εσυ να ακουσεις αυτην εδω την δισκαρα που σχεδον την εχωσα πεντάδα
Τώρα το θυμήθηκες!
Του χρόνου πάλι
εχει μαλλιασει η γλωσσα μου.
να το πω και δημοσια , το προτιμώ απο ΟΛΑ τα Atheist 
edit: ακομη 1992 εβδομαδα ειναι, πρακτικα προλαβα
Ε, τώρα θα το βάλω όμως
ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΞΩ ΜΕΤΑ
Delenda Carthago θα αναφωνήσω 
Ώπα ρε Χάνιμπαλ ναούμ
Ε μαλάκα ας κόψουμε το σπαμάρισμα
εκανα οσα ποστ δικαιουμουν οσο ημουν absent, λογικα παλι λαγουμι μεχρι την επομενη Κυριακη και εφοσον πεφτει το death metal δεν θα σπαμαρω, εκτος αν κανενας αμφισβητησει την κυριαρχια Tool και Gojira στα 00ς
Cato the Elder παρακαλώ
1 Like
Για τον Owl το καλύτερο τους . Τέλεια αναλογία κατατονικής ατμόσφαιρας και τεχνικής , το Silent Enigma ας πούμε έχει την ατμόσφαιρα αλλά υστέρει στα ρίφ το Serenade το αντίστροφο (εννοείται μου αρέσουν και τα δυο παρολαυτα ε) , το Crestfallen χτυπάει το σημείο G , με μελαγχολεί και συγχρόνος
θέλω να κάνω Headbanging (Δύσκολο να μπει σε λέξεις). Όταν το ακούω πάντα μου αφήνει μια πικρή γεύση γιατί ποτέ ξανά δεν θα πιάσουν τόσο υψηλά στάνταρ… (Αν κάθεσε και απορείς , μη το κάνεις έχω περίεργο γούστο το χω πεί!! 
).Το Pentecost III όντως φτάνει κοντά…αλλά προτιμώ το Crest…
Στην πλειοψηφία των σάιτ 1992 και γω αυτό το έτος το θυμόμουν.
Ρώσοι…μεγάλοι παίχτες , ένα αλπουμ έχουν δυστυχώς αλλά είναι ΜΠΟΜΠΑ.
3 Likes
@anhydriis δε θα προλαβω να ψηφισω μεχρι τα μεσανυχτα. Υπαρχει καποια πιθανοτητα παρατασης; Οχι τεταρτου…
2 Likes
Μπαίνεις στη φόρμα. Γράφεις πέντε δίσκους και ένα εξώφυλλο. Πατάς υποβολή. Απαιτούμενος χρόνος: 15 δευτερόλεπτα μάξιμουμ.
3 Likes
To 1992 ηχογραφήθηκε. Κυκλοφόρησε Μάιο του 1993.
https://www.metal-archives.com/albums/Аспид/Кровоизлияние/140845
https://www.discogs.com/master/813312-Аспид-Кровоизлияние
https://rateyourmusic.com/release/album/аспид/кровоизлияние/
Εννοω οτι δεν εχω προλαβει να αποφασισω εξυπνε 
2 Likes
Ε ναι μονο 6 μερες και 20 ωρες ειχες (!)
