Όσο φαντεζί, over the top, φανταχτερό και πολύχρωμο του αρμόζει να είναι:
ΥΓ. @Chaos Δεν είχα ιδέα πως οι Spiral Architect έχουν διασκευάσει Prelude To Ruin, ακούγεται απίθανο combo.
2 Likes
Είναι συγκλονιστικη διασκευή, και έχει και spices διαφορετικά από το original.
Το είχαν βάλει bonus στη γιαπωνέζικη έκδοση, μάντεψε κάποιον που χρυσοπλήρωσε για να το πάρει
4 Likes
Ωραίοι εκεί στους NYT. Να 'στε καλά ρε παιδιά! Αν δεν ήσασταν εσείς να μας ανοίξετε τα μάτια, ούτε που θα μας πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι τελικά δεν ακούμε λυπητερή μουσική για να λυπηθούμε 
Α ΜΑΛΙΣΤΑ 
1 Like
Μια ανάμνηση που ανασύρθηκε απρόοπτα σχετικά με διασκευές, για να κλείσω το οφφ τόπικ εδώ και να πάω για φορουμομπάσκετ.
Διακοπές στο χωριό κάπου 13-14 χρονών, όταν είχα αρχίσει να ακούω μουσική. Δίσκοι ελάχιστοι, αλλά είχα μαζί μου αρκετά γραμμένα CD και συλλογές στο laptop με mix κομματιών.
Διάλογος με τον μπαμπά:
- Ρε συ Κωστή, που το θυμήθηκες αυτό, διασκευή δεν είναι;
- Διασκευή; Αποκλείεται, αφού αυτό είναι από τα πιο γνωστά τους τραγούδια, μπερδεύεσαι με κάτι άλλο.
- Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν είναι έτσι το κομμάτι κανονικά.
- Δεν παίζει σου λέω, είναι πασίγνωστο heavy metal, ξέρω τι σου λέω!
Κάπου εκεί ψαχουλεύει τα δικά του κιτάπια και κάπου εκεί συνειδητοποιώ πως το Ride Like The Wind δεν είναι Saxon, αλλά Christopher Cross! Ήμουν και απόλυτα βέβαιος, ακόμα δεν είχα βγει από το αυγό μου 
10 Likes
Κλείνω κι εγώ το off topic με διασκευες, πως να διασκευάσει κανεις Judas Priest χωρίς να διασκευάσει Judas Priest, καθώς αυτή είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορια του κομματιού, και είναι ένα έπος σε όλα του
2 Likes
Φοβερή περίπτωση το συγκεκριμένο.
Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι οι Priest είχαν τέτοιο κομμάτι και είπαν ελαφρά τη καρδία “ναι μωρέ, πάρτε το”.
Πολλά ναρκωτικά στα 80s, Ρομπ…
1 Like
Εντωμεταξύ οι Paradise Lost το έχουν διασκευάσει 3 φορές καλύτερα
Κατά τα άλλα οκ διαφωνούμε σε δραματικό επίπεδο και με άλλους εδώ μέσα, αλλά δεν έγινε και τίποτα. Καταρχάς, δεν είναι υποχρεωτική η ακρόαση των διασκευών για όσους δεν αρέσκονται στην ιδέα, οπότε ναι μεν δέχομαι ως γενικό σχόλιο το “αχρειαστες” , όμως από την στιγμή που σε πάρα πολλούς ακροατές προσφέρουν κατι, αυτό σημαίνει ότι έχουν χρησιμότητα σε πιο γενικό πλαίσιο , κι ας μην έχουν σε ατομικό.
Κατά δεύτερον … Μπάντες όπως οι Metallica θεωρούνται από σημαντική μερίδα κόσμου εξαιρετικοί διασκευαστες, δεν έχω ακούσει ποτέ την άποψη ότι η πλειοψηφία των διασκευών τους είναι κακές, τουναντίον μάλλον. Για μένα προσωπικά, σχεδόν όλες οι διασκευές τους εξυψώνουν τα τραγούδια που επέλεξαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Εκεί μπαίνει και προσωπικό γούστο βέβαια, ας πούμε το Astronomy το βρίσκω κριντζ από Blue Oyster Club.
2 Likes
Όντως είναι θέμα γούστου. Εγώ κριντζαρω με Metallica στο συγκεκριμένο. Με Mercyful Fate και Diamond Head θεωρώ ότι λείπει η φωνή, που είναι βασικό συστατικό και στα δύο original.
