Καλά μιλάμε χαμπάρι δεν είχα πάρει και πηγα τώρα στη σελίδα τους και είδα ότι μήνες πριν ειχαν ανακοινώσει λαιβ και τα ρέστα, φοβερό νέο. Βέβαια ειχαν βάλει τόσο ψηλά τον πήχη με τα παλιά που δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες για το άλμπουμ αλλά όπως και να εχει ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ
1 Like
Εύκολη 5άδα, δύσκολη και πάλι extra 15άδα AΛΛΑ επειδή πήζω άσχημα και βαριέμαι να ασχοληθώ το βράδυ -ή και κάθε βράδυ της βδομάδας 
-, θα βάλω 5άδα για το 1996 μόνο και θα συνεχίσω τις επόμενες χρονιές το format των 5+15 δίσκων ανά έτος (ή απλά ίσως κάνω edit αργότερα 
)
1. Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας
2. Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
3. Tool - Ænima
4. DJ Shadow - Endtroducing…
5. Μπλε - Ενοχές
Εξώφυλλο
Soundtrack
28 Likes
Όλη δική σου!
1 Like
ιμε σοκ
1 Like
5. Mysticum - In The Streams of Inferno
Τιτάνιος δίσκος που ανακατεύει δύο είδη που, σε εμένα, γεννούν αντιφατικά συναισθήματα. Industrial black metal λοιπόν και εδώ οι Mysticum παντρεύουν την παγωμένη, νεκρική, σατανική αρνητικότητα της νορβηγικής σκηνής με την αδυσώπητη μουντάδα του industrial. Δίσκος που πάει με σπασμένα φρένα σε καταιγιστικούς ρυθμούς (όχι πάντα αλλά ως επί το πλείστον) και καθώς το drum machine δίνει πόνο και νιώθεις λες και είσαι ο Blade στην θρυλική σκηνή της πρώτης ταινίας στο κλαμπ, παράλληλα τα riffs σε κυκλώνουν και σε μεταφέρουν σε αλλόκοτες, απόκοσμες τοποθεσίες με όλη την μεγαλοπρέπεια που χαρακτηρίζει την σωστή, παραδοσιακή BM ριφφολογία.
4. Χαοτική Διάσταση - Δεν Περιμένω
Κατά κάποιον τρόπο όφειλα να βάλω κάποια ελληνική πανκ κυκλοφορία σε κάποια πεντάδα μου, καθώς, και ξέρω πως ίσως ακουστεί λίγο παράξενο σε όσους με γνωρίζουν, νομίζω πως η μόνη φάση που πέρασα στην ζωή μου είναι με αυτή εδώ την σκηνή. Όταν λέω “φάση”, δεν εννοώ πως σταμάτησα να ακούω ή κάτι τέτοιο, αλλά το ελληνικό πανκ είναι η μόνη μουσική που μπορώ να βρω πολύ διακριτά όρια στο πότε άρχισα να ακούω και πότε ελάττωσα τον ρυθμό ενασχόλησής μου. Πρακτικά είναι ένα genre που πάντα θα με πηγαίνει καρφί εκεί στα 19 με 21 μου (όχι πως είχα σταματήσει να ακούω και ότι άλλο άκουγα) και πάντα θα το σκέφτομαι με νοσταλγία. Έμαθα πολλά πράγματα, μου μίλησαν αρκετά πράγματα που δεν περίμενα και με τρόπο που δεν περίμενα. Αφού λοιπόν δεν έβαλα Αρνάκια/Εκτός Ελέγχου/Ανάσα Στάχτη, ε δεν γινόταν να μην αναφέρω έστω τους Χαοτική Διάσταση. Πρώτα πρώτα, λατρεύω αυτή την φωνή. Τόσο μα τόσο ελληνική και τόσο οικεία. Και το “ελληνική” δεν είναι πατριωτική δήλωση, είναι ένα vibe αν θέλετε, κάτι μη χειροπιαστό, αυτό που ακούω τον άλλο και μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό ένα στέκι στο κέντρο, μια τυπική γειτονιά σε κάποιο προάστιο, μια παλιά φωτογραφία ενός γνώριμου μέρους εδώ που μεγάλωσα, είναι ίσως και η αίσθηση του homesickness όταν περνάς καιρό στο εξωτερικό. Και όλα αυτά τα συναντώ συχνά σε φωνές αλλά και στην ατμόσφαιρα αρκετών συγκροτημάτων της εγχώριας ροκ/πανκ σκηνής και είναι κάτι που με ελκύει πολύ ισχυρά. Είναι αρκετά ασαφές συναίσθημα και σόρρυ που σεντονιάζω χωρίς λόγο και χωρίς να μπορώ να το περιγράψω επαρκώς. Γκρίζα μουσική για μια γκρίζα πόλη που αγαπώ παθολογικά. Στα μουσικά, εδώ έχουμε εξαιρετικό πανκ ροκ, με μυθικά leads γεμάτα μελωδία, μια μπάντα με πολύ tight παίξιμο και, συνολικά, πάρα πολύ catchy φωνητικές γραμμές και ριφφς και, φυσικά, ρεφρενάρες. Μια φορά τον ακούς τον δίσκο και σου μένει στο μυαλό.
