Πιθανόν. Δύσκολο να πω ένα. Μαζί με Under the Mountain και Girl… για μένα.
1 Like
Δύσκολο και το 1996 ρε γμτ… Μόνο το Σπέρμα στην πρώτη θέση είναι το ευκολακι. Και το Theli πολύ ψηλά σίγουρα. Σε μη μέταλ μουσικές πολύ μέτρια τα πράγματα για μένα, καθώς βλέπω λίστες με 50-100 καλύτερα της χρονιάς, και δεν με συγκινεί τίποτα πολύ.
Δοκίμασε καμιά ακρόαση ακόμα, ίσως είναι περίπτωση grower. Προτείνω και το επόμενο τους, το Face to Face του 1996, μπας και μπεις στο κλίμα 
Έλα, άλλες 3 καρδούλες
1 Like
Κρίμα για το Slaughter, ούτε πεντάδα δεν έφτασε το καημενο, τελικά κύριοι δεν “ήλθαμε” !!! Χαρηκα για το NOLA και για το Symbolic… Ειc αλλά με υγεία!!
5 Likes
1996
Honourable mentions:
Σε out of rock χωράφια, τα άλμπουμ των Future Sound Of London, Jamiroquai και Tricky είναι άχαστα.
Οι Tool κυκλοφορούν ένα φοβερό alt metal άλμπουμ που αποδείχτηκε κρίσιμο. Επίσης φοβεροί οι Einstürzende Neubauten, δυνατό ξεκίνημα από Placebo, εξαιρετικοί Soundgarden αλλά σε ελαφρώς πτωτική πορεία. Αγάπη για τους Skunk Anansie, σοκαριστική (τότε) αλλαγή για τους Metallica με έναν όμως πολύ καλό δίσκο. Οι εκπληκτικοί Neurosis και το σούπερ δεύτερο άλμπουμ των Dirty Three μένουν για λίγο εκτός λίστας.
Στο prog και σε συναφή ηχοχρώματα, ακόμα δύο εξαιρετικά άλμπουμ από Cardiacs και Devil Doll. Οι Porcupine Tree βγάζουν έναν δίσκο που προϊδεάζει για το τί θα γίνει την επόμενη δεκαετία, πολύ καλοί Camel και τρομεροί (αν και δύσκολοι) Miriodor. Κορυφαίος λυρισμός από τους αγαπημένους Soul Cages και υπερ-φιλόδοξο εγχείρημα από Mekong Delta που δείχνει ξανά το πόσο ξεχωριστή μπάντα υπήρξαν.
Satyricon και Arcturus (ερχόμαστε) δείχνουν νέους black metal δρόμους. Αλμπουμάρες καριέρας από Moonspell, Therion και Amorphis. Ξανά φανταστικοί Samael, συγκινητικοί Bathory, και ουρανοκατέβατοι Nefilim σε έναν δίσκο-διαμάντι. Σε πιο ατμοσφαιρικούς ήχους, οι 3rd and the mortal ακόμα σε ψηλή πτήση, οι Anathema όλο και ανεβαίνουν, οι Type O Negative σταθερά κορυφαίοι, και εντυπωσιακότατοι οι dark neoclassical Elend.
TOP 15
15. 16 Horsepower - Sackcloth n Ashes
Και κάπως έτσι μπήκαν στην ζωή μας τα banjo, ενώ οι μαύρες ψυχές απέκτησαν δική τους χορωδία.
14. Tortoise - Millions Now Living Will Never Die
Για λίγο, για πολύ λίγο, οι Tortoise ήταν ένα από τα πολύ εξαιρετικά πράγματα που συνέβαιναν στο rock. Πρώτη απόδειξη εδώ.
13. Sepultura - Roots Bloody Roots
Η μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ζωής μου. Όταν βγήκε το μισούσα. Όταν κατάλαβα τι παίχτηκε, το λάτρεψα. Έπος.
12. Nick Cave & the Bad Seeds - Murder Ballads
Μου αρέσει (σχεδόν) οτιδήποτε έχει κάνει ο Cave, αυτό όμως είναι το άλμπουμ του που έχει τρυπώσει πιο βαθιά στην καρδιά μου.
11. Psychotic Waltz - Bleeding
Τέσσερα στα τέσσερα από την μπαντάρα. Το στυλ τους πια είναι συμπυκνωμένο, παραμένει όμως αμίμητο και το songwriting είναι ίσως καλύτερο από ποτέ.
10. Angra - Holy Land
Τεράστια αλμπουμάρα που δεν σβήνει με τον χρόνο. Αν έπρεπε να πάρω τρία power metal άλμπουμ στο ερημονήσι, ένα θα ήταν σίγουρα το Transcendence, το άλλο σίγουρο αυτό. Το τρίτο θέλει σκέψη.
