Οι δύο πρώτες μου θέσεις έχουν ήδη βγει, εδώ και χρόνια. Με μια προεργασία φαίνεται αρκετά πιο εύκολη χρονιά από τις δύο προηγούμενες.
4 Likes
Σε περιμένουμε στο έκτακτο Family συμβούλιο μήπως έχεις κάνει λάθος στο #1 του '96. Μην αγχωθείς, τα πάντα διορθώνονται αν κι εφόσον χρειαστεί.
4 Likes
Οταν βλέπεις drenie να αργεί να παραδόσει εργασία και pantelis79 να δίνει λίστα χωρίς να ζητάει παράτα, σημαίνει ότι την επόμενη χρονιά έχει Metallica στο πλάνο.
8 Likes
Θα έρθω στο συμβούλιο για να συζητήσουμε για τις τρεις τελευταίες θέσεις της λίστας μου. Θα φέρω να κεράσω και κουλούρια 
2 Likes
Ο σωστός Γενικός Γραμματέας εκεί φαίνεται. Περηφάνεια μόνο.
5 Likes
Tool , screaming trees, pearl jam , porcupine tree, metallica, soundgarden.
Ελα σου εβγαλα 6αδα.
4 Likes
@anhydriis εννοείται ούτε εγώ τα έβαλα στην φόρμα… Σου χρωστάω μπριζόλα και ποτά μια μέρα για όλη την δουλειά που κάνεις… Θα βάλεις και τα δικά μου? 
4 Likes
Πάρα πολύ κοντινή στην πραγματικότητά μου 
, θα παίξουν και Manics, Kula Shaker με outsiders τους Type O Negative, τον Marilyn Manson, τους R.E.M., τον Cave, τον Dulli. Κρίσιμη παράμετρος το αν θα βάλω τελικά ελληνικό αγγλόφωνο
4 Likes
Η τριάδα μου το 1996 είναι καπαρωμένη χρόνια τώρα. Προβλέπω ελληνοαμερικάνικο πόλεμο για την πρωτιά.
1 Like
Προσφάτως το άκουσα αυτό, αλλά, ρε γαμώτο, δε μου άρεσε τόσο όσο όλα τ’ άλλα του είδους που αναφέραμε. Δεν έπιασα και το emo που αναφέρεις, ίσως πρέπει να το ξανακούσω…
26η εβδομάδα - 1995
62 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Paradise Lost - Draconian Times | 137 |
|---|---|
| Blind Guardian - Imaginations From The Other Side | 64 |
| Death - Symbolic | 50 |
| Faith No More - King For A Day, Fool For A Lifetime | 47 |
| Down - NOLA | 41 |
| Gamma Ray - Land Of The Free | 40 |
| At The Gates - Slaughter Of The Soul | 36 |
| Ved Buens Ende - Written in Waters | 30 |
| Savatage - Dead Winter Dead | 28 |
| Radiohead - The Bends | 23 |
| The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness | 21 |
| The Gathering - Mandylion | 16 |
| My Dying Bride - The Angel and the Dark River | 15 |
| The Tea Party - The Edges of Twilight | 15 |
| PJ Harvey - To Bring You My Love | 14 |
| Dream Theater - A Change Of Seasons | 12 |
| Shadow Gallery - Carved in Stone | 12 |
| Oasis - (What’s the Story) Morning Glory? | 12 |
| Dark Tranquility - The Gallery | 11 |
| Deftones - Adrenaline | 11 |
| Nevermore - Nevermore | 11 |
| Anathema - Pentecost III | 10 |
| Lordian Guard - Lordian Guard | 10 |
| Iron Maiden - The X Factor | 9 |
| Dissection - Storm Of The Light’s Bane | 9 |
| Pulp - Different Class | 9 |
| Mad Season - Above | 9 |
| Moonspell - Wolfheart | 9 |
| Monster Magnet - Dopes to Infinity | 8 |
| Anathema - The Silent Enigma | 8 |
| Lagwagon - Hoss | 8 |
| Red Hot Chili Peppers - One Hot Minute | 8 |
| THERAPY? - Infernal Love | 8 |
| Iced Earth - Burnt Offerings | 7 |
| Opeth - Orchid | 7 |
| Sentenced - Amok | 7 |
| Ozzy Osbourne - Ozzmosis | 6 |
| Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways | 6 |
| Ξύλινα Σπαθιά - Πέρα Από τις Πόλεις της Ασφάλτου | 5 |
| Cathedral - Carnival Bizzare | 5 |
| Doopees - Doopee Time | 5 |
| Mobb Deep - The Infamous | 5 |
| Son Volt - Trace | 5 |
| Suffocation - Pierced From Within | 5 |
| Ulver - Bergtatt: Et eeventyr i 5 capitler | 5 |
| Belphegor - The Last Supper | 5 |
| Alanis Morissette - Jagged Little Pill | 4 |
| Darkthrone - Panzerfaust | 4 |
| Face to Face – Big Choice | 4 |
| Garbage - Garbage | 4 |
| Manitou - Entrance | 4 |
| Meshuggah - Destroy, Erase, Improve | 4 |
| Necromantia - Scarlet Evil Witching Black | 4 |
| Neil Young - Mirrorball | 4 |
| The Jayhawks - Tomorrow the Green Grass | 4 |
| 2Pac - Me Against The World | 3 |
| Υπόγεια Ρεύματα - Παραλογές | 3 |
| Extinction of Mankind - Baptised in Shit | 3 |
| Fear Factory - Demanufacture | 3 |
| In the woods…- Heart of the ages | 3 |
| Lake of Tears - Headstones | 3 |
| No Use For A Name – Leche Con Carne | 3 |
| Shadowseeds - The Dream of Lilith | 3 |
| Sieges Even - Sophisticated | 3 |
| Deicide - Once Upon the Cross | 3 |
| Μάσκες - Μάσκες | 2 |
| Balzac – The Last Men on Earth | 2 |
| Carcass - Swansong | 2 |
| Conception - In Your Multitude | 2 |
| Grave Digger - Heart of Darkness | 2 |
| Grip Inc. - Power of Inner Strength | 2 |
| GZA - Liquid Swords | 2 |
| Neal Casal - Fade Away Diamond Time | 2 |
| Stratovarious - Fourth Dimension | 2 |
| Swans - The Great Annihilator | 2 |
| The Crown - The Burning | 2 |
| Tricky - Maxinquaye | 2 |
| Unsane - Scattered, Smothered & Covered | 2 |
| Bal-Sagoth - A Black Moon Broods Over Lemuria | 2 |
| AC/DC - Ballbreaker | 1 |
| Bjork - Post | 1 |
| Blind Melon - Soup | 1 |
| Bon Jovi - These Days | 1 |
| Foo Fighters - Foo Fighters | 1 |
| King Crimson - Thrak | 1 |
| Kingdom Come - Twilight Cruiser | 1 |
| Rainbow - Stranger in us all | 1 |
| Rancid - …And Out Come the Wolves | 1 |
| Royal Hunt - Moving Target | 1 |
| Slash’s Snakepit - It’s Five O’Clock Somewhere | 1 |
| Therion - Lepaca Kliffoth | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
τίτλοι τέλους για το 1995
1996…
και εξελάκι
credits and love to all 
32 Likes
Ωραίος ρε @anhydriis.