3. Psychotic Waltz - Bleeding
Γιατί θα πάει άπατο, νομίζω και δεν του αξίζει. Δισκάρα ολκής, δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι από τους προκατόχους του. Είναι πιο “μίνιμαλ” και το songwriting είναι, φαινομενικά, πιο απλό, αυτό όμως δεν σημαίνει πως του λείπει το συνθετικό βάθος, η ποικιλία και ο πλούτος που διακρίνει τους υπόλοιπους δίσκους τους. Αρκετά πιο εσωτερικός δίσκος σε γενικές γραμμές, απαιτεί συγκεκριμένη ώρα και mood, αλλά όταν έρθει η ώρα του είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να παίξει.
2. Aura Noir - Black Thrash Attack
Το (ακραίο) θρας στην τέλεια μορφή του. Λυσσαλέοι ύμνοι που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, ένας ήχος-τσουνάμι, φωνητικά που στάζουν δηλητήριο. Αποκάλυψη και ξύλο μέχρι τελικής πτώσεως.
1. Soul Cages - Moments
Το λυρικό προγκ μέταλ στα καλύτερά του. Σύντροφος ζωής, από την πρώτη φορά που το άκουσα κάπου 15 χρόνια πριν (είχα καλούς μέντορες). Ψυχική ηρεμία, αιθέριες μελωδίες, ομορφιά σε κάθε νότα.
Ιστορία 1: Όντας αφελής νεανίας, ακούω τους SC πρώτη φορά εκεί στα 14-15. Μην έχοντας εμπειρία στις αγορές δίσκων ακόμα, θυμάμαι πάντα και γελάω πως προτίμησα να δώσω 12 (!!) ευρώ στο Volume 4 αντί να δώσω 10-12 που είχα βρει το Craft και νομίζω και το Moments. Η λογική μου πρέπει να ήταν “ε πολλά λεφτά είναι, μπορώ να πάρω ένα δίσκο μόνο, θα τα ξαναβρω τα SC (λολ), ας πάρω Σαμπαθάρα, δεν είναι κακή τιμή για αυτόν τον δίσκο”.
Ιστορία 2: Ο ενήλικας εαυτός μου πήρε άτυπη ρεβάνς για το παραπάνω σκηνικό, βρήκα σε δισκάδικο το ντεμπούτο (μεταχειρισμένο σε NM κατάσταση) γύρω στα 4-5 ευρώ και γελούσα σκεπτόμενος την παραπάνω ιστορία.
Ιστορία 3: Όντας παιδάκι και αφελής νεανίας, που λέτε, είχα βρει εκεί στα 14-15 μου μια official σελίδα των SC (πλέον δεν υπάρχει) και είχα γράψει με κάθε σοβαρότητα και επισημότητα κάτι σαν “Είστε καταπληκτικό συγκρότημα και από τα αγαπημένα μου προγκ συγκροτήματα, υπάρχει περίπτωση να μου στείλετε τους στίχους σας γιατί οι δίσκοι σας είναι δυσεύρετοι; Επίσης, μήπως σχεδιάζετε καμία συναυλία; Τσιρς φρομ Γκρις”.