09. Skyclad - Irrational Anthems
Άμεση επιστροφή μετά το προηγούμενο στραβοπάτημα, με το πιο τέλεια ισορροπημένο ανάμεσα σε folk και metal άλμπουμ των Skyclad. Ακούγονται ξανά φρέσκοι, το στυλ αλλάζει λίγο, οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη.
08. Swans - Soundtracks For The Blind
Νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε πως αυτό είναι το αντικειμενικό τους magnum opus. Τεράστια και πλήρως πολυσυλλεκτική δουλειά που σφραγίζει την πρώτη τους περίοδο.
07. Neil Young - Dead Man OST
Μια κιθάρα και δυο πεταλάκια αρκούν για ένα από τα πιο στοιχειωτικά soundtrack που ακούστηκαν ποτέ. Αν είχα ακούσει αυτό πριν ακούσω Steve Harris, ίσως είχα γίνει κιθαρίστας.
06. Ulver - Kveldssanger
Πρώτη παρουσία των Ulver σε λίστα μου με ένα άλμπουμ που είναι ένα από τα πιο πολυακουσμένα μου ever. Σε κάθε συνθήκη. Παρά την απλοικότητα των μελωδιών του, διαθέτει μια πανίσχυρη καρδιά και αποτελεί για μένα τον απόλυτο forest δίσκο.
TOP 5
05. Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Ναι. Λοιπόν, εγώ αυτόν τον τύπο δεν τον χωνεύω, ούτε την μουσική του, αυτό όμως το άλμπουμ είναι αδιανόητα εμπνευσμένο. Κονσεπτάρα, αισθητική που μου έδωσε εφιάλτες ενώ ενηλικιωνόμουν, μερικοί απίστευτοι ύμνοι και μια από τις καλύτερες παραγωγές των 90s. Πολλοί στέκονται την παρουσία του Reznor, άλλοι εστιάζουν στο (τρομερό) ταλέντο του Manson, εγώ να συμπληρώσω πως ο Twiggy Ramirez είναι θεός.
04. Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Θα αρκούσε το βασικό riff από το Χάρτινο Τσίρκο, οι στίχοι του ομώνυμου ή η ενορχήστρωση του Ακούω Την Αγάπη, για να κάνουν αυτό το άλμπουμ υποψήφιο για καλύτερο ελληνικό rock άλμπουμ όλων των εποχών. Κάθε στιγμή αυτού του δίσκου είναι τέλεια, ο Αγγελάκας βρίσκεται σε μυθικά επίπεδα έμπνευσης και οι Τρύπες φτάνουν νομίζω στην απόλυτη τους κορυφή.
03. DJ Shadow - Endtroducing
Δηλαδή, καθόμαστε και αποθεώνουμε τους Pink Floyd - και καλά κάνουμε - με όσα πέτυχαν έχοντας τον πιο state of the art εξοπλισμό, κι έχεις έπειτα αυτόν τον τύπο να φτιάχνει αυτό εδώ το αριστουργημα με ένα sampler των 150 δολαρίων…Το “Endtroducing” είναι ένα άλμπουμ με συγκλονιστική ατμόσφαιρα, με τόνους μουσικής άποψης, κυρίως όμως είναι ένα άλμπουμ που ανοίγει νέους ορίζοντες - και όχι μόνο για την ηλεκτρονική μουσική, ε;
02. Depressive Age - Electric Scum
Τα χρόνια περνάνε μα η αγάπη μου γι αυτό το άλμπουμ δεν λέει να λιγοστέψει. Δεν είναι μόνο επειδή παραδοσιακά αγαπώ τα outsiders. Είναι κυρίως επειδή τα τραγούδια του αντέχουν τον χρόνο. Και τι τραγούδια… πολυστιλιστικά, σουρεαλιστικά ηχητικά ποιήματα που, κάπως, μπλέκουν μια μάταια αστική βαρβαρότητα με τις πιο τρυφερές φαντασίες. Για μένα, ένα από τα καλύτερα προοδευτικά - ναι, προοδευτικά - άλμπουμ της δεκαετίας του '90, ένα ολόλαμπρο, καταβρώμικο διαμάντι. Το ότι (μάλλον) βγάζουν φέτος άλμπουμ είναι ίσως το γεγονός του 2023 για μένα.
