5. Mysticum - In The Streams of Inferno
Τιτάνιος δίσκος που ανακατεύει δύο είδη που, σε εμένα, γεννούν αντιφατικά συναισθήματα. Industrial black metal λοιπόν και εδώ οι Mysticum παντρεύουν την παγωμένη, νεκρική, σατανική αρνητικότητα της νορβηγικής σκηνής με την αδυσώπητη μουντάδα του industrial. Δίσκος που πάει με σπασμένα φρένα σε καταιγιστικούς ρυθμούς (όχι πάντα αλλά ως επί το πλείστον) και καθώς το drum machine δίνει πόνο και νιώθεις λες και είσαι ο Blade στην θρυλική σκηνή της πρώτης ταινίας στο κλαμπ, παράλληλα τα riffs σε κυκλώνουν και σε μεταφέρουν σε αλλόκοτες, απόκοσμες τοποθεσίες με όλη την μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει την σωστή, παραδοσιακή BM ριφφολογία.
4. Χαοτική Διάσταση - Δεν Περιμένω
Κατά κάποιον τρόπο όφειλα να βάλω κάποια ελληνική πανκ κυκλοφορία σε κάποια πεντάδα μου, καθώς, και ξέρω πως ίσως ακουστεί λίγο παράξενο σε όσους με γνωρίζουν, νομίζω πως η μόνη φάση που πέρασα στην ζωή μου είναι με αυτή εδώ την σκηνή. Όταν λέω “φάση”, δεν εννοώ πως σταμάτησα να ακούω ή κάτι τέτοιο, αλλά το ελληνικό πανκ είναι η μόνη μουσική που μπορώ να βρω πολύ διακριτά όρια στο πότε άρχισα να ακούω και πότε ελάττωσα τον ρυθμό ενασχόλησής μου. Πρακτικά είναι ένα genre που πάντα θα με πηγαίνει καρφί εκεί στα 19 με 21 μου (όχι πως είχα σταματήσει να ακούω και ότι άλλο άκουγα) και πάντα θα το σκέφτομαι με νοσταλγία. Έμαθα πολλά πράγματα, μου μίλησαν αρκετά πράγματα που δεν περίμενα και με τρόπο που δεν περίμενα. Αφού λοιπόν δεν έβαλα Αρνάκια/Εκτός Ελέγχου/Ανάσα Στάχτη, ε δεν γινόταν να μην αναφέρω έστω τους Χαοτική Διάσταση. Πρώτα πρώτα, λατρεύω αυτή την φωνή. Τόσο μα τόσο ελληνική και τόσο οικεία. Και το “ελληνική” δεν είναι πατριωτική δήλωση, είναι ένα vibe αν θέλετε, κάτι μη χειροπιαστό, αυτό που ακούω τον άλλο και μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό ένα στέκι στο κέντρο, μια τυπική γειτονιά σε κάποιο προάστιο, μια παλιά φωτογραφία ενός γνώριμου μέρους εδώ που μεγάλωσα, είναι ίσως και η αίσθηση του homesickness όταν περνάς καιρό στο εξωτερικό. Και όλα αυτά τα συναντώ συχνά σε φωνές αλλά και στην ατμόσφαιρα αρκετών συγκροτημάτων της εγχώριας ροκ/πανκ σκηνής και είναι κάτι που με ελκύει πολύ ισχυρά. Είναι αρκετά ασαφές συναίσθημα και σόρρυ που σεντονιάζω χωρίς λόγο και χωρίς να μπορώ να το περιγράψω επαρκώς. Γκρίζα μουσική για μια γκρίζα πόλη που αγαπώ παθολογικά. Στα μουσικά, εδώ έχουμε εξαιρετικό πανκ ροκ, με μυθικά leads γεμάτα μελωδία, μια μπάντα με πολύ tight παίξιμο και, συνολικά, πάρα πολύ catchy φωνητικές γραμμές και ριφφς και, φυσικά, ρεφρενάρες. Μια φορά τον ακούς τον δίσκο και σου μένει στο μυαλό.
