Τι; Ήσουνα στο Galway;
Γκουχου-γκουχου-γκκκκκκ
(Μου έκατσε λίγο το ποπ-κορν, νοου γουορις 
)
1 Like
Ταξιδιώτης! Έμεινα λίγες μέρες στην πόλη, ήταν το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό με δικά μου μέσα και γύρισα την Ιρλανδία. Πάντα επιδιώκω να πηγαίνω σε rock/metal bars στο εξωτερικό, μου αρέσει να βλέπω ομοιότητες/διαφορές με εμάς εδώ πέρα.
4 Likes
Sally Longs λέγεται και υπηρχε σίγουρα!
2 Likes
Πάντως εδώ και 25 χρόνια λέω ότι ΑΝ είχα λεφτά για πέταμα, θα άνοιγα μια textbook Irish pub (τιγκα στο πιο fine ξύλο) που θα έπαιζε non mainstream μέταλ/ροκ από σοβαρούς djs. 
6 Likes
you’re welcome
edit. Το χω αναφέρει ξανά, κάποια χρόνια κάθε Σάββατο ήμουν εδώ (πρέπει να μαι και κάπου μέσα στο βίντεο ενδεχομένως)
11 Likes
Κι εγώ πήγαινα τα παλιά τα χρόνια στους φοίνικες στο Ηράκλειο και στην blueprint στο Μαρούσι (άπειρες κοπάνες από το φροντιστήριο κατέληγαν εκεί με μπύρα αλλά και διάβασμα για τις πανελλήνιες) , πιο μετά χτίσαμε την Τιθωρα που πηγαίναμε Σάββατα και Πέμπτες, ή Τρίτες δεν είμαι σίγουρος. Εντελώς off topic αλλά ρε παιδιά κάνα μαγαζί να ακούσουμε metal που δεν αγοράσαμε με δραχμές παίζει πουθενά?
6 Likes
Μία εξοντωτική εβδομάδα έληξε. Shitstorm’s not over yet, but the main hurricane has passed.
Υπήρξε μόνο μία παράπλευρη απώλεια, αλλά στην “Ελλάδα 2.0” such is life.
I am wary of what a “firmware upgrade” would bring. But I digress.
1992 was on worldwide scale a bad year, launching the “decade of the beautiful people”
and the “Death of History”.
Δεν θα κουραστώ να το μνημονεύω, εξάλλου τότε μας το λέγαν μέρα-νύχτα.
We’re just too old and we know better now (some of us).
τα μέταλ 90ς βρήκαν πολλές μπάντες “ξαφνικά” να φοράνε καρό πουκαμισάκια και να προσπαθούν να γράψουν groovy (cough grungy) riffs. Φαντάζομαι την αηδία του Kurt, σαν να μη του φτανε ότι σιχαινόταν το όλο corporate rawk , and found himself in the thick of it.
Κάποιοι συνέχισαν αυτό που έκαναν, και κάποιοι ξεκινούσαν αυτό που έμελλε να κάνουν.
“Men bought and sold, and the world keeps turning”
Η ελληνική βερσιόν των “μπιουτιφολ πιπολ” είχε την εμφάνιση του Sakis, την ελληνική ιδιωτική ΤΙΒΙ να χαζεύει το πόπολο και την λήξη της Κοσκωταδειάδας (sic?) που με τις επαναληπτικές εκλογές στη Β’ Αθήνας ήταν η αρχή του τέλους της Μητσοτακειάδας Α’.
Για την Β’ έχουμε ακόμα δρόμο κατά πώς φαίνεται.
“μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι”
σχολια και λοιπά σε δεύτερο (δέκατο?) χρόνο.
shitstorm’s not over yet.
this note only: ηταν ευκολη η πενταδα. δυσκολη η σειρα. το Νο1 κλειδωμενο εδω και πολλα χρονια.
αν τους λατρευω στις τσακιρ στιγμες, εκει οπου σηκωνουμε τις γροθιες και φαλτσαρουμε απο-ενοχοποιημενα στο ρυθμο των καλπαζοντων φρενηρων ρυθμων, στις πιο δυσκολες ειναι χωρις αντιπαλο.
“and for any day that stings
two better days it brings
nothing is as bad as it seems”
1992
Top-5
- Manowar – The Triumph of Steel
- The Cure – Wish
- Tiamat – Clouds
- Ministry – Psalm 69
- Στέρεο Νόβα – Στέρεο Νόβα
Χονοραμπλε μετσιο και εξωφυλλο της χρονιας:
Darkthrone
η εικονα του Nocturno Culto δεν είναι στατική
ειναι κίνηση.
το βήμα ΠΡΟΣ την κόλαση.
an unstoppable force of darkness.
28 Likes
Ο Zephyrous είναι, κατά τ’ άλλα όπως τα λές.
