1994 λοιπόν, ή αλλιώς η χρονιά που ο Μπακα-τσίας έκανε πλάκα σε κάτι γατάκια τύπου Ρέτζι Μίλερ, Πίπεν και ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έχασε το πέναλτι.
1. Pantera - Far Beyond Driven
Αυτό ήταν το πιο “για μένα” Pantera. Εζεχνε Sabbath, Rock n Roll και Bourbon. Βαρύς ήχος, κολλητικά ριφφ, ο απόλυτος μαστουροκάφρος στα φωνητικά κι ένας τσαντιλας να βαράει χωρίς έλεος τα τύμπανα. Ο δίσκος μου έβγαζε πάντα μια αίσθηση πολύ ακραίου ήχου παρά το ότι η βάση των κομματιών του δεν είναι καθόλου. Μπορεί να φταίνε τα αυτιά μου αλλά υπάρχει στο far beyond μία πονηρά κρυμμένη, υποβόσκουσα κάτω από πολλα κιλά τσαμπουκαλομεταλοσύνης, grungeίλα από το Seattle, που το ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά. Αγαπημένο κομμάτι εκτός των τεσσάρων πρώτων το Slaughtered. Νομίζω παρεμπιπτόντως ότι αυτός είναι και ο μοναδικός τους νούμερο ένα στα αμερικάνικα charts.
2. The Offspring - Smash
Το Self Esteem είναι ο βασικός λόγος που σταμάτησα να ακούω jeronimo groovy και Ace Of Base και πήγα στο δισκοπωλείο για πρώτη φορά (ένα πολύ γνωστό στη Νέα Ιωνία) για να πάρω “σκληρό δίσκο”. Δεν το είχε, αλλά είχε το Nevermind. Λίγες μέρες μετά πήρε το Smash η κόρη των κολλητών των γονιών μου. Ακόμα σπίτι μου είναι το cd, τώρα το έχω και σε γαμάτο πορτοκαλί βινύλιο. Αγαπημένα κομμάτια τα Bad Habit, Self Esteem, Gotta Get Away, Come Out and Play, Genocide, So Alone, Smash, καλά σταματάω. Μεγάλο απωθημένο που δεν ήρθανε στα 20 χρόνια του που παίζανε όλο το δίσκο live (του χρόνου είναι τα 30 λέω γω τώρα).
3. Dream Theater - Awake
Ο δεύτερος στη σειρά αυτού του εξωπραγματικού σερί. Ακόμα πιο βαριές κιθάρες από το προηγούμενο (το Mirror ακόμα και σήμερα είναι το πρώτο κομμάτι που βάζω για να τσεκάρω πως ακούγεται ένα ηχοσύστημα). Φοβερές συναισθηματικές αντιθέσεις όταν από τη μία έχεις τα Mirror, Caught n a web και Lie ενώ από την άλλη The silent man, Lifting Shadows off a dream και Space-Dye vest, αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να βρω κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω το πόσο βαθιά μέσα μου είναι χαραγμένο. Δισκάρα.
4. Soundgarden - Superunknown
Αυτός ο δίσκος μου άρεσε παααααρα πολύ όταν ήμουνα πιτσιρικάς και μου αρέσει ακόμα περισσότερο τώρα που δεν είμαι πια πιτσιρικάς. Οι κομματάρες του είναι από τις καλύτερες μιας ολόκληρης σχολής (αν και για μένα ξεφεύγει πολύ από τη σχολή που θεωρητικά αντιπροσωπεύει). Ξεκινάει και σε παρασέρνει από το πρώτο riff και μετά μπαίνει το My wave που σηκώνει από την καρέκλα του ακόμα και έλληνα μεγαλο-υπουργό. Το Fell on Black days πραγματικά νομίζεις ότι το έβαλε ο Cobain κατευθείαν στο μυαλό του Cornell, η doom Sabbathίλα του Mailman από αλλού…
Το Spoonman θα μπορούσε να είναι ο λόγος που πήγε κι έβγαλε ο Dave το Powertrip, the day I tried to live κομματάρα με φοβερούς στίχους, και φυσικά ένα από τα κορυφαία κομμάτια της εποχής εκείνης το Black hole sun.Το αποτύπωμα του δίσκου αυτού το βλέπεις ακόμα και σήμερα (παράδειγμα οι δικοί μας Villagers πόσο φαίρνουν στο μυαλό μου το Fresh tendrils). Ο μεγαλύτερος δίσκος μιας μεγάλης μπάντας.
5. Emperor - In The Nightside Eclipse
Ο σημαντικότερος black metal δίσκος που βγήκε ποτέ για μένα, άλλαξε την ιστορία του και άνοιξε το δρόμο για τη μεγαλύτερη στιγμή του είδους με τον επόμενό τους δίσκο. Το μισό black που μου αρέσει γράφει κάπου Emperor ή Dissection. Το I am the black wizards είναι το πρώτο hit με blast beat. Πρόσφατα παρατήρησα ότι ο Ihsahn όταν έγραφε αυτό το δίσκο δεν ήταν ούτε 18 χρονών. Πως, μα πως όμως??? Επρεπε να περάσω τα 40 αλλά τελικά θα συμβεί το θαύμα τον Απρίλη…
6. Queensryche - Promised Land (Για μένα ο πιο συναισθηματικός δίσκος των Queensryche)
7. Machine Head - Burn My Eyes (Γυμνάσιο πήγαινα όταν το αγόρασα αυτό σε βυνίλιο, χωρίς να έχω ιδέα τι είναι. Κατέβασα τη βελόνα και ακολούθως το σαγόνι…)
8. Fates Warning - Inside Out (Ο πιο υποτιμημενος δίσκος των Fates για μένα και δεν καταλαβαίνω γιατί.)
9. Green Day - Dookie (πατάς play και ανεβαίνει αυτόματα η διάθεσή σου)
10. Megadeth - Youthanasia (το δεύτερο στη σειρά από τρεις συνεχόμενους υπέροχους δίσκους, ναι και το Cryptic για μένα είναι υπέροχο, που διαφοροποιήθηκαν πάρα πολύ από το μνημειώδες RIP και καλά κάνανε).
Τη χρονιά αυτή βγήκε το live που έχω λιώσει πιο πολύ από οποιoδήποτε άλλο και το ακούω και σήμερα πολύ συχνά “Am I gonna do this by myself, Do it by yourself”. Το unplugged.
Από EP το1994 βγήκε το Terminal Spirit Disease των At The Gates, 5+1 ανεπανάληπτα κομμάτια, 5+1 σοκ που εστρωσαν το χαλί για ένα είδος και μετά και για άλλο είδος κι ακόμα και σήμερα ακούμε δίσκους που ουρλιάζουν Bjorler. Ο τρόπος που ξεκινάει το EP είναι ανατριχιαστικός. Αν ήταν δίσκος θα ήταν σίγουρα στην πεντάδα μου. Εντωμεταξύ στη live εκτέλεση του all life ends ο Lindberg είναι λες και φτύνει την ψυχή του, α και στο Kingdom Fucking Gone.
Σε άλλα νέα το 1994 ο Serj με τον Daron και τον Shavo το ψήσανε να φτιάξουν μπάντα…