3. Psychotic Waltz - Bleeding
Γιατί θα πάει άπατο, νομίζω και δεν του αξίζει. Δισκάρα ολκής, δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι από τους προκατόχους του. Είναι πιο “μίνιμαλ” και το songwriting είναι, φαινομενικά, πιο απλό, αυτό όμως δεν σημαίνει πως του λείπει το συνθετικό βάθος, η ποικιλία και ο πλούτος που διακρίνει τους υπόλοιπους δίσκους τους. Αρκετά πιο εσωτερικός δίσκος σε γενικές γραμμές, απαιτεί συγκεκριμένη ώρα και mood, αλλά όταν έρθει η ώρα του είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να παίξει.
2. Aura Noir - Black Thrash Attack
Το (ακραίο) θρας στην τέλεια μορφή του. Λυσσαλέοι ύμνοι που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, ένας ήχος-τσουνάμι, φωνητικά που στάζουν δηλητήριο. Αποκάλυψη και ξύλο μέχρι τελικής πτώσεως.
1. Soul Cages - Moments
Το λυρικό προγκ μέταλ στα καλύτερά του. Σύντροφος ζωής, από την πρώτη φορά που το άκουσα κάπου 15 χρόνια πριν (είχα καλούς μέντορες). Ψυχική ηρεμία, αιθέριες μελωδίες, ομορφιά σε κάθε νότα.
Ιστορία 1: Όντας αφελής νεανίας, ακούω τους SC πρώτη φορά εκεί στα 14-15. Μην έχοντας εμπειρία στις αγορές δίσκων ακόμα, θυμάμαι πάντα και γελάω πως προτίμησα να δώσω 12 (!!) ευρώ στο Volume 4 αντί να δώσω 10-12 που είχα βρει το Craft και νομίζω και το Moments. Η λογική μου πρέπει να ήταν “ε πολλά λεφτά είναι, μπορώ να πάρω ένα δίσκο μόνο, θα τα ξαναβρω τα SC (λολ), ας πάρω Σαμπαθάρα, δεν είναι κακή τιμή για αυτόν τον δίσκο”.
Ιστορία 2: Ο ενήλικας εαυτός μου πήρε άτυπη ρεβάνς για το παραπάνω σκηνικό, βρήκα σε δισκάδικο το ντεμπούτο (μεταχειρισμένο σε NM κατάσταση) γύρω στα 4-5 ευρώ και γελούσα σκεπτόμενος την παραπάνω ιστορία.
Ιστορία 3: Όντας παιδάκι και αφελής νεανίας, που λέτε, είχα βρει εκεί στα 14-15 μου μια official σελίδα των SC (πλέον δεν υπάρχει) και είχα γράψει με κάθε σοβαρότητα και επισημότητα κάτι σαν “Είστε καταπληκτικό συγκρότημα και από τα αγαπημένα μου προγκ συγκροτήματα, υπάρχει περίπτωση να μου στείλετε τους στίχους σας γιατί οι δίσκοι σας είναι δυσεύρετοι; Επίσης, μήπως σχεδιάζετε καμία συναυλία; Τσιρς φρομ Γκρις”.
Ιστορία 4: Τελικά κάπου την προηγούμενη δεκαετία έγινε reunion και έγινε και το θαύμα να τους δούμε και στο Κύτταρο (100 άτομα μαξ, από τα πλέον οικογενειακά gigs που θυμάμαι). Πήγα backstage να τους γνωρίσω, τα είπαμε (πολυ προσγειωμένοι και φιλικοί) και η Beate μου λέει “δεν περίμενα πως κάποιος θα ήξερε τους στίχους μας και θα τραγουδούσε μαζί μας” με ολοφάνερη κατάπληξη και χαρά. Ωραίοι τύποι.
ότι έχω όλη τη δισκοθήκη μου περασμένη σε ένα φύλλο εργασίας του MS Excel και στα στοιχεία κάθε δίσκου έχω το έτος πρώτης κυκλοφορίας του. Άνοιξα λοιπόν το συγκεκριμένο αρχείο - κατόπιν εορτής - και έχω να συμπληρώσω κάποια άλμπουμ που ήταν μεγάλες παραλείψεις μου για το 1995 :
αλλά ναι