1 Like
Έφαγα 1 με 2 ώρες απο το Σάββατο μου να ψάχνω να τραφώ από το ξεκατίνιασμα του 86 και τζίφος… Η δεν σκοτωθηκατε αρκετά η το κάνατε στα βάθη του 87…δεν θα μάθω πότε και πεινάω… Ευχαριστώ… 
4 Likes
Εντωμεταξύ μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα του 86 έγινε πόλεμος 
2 Likes
3 Likes
Dream Theater – Images And Words: Πρέπει να είναι κάπου στο ’98 στην πρώτη λυκείου, όπου ο μικρός Sevek έχει ξεκινήσει να γρατζουνάει κιθάρα (και δεν έχει καταφέρει να την γρατζουνίσει πολύ καλύτερα), οπότε σκέφτεται ότι για να μάθει να παίζει συγχορδίες, καλό είναι να συμμετάσχει στην χορωδία, όπου είχαν και κιθάρες και απ όλα. Το παιδί που έπαιζε πλήκτρα (3η λυκείου αυτός), παίζει παπάδες, σε οποιοδήποτε στυλ (αν και εντεχνολαικός περισσότερο) και σε συζήτηση που πιάνουμε μου λέει πόσο πολύ του αρέσει το Pull Me Under, παρόλο που δεν ακούει Theater. Eγώ ως τότε είχα ακούσει το Falling Into Infinity και το Awake, σοκ αμοκ και τα λοιπά (παρένθεση στην ιστορία. Η πρώτη πρώτη επαφή που είχα με Θιατερ, ήταν στο ισόγειο του Λαμπρόπουλου στον Πειραιά, όπου είχε και Μetropolis μέσα, όπου είχαν βάλει το Awake στο ένα από τα 2 cd player με ακουστικά που είχαν για να ακούει ο κόσμος. ’95? ’96? Δεν θυμάμαι.Τότε βέβαια έκανα τα πρώτα βήματα, με Maiden, Sabbath και Guardian :’) ). Πάμε πίσω λοιπόν στην πρώτη ιστορία. Δεν έχω ακούσει το Pull Me Under, οπότε δεδομένο ότι αγοράζεται ο δίσκος και πάει για ακρόαση. Αν και είχα ακούσει ήδη πιο «εντυπωσιακούς» Θιατερ, η ηχητική πανδεσία ήταν και αυτή την φορά χωρίς προηγούμενο. Σαφώς διαφορετικοί, πιο καθαροί, πιο κλινικοί, πιο τεχνικοί, με τραγούδια που άλλοι θα έγραφαν ολόκληρο δίσκο με τις ιδέες τους. Προσωπικά δεν το θεωρώ την καλλιτεχνική κορυφή τους (περιμένουμε ’97 και ’99 για αυτό), αλλά in retrospective, είναι αυτοί που έβαλαν το progressive metal στον χάρτη. Τέτοια συνύπαρξη πλήκτρων-κιθάρας σε αυτή την μουσική(metal ε, δεν λέμε για ροκ), δεν είχε ξανακουστεί. Τέτοιο σύνολο ιδεών και συντεριασμάτων, δεν είχαν ξαναέρθει στο φως, ακόμα και όταν ο Λαμπρής ήταν ενοχλητικός (και λένε Air Raid Siren τον Dickinson – ας βάλει να ακούσει το καταπληκτικό Take the Time, στο σημείο «If there’s a pensive fear, a wasted year,A man must learn to cope», να μάθει μπαλίτσα ο ανθρωπος). Παραταύτα βέβαια, όπως έχουμε ξαναπεί, ο Λαμπρής είχε φοβερές ιδέες, φοβερή χροιά, φοβερό εύρος, εκτός από όταν έπιανε τις ψηλές του, τις οποίες κιόλας, 4-5 χρονάκια μετά δεν μπορούσε να τις πιάσει. Λουκούμι ο δίσκος, χωρίς περιττή νότα.
Faith No More – Angel Dust: H πρώτη επαφή με αυτή την μπάντα ήταν από το Mtv, με το Digging the Grave. Χμ, σταματάω εδώ, θα τα πούμε το ’95. Αρκεί να πω πως το Angel Dust είναι ο τρίτος δίσκος που ακουσα από FNM, με τους 2 πρώτους να είναι οι 2 επόμενοι του. Οπότε το στοιχείο της έκπληξης, όπως ήταν τότε για την εποχή του, δεν υπήρχε σε μένα. Όμως κοιτάζοντας προς τα πίσω, τέτοιο crossover δεν είχε ξανακουστεί και δεν είχε ξαναβγεί στο mainstream. O Buttom είναι ένας από τους πιο εξυπνους πληκτράδες που έχει δει αυτή η Γη, γιατί η τοποθέτηση των πλήκτρων του είναι τόσο προσεγμένη και ιδιοφυής (όπως και οι ιδέες του). Όταν αυτό όμως έρχεται και συντονίζεται με ένα καταπληκτικό rhythm section και έναν τραγουδιστή ο οποίος τραγουδάει σε ροκ/μεταλ κομμάτια, με ιδέες από εντελώς «αταίριαστα» είδη, τότε έχεις το Angel Dust. Παράνοια και mainstream, με φοβερές τραγουδάρες. Άρεσε πολύ και σε κάποιους ΑμερικανοΑρμένιους. Θα πούμε και άλλα για το no.1 του ’95.
Psychotic Waltz – Into The Everflow : Τους Psychotic Waltz μου τους έμαθε το Χαμμερ, που είχε δώσει το Α Social Grace. Άλλο σοκ από εκεί. Τεσπά. Το Into The Everflow δεν θυμάμαι πως έπεσε στα χέρια μου, αλλά θυμάμαι να το έχω αντιγραμμένο. Τελείως διαφορετικό προσωπείο, σχεδόν διαφορετική μπάντα. Ψυχεδέλεια στο φουλ (στα πλαίσια του τεχνικού prog metal), φοβερές ατμόσφαιρες. Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη να λέξη για να χαρακτηρίσω τον δίσκο, αυτό είναι η λέξη «θολούρα». Αυτό μου φαίνεται ότι περιγράφει πλήρως το τι συμβαίνει εκεί μέσα, είναι σαν να τραβάει μέσα στο εξωφυλλό του και να μην σε αφήνει να ξεφύγεις. Είναι από τους λίγους δίσκους που έχουν καταφέρει να μεταφέρουν το αίσθημα της κίνησης σε ήχο.
