Μετα από μια βδομαδα οπου κοιταω και ξανακοιταω τη λιστα, ηρθε η ωρα να αποφασισω για τη τελικη 5αδα γιατι αλλιως θα λολαθω.
1996 λοιπον, χρονια οπου οργιαζαν τα μουσικα ερεθισματα εκει στη γλυκια παιδικη ηλικια οπου εισαι μικρος/η αλλα αρχιζεις να σκαμπαζεις 1-2 πραγματακια και να διαμορφωνεις μια αποψη – ασχετα όμως αν αυτή αλλαξει αργοτερα, ετσι κ αλλιως αυτό δεν είναι το νοημα αυτου του κοινωνικομουσικου πειραματατος? Εεε… παιχνιδιου?
Όπως και για τους περισσοτερους κάθε αλμπουμ της 10αδας που δε τα καταφερε στη 5αδα είναι κ μια μαχαιρια, γιατι όταν ακους διαφορα μουσικα ειδη το να προσπαθησεις να τα χωρεσεις όλα σε 5 σλοτς είναι μαρτυρικο. Παρομοια και με τις άλλες χρονιες, πηγα λιγο με τη καρδια και τα βιωματα.
1. Neurosis - Through Silver in Blood
Μια από τις πιο ολοκληρωμενες και πρωτοποριακές μπαντες του σκληρου και πειραματικου ηχου, κυκλοφορουν ένα αλμπουμ οροσημο στο μουσικο στερεωμα…
Πυκνο, συντριπτικο, βαρυ, πειραματικο – ένα μουσικο βιωμα που καταπιανεται με τον υπαρξισμο, πνευματικοτητα και ενδοσκοπηση.
Πατεραδες του post metal, εθεσαν τα θεμελια για αμετρητες μπαντες που θα ακολουθησουν αυτό το μουσικο μονοπατι.
3ος δισκος μετα τα Soulds at Zero και Enemy of the Sun, οπου ηδη ακουγαμε τον ηχο τους να δημιουργείται κομματι κομματι, αν και κανενας από αυτους φτανει τη καταχνια του Through Silver in Blood.
Πως μπορω να ξεχασω τη πρωτη φορα που επαιξε το ομώνυμο κομματι η τη σφαλιαρα του Locust Star??
Μη ξεχναμε επισης και το ότι ηταν από τις πρωτα συγκροτηματα που στα λαιβ εκαναν προβολες video art με αποσπασματα από ταινιες, ντοκυμαντερ, πολεμικο αρχειο, αβαντ γκαρντ βιντεο, που σε συνδιασμο με τα φωτα δημιουργούσαν μια συγκλονιστικη ατμοσφαιρα.
2. Boris – Absolutego
Δε γινεται να μη μπει 5αδα το Absolutego και απορώ πως λειπει τοσο από τις λιστες.
Ένα ορόσημο στη σφαιρα του πειραματικου, μη συμβατικου και drone ηχου που σπρωχνει τα ορια της βαριας μουσικης.
Μονολιθικα ριφφς, βρωμικες κιθαρες, λασπη και θορυβος.
Χαιτλαιτ συναυλιακης καριερας όταν το ειδαμε performed στο Roadburn.
3. Converge - Petitioning the Empty Sky
Καποιοι θα ειχατε αναγνωρισει το αβαταρ μου από πριν, αλλα προφανως και όταν φαν των Converge, δε θα μπορουσα να παραληψω αυτή τη σημαντικη κυκλοφορια που αποτέλεσε σταθμος στην εξελιξη του metalcore και ακραιου ηχου.
Η μπανταρα μπαινει σε ένα πιο χαοτικο μονοπάτι απομακρύνοντας λιγο από το σκληροπυρηνικό πανκ.
Φαντασου τωρα 1996 να βαζεις το δισκακι, και να μπαινει το Saddest Day … αντε γεια.
Ασυλληπτες ριφφαρες, δαιμονικα τυμπανα, βροντερη μπασουρα, καθαρτικες κραυγες.
Δεν είναι ενας δισκος για ολους, μιας και είναι αρκετα «τραχυς» και lo-fi ανα σημεια, αλλα αυτό το ακατεργαστο χαος είναι που μας πηρε και μας σηκωσε.
4. Cradle of Filth - Dusk… and Her Embrace
Το πιο αγαπημενο αλμπουμ από COF και σταθμος στο συμφωνικο black metal.