Λοιπόν, οι ψήφοι μου για το 1996:
-
είπαμε είπαμε είπαμε
-
θα θα θα θα θα θα θα θα θα θα
-
περιμένω περιμένω περιμένω
-
το το το το το το το το το το το το το το το
-
συμβούλιο συμβούλιο συμβούλιο
12 Likes
@Ian_Metalhead καλά ρε πήγες κι έγραψες για το Draconian Times ότι “οι Dream Theater έχουν βρει πλέον την ιδανική σύνθεση”;;;;;;
Τι διάολο, σε χρόνο DT το 'γραψες το κείμενο και δεν πρόλαβες να το ελέγξεις μετά;
@anhydriis σε πειράζω απλά 
8 Likes
Πωπωπω, πώς σκαρφάλωσε έτσι στην κορυφή αυτό!
1 Like
αχχααχαχαχ… δεν βλέπω κάτι… μάλλον εστρωσε μόνο του!!! 
θενκς
1 Like
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Savatage που το ‘95 έβγαλαν καλύτερο μεν αλλά λιγότερο προβεβλημένο άλμπουμ απ’ ό,τι το '93, και έτσι αυτή τη φορά δεν είχαμε τίποτα περίεργα 
4 Likes
Από τις πιο δύσκολες χρονιές, από την άποψη πως δεν είχα ιδέα για την κατάταξη. Σχεδόν στην τύχη από ένα σημείο κι έπειτα. Πολλά λατρεμένα άλμπουμ αλλά από τους περισσότερους καλλιτέχνες έχω άλλα αγαπημένα. Οπότε είναι πολλοί που βράζουν στο ίδιο καζάνι.
1) Screaming trees - Dust
Tι φοβερή μπάντα και τι θεϊκός τελευταίος δίσκος. Δεδομένα, εφόσον ο κόσμος δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα τόσα χρόνια, δύσκολα θα το έκανε με το Dust. Από τους δίσκους δεκάρια που δεν περισσεύει νότα. Αν και δεν ήταν τόσο heavy όπως άλλοι της σκηνής, είχανε μια ενέργεια, ένα νεύρο, και ταυτόχρονα μου φαίνονται οι πιο cool όλων. Υπεραγαπημένα τραγούδια, φοβερά ρεφρέν, πώς δεν κλίκαραν στον κόσμο? Απίστευτο.
2) Wilco - Being There
Τα μεταβατικά άλμπουμ συνήθως έχουν ελαττώματα. Κι εδώ θεωρητικά υπάρχουν αλλά πραγματικά χάνονται μέσα στο μεγαλείο του δίσκου. Ξεφεύγουν οι Wilco και ο Tweedy από την alt country του ΑΜ και αρχίζουν να κοιτούν έντονα στην pop των επόμενων δύο άλμπουμ τους, δηλαδή της καλύτερης περιόδου τους. Εδώ θέση έχει μόνο ο πειραματισμός, το ψάξιμο των ορίων πριν το σπάσιμό τους. Κι όπου κάνει την εμφάνιση το φάντασμα των Uncle Tupelo, συνεχίζει να μαγεύει. Alt/ country/ πολλή pop/ folk/ classic rock, θα έπρεπε να μοιάζουν ασύνδετα, κι όμως δεν είναι. Απλά κομμάτια ενός puzzle, μόλις μπουν στην θέση τους, όλα βγάζουν νόημα.
3) The Black Crowes - Three Snakes and One Charm
Το τελευταίο άλμπουμ της κλασικής σύνθεσης είναι και το πιο πολυσυλλεκτικό (και μεγάλο grower). Υπάρχουν 1-2 φίλερ αλλά η μπάντα ακόμα μαγεύει. Εδώ ο Chris Robinson τρώει κόλλημα με τους Grateful Dead, κάτι που διευρύνει τον ήχο της μπάντας, όταν όμως επεμβαίνει ο άλλος αδερφός (Rich), τα riff είναι heavier than ever (Nebakanezer, Under a Mountain). Δοκιμάζουν και τη χρήση πνευστών, γενικά η διάθεσή τους για πειραματισμό πλέον είναι παντού εμφανής. Ιδιαίτερη μνεία στην καλύτερη μπαλάντα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, το Girl from a Pawnshop έχει όλα όσα ψάχνω σε τέτοια τραγούδια και ίσως το αποκορύφωμα στην καριέρα του κυρίου Marc Ford σε στούντιο. Η δουλειά του στα σόλο, το πώς χρωματίζει όλο το τραγούδι είναι για σεμινάριο, ο ορισμός του συναισθήματος.
