Entropia παντως εγω το βαζω στο 97…
2 Likes
Ναι του 97 θεωρειται…
1 Like
1996
1)THE AFGHAN WHIGS - BLACK LOVE
Το πρώτο κομμάτι του BLACK LOVE, του δίσκου που διαδέχθηκε το καταπληκτικό GENTLEMEN, λέγεται Crime Scene Part One και αποτελεί την καταλληλότερη εισαγωγή για να σε βάλει στο mood του δίσκου. Τυχαίνει να είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι από WHIGS. Αρχίζει με ένα διακριτικό εκκλησιαστικό όργανο, ακολουθούν η κιθάρα και το μπάσο που παίζουν ένα παρόμοιο αλλά όχι ακριβώς ίδιο θέμα και τέλος η φωνή του Greg Dulli να μουρμουρίζει τους πρώτους στίχους:
Tonight, tonight, I say goodbye/To everyone who loves me.
H ένταση ανεβαίνει σταδιακά μέχρι το σημείο της έκρηξης:
Do you think I’m beautiful?/Or do you think I’m evil?
Και έτσι ξεκινά η ιστορία μας. Με μια αυτοκτονία από απαγχονισμό και η αιτία; Η ερωτική απογοήτευση; Έχει σημασία; Το ΒLACK LOVE δεν είναι concept album αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι είναι. Σαν μια ανθολογία νουάρ ιστοριών, τα έντεκα τραγούδια ή καλύτερα οι έντεκα ιστορίες που περιγράφονται έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους, το κυριότερο: τις περισσότερες φορές δεν έχουν ευχάριστο τέλος. Το My Enemy που ακολουθεί είναι μανιακό σαν τον χαρακτήρα των στίχων ενώ η παράνοια κυριαρχεί στο Double Day. Το Blame Etc είναι ένα soul-influenced αριστούργημα με τις κιθάρες και τα κρουστά να κάνουν παπάδες, το δε ρεφρέν σε παρασέρνει στον ξέφρενο ρυθμό του:
Blame, deny, betray, divide/A lie, the truth/Which one shall I use?
Ενδιάμεσα υπάρχουν μερικές ακουστικές στιγμές Step into the Light, Night by Candlelight για να εκτονώσουν την ένταση. Η κατάσταση ξεφεύγει στο φάνκι Going to Town όπου μια Bonnie και Clyde φαντασίωση γεννιέται με τον εμπρησμό σαν μέσο ερωτικής επιβεβαίωσης.
Go to town, burn it down, turn around/And get your stroll on, baby/I’ll get the car/You get the match/And gasoline
και λίγο αργότερα:
When you say/Now we got hell to pay/Don’t worry, baby, that’s okay/I know the boss.
Στο Honky’s Ladder ο ίδιος ο διάβολος παίρνει τον λόγο και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγεις από την αγκαλιά του.
Come a little closer, baby/I only wanna try to and be your friend.
Η τριάδα του τέλους είναι ένα μουσικό ολοκαύτωμα από τα λίγα. Το Bulletproof σε γεμίζει ενέργεια, το Summer’s Kiss ευδαιμονία ενώ το Faded είναι πολύ απλά το Purple Rain του Dulli, η μετάνοια και η λύτρωση, το ιδανικότερο κλείσιμο για αυτό το ανεπανάληπτο άλμπουμ.
Faded/This I feel/Behind the blue clouds I remain concealed/Lord, lift me out of the night/Come on, look down/And see the mess I’m in tonight
Aν με ρωτήσετε λοιπόν ποιο είναι το ένα - ναι για εμένα είναι το BLACK LOVE.
2)SKYCLAD - IRRATIONAL ANTHEMS
Είναι φορές που βάζω το άλμπουμ αυτό πιο πάνω ακόμη κι απ’ το αδιαπραγμάτευτο αριστούργημα που λέγεται PRINCE OF THE POVERTY LINE. Είναι από κάποια έννοια η θεματική συνέχειά του ( πχ στο δυναμικό εναρκτήριο Inequality Street) αλλά είναι και πολλά παραπάνω. Τι ακριβώς είναι το Wrong Song αν όχι η έκφραση της απογοήτευσης του Martin για την μουσική βιομηχανία και την μη επιτυχία της μπάντας του. Το ανατολίτικο Snake Charming, άλλη μια αλληγορία του Martin που δεν μπορώ να ερμηνεύσω. Το εύθυμο μουσικά Penny Dreadful αντιπαραβάλλεται με την πικρία που βγάζουν οι στίχοι του. Ο εκκολαπτόμενος φασισμός γίνεται στόχος στο The Sinful Ensemble. Το ποιητικό Μy Mother in Darkness και το πανέμορφο instrumental The Spiral Starecase όπου ο ρόλος του βιολιού έχει αναβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό, κάτι που ισχύει γενικά στο IRRATIONAL ANTHEMS. Η πρώτη μεριά του άλμπουμ είναι τόσο τέλεια που ίσως αδικεί την δεύτερη που και αυτή έχει κάποια δυνατά κομμάτια όπως το ενεργητικό ΗIstory Lessens και το μελαγχολικό φινάλε με το Quantity Time. Σίγουρα λιγότερο μέταλ από πριν, με πιο έντονο το φόλκ στοιχείο και την επιθυμία να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα. Η οργή και ο θυμός όμως παραμένουν κινητήρια δύναμη τους. Και η επιθυμία τους να πουν αλήθειες που πονάνε.