2 Likes
Μπορώ να σου βάλω καμιά 10αρια σαιτ που το χουν 92… ΤΕΣΠΑ δεν αλλάζει κάτι ,τι 92,τι 93
Αν πήγαινε για ψήλες θέσεις να το χαμε το ντιμπειτ τρ δεν αξίζει…
Δε θα θελα να μουν βοηθος δικαστικού αντιπροσώπου στο εκλογικό τμήμα που ψηφίζεις😝
Θα ηθελες ομως να ησουν δικαστικος αντιπροσωπος στο τμημα που ειμαι γραμματεας
2 Likes
Τα δικά μου:
Alice in Chains “Dirt”
Από τα εντυπωσιακότερα openers EVER. Μιας και για τα hit-άκια όλοι έχουνε (-με) μιλήσει, εφιστώ την προσοχή σε δύο πιο παραγνωρισμένα κομμάτια: τους στίχους (που εξυμνούν την πρέζα!) του “Junkhead” και τον α-να-τρι-χια-στι-κό τρόπο που κάνει climate η ερμηνεία του Staley στροφή μετά τη στροφή, καθώς και στο ομώνυμο: έχω τρέλα με τις ανατολίτικες κλίμακες γενικότερα, οπότε μπορείτε να καταλάβετε γιατί το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους. Επίσης, μιας και οι ύμνοι για τη φωνή του Staley πάνε κι έρχονται, να ξεχωρίσουμε και το γεγονός ότι μιλάμε για ένα από τα καλύτερα φωνητικά ντουέτα στην ιστορία της rock μουσικής;
Neurosis “ Souls at zero”
Πάμπολλες φορές έχω μιλήσει γι’ αυτόν τον δίσκο -το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία των Neurosis. Είναι ένα συγκρότημα που με έμαθε να “ξανακούω” μουσική αρκετά χρόνια μετά από τις πρώτες και πιο έντονες μουσικές εμπειρίες μου, οπότε τους χρωστάω πολλά. Θέλω να σημειώσω ότι, κατά τη γνώμη μου, η «κλασική» περίοδος των Neurosis δεν ξεκινά με αυτό, μα με το επόμενο “Enemy of the sun”, μιας κι εκεί πρωτοεισήχθη σε τόσο έντονο βαθμό ο τελετουργικός, doom/sludge και ατμοσφαιρικός χαρακτήρας για τον οποίο έγινε γνωστή η μπάντα. Το “Souls at zero”, ωστόσο, είναι πολύ πιο straight-forward, σχεδόν ευκολοάκουστο θα έλεγα, με «ξεκάθαρα» riffs και βρισκόμενο στο μεταίχμιο της πρώτης, hardcore περιόδου τους και της επόμενης, πιο κλασικής. Δεν επανέλαβαν τέτοιο δίσκο, στέκει μόνο του. Αν υπάρχουν κάποιοι τυχεροί (δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε!) που δεν έχουν ακούσει την μπάντα, please, ξεκινήστε από εδώ! Θα συνειδητοποιήσετε αμέσως πόσα έντονα συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν στον ακροατή, με τι αριστοτεχνικό τρόπο μπλέκουν ακουστικές κιθάρες, πνευστά (!) και απεγνωσμένα ουρλιαχτά και πώς σιγά-σιγά εθίζεσαι σ’ αυτό το αποπνικτικό πράμα.
NOFX “White trash, two heebs and a bean”
Ο αγαπημένος μου NOFX δίσκος, μες στο top-3 των αγαπημένων μου skate-punk κυκλοφοριών και τρανό παράδειγμα πώς αυτός ο (επιφανειακά) «χαρωπός» ήχος κρύβει τόση μελαγχολία μέσα του.
Tiamat “ Clouds”
Bolt Thrower “The IVth crusade”
Έχω κόλλημα με τ’ ανατολίτικα riff-άκια (σας το είπα ήδη). Μ’ αρέσουν οι mid-tempo ταχύτητες στο death metal. Λατρεύω τα growls με καλή άρθρωση. Οτιδήποτε έχει επικές μελωδίες μου σηκώνει την τρίχα. Ε, πώς να μην είναι το “The IVth crusade” η αγαπημένη μου Bolt Thrower κυκλοφορία και ένα από τα πιο αγαπημένα μου death metal albums ever; Τα έχει όλα! Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, ούτε ένα filler (πράγμα που δεν μπορώ να ισχυριστώ για άλλα albums τους, όσο και να μου αρέσουν οι Bolt Thrower).
