Από τις πιο δύσκολες χρονιές, από την άποψη πως δεν είχα ιδέα για την κατάταξη. Σχεδόν στην τύχη από ένα σημείο κι έπειτα. Πολλά λατρεμένα άλμπουμ αλλά από τους περισσότερους καλλιτέχνες έχω άλλα αγαπημένα. Οπότε είναι πολλοί που βράζουν στο ίδιο καζάνι.
1) Screaming trees - Dust
Tι φοβερή μπάντα και τι θεϊκός τελευταίος δίσκος. Δεδομένα, εφόσον ο κόσμος δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα τόσα χρόνια, δύσκολα θα το έκανε με το Dust. Από τους δίσκους δεκάρια που δεν περισσεύει νότα. Αν και δεν ήταν τόσο heavy όπως άλλοι της σκηνής, είχανε μια ενέργεια, ένα νεύρο, και ταυτόχρονα μου φαίνονται οι πιο cool όλων. Υπεραγαπημένα τραγούδια, φοβερά ρεφρέν, πώς δεν κλίκαραν στον κόσμο? Απίστευτο.
2) Wilco - Being There
Τα μεταβατικά άλμπουμ συνήθως έχουν ελαττώματα. Κι εδώ θεωρητικά υπάρχουν αλλά πραγματικά χάνονται μέσα στο μεγαλείο του δίσκου. Ξεφεύγουν οι Wilco και ο Tweedy από την alt country του ΑΜ και αρχίζουν να κοιτούν έντονα στην pop των επόμενων δύο άλμπουμ τους, δηλαδή της καλύτερης περιόδου τους. Εδώ θέση έχει μόνο ο πειραματισμός, το ψάξιμο των ορίων πριν το σπάσιμό τους. Κι όπου κάνει την εμφάνιση το φάντασμα των Uncle Tupelo, συνεχίζει να μαγεύει. Alt/ country/ πολλή pop/ folk/ classic rock, θα έπρεπε να μοιάζουν ασύνδετα, κι όμως δεν είναι. Απλά κομμάτια ενός puzzle, μόλις μπουν στην θέση τους, όλα βγάζουν νόημα.
3) The Black Crowes - Three Snakes and One Charm
Το τελευταίο άλμπουμ της κλασικής σύνθεσης είναι και το πιο πολυσυλλεκτικό (και μεγάλο grower). Υπάρχουν 1-2 φίλερ αλλά η μπάντα ακόμα μαγεύει. Εδώ ο Chris Robinson τρώει κόλλημα με τους Grateful Dead, κάτι που διευρύνει τον ήχο της μπάντας, όταν όμως επεμβαίνει ο άλλος αδερφός (Rich), τα riff είναι heavier than ever (Nebakanezer, Under a Mountain). Δοκιμάζουν και τη χρήση πνευστών, γενικά η διάθεσή τους για πειραματισμό πλέον είναι παντού εμφανής. Ιδιαίτερη μνεία στην καλύτερη μπαλάντα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, το Girl from a Pawnshop έχει όλα όσα ψάχνω σε τέτοια τραγούδια και ίσως το αποκορύφωμα στην καριέρα του κυρίου Marc Ford σε στούντιο. Η δουλειά του στα σόλο, το πώς χρωματίζει όλο το τραγούδι είναι για σεμινάριο, ο ορισμός του συναισθήματος.
4) Pearl Jam - No Code
Αυτό εννοούμε grower δίσκος. Εκεί που μας είχαν συνηθίσει σε πολλές rock κιθάρες και δυνατά τραγούδια, ρίχνουν τις ταχύτητες, οι “μπαλάντες” και τα mid-tempo τραγούδια αυξάνονται. Όπου ροκάρουν βέβαια, το κάνουν όπως παλιά, σε αρπάζουν από το λαιμό. Ήθελα τον χρόνο μου για να συνηθίσω τα συνεχόμενα, μελωδικά κομμάτια τους. Αλλά ακούς κάτι Off He Goes (από τα καλύτερα τραγούδια τους), και αναρωτιέσαι πόση έμπνευση και ταλέντο είχαν για να σε αγγίζουν με τόσους τρόπους. Αξίζει ευκαιρίες γιατί είναι τόσο καλός όσο τα προηγούμενα, απλά σε χτυπάει διαφορετικά.