Ιστορία 4: Τελικά κάπου την προηγούμενη δεκαετία έγινε reunion και έγινε και το θαύμα να τους δούμε και στο Κύτταρο (100 άτομα μαξ, από τα πλέον οικογενειακά gigs που θυμάμαι). Πήγα backstage να τους γνωρίσω, τα είπαμε (πολυ προσγειωμένοι και φιλικοί) και η Beate μου λέει “δεν περίμενα πως κάποιος θα ήξερε τους στίχους μας και θα τραγουδούσε μαζί μας” με ολοφάνερη κατάπληξη και χαρά. Ωραίοι τύποι.
31 Likes
Θυμήθηκα που λέτε 
ότι έχω όλη τη δισκοθήκη μου περασμένη σε ένα φύλλο εργασίας του MS Excel και στα στοιχεία κάθε δίσκου έχω το έτος πρώτης κυκλοφορίας του. Άνοιξα λοιπόν το συγκεκριμένο αρχείο - κατόπιν εορτής - και έχω να συμπληρώσω κάποια άλμπουμ που ήταν μεγάλες παραλείψεις μου για το 1995 :
|Gentle creatures|Tarnation|
|Spirit of the wild|Nugent, Ted|
|The mirror pool|Gerrard, Lisa|| Ντεμπούτο της Lisa των Dead Can Dance
|In a foreign town|Hammill Peter||
|Branded|Hayes, Isaac||
|Gideon Gaye|High Llamas||
African space craft Jones, Keziah
|The light|Spock’s beard| ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΩΝ SB ΡΕ ΜΛΚΕΣ!
|I should coco|Supergrass|
|Melting in the dark|Wynn, Stevie|
Τώρα που τη θυμήθηκα τη λίστα, θα τη χρησιμοποιώ!
6 Likes
1. Metallica- Load Ισως και να ειναι πλεον ο δισκος των Metallica που εχω ακουσει περισσοτερο απο οποιονδηποτε αλλο. Αν μετρησουμε τουλαχιστον τα plays την τελευταια δεκαετια κερδιζει πανευκολα. Μεγαλο ρισκο για τη μπαντα, πετυχημενο κατα 100% και ενας δισκος με φοβερα ριφ, groove, μελωδιες, ενα παπαχετ στα καλυτερα του, στιχαρες και τουλαχιστον 5-6 κομματια σε best of material επιπεδο. Το σπιτι που εχτισε ο Τζακ- κεντρικο κομματι του δισκου που δινει στιχουργικα και αισθητικα το δρομο σε ολα τα υπολοιπα- στεκει αγερωχα σαπιο 27 χρονια μετα. Ξαναβαλτε με στο τσατ ρε.
2. Διαφανα Κρινα- Εγινε η απωλεια συνήθεια μας δισκος που αγγιζει ευαισθητες χορδες οσο λιγοι, ολη η εφηβεια μας, τα συγκλονιστικα live τους, μερικα απο τα καλυτερα κομματια ελληνικου ροκ που εχουν γραφτει ποτε, καταπληκτικοι στιχοι, η Φωνη, και πολλα αλλα σε ενα δισκο που δεν παλιωνει δευτερολεπτο γιατι καθε φορα που πατας το play γυρνας εσυ πισω χωρις να εχεις καταλαβει το πως. Αναφερθηκα πριν 3 βδομαδες σε μια φιλια ζωης που σφυρηλατηθηκε στα live Τρυπες , εδω εχουμε αλλη μια που απο τα πρωτα ερεισματα ηταν η αγαπη για τα Διαφανα Κρινα.
3. Angra- Holy land ενας απο τους καλυτερους δισκους (ευρωπαικου, κι ας μην ανηκουν εκει γεωγραφικα) power metal ολων των εποχων, μια καταπληκτικη φωνη, συνθεσεις 10/10, πειραματισμοι, αυρα λατινικης αμερικης παντου, ενας δισκος καταπληκτικης μουσικης
4. Helloween- The time of the oath Ο δευτερος δισκος με τον τεραστιο Andi ειναι και μαλλον ο καλυτερος δισκος των Helloween στον οποιο συμμετεχει, καθολου μακρια ποιοτικα απο τους καλυτερους που δεν συμμετεχει. Μοναδικη παραφωνια το anything my mama don’t like, με ενα σκιπ σε αυτο εχουμε ενα δισκο που οι κομματαρες μεγατονων πανε πριονοκορδελα απο την αρχη μεχρι το τελος.
