ή μήπως Melvins;;
5 Likes
Επειδή ο @Ian_Metalhead ανέφερε παραπάνω το “Balls To Picasso” - το οποίο συμπεριέλαβα κι εγώ στα honourable mentions - ήθελα να πω πως μάλλον πρόκειται για το πιο παραγνωρισμένο άλμπουμ που συμμετείχε ποτέ ο Bruce. Μιλάμε για δίσκο που περιέχει μερικά καταπληκτικά τραγούδια, τουλάχιστον τα μισά του δίσκου, κι όμως καταποντίζεται στις προτιμήσεις του κοινού.
9 Likes
Να κατηγορείς το Accident και το Chemical γι’ αυτό…
5 Likes
Το Chemical είναι αχτυπητο. Το Accident όμως (σε όρους ποιότητας όχι στυλ) δεν νομίζω πως ειναι και τόσο πολύ ανώτερο από το Balls. Εγω τα εχω για ισαξια.
3 Likes
Ανάποδα τα είπες. 
Το Chemical δεν παιζεται ρε. Ας μην το συγκρινω με Maiden άλμπουμ και φαω ανάθεμα…
6 Likes
Accident και Chemical είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει από το στρατόπεδο των Maiden από το 1988 και μετά, ορίστε, το λέω εγώ 
12 Likes
Για μένα είναι στο ίδιο επίπεδο με τα καλύτερα μέηντεν, καμία ντροπή.
7 Likes
Κι εγω αυτο θα ελεγα, chemical ανετα θα ήταν στα top 5 Maiden.
6 Likes
Αυτή σου η φράση είναι μία μεγάλη αλήθεια, που προσωπικά την ασπάζομαι, ειδικά για το '95 που καταφτάνει. Τότε ήταν το πάθος, το οποίο φυσικά, σε live καταστάσεις αδυνατεί να μην εκφραστεί οπαδικά (να ζήσουμε να μας θυμόμαστε εμάς τους 20 νοματαίους, που στο live των Gamma Ray στη Θεσσαλονίκη το '14 χτυπιόμασταν σα να μην υπάρχει αύριο στα κομμάτια των τριών πρώτων δίσκων και όλοι οι υπόλοιποι 100 [άντε 150 βαριά βαριά] μας κοιτούσαν). Τώρα, όμως, είναι αυτή η όρεξη εκείνων των άλλων δίσκων που συνέπεσε η γνωριμία μας σε μια στιγμή προσωπικής ωρίμανσης και εύρεσης του μουσικόφιλου εαυτού σε αυτούς, του “καινούριους φίλους”, αναδυομένου ενός νέου πάθους.
5 Likes
Δεν εζησες δηλ τον οπαδισμο στους rays το 97 στη σαλονικα;
Του 14 την θυμάμαι μέτρια συναυλια αλλα δε θυμάμαι γιατι.
Είμαι 34. Οπότε, όχι, δεν το έζησα εκείνο το ευτυχές γεγονός. Έζησα, όμως, τον δυναμισμό στο live του '10, όπου ο Kai ήταν και πάλι νέος. Πολύ μπόμπα εκείνη η εμφάνιση και με πολύ κόσμο το Block33. Συγκαταλέγεται μέσα στις αγαπημένες μου συναυλίες.
Το '14, ασχέτως της προαναφερθείσας στιγμής μπροστά στο κάγκελο, ήταν όντως μία μέτρια βραδιά, αφού ο Kai επιβεβαιώθηκε ότι δεν το έχει, πλέον, με τη φωνή του. Συν το ότι ο κόσμος εκείνο το βράδυ ήταν πολύ λίγος. Μπορούσαμε να παίξουμε μπάλα δέκα άτομα σε δύο διαφορετικά ματσάκια την ίδια στιγμή.
1 Like
Πρόχειρα μου έρχονται 5-6 μπάντες που λάτρευα και τώρα απορώ πως τις άκουγα… Οι περισσότερες κινούνται ανάμεσα σε power και epic με τρανό παράδειγμα τους Edguy (που στο gagarin ήταν και η πρώτη μου συναυλία ever)
4 Likes
Συνειδητοποιώ ότι το “Tears laid in earth” των 3rd and the Mortal είναι ιστορικά το πρώτο album της female-fronted/atmospheric metal φάσης; Νόμιζα ήταν το “Mandylion” ή κάτι των Theatre of Tragedy, αλλά τελικά αυτό βγήκε πιο πριν.
4 Likes
Οι Edguy, για μένα, είναι μία άλλη, ξεχωριστή και μεταγενέστερη περίπτωση. Όταν καταπιάστηκα με το power, τους συγκεκριμένους, τους είχα στην άκρη. Ακόμη δεν τους άγγιζα, εκτός από το “Theater of Salvation”, που είναι το αγαπημένο μου. Σήμερα, θα τους πιάσω πιο πολύ απ’ ό,τι τους μεγάλους και παλιούς. Κατά βάση, δύο είναι οι δίσκοι τους, που τους χαίρομαι αφάνταστα και παίζει να παίξουν και σε υψηλές θέσεις στις αντίστοιχες χρονιές τους.
2 Likes
Μιλάς ξεκάθαρα για το hellfire club & το Mandrake 
3 Likes
Ο ένας ειπώθηκε, ο άλλος δε βρίσκεται καν στους δύο που ανέφερες. Ποιοι είναι αυτοί;
Ρε Τόμπι άσ’ τα όλα και έλα κάνε μια βραδιά όπερας κατ’ αποκλειστικότητα σ’ ένα χώρο για 200 άτομα.
1 Like
Ωραιο το hellfire με ιδανικες ποσότητες παουερ χαρντ ροκ ποζερ κ δε συμμαζεύεται
6 Likes
Άστον καλύτερα είναι με Avantasia, το είχε ξεχυλώσει με τα χιουμοριστικά παραλίγο να γίνει ο Σεφερλής του Metal…
Για εμένα ο καλύτερος τους δίσκος.
1 Like
Εγώ αν και ακόμα μου άρεσε που έβαλα να παίξει το Vain Glory Opera, και ακόμα νιώθω πως οι κιθάρες είναι γαμάτες, δεν μου δημιούργησε την επιθυμία να γράψω γι αυτό. Αυτό ηταν το δικό μου αγαπημένο.
6 Likes