Από death metal:
Summary
Brutal Truth “Extreme conditions demand extreme responses”
Ωραίος ο Aldebaran που το ανέφερε! Θυμάμαι ήταν περασμένα μεσάνυχτα και σ’ ένα τοπικό κανάλι στα Γιάννενα πιάναμε μία καμένη εκπομπή που εξέπεμπε από Άρτα αν δεν κάνω λάθος, που έβαζε metal video-clips (δε θυμάμαι τ’ όνομά της, αλλά θυμάμαι ότι στους τίτλους ακουγόταν το “Parabola” των Tool)! Ε, και κάποια στιγμή μπαίνει αυτό το βάρβαρο πράγμα με κάτι τύπους με ανακατωμένα μαλλιά και μούσια να βαράνε κάτι σωλήνες (!) σε μια παρατημένη οικοδομή (!!). Αυτό ήταν, instant love! Οι Brutal Truth παίζουν ΑΚΡΙΒΩΣ το είδος της extreme μουσικής που γουστάρω: όχι τόσο blast-beat ώστε να βαριέσαι, όσοι groovy ρυθμοί χρειάζονται ώστε να «χορεύεις» σε στιγμές χωρίς να νιώθεις ότι «νερώνουν» το κρασί τους, συνεχείς εναλλαγές ρυθμών με αποτέλεσμα κανένα κομμάτι να μη χάνει το ενδιαφέρον του, διπλά (και τριπλά σε σημεία) φωνητικά, ίσες αποστάσεις από death και grind, τέλεια παραγωγή (Colin Richardson, θεε, τι μας έδωσες στα 90’s), τι άλλο να πούμε; Αυτό το album θα πρέπει να παίρνει πολύ παραπάνω credit απ’ όσο τελικά παίρνει. Επίσης, προσοχή στο κομμάτι “Anti-homophobe”, περιέχει υποσυνείδητα μηνύματα που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν (!).
Cannibal Corpse “Tomb of the mutilated”
Μπορώ να καταλάβω όσους ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοιες μπάντες (και τέτοιοι δίσκοι) «κατέστρεψαν» το death metal. Με την έννοια ότι το «τυποποίησαν» σε αισχρό βαθμό, το «άδειασαν» από οποιαδήποτε υπόνοια σκότους, βιαιότητας ή ατμόσφαιρας είχαν αγγίξει οι Morbid Angel και οι Incantation π.χ. ή ακόμα και οι Deicide και έθεσαν κάποιες διαφορετικές, «απλοϊκές» (θα μπορούσε να πει κάποιος) βάσεις για το πώς θα μπορούσε ν’ ακουστεί (ή και να παίξει κανείς) αυτήν τη μουσική. Σίγουρα, δε βρίσκω κανένα νόημα ν’ ακούω δίσκους των Cannibal Corpse από ένα σημείο και μετά, αλλά το “Tomb of the mutilated” μπορεί να με «κρατήσει» καθ’ όλη τη διάρκειά του με τα hooks του, τα breaks του, κάποια ξεχωριστά riffs του (που όμοιά τους δεν έγραψαν μετά οι Cannibal Corpse) και, φυσικά, τον Chris Barnes που είναι ένα κεφάλαιο μόνος του (και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνω και τους στίχους του).
Και εξώφυλλο, παιδιά, sorry not sorry!
Από black metal:
Summary
Burzum “Burzum”
Sorry not sorry πάλι, αλλά θα έρθετε αντιμέτωποι και με τους 4 πρώτους δίσκους του τις επόμενες χρονιές στις λίστες μου. Ναι, απέχει πολύ από αυτό που τελικά κληροδοτήθηκε σαν «χαρακτηριστικός Burzum ήχος», αλλά οι μοναδικές συνθετικές του ικανότητες ξεχωρίζουν: πολύ απλά κανένας δεν έπαιζε έτσι τότε, εξαρχής ο τύπος κινούνταν σ’ ένα εντελώς ιδιαίτερο, δικό του μουσικό μονοπάτι. Και το riff του “A lost forgotten sad spirit” είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί σ’ αυτήν τη μουσική.
Υ.Γ. Επίσης οι πιο γνώστες, λύστε μου μία αιώνια απορία, ρε παιδιά: τελικά ο Vikernes έπαιζε drums στους δίσκους τους ή χρησιμοποιούσε drum machine; Θα ορκιζόμουν για το δεύτερο αφού πάντα οι ρυθμοί του ακουγόντουσαν αφύσικα μονότονοι κι επαναληπτικοί, αλλά παντού στα sites του «χρεώνουν» και τα drums σαν όργανο.
