1992
Οριακά εκτός :
)Ειδική περίπτωση "Rotting Christ - Ade’s Winds " ,είναι μόνο 11 λεπτά… αλλιώς καρφί 5αδα !!
Πρωτοδισκάκιας alert, ούτε οι αδελφοί Cavanagh δε θα το βάζανε πρώτο. 
Εντωμεταξύ, συνειδητοποιώ ότι αυτό το αφιέρωμα θα καταλήξει πραγματικά να συμπεριλάβει (άντε, να μην πω οτιδήποτε) ένα τεράστιο, ΤΕΡΑΣΤΙΟ, μέρος της μουσικής που κυκλοφόρησε ανεξαρτήτως είδους. Και ΟΚ, απ’ τη μία λυπάμαι που εκ των πραγμάτων δεν προλαβαίνω να ακούσω (ή να ξανακούσω για να μην αδικήσω) όλα αυτά που ξέρω ότι κατά 99% θα μου αρέσουν κιόλας, αλλά από την άλλη ξέρω ότι αυτό θα υπάρχει σαν αρχείο εδώ για τα επόμενα πολλά-πολλά χρόνια. Σαν τον πατέρα μου που αγόραζε/μάζευε βιβλία κι απλά τα στοίβαζε σε μία βιβλιοθήκη και τον ρωτούσα εγώ: “και πότε θα τα διαβάσεις όλα αυτά;”, και μου λεγε “στη σύνταξη, παιδί μου, στη σύνταξη”. Ε, κι εγώ στη σύνταξη με φαντάζομαι αραχτόοοο χωρίς υποχρεώσεις, με ακουστικά στ’ αυτιά, να μη μ΄ενδιαφέρει τίποτα κι απλά ν’ ακούω, ν’ ακούω, ν’ ακούω λίστες!
Αμελείς το γεγονός ότι δε θα βγούμε σε σύνταξη ποτέ πιθανότατα
Μπα πανάθεμά σε, με άγχωσες. 1993.
Οι αδερφοί Cavanagh, ειδικά τώρα πια, σίγουρα δεν θα το έβαζαν πρώτο γιατί είναι σκατόφλωροι που ντρέπονται για το μέταλ παρελθόν τους και προτιμούν να μην ασχολείται άνθρωπος με τους Radiohead από τα λιντλ όπως έχουν καταντήσει. Εμείς όμως που είμεθα μερακλήδες άνθρωποι, μη κομπλεξικοί, γιατί να μην τιμάμε ένα από τα κορυφαία doom/death ντεμπούτα όλων των εποχών, δεν κατάλαβα δηλαδή.
Το τιμάμε, αλλά μπόρεσαν και (πολύ) καλύτερα.
Κι εγώ θα το τιμήσω, αλλά (όπως θα γράψω και σε λίγο) αν αυτό πάρει πρωτιά, τότε το “Pentecost III” που ανήκει;;; Στα αστέρια;;;;;;;
Ασχολήσου οπωσδήποτε Fenian brother. Φανταστικό progressive thrash, από τα λίγα θετικά πράγματα που έγιναν στη Ρωσία τη δεκαετία του '90.
Will do mate, δεν έχω παρακολουθήσει καθόλου ρωσικη σκηνη - εκτος απο τα καταπληκτικα funeral doom που βγαζει συχνα-πυκνα.
Ελπίζω να μην είσαι καμιά τζιγκολελέτα που δεν θα βάλει Scald, έτσι;
Τζιγκολελετα is my middle name!
(Τους γουσταρω)
Τα αδερφια Καβαναχ, και ειδικα ο ενας, εχουν κανει αρκετες μαλακιες, αλλα το να ντρεπονται επειδη επαιζαν μεταλ ισως ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν κανει, ποσο μαλλον που καταφεραν να παιξουν φοβερες μουσικαρες μετα απο τα πρωτα κριντζι ντεμος που εβγαλαν.
Τα πες και ηρέμησες, εύγε 
ΕΠΙΛΟΓΑΡΑ 
Σε αντιθεση με σενα μαλλον 
χιλια εννιακόσια - ενενήντα δυο - μαζί αυτό το χρόνο
sorry λαθος forum. ολα τα παρακατω γράφονται υπό την επήρρεια του Out of The Cellar των θεών Ratt
Dream Theater - Images and Words
συναισθηματική επιλογή, 3ος δίσκος που αγόρασα στη ζωή μου, το άκουσα σε ρυθμό καψίματος, ξέρω που πέφτει και η παραμικρή νότα. Σπάνια το ακούω πλέον ( εως ποτέ) αλλα θα είμαι πολύ άδικος μαζί του αν δεν το βάλω πρώτη θέση εδώ, καθώς με καθόρισε σε τεράστιο βαθμό σαν ακροατή.
