Δεν υπαρχει συμβιβασμος σε αυτο ουτε παζάρια. και οι 2 χρονιες ειναι καπαρωμενες
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο με κάθε δίσκο που ακούει καθένας μας, είτε είναι του 1973 είτε είναι του 1999.
Ο δίσκος του 1973 θα αποτελέσει μια βιωματική εμπειρία για μας ως κάτι που κάποιος μας είπε ότι πρέπει να ακούσουμε, και ως εκ τούτου το πλήρως υποκειμενικό και συναισθηματικό bias θα έχει να κάνει με το περιτύλιγμα με το οποίο μας δόθηκε αυτός ο δίσκος, με τις πληροφορίες που έχουμε από ιστοσελίδες και άρθρα, και πολύ συχνά κιόλας με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τον ακούσαμε.
Αντίθετα ο δίσκος του 1999 θα μας φαίνεται ως πιο ισχυρή και δυνατή εμπειρία γιατί για πολλούς από εμάς θα είναι δίσκος που βγήκε όταν ήμασταν στην εφηβεία και ήταν το "κάτι καινούριο " που ανυπομονούσαμε να ακούσουμε από τις αγαπημένες μας μπάντες, ή κάτι καινούριο που ακούσαμε και διαμόρφωσε κάποια μπάντα ως αγαπημένη μας.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι πως κανένας εκ των δύο δίσκων δεν αποτέλεσε μη-συναισθηματικη εμπειρία , κανένας δεν ακούστηκε σε κάποιο κενό δίχως προκαταλήψεις, προσμονή και ιδέες γύρω από αυτόν, και κανένας εκ των δύο δεν μπορεί να κριθεί από εμάς με κάποια αντικειμενικότητα.
Τώρα οκ για σένα η συλλογική εμπειρία μπορεί να έχει μεγάλη βαρύτητα, αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό για όλους. Προσωπικά ας πούμε είμαι 3000 φορές πιο δεμένος με το Animals που βγήκε πριν γεννηθω ή με το A Kind Of Magic που το άκουσα 10 χρόνια αφού βγήκε, από ότι με εκατοντάδες δίσκους που βγήκαν “στην εποχή” μου και δε με άγγιξαν και ιδιαίτερα. Εν γένει συμφωνώ με τον @martian δηλαδή . Κι ας είναι γεννημένος το 1994 που με κάνει να θέλω να του πετάξω μια παντόφλα. Το λεγόμενο vacuum είναι πάντως ανύπαρκτο, πάντα υπάρχει bias είτε μιλάμε για παλιούς είτε για νέους δίσκους.
7 Likes
Δεν είχα καθόλου χρόνο να οργανώσω τη σκέψη μου αυτή τη βδομάδα και φοβάμαι πως θα έχω ξεχάσει κάτι σημαντικό αλλά αυτή είναι η 5άδα που θα ρίξω:
David Bowie – Aladdin Sane
Iggy and the Stooges – Raw Power
Bob Marley & The Wailers – Burnin’
Black Sabbath – Sabbath Bloody Sabbath
Pink Floyd – Dark Side of the Moon
Αυτά που έμειναν οριακά εκτός:
The Who – Quadrophenia
Genesis – Selling England by the Pound
Alice Cooper – Billion Dollar Babies
Thin Lizzy – Vagabonds of the Western World
Και το namedroping για να μου φύγουν οι ενοχές: Vangeliis, BoC, Faust, Marvin Gaye, Lou Reed, Tom Waits, Tangerine Dream, King Crimson , Led Zeppelin, Bruce Springsteen, Stevie Wonder, New York Dolls
12 Likes
Πολύ σωστά! Για μένα η μισή απόλαυση του παιχνιδιού είναι να γράφω και να μοιράζομαι τον ενθουσιασμό μου για τα album που επέλεξα για την πεντάδα (και για κάποια που δεν επέλεξα!) και η άλλη μισή να διαβάζω τι γράφουν οι υπόλοιποι, όσοι γράφουν! Αναφορικά με τα αποτελέσματα, το ότι με τις πέντε επιλογές υπάρχει δυνατότητα να εκπροσωπηθούν, έστω και μεμονωμένα σε κάποιες λίστες, δίσκοι που δεν έχω ακούσει ή δεν έχω προσέξει αρκετά, κάνει το όλο concept ακόμη πιο ενδιαφέρον!