1 Like
Υπερκομματαρα. Αναρωτιέμαι αν συρταρωσαν και άλλα τέτοια. Πολλά μπράβο πάντως στους Racer X, ακόμη και στον πιο αδαη φαίνεται η σφραγίδα Priest και παρόλα αυτά το έκαναν δικό τους. Η δισολια είναι το κάτι άλλο
1 Like
Βασικός λόγος που μίλησα για εξύψωση, αφού ο James κάνει αυτά τα τραγούδια πολύ ανώτερα , αν και η φωνή των Diamond Head μου αρέσει αρκετά. King Diamond πόνος στα αυτιά @pantelis79
2 Likes
King Diamond δέχομαι - παρότι τεράστιος φαν - πως είναι acquired taste, αυτο που δεν αμφισβητείται όμως είναι η τεράστια προσωπική σφραγίδα που αφήνει στο εκάστοτε υλικό. Για εμένα οι Mercyful Fate είναι πρακτικά αδιασκευαστοι
2 Likes
Από Nevermore “The sound of silence” που του αλλάξαν τα φώτα
3 Likes
Καθόλου δεν μου αρέσει ( και λατρεύω Nevermore)
1 Like
Κριντζ δε μου βγάζει, ίσα ίσα που με έκανε να ακούσω το ορίτζιναλ. Αλλά όταν άκουσα το ορίτζιναλ δεν ξαναχρειάστηκα των μετάλλικα.
Κριντζ μου βγάζει το whiskey in the jar. Ή κάτι μπιτλς που πιάσανε (Across the Universe νομίζω?).
Από την άλλη, αν κ δεν μ αρεσουν ιδιαίτερα οι ροκ μετάλλικα, το Turn the Page τους πάει φουλ, πάρα πολύ καλό.
1 Like
Και τωρα γκρινια; Πουθενα δεν σε πιανω δλδ?
1995
Όταν η καρδιά αψηφά το μυαλό …
Το A Change of Seasons είναι EP και δεν θα το συμπεριλάβω . Είναι όμως η ψήφος μου για εξώφυλλο της χρονιάς, αφού εκτός από το περιεχόμενο οι DT είχαν και ωραίο γούστο στα εξώφυλλα
Δεν είμαι αυστηρός μιας και το παρόν είναι παιχνίδι, αλλά όσο περνάει ο καιρός περιορίζομαι εκεί γύρω στη δεκάδα ( ± 2-3 αναλογα ) για να είμαι όσο το δυνατόν ευανάγνωστος και να μην κουράζω, μιας και δεν έχω να προσφέρω και κάτι συγκριτικά με άλλους χρήστες.
HONOURABLE MENTIONS
Shadow Gallery - Carved in Stone
Διαμάντι της prog metal σκηνής από μια μπάντα μάλλον παραγνωρισμένη, δυστυχώς
Gov’t Mule - Gov’t Mule
Πολύ σπουδαίος blues rock δίσκος και δεν γινόταν διαφορετικά όταν έχεις Warren Haynes & Allen Woody . Ακόμα και σήμερα τους απολαμβάνω δισκογραφικά
Death - Symbolic
Είμαι κι εγώ πιο κοντά στην άποψη ότι εδώ έχουμε την κορυφαία τους στιγμή
Νομίζω το ομώνυμο ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα και όπως είναι λογικό είχε μείνει κάγκελο
Μετά άκουσα και Crystal Mountain 
Foo Fighters - Foo Fighters
Αγαπημένος Dave Grohl , νιώθεις και Νιρβάνα , νιώσεις κι ένα σωρό άλλες επιρροές . Είναι δισκαρα
Iron Maiden - The X Factor
Γαμαει το X Factor , μου αρέσει που είναι πιο σκοτεινό . Πλέον ακούω μόνο τα 4 πρώτα αλλά είναι τόσο τέλεια που μόνο αυτά να είχε , φτάνουν και περισσεύουν
Για Sign of the Cross τα λόγια περιττά, θα αναφέρω απλά το Fortunes of War γιατί σε γενικές γραμμές δεν αναφέρεται όσο το Sign και το (υπέροχο) Man on the Edge
Blind Guardian - Imaginations From The Other Side