4) Pearl Jam - No Code
Αυτό εννοούμε grower δίσκος. Εκεί που μας είχαν συνηθίσει σε πολλές rock κιθάρες και δυνατά τραγούδια, ρίχνουν τις ταχύτητες, οι “μπαλάντες” και τα mid-tempo τραγούδια αυξάνονται. Όπου ροκάρουν βέβαια, το κάνουν όπως παλιά, σε αρπάζουν από το λαιμό. Ήθελα τον χρόνο μου για να συνηθίσω τα συνεχόμενα, μελωδικά κομμάτια τους. Αλλά ακούς κάτι Off He Goes (από τα καλύτερα τραγούδια τους), και αναρωτιέσαι πόση έμπνευση και ταλέντο είχαν για να σε αγγίζουν με τόσους τρόπους. Αξίζει ευκαιρίες γιατί είναι τόσο καλός όσο τα προηγούμενα, απλά σε χτυπάει διαφορετικά.
5) Whiskeytown - Faithless Street
Από τις καλύτερες μπάντες του alt country ήχου. Εδώ ξεκινά και η διαδρομή του απίστευτα ταλαντούχου αλλά προβληματικού Ryan Adams. Πολλοί έπαιξαν σαν αυτούς τα επόμενα χρόνια. Η μουσική τους πατάει στα όσα δίδαξαν οι Uncle Tupelo αλλά έχουν και μια πιο classic rock πλευρά (ας πούμε Rolling Stones). Σε κάποια κομμάτια που υπερέχει αισθητά το country στοιχείο, έχουν κάτι ξεσπάσματα που στα αυτιά μου τους καθιστά πρωτίστως, μια rock μπάντα.
Υπέροχο ντεμπούτο και όμως το ξεπέρασαν.
6) Gillian Welch - Revival
Αν κάποιος με ρωτούσε τι είναι Americana, πέρα από “ηλίθιος όρος”, θα μπορούσα να του δώσω αυτό το άλμπουμ της Welch (και οποιοδήποτε άλλο βέβαια). Folk, country, λίγα ηλεκτρισμένα blues. Το ντεμπούτο της έχει απίστευτο songwriting, οι αρμονίες άψογες, η παραγωγή πεντακάθαρη και ζεστή. Βλέπεις το εξώφυλλο και αντιλαμβάνεσαι πως το άλμπουμ αυτό θα μπορούσε να ανήκει σε μια άλλη εποχή. Η Welch αν και πιτσιρίκα, είχε απίστευτο ταλέντο και σε έπειθε, τόσο με την ερμηνεία όσο και με τους στίχους της.
7) Nevermore - The Politics of Ecstasy
Καλούλι άλμπουμ μωρέ.
Ίσως ο αγαπημένος μου Nevermore δίσκος (θα δούμε). Απίστευτα βαρύ, death-ίζει κάπως, progressive-ίζει σίγουρα, απίστευτο πως τους έβαζαν κάτω από την ταμπέλα power metal. Αν και λατρεύω σχεδόν ό,τι έκαναν, στα 90ς τους πήγαινε η συνεργασία με ντεθμεταλλάδες στην δεύτερη (και πρώτη πολλές φορές) κιθάρα. Απίστευτη απόδοση από όλους. Ο Williams κάνει το απαραίτητο step up για να συνοδεύσει τις απίστευτες ριφάρες των Loomis/ O’Brian και τη μπασούρα του Sheppard που μπουκώνουν τον ήχο, μαζί με έναν Dane να θρηνεί, να ουρλιάζει, να ψιθυρίζει, να δίνει την ψυχή του κάθε στιγμή με την ογκώδη και δυνατή του φωνή (οι ασυνήθιστες μελωδίες του υπήρξαν αρχικά ο λόγος που δεν μπορούσα να συντονιστώ όταν τους πρωτοάκουσα). Και στιχάρες, ε?
Ανελέητο riffing και shredding, μόνο κομματάρες με προεξέχον το απίστευτο The Learning.
A ρε, κάποτε οι Nevermore ήταν για κάποιους από εμάς η καλύτερη σύγχρονη μπάντα… Τι εποχές…
8) Steve Earle - I Feel Alright
Περισσότερο uptempo από τον προκάτοχό του, πιο “χαρούμενο”, αισθητά ενισχυμένο το (country) rock στοιχείο, λίγο alt country σε σημεία, καθώς και λίγο πιο folk. Μόνη σταθερά το εξαιρετικό storytelling. Κι αυτή η φυσαρμόνικα που με πεθαίνει. Ο Earle είναι κορυφαίος συνθέτης, θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν τέτοιος. Εγγύηση η υπογραφή του ό,τι κι αν κυκλοφορεί.
9) Angra - Holy Land
Έχοντας φτάσει στο σωτήριο έτος 1996, έχω αναθεωρήσει τις σχέσεις μου με πολλές μπάντες, κυρίως μέταλ που πλέον ακούω σπάνια, και prog rock σε 2η φάση. Οι Angra έχουν την τύχη να με εντυπωσιάζουν κάθε φορά που τους ξανακούω, ειδικά στις πρώτες 2 δουλειές τους. Το ότι καταφέρνουν να συνδυάζουν ματζορίλες με πιο σκληρά heavy/ power σημεία, στιγμές απόλυτης ανάτασης και μελαγχολικές, αποδεικνύουν το απίστευτο ταλέντο τους. Ακόμα πιο μαγικός, ο τρόπος που εντάσσουν το prog στον (ας πούμε) παραδοσιακό ήχο τους, ενώ οι επιρροές από την μουσική της χώρας τους μοιάζει περισσότερο σαν missing piece παρά σαν πείραμα. Masterpiece.
