με πρόλαβες 
1 Like
ερχεται η δικη μου εντος της ημερας, Παρασκευουλα γαρ χαλαρος στο γραφειο.
Αυτη ειναι η πενταδα μου.
Far Out- 日本人 (Nihonjin)
Pink Floyd - The Dark Side of the Moon
Genesis - Selling England by the Pound
Montrose – Montrose
Golden Earring- Moontan
Θεσεις 6-10
Black Sabbath- Sabbath Bloody Sabbath
The Who - Quadrophenia
Elton John - Goodbye Yellow Brick Road
Lynyrd Skynyrd - (pronounced 'lĕh-'nérd 'skin-'nérd)
Camel - Camel
13 Likes
Σίγουρα σωτήριο αφού έφερε εμένα κοντά σας (αχαχούχα) ! Στο μεταξύ, έτσι από μνήμης, ξέρω έναν, 1, ΕΝΑΝ δίσκο που βγήκε τότε. 
εδιτ : α, οκ, θυμήθηκα και άλλους τρεις, τεράστια επιτυχία !
7 Likes
Με δυσκολεψε πολυ το 1973, επειδη εχει παρα πολλους δισκους που θεωρω top επιπεδου. Κατεληξα σε μια δεκαδα, με 5 ψηφους και 5 χονοραμπλ που τα θεωρω ολα μεγαλες δισκαρες και αφησα απεξω σπουδαια αλμπουμ, αλλα αν δεν μενουν και απεξω πραγματα δεν εχει νοημα, οπως ειπωθηκε.
1. Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon οχι αδικως απο τα essentials του 70s prog rock. Το οτι μιλαμε για 1-2 αδυναμες στιγμες δεν δειχνει την αδυναμια των τελευταιων, οσο το μεγαλειο ολων των υπολοιπων.
2. David Bowie “Aladdin Sane”: Τεραστιος δισκος, απο εναν τεραστιο καλλιτεχνη. Πραγματικα πρωτοπορος, και το αποδεικνυει ακομα μια φορα.
3. Lynyrd Skynyrd “Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd”: Ένας ιστορικος southern rock δίσκος γεμάτος χιτάρες που ακουγονται φρεσκες ακομα και σημερα
4. Genesis “Selling England by the pound”: Απο τους απολυτα απαραιτητους prog rock δισκους, μαγικα πραγματα συμβαινουν στα “αυλακια” του.
5. Camel “Camel”: Λιγοτερο εντυπωσιακο (παρολο που και εδω εχουμε μικρα prog οργια αλλα και παρα πολλες τις φοβερες μελωδιες που παντα χαρακτηριζαν την καμηλα) απο τα αμεσως επομενα, αλλα μεγαλη δισκαρα με τελεια ροη και καμια μετρια στιγμη. Λατρεμενο.
Χονοραμπλ μενσιονς
Black Sabbath “Sabbath bloody sabbath”: Δεν νομιζω να υπαρχει κατι που μπορω να πω και να μην εχει ειπωθει για αυτο το δισκο, ενα ακομα τμημα του τρελου σερι.
King Crimson “Larks’ tongues in aspic”: Prog rock στα καλυτερα του, αλλα ειπαμε, φοβερη χρονια το 73
Blue Öyster Cult - Tyranny & Mutation: Συνεχιζουν και στο δευτερο αλμπουμ με χιταρες, ριφαρες, ρεφρεναρες και το μοναδικο τους attitude, και τα καλυτερα ερχονται
Iggy & The Stooges “Raw Power”: Το 1973 εσκασε το LP σαν κομητης στη γη που λες φιλτατε @bostonflesh . Οδοστρωτηρας. Cheers @apostolisza8 !
Emerson, Lake and Palmer “Brain Salad Surgery”: Prog οργιο στα πρωτα δυο και τα karn evils, δισκαρος.
18 Likes
3 Likes
Kαλά, στα 90s, θα πάμε καθαρά με συναίσθημα. Δεν χωράνε αντικειμενικά αισθητικά κριτήρια.
3 Likes
Το νουμερο 1 ειναι καπαρωμενο αλλα εχουμε τουλαχιστον 6-7 που παλευουν για την δευτερη
1 Like
Και με ετρωγε οτι κατι ειχα ξεχασει. Ηταν ο προπονητης 
3 Likes
αναλογα με την μερα μου, γιατι μπορει να δωσω στους ιδιους 1η θεση στο 86 και για να μην επαναλαμβανομαι να δωσω αλλου το 88.
Για το 1986
Αλλά αν είναι να χάσει την 1η θέση το Master, δικαιωματικά θα πρέπει είναι από τους Smiths
2 σε 1 
3 Likes
L O L
Κουβέντα κάνουμε… Δεν είναι τα πάντα δράμα και σίγουρα κανένας δεν μίλησε για θεωρίες συνομωσίας και μυστικές τάξεις πραγμάτων 
Σποιλερ : σε κάθε χρονιά όλοι μας με συναίσθημα πάμε , δεν υπάρχει αντικειμενικό αισθητικό κριτήριο 
Νόμιζα πως είναι σαφές πως είναι άλλο το συναισθηματικό δέσιμο με τα 70s, άλλο με τα 90s. Όταν έχεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βιώσει το impact ενός δίσκου τη στιγμή της κυκλοφορίας του, εγώ τουλάχιστον, θεωρώ πως δεν έχεις το ίδιο συναισθηματικό δέσιμο με ένα δίσκο που βγήκε πολλά χρόνια πριν γεννηθείς.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
8 Likes
Δεν κανεις.