5) Whiskeytown - Faithless Street
Από τις καλύτερες μπάντες του alt country ήχου. Εδώ ξεκινά και η διαδρομή του απίστευτα ταλαντούχου αλλά προβληματικού Ryan Adams. Πολλοί έπαιξαν σαν αυτούς τα επόμενα χρόνια. Η μουσική τους πατάει στα όσα δίδαξαν οι Uncle Tupelo αλλά έχουν και μια πιο classic rock πλευρά (ας πούμε Rolling Stones). Σε κάποια κομμάτια που υπερέχει αισθητά το country στοιχείο, έχουν κάτι ξεσπάσματα που στα αυτιά μου τους καθιστά πρωτίστως, μια rock μπάντα.
Υπέροχο ντεμπούτο και όμως το ξεπέρασαν.
6) Gillian Welch - Revival
Αν κάποιος με ρωτούσε τι είναι Americana, πέρα από “ηλίθιος όρος”, θα μπορούσα να του δώσω αυτό το άλμπουμ της Welch (και οποιοδήποτε άλλο βέβαια). Folk, country, λίγα ηλεκτρισμένα blues. Το ντεμπούτο της έχει απίστευτο songwriting, οι αρμονίες άψογες, η παραγωγή πεντακάθαρη και ζεστή. Βλέπεις το εξώφυλλο και αντιλαμβάνεσαι πως το άλμπουμ αυτό θα μπορούσε να ανήκει σε μια άλλη εποχή. Η Welch αν και πιτσιρίκα, είχε απίστευτο ταλέντο και σε έπειθε, τόσο με την ερμηνεία όσο και με τους στίχους της.
7) Nevermore - The Politics of Ecstasy
Καλούλι άλμπουμ μωρέ.
Ίσως ο αγαπημένος μου Nevermore δίσκος (θα δούμε). Απίστευτα βαρύ, death-ίζει κάπως, progressive-ίζει σίγουρα, απίστευτο πως τους έβαζαν κάτω από την ταμπέλα power metal. Αν και λατρεύω σχεδόν ό,τι έκαναν, στα 90ς τους πήγαινε η συνεργασία με ντεθμεταλλάδες στην δεύτερη (και πρώτη πολλές φορές) κιθάρα. Απίστευτη απόδοση από όλους. Ο Williams κάνει το απαραίτητο step up για να συνοδεύσει τις απίστευτες ριφάρες των Loomis/ O’Brian και τη μπασούρα του Sheppard που μπουκώνουν τον ήχο, μαζί με έναν Dane να θρηνεί, να ουρλιάζει, να ψιθυρίζει, να δίνει την ψυχή του κάθε στιγμή με την ογκώδη και δυνατή του φωνή (οι ασυνήθιστες μελωδίες του υπήρξαν αρχικά ο λόγος που δεν μπορούσα να συντονιστώ όταν τους πρωτοάκουσα). Και στιχάρες, ε?
Ανελέητο riffing και shredding, μόνο κομματάρες με προεξέχον το απίστευτο The Learning.
A ρε, κάποτε οι Nevermore ήταν για κάποιους από εμάς η καλύτερη σύγχρονη μπάντα… Τι εποχές…
8) Steve Earle - I Feel Alright
Περισσότερο uptempo από τον προκάτοχό του, πιο “χαρούμενο”, αισθητά ενισχυμένο το (country) rock στοιχείο, λίγο alt country σε σημεία, καθώς και λίγο πιο folk. Μόνη σταθερά το εξαιρετικό storytelling. Κι αυτή η φυσαρμόνικα που με πεθαίνει. Ο Earle είναι κορυφαίος συνθέτης, θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν τέτοιος. Εγγύηση η υπογραφή του ό,τι κι αν κυκλοφορεί.
9) Angra - Holy Land
Έχοντας φτάσει στο σωτήριο έτος 1996, έχω αναθεωρήσει τις σχέσεις μου με πολλές μπάντες, κυρίως μέταλ που πλέον ακούω σπάνια, και prog rock σε 2η φάση. Οι Angra έχουν την τύχη να με εντυπωσιάζουν κάθε φορά που τους ξανακούω, ειδικά στις πρώτες 2 δουλειές τους. Το ότι καταφέρνουν να συνδυάζουν ματζορίλες με πιο σκληρά heavy/ power σημεία, στιγμές απόλυτης ανάτασης και μελαγχολικές, αποδεικνύουν το απίστευτο ταλέντο τους. Ακόμα πιο μαγικός, ο τρόπος που εντάσσουν το prog στον (ας πούμε) παραδοσιακό ήχο τους, ενώ οι επιρροές από την μουσική της χώρας τους μοιάζει περισσότερο σαν missing piece παρά σαν πείραμα. Masterpiece.
