Είναι από τους δίσκους που κάνω κρα να βρίσκω, ακόμα κι από τότε που ήταν η χρυσή περίοδος του είδους - καλά, πόσο μάλλον σήμερα.
Με την Κάρι δεν έχω ασχοληθεί έξω από 3rd. Έχω την αμυδρά υποψία ότι ο τωρινός προσανατολισμός της δεν είναι ακριβώς για μένα.
Υπέροχα χουχουλιάρικο ακουστικό folk, ιδανικό για χειμωνιάτικες νύχτες με κοκκινο κρασί, με το αμόρε μαζί, you get the picture!
Χμμμμμ βρε λες; Κάτι μου κάνει αυτή η περιγραφή τώρα.
Με γαμάς λίγο.
ΟΚ, δώστε τα εύσημα όμως και για THERGOTHON.
Τσέκαρε εδω δυο λογάκια για το τελευταίο:
@ChrisP θεοί Thergothon, τους ανεφερα κι εγώ ρε, @OwlKitty θρυλική πεντάδα.
Τι όμορφα τα mini reviews δεν τα είχε πάρει το μάτι μου… Στις κριτικές δεν μου εμφανίζει κάποιο section με όλα, που τα κρύβετε?
Στο section με τις κριτικές, εμφανίζονται χρονολογικά μαζί με τα κανονικά, χωρίς την ένδειξη.
Στην κεντρική, από την 9δα που εμφανίζεται, η κάτω δεξιά θέση είναι για τα μινι, έχει και τη σχετική R! στάμπα. Αν κανεις εκεί κλικ σου βγαζει το συγκεκριμενο μαζι με τα υπόλοιπα του μήνα από πάνω του για να scroll-αρεις.
Σε σελίδα συντάκτη στο τμήμα κριτικές, γράφει τι είναι μινι και τι οχι από τα εκαστοτε.
πχ Ιούνιος 2023
Kαι τα δύο αλμπουμάρες είναι ρε.
Απλώς είναι αφέστατα πιο “προσεγμένος” δίσκος το Sky Valley που, προσωπικά, τον προτιμώ οριακά.
Ο μόνος λόγος που δεν χώρεσε στην 15αδα μου είναι γιατί, σε σχέση με το “Blues…” που, μετά το -απλά οk - “Wretch” έσκασε σαν δυναμίτης, στο Sky Valley απλά τελειοποίησαν την - ήδη ψιλοτέλεια- φόρμα !τους. Εdit: Aσε που το Blues έχει και Nick Oliveri!
Πάμε μπαμ μπαμ πενταδούλα:
5. Amorphis - Tales From The Thousand Lakes
Το μελωδικό death metal όπως θα έπρεπε να είναι σε έναν δίκαιο κόσμο. Οι Φινλανδοί ξεκινούν την δυναστεία τους εδώ πέρα (άσχετα που εγώ αγαπώ και τα προηγούμενα), με έναν ακαταμάχητο συνδυασμό μελωδίας και ατμόσφαιρας προσφέροντας ένα σκοτεινό κοκτέηλ που έχει απ’όλα μέσα (και ντεθ και ντουμ και λίγο φολκ και λίγο προγκ, μέχρι και έπικ αέρα αραιά και που). Αξεπέραστο!
4. Savatage - Handful Of Rain
Ο πιο υποτιμημένος δίσκος Savatage έχω την εντύπωση, προσωπικά όμως είμαι εξαιρετικά δεμένος με σχεδόν κάθε κομμάτι εδώ. Ο Σκόλνικ δίνει ρεσιτάλ, η σκιά του Κρις πέφτει βαριά σε κάθε κομμάτι, οι μπλουζ πινελιές εκτοξεύουν το σύνολο και το Alone You Breathe, το οποίο γράφτηκε από τον Τζον για τον αδερφό του, κλείνει τον δίσκο και κάνει κομμάτια την ψυχή μου κάθε φορά. Συγκλονιστικό song writing (και η καλύτερη απόπειρα για να παιχτούν Queen στο heavy metal).
3. Incantation - Mortal Throne of Nazarene
Καλές οι Σουηδίες, οι Φλόριντες και οι Ολλανδίες, αλλά εδώ οι τιτάνες Incantation συμπυκνώνουν το πως πρέπει (για εμένα τουλάχιστον) να ηχεί το death metal. Ένα υποβλητικό, βλάσφημο, απειλητικό αριστούργημα, ένας δίσκος που ακόμα και τώρα με κάνει να νιώθω άβολα σε κάθε ακρόαση. Άφταστη κορυφή.
2. Running Wild - Black Hand Inn
Είμαι τελειωμένο fanboy RW και αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Πρέπει να πω κάτι άλλο; Άντε, απλά ας προσθέσω πως τέτοιο δίσκο δεν έγραψε άλλη heavy/power στα 90ς. Μόνοι τους και όλοι σας!
1. Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas
Η αρχή και το τέλος της ακραίας μουσικής στο δικό μου σύμπαν.
Που ειναι ο θειος Neil; Εμεινες στα '70s;
Η αλήθεια είναι πως μετά το Harvest Moon τον έχασα τον θείο (τον ξαναβρήκα στα 3-4 τελευταία του αλλά πρακτικά 90ς, 00ς και 10ς δεν κατέχω).
Wow <3
Έχει κάποια φοβερά άλμπουμ μετά το Harvest Moon στην περίοδο που αναφέρεις.
Mirror Ball, Silver & Gold, Greendale, Prairie Wind, Le Noise, Psychedelic Pill τα προεξέχοντα θεωρώ.
ετσι ημουν οταν διαβασα τι ειπες για νιρβανα
Τι κόλλημα έχετε φάει, μωρέ, με τους νιρβάνα…καλοί αλλά μέχρι εκεί 
@JTN απαιτώ διπλα σε δίσκους που ποστάρεις να παραθέτεις και κανένα genre μπας και, ποτέ δεν ξέρεις.
τι genre ειναι ο σπηλιάς;