5. Rage- End of all days: οριακα δεν μπηκαν στην πενταδα μου την προηγουμενη βδομαδα, νομιζω πως τους χρωσταω τουλαχιστον μια θεση πενταδας και θα την παρουν εδω. Η μπαντα ειναι στα καλυτερα της, κομματαρες απο την αρχη μεχρι το τελος. Το οποιο τελος δηλαδη περιλαμβανει μια απο τις πιο ανατριχιαστικες μπαλαντες ολων των εποχων, μια στοιχειωμενη ιστορια ντυμενη με την καλυτερη μουσικη.
Δευτερη πενταδα- θα την εβαζα και πρωτη
Pantera- The great southern trendkill
Nevermore- The politics of ecstasy
Therion-Theli
Τρυπες- Κεφαλι γεματο χρυσαφι
Opeth- Morningrise
+ποσα ακομα, αλλη μια καταπληκτικη χρονια
Εξωφυλλο απο δισκαρο που δεν μπηκε 10αδα, but still γαμει
35 Likes
Μπράβο για την επιλογή, θα συμφωνήσω από την αρχή ως το τέλος με όσα έγραψες παραπάνω 
3 Likes
Άπειρες κορυφαίες κυκλοφορίες στο 1996. Άντε να δούμε τι θα βγει και τι θα μείνει. Πάλι η καρδιά θα μιλήσει…
8 Likes
Το 1996 είναι μια χρονιά που εκτός μουσικής είχαμε μεγάλα πράγματα. Ο κύριος Martin βγάζει το A game of thrones, πρώτο βιβλίο της σειράς, ο Kobe Bryant πατάει για πρώτη φορά τα παρκέ του NBA κάνοντας το μπάσκετ λίγο πιο μπάσκετ, ο Βράνκοβιτς κάνει την τάπα στον Μοντέρο και βγαίνει το Romeo and Juliet στο σινεμά που πρέπει να το ξαναδώ γιατί τότε είχα εντυπωσιαστεί.
Πάμε στους αγαπημένους μου δίσκους τώρα.
1. Angra - Holy Land
Ενας από τους αγαπημένους μου δίσκους, τους πολύ αγαπημένους μου όμως. Ο δίσκος αναπτύσσεται όπως ένα ταξίδι στους ωκεανούς αποκαλύπτοντας άλλοτε επιβλητικούς πολιτισμούς με πολύπλοκες εξωτικές δομές και άλλοτε ήσυχα, μακρινά νησάκια που λειτουργούν σαν συναισθηματικά καταφύγια για τον ταξιδιώτη, ακροατή. Κάθε τραγούδι αποτελεί από μόνο του μια ιστορία, κάθε γέφυρα, κάθε ρεφρέν, κάθε θέμα στο πιάνο ή σόλο της κιθάρας συμβάλλει στην ανάπτυξη αυτού του υπέροχου κόσμου που τελικά είναι το Holy Land. Από το πρώτο σταυροδρόμι μέχρι το τελευταίο νανούρισμα ανοίγεται ένας χάρτης που διαμορφώνεται από τη μουσική καταγωγή, την κλασική παιδεία και τη μοναδικότητα της φωνής του Andre Matos. Το πιάνο, οι ορχήστρες και τα κρουστά μαζί με τη metal βάση των βραζιλιάνων συνθέτουν έναν βαθιά προοδευτικό δίσκο που όμως διατηρεί τις μελωδικές κορυφώσεις και τον συμμετοχικό χαρακτήρα που διακατέχει ένα power metal αριστούργημα.
Το 1997 στο Ρόδον έζησα αυτό το ταξίδι ζωντανά σε μια από τις κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου.