3)THE NEFILIM - ZOON
Ένα πραγματικά τρομακτικό άλμπουμ. Still Life. Mέσα από μια θολή ατμόσφαιρα από samples ταινίας τρόμου και ριφς που σιγοβράζουν ακούγεται μια γνώριμη φωνή πολύ πιο άμεση και αδιαμφισβήτητη απ’ ότι στο παρελθόν. Xodus. H απρόβλεπτη μεταλλική επιστροφή του Carl McCoy μετά την διάλυση των FIELDS OF THE NEPHILIM γίνεται παραπάνω απ’ όσο ελπίζαμε αισθητή. Shine. H σύντομή σύνδεση με το γοτθικό παρελθόν. Penetration Οι μηχανικοί ρυθμοί βιάζουν αλύπητα τα αυτιά μας. Melt (The Catching of the Butterfly). Το έρπον χάος που πλησιάζει ή αλλιώς Ο Σάκης Τόλης Στήνει Αυτί. Venus Decomposing. Τι δουλειά έχουν οι Seps στο gothic μου. Ο Carl λέει πως είναι απαραίτητοι κι αυτοί για να δέσει ο εφιάλτης, ε, το γλυκό εννοούσα. Pazuzu (Black rain). Τι δουλειά έχουν οι Ministry στο gothic μου. Ο Carl λέει κλεισ’το και listen… I’m here with you, you know/No need to hide/Lay your head in mine/Just close your eyes. Zoon(Saturation) Οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν. Zoon (Wake World). H πραγματική κόλαση είναι όταν ξυπνάμε… ( απίστευτη ριφάρα παρεμπιπτόντως σε ένα κομμάτι αντίστοιχου συναισθηματικού βάθους με το Last Exit For the Lost ). Ένα πραγματικά τρομακτικό άλμπουμ.
4)ΤΡΥΠΕΣ - ΚΕΦΑΛΙ ΓΕΜΑΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ
Όταν κυκλοφόρησε το Κεφάλι… είχα την αίσθηση ότι ξαφνικά ήταν παντού. Στα ραδιόφωνα, στα περιοδικά, στα tshirts, στα καφέ, στα μπαρ, στα προαύλια των σχολείων. Παιδιά που δεν είχαν μεγάλη επαφή με το ροκ το είχαν στην συλλογή τους. Θα μου έκανε εντύπωση αν δεν είναι ο πιο πετυχημένος εμπορικά δίσκος των Τρυπών και γενικά του ελληνόφωνου ροκ. Μπορεί το 9 πληρωμένα τραγούδια να είχε κάνει αντίστοιχη αίσθηση, δεν ξέρω, λόγω ηλικίας δεν το αντιλήφθηκα. To '96 ήμουν ώριμος να εκτιμήσω αυτό που κάναν και πρεσβεύαν οι Τρύπες καλύτερα, και να το ζήσω (το '98 στον Μύλο) μέσα από το μοναδικό live που τους είδα ποτέ, ένας πραγματικός χαμός! Στα του δίσκου, μπορούμε με ασφάλεια να τον χαρακτηρίσουμε και best of του συγκροτήματος. Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει αδύνατη στιγμή ή υποψία filler, οι Τρύπες σπέρνουν απ΄ την αρχή ως το τέλος. Μια μπάντα στο απόγειο της δημιουργικότητας της που ζει την απόλυτη επιτυχία και αναγνώριση με έναν δίσκο που άνετα σήμερα χαρακτηρίζεται ιστορικός!