10) Screamin’ Cheetah Wheelies - Magnolia
Στα πρότυπα του ντεμπούτου. Southern/ hard rock, κιθάρες που κεντάνε, hooks που σου μένουν στο μυαλό. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε απλά classic rock made in the 90s. Aλλά. Κάποιες σκληρές κιθάρες όπως στα ξεσπάσματα του I Found Love ή η σκοτεινότερη ατμόσφαιρα του ομώνυμου τραγουδιού και του Father Speaks, εντείνουν την αίσθηση πως δεν έχουμε να κάνουμε με σκέτη παρελθοντολαγνεία. Η τάση για πειραματισμό, η διάθεση να φέρουν τον ήχο στο "σήμερα "υπάρχει και δίνει πόντους. Εναλλαγές μεταξύ hard rock θεμάτων και μελωδικότερων που δουλεύει στην εντέλεια. Φανταστική μπάντα και ξεχασμένη αδίκως.
Deep Purple - Purpendicular
Αντιλαμβάνομαι πως με την προσθήκη του Steve Morse η μπάντα μεταλλάχθηκε και δεν θυμίζει τόσο τις παλιότερες εκδοχές της μπάντας. Αλλά παίζει τώρα το απίστευτο Loosen My Strings, που είναι έτσι κι αλλιώς κομματάρα, και όταν μπαίνει η lead κιθάρα του Morse… Ή η απίστευτη μελωδία του Sometimes I Feel Like Screaming, ίσως το τελευταίο “κλασικό” τους τραγούδι… Η τρίχα κάγκελο. Προσκυνάς τους παππούδες, ευχαριστείς, και αποσύρεσαι ηττημένος. Όλος ο δίσκος είναι πολύ καλός, πιο πειραματικός, πιο τεχνικός αλλά και παιχνιδιάρικος ταυτόχρονα, είναι πραγματικά κρίμα να μην του δίνει κάποιος την ευκαιρία επειδή “δεν έχει Blackmore”. Έχει και γαμάτο hard rock (πχ. Cascades…), ένα fusion touch, απ’ όλα. Kαι λάμπουν όλοι, ακόμα κι αυτός ο αδικημένος Glover στο μπάσο είναι για ακόμα μια φορά εξαιρετικός. Σπουδαίο άλμπουμ.
Corrosion of Conformity - Wiseblood
Πόσο κοντά βρίσκεται το Μπέρμινχαμ στον Μισσισιππή? Όχι Μπέρμινχαμ, Αλαμπάμα ρε μαλάκα, Μπέρμινχαμ Αγγλίας.
Όπως και το προηγούμενο, heavy και πορωτικό. Πόσες riff-άρες είχαν στην κούτρα τους? Τόσες κι άλλες τόσες χώσανε στο άλμπουμ. Βρωμάει Σαμπαθίλα κάθε στιγμή αλλά είναι ξεκάθαρα σύγχρονο και σκίζει. Στα σημεία χάνει από το προηγούμενο.
Molly Hatchet - Devil’s Canyon
Με ενθουσιάζει το πόσο κλασικός Molly Hatchet δίσκος ακούγεται, άσχετα από το φοβερό πήγαινε-έλα μελών και το κενό που είχαν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο.
Η μπάντα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Heavy southern rock με μια παραγωγή όσο heavy άξιζε πάντα στο υλικό τους. Και τα τραγούδια είναι φοβερά, Down from the Mountain, Rolling Thunder, Tatanka, Eat Your Heart Out, και το επικό The Journey με τις κιθάρες να οργιάζουν. Σαν later period best of είναι. Πραγματικά εντυπωσιακή επιστροφή.
R.E.M. - New Adventures in Hi-Fi
Τις πρώτες φορές που το άκουσα, μου φαινόταν τόσο διαφορετικό για R.E.M. που δεν ήξερα πώς να το κρίνω. Η αλλαγή στον ήχο κυρίως, sonically δλδ, μου φαινόταν μεγάλη. Αλλά η ουσία, που ήταν πάντα τα τραγούδια, ίδια και απαράλλαχτη. Όλα τα καλά πράγματα στη ζωή όμως, κάποτε τελειώνουν και για μένα αυτό είναι το τελευταίο τεράστιο άλμπουμ των R.E.M. 10 δίσκοι. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σερί. Συγκλονιστική μπάντα.
Fu Manchu - In Search Of
Soft rock, country μπαλάντες, όμορφες αρμονίες, στίχοι για την ενηλικίωση, για χαμένους έρωτες (πλάκα που έχω γαμώτο)!
Μια από τα ίδια, αμάξ’α, καμένη άσφαλτος, λίγο sci-fi, κλασικά. Και ριφάρες. Οκ, αναμενόμενο. Δεν ξέρω γιατί επιλέγω κάποιους δίσκους τους και άλλους όχι, δεν έχουν κάποιον κακό δίσκο, διαλέγεις και παίρνεις και περνάς γαμάτα, σαν Motorhead ένα πράμα.
Ίσως είναι μικρά πραγματάκια που μου έχουν κολλήσει, όπως το φοβερό κλείσιμο με τα σολίδια στο Seahag, που μου δίνουν αυτό το έξτρα κάτι. Πάμε για τ’ άλλα.
Tom Petty & the Heartbreakers - Songs and Music from “She’s the One”
Θεέ Petty, βγάλε soundtrack, βγάλε απαγγελία συνταγών μαγειρικής με μουσική υπόκρουση τους Heartbreakers, Ι don’t care. I need more! Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Καινούργια και παλιότερα τραγούδια (από τα sessions του Wildflowers) περιλαμβάνονται, σε ένα μάλλον αμφιλεγόμενο άλμπουμ του. Ίσως να μην είναι στα 3-4 καλύτερά του αλλά περιέχει μεγάλα κομμάτια. Walls, Angel Dream No. 4, Supernatural Radio, αυτά θα έπρεπε να είναι κλασικά τραγούδια. Όλη τη δεκαετία δισκάρες από Petty (εντελώς ΜΗ αντικειμενικά).
Soundgarden - Down on the Upside
Η μία φορά που δεν βλέπω κάποια αισθητή εξέλιξη στην μουσική της μπάντας και μου φαίνεται εντελώς αδερφάκι του προηγούμενου, σαν αίσθηση που μου αφήνει. Who cares though, τα τραγούδια είναι καταπληκτικά, το μόνο που μετράει. Αλλά αποτέλεσε για πολλάαα χρόνια το τελευταίο τους άλμπουμ, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό (δεν έφταναν οι Audioslave για μένα, δυστυχώς).