2. Metallica - Load
Γυρνώντας πίσω στο 1996 είναι φοβερό ότι οι Metallica κυκλοφορούν αυτή τη δισκάρα και ο κόσμος του μέταλ ασχολείται με το μήκος των μαλλιών τους και το γιατί δεν παίζουν ακόμα thrash…
Το Load είναι γεμάτο ριφάρες, groove και καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες. Είναι τόσο rock όσο είναι metal, είναι τόσο οργισμένο όσο είναι πιασάρικο, είναι ο δίσκος που από βασιλιάδες του metal τους μετατρέπει σε βασιλιάδες σκέτο. Ο Newsted καταθέτει τη μία τεράστια μπασογραμμή μετά την άλλη, ο Lars είναι στα καλύτερά του, ο Hetfield κάνει επιτέλους αυτό για το οποίο γεννήθηκε, ο Hammett βγάζει όλη την αλητεία ενός 80s rock star. Νομίζω ότι είναι ο μοναδικός δίσκος που έχω ακούσει όλα τα τρίμηνα από όταν βγήκε μέχρι και σήμερα, και τέλος πάντων για να μην κρυβόμαστε πίσω από την πραγματικότητα, φοβούμενοι μη τυχόν θίξουμε ιερά μοσχάρια, είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει οι Metallica αν αφαιρέσουμε το Black Album (ναι αμέ).
3. Sepultura - Roots
Γυρνώντας πίσω στο 1996 είναι φοβερό ότι οι Sepultura κυκλοφορούν αυτή τη δισκάρα και ο κόσμος του μέταλ ασχολείται με το γιατί δεν παίζουν ακόμα thrash…
Ο Max και η παρέα του βάλανε την καταγωγή τους στο πακέτο και μαζί με τους γκρουβάτους δρόμους που χάραξε ο προηγούμενος δίσκος βγάζουν το Roots. Η ιστορία γελάει ακόμα με τους τότε επικριτές του αφού ο Max μαζί με τους Korn, τους Snot και τους Deftones άλλαξε το παιχνίδι φέρνοντας αυτό που μετά είπαμε nu. Ειναι όμως φοβερό ότι το μέταλ μπήκε στα καλά σαλόνια του μέσου αμερικάνου λόγο ενός τόσο “βρώμικου και άπλυτου” δίσκου όπως το Roots.
Α, μην ξεχάσω ότι ο δίσκος αυτός επιτέλους αποκαθηλώνει τον στοιχειωμένο στίχο “ μπαρμπαγιάννη νοικοκύρη” φέρνοντας στην κορυφή του ελληνόφωνου μέταλ το “πατέρα χαράζουν την πόρτα, ΠΟΡΤΑ”…
4. Tool - Aenima
Τους Tool τους έμαθα με το Lateralus αλλά σχεδόν αμέσως μετά άκουσα κι αυτό και ευτυχώς κατάλαβα ότι εδώ έχουμε θέμα. Υπέροχος, εκπληκτικός, τεράστιος δίσκος. Ήταν τόσο καινούργιο και τόσο διαφορετικό στα αυτιά μου που ως κλασσικοσαχλαμαροδεκαωχτάρονος τότε είχα φτιάξει και αποψάρα ότι οι Tool δεν είναι μέταλ αλλά progressive-grunge. Η γκρουπάρα των Keenan, Jones, Carey και Justin είναι από αυτές που αλλάξανε τον τρόπο με τον οποίο άκουγα μουσική μέχρι τότε και αυτό είναι ανεκτίμητο. Για να γυρίσουμε όμως στο Aenima, υπέροχος, εκπληκτικός, τεράστιος δίσκος.
5. In Flames - The Jester Race.
Προφανώς δεν είναι ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα (το Whoracle είναι) αλλά είναι αυτό που καθιέρωσε μία από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες. Οι καταπληκτικές κιθάρες και τα υπεροχα φωνητικά ήταν η δύναμη του. Ενα μείγμα από death metal, Iron Maiden και folkίζουσες μελωδίες πού έφερε το Goteborg σε ακόμα πιο κεντρική θέση στο σύγχρονο αλλά και μελλοντικό ακραίο μέταλ. Τα πέντε πρώτα κομμάτια μαζί με το ομώνυμο είναι υπεράνω σχολιασμού. Since then, In Flames we trust.
6. Anathema - Eternity (οι Anathema ακουμπάνε πολύ περισσότερο πλέον στην ατμοσφαιρική πλευρά τους αφήνοντας σιγά σιγά τα Doom, που τότε τα λέγαμε Death, στοιχεία και κάνουν ένα υπέροχο βήμα προς την τελειότητα).
7. Therion - Theli (Το θεριό φτάνει στην κορυφή της μουσικότητάς του χαρίζοντας μας έναν από τους καλύτερους δίσκους συμφωνικού μέταλ που βγήκαν ποτέ).