Shadow Gallery – Shadow Gallery : Και αυτούς το Χαμμερ, με το Crystalline Dream. Τον πρώτο τους δίσκο, τον είχα ακούσει μετά τα αγαπημένα Carved In Stone και Tyranny. Δεν φτάνει τα επιπεδά τους, αλλά είναι ένας πραγματικά καλός δίσκος. Έχει τα ελαττώματα του βέβαια, με πρώτο και καλύτερο το drum machine, αλλά οι συνθέσεις είναι τόσο καλές που δεν σε αφήνουν. Αυτό το θετικό (AORίζει πολύ) συναίσθημα που σου αφήνει, σε συνδυασμό με την υπέροχη φωνή του Baker, δεν γίνεται να μην σε συγκινήσει αν είναι φαν του ήχου.
Blind Guardian – Somewhere Far Beyond: Παλεψε με τέρατα, αλλά τελικά αυτό βγήκε κερδισμένο. Μπάντα που με διαμόρφωσε σαν ακροατή, στον δεύτερο δίσκο που άκουσα από αυτή. Φοβερός Μαρσαλ στο εξώφυλλο, που σε ταξιδεύει εκεί ακριβώς που θέλει η μουσική (το κατάφερε στο 100% ο Μαρσαλ και το ’95 με την ίδια μπάντα). Δεν έχω να πω πάρα πολλά εδώ, παρά μόνο ότι καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, να σε βγάλει από την καθημερινότητα, να σου δώσει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, να σου λύσει έστω για λίγο τα προβλήματα. Αν το καταφέρνει αυτό ένας δίσκος, έχει καταφέρει τα πάντα.
Το somewhere far beyond, παλεψε με το εκπληκτικό Rage Against The Machine, όπου τέτοιος μουσικός συντονισμός δεν γίνεται να βρεθεί εύκολα ανάμεσα σε μουσικούς και έτσι έχουμε τους δίσκους που μένουν για ΠΑΝΤΑ. Πάλεψε με το καταπλητικό Dirt, όπου και μόνο το Down In A Hole να είχε, πάλι θα ήταν εδώ. Ίδια κατηγορία και το Winter από το Little Earthquakes της Tori Amos, που αν δεν έχεις κάνει την χάρη στον εαυτό σου να το ακούσεις, σταμάτα ότι κάνεις και βάλτο τώρα. Thank me later.
Εντύπωση μου κάνει που δεν έχει γίνει mention καθόλου το Legion των Deicide, που παρόλο τον μέτριο ήχο του, είναι οδοστρωτήρας αμερικάνικου Death Metal, όπως και το Retribution των Malevolent Creation, με τις απαραίτητες thrash τζούρες του(παίδι του Beneath The Remains). Ξαδερφάκι και το Epidemic of Violence των Demolition Hammer που πιάνει κορυφές του αμερικάνικου deathrash. Kαι να γίνει φυσικά και η απαραίτητη αναφορά στον θείο Mustaine, με το φοβερό Countdown to Extinction.
24 Likes
1992
Θέση #1
Summary
Dream Theater – “Images And Words”
I know it’s easier to walk away than look it in the eye
Το άλμπουμ που άλλαξε τα πάντα για μένα. Είναι μια από εκείνες τις λίγες περιπτώσεις που όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο μεγαλώνει μέσα μου, το εκτιμάω και το αγαπάω λίγο περισσότερο εκεί που νομίζω ότι δεν πάει άλλο.
Είναι από τα άλμπουμ που κάθε του στιγμή έχει νόημα. Κάθε νότα που παίζει ο Petrucci, κάθε νότα που παίζει ο Kevin Moore, κάθε νότα που παίζει στο μπάσο ο Myung, κάθε χτύπημα του Portnoy. Κι ο LaBrie πριν το ατύχημα με τις φωνητικές του χορδές να δικαιολογεί την επιλογή του ως η ιδανικότερη φωνή που θα μπορούσε να συνοδεύσει την μουσική τελειότητα. Επίσης, κάθε στίχος έχει νόημα. Ακόμα κι όταν απλώνεται μουσικά νιώθω ότι υπάρχει μια Θεϊκή έμπνευση από πίσω.
Και πάνω από όλα είναι η αισθητική που μοιάζει να τα δένει όλα αυτά. Μια αισθητική που μου είναι δύσκολο να περιγράψω επακριβώς αλλά νομίζω αποτυπώνεται αρκετά καλά στους παρακάτω στίχους του Myung από το “Learning To Live”:
“When temptation brings me to my knees and I lay here drained of strength… Show me kindness, show me beauty, show me truth ”.
Ή στο “Live another day, climb a little higher, find another reason to stay”.
