1. Down - NOLA
Ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει οποιοσδήποτε από τους μουσικούς που συμμετέχουν στον συγκεκριμένο δίσκο. Ο ορισμός της λάσπης, της σαπίλας, των καπνισμένων riffs. Ο @Rebel το περιέγραψε τέλεια. Ακόμα και σήμερα, 28 χρόνια μετά, το ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος μονοκοπανιά. Είναι το soundtrack της ροκ πλευράς της Νέας Ορλεάνης. Επίσης, αυθαίρετα πιστεύω ότι επηρέασε πάρα πολλούς μουσικούς, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω προφανώς 
.
2. Faith No More - King For A Day, Fool For A Lifetime
Πες ένα είδος μουσικής. Οι Faith No More πιθανότατα το έπαιξαν σε αυτή την υπερδισκάρα. Εναλλαγές χωρίς προηγούμενο, ένας αδιανόητος Patton βάζει τα όρια στο πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φωνή, στίχοι από υπερβολικά σοβαροί μέχρι υπερβολικά αστείοι (caralho είναι βρισιά στα πορτογαλικά, caralho voador σημαίνει ιπτάμενη πούτσα). Αν δεν τον έχεις ακούσει καλέ μου φίλε που διαβάζεις, σπεύσε. Ένας από τους καλύτερους ροκ δίσκους της δεκαετίας του '90.
3. Mad Season - Above
Side project με τρία μέλη από μπάντες που λατρεύω (Staley από Alice In Chains, McCready από Pearl Jam, Martin από Screaming Trees). Ο πιο προσωπικός δίσκος του Staley, στη φωτό που πόσταρε ο @kbil είναι ο ίδιος με τη Demri Parrott, τη σχέση του, η οποία πέθανε την επόμενη χρονιά (από ναρκωτικά), με τον θάνατό της να είναι ένα από τα πιο χοντρά καρφιά στο φέρετρο του Layne. Εννοείται έχει και Lanegan, το επικό Long Gone Day και το σπουδαίο I’m Above. Blues στο Artificial Red, jam στο November Hotel, γενικώς είναι ένας δίσκος με αρκετές επιρροές και με τη σφραγίδα του Staley.
4. Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways
Έχει ξεκινήσει η εποχή που ο Wilson πετάει το ένα αριστούργημα πίσω από το άλλο, για πλάκα. Εδώ η δομή είναι ίδια με του Wish You Were Here, με ομώνυμο κομμάτι σε δύο μέρη να ανοίγει και να κλείνει τον δίσκο. Ενδιάμεσα, το συναισθηματικό “The Moon Touches Your Shoulder”, το ταυτόχρονα νευρώδες και υπνωτιστικό “Dislocated Day” και το τζαμάρισμα “Moonloop”, το οποίο στην αμερικανική έκδοση είναι περίπου το μισό σε σχέση με την ευρωπαϊκή, για να χωρέσει εκεί και το έπος “Stars Die” (το κανονικό Moonloop είναι 40 λεπτά και βγήκε ολόκληρο το 2001). Είπαμε, αποφεύγω να ακούσω αυτούς τους δίσκους γιατί μετά δε θα ξεκολλάω, το ξέρω.
5. Oasis – (What’s The Story) Morning Glory?
Απλά δε γίνεται να μη βάλω ούτε φέτος έναν από τους εμβληματικούς δίσκους, τον οποίο έχω κυριολεκτικά λιώσει. Παρόμοιας ποιότητας με το απίστευτο ντεμπούτο, με αυτόν τον δίσκο οι Oasis κατακτούν για τα καλά Αγγλία, Ευρώπη και κόσμο με τραγουδάρες που έχουν μείνει στην ιστορία. Και ναι, το Knebworth ήταν ένας ανεπανάληπτος θρίαμβος για μια μπάντα δύο (αριθμητικά, 2) γαμημένων ετών. Δεν υπάρχει μπάντα που να ανέβηκε πιο γρήγορα στα ουράνια.
Honorable mentions:
Foo Fighters – Foo Fighters
Θα μπορούσε να ήταν πεντάδα. Είναι στα πολύ αγαπημένα μου από Foos και είναι πρακτικά solo δίσκος του Grohlαρου, μιας και έχει γράψει όλα τα κομμάτια και έχει παίξει τα πάντα εκτός από μια κιθάρα στο X-Static, που έχει παίξει ο ΘΕΟΣ Dulli.
Rancid – …And Out Came The Wolves
Punk δίσκος που έχω ευχαριστηθεί σχεδόν όσο κανέναν, οι Rancid ήταν αχαλίνωτοι εκείνη την εποχή.
Paradise Lost - Draconian Times
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, γεμάτος κομματάρες, προσιτότατος, σπουδαιότατος.
Monster Magnet - Dopes To Infinity
Το διαστημόπλοιό τους έχει μπει σε τροχιά, απογείωση σε τρία χρόνια. Κομματάρες “Blow 'Em Off” και, βέβαια, “Dead Christmas”.
Alanis Morissette – Jagged Little Pill
Πολλοί νομίζουν ότι είναι το ντεμπούτο, αλλά είναι ο τρίτος δίσκος της. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξέρετε 3-4 κομμάτια ακόμα κι αν ζείτε σε σπηλιά και υπάρχει λόγος γι’ αυτό.
Garbage – Garbage
Ντεμπούτο για ένα ακόμα supergroup, με τον παραγωγό του Nevermind στα τύμπανα, μια τρομερή γυναικεία παρουσία πίσω από το μικρόφωνο και ένα μάτσο χιτάρες.
Blind Guardian – Imaginations From The Other Side
Ο καλύτερός τους δίσκος, ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος πωρωτικά και πωρωμένα.
Smashing Pumpkins – Mellon Collie & The Infinite Sadness
Δίσκος-ορόσημο του εναλλακτικού ροκ της δεκαετίας, ο Corgan είχε όμως ακόμα ζουμάκι να μας δώσει.
Fear Factory - Demanufacture
Θεμέλιο για το industrial, τρομερός δίσκος σε έναν ήχο που τότε ήταν νέος. Ειδικά το πρώτο μισό, φανταστικό. Θυμάμαι όταν είχαν έρθει το 2010 δεν είχαν παίξει τίποτα από αυτό στο main set και 5 κομμάτια στο encore, όπου και είχε γίνει της πουτάνας.
Blind Melon - Soup
Μην κριντζάρετε μερικοί, αλλά το καλύτερο “2x4” βρίσκεται εδώ 
. Υποτιμημένος δίσκος.
Α, οριακά αντέχω Bjork . Η Annekάρα θα μπει λίγο αργότερα, νομίζω.