Darkthrone “A blaze in the northern sky”
Με «έπιασε» πολύ-πολύ καθυστερημένα, κι ας το είχα ακούσει σχετικά νωρίς. Εδώ είχα γράψει ένα καμένο top-10 στιγμών του δίσκου.
Γενικά από rock:
Summary
Sonic Youth “Dirty”
Οι μελωδικές του στιγμές (“Theresa’s sound-world”, “Wish fulfillment”, “On the strip”) είναι το κάτι άλλο. Οι στιγμές που «βρωμίζουν» (“Drunken butterfly”, “Nic fit”, “Purr”), επίσης. Δίσκος που λυπήθηκα που δε χώρεσε στο top-5, το αξίζει και με το παραπάνω. Στην κυριολεξία ΚΑΘΕ κομμάτι και ξεχωριστό album θα μπορούσε να γεννήσει με το ιδιαίτερο στυλ του.
Chumbawamba “ Shhh”
Να τοι πάλι αυτοί μπροστά μας, έχουν αρχίσει να βρίσκουν τον χαρακτηριστικό τους ήχο (αν και θα τον τελειοποιήσουν στο αμέσως επόμενο album). Πιστοί στο να δίνουν στη μουσική τους μία 100% πολιτική χροιά (π.χ. το ντεμπούτο είχε σαν concept τη rock φιλανθρωπία τύπου Live Aids, το δεύτερο είχε αντιεκλογικό χαρακτήρα, το τρίτο παραδοσιακά, επαναστατικά τραγούδια περασμένων εποχών κλπ.), εδώ οι Chumbawamba κριτικάρουν την έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας στη μουσική μέσω της εκτεταμένης χρήσης samples. Τελικά η original εκδοχή του δίσκου (αν και σήμερα μπορεί να βρεθεί) δεν κατάφερε να βγει στο εμπόριο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αναγκάζοντας το συγκρότημα να ξαναδουλέψει τις συνθέσεις του και να τις τιτλοφορήσει κάτω από τον ειρωνικό τίτλο “Shhh”. Γεγονός παραμένει πως μιλάμε για ένα πολύ-πολύ καλό album, γεμάτο instant hits (“Big mouth strikes again”, “Behave”, “Snip snip snip”) και τίγκα στην εναλλαγή των μουσικών στυλ, ε: folk, pop, rock, hip-hop, ηλεκτρονική οι Chumbawamba δείχνουν να έχουν απέραντους μουσικούς ορίζοντες. Για όσους δεν έχει τύχει να τους ακούσουν, να πω ότι εδώ η μπάντα έχει αρχίσει να παίρνει την πιο «γνωστή» μορφή της (η συχνή χρήση της τρομπέτας λείπει μόνο): 2 διαφορετικές γυναικείες φωνές, 3-4 ανδρικές, της ποικιλίας το κάγκελο.
Warrior Soul “Salutations from the ghetto nation”
Ο ορισμός του καλοπαιγμένου hard rock για ‘μένα.
Rage Against the Machine “Rage Against the Machine”
Ίδια φάση με το “Ten” των Pearl Jam. Δεν είναι από τους δίσκους που με τρελαίνουν σε ΤΕΤΟΙΟ βαθμό, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ και τη γοητεία τους. Με κουράζουν σε μεγάλο βαθμό κάποια κομμάτια -νιώθω ότι τραβάνε πολύ χωρίς λόγο.
Από metal:
Summary
Megadeth “ Countdown to extinction” (παίζει να ‘ναι το αγαπημένο μου Megadeth και το ομώνυμο απ’ τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια (και τι μπασογραμμή!) αν και δεν το βλέπω ν’ αναφέρεται καθόλου συχνά)
Pantera “ Vulgar display of power” (να γίνω λίγο αιρετικός και να πω ότι το “Vulgar display of power” είναι ίδια φάση με το “Facelift”, δηλαδή το πρώτο μισό δεν μπορεί να συγκριθεί με το δεύτερο κι αυτό κάνει μπαμ στην ακρόαση του δίσκου)
Kyuss “Blues for the red sun”
Faith No More “Angel dust”
Ministry “Psalm 69: The way to succeed and the way to suck eggs” (είστε κι εσείς από αυτούς που τρώτε φρίκες όταν πετυχαίνετε ανυποψίαστοι σκηνές σε ταινίες που τις έχετε ακούσει ΠΡΩΤΑ σε samples; Κλικ.)