9 Likes
Καλημέρα. Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να ακούσω μουσική το διάστημα που είμαι Ελλάδα οπότε έχω απλώς μια τριάδα να δώσω κ χωρίς σχόλια.
Black Sabbath - Sabbath bloody Sabbath
Genesis - selling England by the pound
Pink Floyd - dark side of the moon
Ελπίζω τουλάχιστον την Παρασκευή κ το Σάββατο που μας έρχεται, ενώ θα έχω ήδη γυρίσει στο Όσλο, να καταφέρω να ακούσω κάποια πράγματα ώστε να γίνει πιο σωστά η κατάσταση. Καλό σ/κ να έχετε.
10 Likes
Top 5
Vangelis Papathanassiou - L’Apocalypse Des Animaux
Stevie Wonder - Innervisions
John Lennon - Mind Games
Rahsaan Roland Kirk - Prepare Thyself to Deal With a Miracle
John Martyn - Solid Air
8 Likes
Στην εκπνοή της “εβδομάδας 1973” και με ευκαιρία την προ ημερών συζήτηση περί μεμονωμένων τραγουδιών, είναι απαραίτητη η εύφημος μνεία σε ένα από τα πιο συνταρακτικά - και δυστυχώς λίγο πολύ άγνωστα στο ροκ κοινό - άσματα της χρονιάς:
Το Plain and Simple δεν ανήκει - κατ’ εμέ - στις κορυφαίες δουλειές των ανυπέρβλητων Dubliners, περιέχει όμως ορισμένες φανταστικές στιγμές, με προεξάρχουσα το παραπάνω κομμάτι, στο οποίο ο πελώριος Luke Kelly, η Κορυφαία Ανδρική Φωνή του 20ού αιώνα, αφηγείται με τον αμίμητο τρόπο του άλλη μια ιστορία (από τις δεκάδες που τραγούδησε στην τραγικά σύντομη ζωή του) αντίστασης και αγώνα του ιρλανδικού λαού για λευτεριά από τον βρετανικό ζυγό. Εν προκειμένω “ακούμε” τις σκέψεις ενός θανατοποινίτη στις φυλακές του Κλονμέλ τον 18ο αιώνα, λίγες μέρες πριν την εκτέλεσή του ως ποινή για τη δράση του στο κίνημα των Ιρλανδών ακτημόνων αγροτών ενάντια στους γαιοκτήμονες της εποχής.
Στην αδίστακτη στάση των Βρετανών (αλλά και Ιρλανδών προτεσταντών) φεουδαρχών, οι οποίοι όταν δεν έμενε άλλη σοδειά να αρπάξουν από τους εξαθλιωμένους νοικάρηδές τους προχωρούσαν σε εξώσεις σε βάρος τους, οι οργανωμένοι αγρότες της ιρλανδικής υπαίθρου απαντούσαν με εξίσου αδίστακτη επαναστατική βία, πραγματοποιώντας τρομοκρατικού τύπου επιδρομές μέσα στη νύχτα εναντίον των οργάνων επιβολής του βρετανικού νόμου, γκρεμίζοντας ή καίγοντας φράχτες κλπ.
Τώρα η πρωτοτυπία του The Jail of Cluain Meala έγκειται στον πολύ διαφορετικό τόνο του σε σχέση με το πανηγυρικό - αγέρωχο είτε το θρηνητικό ύφος που συνήθως χαρακτηρίζει τέτοια άσματα της ιρλανδικής παραδοσιακής μουσικής. Είναι εντελώς μειλίχιο, θλιμμένο, νοσταλγικό για τις ξένοιαστες στιγμές της παιδικής αλλά και της νεανικής ηλικίας. Ο αφηγητής δεν αναφέρει καν τους δήμιούς του, τη βρετανική καταπίεση κλπ, απλά συλλογιέται, λίγο πριν τον θάνατό του, πόσο αγαπούσε τη ζωή. Έστω και με όλα αυτά τα βάσανα που του φόρτωναν. Ίσως η περηφάνια του για το ότι οδηγείται στον θάνατο επειδή έπραξε αυτό που ήταν σωστό και δίκαιο, να είναι εκείνο το στοιχείο που τον κάνει να αναστοχάζεται πάνω στην πρότερη ζωή του και τελικά να την κρίνει ως ευτυχισμένη - γεμάτη, εξ ου και στενοχωριέται που σύντομα αυτή θα τερματιστεί. Ίσως…
18 Likes
Τιτάνιο post, ως μετανάστης στην Ιρλανδία συμφωνώ κι επαυξάνω!