The Hellacopters - Supershitty to the Max!
Ο Nicke Andersson πρέπει να είναι από τους μουσικούς με το καλύτερο σερί δίσκων, ασχέτως μπάντας. Πραγματικά ψάχνεις για να βρεις μέτρια τραγούδια, είτε είναι rock, hard rock, pop, punk. Μικρά, to the point, με ριφάρες, hooks, σολάρες, επικών διαστάσεων κομματάρες. Έτσι και αυτό το ντεμπούτο. Εδώ με σαφή punk προσανατολισμό, μας βαράει στα μούτρα και άντε γεια, πάμε γι’ άλλα.
Neil Young with Crazy Horse - Broken Arrow
Μετά από τόσα χρόνια και μόνο το Neil Young with Crazy Horse θα αρκούσε. I know, δεν είναι στα καλύτερά τους αλλά πρώτον έχει Big Time, δεύτερον είναι αυτό το ρημάδι το groove τους αλάνθαστο, χάνομαι μέσα του κάθε φορά. Και το είχα ακούσει (λιώσει) στο λύκειο, οπότε παίρνει έξτρα πόντους.
Brother Cane - Seeds
Φοβερό άλμπουμ. Αλλά σαν κάτι να έχει αλλάξει. Λιγοστεύει το southern στοιχείο ή μάλλον όχι ακριβώς, απλά τονίζεται η αίσθηση ενός 90s hard rock που ωρίμασε σε grunge περιβάλλον. Δε βαριέσαι. Και ριφάρες έχει, και ρεφρενάρες κολλητικές, δεν χρειάζεται πολλά περισσότερα κάποιος, σίγουρα όχι εγώ.
Moe. - No Doy
Μπαντάρα γαμώτο. Ροκάρει πιο πολύ, μυρίζει νότος αλλά το highlight είναι όταν το παίξιμο γίνεται funky (πολύ συχνά δηλαδή). Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές πιο fun μπάντες στη σκηνή. Κι αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτό το άλμπουμ. Νιώθω πως διασκεδάζουν, περνάει αυτό στη μουσική και από τα ηχεία μου. Kαι τολμούν να μας δώσουν και εκτενέστερα τραγούδια (Rebubula, Buster), όπου μαγεύουν με την ισορροπία τεχνικής και feeling που επιδεικνύουν. Δισκάρα μεγάλη.
26 Likes
Στον αποηχο των αποτελεσμάτων του 95, λοιπόν,
(Κ με τον φιλο @anhydriis ΚΑΙ παλι να μη με συμπεριλαμβανει στην μαυρη καρτελιτσα των συμμετεχοντων στο τέλος της επικης παρουσίασης 
)
αφηνω κ γω εδω τα οχι-λιγα που ειχα να πω για το μουσικο μου 95.
1995
All Around Honorable Mentions
Summary
Paradise Lost - Draconian Times
Όπως κ στην περίπτωση του φιλτατου @Ian_Metalhead, o συγκεκριμένος δίσκος λειτουργησε κ για μένα ως αναπάντεχο soundtrack του καλοκαιριού του 95, το οποίο - όπως συμβαίνει με τα καλοκαιρια της εφηβείας μας συνήθως - αποτελεί πηγή κάποιων απο τις πιο αγαπημένες αναμνήσεις στις οποίες αρέσκεται να επιστρέφει ο νους.
Ο δισκος, σε καθαρά μουσικο επίπεδο, αφήνοντας τα βιωματα κατά μέρος, ειναι απλα υπεροχος, κ ο χρόνος του έχει φερθεί παραπάνω από φανταστικα.
Δώδεκα από τις πιο όμορφες συνθέσεις ενδοσκοπικου, ώριμου όσο κ αρχοντικού mainstream metal των 90ς, με εκδηλες gothic ανησυχίες κ rock ίσκιο, με τον Mackintosh να γράφει κάποιες από τις πιο συγκινητικες του μελωδίες, κ τον Holmes να τραγουδάει στιχους που μας στοιχειώνουν ακόμα.
Από τους δίσκους που θα μας συντροφεύουν για μια ζωή.
Τhe Tea Party - The Edges of Twilight
Κάποια απο τα κορυφαία πνευματικα παιδια των Led Zeppelin, στην μαλλον αγαπημένη μου στιγμή τους.
Από τους πιο πρωτοτυπους αυθεντικους rock δίσκους της εποχής του, με απόλυτα προσωπικό, αναγνωρίσιμο υφος κ κάποιες πραγματικα σπουδαίες συνθέσεις.
Cathedral - The Carnival Bizzare
Κάποια απο τα κορυφαία πνευματικα παιδια των Black Sabbath, στην μαλλον αγαπημένη μου στιγμή τους.
Από τους πιο πρωτοτυπους αυθεντικους metal δίσκους της εποχής του, με απόλυτα προσωπικό, αναγνωρίσιμο υφος κ κάποιες πραγματικά σπουδαίες συνθέσεις.
Virgin Steele - Marriage of Heaven and Hell Part II
Το δευτερο μέρος αυτής της τόσο ιδιαίτερης κ φιλόδοξης διλογιας, με έντονες εξάρσεις συμφωνικου, εμπνευσμενου κ πομπωδους epic metal αλλά κ καιριες Hard/Heavy παρεμβάσεις, με κάποιες πραγματικα ανατριχιαστικες ερμηνείες απo τον DeFeis στην πιο αγαπημένη μου στιγμή του, κ με τους στίχους του Emalaith να στοιχειώνουν για παντα.