Θέσεις #2 & #3
Summary
Megadeth – “Countdown To Extinction”
Το “Countdown To Extinction” το κατατάσσω στα προσωπικά μου κιτάπια ως το καλύτερο Megadeth άλμπουμ. Ναι, συμπεριλαμβανομένου και του “Rust In Peace”. Προφανώς, η τεχνική, τα παιξίματα και η ορμή του “RIP” είναι ανώτερα, αλλά εδώ θεωρώ ότι ο Mustaine πιάνει το peak του τόσο σε επίπεδο songwriting, όσο και σε ερμηνευτικό επίπεδο. Επίσης, η κιθαριστική δουλειά αγγίζει το τέλειο, και οι στίχοι είναι από τους καλύτερους που έχει γράψει ο Dave. Κι όταν ο Dave έγραφε καλούς στίχους, έγραφε ΠΟΛΥ καλούς στίχους. Αρκούν και μόνο οι στίχοι του “Sweating Bullets” ως πειστήριο…
Ενδεικτικά, τα 3,5 λεπτά του “Architecture Of Aggression” αποτελούν σεμινάριο πως να γράφει κάποιος heavy metal, ειδικά από το 1:40 ως το 2:40 μιλάμε για κόλαση! Η θυμός και η ειρωνεία ξεχειλίζουν σε τραγούδια όπως το “Foreclosure Of A Dream” ή το “This Was My Life” και αποτελούν το καύσιμο που μεταφέρει όλη την ένταση στην ακρόασή τους. Η μελωδική δισολία στο ομότιτλο τραγούδι θα είναι πάντα μα πάντα απόλαυση. Και μπορώ να πω κάτι για κάθε τραγούδι.
Τέλος, μεγάλη διαφορά γενικά κάνει το γεγονός ότι ο Mustaine τραγουδάει ιδανικά έχοντας γράψει σχεδόν τέλειες φωνητικές γραμμές σε κάθε τραγούδι. Δεν ξέρω αν θεωρείται μέτριος τραγουδιστής ή οτιδήποτε, αλλά αυτά τα τραγούδια κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να τα πει καλύτερα από αυτόν.
Για να συνοψίσω, θεωρώ το “Countdown” ένα από τα πραγματικά αριστουργήματα του heavy metal – χωρίς genres, υπό-genres, εξειδικεύσεις κλπ. Εκεί δίπλα σε έργα… ξέρετε ποιων.
You can subdue, but never tame me. It gives me a migraine headache thinking down to your level…
Alice In Chains – Dirt
Μπορεί η προσωπική μου αδυναμία από την δισκογραφία των AIC να είναι το «επερχόμενο» “Jar Of Flies” EP, αλλά αυτό εδώ είναι το αριστούργημα της παρέας του Cantrell. Είναι από εκείνους τους καθοριστικούς, μοναδικούς δίσκους που δεν επαναλαμβάνονται, ούτε προσεγγίζονται από τους πολλούς που προσπάθησαν να το αντιγράψουν. Αντιθέτως, πολλοί που εμπνεύστηκαν από αυτό και πήραν στοιχεία του (από τους Metallica ως τους SOAD και τον Corey Taylor ενδεικτικά) μεγαλούργησαν.
Το ”Would?” είναι ένα από τα καλύτερα rock τραγούδια των 90s, το “Them Bones” ένα από τα πιο επιβλητικά opening tracks ever, το “Rain When I Die” φέρει τόσο φορτίο μαζί του σε κάθε ακρόαση και το “Down In A Hole” είναι μια κατηγορία υπέροχης κατάθλιψης μόνο του. Πόσοι μίλησαν τόσο ανοικτά όσο ο Staley στο “Sickman” ή στο “Junkhead”, προμηνύοντας την επερχόμενη τραγωδία; Διάολε, ήταν τόσο καλά τα τραγούδια που δεν ήταν εύκολο να επικεντρωθεί κάποιος στην αλήθεια των στίχων μπας και προνοήσει κάτι. Μια τελειότητα, μια κορυφή, από την πρώτη ως την τελευταία νότα.
You are so special, you make me feel like dirt…
Θέσεις #4 - #7
Summary
Ugly Kid Joe – America’s Least Wanted
Ο έφηβος εαυτός μου θα χρωστάει πάντα πολλά σε αυτή τη μπάντα και σε αυτόν τον δίσκο συγκεκριμένα. Κάτι τρομερά cool τύποι, με βερμούδες και t-shirt Motorhead που παίζουν hard rock riffάτο, ενίοτε funky και συχνά χαβαλεδιάρικο. Που ξέρουν να γράφουν καλά τραγούδια, που ξέρουν να γράφουν hitάκια ακόμα κι αν δεν σκόπευαν σε κάτι τέτοιο (“Everything About You”), και που ορίζουν το σπάνιο φαινόμενο της διασκευής που είναι καλύτερη του αυθεντικού (“Cats In The Cradle”). Αν ζει κάτι από τον έφηβο εαυτό μου, είναι πιθανότατα σε μεγάλο βαθμό μέσα στο “America’s Least Wanted”.
Iron Maiden – Fear Of The Dark
Στη γενιά μου με αυτό το άλμπουμ γίναμε Maidenάδες. Με το ομότιτλο τραγούδι να είναι larger than life, σημείο αναφοράς για το αν ακούς metal ή όχι τότε. Με το “Afraid To Shoot Strangers”, με το “Wasting Love”, με το “Be Quick Or Be Dead”. Και σφραγίστηκε όταν είδαμε τη βιντεοκασέτα του “Live At Donington”. Μπορεί να περιλαμβάνει κάποια τραγούδια που στη δισκογραφία των Maiden μάλλον υστερούν λίγο, αλλά ακόμα και σήμερα βρίσκω την ακρόασή του άλμπουμ (σχεδόν περιέργως) απολαυστική στο σύνολό του. Είναι μάλλον τόσο ποτισμένο μέσα μου, με ό,τι σημαίνει αυτό.