5)NOIR DESIR - 666.667 CLUB
Μεγάλη μάχη έγινε μέσα μου για να βάλω αυτό το άλμπουμ στην πεντάδα. Λέτε για τους ICED EARTH ή για τα διάφορα φασιστάκια που μπορεί να κυκλοφόρησαν δισκάρες αλλά δεν πάει η καρδιά να τους ψηφίσετε. Λέτε για τον Marylin Manson ή για τους RAMMSTEIN με τα πρόσφατα περιστατικά και ρίχνετε cancel. Ο Bertrand Cantat, o frontman και ψυχή των NOIR DESIR είναι ένας απίστευτος αλλά καταραμένος καλλιτέχνης που έκανε κάτι πολύ χειρότερο και κολάσιμο. Η μουσική όμως όταν κυκλοφορεί δεν ανήκει πια στον καλλιτέχνη αλλά στο κοινό που την αγάπησε και την έβαλε στην καρδιά του. Σε αυτό το άλμπουμ των NOIR DESIR ο λυρισμός, το πάθος, ο δυναμισμός, οι εκτελέσεις και οι ερμηνείες των κομματιών είναι απλά συγκλονιστικές. A Ton Etoile, Un Jour En France, Comme Elle Vient, L’homme pressé, κορυφαίες στιγμές σε ένα έτσι κι αλλιώς υψηλού επιπέδου σύνολο. Το 666.667 CLUB είναι το καλύτερο γαλλόφωνο ροκ άλμπουμ που έχω ακούσει και αυτό σας το λέει κάποιος που δεν μιλά λέξη Γαλλικά!
special mentions:
Το αγαπημένο μου metal album για πολλά χρόνια δεν ήταν άλλο από το ΤΗΕ DARK SAGA, όχι πια, αλλά δεν έχει σημασία. Όσο και να φαίνεται υπερβολικό αυτό που θα πω, οι ICED EARTH ήταν οι MAIDEN της γενιάς μου. Τo DARK SAGA είχε και το τέλειο consept για να με τραβήξει. Ένας αντιήρωας που έχει χάσει ότι πιο πολύτιμο (I Died For You), επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση (Vengeance Is Mine). Στο τέλος (Α Question of Heaven) επέρχεται η εξιλέωση(?). Ότι και να μου πείτε για την σημερινή κατάντια του Schaffer τα γράφω βερεσέ. Χαλάλι το bulling που έφαγα στο σχολείο από κάποιους κοπρίτες για το “σατανιστικό” μπλουζάκι μου ICED EARTH. Α, επίσης Matt Barlow forever!
Να περιμένεις μάταια τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το WISH για τα νέα τραγούδια της αγαπημένης σου μπάντας (μην κοιτάτε που τώρα περιμένουμε 15 και συνεχίζουμε…) και ξαφνικά εκεί που περπατάς να βλέπεις το εξώφυλλο του WILD MOOD SWINGS στην βιτρίνα ενός δισκάδικου-τι απόλυτη αίσθηση χαράς! Ακούγοντας το βέβαια η χαρά αυτή κάπως μετριάστηκε…Μέσα στον κυκεώνα της Brit Pop το WMS μοιάζει χωρίς προσανατολισμό, οι CURE κάπως κουρασμένοι και ο Robert Smith σαν να μην πολυνοιάζεται. Παρ΄ όλα αυτά μερικές τραγουδάρες τις έχει ( Want, This is a Lie, Jupiter Crash, Treasure, Bare ) οπότε δεν γίνεται να μην το αγαπήσω στο τέλος.
Ο ιδιοφυής Dan Swano με λίγη βοήθεια από το φιλαράκι τον Mikael Akerfeldt. Ένα concept άλμπουμ που ποτέ μου δεν έδωσα σημασία στο θέμα του. Ένα τραγούδι 7395 ριφς. ΟΚ δεν τα μέτρησα αλλά στο απίστευτο CRIMSON των EDGE OF SANITY γίνεται πραγματικός χαμός από άλλοτε κοφτά και ασήκωτα ριφς, άλλοτε γρήγορα και δυναμικά, άλλοτε επικά και άλλοτε γοτθικά και μελωδικά. Το αποτέλεσμα πολύ κοντά σε αυτά που κάναν οι ΟPETH στο Still Life για παράδειγμα, αν και χρωστά λιγότερα στο Progresive rock και περισσότερα στους Mercyful Fate. Σκέτη απόλαυση και ότι πρέπει για μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά σαν κι αυτήν!
Ίσως το πιο εντυπωσιακό άλμπουμ της χρονιάς. Ο Christofer Johnsson σε παροξυσμό δημιουργικότητας. Οι THERION στο THELI πραγματοποιούν το ιδανικό πάντρεμα του σκληρού ήχου με την συμφωνική μουσική. Η μαγεία της Ανατολής. Αρχαίοι πολιτισμοί. Ξεχασμένες λατρείες. Οι αινιγματικοί και απόκρυφοι στίχοι αναδεικνύουν την μυστηριακή πλευρά της μουσικής και το αντίστροφο. To Megatherion, Cults of the Shadow, In The Desert of Set, Nightside Of Eden, The Siren Of The Woods, Έπη που διαδέχονται το ένα τ’ άλλο.