Dream Theater “Images and words”
Blind Guardian “ Somewhere far beyond” (ενώ δε μ’ αρέσει το power, δεν μπορώ ν’ αντισταθώ σε κανένα κομμάτι του)
W. A. S. P. “ The crimson idol” (cheesy σε σημείο αηδίας, αλλά ωραίο, ρε παιδιά)
Kreator “ Renewal” (δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το “Renewal” είχε κυκλοφορήσει τόσο νωρίς. Μία σκέψη: αποτελούν οι Kreator την πρώτη από τις (ευρωπαϊκές κυρίως) metal μπάντες που στα 90’s τόλμησαν να πειραματιστούν αλλάζοντας δραματικά το ύφος τους, δεχόμενοι κατηγορίες περί «ξεπουλήματος» από τους παραδοσιακούς οπαδούς τους; Δε μου έρχονται άλλοι πρώτοι στο νου. Στα του δίσκου, λατρεύω την «ξεραΐλα» του και το industrial touch που έχει, τα κοφτά riffs και τις υποβόσκουσες μελωδίες. Μετά το “Extreme aggression” αποτελεί την αγαπημένη μου Kreator κυκλοφορία)
Μία ξεχασμένη hardcore δισκάρα:
Summary
108 “Holyname”
Υπήρχε κάποτε (υπάρχει μήπως ακόμα; Ιδέα δεν έχω) αυτό που ονομάστηκε «krishnacore», δηλαδή το hardcore συγκροτημάτων ταγμένων στις διδαχές του Κρίσνα! Οι 108 ήταν η κατεξοχήν μπάντα αυτού του είδους και τα CD που βγάλανε στις αρχές των 90’s ήταν όλα πολύ αξιόλογα με αποκορύφωμα, όμως, το ντεμπούτο. Ένα τέταρτο δίσκος στην κυριολεξία, αλλά σφύζει από οργή, τσίτες, beatdowns και ινδουιστικές τελετουργίες (!). ΟΚ, λίγο στρεβλό το αντικαπιταλιστικί/αντικαταναλωτικό τους μήνυμα, αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τις αγνές τους διαθέσεις.
3 ελληνόφωνα:
Summary
Παύλος Σιδηρόπουλος “Τα μπλουζ του πρίγκηπα”
Κρίμα κι άδικο που δεν είδα καμία αναφορά! Στο τσακ δεν το έβαλα πεντάδα, πραγματικά! Σπιτική ηχογράφηση των αρχών των 80’s (άσχετο αν κυκλοφόρησε το ’92), ένας πρωτοποριακός (ή τουλάχιστον εγώ δεν έχει τύχει ν’ ακούσω κάτι ανάλογο) συνδυασμός των δυτικών blues και της ρεμπέτικης μουσικής. Το τρομερό σ’ αυτά τα τραγούδια (πέρα από τη συναισθηματική τους φόρτιση μιας και είναι σαν ν’ ακούς τον μακαρίτη δίπλα στο κασετόφωνο με την κιθάρα του, τα λάθη του κλπ.) είναι ότι κάνουν πολύ δυσδιάκριτο τον διαχωρισμό μεταξύ των δύο ειδών μουσικής. Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που ο Σιδηρόπουλος έχει ενσωματώσει κλίμακες, πατέντες, ρυθμούς, ηχοχρώματα φωνής κι από τους δύο κόσμους, τα χώνεψε καλά-καλά λες και τα έπαιζε μια ζωή και τα δύο, και τα γέννησε ξανά σαν να είναι ένα και το αυτό. Δεν ξέρω τι φλασιά έφαγε ο άνθρωπος τότε, δεν ξέρω καν γιατί δεν έχει εκτιμηθεί όσο πρέπει αυτός ο πειραματισμός, αλλά εμένα στ’ αυτιά μου μού ακούγονται από άλλο κόσμο τα τραγούδια του εδώ. Καλά, στο σημείο δε που «σολάρει» με τη φωνή του, παραδίδω πνεύμα. Εντάξει, και προφανώς μιλάμε για τραγούδια που στιχουργικά και μελωδικά κουβαλάνε πολύ πόνο μέσα τους, έτσι; Τρομερή ηχογράφηση, από τα πιο ξεχωριστά πράγματα που άκουσα ποτέ μου, δίσκος που ταιριάζει στο Album exhchange του JTN, βασικά, να το ‘χω στο νου μου!