The secret of death is ours to possess,
ours will endure forever
Savatage - Dead Winter Dead
Ο δίσκος που έμελλε να αλλαξει τα παντα για το συγκρότημα, οδηγώντας στην δημιουργία των Trans - Siberian Orchestra κ το παγωμα των μουσικών δραστηριοτητων των Savatage, είναι ένα βαθιά συγκινητικό αντιπολεμικό concept άλμπουμ συμφωνικου rock/metal με τραγουδια που λατρευτηκαν από μια ολόκληρη γενιά ακροατών, κ που αποτελεί κορυφαία στιγμή της υστερης πορειας της μπάντας.
Κ όσο για το Christmas Eve, μαζί με το Voice of the Soul, είναι το πιο συγκινητικo instrumental που παιχτηκε ποτε από Φλωριδιανο μέταλλα των 80ς.
Gamma Ray - Land of the Free
Ολη η μαγεία, η λάμψη, η δυναμη, το πεισμα, το χάρισμα, η Απελπισία-που-γίνεται-Ελπιδα του ανθρώπου κ μουσικου που ακουει στο όνομα Kai Hansen, κρίθηκε, επισφραγίστηκε κ δικαιώθηκε οριστικά τον Μάιο του 1995,οταν αντηχησαν, για πρώτη φορά στο ευρυ κοινό, οι εναρκτήριες νοτες του Rebellion in a Dreamland.
Από εκείνη την μέρα μια μικρή γωνία στο φαντασιακο συγκεκριμένων ακροατών απέκτησε ένα νέο ασβεστο φως.
Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness
Ο κορυφαίος δισκος της μπάντας με το τόσο αναγνωρίσιμο υφος, κ την ακόμα πιο αναγνωρίσιμη χροιά της φωνής του τραγουδιστή της.
Ποικιλομορφο, πολυδιαστατο κ υπερφιλοδοξο τo Mellon Collie ειναι ο δίσκος που έχουμε στο νου μας οι περισσοτεροι ως την πλεον αντιπροσωπευτικη στιγμή των Smashing Pumpkins.
Από τις πλεον ένδοξες στιγμές του alternative rock των 90ς (οπως ειπώθηκε κ πιο πανω).
Atari Teenage Riot - Delete Yourself!
Τα είπε άψογα η @Miss_Machine οπότε δεν υπάρχουν πολλα να προσθεσω για το ντεμπούτο αυτου του τόσο ιδιαίτερου κ δυναμικου σχήματος.
Σπουδαία κ θρασύτατα μουσικά παντρεματα, που ντυνουν θέσεις που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες, σε έναν δίσκο που παλευαμε να τον περιγραψουμε ως electronic/punk /rock/κάτι μέχρι να μάθουμε πως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως Digital Hardcore κ να σταματήσουμε να το κουράζουμε.
Συναρπαστικό κ περιπετειώδες, το ντεμπούτο τους παραμενει ο αγαπημένος μου δίσκος τους.
Όσο για την ίδια την μπαντα, νομίζω πως ειναι το πιο εντυπωσιακό σχημα που έμαθα ποτέ από τον Καραολιδη, τότε που μας μαθαινε μπαλίτσα, πισω στα 90s.
Monster Magnet - Dopes to Infinity
Ο Wyndorf ειναι μεγάλη μορφή, η μπάντα του αποτέλεσε απαραίτητη ένεση για την ευρύτερη Heavy Rock σκηνή της εποχής, κ τo Dopes to Infinity ειναι η μια από τις δυο κορυφαίες στιγμές τους, η οποία θριαμβολογει για την επιστροφή της επικινδυνοτητας κ της φαντασίας σε μια σκηνή που - εκείνη την εποχη - φλέρταρε έντονα με την υποτονικοτητα.
Radiohead - The Bends
Ο δευτερος δίσκος ενος συγκροτήματος που ΔΕΝ είμαι φαν, κ που είχα ξεχάσει ποσο επιδραστικο έχει υπάρξει για μια ολόκληρη πτυχη του πιo indie rock των επόμενων χρονων (ΚΑΙ των αγαπημένων Muse ανάμεσα σε άλλους).
Το δευτερο λοιπόν αυτό album παίζει να είχα να το ακουσω αιώνες, κ καθώς το επισκέφθηκα ξανά αυτές τις μέρες διαπίστωσα ποσο όμορφα έχει γεράσει, ποσο (κ ποσα) ωραια κομμάτια διαθέτει, κ ποσο τιτάνιο κ αρχετυπικο παραμενει το βασικό θέμα του Street Spirit.
Aν δεν επανεκτιμησω άμεσα κ καίρια το Ok Computer, νομίζω πως εδώ βρίσκω την αγαπημένη μου δισκογραφική στιγμή της μπάντας.
Top 20
Θέσεις 20 - 11
Summary
20. Six Feet Under - Haunted
19. Ved Buens Ende
18. Rage - Black In Mind
17. Stratovarius - The Fourth Dimension
16. Sentenced - Amok
15. Suffocation - Pierced From Within
14. Meshuggah - Destroy Erase Improve
13. Nevermore - Nevermore
12. Morgana LeFay - Sanctified
11. Dark Tranquility - The Gallery
Top Ten
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Fear Factory - Demanufacture
Το τρίτο αγαπημένο μου 90ς Groove Metal δισκογραφικο μνημείο - μετά από τα Chaos AD κ Burn My Eyes - ειναι ενας ηχητικός ογκόλιθος με εθιστικες, υπερβαρες ρυθμικές από τον Cazares, εμβληματικα φωνητικά από τον Bell (στον οποίο ΔΕΝ αποδίδονται, οσο συχνα θα έπρεπε, τα ευσημα για την συνεισφορά του στην σχολή φωνητικων εναλλαγων ανάμεσα σε καθαρά κ ακραία, που στοιχειωσε όλη την σκηνή στα 00ς) κ μια μουσική κατευθυνση (cyber/industrial/ post-thrash/groove/semi- death metal?) που σημάδεψε την δεκαετία με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
9. Necromantia - Scarlet Evil, Witching Black
O πιο αιρετικα διαολεμενος από τους βασικούς δισκογραφικους πυλωνες που θεμελιωσαν το ελληνικό Black Metal ειναι μια ιδιότυπη, όσο κ ολοκληρωμένη καλλιτεχνική προταση επικής κ θεοσκοτεινης μουσικής - με το μπάσο σε θέση απόλυτου κυρίαρχου - η οποία έχει ρίζες τόσο στους Celtic Frost κ τους Bathory, όσο κ στους Manowar του Bridge of Death.
