1. Tool - Ænima
Με πλήρη συναίσθηση των λεγομένων μου, ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του '90. Ένας από τους πιο αγαπημένους δίσκους της ζωής μου, τον έχω λιώσει, τον έχω ευχαριστηθεί, με έχει κατακτήσει. Φαίνονταν από το ντεμπούτο ότι ήταν καλοί, αλλά αυτό που έκαναν στο συγκεκριμένο μουσικό έργο, ξεπέρασε κάθε προσδοκία: έβγαλαν έναν δίσκο όχι απλώς μπροστά από την εποχή του, αλλά που διαμόρφωσε το μέλλον. Βυθιστείτε άφοβα, ακόμα και 27 χρόνια μετά, το Ænima είναι επίκαιρο. Ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι η επανάληψη αυτού του θριάμβου 5 …βδομάδες αργότερα.
2. Screaming Trees - Dust
Ο δίσκος που η μπαντάρα από το Ellensburg ήταν καταδικασμένη να φτιάξει πριν διαλυθεί, ως παρακαταθήκη. Με την (πουτανο-)δισκογραφική τους να τους έχει απορρίψει τον δίσκο που είχαν γράψει 2 χρόνια πριν (δύο κομμάτια χώρεσαν σε ένα best of που είχαν βγάλει το 2005, γαμάνε), οι προβληματικοί από το Ellensburg κάθησαν και έγραψαν νέα κομμάτια. Φώναξαν και τον McCready για ένα solo στο Dying Days (απότοκο της συνεργασίας με Martin στους Mad Season την προηγούμενη χρονιά), πετάξανε και μερικές από τις πιο λυρικές και καλύτερες μελωδίες που είχαν φτιάξει ποτέ, έβαλαν και ψιλο-πομπώδη George Drakoulias στην παραγωγή και μας πετάξανε στη μάπα έναν ονειρεμένο δίσκο, το ιδανικό φινάλε για την απίστευτη δισκογραφία τους. Σημείωση, στην περιοδεία για την υποστήριξή του, είχαν δεύτερο κιθαρίστα κάποιον 23χρονο που η δικιά του μπάντα είχε μόλις διαλυθεί και ψαχνόταν να δει τι θα κάνει. Josh Homme το ονοματάκι του. Σημείωση 2, μετά από το Dust έγραψαν κι άλλα τραγούδια, δε βρέθηκε κάποιος να τα κυκλοφορήσει, τα έβαλαν σε ένα demo που δεν πολυ-είδε το φως της ημέρας (το είχα εντοπίσει, παρ’ όλα αυτά) και τελικά τα έβγαλε ο Martin το 2011 ως “Last Words”. Γαμάει.
3. Porcupine Tree - Signify
Συνέχεια στο σερί (έχει ξεκινήσει από το “Up The Downstair”), με κανονική πλέον μπάντα. Ο ήχος μετακινείται από την ψυχεδέλεια και το prog σε πιο straight rock μονοπάτια, αλλά ακόμα μόνο ελαφρώς. Η ομορφιά των “Sever” και “Every Home Is Wired” δε συναντιέται εύκολα. Το ίδιο και η ποιότητα του “Dark Matter”, ενός μεγαλειώδους prog έπους που κλείνει ιδανικά τον δίσκο. Kudos στα εκπληκτικά δεύτερα φωνητικά του drummer Chris Maitland, οι αρμονίες που δημιουργεί με τον Wilson είναι φοβερές. Απίστευτα υποτιμημένη μπάντα εκείνη την εποχή, θα μπορούσαν να είχαν γνωρίσει πραγματικά μεγάλη επιτυχία γιατί πάντα στους δίσκους από το Signify και μετά είχαν και πιασάρικα ή “ραδιοφωνικά” κομμάτια. Δεν πειράζει, ίσως το ότι δεν τη γνώρισαν τότε τελικά να τάϊζε το κίνητρο του μεγαλύτερου μουσικού των τελευταίων 30 ετών 
.