01. Nevermore - The Politics of Ecstasy
Αυτό που φάνηκε σαν υποψία στο ντεμπούτο, έγινε σίγουρη κραυγή ένα χρόνο μετά. Λοιπόν, νομίζω το έχω αναφέρει ξανά, μέσα στα άπειρα off topic αυτού του παιχνιδιού. Οι Nevermore είναι κατά την γνώμη μου η καλύτερη αμιγώς - παρακαλώ, έμφαση στο αμιγώς - heavy metal μπάντα όλων των εποχών. Η τελειότερη. Αυτοί που πήραν την τέχνη όπως την δίδαξαν και την εξέλιξαν όλοι οι μεγάλοι των 70s και των 80s και την τελειοποίησαν, μετατρέποντας την σε ένα αισθητικά πικρό, τεχνικά άρτιο, στιχουργικά πολιτικο-φιλοσοφικό κατασκεύασμα, του οποίου η αναντίρρητη δύναμη τσακίζει καρδιές μα και προσφέρει μια, ρεαλιστικη πια, ανάταση.
Το “Politics Of Ecstasy” είναι προφανώς το “Rage For Order” των 90s, είναι στεγνό δεκάρι και, guess what, δεν είναι καν το καλύτερο τους άλμπουμ.
Best Cover:
31 Likes
Είχε και κάτι άλλο όμως ο DJ Shadow, που οι Pink Floyd δεν είχαν: τους Pink Floyd 
1 Like
Δεν συγκρίνω ρε, απλώς θέλω να αναδείξω το ακραίο lo-fi του πράγματος.
1 Like
Φτάνοντας “στου δρόμου τα μισά”, ευκαιρία να κάνουμε κάποιες αριθμολογικές (ή και… αριθμολαγνικές) παρατηρήσεις επί των αποτελεσμάτων.
Για το 1995 λοιπόν, είχαμε την πρωτιά του Draconian Times με χαώδη διαφορά από το δεύτερο, 73 πόντους για την ακρίβεια. Προτού σπεύσει να το χαρακτηρίσει κάποιος πρωτοφανές, να θυμηθούμε ότι και το 1989 η διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων ήταν τεράστια, 77 πόντοι συγκεκριμένα – και μάλιστα σε σύνολο 57 συμμετεχόντων κι όχι 62 του 1995! Και σε άλλες περιπτώσεις υπήρξαν άνετες πρωτιές, μόνο όμως σε αυτές τις δύο εβδομάδες (χρονιές) οι πόντοι του δεύτερου και του τρίτου αθροιστικά όχι απλώς δεν έφταναν, αλλά απείχαν πολύ από την πρώτη θέση.
Μεγάλη η αντίθεση με την προηγούμενη εβδομάδα (1994) όπου υπήρξε αμφίρροπο ντέρμπυ με τρεις δίσκους (εντελώς διαφορετικού ύφους μεταξύ τους, παρεμπιπτόντως) να πέφτουν μαζί στο… νήμα, αλλά και την διασπορά των ψήφων να είναι τόσο μεγάλη που αρκούσε ένα 21% των διαθέσιμων ψήφων για την πρώτη θέση. Αντίστοιχη περίπτωση, “τριπλής παραλλαγής” και μεγάλης διασποράς ταυτόχρονα, είχαμε μόνο στο 1985. Εκείνη την εβδομάδα μάλιστα είχαμε και φαινόμενα βουλευτικών εκλογών του 2000, με τους χρήστες να σχολιάζουν την πρωτιά των Sisters of Mercy και τα οριστικά αποτελέσματα να δίνουν άλλον νικητή!
Σε μια διαφορετική διαπίστωση, το γεγονός ότι παιχνίδι τείνει να μετατραπεί σε γενικού ενδιαφέροντος thread ενσωματώνοντας κάποια άλλα, (όπως π.χ. η συζήτηση για τις διασκευές τις προηγούμενες μέρες) μου φαίνεται εκ πρώτης όψεως και γενικά θετικό, μιας και εδώ μπορείς να βρεις συγκεντρωμένες κάποιες ενδιαφέρουσες συζητήσεις - με την επιφύλαξη πάντα των αυτονόητων κινδύνων που εγκυμονεί μια τέτοια δημοφιλία!
13 Likes
- Metallica - Load
- Ulver - Kveldssanger
- Tool - Ænima
- RATM - Evil Empire
- Angra - Holy Land
Εξώφυλλο της χρονιάς:
23 Likes
Agree 100%
…και ειναι και πρωινοι posters, οπότε πρωινός καφές και τα κείμενά τους = απόλαυση μερακλίδικη και sophisticated συνάμα.
ΤσαγκαροΔευτέρα σήμερα, αλλά ας είμεθα αισιόδοξοι.
Αυτήν την εβδομάδα επιστρέφει you-know-who.
