1995
- Δλδ τι περιμένατε…(την δεκαετία του 90, ήταν πολύ της μόδας τα picture discs)
Paradise Lost - Draconian Times
Τότε, αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα σίγουρα ότι είναι ένα σκαλί παραπάνω από το πρηγούμενο έπος. Σήμερα δεν είμαι κ τόσο σίγουρος. Σίγουρα πιο πολυμορφικό άλμπουμ, πιο πλούσιο, μελωδικό. Νομίζω ότι πλέον το κορυφαίο κομμάτι μέσα στο άλμπουμ είναι το Shades of God, με το αδιανόητο lead εκεί στο 0.22 .
Η φωνή του Χολμς γίνεται ακόμα πιο μελωδική, soft, χρωματίζει απίστευτα το κάθε κομμάτι. Αν κ τραγουδάει αρκετά ψηλά, όπως έχει δηλώσει σε κάποια συνέντευξη κ ήταν αρκετά δύσκολο.
- My dying bride - The angel and the dark river
Το τρίτο άλμπουμ των Βρετανών είναι ένα σκαλί πάνω από το ντεμπούτο. Σίγουρα πιο μελωδικό, δεν χάνει όμως καθόλου σε όγκο. Τα καθαρά, μελωδικά φωνητικά του Άαρον τονίζουν ακόμα περισσότερο την θλιμμένη, σπαραχτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική.
Όλη όμως η διαφορά βρίσκεται στο βιολί. Εδώ δημιουργεί μελωδίες, λειτουργεί σαν lead κιθάρα, δεν χρωματίζει απλά τις κιθάρες. Αυτό το διαολεμένο Your Shameful Heaven…
- Ved Buens Ende - Written in waters
Θα μπορούσε να είναι νο1 αλλά τα 2 παραπάνω άλμπουμ έστρωσαν τον δρόμο για μένα στην εφηβεία οπότε αναγκαστικά στο νο3.
Θα μπορούσε να έχει μόνο την τριάδα Autumn Leaves, Remembrance of Things Past,To Swarm Deserted Away και πάλι να μην μπορεί κανείς να το κουνήσει από εδώ. Κ μιλάμε για το 95…δεν νομίζω να ήμασταν έτοιμοι τότε για αυτό το άλμπουμ. Ευτυχώς το άκουσα αργότερα, πιο ψημένος μουσικά κ μπόρεσα να απολαύσω (κ να κατανοήσω) τι γινόταν εδώ μέσα.
- The Gathering - Mandylion
Μετά από αυτό το δίσκο έψαχνα μανιωδώς να βρω κάτι αντίστοιχο μουσικά, έχοντας μαγευτεί από την φωνή της πιτσιρίκας Anneke. (φουλ έρωτας βασικά αλλά δεν είναι του παρόντος…)
Γενικά αγαπημένα χρόνια γιατί δεν υπήρχε το ίντερνετ οπότε βασιζόμασταν είτε στο Χάμμερ ή σε κάποιες από τις ελάχιστες ραδιοφωνικές εκπομπές. Ένα απόγευμα λοιπόν, στο ράδιο Γιαννιτσά, στην μέταλ εκπομπή που άκουγα κάθε Τετάρτη, προλογίζει ο Δημήτρης (Κουσίδης) μια μπάντα από Ολλανδία. Σκάει λοιπόν το Strange Machines, κάγκελο εγώ… . Από εκεί λοιπόν ξεκινάει μια σχέση αγάπης με την μπαντα. Η διαφορά με τις υπόλοιπες μπαντες με γυναικεία φωνητικά, στο μυαλό μου πάντα έρχονται οι Theatre of Tragedy όταν είναι να κάνω την σύγκριση, είναι ότι η φωνή της Anneke δεν είναι αυτή η εύθραυστη, γλυκανάλατη φωνή αλλά έχει πολύ δύναμη, ένταση. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που ακούγαμε κάτι παρόμοιο, ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος.
- Dark Tranquillity - The Gallery
Υπέροχο άλμπουμ, εισαγωγή για ποιο ακραία ακούσματα στο μέλλον. Τους προτιμώ από άλλες παρεμφερείς μπάντες λόγω του έντονου προγκ στοιχείου που έχουν όπου σε συνδυασμό με τα κάφρικα σημεία μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. 17 χρονών τότε ετσι? Λίγες μουσικές εμπειρίες, όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία, μπρούταλ φωνητικά, κλασικές κιθάρες, γυναικεία φωνητικά…όλα αυτά μέσα σε ένα άλμπουμ έκαναν το εφηβικό μυαλό μου να εκρήγνυται. Αυτό ισχύει για όλα βασικά τα παραπάνω άλμπουμ κ θα ισχύει νομίζω για όλη την δεκαετία.
Δυστυχώς αφήνω έξω το Έσοπτρον των Septic Flesh, όπου τα άλμπουμ τους από το 94 μέχρι κ το 98, είναι από τις κορυφαίες στιγμές στην ελληνική μέταλ σκηνή. Τεράστια αγάπη, μαζί με το επόμενο.
έντιτ. Ευτυχώς που είναι κ ο αγαπητός @GRACCHUS_BABEUF με τα υπέροχα κείμενά του κ τις αναφορές του σε αγαπημένους δίσκους κ δεν χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω γιατί όντως υπάρχουν πολλά άλμπουμ που θα μπορούσαν να είναι στην λίστα.
Δεν τα πάω καλά μ’ αυτά, με φέρνουν σε αμηχανία
. Υποτιμημένος δίσκος.
