πολυ πιο καλή χρονιά από οσο θυμόμουν με πολύ και αρκετά ποιοτικό υλικό για όλα τα γούστα
ζορίστηκα πολυ για τοπ 5 αλλα για σήμερα έχουμε τα εξης:
Edge of Sanity - Crimson
Θεϊκός δίσκος, απίστευτα σημαντικός για το tech/prog death metal, έσπασε άπειρα στεγανά και κυρίως αυτά με το Progressive rock, το goth και το Post punk. Πως τώρα εγινε όλο αυτό χωρίς να γίνει αχταρμάς ένας θεός ξέρει ( ο Dan και οι συνοδοιπόροι του ). Ποτε εφιαλτικό και απόκοσμο, πότε ασύμβατα μελωδικό , το Crimson ειναι ένα μουσικό ταξίδι που στα 40 ακριβώς λεπτά που κρατάει λειτουργεί σαν μαύρη τρύπα που βυθίζει μέσα του τον ακροατή. Θυμάμαι όταν το πρωτάκουσα το χέρι πηγαινε στο play αυτοματα για πολλαπλές ακροάσεις. Θεϊκός ήχος κιθάρας και για εμένα αυτός είναι ένας από τους απόλυτους death metal vocalists. Εφιαλτικά, επιβλητικά, κατασκότεινα και πάνω από ολα εκφραστικότατα brutal φωνητικά και εξίσου θεϊκά και εκφραστικά καθαρά με φοβερή χροια. Μια κατηγορία μόνος του
Angra - Holy Land
Από το σκοτάδι πάμε στο φως και τι φως. Ζεστό και ζωοδοτικό, παιχνιδιάρικο, ταξιδιάρικο και ολίγον τι μελαγχολικό. Τι να πουμε τωρα. Αναμφισβήτητα ένας από τους τελειότερους metal δισκους που βγήκαν ποτε, διέλυσε κάθε στεγανό ανάμεσα σε power metal, progressive metal, κλασική και παραδοσιακή βραζιλιάνικη μουσική, ένα απίστευτο masterclass performance, σύνθεσης και έμπνευσης. Πραγματικά κάθε ταμπέλα που μπορούμε να βάλουμε σε αυτό το αριστούγημα θα το αδικήσει. Αδιανόητο συναπάντημα παιχτών και ένας Matos καταδικασμένος να μνημονεύεται αιώνια στους μεγαλύτερους ερμηνευτές που έβγαλε ποτε η μουσική γενικώς.
Tool - Aenima
Ενας από τους πιο εμπνευσμένους , mind-blowing και συνάμα κολλητικούς δίσκους που άκουσα ποτε. " στο Home οι Dream Theater ξεσηκώνουν τους Tool" διάβασα κάποτε και λεω πως/που/ποτε/ποιοι ειναι αυτοι , πρεπει να τους ακούσω οπωσδηποτε. 20 χρόνια μετα το shock ειναι ακριβώς το ίδιο, σε κάθε θεϊκο Adam Jones riff, στο παραμικρό σκάσιμο τυμπάνων αυτού του απίθανου Danny Carey ( που έχει έναν από τους πιο θεϊκους ήχους τυμπάνων που ηχογραφήθηκαν ποτέ) και σε κάθε κραυγη και ανάσα του Maynard. Αναδόμηση, αποδόμηση ειναι λέξεις κλειδιά εδώ, συνάμα όμως ζεστό, οργανικό και με έναν παράξενο τρόπο catchy, το Aenima είναι ένα album θεόρατο με απίστευτη αντοχή στο χρόνο και ένα παντοτινό λαμπερό άστρο progressive μουσικής.
Soul Cages - Moments
ότι έγραψα για το 1994 και το ντεμπούτο τους ισχύει και εδώ με τη διαφορά ότι εδώ συναντά κανείς απίστευτη μελαγχολία, περισυλλογή και ενδοσκόπηση. Συγκλονιστικό album και τρομερά αδικημένη μπάντα.