4 Likes
Να συμπληρώσω την φόρμα εννοείς; Μάλιστα, αργότερα! Καλή βδομάδα!
1 Like
Χαχαχαχα οχι… απλα θελω να κλεψω τα 3/5 της αυτούσια
2 Likes
Καλά μιλάμε χαμπάρι δεν είχα πάρει και πηγα τώρα στη σελίδα τους και είδα ότι μήνες πριν ειχαν ανακοινώσει λαιβ και τα ρέστα, φοβερό νέο. Βέβαια ειχαν βάλει τόσο ψηλά τον πήχη με τα παλιά που δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες για το άλμπουμ αλλά όπως και να εχει ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ
1 Like
Εύκολη 5άδα, δύσκολη και πάλι extra 15άδα AΛΛΑ επειδή πήζω άσχημα και βαριέμαι να ασχοληθώ το βράδυ -ή και κάθε βράδυ της βδομάδας -, θα βάλω 5άδα για το 1996 μόνο και θα συνεχίσω τις επόμενες χρονιές το format των 5+15 δίσκων ανά έτος (ή απλά ίσως κάνω edit αργότερα 
)
1. Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας
2. Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
3. Tool - Ænima
4. DJ Shadow - Endtroducing…
5. Μπλε - Ενοχές
Εξώφυλλο
Soundtrack
28 Likes
Όλη δική σου!
1 Like
ιμε σοκ
1 Like
5. Mysticum - In The Streams of Inferno
Τιτάνιος δίσκος που ανακατεύει δύο είδη που, σε εμένα, γεννούν αντιφατικά συναισθήματα. Industrial black metal λοιπόν και εδώ οι Mysticum παντρεύουν την παγωμένη, νεκρική, σατανική αρνητικότητα της νορβηγικής σκηνής με την αδυσώπητη μουντάδα του industrial. Δίσκος που πάει με σπασμένα φρένα σε καταιγιστικούς ρυθμούς (όχι πάντα αλλά ως επί το πλείστον) και καθώς το drum machine δίνει πόνο και νιώθεις λες και είσαι ο Blade στην θρυλική σκηνή της πρώτης ταινίας στο κλαμπ, παράλληλα τα riffs σε κυκλώνουν και σε μεταφέρουν σε αλλόκοτες, απόκοσμες τοποθεσίες με όλη την μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει την σωστή, παραδοσιακή BM ριφφολογία.
4. Χαοτική Διάσταση - Δεν Περιμένω
Κατά κάποιον τρόπο όφειλα να βάλω κάποια ελληνική πανκ κυκλοφορία σε κάποια πεντάδα μου, καθώς, και ξέρω πως ίσως ακουστεί λίγο παράξενο σε όσους με γνωρίζουν, νομίζω πως η μόνη φάση που πέρασα στην ζωή μου είναι με αυτή εδώ την σκηνή. Όταν λέω “φάση”, δεν εννοώ πως σταμάτησα να ακούω ή κάτι τέτοιο, αλλά το ελληνικό πανκ είναι η μόνη μουσική που μπορώ να βρω πολύ διακριτά όρια στο πότε άρχισα να ακούω και πότε ελάττωσα τον ρυθμό ενασχόλησής μου. Πρακτικά είναι ένα genre που πάντα θα με πηγαίνει καρφί εκεί στα 19 με 21 μου (όχι πως είχα σταματήσει να ακούω και ότι άλλο άκουγα) και πάντα θα το σκέφτομαι με νοσταλγία. Έμαθα πολλά πράγματα, μου μίλησαν αρκετά πράγματα που δεν περίμενα και με τρόπο που δεν περίμενα. Αφού λοιπόν δεν έβαλα Αρνάκια/Εκτός Ελέγχου/Ανάσα Στάχτη, ε δεν γινόταν να μην αναφέρω έστω τους Χαοτική Διάσταση. Πρώτα πρώτα, λατρεύω αυτή την φωνή. Τόσο μα τόσο ελληνική και τόσο οικεία. Και το “ελληνική” δεν είναι πατριωτική δήλωση, είναι ένα vibe αν θέλετε, κάτι μη χειροπιαστό, αυτό που ακούω τον άλλο και μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό ένα στέκι στο κέντρο, μια τυπική γειτονιά σε κάποιο προάστιο, μια παλιά φωτογραφία ενός γνώριμου μέρους εδώ που μεγάλωσα, είναι ίσως και η αίσθηση του homesickness όταν περνάς καιρό στο εξωτερικό. Και όλα αυτά τα συναντώ συχνά σε φωνές αλλά και στην ατμόσφαιρα αρκετών συγκροτημάτων της εγχώριας ροκ/πανκ σκηνής και είναι κάτι που με ελκύει πολύ ισχυρά. Είναι αρκετά ασαφές συναίσθημα και σόρρυ που σεντονιάζω χωρίς λόγο και χωρίς να μπορώ να το περιγράψω επαρκώς. Γκρίζα μουσική για μια γκρίζα πόλη που αγαπώ παθολογικά. Στα μουσικά, εδώ έχουμε εξαιρετικό πανκ ροκ, με μυθικά leads γεμάτα μελωδία, μια μπάντα με πολύ tight παίξιμο και, συνολικά, πάρα πολύ catchy φωνητικές γραμμές και ριφφς και, φυσικά, ρεφρενάρες. Μια φορά τον ακούς τον δίσκο και σου μένει στο μυαλό.
