1996 → This one’s for daddy…
11. – 6.
11. TOOL “Ænima”
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς μπήκαν κάτω από την ομπρέλα του metal οι TOOL, στα δικά μου αυτιά αυτό που έκαναν ήταν να τεντώσουν (κάποια από) τα όρια του ευρύτερου 90s alternative rock. Ξανακούγοντας το “Ænima” μετά από κάμποσα χρόνια με προβλημάτισε κάπως γιατί δεν ένιωσα (αρχικά) αυτό που νόμιζα, αλλά όσο περνούσε η ώρα με (ξανα)κέρδιζε όλο και περισσότερο, ακόμα κι αν ένας λόγος ίσως να είναι οι αναμνήσεις. “Lateralus” δεν θα γίνει ποτέ στην καρδιά μου, όμως το mention του το κερδίζει δικαιωματικά.
10. MYSTICUM “In the Streams of Inferno”
Το industrial έχει μπουκάρει με τα μπούνια στο blackmetal και οι MYSTICUM το χειρίζονται άψογα, διατηρώντας δηλαδή την νορβηγική riff-ολογία στο έπακρο και εισάγοντας καίριες δόσεις ηλεκτρονικών ήχων που ποντάρουν όχι τόσο στην παγωμένη/κλινική βιομηχανίλα, αλλά σε μια sci-fi ψυχεδέλεια.
9. FORGOTTEN WOODS “The Curse of Mankind”
Τα απότοκα του ildjarn-ικού escapism βήμα-βήμα έχουν φτάσει σε εκπληκτικά επίπεδα συνθέσεων και ορίζουν το mid-tempo ατμοσφαιρικό blackmetal, τολμώντας να βγάλουν δίσκο 70+ λεπτών με 5 κομμάτια (συν ένα instrumental) που ξεκινάνε από τα 11 και φτάνουν στα 18 λεπτά. Μπορεί σε επόμενες δεκαετίες κάτι τέτοιες απόπειρες να έγιναν αρκετά πιο συχνές, αλλά για τότε -αν εξαιρέσουμε ίσως το “Hvis…”- νομίζω πως ήταν lone wolfs.
Ο ίδιος ο ILDJARN παρεμπτιπτόντως, παραμένοντας αμετανόητα ξεροκέφαλος, θα βγάλει ένα σκασμό κυκλοφορίες το ’96, αν θέλετε να τολμήσετε, κάντε το με το SORT VOKTER όπου συμπράττει με τον Nidhogg (θα έσκαγα αν δεν έγραφα κάτι).
8. AURA NOIR “Black Thrash Attack”
Θέλετε να μαυρίσουμε το αρχέγονο θρας σας; Ή, μήπως θέλετε να τσιτώσουμε στο τέρμα το απόκρυφο μπλακ σας; Το σίγουρο είναι ότι, θέλετε δε θέλετε, θα σας κάνουμε να ξεβιδώσετε τους σβέρκους σας με έναν κλινικό κιθαρίστα, λίγο πριν κάνει revive κάτι που έμοιαζε buried by time and dust και άλλους δύο μανιασμένους τύπους να μοιράζονται όλα τα υπόλοιπα. Μεγάλε Czral, εκείνη η στιγμή στο AN Club που σηκώθηκες απ’ το stand σου, πήγες πίσω από τα τύμπανα κάνοντας τις πατερίτσες ανάποδο σταυρό και ξεκινήσατε το “Dethroned Emperor” ίσως είναι η κορυφαία που έχω ζήσει ποτέ σε συναυλία.
7. ABIGOR “Opus IV”
Η ισχυρότερη υποψηφιότητα για την πιο ξεροκέφαλη μπάντα του Γαλαξία, όχι σε μουσικό/καλλιτεχνικό (εκεί το ‘χουν τερματίσει περνώντας απ’ όλα τα παρακλάδια του bm) αλλά σε ιδεολογικό επίπεδο ανήκει στους Αυστριακούς TT (κυρίως) & PK. Αν και θα τα ξαναπούμε και σε άλλες χρονιές, στο “Opus IV” ξεφεύγουν απ’ την λυσσασμένη μεν, ελαφρώς άγουρη δε, προσέγγιση των πρώτων 3 δίσκων και αγκαλιάζουν majestic διαδρομές που ηχούν κατάμαυρες ακόμα κι όταν χρωματίζονται από φλάουτα.