8. At The Gates - Slaughter of the Soul
Δίσκος για τον οποίον έχουν γραφτεί άπειρα μέσα στα χρόνια, επιδραστικος όσο λίγοι της εποχής του, μνημονεύεται συνήθως για την επιρροή που άσκησε στο υπόλοιπο melodeath, αλλά κ στο αμερικανικό metalcore των 00ς.
Ωστόσο, καλο ειναι να επισημάνουμε ότι ο σεβασμός που εισπράττει πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά, κ απορρέει από το βάθος των συνθέσεων, από την συνολικη αισθητική της μπάντας, από τις στιχουργικες της ανησυχίες/προσεγγισεις, κι από την σκιά που ρίχνει στη σκηνή η μορφή του μεγάλου Lindberg.
Δισκος που χαίρει σεβασμου από τους Napalm Death μέχρι τους Sarabante δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από καθοριστικος κ διαχρονικης αξίας.
7. Death - Symbolic
Όσον αφορά την δευτερη περιοδο της τεράστιας αυτής μπάντας (για την πρωτη έχω καταθεσει την λατρεία μου πρόσφατα κ εμφατικά), το Symbolic δεν θεωρώ ότι είναι ο πιο έντονα συναισθηματικος τους δισκος αυτής της περιοδου (αυτός ο τίτλος, για μένα παει στο επόμενο κ τελευταίο album της μπάντας), ουτε ο πιο σημαντικός απαραίτητα (μάλλον το Human ειναι αυτο).
Προσωπικά, τον θεωρώ απλά ως τον κορυφαίο τους δίσκο στα 90ς, κ από τα πιο σπουδαία albums στο συνολο του συγχρονου, τεχνικά απαιτητικου metal, με καθηλωτικη ατμόσφαιρα, ενδοσκοπικες διαθέσεις κ κάποια από τα πιο συγκινητικα τραγουδια που έχουν ηχογραφηθει ποτέ στον ακραίο ήχο.
6. Grip Inc. - Power of Inner Strength
Η πιο αγαπημένη Slayer - Related δουλειά των τελευταίων τριάντα χρονών είναι ένας σπουδαιος δίσκος ασυμβίβαστου συχρονου metal που δεν προτίθεται να κρυφτεί πισω απο στεγανά, κ που παρα τα δολοφονικα τυμπανα, καταφέρνει να σε κερδίζει με τις ίδιες τις συνθέσεις, την δυσοίωνη ατμόσφαιρα κ φυσικά τα αγέρωχα φωνητικά του μεγάλου Gus Chambers.
K η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Iced Earth - Burnt Offerings
Σε καθαρά βιωματικό επίπεδο, μου είναι αδυνατο να καταταξω σε λίστες έναν από τους πιο καθοριστικους δίσκους της εφηβείας μου.
Οπότε, προσπαθώντας να μείνω συγκρατημένος κ να μιλήσω σε καθαρά μουσικό επίπεδο θα πω ότι μιλάμε για ένα αγεραστο, συναρπαστικό κ θεοσκοτεινο power/thrash metal έργο με τρομερά ξεχωριστή αισθητική, διαφορετικη απ ο,τιδηποτε προηγηθηκε ή ακολουθησε στη δισκογραφια της μπαντας.
Ο Randall Shawver στις lead κιθάρες του δίσκου, εντυπωσιαζει με κάποια απο τα πιο ιδιαίτερα solos που θα συναντήσουμε ποτέ σ αυτό το συγκρότημα, ο Schaffer δεν έχει απομακρυνθει ποτέ περισσότερο από το comfort zone του ως συνθέτης, απ ότι σ αυτόν εδώ τον δίσκο, κ ξεπερναει τον εαυτό του καταθετωντας καποια απο τα πιο ευφανταστα τραγουδια του, ενώ ο Barlow συστήνεται στο ευρυ κοινό ως η εμβληματική φωνή που θα ταυτιστεί απόλυτα με την μουσική της μπάντας.
Αποφεύγοντας την track by track αναφορά κομματιών,σ έναν δίσκο που κάθε νοτα του αγγίζει την τελειότητα, θα αρκεστώ απλά να αναφέρω πως η έναρξη του δίσκου με το ομώνυμο τραγουδι παραμενει μια από τις πιο ανατριχιαστικες εισαγωγές που έχω ακουσει ποτε σε δίσκο, κ πως το Dante’s Inferno στέκει ακόμα κ σημερα ως μια από τις πιο μεγαλειώδεις κ αυθεντικα εφιαλτικές στιγμές που έχει να επιδείξει αυτη η μουσικη.
4. Blind Guardian - Imaginations From The Other Side
Πισω στον μακρινό Απρίλη του 1995, κάπου μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα, ενας έφηβος έπεσε πανω σ ενα βιβλίο για το οποίο δεν ήξερε τίποτα απολυτως, στο μικρό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς του.
Για λόγους που παραμενουν άγνωστοι μέχρι σήμερα το βιβλίο αυτό απαίτησε από τον εν λόγω εφηβο να αγοραστει πάραυτα, κ λίγες ώρες μετά θα ξεκινούσε να το διαβαζει, ταξιδεύοντας κάπου στη Δυτική Ελλάδα, κ ακουγοντας στο walkman του, κατα την διάρκεια του ταξιδίου κ της ανάγνωσης, μια νεα κασετουλα που είχε βρεθεί στα χέρια του μόλις την προηγουμενη μέρα.
Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, η ζωή αυτου του εφήβου θα είχε αλλάξει για πάντα, κι η κοσμοθέασή του θα είχε αποκτήσει νέα ορόσημα.