Xωρίς αμφιβολία το IRRELIGIOUS είναι το κορυφαίο δημιούργημα των MOONSPELL. Το μπάσιμο και μόνο με το ριφ του Opium, οι στίχοι του Pesoa, μια πρώτη ανατριχίλα.
Por isso eu tomo ópio, é um remédio/sou um convalescente do momento/moro no rés do chão do pensamento/e ver passar a vida faz me tédio
Η συνέχεια με το ονειρικό Αwake και το κυκλοθυμικό For a Taste of Eternity. Το χιτάκι Ruin & Misery είναι ο ορισμός του Gothic Metal. Το ίδιο ίσως μπορούμε να πούμε και για το υπερενεργητικό Raven Claws με την συμβολή των γυναικείων backing vocals. Tα πλήκτρα κάνουν έντονη την παρουσία τους εδώ και εκεί στο άλμπουμ. Η ισορροπία ατμόσφαιρας και έντασης σε κομμάτια όπως το Mephisto είναι απλά τέλεια. Τέλος το Full Moon Madness που κλείνει τον δίσκο είναι (μαζί ίσως με το Alma Matter) το σήμα κατατεθέν τους.
Αν οι ANGRA με το HOLY LAND πάρουν την πρώτη θέση για το '96 θα το καταλάβω απόλυτα και θα το χειροκροτήσω! Απίστευτη δημιουργία, η ποιότητα στις συνθέσεις αδιαμφισβήτητη, ο Andre Matos μοναδικός, ένα νοητό ταξίδι σε μέρη μακρινά και εξωτικά. Δεν μπορείτε ( ή μήπως μπορείτε; ) να φανταστείτε τι μπορεί να κάνει ένας τέτοιος δίσκος στην φαντασία ενός εφήβου. Πρόλαβα τους είδα και αυτούς όταν είχαν παίξει το 97 στον Μύλο για την προώθηση αυτού του έπους, όπου στο φινάλε μας κεράσαν και διασκευές σε Painkiller και Wasted Years. Αυτά ήταν χρόνια!
Πόσο λάθος έκανα όταν αντάλλαξα το cd του LOAD των METALLICA λίγες μόνο μέρες αφού το αγόρασα! Aυτό το πράγμα δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους METALLICA που ήξερα! (Μεταξύ μας ούτε οι ίδιοι έμοιαζαν στις φώτος του booklet) Στην πρώτη ακρόαση θυμάμαι να γουστάρω μόνο το Ain’t my Bitch και το Wasting My Hate. Στο Ηero of the day ήθελα να ξεράσω. Πόσο λάθος έκανα αλήθεια τότε, χρόνια μετά το Load είναι μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος της μπάντας με τα Bleeding Me και Τhe Outlaw Torn ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας!
Ένα χρόνο μετά το εντυπωσιακό AMOK οι SENTENCED επιστρέφουν με το DOWN ένα εξίσου εντυπωσιακό άλμπουμ με νέο τραγουδιστή ( ΟΚ αυτό όχι απαραίτητα θετικό), πιο μελωδικοί και πιο ατμοσφαιρικοί από πριν. Το σίγουρο είναι πως τα τραγούδια εδώ είναι όλα υπέροχα. Δυναμικά (Bleed), με πιασάρικα ρεφρεν (Sun Won’t Shine), εμπνευσμένες κιθάρες (Crumbling Down) και σόλος ( I’ll Throw the First Rock ). Κάπου εδώ βέβαια αρχίζει και μια μάλλον ενοχλητική κατά την γνώμη μου στιχουργική επιμονή σε θανάτους, αυτοκτονίες και συναφή που θα συνεχιστεί και στις επόμενες κυκλοφορίες τους.
Πάντα προτιμούσα τον Μark Lanegan σε πιο ροκ καταστάσεις. Στο DUST των SCREAMING TREES οι συνθήκες είναι ιδανικές. Η χαρακτηριστική φωνή του Mark παραμένει πρωταγωνιστής αλλά κιθάρες και ντραμς δίνουν πραγματικό show σε κομματάρες όπως τα Halo of Ashes και All I Κnow. To Look At You είναι μια πανέμορφη γκραντζοειδής μπαλάντα, το Dying Days ισορροπεί ανάμεσα σε μια νοσταλγική αίσθηση και μια αλα Zeppelin εκρηκτικότητα. Οι κορυφές του DUST για μένα δεν είναι άλλες από την συγκινητική power balad Sworn and Broken και το σαρωτικό και ανεβαστικό Witness. Τέλος το Gospel Plow που κλείνει το δίσκο είναι ένα ακόμη αριστούργημα που δανείζεται ιδανικά από την μουσική παράδοση των ΗΠΑ.