4. Pearl Jam - No Code
Είμαστε η πιο δημοφιλής νέα μπάντα στην Αμερική και στον κόσμο; Εμπορικό rock θέλετε; Δε χορτάσατε παραξενιά με το Vitalogy; Ρουφάτε τον πιο στριφνό μας και εσωστρεφή δίσκο. Μεταγραφάρα ο παράξενος Jack Irons στα μαγικά τύμπανα (άντεξε δύο δίσκους μόνο), οι υπερκόμματοι όπως “In My Tree” και “Present Tense” ανήκουν στα καλύτερά τους, το artwork (και όχι μόνο το εξώφυλλο) είναι φαντασμαγορικό. Οι Pearl Jam συνεχίζουν να χαράζουν τον δικό τους δρόμο, να παίζουν ό,τι γουστάρουν και όχι ό,τι “πρέπει”, να ηχογραφούν απίστευτες μουσικές και, ως αποτέλεσμα αυτών, να χαλυβδώνουν το fanbase τους. Και, πού είστε; Μας έχουν και καλύτερα 
.
5. Metallica - Load
Τρομερός ήχος που μου άρεσε από την πρώτη φορά που τον άκουσα και που μου αρέσει περίπου το ίδιο και σήμερα (οπότε δεν έχω να ζητήσω “συγγνώμη” για κάτι, δεν είναι ψήφος εξιλέωσης αυτή 
). Έχω πει πολλές φορές και επιμένω ότι αποτελεί την έναρξη της εμμονής των Metallica να γεμίζουν κάθε CD που κυκλοφορούν, αλλά από τη στιγμή που έχουν τον Hetfield να τραγουδάει κάτι Bleeding Me (αγαπημένο από τότε), Ain’t My Bitch-a, The Outlaw Torn, οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο.
Honorable mentions:
Nightstalker - Use
Ένα ντεμπούτο με την ιδιότητα να έχει αποκλειστικά και μόνο ύμνους. Τρομερός δίσκος.
Soundgarden - Down on the Upside
Εδώ ο Shepherd έχει γράψει περισσότερο και επομένως βγαίνει μια πιο ψυχεδελική πλευρά της μπάντας, που μου αρέσει πολύ, αλλά και μια πιο punk.
Motörhead - Overnight Sensation
Ο αγαπημένος μου δίσκος Motörhead από το 1990 μέχρι το τέλος, έχει μέσα το υπέρτατο “Crazy Like A Fox”, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια για το τι σημαίνει Motörhead για μένα.
Type O Negative - October Rust
Ο πιο ισορροπημένος δίσκος της (μόνιμης) παρέας του Pete Steele για τα δικά μου αυτιά. Τέλειος συνδυασμός σκοταδιού, χιούμορ, γκοθίλας.
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Ήρθε ο Reznor και τον έκανε άνθρωπο .
R.E.M. - New Adventures in Hi-Fi
Τελευταίος δίσκος της κλασσικής σύνθεσης (ο drummer Bill Berry αποχώρησε μετά για να γίνει αγρότης ), έχει τη σκληράδα του Monster, έχει και κομμάτι με τη θεά του Stipe την Patti Smith.
Nick Cave & The Bad Seeds - Murder Ballads
Concept δίσκος με θέμα serial killers, τι μπορεί να πάει στραβά;
Kula Shaker - Κ
Απίστευτο ντεμπούτο από τους διάτοντες αστέρες Βρετανούς (κάποιους ακόμα από τους πολλούς) που πρακτικά χάθηκαν και έσβησαν πολύ γρήγορα.
The Afghan Whigs - Black Love
Δεν έχω να προσθέσω ούτε κόμμα σε αυτά που έγραψε καταπληκτικά ο @stammargg_v2.
Manic Street Preachers - Everything Must Go
Εξαφανίστηκε ο Richey; Κανένα πρόβλημα, πάρτε τον καλύτερο δίσκο της καριέρας μας.
Rage Against the Machine - Evil Empire
Πολύ καλό follow-up ενός δυσθεώρητου ντεμπούτου.
Τρύπες - Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Το magnum opus από τις Τρύπες, ένας δίσκος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή για μένα.
Εξώφυλλο: Porcupine Tree - Signify
), αν και γενικά θεωρώ πως είναι αρκετά προσβάσιμος δίσκος για αρχή. Τώρα, το τι ακολουθεί μετά…
με επικη μοϊκανοχαιτη Hetfield.
. Αυτό δεν αναιρεί ότι βγάλανε καταπληκτικούς δίσκους 