Pantera – Vulgar Display Of Power
“Mouth For War”, “Walk”, “Fucking Hostile”, “This Love”, “Hollow”. Απλά, wow! Αν και οι διαφορές με τον προκάτοχο και τον διάδοχο του είναι μικρές, αυτό είναι μάλλον το άλμπουμ των Pantera που θα έβαζα στην κορυφή της δισκογραφίας του. Τίποτα στο metal δεν θα ήταν ίδιο μετά από αυτή την τριάδα και το “Vulgar” είναι μεταξύ των ορόσημων της metal μουσικής διαχρονικά.
Psychotic Waltz – Into The Everflow
Γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό; Κι εδώ έχουμε το αγαπημένο άλμπουμ μιας αγαπημένης μπάντας. Το “Into The Everflow” βάζει μια μικρή τάξη στο πανέμορφο χάος του “A Social Grace” και – όσο κλισέ κι αν ακούγεται – είναι από εκείνα τα άλμπουμ που είναι trips κατά την διάρκεια της ακρόασής του. Η παράνοια του “Out Mind”! Οι αλήθειες του “Little People”. Οι ακόμα μεγαλύτερες αλήθειες του “Hanging On A String”. Υπάρχει άλλος δίσκος που να μοιάζει με αυτόν εδώ;
Θέσεις #8 - #10
Summary
Faith No More – Angel Dust
Sense of security, like pockets jingling … Γελάω μόνος μου κάθε φορά ρε μαλάκα Mike, μη μας δικάζεις έτσι. Η κρίση μέσης ηλικίας είναι ένα χαζό κλισέ που καταλαβαίνεις ότι έχει βάση όταν φτάσεις σε αυτή. Τουλάχιστον έχουμε άλμπουμ σαν το “Angel Dust” που μας αρέσουν ακόμα το ίδιο, ίσως για τελείως διαφορετικούς λόγους βέβαια, όπως τότε. Αλλά ίσως κι εκεί να κρύβεται λίγη παραπάνω μαγεία.
Rage Against The Machine – Rage Against The Machine
Δεν χρειάζεται να πει κάποιος πολλά όταν ένα άλμπουμ ξεκινάει με τα “Bombtrack”, “Killing In The Name” και “Take The Power Back”. Βάλε το CD και σκέψου 30 χρόνια μετά, πόσοι δίσκοι ακούγονται πιο δυναμικοί από αυτό. Και βάλε τον εαυτό σου σήμερα, 30 χρόνια μετά, με ότι σημαίνει αυτό και για τους RATM και για εσένα, σε ένα venue να ξεκινάνε να παίζουν αυτά τα τραγούδια ζωντανά. Να συνεχίσουμε να συζητάμε για την αξία του;
Bon Jovi – Keep The Faith
Με αρκετά μεγάλη αλλαγή, την οποία όμως χειρίστηκαν με εξαιρετικό τρόπο, οι Bon Jovi μπαίνουν στα 90s προσαρμοσμένοι σε αυτά. Με ήχο διαφορετικό, προσαρμοσμένο στην εποχή, με συνθέσεις επίσης διαφοροποιημένες τόσο-όσο, ακόμα και με look καινούργιο. Αλλά οι τραγουδάρες εκεί, με πρώτο και καλύτερο το “Dry Country”. Και με το ομότιτλο, και το “In These Arms” και με το “I’ll Sleep When I’m Dead”. Απλά, εξαιρετικό.
Θέσεις # 11 - #1 3
Summary
W.A.S.P. – The Crimson Idol
Το αδικεί η κατάταξη μάλλον, το αγαπάω περισσότερο από όσο φαίνεται. Δισκάρα, ωραίο concept με συναισθηματικές κορυφώσεις και τα πάντα όπως πρέπει.
Manowar – The Triumph Of Steel
Μεγαλώσαμε με αυτό το άλμπουμ και έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Ένα άλμπουμ που μας υπενθυμίζει ότι προτιμούμε χίλιες φορές τους Manowar στο πιο «σοβαρό» τους, έστω και στην υπερβολή του. Στο “Triumph” αντέχουμε ακόμα και τις αστοχίες του και το αγαπάμε με αυτές.
Blind Guardian – Somewhere Far Beyond
Απλά, λιτά και απέριττα, μια από τις καλύτερες δουλειές των Guardian, γεμάτη τραγουδάρες.
26 Likes
Πριν ασχοληθώ με τη λίστα μου, τρία quotes:
Ξεκίνησα στη λογική να βάζω όσα λάτρεψα/λατρεύω ακόμη και σήμερα, αυτά τα οποία βάζω να παίξουν όταν είμαι χαρούμενος/κουρασμένος/ευτυχισμένος/απογοητευμένος/ενθουσιασμένος/τσαντισμένος κλπ.
Κατέληξα να μάθω δεκάδες νέα συγκροτήματα και ήχους, μαζί με εκατοντάδες δίσκους που δεν ήξερα ή δεν είχα προσέξει μικρός (cheers @ all). Συνεπώς, η λίστα μου έγινε ένας αχταρμάς από δίσκους σταθμούς, δίσκους λατρεμένους και δίσκους νέους, που κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το “μόνο 5 επιλογές” (#ξερωπουπαρκαρεις)
???