Να πω εδώ κάτι για την Ιρλανδία και το “rock”. Πριν μεταναστεύσω εδώ, πίστευα πως όλοι θα ακούν U2. Παπάρια, τους κράζουν ανελέητα. Οι μεγάλες μπάντες στην συνείδηση των Ιρλανδών, οι μπάντες κοινής αποδοχής είναι οι Dubliners και οι The Pogues - το νου σας, έρχονται και τα poll των 80s!
Και στο ίδιο επίπεδο με τους Dubliners σε ότι αφορά τον παραδοσιακό ήχο, βρίσκεται το respect προς τους Planxty. Ακούστε τους!
Κι αν θέλετε να ακούσετε rebel songs με στεγνό χώσιμο προς τους Άγγλους, ακούστε Wolf Tones! Είναι σχεδόν απαγορευμένοι στις pub, τουλάχιστον μέχρι να μεθύσουν όλοι. Μετά όλα επιτρέπονται.
17 Likes
1o επεισόδιο (Exodus) 
4 Likes
Solid Air
1 Like
Βάζε και το λινκ βρε άνθρωπε!!
Τελευταία στιγμή μπήκαν οι Genesis αντί των Pink Floyd στην 5αδα με το ξεκάθαρα αντικειμενικό κριτήριο ότι το ακούω συχνότερα
1 Like
τούτο?
είναι και στο πρωτο ποστ, το ιδιο εχω για καθε χρονιά γτ βοηθαει που ειναι ολα μαζι
σε έχω βάλει ήδη!! ειμαστε κομπλέ!! από τους σεσημασμένους μένουν 4!! περιμένω έναν από τους 4 να βάλει το closing time και κερνάω στα του 1974 αντίστοιχα
αχαχαχαχα
3 Likes
Αφού οι U2 είναι σαν τον Λάνθιμο.
Έξω μόνο πίπες δεν του παίρνουν, μέσα όμως “ω δε μας χέζεις”.
Γίγας Christy Moore Η φωνή της ιρλανδικής συνείδησης. Συμφωνείς;
Where, oh where is our James Connolly?
Where, oh where can that brave man be?
He has gone to organise the union
That working men might yet be free
4 Likes
Οι αγαπημένοι μου δίσκοι του 73 είχαν κλειδωσει μέσα στο κεφάλι μου από την περασμενη εβδομάδα, κ τουλάχιστον για τους τρεις από τους πεντε είχε ήδη γραφτει κειμενακι.
Ωστόσο, όλα τα κειμενακια πεταχτηκαν στα σκουπίδια, γιατί η ζωή εχει τα δικά της σχέδια, όσο επωδυνα κι αν αποδεικνυονται κάποιες φορές…
Οπως κ να χει, η μουσικη ειναι παντα εκεί, στην αναταση κ στην απώλεια, οποτε, χωρίς περαιτέρω σχόλια, αυτή την φορά, παρα μόνο μέσα από τις φωνές των ίδιων των δημιουργών, οι αγαπημενες μου μουσικές του 73
5.Pink Floyd - Dark Side of the Moon
Far Away across the Field
The Tolling of the Iron Bell
Calls the Faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells
4.Mike Oldfield - Tubular Bells
3. Icecross - Icecross
My eyes cannot see full of tears
Strange kind of sound in my ears
I should have known long ago…
Walking around don’t know where to go
2.Buffalo - Volcanic Rock
Once the Gates of Heaven Came
And they left their mark
The Earth was green and verdant
Like some surrealistic park
Some day Sunrise coming my way
1. Black Sabbath - Sabbath Bloody Sabbath
I know it’s hard for you
To know the reason why
And I know you 'll understand
more when it’s time to die
Still I look but not to touch
The seeds of life are sown
Curtain of the future falls
The secret stays unknown
12 Likes
-
Sabbath bloody sabbath(Black Sabbath). Οι μπάντα επηρεάζεται από την progressive rock ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου και ξεφεύγει από την παγίδα να φτιάξει ένα Vol4 Vol2… Αντιθέτως κυκλοφορεί το πιο τεχνικό και πλουραλιστικό της άλμπουμ. Με τις ακουστικές κιθάρες του ανά σημεία, την πληθώρα οργάνων, τα παλαμάκια του…όλα καλά. Βάλε μέσα και τον πολύ Wakeman όπως επίσης και μυστηκιστικά εξώφυλλο/οπισθόφυλο. Σημαντικός δίσκος για την εξέλιξη της μπάντας και κατά συνέπεια του heavy metal.