Το βιβλίο αυτό εφερε τον τίτλο
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιου, κ στην κασσετουλα που συνόδευε εκείνη την πρωτη ανάγνωση αναγραφόταν (πανω στο χαρτονακι της θήκης της), με μαυρο μαρκαδορακι:
Blind Guardian - Imaginations from the other Side.
Ο δίσκος είχε κυκλοφορησει πριν από λιγες μερες.
Κ σημάδεψε τη ζωή του συγκεκριμένου εφήβου (όπως κ πολλων άλλων) για παντα.
Tldr; ο πιο σκοτεινός κ ευφανταστος δίσκος του συγκροτήματος.
Ο κορυφαίος τους.
Κ ο πιο επικίνδυνος:
Αν ακουστεί σε (α)κατάλληλο χωροχρονο, ενδέχεται να οδηγήσει τον ακροατή στην Αλλη Πλευρα του Καθρεφτη.
Οι πιθανότητες επιστροφής από κει ειναι αμφισβητησιμες.
3. Deicide - Once Upon the Cross
Ο τρίτος δίσκος των Deicide αποτελεί κ την τελευταία τους πραγματικα μεγαλη στιγμή, με το επιθετικό, μονολιθικο Death Metal τους να παραμενει πρωταγωνιστικό στη σκηνή, κ τα χαρακτηριστικά κτηνώδη φωνητικά του Benton να ξεχωρίζουν, για άλλη μια φορά.
Συνθέσεις όπως το They Are The Children of the Underworld
κ το When Satan Rules This World αποτελουν κλασικούς death metal υμνους, το Christ Denied αποτελει προσωπικη αδυναμία, κ κλείνει τον δίσκο με τον πλεον εντυπωσιακό τρόπο, ενώ το ομώνυμο παραμενει από τα πιο χαρακτηριστικά τραγουδια της μπάντας, κ καταφέρνει να ξεχωρίσει σε μια χρονιά που το Death Metal συνέχιζε να παραγει αριστουργήματα.
2. Dissection - Storm of the Light’s Bane
Οι χεβιμεταλικες καταβολές του Nödtveidt ειναι ολοφάνερες, αλλά κ οργανικά αφομοιωμενες, σε ένα
ανεπιτήδευτα σκοτεινό, πολεμικό κ μεγαλοπρεπές διαμάντι του επικου extreme metal που έγραψε την δική του ιστορία στον χώρο.
Ένας ακόμη μεγάλος δίσκος που είχα την τυχη να αποκτησω κ να βιωσω στον καιρό του (προτου στιγματιστει από τις πράξεις του δημιουργου του), το Storm of the Light’s Bane χαρακτηρίζεται από μια συγκλονιστικα επιβλητική άντιληψη σχετικά με αυτό που ορίζουμε ως επική μελωδία.
Κ ακριβώς μέσα από αυτή την αναγνωρισιμη αίσθηση μελωδίας σμιλευτηκε ένα από τα πιο αδυσωπητα κ εμβληματικα δείγματα σκανδιναβικου blackened death (όπως συνήθιζαν να περιγράφουν τον δίσκο εκείνη την εποχή), το οποίο άσκησε τεράστια επίδραση στην επόμενη γενιά συγκροτημάτων του χώρου, κ άφησε πισω του ως παρακαταθήκη πανισχυρα μαυρομεταλικα (στην ψυχή) έπη όπως το Soulreaper, το Thorns of Crimson Death, κ φυσικά το Night’s Blood.
1. Belphegor - The Last Supper
Μια από τις πιο ακραίες κ βλασφημες μπάντες του Death/Black Metal χώρου, κάνει το δισκογραφικο της ντεμπουτο, με μια από τις πιο δυνατές κυκλοφορίες του Extreme Metal των 90s (κ της συνολικής της πορειας).
Ως μετεξέλιξη του Death/Thrash σχήματος των Betrayer, οι Αυστριακοι στον πρωτο τους ολοκληρωμένο δίσκο καταδυονται σ ενα απόλυτα κυρίαρχο σκοτάδι, κ μέσα απο μανιασμενες ταχυτητες, επιθετικες ριφφαρες κ εξουθενωτικα blast beats,
σφυρηλατουν μια απο τις πιο έντονες κ σοκαριστικες μουσικές εμπειριες εκείνης της εποχης.
Τα εμβληματικα, κ τόσο χαρακτηριστικά δαιμονικα φωνητικά που θα καθιερώσουν ήδη από εδω, με τον αρχικό τους τραγουδιστή Maxx (προτου εξαφανιστεί στα βάθη του underground κ τα αναλάβει - απο τον δευτερο δίσκο κ περα - ο Helmuth) βασιζονται στο εξης αρχετυπικο δίπολο: βαθιά-σαν-μεσα-απο-την-κολαση, βορβορώδη Death Growls
κ αποτρόπαιο, εφιαλτικό Death/Black screaming.
Η αληθεια ειναι οτι λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να ακουστουν πιο πειστικα τρομακτικες σ αυτη την φωνητική προσεγγιση απ ότι οι Belphegor του Last Supper.
Συνθέσεις όπως το ομώνυμο κ το March of the Dead σπρώχνουν τα όρια της ακρότητας του Death/Black ήχου ακόμα πιο μακριά, κ το κλείσιμο με την επανεκτέλεση του καταιγιστικου
Krucifixion, από τις μέρες τους ως Betrayer, αφήνει τον ακροατή πραγματικά εξουθενωμενο.
Η μετέπειτα πορεια τους θα τους καθιερώσει ως μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές μπάντες του πραγματικά ακραίου metal, μέσα απο κάποιες μεγάλες δισκογραφικες στιγμές του χώρου, ωστόσο η τόσο πηγαια, σχεδόν ανεξέλεγκτη, σατανικη επιθετικότητα του The Last Supper παραμένει μνημειώδης κ εμβληματικη μέχρι σήμερα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
abandon hope all ye who enter here
25 Likes