύτερο στην σειρά άλμπουμ τους κρύβει μέσα του πολλά διαμαντάκια όπως το οργισμένο Men of Straw- το πρώτο κομμάτι από Skyclad που άκουσα ποτέ οπότε μια αδυναμία παραπάνω την έχουμε- το κάλεσμα για πάρτι και χορό του Spinning Jenny και το συγκλονιστικό φινάλε του Alone In Death’s Shadow. Ο ήχος τους παραμένει ακόμη ακατέργαστος κάτι που δίνει μια άγρια ομορφιά στον για κάποιους καλύτερο δίσκο των Skyclad. Δεν συμφωνώ - αυτός είναι το PRINCE…αλλά δεν υπάρχει λόγος να τα χαλάσουμε, όλους τους δίσκους με τον Walkyer τους έχω στην καρδιά μου!
8)DANZIG - DANZIG III: HOW THE GODS KILL
To HOW THE GODS KILL συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το LUCIFUGE χωρίς να υστερεί σε τίποτα, αντίθετα έχει επιπλέον την τύχη και την τιμή να έχει για cover art άλλη μια υπέροχη δημιουργία του H.R. Giger. Περιέχει επίσης μερικά από τα αγαπημένα μου κομμάτια των DANZIG όπως το εξόφθαλμα Σαμπαθικό Do You Wear The Mark, το βραδυφλεγές Anything με το δώσε-πόνο-αγόρι-μου σόλο του, το φαινομενικά παράταιρο Sistinas με την
αλα Εlvis ερμηνεία του Glenn και φυσικά το σαγηνευτικά σκοτεινό ομώνυμο.
9)RED HOUSE PAINTERS - DOWN COLORFUL HILL
Και ενώ είχα σκοπό να βάλω τους RED HOUSE PAINTERS πεντάδα με τον ομώνυμο 75λεπτο δίσκο τους μετά αντιλήφθηκα ότι τα μπέρδεψα λίγο και ότι το 1992 ήταν η χρονιά του ντεμπούτου τους, DOWN COLORFUL HILL. Ο Mark Kozelek (also SUN KIL MOON) έχει το χάρισμα να αφηγείται ιδανικά θλιμμένες ιστορίες με μια μελωδική, νωχελική, νοσταλγική και κάποιες φορές στοιχειωτική μουσική υπόκρουση. Ακούστε πχ το σχεδόν δεκάλεπτο Medicine Bottle. Αξιόλογη πρώτη κυκλοφορία λοιπόν ( από 4ΑD - εγγύηση) η συνέχεια είναι ακόμη καλύτερη.
10)INXS - WELCOME TO WHEREVER YOU ARE
Μπορεί να μην περιέχει τα superhits του KICK ωστόσο ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου ΙΝΧS δίσκος. 'Ωριμος συνθετικά και με μια διάθεση πειραματισμού, πχ τα παραμορφωμένα φωνητικά σε κάποια κομμάτια, θα τον συνέκρινα στον τομέα αυτό με το Achtung Baby των U2 της προηγούμενης χρονιάς. Άλλοι λόγοι για την προτίμηση μου: Τα Baby Don’t Cry, Beautiful Girl και Not Εnough Time με το τελευταίο να ανήκει στο Τop 10 των αγαπημένων μου κομματιών ever. A, και δεν σας είπα το τελευταίο: Ο Michael Hutchence είναι απλά θεός!
shoutout to the next gems:
DREAM THEATER - IMAGES AND WORDS
SCREAMING TREES - SWEET OBLIVION
THE JESUS AND MARY CHAIN - HONEY’S DEAD
PAVEMENT - SLANTED AND ENCHANTED
IRON MAIDEN - FEAR OF THE DARK
NEIL YOUNG - HARVEST MOON
NICK CAVE AND THE BAD SEEDS - HENRY’S DREAM
MADONNA - EROTICA
PETER GABRIEL - US
BON JOVI - KEEP THE FAITH
από τα live που, πλέον, θα σκότωνα για να εχω δει. Αλλά ήμουν 13 και μονομέηντεν σχεδόν.