-
Jesus Christ Superstar(OST). Συμφωνώ κατά γράμμα με το πρώτο ποστ του @GRACCHUS_BABEUF. Aς δώσουμε σε αυτό το υπέροχο έργο τη σημασία που δεν του δώθηκε όταν το thread κάλυπτε τη χρονιά 1970. Για όσους σκέφτονται “τι musical και μ@λ@κιες” η απάντηση είναι ότι πρόκειται για μια γνήσια ροκ όπερα με έμφαση στον όρο ΡΟΚ. Η φωνή του Ian Gillan στην έκδοση του 1970 το εγγυάται (αν και εδώ, με πόνο στην καρδιά για τον αγαπημένο μου Άγγλο τραγουδιστή ο Ted Neely ίσως τον ξεπερνάει), καθώς επίσης και η ροκ μπάντα (The Grease Band, backing group του Joe Cocker τότε!) που ο AL Webber την έβαλε να κονταροχτυπιέται με ορχήστρες και χορωδίες. Το χαζοχαρούμενο oμώνυμο τραγούδι είναι το χειρότερο ενός δίσκουπου κατά τ’άλλα που βρίθει από μινόρε στιγμές και του οποίου τραγούδια έχουν διασκευάσει μπάντες που ξεκινάνε από τους Queensrycke και καταλήγουν στους Scratch Acid! Σε όλα αυτά προσθέστε τον καταπληκρικό Carl Anderson στον ρόλο του Ιούδα και κάποιες κάπως “αιρετικές προσεγγίσεις” στους στίχους που θα έκαναν τον Καζαντζάκη υπερήφανο!
-
Selling England by the pound(Genesis)
Highlight του δίσκου το εξωπραγματικό σόλο του Hackett στο Firth of Fifth -
Tyranny and mutation(BOC)
Η μπαντάρα ξαναχτυπά. Τα τραγούδια 1,3,4 ακουγονται πολύ πιο δυναμικά πάντως στο live On your feet or on your knees (απίστευτη live μπάντα οι BOC) -
We’re an American band (Grand Funk Railroad)
Αγνό αμερικάνικο hard rock
Κυκλοφορίες που είναι κρίμα να μην αναφερθούν λόγω περιορισμού στους ψήφους είναι και αυτές των:
Tempest, Badger, Roy Buchanan
Τέλος θα συμφωνήσω κατά λέξη με τον @Leper_Jesus για το DSOTM. 'Ολα είναι άψογα σε αυτό το δίσκο καθαρά τεχνοκρατικά, αλλά μου αφήνει μια flat και safe γεύση. Και τους Floyd τους έχω πολύ ψηλά.
9 Likes
Γιατί χαζοχαρούμενο βρε, μια χαρά είναι. Nice and funky. Επίσης είναι τέλειο για το συγκεκριμένο σημείο του έργου, γιατί την ώρα που η όλη ατμόσφαιρα έχει γίνει πολύ βαριά, τυπικά βιβλική, έρχεται το ομώνυμο κομμάτι με την τσαχπινιά του να ανατρέψει/αναιρέσει αυτό το κλίμα και να θυμίσει ότι το Jesus Christ Superstar ΔΕΝ είναι “άλλη μία” θρησκευτική/κατανυκτική απόδοση των ευαγγελίων αλλά μία αποδόμησή τους, όπου τα πάντα εξετάζονται κριτικά!
Summary
Αν και βέβαια η κινηματογραφική εκδοχή του έργου, με τις λίγες αλλά καίριες αλλαγές στους στίχους, παρουσιάζει ένα σαφώς πιο ήπιο, λιγότερο αιχμηρό/“βλάσφημο” τελικό αποτέλεσμα… Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο (pun absolutely intended 
). Και εν πάση περιπτώσει η μουσική παραμένει κορυφαία!
3 Likes