3. Psychotic Waltz - Bleeding
Γιατί θα πάει άπατο, νομίζω και δεν του αξίζει. Δισκάρα ολκής, δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι από τους προκατόχους του. Είναι πιο “μίνιμαλ” και το songwriting είναι, φαινομενικά, πιο απλό, αυτό όμως δεν σημαίνει πως του λείπει το συνθετικό βάθος, η ποικιλία και ο πλούτος που διακρίνει τους υπόλοιπους δίσκους τους. Αρκετά πιο εσωτερικός δίσκος σε γενικές γραμμές, απαιτεί συγκεκριμένη ώρα και mood, αλλά όταν έρθει η ώρα του είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να παίξει.
2. Aura Noir - Black Thrash Attack
Το (ακραίο) θρας στην τέλεια μορφή του. Λυσσαλέοι ύμνοι που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, ένας ήχος-τσουνάμι, φωνητικά που στάζουν δηλητήριο. Αποκάλυψη και ξύλο μέχρι τελικής πτώσεως.
1. Soul Cages - Moments
Το λυρικό προγκ μέταλ στα καλύτερά του. Σύντροφος ζωής, από την πρώτη φορά που το άκουσα κάπου 15 χρόνια πριν (είχα καλούς μέντορες). Ψυχική ηρεμία, αιθέριες μελωδίες, ομορφιά σε κάθε νότα.
Ιστορία 1: Όντας αφελής νεανίας, ακούω τους SC πρώτη φορά εκεί στα 14-15. Μην έχοντας εμπειρία στις αγορές δίσκων ακόμα, θυμάμαι πάντα και γελάω πως προτίμησα να δώσω 12 (!!) ευρώ στο Volume 4 αντί να δώσω 10-12 που είχα βρει το Craft και νομίζω και το Moments. Η λογική μου πρέπει να ήταν “ε πολλά λεφτά είναι, μπορώ να πάρω ένα δίσκο μόνο, θα τα ξαναβρω τα SC (λολ), ας πάρω Σαμπαθάρα, δεν είναι κακή τιμή για αυτόν τον δίσκο”.
Ιστορία 2: Ο ενήλικας εαυτός μου πήρε άτυπη ρεβάνς για το παραπάνω σκηνικό, βρήκα σε δισκάδικο το ντεμπούτο (μεταχειρισμένο σε NM κατάσταση) γύρω στα 4-5 ευρώ και γελούσα σκεπτόμενος την παραπάνω ιστορία.
Ιστορία 3: Όντας παιδάκι και αφελής νεανίας, που λέτε, είχα βρει εκεί στα 14-15 μου μια official σελίδα των SC (πλέον δεν υπάρχει) και είχα γράψει με κάθε σοβαρότητα και επισημότητα κάτι σαν “Είστε καταπληκτικό συγκρότημα και από τα αγαπημένα μου προγκ συγκροτήματα, υπάρχει περίπτωση να μου στείλετε τους στίχους σας γιατί οι δίσκοι σας είναι δυσεύρετοι; Επίσης, μήπως σχεδιάζετε καμία συναυλία; Τσιρς φρομ Γκρις”.
Ιστορία 4: Τελικά κάπου την προηγούμενη δεκαετία έγινε reunion και έγινε και το θαύμα να τους δούμε και στο Κύτταρο (100 άτομα μαξ, από τα πλέον οικογενειακά gigs που θυμάμαι). Πήγα backstage να τους γνωρίσω, τα είπαμε (πολυ προσγειωμένοι και φιλικοί) και η Beate μου λέει “δεν περίμενα πως κάποιος θα ήξερε τους στίχους μας και θα τραγουδούσε μαζί μας” με ολοφάνερη κατάπληξη και χαρά. Ωραίοι τύποι.
31 Likes