31 Likes
Με έκανες να θέλω να το ακούσω - και δεν έχω καμία επαφή με τέτοια - ρε μπαγάσα
R E S P E C T
4 Likes
Κι εγω τα ιδια, αλλα ακομα ανακαλυπτω τα 2 προηγουμενα…
2 Likes
1.Deep Purple - Purpendicular
Νομιζω κανένας δεν περιμενε τετοιον απιστευτα καλο δισκο μετα την φυγη του Blackmore…
Τα πληκτρα αποκτουν και παλι σημαντικο ρολο και οι συνθεσεις εχουν μια μεγαλη δοση φρεσκαδας.
O Gillan σε φορμα οπως και ολοι οι υπολοιποι.Για μένα ο μοναδικος δισκος απο την επανασυνδεση και μετα που κοντραρει στα ισια τα 70’s
2.Psychotic Waltz - Bleeding (+cover)
Οι PW δεν θα μπορουσαν ποτε να βγαλουν δισκο που να μην ειναι υψηλου επιπεδου…
Ετσι και αυτος…Συνεχιζει τις πιο απλες φορμες του Mosquito αλλα ειναι περισσοτερο ατμοσφαιρικος.
Νομιζω οτι ειναι ο πιο ευκολα προσβασιμος τους δισκος…
3.Tori Amos - Boys for Pele
3ος δισκος για την Tori και προσωπικα ο 2ος καλυτερος της…Ο Καλυτερος θα ακολουθησει σε 2 χρονια.
Κομματια κυριολεκτικα διαμαντια…
4.Anathema - Eternity
Αλλαγη υφους που τους πηγαινει ακομα περισσοτερο και η μεγαλη αναγνωριση δεν θα αργησει να ερθει…
5.Helloween - The Time of the Oath
Αλλος ενας πολυ καλος δισκος της νεας τους εποχης με κομματια σαν το Power και το Forever and One που εμειναν για παντα κλασικα…
27 Likes
Σημερα διαβαζα στο φουμπου να λενε πως, τι να παω δω, Purple χωρίς Blackmore?
You nailed it! Νομίζω η πιο περιεκτική περιγραφή του WMS, with context and all. Τα τραγούδια που αναφέρεις είναι αυτά που ξεχωρίζω και εγώ (θα προσέθετα και το Club America… Robert “meeting” the crowd of fellow-Taurus Michael Alig in NYC… fabulous). Αυτό το “δεν πολυνοιάζομαι” νομίζω ήταν το μπλαζέ attitude του Αγαπημένου απέναντι στο brit-pop (προσυπογράφω, πιο δηκτικό φτυάρι είχε ρίξει και ο Brett).
Want & This is a lie = αριστουργήματα.
2 Likes
Εντωμεταξυ εχει φυγει εδω και 30 χρονια…O Steve Morse αναμφισβητητα τους εδωσε νεα πνοη…
Το αν ήταν ο πιο καταλληλος με το στυλ που επαιζε ειναι μια άλλη μεγαλη συζητηση…
Σε στυλ ο νεος ειναι πιο κοντα στον Blackmore και τουλαχιστον οσο εχω δει σε βιντεο έχει κουμπωσει καλα…
2 Likes
Εγώ πάντως χτες τον Blackmore σκεφτόμουν 
. Δεν περίμενα να τον δω μπροστά μου εννοείται, αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι αν μου έβαζες ένα πιστόλι στον κρόταφο και μου έλεγες “πες μου ποιος είναι ο καλύτερος ρε αρχίδι”, μάλλον αυτόν θα έλεγα . Τι έχει γράψει και τι έχει παίξει ο πούστης…
11 Likes
Συμφωνω…Το εχω γραψει αρκετες φορες, τον θεωρω τον καλυτερο κιθαριστα εβερ…
Τα είχε όλα…Τεχνική,προσωπικό ύφος,τεραστια συνθετικη ικανότητα,σκηνική παρουσία…
4 Likes
Good puzzle - name your favorite ones
I’ll throw in my 2 cents (yea no-one asked me but hey) για την εντεκάδα που κερδάει κάθε αγώνα
- χωρίς σειρά προτίμησης
- δεν κρίνω τεχνική αλλά “καυλάντα” παιξίματος και στυλ-τονικότητα, επίσης ποιοι με καθήλωσαν/ενέπνευσαν ως κιθαρίστα
the magnificent seven:
Tony Iommi (the riff-master of all universe), Rudolf Schenker (the riff-master of all universe #2), Ritchie Blackmore (lead melodies more than anything else), Ross-The-Boss (η απόλυτη savage καυλάντα), Kane Roberts (βεντουζο-ράμπο from outer space of the 80s), Tony Clarkin (μάστορας του επικο-μελωδικού-καυλάντικου-omygod), Kurt Cobain (η ιδιοφυία να σου σκάει κοφτά-σκαστά riffs στη μάπα που σου μένουν στον αιώνα τον άπαντα), Robert Smith (πώς με απλές, αξέχαστες μελωδίες επιβάλλεις το “less is more” και αλλάζεις την παγκόσμια μουσική, thankyou Αγαπημένε)
+1 ονοραβλε μενσιο: Wayne Hussey for the harmonies and idea[l]s, though he was a component of the whole, και ποτέ δεν θέλησα να παίξω έτσι, that kind of goth-rock-guitar-proper. He established it tho, so kudos to him.