8. Stratovarius - Episode ( ο καλύτερος, πιο ολοκληρωμένος δίσκος που βγάλανε ποτέ).
9. Nevermore - The Politics Of Ecstasy (Ο Warrel μαζί με τον Jeff βγάζουν το δεύτερο Nevermore δίσκο και τον πρώτο από τρεις συνεχόμενους ογκόλιθους του αμερικάνικου μέταλ).
10. Edge Of Sanity - Crimson (η ιδιοφυία του Dan Swano αποφασίζει να πετάξει στα σκουπίδια τα όρια και κυκλοφορεί ένα progressive - death - goth αριστούργημα).
Το 1996 βγήκε ακόμα ο αγαπημένος μου δίσκος Skyclad, το Skunkworks, το Graveyard, το Dusk and her embrace, το Tunes of war, το Time of the oath, δισκάρες από Burzum, Samael, Manson και πολλοί ακόμα αγαπημένοι δίσκοι που δεν μπορούν να χωρέσουν στη δεκάδα…
Από live οι Helloween βγάλανε το υπέροχο High Live, ενώ το καλύτερο EP που βγήκε το 1996 είναι το Freedom Call, αν και είναι πολύ δυνατό και το Vempire.
30 Likes
Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας;
8 Likes
Άστα να πάνε
Feels like homework every week
Good thing it’s the best homework ever!
7 Likes
Γιατί κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον θα κλείσεις το vR θα σηκωθείς από την πολυθρόνα και θα πας να χαζέψεις τη βροχή που πέφτει. Δίπλα στο παράθυρο θα είναι μια διακοσμητική βιβλιοθήκη και στο πάνω ράφι θα βρεις την Βίβλο του Rocking Forum εκδόσεις anhydriis θα την ανοίξεις και θα αναλογιστείς με χαμόγελο “τι γράφαμε ρε μλκ” και θα περάσεις μια ώρα γαματη!!
21 Likes
Σιγά μη θέλει μόνο μια ώρα βασικά αλλά ναι
12 Likes
Τι μια ώρα, θα είναι πεντάτομο - χωρισμένο ανά δεκαετίες - και περιπου 200 σελιδες το καθενα. Η κάθε χρονιά θα έχει ψηφοφορία, δίσκους και τα καλύτερα off topic. Καλά δεν λέω @anhydriis ;
Μονο που δεν θα το αναλάβει μόνος, θα πληρώσουμε όλοι!
14 Likes
Με συγκινήσατε ρε μπαγάσες.
8 Likes
1996
Το καλοκαίρι φεύγει ο Ανδρέας.
Όμως το φθινόπωρο… πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο… να, στο έμπα του Οκτώβρη…
Η μεγάλη επιστροφή.
Άμυαλα, ανώριμα, and fabulously so.
Κήνσορες της κίβδηλης ιντελλέγκτσιας έφριξαν και δικαίως.
Τούτο είναι το μετσολ της πιάτσας, της βιοπάλης.
Επιμελώς ατημέλητοι.
Καθημερινοί. Απλοί, όπως ημείς άπαντες.
Με ήχο καθάριο, λεβέντικο.
Mastering loudness στην μάπα.
Διάθεση πιασάρικη, μηχανόβια.
TV-spot με μαγιώ speedo (πόσο μπροστά - αβαν γκαρντ αποδόμηση που θα ζήλευε και ένας Μποντριγιάρ), 80ς ανθεμικ leather-heavy όταν το US metal παραδιδόταν σε αλαλάζοντες rednecks.
Φευ!
The intellect was lost, in the hideous decade of the beautiful people.
Και πολλοί “μεταλλοσυντάκται” της εποχής έριχναν νερό στον μύλο της αντίδρασης. Θα ενθυμείστε ασφαλώς γνωστάς συκοφαντίας. Ακολουθεί ένα ποταπό δείγμα από το (γερμανικό) Rock Hard. Ασφαλώς ο Αρχηγός δεν μάσησε. Ατσαλωμένος σε άλλες, μακρινές εποχές, από το ίδιο αμόνι που ο Ήφαιστος σμίλευσε την πανοπλία του Αχιλλέως και το sex toy γνωστής θεότητας (allegedly), o Αρχηγός άφοβα απάντησε κατάμουτρα στις φαιδρές συκοφαντίες.