Ακόμη και σήμερα, κάθε μέρα, σε κάθε ζόρικη στιγμή*, αυτό το τρίστιχο βαράει ευαίσθητο νεύρο. Είμεθα αισιόδοξοι και ελπίζουμε, ναι;
“When the wind fills the sky
The clouds will move aside
And there will be the road
To all our dreams”
*Συνήθως βέβαια η επόμενη σκέψη είναι “rip their flesh, burn their hearts, stab them in the eye”. Καπού εκεί τελειώνει η ελπίδα και αρχίζουν τα νεύρα.
6 Likes
Ω Θεοί!!! Και νομίζαμε οτι όλα τελείωσαν το 1991… Αμ δε… Η λίστα με τις περισσότερες ανακατατάξεις, δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε και δεν χώρεσαν σε αυτή τα Pantera - Vulgar Display of Power, Megadeth - Countdown to Extinction, Paradise Lost - Shades of God, Nirvana - Incesticide και ένα σωρό άλλα. Δίσκοι που λατρεύω αλλά…
1. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine
Το πιο πετυχημένο crossover, το απόλυτο ντεμπούτο, η απόλυτη ξενέρα να χάνεις την συναυλία του 2000 για τις πανελλήνιες… Ευτυχώς κατά τα 3/4 υπήρξε απόσβεση με τους Prophets of Rage. Ο δίσκος που μόνο τσιφτετέλι δεν έχει.
2. Dream Theater - Images And Words
Τα ιερά και τα όσια. Μπάντα σε GOD mode, μνημείο για την μουσική ιστορία. Δεν είμαι φαν της μπάντας αλλά αυτό και το scenes μπορώ να το απολαύσω οποιαδήποτε μέρα οποιαδήποτε ώρα. Ολόκληρο. Από την αρχή έως το τέλος.
3. Offspring - Ignition
Τι συμβαίνει όταν οι θρασάδες της California σταματούν το θρας. Παίζουν punk. Αυτό το πρώιμο και άγουρο album είναι καταπληκτικό. Και για την εφηβικότητα του και για την ατσουμπαλοσύνη του. Το coming soon δύο υπέροχων δίσκων (Smash, Ixnay)
4. NOFX - White Trash, Two Heebs And a Bean
Ατσουμπαλοσύνη είπαμε? Μπάντα με σχεδόν 20 δίσκους και μόνο fillers. Ε εδώ και στον επόμενο δίσκο τους, μαζί με τους από πάνω και εκμεταλλευόμενοι το γκραντζ τσουνάμι θα δημιουργήσουν ένα επικών διαστάσεων ανέμελο υβριδικό πανκ που θα κυριαρχήσει (όχι παντού) για τα επόμενα κάποια χρόνια.
5. Faith No More - Angel Dust
Πειράματα μουσικής ιστορίας από παλαβούς. Το λατρεύω. Ποτέ ξανά δεν βρέθηκαν μαζί σε δίσκο οι SOAD, οι Slipknot, οι Deftones και άλλα εκατό τριάντα πεντακόσιες χιλιάδες συγκροτήματα από το μέλλον μαζί.
Εξώφυλλο της χρονιάς ?
** Rage Against The Machine - Rage Against The Machine**
** Rage Against The Machine - Rage Against The Machine**
25 Likes
Και double post γιατί το βράδυ αναμένεται μεγάλο… Ως τις 12 το 1992
4 Likes
1992 → Not the Greatest List Ever Assembled, but a good one nonetheless
10. – 6.
10. NECROMANTIA / VARATHRON “The Black Arts / The Everlasting Sins”
Μετά το “Passage to Arcturo”, το δεύτερο σημείο μηδέν της εγχώριας σκηνής. Split που θα μνημονεύεται στους αιώνες, με primitive, ακατέργαστο υλικό και από τις δύο μπάντες, το οποίο όμως ακούγεται όσο άβολο, off-beat και τρομακτικό πρέπει για αυτή τη μουσική.
9. TIAMAT “Clouds”
Δε θα συμφωνήσω πως εδώ είναι η κορύφωση των TIAMAT της πρώτης περιόδου, με τα χρόνια το “Astral…” έχει γίνει στη δική μου κατάταξη η επιτομή του αποκρυφιστικού, ατμοσφαιρικού death metal, αλλά και πάλι στο “Clouds” βρίσκει κανείς απόλυτα στοιχειωτικές στιγμές σαν το “A Caress of Stars” και το απίστευτο “Undressed”.
8. ORDER FROM CHAOS “Stillbirth Machine”
Στα δικά μου μάτια/αυτιά, η πιο παραγνωρισμένη death metal μπάντα ever. Τρομερές κιθαριστικές μανούβρες από έναν γκουρού του US extreme (Chuck Keller) και μερικά από τα πιο ιδιαίτερα φωνητικά που μπορεί να ακούσει κανείς στη φάση, τα οποία δεν ενστερνίζονται το -μάλλον safe- βοθρέ ύφος, αλλά εστιάζουν στην επιθετικότητα και την ένταση.