6. THE NEFILIM “Zoon”
Για χρόνια (πολλά όμως) αρνιόμουν ν’ ακούσω ετούτο εδώ το ανοσιούργημα. Με αυτά που διάβαζα (κι όπως τα καταλάβαινα) έλεγα τι σκατά δουλειά έχει ο McCoy με το death metal που γράφουνε; Δηλαδή ωραίο το death metal, δε λέω, αλλά προσπαθούσα να καταλάβω πώς διάολο θα συνδυάζονταν οι Nephilim με κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, ήρθε εκείνο το live στο Gagarin, το '08 πρέπει να ήταν, όπου τα FotN κομμάτια παίχτηκαν φουλ επιμεταλλωμένα και λέω «Βρε λες; Ρε μπας και να του δώσουμε καμιά ευκαιρία;». Ε, και του δώσαμε και αποδείχτηκε το πιο εφιαλτικά πετυχημένο, απ’ το πουθενά, πείραμα όλων των εποχών μιλώντας πάντα για (ακραίο) metal που να ενστερνίζεται το industrial, το στριφνό thrash (coroner-ικό να το πω; ), ορισμένες στιγμές ακρότητας του death και φυσικά την χαμαιλεόντεια αυτή φωνή που μπορεί να στοιχειώσει, χωρίς υπερβολή ακόμα και το baby shark…
5.
SAMAEL “Passage”
Πάντα εμπροσθοφυλακή στην πορεία της εξέλιξης του bm οι Ελβετοί, έχουν ήδη αντιληφθεί τις ευεργετικές επιδράσεις που θα μπορούσε να έχει στον ήχο μια ένεση από τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα keyboards που δειλά-δειλά είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον χώρο. Η φουτουριστική προσέγγιση του “Passage” έχει απόλυτη επιτυχία διότι το δίδυμο των Xytras & Vorphalack αντιλαμβάνεται (ακόμα τουλάχιστον) που σταματά η πρόοδος και πού ξεκινά ο εκφυλισμός, παραδίδοντας συμπαγή κομμάτια που ταξιδεύουν τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μακρόκοσμο.
4.
THERION “Theli”
Υπό μία έννοια, οι THERION ίσως υπήρξαν οι καλύτεροι ακόλουθοι των CELTIC FROST τόσο καλλιτεχνικά όσο και φιλοσοφικά. Και μάλλον η μόνη (ή έστω απ’ τις ελάχιστες) περίπτωση metal μπάντας που μπορώ να απολαύσω χωρίς να βαριέμαι στο ελάχιστο την ένταξη του συμφωνικού μέρους, πιθανότατα γιατί ο Christofer Johnson είχε ένα συνολικότερο όραμα που δεν περιοριζόταν στο «να βάλουμε ορχήστρα και τενόρους για να γίνουμε αληθινοί μουσουργοί» αλλά είχε απώτερο σκοπό να εξερευνήσει τις διαδρομές του μεγάλου δράκοντα. Το εξώφυλλο βέβαια που μοιάζει με 3D γραφικά σε PC game της εποχής ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
3.
PANTERA “The Great Southern Trendkill”
Για μένα το αγαπημένο PANTERA άλμπουμ μακράν, ταυτόχρονα feel-good, αλλά και fuck-you, εσωστρεφές αλλά και καλοκαιρινό (δεν ξέρω γιατί, έτσι μου είχε κάτσει από το καλοκαίρι του ’01 που έλιωνα όλη την πεντάδα καθημερινά περιμένοντας εκείνο το λάηβ -που δεν ήρθε ποτέ, σαν την Βέρα). Απίστευτη ροή και ποικιλία, με τις bluesy/southern στιγμές (“10s”, “Suicide Note pt. 1”) να τσακίζουν κόκκαλα, το ομώνυμο opener να παίρνει σκαλπ και φυσικά το υπέρτατο κομμάτι της δισκογραφίας τους, το “Floods” να αγγίζει σχεδόν μεταφυσικά επίπεδα στο “extinguishing the sun” μέχρι να φτάσουμε στην καλύτερη outro μελωδία που συνέλαβε ποτέ ανθρώπινος νους…
2.