+3 να κλείσει η εντεκάδα: Yngwie Malmsteen (μέχρι και το Eclipse, ποτέ δεν με ενδιέφερε το τεχνικό κομμάτι αλλά η διαστημική show-off καυλάντα), Mark Shelton (epic dark amazing riff-keeper) και Euronymous (το μινόρε της αυγής? το μινόρε του λυκόφωτος? a-typical/a-tonal riffing και γαμιέται το φως)
από μπασίστες νομίζω η απάντηση είναι too obvious mmkay
- Αρχηγός
- Simon Gallup
- Geezer Butler
- Peter Hook
- Steve Harris
- Tony Pettitt
- Craig Adams
+ονοραβλε: Leif Edling, not so much as a bass player, as a riff-master of sorts
4 Likes
Είμαι δηλωμένη groupie, αλλά κατά γενική ομολογία ήταν πολύ κακός κιθαρίστας παικτικά. Αν τσεκάρει κανείς live και video θ’ αντιληφθεί όχι απλά λάθη κλπ. (αυτό πάει κι έρχεται), αλλά την ολοκληρωτική ανικανότητά του να βρίσκει τις σωστές νότες σε μία κλίμακα όταν πάει ν’ αυτοσχεδιάσει. Υπάρχουν διάφορες τέτοιες στιγμές “καψίματος” που επιχειρούσε a-la Hendrix να παίξει τον εθνικό ύμνο της Αμερικής ή να διαφοροποιήσει γνωστές του μελωδίες, κι αποτύγχανε σ’ ένα πράγμα που γενικά για κιθαρίστες δεν είναι και τόσο δύσκολο. Να το πω αλλιώς, αν του λέγανε οι δύο άλλοι, πάμε το ίδιο κομμάτι σ’ άλλη τονικότητα, θα δυσκολευόταν να το βρει κατευθείαν. Και το λέω γιατί το “πιάνω” κατευθείαν στο παίξιμό του, γιατί κι εγώ το ίδιο κακός είμαι σ’ αυτό στην κιθάρα, συμπάσχω δηλαδή.
Κατά τ’ άλλα Iommi, Blackmore, Gilmour (πώς τον ξέχασες, ρε αθεόφοβε; Ο Gilmour είχε το μοναδικό χάρισμα να είναι α-πλη-σία-στος στα bends του -πράγμα που δεν το είχαν και φτασμένοι κιθαρίστες σε τέτοιο βαθμό), Randy Rhoads και Dimebag Darrell. Μετά σε πιο “πεζά” πράγματα (εννοώ ότι δε θεωρούνται “τέρατα” της κιθάρας), έχω μία προσωπική αδυναμία στις ικανότητες του Kisser, του Mackintosh και του Vicotnik -δηλαδή περισσότερο στη λογική τους, το πώς χρησιμοποιούσαν τις νότες, τα leads, τα ρυθμικά, τον ήχο, όλο το πακέτο.
6 Likes
Gawd, Yas!