10) Screamin’ Cheetah Wheelies - Magnolia
Στα πρότυπα του ντεμπούτου. Southern/ hard rock, κιθάρες που κεντάνε, hooks που σου μένουν στο μυαλό. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε απλά classic rock made in the 90s. Aλλά. Κάποιες σκληρές κιθάρες όπως στα ξεσπάσματα του I Found Love ή η σκοτεινότερη ατμόσφαιρα του ομώνυμου τραγουδιού και του Father Speaks, εντείνουν την αίσθηση πως δεν έχουμε να κάνουμε με σκέτη παρελθοντολαγνεία. Η τάση για πειραματισμό, η διάθεση να φέρουν τον ήχο στο "σήμερα "υπάρχει και δίνει πόντους. Εναλλαγές μεταξύ hard rock θεμάτων και μελωδικότερων που δουλεύει στην εντέλεια. Φανταστική μπάντα και ξεχασμένη αδίκως.
Deep Purple - Purpendicular
Αντιλαμβάνομαι πως με την προσθήκη του Steve Morse η μπάντα μεταλλάχθηκε και δεν θυμίζει τόσο τις παλιότερες εκδοχές της μπάντας. Αλλά παίζει τώρα το απίστευτο Loosen My Strings, που είναι έτσι κι αλλιώς κομματάρα, και όταν μπαίνει η lead κιθάρα του Morse… Ή η απίστευτη μελωδία του Sometimes I Feel Like Screaming, ίσως το τελευταίο “κλασικό” τους τραγούδι… Η τρίχα κάγκελο. Προσκυνάς τους παππούδες, ευχαριστείς, και αποσύρεσαι ηττημένος. Όλος ο δίσκος είναι πολύ καλός, πιο πειραματικός, πιο τεχνικός αλλά και παιχνιδιάρικος ταυτόχρονα, είναι πραγματικά κρίμα να μην του δίνει κάποιος την ευκαιρία επειδή “δεν έχει Blackmore”. Έχει και γαμάτο hard rock (πχ. Cascades…), ένα fusion touch, απ’ όλα. Kαι λάμπουν όλοι, ακόμα κι αυτός ο αδικημένος Glover στο μπάσο είναι για ακόμα μια φορά εξαιρετικός. Σπουδαίο άλμπουμ.
Corrosion of Conformity - Wiseblood
Πόσο κοντά βρίσκεται το Μπέρμινχαμ στον Μισσισιππή? Όχι Μπέρμινχαμ, Αλαμπάμα ρε μαλάκα, Μπέρμινχαμ Αγγλίας.
Όπως και το προηγούμενο, heavy και πορωτικό. Πόσες riff-άρες είχαν στην κούτρα τους? Τόσες κι άλλες τόσες χώσανε στο άλμπουμ. Βρωμάει Σαμπαθίλα κάθε στιγμή αλλά είναι ξεκάθαρα σύγχρονο και σκίζει. Στα σημεία χάνει από το προηγούμενο.
Molly Hatchet - Devil’s Canyon
Με ενθουσιάζει το πόσο κλασικός Molly Hatchet δίσκος ακούγεται, άσχετα από το φοβερό πήγαινε-έλα μελών και το κενό που είχαν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο.
Η μπάντα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Heavy southern rock με μια παραγωγή όσο heavy άξιζε πάντα στο υλικό τους. Και τα τραγούδια είναι φοβερά, Down from the Mountain, Rolling Thunder, Tatanka, Eat Your Heart Out, και το επικό The Journey με τις κιθάρες να οργιάζουν. Σαν later period best of είναι. Πραγματικά εντυπωσιακή επιστροφή.
R.E.M. - New Adventures in Hi-Fi
Τις πρώτες φορές που το άκουσα, μου φαινόταν τόσο διαφορετικό για R.E.M. που δεν ήξερα πώς να το κρίνω. Η αλλαγή στον ήχο κυρίως, sonically δλδ, μου φαινόταν μεγάλη. Αλλά η ουσία, που ήταν πάντα τα τραγούδια, ίδια και απαράλλαχτη. Όλα τα καλά πράγματα στη ζωή όμως, κάποτε τελειώνουν και για μένα αυτό είναι το τελευταίο τεράστιο άλμπουμ των R.E.M. 10 δίσκοι. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σερί. Συγκλονιστική μπάντα.
Fu Manchu - In Search Of
Soft rock, country μπαλάντες, όμορφες αρμονίες, στίχοι για την ενηλικίωση, για χαμένους έρωτες (πλάκα που έχω γαμώτο)!
