Το 1996 είναι μια χρονιά που εκτός μουσικής είχαμε μεγάλα πράγματα. Ο κύριος Martin βγάζει το A game of thrones, πρώτο βιβλίο της σειράς, ο Kobe Bryant πατάει για πρώτη φορά τα παρκέ του NBA κάνοντας το μπάσκετ λίγο πιο μπάσκετ, ο Βράνκοβιτς κάνει την τάπα στον Μοντέρο και βγαίνει το Romeo and Juliet στο σινεμά που πρέπει να το ξαναδώ γιατί τότε είχα εντυπωσιαστεί.
Πάμε στους αγαπημένους μου δίσκους τώρα.
1. Angra - Holy Land
Ενας από τους αγαπημένους μου δίσκους, τους πολύ αγαπημένους μου όμως. Ο δίσκος αναπτύσσεται όπως ένα ταξίδι στους ωκεανούς αποκαλύπτοντας άλλοτε επιβλητικούς πολιτισμούς με πολύπλοκες εξωτικές δομές και άλλοτε ήσυχα, μακρινά νησάκια που λειτουργούν σαν συναισθηματικά καταφύγια για τον ταξιδιώτη, ακροατή. Κάθε τραγούδι αποτελεί από μόνο του μια ιστορία, κάθε γέφυρα, κάθε ρεφρέν, κάθε θέμα στο πιάνο ή σόλο της κιθάρας συμβάλλει στην ανάπτυξη αυτού του υπέροχου κόσμου που τελικά είναι το Holy Land. Από το πρώτο σταυροδρόμι μέχρι το τελευταίο νανούρισμα ανοίγεται ένας χάρτης που διαμορφώνεται από τη μουσική καταγωγή, την κλασική παιδεία και τη μοναδικότητα της φωνής του Andre Matos. Το πιάνο, οι ορχήστρες και τα κρουστά μαζί με τη metal βάση των βραζιλιάνων συνθέτουν έναν βαθιά προοδευτικό δίσκο που όμως διατηρεί τις μελωδικές κορυφώσεις και τον συμμετοχικό χαρακτήρα που διακατέχει ένα power metal αριστούργημα.
Το 1997 στο Ρόδον έζησα αυτό το ταξίδι ζωντανά σε μια από τις κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μου.
2. Metallica - Load
Γυρνώντας πίσω στο 1996 είναι φοβερό ότι οι Metallica κυκλοφορούν αυτή τη δισκάρα και ο κόσμος του μέταλ ασχολείται με το μήκος των μαλλιών τους και το γιατί δεν παίζουν ακόμα thrash…
Το Load είναι γεμάτο ριφάρες, groove και καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες. Είναι τόσο rock όσο είναι metal, είναι τόσο οργισμένο όσο είναι πιασάρικο, είναι ο δίσκος που από βασιλιάδες του metal τους μετατρέπει σε βασιλιάδες σκέτο. Ο Newsted καταθέτει τη μία τεράστια μπασογραμμή μετά την άλλη, ο Lars είναι στα καλύτερά του, ο Hetfield κάνει επιτέλους αυτό για το οποίο γεννήθηκε, ο Hammett βγάζει όλη την αλητεία ενός 80s rock star. Νομίζω ότι είναι ο μοναδικός δίσκος που έχω ακούσει όλα τα τρίμηνα από όταν βγήκε μέχρι και σήμερα, και τέλος πάντων για να μην κρυβόμαστε πίσω από την πραγματικότητα, φοβούμενοι μη τυχόν θίξουμε ιερά μοσχάρια, είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει οι Metallica αν αφαιρέσουμε το Black Album (ναι αμέ).
3. Sepultura - Roots
Γυρνώντας πίσω στο 1996 είναι φοβερό ότι οι Sepultura κυκλοφορούν αυτή τη δισκάρα και ο κόσμος του μέταλ ασχολείται με το γιατί δεν παίζουν ακόμα thrash…
Ο Max και η παρέα του βάλανε την καταγωγή τους στο πακέτο και μαζί με τους γκρουβάτους δρόμους που χάραξε ο προηγούμενος δίσκος βγάζουν το Roots. Η ιστορία γελάει ακόμα με τους τότε επικριτές του αφού ο Max μαζί με τους Korn, τους Snot και τους Deftones άλλαξε το παιχνίδι φέρνοντας αυτό που μετά είπαμε nu. Ειναι όμως φοβερό ότι το μέταλ μπήκε στα καλά σαλόνια του μέσου αμερικάνου λόγο ενός τόσο “βρώμικου και άπλυτου” δίσκου όπως το Roots.