Ναυτία “Ευρωπαϊκή αναγέννηση ”
Αν κανείς ρωτήσει «πώς ακουγότανε το 90’s ελληνικό πολιτικοποιημένο hardcore;», αυτόν τον δίσκο δώστε του. Δεν πλησιάζει το σκοτάδι των Ξεχασμένη Προφητεία ή των Χαοτικό Τέλος, αποφεύγει να μεταλλοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό όσο οι Ανάσα Στάχτη, άρα μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι είναι ό,τι πιο ενδεικτικό υπάρχει στο κλασικό hardcore PUNK. Και το πολιτικό τους εκτόπισμα, μεγαλύτερο όλων, ε.
Βανδαλούπ “Ένα ηχητικό fuck- off” demo
Μετά από τόσα χρόνια έχω καταλήξει ότι οι Βανδαλούπ μάλλον ήταν η καλύτερη ελληνική μπάντα που έπαιξε ΣΚΕΤΟ PUNK -χωρίς άλλα ταμπέλες πιο πριν, βλέπε anarcho-punk, street-punk, hardcore ή οτιδήποτε άλλο. Prove me wrong. Και είναι απορίας άξιο που σε τέτοιες αποτιμήσεις δύσκολα θα μας έρθουν πρώτοι στο νου. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι συνειδητά οι Βανδαλούπ επέλεξαν ακριβώς να μην ενταχθούν ποτέ πολιτικά σ’ αυτό που συνήθως μνημονεύουμε ως «πολιτικοποιημένο ελληνικό punk» από τη μία, κι από την άλλη ποτέ δεν είχαν πάρε-δώσε και με εμπορικές φάσεις βέβαια. Ήταν σαν ν’ ακολουθούσαν έναν δικό τους δρόμο, ενάντια στη «σοβαροφάνεια» (που έλεγαν οι «πλατειακοί» punks), αλλά κι όχι ακριβώς «χύμα» (που λέγανε οι «πολιτικοποιημένοι»). Τέλος πάντων, το πρώτο τους demo έχει την ιδιαιτερότητα (σε σχέση με το ντεμπούτο CD που θ’ ακολουθήσει) να έχει πιο πολλές rock ‘n’ roll και garage επιρροές, και παρά τον πραγματικά κακό ήχο το ταλέντο τους δεν μπορεί να κρυφτεί. Πραγματική ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ στους στίχους (κι αν θα φας από 'κείνα τα μήλα/θα τον δεις τον Χριστό με αρβύλα/και θα πάψεις επιτέλους τη γκρίνια/ίσως κάποια μέρα πας στον ουρανό με πατίνια), τραγούδια-σφηνάκια με εντελώς μνημειώδεις φωνητικές γραμμές και γενικά μία τεράστια ωριμότητα στο πώς να συνθέτουν τραγούδια αυτού του στυλ.