DØDHEIMSGARD “Monumental Possession”
Ένας από τους πιο αδικημένους δίσκους της συλλογής μου, μια και οι DHG ήταν, είναι και θα είναι συνυφασμένοι στο δικό μου μυαλό με την εποχή της κολλεκτίβας των “Satanic Art”/”666 International”. Και όμως όποτε αποφασίζω τελικά να το βάλω να παίξει, μένω άναυδος από τις συναρπαστικές διαδρομές που χαράζει, προχωρώντας πολλά βήματα παραπέρα απ’ το basic ύφος του ντεμπούτου με τα multi-layered σαλεμένα φωνητικά (που μοιράζονται από κοινού οι Aldrahn, Apollyon, Vicotnik) να δεσπόζουν και με τις συνθέσεις αλλά και την παραγωγή να μην πέφτουν στην παγίδα του να πλατειάζουν όπως -δυστυχώς για μένα- συνέβη με διάφορους συνοδοιπόρους τους.
1.
ΤΡΥΠΕΣ “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι”
Ένα από τα πράγματα για τα οποία δεν θα αποφασίσω ποτέ στη ζωή μου είναι το ποιος δίσκος απ’ τις ΤΡΥΠΕΣ είναι ο αγαπημένος μου, αυτός ή ο επόμενος. Το σίγουρο είναι ότι όποτε θα τα βάζω να παίζουν, θα συγκινούμαι απ’ τους στίχους του Γιάννη, τις μελωδίες (“που γεννιούνται στα σπλάχνα σου”) της κιθάρας (μελαγχολικές, επιθετικές, ειρωνικές), το μπάσο που χτυπάει στο στέρνο, την πανσπερμία κρουστών, τις μίξεις/παραγωγάρες των Χαρμπίλα/Καργιωτάκη που είναι οριακά εγκληματικό να μην αναφέρονται. Η καλλιτεχνική απογείωση που συμβαίνει στο “Κεφάλι…” (και θα συνεχιστεί στο επόμενο) φτάνει σε τέτοια ύψη που κανονικά θα έπρεπε να ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδας (με την υποσημείωση της γλώσσας). Για να το θέσω απλά, εξαιρετικοί δίσκοι με καθολική απήχηση τύπου “Antichrist Superstar” δεν φτάνουν ούτε στο μικρό δαχτυλάκι αυτού εδώ…
Ας έχει, μου αρκεί που υπάρχει αυτός ο δίσκος για «συζητάω» μαζί του για την απώλεια (“σε θάβω και κλαίω ξοδεμένη φωτιά”), να χάνομαι στα riffs του outro της “Υπέροχης Ευκαιρίας”, να καίω γέφυρες (“μα δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πιά”), να την αγαπάω γι’ αυτό που είναι κι όχι αυτό που θα ‘θελα να είναι (“την αλήθεια και το ψέμα σου”) και να ταξιδεύω από πόλη σε πόλη (το ringtone μου εδώ και 15 χρόνια) με μια πελώρια φωτιά μες στο κεφάλι χωρίς σκοπό -και χωρίς τέλος…
Σας αγαπάω ρε καρντάσηδες, “κι ας μην υπάρχετε πιά”…
Ειδικές Καταστάσεις
-
THE BLACKMETALS:
Εκκινώντας από Καναδά, η σπορά στο Ross Bay έχει παράγει άνθη του κακού, με όμορφα μυτερά αγκάθια. Ο λόγος για τους CONQUEROR των James Read και Ryan Forster, οι οποίοι τιμούν την παράδοση των BLASPHEMY αλλά και εισάγουν ορισμένες καλοδεχούμενες ενέσεις, όπως κάτι σαλεμένους ήχους σαν τριξίματα στις κιθάρες. Επιστροφή Νορβηγία, με την συλλογή “Rape of the Holy Trinity” της Hot Records του Shagrath. Αν την αναφέρω, είναι γι’ αυτό το ρημάδι το “Symptom” που δείχνει το εφιαλτικό μέλλον αλλά και την εκδοχή του “Tower of Limbs and Fevers” με τον Fenriz στα φωνητικά. Για τους όποιους λάτρεις (αν υπάρχουν) των πρώιμων IMPALED NAZARENE, o Kimo Luttinen, αδελφός του Mika, θα δημιουργήσει το one-man project ISANMAA το οποίο ακούγεται εντυπωσιακά σκισμένο στη μοναδική (έως τώρα τουλάχιστον) κυκλοφορία υπό αυτό το όνομα. Για την Σουηδία που σιγοβράζει τα είπαμε και την προηγούμενη χρονιά… Οι FUNERAL MIST (ήδη με δύο demo από το ’95) θα κάνουν έναν μικρό πάταγο με το “Havoc” καθώς η στιγμή της Αποκάλυψης από τη σκανδιναβική χώρα πλησιάζει…
-
THE SPINOFFS:
Πέραν του ότι το “Kveldssanger” είναι φανταστικό ως αυτόνομη οντότητα, οι ULVER τολμούν (μέσα στην anything-can-happen ριζοσπαστική νοοτροπία της εποχής) να εκθέσουν φόρα παρτίδα ορισμένες από τις μη προφανείς επιρροές του bm, οι οποίες εδράζονται στην λαϊκή παράδοση ενός τόπου (και αυτό δεν είναι μόνο νορβηγικό φαινόμενο προφανώς -έγιναν άλλωστε οι σχετικές αναφορές και για ROTTING CHRIST). Από την άλλη ο Attila, αφού οι TORMENTOR δεν έχουν φτουρήσει δισκογραφικά και παράλληλα με τις επαφές που έχει φτιάξει με το Inner Circle, ξεκαβλώνει με Industrial/ebm/darkwave/whatever escapades μέσω των PLASMA POOL. Τα περισσότερα κομμάτια είχαν κυκλοφορήσει σε κασέτα το ’93, εδώ είναι η ας το πούμε επίσημη κυκλοφορία σε CD.
-
THE SLEEP I CAN’T GET:
Για να είμαι ειλικρινής, μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση που δεν έχω δει ως τώρα ούτε μία αναφορά για το “Reverence”. Θυμάμαι το “Insomnia” να παίζει σχεδόν παντού τότε. Θα μου πεις ροκ φόρουμ είμαστε, απλά επειδή κάτι ντιπές, πρόντιτζι και κάμποση ραπ έχουν κάνει την εμφάνισή τους στις λίστες θα περίμενα κι αυτό εδώ, που μπορεί να ανήκει σε έναν χώρο με τον οποίο ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις αλλά το brainwashing του προαναφερθέντος “Insomnia” είχε πετύχει τον στόχο του μένοντας στο πίσω μέρος του μυαλού, μέχρι να πάρω κάποια στιγμή την (ευτυχέστατη) απόφαση να αγοράσω τον δίσκο.
.
.
). Έχω πει πολλές φορές και επιμένω ότι αποτελεί την έναρξη της εμμονής των Metallica να γεμίζουν κάθε CD που κυκλοφορούν, αλλά από τη στιγμή που έχουν τον Hetfield να τραγουδάει κάτι Bleeding Me (αγαπημένο από τότε), Ain’t My Bitch-a, The Outlaw Torn, οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο.
), αν και γενικά θεωρώ πως είναι αρκετά προσβάσιμος δίσκος για αρχή. Τώρα, το τι ακολουθεί μετά…
με επικη μοϊκανοχαιτη Hetfield.