3 Likes
Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Δηλαδή, υποθέτω αυτό είναι το λογικό αλλά προσωπικά νομίζω δεν το βιώνω καθόλου έτσι. Φαντάζομαι παίζει ρόλο σε έναν βαθμό η συγκυρία και η εποχή και σε έναν άλλον το κάθε πότε είμαι συναισθηματικά διαθέσιμη. Οι δίσκοι με τους οποίους συγχρονίστηκα σε μια πιο ρομαντική ας πούμε εποχή, δηλ το μέταλ των γνωστών μπαντών που βγήκε στο δεύτερο μισό των 00s, στην πλειονότητά τους αποτελούν μια ευχάριστη μνήμη παρά μουσική που πλέον με αφορά. Πχ, άκουσα το AMOLAD όταν βγήκε και έκλαιγα. Ε, τώρα απλά μπορώ να το ακούσω και να νοσταλγήσω λίγο εκείνη την φάση, τίποτα παραπάνω. Από εκεί και έπειτα και όσο φτάνουμε προς το σήμερα και από δω και πέρα, είναι τόσο μεγάλος ο όγκος της πληροφορίας και τόσες πολλές οι κυκλοφορίες που, εγώ προσωπικά, δεν τις μεταβολίζω με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί να κάτσει η μπίλια και να ακούσω κάτι είτε τυχαία είτε από χαηπ είτε επειδή είναι δουλειά μπάντας που παρακολουθώ και να ενθουσιαστώ και επειδή μπορεί να κάτσει πχ και ένα λαιβ, να νιώσω κομμάτι του πράγματος και ότι το βιώνω στο τώρα του. Αλλά μπορεί και όχι. Ούτε θα με πειράξει άμα χάσω το γίγνεσθαι μιας εποχής/χρονιάς και πέσει στα χέρια μου αργότερα. Βέβαια, όπως έχουμε συζητήσει και σε άλλο θρεντ, λειτουργούν τελείως αλλιώς τα πράγματα πλέον και σίγουρα άλλο αντίκτυπο είχε το να ακούς καινούριο δίσκο τότε με τα τότε δεδομένα και άλλο τώρα. Τεσπα, ραντομ σκέψεις ίσως, προσωπικό ημερολόγιο το έχω κάνει το θρεντ, σταματώ. ;p
9 Likes
Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση αυτή, ας μου επιτραπεί να συνεχίσω για λίγο ακόμα το off topic.
Για εμένα, δεν συσχετίζεται σχεδόν καθόλου το πότε βγήκε ένας δίσκος με το πόσο θα δεθώ μαζί του. Μπορώ να καταλάβω πως είναι όμορφο το να ανακαλύπτεις κάτι την στιγμή που κυκλοφορεί και να μοιράζεσαι την χαρά για κάτι καινούριο με μια κοινότητα, αλλά that’s it. Δεν υπάρχει κανένα έργο τέχνης που να “απαιτείται” να το έχεις ζήσεις για να δεθείς μαζί του. Αλίμονο, αυτό θα προϋπόθετε ίσως πως ένα έργο, ένας δίσκος εν προκειμένω, παλιώνει και ξεθωριάζει με κάθε νέα γενιά. Εγώ που γεννήθηκα το 94 π.χ και άρχισα να ψάχνομαι με μουσική στα 00ς δηλαδή, σημαίνει πως δεν θα είχα την δυνατότητα να ταυτιστώ με έναν δίσκο των Pearl Jam/Metallica/Pink Floyd; Σίγουρα, κάποιος που γεννήθηκε το 70 θα αντιλήφθηκε τον αντίκτυπο του Master of Puppets ή της grunge σε απείρως μεγαλύτερο βαθμό από εμένα, αλλά το πόσο θα συνδέθηκε με την μουσική είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
9 Likes
Α να γεια σου, αυτό. Δηλ για εμάς παίζει σίγουρα μεγάλο ρόλο η εποχή. Για τις σημερινές κυκλοφορίες από την άλλη, διακρίνω λίγο τις περιπτώσεις γιατί ο καθένας “καταναλώνει” διαφορετικά.
Να το πω αλλιώς.
Παρόλο που δεν θεωρώ πως βίωσα τα ‘90s ως ακροατής, ή τέλος πάντων, ένα σημαντικό μέρος τους, η μουσική αυτή ήταν στο background όταν μεγάλωνα.
Ένιωσα το impact των Nirvana στην πλήρη εφαρμογή του κι ας μην άκουγα Nirvana όταν συνέβαιναν. Δεν θεωρώ λοιπόν τυχαίο που, συνολικά, ο ήχος των ‘90s (pop, rock, hip-hop, electronica, κτλ.) μου κάνει πιο εύκολα click.
Αντίστοιχα βέβαια, δύο δίσκοι που μάλλον θα έμπαιναν σε 5αδα των αγαπημένων μου δίσκων ever βγήκαν το 1979. Προφανώς έχω δεθεί συναισθηματικά μαζί τους όσο δεν πάει, απλώς αυτό το «δέσιμο» ως μια συλλογική εμπειρία ακροατών που το ακούν και το συζητάν την ώρα που συμβαίνει θεωρώ πως μάλλον υπερνικά.
Θα το δούμε βέβαια κι όταν φτάσουμε εκεί.
6 Likes