Α, μην ξεχάσω ότι ο δίσκος αυτός επιτέλους αποκαθηλώνει τον στοιχειωμένο στίχο “ μπαρμπαγιάννη νοικοκύρη” φέρνοντας στην κορυφή του ελληνόφωνου μέταλ το “πατέρα χαράζουν την πόρτα, ΠΟΡΤΑ”…
4. Tool - Aenima
Τους Tool τους έμαθα με το Lateralus αλλά σχεδόν αμέσως μετά άκουσα κι αυτό και ευτυχώς κατάλαβα ότι εδώ έχουμε θέμα. Υπέροχος, εκπληκτικός, τεράστιος δίσκος. Ήταν τόσο καινούργιο και τόσο διαφορετικό στα αυτιά μου που ως κλασσικοσαχλαμαροδεκαωχτάρονος τότε είχα φτιάξει και αποψάρα ότι οι Tool δεν είναι μέταλ αλλά progressive-grunge. Η γκρουπάρα των Keenan, Jones, Carey και Justin είναι από αυτές που αλλάξανε τον τρόπο με τον οποίο άκουγα μουσική μέχρι τότε και αυτό είναι ανεκτίμητο. Για να γυρίσουμε όμως στο Aenima, υπέροχος, εκπληκτικός, τεράστιος δίσκος.
5. In Flames - The Jester Race.
Προφανώς δεν είναι ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα (το Whoracle είναι) αλλά είναι αυτό που καθιέρωσε μία από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες. Οι καταπληκτικές κιθάρες και τα υπεροχα φωνητικά ήταν η δύναμη του. Ενα μείγμα από death metal, Iron Maiden και folkίζουσες μελωδίες πού έφερε το Goteborg σε ακόμα πιο κεντρική θέση στο σύγχρονο αλλά και μελλοντικό ακραίο μέταλ. Τα πέντε πρώτα κομμάτια μαζί με το ομώνυμο είναι υπεράνω σχολιασμού. Since then, In Flames we trust.
6. Anathema - Eternity (οι Anathema ακουμπάνε πολύ περισσότερο πλέον στην ατμοσφαιρική πλευρά τους αφήνοντας σιγά σιγά τα Doom, που τότε τα λέγαμε Death, στοιχεία και κάνουν ένα υπέροχο βήμα προς την τελειότητα).
7. Therion - Theli (Το θεριό φτάνει στην κορυφή της μουσικότητάς του χαρίζοντας μας έναν από τους καλύτερους δίσκους συμφωνικού μέταλ που βγήκαν ποτέ).
8. Stratovarius - Episode ( ο καλύτερος, πιο ολοκληρωμένος δίσκος που βγάλανε ποτέ).
9. Nevermore - The Politics Of Ecstasy (Ο Warrel μαζί με τον Jeff βγάζουν το δεύτερο Nevermore δίσκο και τον πρώτο από τρεις συνεχόμενους ογκόλιθους του αμερικάνικου μέταλ).
10. Edge Of Sanity - Crimson (η ιδιοφυία του Dan Swano αποφασίζει να πετάξει στα σκουπίδια τα όρια και κυκλοφορεί ένα progressive - death - goth αριστούργημα).
Το 1996 βγήκε ακόμα ο αγαπημένος μου δίσκος Skyclad, το Skunkworks, το Graveyard, το Dusk and her embrace, το Tunes of war, το Time of the oath, δισκάρες από Burzum, Samael, Manson και πολλοί ακόμα αγαπημένοι δίσκοι που δεν μπορούν να χωρέσουν στη δεκάδα…
Από live οι Helloween βγάλανε το υπέροχο High Live, ενώ το καλύτερο EP που βγήκε το 1996 είναι το Freedom Call, αν και είναι πολύ δυνατό και το Vempire.
ότι έχω όλη τη δισκοθήκη μου περασμένη σε ένα φύλλο εργασίας του MS Excel και στα στοιχεία κάθε δίσκου έχω το έτος πρώτης κυκλοφορίας του. Άνοιξα λοιπόν το συγκεκριμένο αρχείο - κατόπιν εορτής - και έχω να συμπληρώσω κάποια άλμπουμ που ήταν μεγάλες παραλείψεις μου για το 1995 :
αλλά ναι