7. INCANTATION “Onward to Golgotha”
Εδώ, απλά, λιτά και απέριττα, έχουμε τη μπάντα που έφτιαξε το death metal που θέλω εγώ. Κυκλωτικό, ατμοσφαιρικό, σερνάμενο και αβυσσαλέο…
6. FAITH NO MORE “Angel Dust”
Δίσκος πεντάδας που χάνει μόνο και μόνο λόγω μεγαλύτερης συναισθηματικής σύνδεσης με το (τελικά) πέμπτο άλμπουμ της λίστας μου. Ασταμάτητες κομματάρες με περισσότερη αμεσότητα (αλλά διατηρώντας την ποικιλία -προσόν που θα κορυφωθεί στο επόμενο) σε σχέση με τον προκάτοχο και ένας Patton που είναι μισό βήμα πριν βρει την promised land (of sunshine) της φωνητικής του προσέγγισης.
5.
THE OFFSRPING “Ignition”
Οπαδικό νο.5, έφαγε λάχανο τους προαναφερθέντες κυρίους. Δίσκος που έχω ακούσει άπειρες φορές, μια και τον αγόρασα πιθανότατα όταν ακόμα ήμουν Δημοτικό, βαριά 1η Γυμνασίου. Αλλά δεν είναι μόνο η νοσταλγία, είναι και τα κομμάτια που -αν εξαιρέσω τα “Hypodermic”, “Forever and a Day”- ακόμα τα απολαμβάνω στο μέγιστο, καθώς «κάθονται» μεταξύ του πιο σκοτεινού/harsh ντεμπούτου και της επερχόμενης punk pop έκρηξης. “Session” (ο πρόλογος του “Self Esteem”), “We Are One” και “Kick Him When He’s Down” απίθανο ξεκίνημα, κρυφή δύναμη -και πολύ ωραία στιχουργική προσέγγιση- το “No Hero”.
4.
SCREAMING TREES “Sweet Oblivion”
Η ώρα έχει έρθει για τον Lanegan, τους Conners και τον Martin να βρουν το απόλυτο σημείο τήξης όλων των καταβολών και ιδεών τους. Οι SCREAMING TREES στον “Sweet Oblivion” ηχούν μοναδικοί και απόλυτα αμερικάνικοι, μοιάζει περισσότερο να φέρουν country vibes, παρά οτιδήποτε άλλο, τα κομμάτια (όλα τουλάχιστον συγκινητικά) ακούγονται αυτόνομα, αλλά θαρρεί κανείς ότι συνδέονται και με μια αόρατη κλωστή. Και φυσικά αυτή η υπέροχη φωνή, το απόλυτο γρέζι του Mark που συγκινεί κινούμενο μεταξύ μελαγχολίας, πόνου και ελπίδας, κατορθώνοντας να αποφύγει την καταθλιψάρα/μαλθακότητα που εμένα τουλάχιστον οριακά με απωθεί σε αρκετούς από τους συνοδοιπόρους τους.
3.
MINISTRY “Psalm 69: The Way to Succeed and the Way to Suck Eggs”
Ο Al πλέον έχει ευφρανθεί πλήρως από τη γλύκα της ηλεκτρικής κιθάρας, διατηρώντας μεν τις επαναληπτικές φόρμες του industrial, αλλά με heaviness που τσακίζει κόκκαλα, μαζί με τους βιτριολικούς του στίχους. Παραδομένη στην non-stop hysteria της Bush Senior εποχής, η “ΚΕΦΑΛΗ ΞΘ’” καλεί ταυτόχρονα σε επανάσταση, αλλά και σε πάρτι δίχως ανάσα.
2.
PANTERA “Vulgar Display of Power”
Καλό ήταν το ντεμπούτο προηγούμενο, δε λέω, αλλά κουβαλούσε ακόμα μέσα του too-much-80s-for-its-own-good. Ευτυχώς στο “Vulgar…” το hardcore βρίσκει τον χώρο του, η αισθητική είναι ακόμα περισσότερο του δρόμου και λιγότερο (βασικά καθόλου) της πίστας. Στο πρώτο μισό, μαζεύουμε τα σαγόνια μας με τα hits να σκάνε το ένα μετά το άλλο, στο δεύτερο ανασκουμπωνόμαστε και απολαμβάνουμε μερικές πιο ιδιαίτερες στιγμές, όπως τα “Live in a Hole”, “By Demons Be Driven” και το απόλυτα συναισθηματικό “Hollow”.
1.