Ο μόνος λόγος που δεν είναι 5αδα είναι κάποιοι … ψίθυροι καρδιάς 
Μνημείο
TOP 5
5. Savatage - Dead Winter Dead
Ο θάνατος διακοπές στο Σαράγεβο πάει
Μαγεία
4. The Tea Party - The Edges of Twilight
@osfp7 εδώ είσαι 
. Δεν ξέρω τι να γράψω το άλμπουμ…
Ούτε πως να σας τον " πουλήσω " , ούτε ακόμα ακόμα να σας πείσω ότι οι Tea Party είναι η μεγαλύτερη παραγνωρισμένη ροκ μπάντα όλων των εποχών
Ροκ μπολιασμενο με world music , με ανατολή ( στο bazaar μυρίζεις μπαχαρια στο Βόσπορο ή φταίει το βιντεοκλίπ ) , με Ινδία, με δεν ξέρω κι εγώ τι έχει βάλει μέσα
Πολύ Doors εκτός από Zeppelin εδώ μέσα και ο Μάρτιν επηρεασμένος από Μόρισον μέχρι και εμφανισιακά τότε
Μακάρι να μπορέσω να τους δω κάποτε , δεν ξέρω το στάτους τους
3. Paradise Lost - Draconian Times
All I need is a simple excuse
2. Gamma Ray - Land of The Free
Συγκλονιστικές στιγμές
Απάτητη κορυφή για όλο το ιδίωμα . & -
1. DOWN - NOLA
Συνήθως η μουσική σε ταξιδεύει και σου δημιουργεί εικόνες . Εγώ το πάω ένα βήμα παραπάνω όπως και με τους Tea Party και νιώθω και μυρωδιές
Ο δίσκος ζεχνει. Μυρίζει μπερμπον και αυτή τη σαπιλα του βάλτου με την υγρασία και τη ζεστΑ
Μου βγάζει και μια μιζέρια
Την μπλουζια της Νέας Ορλεάνης την ακούς, υπάρχει και υποβόσκει τόσο όσο.
ο καλύτερος Ανσελμο και ο πιο ζουμερος ήχος που έχω ακούσει ποτέ σε σλατζοσαουθερνιες και τα ριφφ σκάνε σα χαστούκια
Ποταμίσιο μέταλ
Κάποια στιγμή στη ζωή μου , θέλω να περπατήσω την μπερμπον στριτ
ΕΞΏΦΥΛΛΟ
A Change of Seasons
28 Likes
Όχι γκρίνια μωρέ
Αίσθηση δικαίωσης καλύτερα
Και τώρα ξέρεις ε
Icon
1 Like
Back on topic
1995
Περα από τα καινούρια (υπό)είδη που ξεπηδούν δεξιά και αριστερά, τα jazz fusion inspired περάσματα εδώ ειναι από τα πιο όμορφα και μυστηριωδη πράγματα που έχω ακούσει ποτέ.
Fanboy mode : sublevel 33
2 Likes
1995
- Δλδ τι περιμένατε…(την δεκαετία του 90, ήταν πολύ της μόδας τα picture discs)
Paradise Lost - Draconian Times
Τότε, αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα σίγουρα ότι είναι ένα σκαλί παραπάνω από το πρηγούμενο έπος. Σήμερα δεν είμαι κ τόσο σίγουρος. Σίγουρα πιο πολυμορφικό άλμπουμ, πιο πλούσιο, μελωδικό. Νομίζω ότι πλέον το κορυφαίο κομμάτι μέσα στο άλμπουμ είναι το Shades of God, με το αδιανόητο lead εκεί στο 0.22 .
Η φωνή του Χολμς γίνεται ακόμα πιο μελωδική, soft, χρωματίζει απίστευτα το κάθε κομμάτι. Αν κ τραγουδάει αρκετά ψηλά, όπως έχει δηλώσει σε κάποια συνέντευξη κ ήταν αρκετά δύσκολο.
- My dying bride - The angel and the dark river
Το τρίτο άλμπουμ των Βρετανών είναι ένα σκαλί πάνω από το ντεμπούτο. Σίγουρα πιο μελωδικό, δεν χάνει όμως καθόλου σε όγκο. Τα καθαρά, μελωδικά φωνητικά του Άαρον τονίζουν ακόμα περισσότερο την θλιμμένη, σπαραχτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική.