True. But that amplifies his riffing genius and legacy, right?
fabulous!! go out and do it, Queen. the world has few riff-masters and fewer DIY guitarists who went out and changed the scheme of things. η τεχνικη ειναι ενα υπεροχο πραγμα, μα οπως καθε αλφαβητα, ειναι μεσο για σκοπο, οχι αυτο-σκοπος
fabulous. i love messy guitarists with a knack for creativity, DIY-proper and a “music ear” to match
true και εχεις δικιο ασφαλως. αλλα δεν ηθελα να σταθω σε επιμερους μεγαλειωδη στοιχεια, αλλα σε ενα ολιστικο attitude. the riff-master was waters, αλλα δεν τον αναφερω στους μπασιστες γιατι I kept it at “the magnificent seven” threshold. david στην αναπληρωματικη ενδεκαδα, σε αυτο-τραυματισμο Cobain μπαινει αλλαγη και σκοραρει με πετσινο πεναλτι α-λα γκαρι λινεκερ.
respect eternal. though I am a “Jake E. Lee” fanboy
respect. στην αναπληρωματικη ενδεκαδα κ αυτοι (i am serving οττο ρεχαγκελ realness)
DIY for me means what James Saint James said: “if you have a hunchback, darling, just throw some glitter on it, and go out and dance. Show the world that it’s ok. It’s ok to have those weird thoughts in your head”
so uncle Curehead re-phrases: pick up your guitar, throw some glitter on it (or blood: I did it once) and show the world it’s ok: you can miss the “tech” as long as you hit the “mark”.
2 Likes
Το είχε δηλώσει και ο ίδιος ότι με το ζόρι μπορούσε να την παίξει (την κιθάρα ) σιγά το argument. Ίσως βέβαια αυτά τα απλοικά ριφ ήταν ένας απ τους βασικούς λόγους που οι Nirvana έκαναν το γκελ που έκαναν
4 Likes
Yeap, σαν τραγουδοποιός ήταν το κάτι άλλο.
Σωστό, απλά ήθελα να επισημάνω το εξής, γιατί πριν μπορεί να μην το έγραψα σωστά και να φάνηκε ότι έδωσα υπερβολική σημασία στο ζήτημα της τεχνικής: το συγκεκριμένο μειονέκτημα που ανέφερα για το παίξιμο του Cobain, δεν είναι ζήτημα τεχνικής με τη στενή έννοια (δε χρειάζεται να είσαι ο απόλυτος κιθαρίστας για να μπορέσεις ν’ αυτοσχεδιάσεις ένα blues solo πάνω σ’ ένα ρυθμικό). Περισσότερο είναι ζήτημα “αυτιού” και “φυσικής” γνώσης της ταστιέρας, αίσθησης του που να πάνε τα δάχτυλα κλπ. (δεν μπορώ να το πω πιο καλά). Και γι’ αυτό μου ‘κανε πάντα εντύπωση το ότι ο Cobain δεν το “είχε” αυτό, γιατί κατά τ’ άλλα είχε μία απίστευτη ικανότητα στο να συνθέτει μελωδίες, να διανθίζει τα riffs με τις σωστές νότες της φωνής του από πάνω κλπ.
1 Like
εχεις δικιο. εχω βεβαια την αισθηση οτι σε διαφορετικες χρονικες περιοδους ειχε διαφορετικη “αποδοση” so i am afraid other factors came into play (the poison that detroyed him). στο τελος ηταν ρακος, hence the addition of Pat Smear. νομίζω ότι είχε αυτή, αλλά όχι (πάντα) αυτό που πολύ όμορφα περιγράφεις , την φυσική “αντίληψη” της ταστιέρας.
Και μια από τις μεγαλύτερες φωνές της εποχής/σκηνής ε. Δεν το αναφέρουμε ίσως σαν αυτονόητο, για εμένα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη φωνή της φάσης αυτής του grunge /alt rock μετά τον Cornell
Κραυγές Cobain= ότι καλύτερο
6 Likes
Νιώθω λίγο άβολα να διακόπτω σερί αποθέωσης Κομπέιν, αλλά
1996
-
Amorphis - Elegy
Από μεταμουσικές εμπειρίες, έχω βγάλει Σαλονίκη-Βόλος σε ημιθανές τρένο με χαλασμένο καλοριφέρ κι απέξω να χιονίζει, μόνο με αυτό σε επανάληψη. -
Apocalyptica - Plays Metallica By Four Cellos
Τέσσερις μεταλλάδες που έφαγαν τα νιάτα τους στα ωδεία αποφασίζουν να κάνουν το κέφι τους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. -
Katatonia - Brave Murder Day
Βλέπεις το εξώφυλλο. Πατάς play. Τα πάντα μαυρίζουν. Για σαράντα λεπτά δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Έπος από τα ελάχιστα. -
Tool - Ænima
Όσο κλισέ είναι το «δίσκος μπροστά από την εποχή του», τόσο ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. -
Ludovico Einaudi - Le Onde
Πιθανότατα όχι η πιο άμεση ή ολοκληρωμένη από τις κυκλοφορίες του. Σίγουρα αυτή που με σπάει με μεγαλύτερη ευκολία.