It’s a new month. It’s a new week. It’s time for the Return of the Sentoniades.
“One more beer and heavy metal and I’m just fine”.
Απλά. Ποιητικά. Με τη στόφα ενός Λειβαδίτη και το πηλοφόρι ενός τίμιου προλετάριου.
“Είμαστε λαϊκή μπάντα” (back in 1983).
Yas, Bitch.
Τίτλος Bal Sagoth: Όταν οι αχρείοι απολογητές της anti-Manowar εκστρατείας επιχείρησαν μία απέλπιδα επίθεση που αποκρούσθηκε σφόδρα από τον Αρχήγο του αληθινού, συνεπούς λαϊκού-εργατικού μέταλλου
RH: Ωραία! Τα εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά. Σχεδόν διπλάσια από την προηγούμενη περιοδεία!
DeMaio: Πρώτον: Ξέρετε ακριβώς ότι τα εισιτήριά μας είναι φθηνότερα από εκείνα πολλών άλλων μεγάλων συγκροτημάτων. Δεύτερον: Δεν έχω καμία απολύτως σχέση με τις τιμές των εισιτηρίων! Κανένα συγκρότημα δεν έχει επιρροή στις τιμές των εισιτηρίων! Ούτε οι MANOWAR ούτε κανένας άλλος!
RH: Αυτό δεν είναι σωστό!
DeMaio: Μαλακίες!
RH: Υπάρχουν οπωσδήποτε συγκροτήματα που προσέχουν τις τιμές των εισιτηρίων τους. Υπό προϋποθέσεις έχει να κάνει με τον μισθό που αξιώνετε από τον διοργανωτή
DeMaio: Μαλακίες! Εκατό τοις εκατό ανοησίες! Κάνετε εκατό τοις εκατό λάθος! Και θα σας το συλλαβίσω: Y.O.U. A.R.E. N.O.T. R.I.G.H.T.!
RH: Τότε εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, γιατί ένας καλλιτέχνης δεν ασκεί επιρροή στις τιμές των εισιτηρίων του.
DeMaio: Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει πόσα ζητάει ο διοργανωτής.
RH: Αλλά έχετε συμβόλαια. Και δεν μπορείτε να διαχειριστείτε ορισμένα πράγματα κατά την προετοιμασία μιας περιοδείας.
DeMaio: ΟΧΙ! Αυτό είναι καθαρός ευσεβής πόθος, τίποτα περισσότερο! Δεν υπάρχει τέτοιος όρος στο συμβόλαιο! Ο διοργανωτής υπολογίζει την τιμή! Εγώ δεν έχω καμία επιρροή στο τι έξοδα έχουν με τη διαφήμιση ή πόσους φόρους πρέπει να πληρώσουν. Επίσης, δεν έχω καμία επιρροή στις τιμές των CD! Ούτε στην τιμή του πετρελαίου στη Μέση Ανατολή ή στο μισθό του προέδρου των ΗΠΑ ή στην τιμή μιας γαμημένης Harley Davidson! Ποιος ελέγχει την τιμή του Rock Hard;
RH: Εμείς.
DeMaio: Και γιατί το περιοδικό είναι τόσο ακριβό;
RH: Επειδή δεν είναι δυνατόν να γίνει φθηνότερο.
DeMaio: Αχά!
RH: Μεταφέρουμε την αύξηση της τιμής του χαρτιού ή της εκτύπωσης στον αναγνώστη μόνο όταν αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί απολύτως.
DeMaio: Αχα!
RH: Άρα ασκούμε επιρροή στην τιμή όπου μπορούμε.
DeMaio: Αχα! Αλλά δεν είστε πάντα σε θέση να το κάνετε!
RH: Όχι κάθε φορά, αυτό είναι αλήθεια, αλλά μερικές φορές!
DeMaio: Απλά δεν είναι δυνατόν. Τελεία και παύλα. Όλα είναι μαλακίες! Οι φόροι, οι τιμές των εισιτηρίων και ο θάνατος είναι εκτός του ελέγχου μου.
13 Likes
παρακαλω να υπαρξει εντιτ
1 Like
Χαμος θα γινει λεμε!! Οταν ερθει η ωρα ολοι μαζι θα το απολαύσουμε
7 Likes
Πείτε να τσοντάρουμε όμως …
6 Likes