Μια από τα ίδια, αμάξ’α, καμένη άσφαλτος, λίγο sci-fi, κλασικά. Και ριφάρες. Οκ, αναμενόμενο. Δεν ξέρω γιατί επιλέγω κάποιους δίσκους τους και άλλους όχι, δεν έχουν κάποιον κακό δίσκο, διαλέγεις και παίρνεις και περνάς γαμάτα, σαν Motorhead ένα πράμα.
Ίσως είναι μικρά πραγματάκια που μου έχουν κολλήσει, όπως το φοβερό κλείσιμο με τα σολίδια στο Seahag, που μου δίνουν αυτό το έξτρα κάτι. Πάμε για τ’ άλλα.
Tom Petty & the Heartbreakers - Songs and Music from “She’s the One”
Θεέ Petty, βγάλε soundtrack, βγάλε απαγγελία συνταγών μαγειρικής με μουσική υπόκρουση τους Heartbreakers, Ι don’t care. I need more! Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Καινούργια και παλιότερα τραγούδια (από τα sessions του Wildflowers) περιλαμβάνονται, σε ένα μάλλον αμφιλεγόμενο άλμπουμ του. Ίσως να μην είναι στα 3-4 καλύτερά του αλλά περιέχει μεγάλα κομμάτια. Walls, Angel Dream No. 4, Supernatural Radio, αυτά θα έπρεπε να είναι κλασικά τραγούδια. Όλη τη δεκαετία δισκάρες από Petty (εντελώς ΜΗ αντικειμενικά).
Soundgarden - Down on the Upside
Η μία φορά που δεν βλέπω κάποια αισθητή εξέλιξη στην μουσική της μπάντας και μου φαίνεται εντελώς αδερφάκι του προηγούμενου, σαν αίσθηση που μου αφήνει. Who cares though, τα τραγούδια είναι καταπληκτικά, το μόνο που μετράει. Αλλά αποτέλεσε για πολλάαα χρόνια το τελευταίο τους άλμπουμ, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό (δεν έφταναν οι Audioslave για μένα, δυστυχώς).
The Hellacopters - Supershitty to the Max!
Ο Nicke Andersson πρέπει να είναι από τους μουσικούς με το καλύτερο σερί δίσκων, ασχέτως μπάντας. Πραγματικά ψάχνεις για να βρεις μέτρια τραγούδια, είτε είναι rock, hard rock, pop, punk. Μικρά, to the point, με ριφάρες, hooks, σολάρες, επικών διαστάσεων κομματάρες. Έτσι και αυτό το ντεμπούτο. Εδώ με σαφή punk προσανατολισμό, μας βαράει στα μούτρα και άντε γεια, πάμε γι’ άλλα.
Neil Young with Crazy Horse - Broken Arrow
Μετά από τόσα χρόνια και μόνο το Neil Young with Crazy Horse θα αρκούσε. I know, δεν είναι στα καλύτερά τους αλλά πρώτον έχει Big Time, δεύτερον είναι αυτό το ρημάδι το groove τους αλάνθαστο, χάνομαι μέσα του κάθε φορά. Και το είχα ακούσει (λιώσει) στο λύκειο, οπότε παίρνει έξτρα πόντους.
Brother Cane - Seeds
Φοβερό άλμπουμ. Αλλά σαν κάτι να έχει αλλάξει. Λιγοστεύει το southern στοιχείο ή μάλλον όχι ακριβώς, απλά τονίζεται η αίσθηση ενός 90s hard rock που ωρίμασε σε grunge περιβάλλον. Δε βαριέσαι. Και ριφάρες έχει, και ρεφρενάρες κολλητικές, δεν χρειάζεται πολλά περισσότερα κάποιος, σίγουρα όχι εγώ.
Moe. - No Doy
Μπαντάρα γαμώτο. Ροκάρει πιο πολύ, μυρίζει νότος αλλά το highlight είναι όταν το παίξιμο γίνεται funky (πολύ συχνά δηλαδή). Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές πιο fun μπάντες στη σκηνή. Κι αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτό το άλμπουμ. Νιώθω πως διασκεδάζουν, περνάει αυτό στη μουσική και από τα ηχεία μου. Kαι τολμούν να μας δώσουν και εκτενέστερα τραγούδια (Rebubula, Buster), όπου μαγεύουν με την ισορροπία τεχνικής και feeling που επιδεικνύουν. Δισκάρα μεγάλη.
)