Όλη όμως η διαφορά βρίσκεται στο βιολί. Εδώ δημιουργεί μελωδίες, λειτουργεί σαν lead κιθάρα, δεν χρωματίζει απλά τις κιθάρες. Αυτό το διαολεμένο Your Shameful Heaven…
- Ved Buens Ende - Written in waters
Θα μπορούσε να είναι νο1 αλλά τα 2 παραπάνω άλμπουμ έστρωσαν τον δρόμο για μένα στην εφηβεία οπότε αναγκαστικά στο νο3.
Θα μπορούσε να έχει μόνο την τριάδα Autumn Leaves, Remembrance of Things Past,To Swarm Deserted Away και πάλι να μην μπορεί κανείς να το κουνήσει από εδώ. Κ μιλάμε για το 95…δεν νομίζω να ήμασταν έτοιμοι τότε για αυτό το άλμπουμ. Ευτυχώς το άκουσα αργότερα, πιο ψημένος μουσικά κ μπόρεσα να απολαύσω (κ να κατανοήσω) τι γινόταν εδώ μέσα.
- The Gathering - Mandylion
Μετά από αυτό το δίσκο έψαχνα μανιωδώς να βρω κάτι αντίστοιχο μουσικά, έχοντας μαγευτεί από την φωνή της πιτσιρίκας Anneke. (φουλ έρωτας βασικά αλλά δεν είναι του παρόντος…)
Γενικά αγαπημένα χρόνια γιατί δεν υπήρχε το ίντερνετ οπότε βασιζόμασταν είτε στο Χάμμερ ή σε κάποιες από τις ελάχιστες ραδιοφωνικές εκπομπές. Ένα απόγευμα λοιπόν, στο ράδιο Γιαννιτσά, στην μέταλ εκπομπή που άκουγα κάθε Τετάρτη, προλογίζει ο Δημήτρης (Κουσίδης) μια μπάντα από Ολλανδία. Σκάει λοιπόν το Strange Machines, κάγκελο εγώ… . Από εκεί λοιπόν ξεκινάει μια σχέση αγάπης με την μπαντα. Η διαφορά με τις υπόλοιπες μπαντες με γυναικεία φωνητικά, στο μυαλό μου πάντα έρχονται οι Theatre of Tragedy όταν είναι να κάνω την σύγκριση, είναι ότι η φωνή της Anneke δεν είναι αυτή η εύθραυστη, γλυκανάλατη φωνή αλλά έχει πολύ δύναμη, ένταση. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που ακούγαμε κάτι παρόμοιο, ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος.
- Dark Tranquillity - The Gallery
Υπέροχο άλμπουμ, εισαγωγή για ποιο ακραία ακούσματα στο μέλλον. Τους προτιμώ από άλλες παρεμφερείς μπάντες λόγω του έντονου προγκ στοιχείου που έχουν όπου σε συνδυασμό με τα κάφρικα σημεία μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. 17 χρονών τότε ετσι? Λίγες μουσικές εμπειρίες, όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία, μπρούταλ φωνητικά, κλασικές κιθάρες, γυναικεία φωνητικά…όλα αυτά μέσα σε ένα άλμπουμ έκαναν το εφηβικό μυαλό μου να εκρήγνυται. Αυτό ισχύει για όλα βασικά τα παραπάνω άλμπουμ κ θα ισχύει νομίζω για όλη την δεκαετία.
Δυστυχώς αφήνω έξω το Έσοπτρον των Septic Flesh, όπου τα άλμπουμ τους από το 94 μέχρι κ το 98, είναι από τις κορυφαίες στιγμές στην ελληνική μέταλ σκηνή. Τεράστια αγάπη, μαζί με το επόμενο.
έντιτ. Ευτυχώς που είναι κ ο αγαπητός @GRACCHUS_BABEUF με τα υπέροχα κείμενά του κ τις αναφορές του σε αγαπημένους δίσκους κ δεν χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω γιατί όντως υπάρχουν πολλά άλμπουμ που θα μπορούσαν να είναι στην λίστα.
32 Likes
Ωραιότατος και πάντα πολύ κοντά και στα δικά μου γούστα, απλά
Τρίτο άλμπουμ, το Turn Loose 2ο, 1ο το As the Flower Withers 
edit
Ρε σεις σταματήστε Δεν τα πάω καλά μ’ αυτά, με φέρνουν σε αμηχανία
5 Likes