Type O Negative - October Rust
Μαγικός δίσκος, που δεν περισσεύει ούτε δευτερόλεπτο , το magnum opus για εμένα των Steele and co. Μια κατηγορία μόνοι τους ηχητικά ( καταχρηστικά κάποτε τους έβαζαν στο atmo-metal αλλα πραγματικά δεν μπορώ να βρω και πολλά κοινά με την ευρωπαϊκη σχολή) με τον πανύψηλο βαθύφωνο αρχηγό που λάτρεψε εξίσου τους Black Sabbath , τους Sisters of Mercy και τους Mission. Για εμένα από τα albums που δείχνουν πόσο πολύ το metal ζυμώθηκε και αναδομήθηκε στα 90ς με κάθε πιθανό τρόπο. Αυτη ειναι η δουλειά που θα πρότεινα σε κάποιον που θα έιχε περιεργεια πως ακούγονται αυτοι οι τύποι και συνάμα ένας από τους καλύτερους 90ς δίσκους . 10/10 ξερό
Την προηγούμενη εβδομάδα δεν πρόλαβα να γράψω καν δυο λόγια για το 1995, ίσα που ψήφισα. Κι αν για τις βασικές επιλογές (“Draconian Times”, “Land Of The Free”, “Imaginations”, “Dead Winter Dead”) γράφτηκαν πολλά και όμορφα και καλύφτηκαν, απλά να πω ότι το ν.1 δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το EP που έχει το αγαπημένο μου τραγούδι ever (Dream Theater - “A Change Of Seasons”).
Ίσως, όμως, αξίζουν μιας ειδικής αναφοράς:
το καλύτερο άλμπουμ του grunge χωροχρόνου που δεν προέρχεται από την αγία τετράδα, το “Above” των Mad Season (μαζί με το Temple προφανώς)
το αγαπημένο μου και πιο ώριμο άλμπουμ των Bon Jovi, το υπέροχο “These Days”
το αγαπημένο μου και πιο ώριμο άλμπουμ του Ozzy, το υπέροχο “Ozzmosis”
το δεύτερο, και σχεδόν εξίσου γαμάτο με το πρώτο, άλμπουμ των Ugly Kid Joe, “Menace To Sobriety” (περιμένοντας καρτετικά για το videoclip του “Milkman’s Son” κάποτε)
το πρώτο άλμπουμ των Spock’s Beard, “The Light”, με το καταπληκτικό ομότιτλο τραγούδι
το πρώτο άλμπουμ των Foo Fighters που μου το πούλησε ο δισκοπώλης τότε ως “αυτοί είναι οι νέοι Nirvana” (με καλές προθέσεις ο άνθρωπος)
το “Insomniac” των Green Day με την παρατεταμένη φόρα του “Dookie” και αν θυμάμαι καλά το πρώτο αυθεντικό CD που αγόρασα (μέχρι τότε μόνο κασέτες)
το “And Out Come The Wolves” των Rancid, μέσα στα 5 αγαπημένα μου (δεν έχω και πολύ περισσότερα) punk άλμπουμ.
το εσωστρεφές, ομότιτλο άλμπουμ των AIC, οι οποίοι πάντα ήταν πολύ πάνω του όποιου μέσου όρου.
το “Black In Mind” των Rage που σηματοδοτεί το ξεκίνημα της αγαπημένης μου εποχής της μπάντας.
το “The X-Factor” που και μόνο το “Sign Of The Cross” να είχε θα του άξιζε μια θέση πολύ ψηλά.
και το “Caved In Stone” και το “Demanufacture” και το “King For A Day”… χαμούλης.
Για το 1996 πρέπει να βρω να γράψω κάτι άλλο σε σχέση με την εξαιρετική περιγραφή του “Holy Land” που έκανε ο @Meldinor , με τον οποίο μοιραζόμαστε τις ίδιες κορυφές αυτή τη χρονιά (διαφοροποιούμαστε από το 3 και κάτω).