Depressive Age - First Depression
ανατολικογερμανοί λέει, Late to the thrash party λέει, μα και ένας διάχυτος αέρας Progressive λέει, σκοτεινιά λέει, πόσο μοναδικοί σαν μπάντα λεει, μια φωνή που κανονικά δεν θα έπρεπε να λέει και ΔΙΣΚΑΡΑ ΛΕΕΙ. στη συνομοταξία Secrecy, Deathrow, End Amen, Jester’s march πέφτουν μέσα στο φτωχό μυαλό μου οι Depressive Age δηλαδή Prog Μεν αλλα με έντονο thrash στοιχείο και σχεδόν kαμία σχέση με αμερικάνικη Prog σκηνη . είναι σίγουρα μια από τις πιο μοναδικές μπάντες που έχω ακούσει, 4 δισκάρες με μόνο πρώτο δεύτερο να έχουν καποια μικρή συνάφεια μεταξύ τους. Είναι σίγουρο ότι είχαν μια προσωπικότητα μέχρι τα ουράνια, ήταν και είναι στριφνοί για τους πολλους αλλά δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όσοι έχουν ασχοληθεί μαζί τους τους λατρέυουν, δεν είναι απλά μια μπάντα που αρέσει καπως. Η λατρεύεις και νιώθεις εσσαεί ή σου περνάνε αδιάφοροι και δεν ξανασχολείσαι ποτέ.
Blind Guardian - Somewhere Far Beyond
Δισκος που λατρευα και θα λατρευω στον αιώνα τον άπαντα. Ατμόσφαιρα και φωνή εντελώς trademark, αγαπημένες πολυφωνίες, ματζόρε που όχι απλά δεν με κουράζουν αλλά εγω ο μινοράκιας τα λατρεύω και μια σειρά απο κομματάρες που δεν ξέρω ποια προτιμώ περισσότερο από τις άλλες.
Bolt Thrower - The IVth Crusade
ήδη από την προηγούμενη δισκάρα οι Bolt Thrower έχουν βρει το στυλ που τους ταιρίαζει περισσότερο και που είναι καλύτεροι ( λατρεύω τα δυο πρώτα και τα θεωρώ δισκάρες αλλα τόσο το Warmaster όσο και αυτό εδώ είναι συγκριση Μιγιαγκι εναντίον Σιλβερ και Κριζ ταυτόχρονα στην περιφημη σκηνη του Karate Kid III). Πέφτουν λίγο ακόμη οι ταχύτητες, ανεβαίνει και άλλο η ατμόσφαιρα, η σύνδεση που είχε ο προκάτοχος με το Realm of Chaos εδώ απλά δεν υφίσταται πλέον και οι θρυλικοί Άγγλοι συνεχίζουν το μαγικό σερί τους στην αιωνιότητα που θα γράψει 8 συνολικά δισκάρες χωρίς μέτριο κομμάτι. θα μου πειτε “ρε Chaos μετά πρακτικά βγάλανε τον ίδιο δίσκο άλλες 4 φορές” και εν μέρει θα συμφωνήσω, μετα θα διαφωνήσω και μετα θα αναφωνήσω πως οι Bolt Thrower δεν ειχαν καμία μα καμία αναγκη να εξελιχθουν περαιτέρω. βρήκαν το στυλ τους ( ολόδικο τους) έχτισαν σε αυτό και το σερί οπως και να αναγνωστεί ειναι μοναδικό! fire in the hole! 
Demolition Hammer - Epidemic of Violence
ο πιο τσιτωμένος thrash δισκος που βγήκε ποτέ ( ναι , πιο τσιτωμένος και από Dark Angel. ίσως να το φτάνουν κάτι παλληκάρια του 1991 που αν αξιωθώ ποτέ θα αναφερθώ καποια στιγμή) και δεν είναι death metal, αλλά στέλνει το 99% του death metal για τσάγακι από την ακρότητα
honorable mentions απειρα και απλά δεν γίνεται αλλά θα κάνω ένα και μονο , για το πιο ομορφο demo ολων των εποχών που τελικα βγήκε official album, το ακριβές ανάλογο μουσικά του Script for a jester’s tear για τα 90ς
Μαλάκα σου έχω πει ότι πρέπει να κάτσεις να δεις Cobra Kai ε
ειδα τρεις πρωτους κυκλους και μετα δεν την παλεψα, αφου ξερεις δεν το εχω με σειρες…
Τι να σε κάμω…