Δε γινοταν να μην εμπαινε, μιας και εχει τετραψηφιο αριθμο plays ανα τους αιωνες.
Χωρις να ειμουν παντα μεγαλος φαν του ορχηστρικου μεταλ, ο δισκος αυτος με το λυρισμο του, το «ρομαντισμο» και τη μακαβρια αισθητικη, καθως και με την εισαγωγή μιας θεατρικοτητας στο extreme metal, μου μιλησε. Τα μεγαλα τραγουδια με τις πολλαπλες αλλαγες τους αλλα και το concept του γενικοτερου αλμπουμ, το κανει για εμενα ακρως κολληματικο.
5. Διαφανα Κρινα- Εγινε η απωλεια συνήθεια μας
Με δυσκολεψε πολύ να κλεισω τη λιστα μου, ειδικα όταν ειχα να διαλεξω μεταξυ 2 Ελληνικων αλμπουμς που λατρεψα μεγαλωνοντας.
Τελικα αποφασισα να βαλω αυτόν το πολύ σημαντικο, για παρα πολύ κοσμο, δισκο που βρισκεται σε μια ξεχωριστη θεση στη καρδια και τα αυτια μου.
Μια πραγματικα σκοτεινη κυκλοφορια οπου η δραματικη φωνη του Θανου σε τσακίζει, ενώ ο ποιητικος λυρισμος του σε συνθλίβει. Σκοτεινα ελληνικα blues θα μπορουσε να χαρακτηριστει το «Εγινε η απωλεια συνήθεια μας» και δε θα ηταν λαθος – Ένα αλμπουμ αφιερωμενο στην αγαπη και την απωλεια. Μια πραγματικα ατμοσφαιρικη, ενδοσκοπικη και συναισθηματικα εντονη μουσικη εμπειρια, που ο πολλοι το εχουμε συνδεσει μια συγκεκριμενες καταστασεις και ατομα της ζωης μας.
Nick Cave & The Bad Seeds - Murder Ballads
Τι ωραια αλμπουμαρα … ευκολα θεση στη 5αδα αλλα εχω βαλει νομιζω τα 90% των αλμπουμ των Bad Seeds σε άλλες λιστες οποτε προσπαθησα να είμαι δικαιος.
Marduk - Heaven Shall Burn… When We Are Gathered
Τον ειχα λατρεψει αυτόν το δισκο πιτσιρικας. ΑΔΥΣΩΠΗΤΟ πλακ μεταλ. Glorification of the Black God ,Infernal Eternal, Black Tormentor of Satan … υμνοι.
Eyehategod – Dopesick
Άλλος δισκος πενταδας που αγγιζει ευαισθητες μηδενιστικες και sludge χορδες. Λατρεμενη μπαντα και αλμπουμ. Μηπως να του αλλαξω θεση παλι ? αααααα!
Τρυπες- Κεφαλι γεματο χρυσαφι
Ιστορικο αλμπουμ, και θυμαμαι ακριβως την ημερα που το ειχα αγορασει και χαζευα το βιβλιαρακι. Νομιζω ακομα ξερω απεξω όλα τα τραγουδια, και πονεσε που δε χωρεσε σε καποια θεση ψηλοτερα.
DJ Shadow - Endtroducing…
Κοιτα που φτασαμε που το Endtroducing μπαινει οριακα στη 10αδα …
Απλα μας βαζετε να κανουμε ! ΤΕΤΧΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ !
Αλμπυομ επανασταση απλα στο ορχηστρικο χιπ χοπ (?) κ τριπ χοπ ηχο – μια καθηλωτικη εμπειρια και ένα μουσικα μαγικο ταξιδι. Ποιος/α δε μαγεύτηκε με το Organ Donor ?
.
.
). Έχω πει πολλές φορές και επιμένω ότι αποτελεί την έναρξη της εμμονής των Metallica να γεμίζουν κάθε CD που κυκλοφορούν, αλλά από τη στιγμή που έχουν τον Hetfield να τραγουδάει κάτι Bleeding Me (αγαπημένο από τότε), Ain’t My Bitch-a, The Outlaw Torn, οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο.
), αν και γενικά θεωρώ πως είναι αρκετά προσβάσιμος δίσκος για αρχή. Τώρα, το τι ακολουθεί μετά…
με επικη μοϊκανοχαιτη Hetfield.