DARKTHRONE “A Blaze in the Northern Sky”
“Aaaagathooos… Daeeemooon!!”… “Aaaagathooos… Daeeemooon!!” … Επιτέλους, η Νορβηγία σχηματοποιεί τις ανατρεπτικές, αντιμουσικές ιδέες της σε ένα πραγματικό full-length με αρχή, μέση, τέλος. Οκ, μπορεί την ίδια εποχή σε διάφορα inner circles να κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι και κάτι rough mixes του “De Mysteriis…”, μπορεί ο Γιούρο να είχε το γενικό πρόσταγμα, η Ιστορία όμως γράφει το “A Blaze…” ως την πρώτη ολοκληρωμένη πρόταση αυτού του μοναδικού συνδυασμού σύνθεσης/ήχου/αισθητικής. Πόσο στοιχειωτικά και ρηξικέλευθα ακούγονται τα riffs-διδαχές των BATHORY, HELLHAMMER/CELTIC FROST, πόσο απόκοσμα τα φωνητικά (που οφείλουν κατιτίς στο πρώιμο γερμανικό θγας); Πόσο φοβερό μέσα στην απλότητα του το εξώφυλλο με τον Zephyrous να φαίνεται στο σκοτάδι ως μια ασώματη, δαιμονική κεφαλή εν είδη Μέδουσας, που εφορμά να κατασπαράξει αθώες ψυχές; Πόσο είχα εκστασιαστεί όταν πρωτοάκουσα το “In the Shadow of the Horns” στην θρυλική συλλογή της Peaceville;
Ειδικές Καταστάσεις
-
NEW WORLD: Το “Weeping in Heaven” είναι ίσως το εμβληματικότερο 7άρι του early USBM. “I Vomit on God’s Child!!!”. Από κοντά και τα κομμάτια του split με MASACRE. Οι κυκλοφορίες αυτές (μαζί βέβαια με το alter ego των HAVOHEJ) θα κρατήσουν το όνομα τους στον αφρό, σε σημείο να αντιμετωπίζονται ως ημίθεοι (ειδικά στην Ελλάδα υπάρχει ένα φανατικό cult με την πάρτη τους). Ταυτόχρονα στην Δυτική Ακτή ένα άλλο σχήμα θα ορίσει μεγάλο μέρος της αμερικάνικης εκδοχής του μαύρου μέταλλου (αλλά και θα βαφτίσει κάποιους σημερινούς «σούπερ-σταρς» του χώρου). Μειδιώ όταν βλέπω “reviews” του “Satanic Blood” στο archives από νεόκοπους τύπους που μάλλον έμαθαν αυτή τη μουσική μέσω κανενός Pitchfork. Κλείνουμε με τα του Νέου Κόσμου, εστιάζοντας στο πρώτο demo των φουτουριστών νεκρομέταλλων TIMEGHOUL, μπάντα που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς του ήχου αλλά υποθέτω πως οι συγκυρίες δεν τα έφεραν ευνοϊκά τα πράγματα.
-
ALBION: Το “Crestfallen” EP των ANATHEMΑ είναι μια πρώτη πιστοποίηση της ιδιαιτερότητάς τους να λειτουργούν (στην πρώιμη έκδοσή τους) ως μια πύλη σε ονειρική διάσταση όπου ενυπάρχουν ο Τρόμος, ο Θρήνος και το Κάλλος. Οι δε MY DYING BRIDE στα μέσα της χρονιάς θα κυκλοφορήσουν το πολύ καλό “As the Flower Withers” ντεμπούτο τους. Πιο πριν όμως θα έχουν φροντίσει να μας χαρίσουν το κομμάτι-ορισμό του ήχου αυτού. Με τα βιολιά του, τα έρποντα περάσματα και τα λυτρωτικά ξεσπάσματά του, το “Symphonaire Infernus et Spera Empyrium” στέκει αγέρωχο επί τριάντα συναπτά έτη. Τέλος, θα έσκαγα αν άφηνα χωρίς αναφορά το demo που έβαλε τους CRADLE OF FILTH (κράζετε; θαυμάζετε.) στα μονοπάτια του black metal, έστω κι αν ακόμα δυσκολεύονταν να τα περπατήσουν.
-
MOTHER NORTH: Η κασέτα που εμφύσησε τη θεϊκή πνοή στο νορβηγικό (και όχι μόνο) blackmetal είναι γεγονός. Δύο κομμάτια, δύο κορυφές. “Trøndertun” θα μνημονεύεσαι στα βάθη του Χρόνου. Λίγο παραπέρα οι THOU SALT SUFFER ποτίζονται απ’ το Euronymous φαρμάκι και μεταλάσσονται σε EMPEROR. Το “Wrath of the Tyrant” μπορεί να μην έχει ακόμα τα στοιχεία που θα τους κάνουν μοναδικούς τα επόμενα χρόνια αλλά για πρώτο βήμα αρκεί. Ένας της παρέας, βραχύβιο μέλος και ο πιο μονόχνωτος απ’ όλους, θα κυκλοφορήσει το δικό του demo, ποτισμένο από escapism και αγνή μισανθρωπία. Ο ILDJARN είναι μια απ’ τις πιο μοναδικές περιπτώσεις του χώρου, χαράσσοντας μια πορεία αδιαφορία για τους πάντες και τα πάντα και παρουσιάζοντας μια αντιμουσική πρόταση ασχήμιας, χωρίς οποιαδήποτε περιττή φιοριτούρα. Κοπάνημα και ξύσιμο ΜΟΝΟ.
-
THE MEDITERRANEAN: Μετά τη βόμβα “Passage…” οι ROTTING CHRIST προετοιμάζονται για μεγαλύτερα πράγματα, προετοιμασία η οποία θα αποφέρει δύο πολύ ωραίες κυκλοφορίες το “Ade’s Winds” demo (που έχει την αγαπημένη μου εκτέλεση του αγαπημένου μου “Fourth Knight of the Revelation”) αλλά και το “Dawn of the Iconoclast” 7’’. Αξίζει να ρίξετε μια αυτιά και στα πηχτά σκοτάδια της κασετούλας των OSCULUM INFAME, μιας περίπτωσης από τη Θεσσαλονίκη που τελικά δεν κατάφερε να προχωρήσει παραπέρα. Αυτό όμως που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ (λέμε τώρα) να κάνετε, αν δεν το έχετε ήδη, είναι να τιμήσετε το παρθενικό EP των γειτόνων και ηρώων MORTUARY DRAPE.
That’s all folks 
28 Likes
Το Mortuary Drape νόμιζα πως ήταν 1993. Θεικό!
1 Like