Τα EPs:
Summary
Anathema “Crestfallen”
Καλύτερο απ’ το “Serenades”, χειρότερο από το “Pentecost III”. Οι Anathema με Darren ΓΑΜΟΥΣΑΝ. Αλλά ας τα πούμε στο “Pentecost III” αυτά που παραμένει ένα αξεπέραστο, γαμημένο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
Contropotere “ Solo selvaggi”
Αιωνία τους η μνήμη, δε θα τους ξαναδούμε σ’ αυτό το παιχνίδι. Οι Contropotere αποχωρούν όπως τους αξίζει: μ’ ένα EP που τα τραγούδια του, ένα προς ένα, επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω την ολοένα και πιο ταλαντούχα και πειραματική εξέλιξη ενός «τυχαίου» crust συγκροτήματος της νότιας Ιταλίας: οι τύποι χώνουν οπερετικά φωνητικά και θεσπέσιες μελωδίες, doom riffs που εξελίσσονται σε χορευτικές, industrial tribal-ιές, rock-άδικες εισαγωγικές μπασογραμμές που θα ζήλευαν πολλοί «μεγάλοι». Αλλά το καλύτερο το άφησαν για το τέλος: “Briganti”, ένα folk επανασταστικό άσμα, παθιασμένο και ζωντανό σε σημείο να σε κάνει να θέλεις να πάρεις τα βουνά, κι απ’ ό,τι έχω ακούσει πρέπει να βασίζεται σε πραγματικό παλιό ιταλικό επαναστατικό κομμάτι, αλλά δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω το original κάπου τόσα χρόνια. Σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους τα τραγούδια εδώ είναι πολύ μικρότερα σε διάρκεια και «άμεσα», οπότε το προτείνω ανεπιφύλακτα σαν πρώτο άκουσμα.
NOFX “ The longest line”
Αμέ, τι νομίζετε, οι NOFX χτύπησαν δύο φορές μέσα σ’ αυτήν τη χρονιά. Και το “The longest line” δεν είναι όποιο κι όποιο EP -είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του κλασικού EP, αυτού που κάνει και τα 4-5 κομμάτια που (συνήθως) περιέχει να έχουν ξεχωριστή αξία το καθένα. Πάρε τον κλασικό ομώνυμο skate-punk ύμνο, πάρε τα “The death of John Smith” και “Remnants” που δείχνουν ότι οι NOFX μπορούν να παίζουν ακόμα και «τεχνικά», πάρε το (προσωπικό αγαπημένο) “Stranded” για να καταλάβεις γιατί μιλάμε για τη μελαγχολία του skate-punk και, τέλος, πάρε και τον reggae ύμνο “Kill all the white man”. Η πρώτη πραγματικά μεγάλη κυκλοφορία του συγκροτήματος.
Κλασικά, ένα demo:
Summary
Thorns “Trondertun”
Φανταστείτε να ‘βγαινε κανένα full-length τότε. Μόνο αυτό σας λέω.
Soundtrack;;;
Summary
“The last of the Mohicans”
Είμαι άσχετος από αυτά, ζήτημα να έχω ακούσει 2-3 soundtracks στη ζωή μου, αλλά αυτό είναι το μοναδικό που κάθισα κι αγόρασα κανονικά σε CD. 
Με ανατρίχιαζε από μικρό και το soundtrack και η ταινία. Lupin, κάνε ένα post με μεράκι για την ταινιάρα, κι ας την κράξεις, δεν πειράζει.
23 Likes
Χωρίς πολλά πολλά, καθώς δεν έχω ανοίξει υπολογιστή από την Πέμπτη.
1992
Rage Against The Machine - Rage Against The Machine
Kyuss - Blues for the Red Sun
Megadeth - Countdown to Extinction
Sonic Youth - Dirty
Prodigy - Experience
19 Likes
Είναι κάποιες μπάντες που γράφω γι’ αυτές, ξαναγράφω, 1,2,3,4 άλμπουμ και ποτέ δεν μπορώ να αποδώσω στο χαρτί πόσο σημαντικοί είναι για μένα και πόσο τους αγαπώ.
Επίσης είναι κάποιες μπάντες που δεν τους το’ χα να μου αρέσουν ακόμα τόσο πολύ, πχ Dream Theater που δεν ακούω παρά σπάνια πλέον. Κι όμως. Ακόμα κι αν δεν μπαίνουν ψηλά στις λίστες μου.
8 Likes