Τον κύριο Edwards τον έμαθα από τον Κόκκινο Κύκλο και την 10η εντολή.Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη μου όταν είχα δει γεμάτο Gagarin σε μια συναυλία του με τους Wovenhand.Φαίνεται ότι πολύς κόσμος εκτίμησε τις θρησκευτικές του μελαγχολικές αναζητήσεις, που δινόντουσαν χωρίς προσπάθεις προσηλυτισμού.
4.Iced Earth – Dark Saga
Πιο άμεσο από τα προηγούμενα, και πριν ο Σάφερ γίνει τριμάλακας, μια μίξη καθαρών thrash επιρροών μαζί με άπειρο NWOBHM.Ένας δίσκος που συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία της μπάντας στα τιμημένα 90ς, και έβαλε μπροστά έναν απίθανο fanboισμό στην Ελλάδα.
3.Burzum – Filosofem
Όταν διάβασα και έμαθα τι εστί Varg, σταμάτησα να το ακούω.Πρόσφατα είχαμε κάνει και παρόμοια συζήτηση για τους Ramnstein, φανταστείτε εδώ που μιλάμε για απείρως χειρότερο υπερσκουπίδι.Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, το σκληρό-σκοτεινό-απάνθρωπο αποτύπωμα που άφησε το Dunkelheit, από την πρώτη κιόλας φορά που το άκουσα, είναι κάτι που δεν έχει φύγει.Και μεταξύ μας δε νομίζω να φύγει και ποτέ.
2.Nevermore – Politics of Ecstasy
Για μένα το γκρουπ έπρεπε να είναι larger than life.Δε ξέρω γιατί δεν έγινε.Το Politics είναι ένα αριστούργημα γεμάτο με κοφτερά leads, φοβερές ρυθμικές και έναν μυθικό και συναισθηματικό Warrel.Μια progressive αισθητική (με την πιο επιθετική έννοια του όρου), είναι διάχυτη σε όλο το άλμπουμ και δένει καλά και με το θέμα του αντίστοιχου βιβλίου.
1.Sepultura – Roots
Εντάξει τώρα τι να πούμε γιαυτό? Έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για την αξία του Roots.Οι Βραζιλιάνοι μάγκες τιμούν την μουσική παράδοση της χώρας τους και ταυτόχρονα δημιουργούν καμία δεκαριά numetal υποείδη, χωρίς να χάνουν την ταυτότητα τους, απλά εφευρίσκοντας μια νέα.Ένα αξεπέραστο μνημείο για την ‘σκληρή’ μουσική.
5. Helloween - The Time of the Oath 4. Rage Against the Machine - Evil Empire 3. Sepultura - Roots 2. In Flames - The Jester Race 1.Tool - Ænima
Eξώφυλλο
AFI - Very Proud of Ya
Alice in Chains - “Unplugged”
Beck - Odelay
Camel - Harbour of Tears
Deep Purple - Purpendicular
Fu Manchu - In Search Of…
Hellacopters - Supershitty to the Max!
Helloween - The Time of the Oath
In Flames - The Jester Race
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Neil Young with Crazy Horse - Broken Arrow
Nevermore - The Politics of Ecstasy
Opeth - Morningrise
Pantera - The Great Southern Trendkill
Placebo - Placebo
Rage Against the Machine - Evil Empire
R.E.M. - New Adventures in Hi-Fi
Screaming Trees - Dust
Weezer - Pinkerton
Top 5
1)Tool - Ænima
2)Metallica - Load
3)Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι + Εξωφυλλο
4)Sepultura - Roots
5)Soundgarden - Down on the Upside
Τροχάδην και εγώ δεν προλαβαίνω να γράψω λίγα λόγια αυτή την εβδομάδα