26 Likes
1996
1. Katatonia - Brave Murder Day
Ένα από τα άλμπουμ που άλλαξαν την άποψή μου για τη μουσική. Μέχρι να το ακούσω, είχα ακούσει διάφορα είδη μέταλ, αλλά αυτό το στυλ, το μελωδικό death/doom, μίλησε στην καρδιά μου. Η επιθυμία της μπάντας να το κυκλοφορήσει ήταν τεράστια, γι’ αυτό και παρόλο που ο Jonas Renkse είχε πρόβλημα με τη φωνή του εκείνο το διάστημα και δεν μπορούσε να ηχογραφήσει growls, ζήτησαν τη βοήθεια του Mikael Akerfeldt, που έκανε τα growl vocals κι έτσι ακούσαμε αυτό το αριστούργημα. Νομίζω ότι πάνω σ’ αυτό πάτησαν όλες οι μπάντες που έπαιξαν το ίδιο είδος αργότερα (Rapture, Daylight dies, Saturnus).
2. Διάφανα Κρίνα – Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Είναι ένα άλμπουμ στο οποίο γυρνάω πολύ συχνά. Η μελαγχολική διάθεση, οι ποιητικοί στίχοι (κάποιοι είναι από ποιήματα που είχαν γραφτεί) και η βαθιά φωνή του Ανεστόπουλου, έφτιαξαν έναν δίσκο που μας χάρισε ανεπανάληπτα συναισθήματα. Από τα αγαπημένα μου είναι το “Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά” και το “Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός”. Αξίζει η ακρόασή του από την αρχή ως το τέλος, αξίζει και η εμβάθυνση σε κάποιους στίχους. Από τα άλμπουμ που τίμησαν την ελληνική γλώσσα και μουσική.
3. My Dying Bride - Like Gods of the Sun
Δε μπορώ να μη βάλω MDB στη λίστα. Σ’ αυτό εδώ το άλμπουμ άνοιξαν τον ήχο τους προς ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από το doom έπαιξαν και gothic. Αυτό το στυλ τους χαρακτήρισε για πολλά χρόνια. Η φωνή του Aaron άλλωστε είναι εγγύηση, καθώς ταιριάζει και στα δύο είδη. Αγαπημένο κομμάτι το “A kiss to remember”, δεν υπάρχουν τέτοια riff, επίσης αγαπημένο το hit του άλμπουμ “For you”. Δεν υπάρχει γκοθομεταλάς/γκοθομεταλού που να μην το έχει για ύμνο.
4. Scald - Will Of The Gods Is Great Power
Έχω κι εγώ την εντύπωση ότι είναι του 1996, οπότε το βάζω εδώ. Έπος των επών. Ο πρόωρα χαμένος Agyl (Maxim Andrianov) ήταν ίσως η καλύτερη φωνή στο traditional doom μετά τον Messiah κι εδώ έδωσε το κύκνειο άσμα του χωρίς να το ξέρει. Αυτό το άλμπουμ το βάζεις δυνατά, αφήνεσαι στη μουσική του και την απίστευτη ερμηνεία του τραγουδιστή και νιώθεις τυχερός/ή που το άκουσες. Είναι από τα λίγα άλμπουμ που με έχουν κάνει να νιώσω αληθινή συγκίνηση.
5. Nevermore - The Politics of Ecstasy
Το επέλεξα τόσο για την απίστευτη ερμηνεία του Warrel Dane όσο και για το αποτύπωμα που άφησε στο πέρασμα των χρόνων. Τα διαβάσματα του Warrel Dane (ο τίτλος προέρχεται από βιβλίο) επηρέασαν τους στίχους, κάνοντάς τους πιο πολιτικούς, αλλά και η προσωπική του μάχη με εξαρτήσεις έδωσε ένα από τα πιο φιλοσοφημένα τραγούδια που έχω ακούσει στη μέταλ, το “Next in Line”. Τα εύσημά μου και στον Jeff Loomis, που έγραψε όλη τη μουσική, άλλοτε μελωδική κι άλλοτε απόλυτα εφιαλτική και οργισμένη. Εάν ένας άνθρωπος που δεν ακούει μέταλ έπρεπε ν’ ακούσει κάτι χαρακτηριστικό, θα του πρότεινα αυτό το άλμπουμ.
Τα υπόλοιπα honorable mentions είναι σε τυχαία σειρά:
Metal
Tool - Ænima (
Moonspell - Irreligious
Type O Negative - October Rust
Amorphis - Elegy
Sepultura - Roots
Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear
Cradle of Filth - Dusk and Her Embrace
Therion - Theli
Rotting Christ - Triarchy of the Lost Lovers
Ελληνικό ροκ
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Ενδελέχεια– Είναι Εδώ… Ό,τι Είναι Και Πιο Πέρα
27 Likes