1996 - A tough year it was. I remember.
Disclaimer: οι θέσεις από ένα σημείο και μετά δεν έχουν και τόση σημασία.
Warning: Σεντόνι coming
Θέσεις #20 - #16
Summary
#20 Therion – Theli
Μεγαλώνοντας με το metal των ‘90s αυτός ήταν ένας δίσκος που διεύρυνε τον ορίζοντα των εκφάνσεων που μπορούσε να καλύψει αυτή η μουσική. Και ήταν μια συναρπαστική εμπειρία.
#19 Rush – Test For Echo
“I can learn to resist anything but temptation”. Το αδελφάκι του “Counteparts” είναι εξίσου αγαπημένο.
#18 Deep Purple - Purpendicular
Ο Steve Morse δίνει νέα πνοή στους γερόλυκους, που ξανανιώνουν και μας προσφέρουν και το υπέρτατο “Sometimes I Feel Like Screaming”.
#17 Sentenced – Down
Αγαπάω Jarva/Amok/Nepenthe κλπ, αλλά με την έλευση του Laihiala τους αγάπησα ακόμα περισσότερο. Και το “Down” ήταν η αρχή.
#16 Rage – End Of All Days
Με τους Ευθυμιάδηδες στο πλευρό του ο Peavy ρίχνει λίγο τις ταχύτητες και αυξάνει την μελωδία και μας προσφέρει ωραιότατο metal που εκτιμούσαμε περισσότερο τότε παρά τώρα, αλλά πάντα θα αγαπάμε.
Θέσεις #15 - #11
Summary
#15 – Motorhead – Overnight Sensation
Κάνω λάθος ή δεν το έχω δει σε σχεδόν καμία λίστα ως τώρα; Μα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ που έβγαλε ο Lemmy – μαζί με το “We Are Motorhead” από το 90 και μετά ή μόνο εγώ το πιστεύω αυτό;
#14 Porcupine Tree – Signify
Η πρώτη μου επαφή με τον μαγικό κόσμο του Steven Wilson και η κατ’ εμέ καλύτερη κυκλοφορία της προ “In Absentia” εποχής.
#13 – Zakk Wylde – Book Of Shadows
Από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές στη δισκογραφία του μεγάλου Zakk. Ακουστικό κατά βάση, εσωστρεφές και μελαγχολικό, με τη σχεδόν βραχνιασμένη φωνή να μυρίζει ουίσκι και να μοιράζει πόνο.
#12 Ugly Kid Joe – Motel California
Τρίτη σερί δισκάρα με τους UKJ να εκμοντερνίζουν και να σκληραίνουν λίγο τον ήχο τους, και φυσικά να μην παίρνουν ούτε τώρα σοβαρά τους εαυτούς τους. Το rhythm section των Crockett/Larkin έχει τρομερό ήχο (άκου το μπάσιμο του εναρκτήριου “It’s A Lie”), ο Crane είναι εγγύηση. Όλα καλά, εκτός από το ότι το άλμπουμ πήγε άκλαφτο σε πωλήσεις και η μπάντα διαλύθηκε μετά.
#11 Spock’s Beard – Beware Of Darkness
Συνεχίζοντας από εκεί που ξεκίνησε το “The Light” οι Spock’s Beard με τραγούδια σαν το “The Doorway”, το “Thoughts” και το “Waste Away” έχουν βάλει μπροστά να ξαναδώσουν ζωή στο regressive-progressive rock που είναι εκτός μουσικού χάρτη. Και τα καταφέρνουν.
Θέσεις #10 - #6
Summary
#10 Iced Earth – The Dark Saga
Δίσκος-σταθμός για τα 90s στην metal μουσική, για τη χώρα μας. Όποιος ήταν και το έζησε το γνωρίζει. Με ή χωρίς υπερβολή ήταν σημείο αναφοράς για παιδιά που ξεκίναγαν να ακούνε αυτή τη μουσική κάπου εκείνα τα χρόνια. Μπορεί πολλά να μας ξενέρωσαν στην πορεία, αλλά έχει ένα “A Question Of Heaven” και κάποια πράγματα ούτε αλλάζουν, ούτε ξεχνιούνται.
#9 Pearl Jam – No Code
Από εκείνα τα άλμπουμ που αγοράζεις χωρίς να έχεις ακούσει ούτε νότα, επειδή αγαπάς και εμπιστεύεσαι την μπάντα. Ο ήπιος κι εσωστρεφές χαρακτήρας του μπέρδεψε τον έφηβο που πήγαινε προς metal μονοπάτια και ήθελε γκάζια, αλλά δεν άργησε να τον κερδίσει 100%, με το “Off He Goes” να γίνεται το αγαπημένο του τραγούδι και μαζί με αυτό να υπάρχουν μια σειρά από τραγούδια που είναι ως και σήμερα υπέρ-πολύτιμα.
#8 Stratovarius – Episode
Ο Kotipelto βρίσκει τα πατήματά του κι ο Tolkki του γράφει τα καλύτερα τραγούδια. Και να σου ένα από τα καλύτερα power metal άλμπουμ όλων των εποχών, χωρίς «ναι μεν» ή «αλλά». Το καλύτερο άλμπουμ των Stratovarius στα βιβλία μου.
#7 Sepultura – Roots
Δίσκος game-changer, δίχως αμφιβολία. Έχει και λίγη πλάκα αν αναλογιστείς ποιους έθιξε (!) όταν κυκλοφόρησε. Με προσωπικό χαρακτήρα, με νέες τεχνοτροπίες, με αυθεντικότητα και για μια ακόμα φορά συσσωρευμένη οργή, τα αδέρφια Cavalera φτιάχνουν ένα άλμπουμ που μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι μοναδικό και ρηξικέλευθος και που στέκει με την ίδια ή και μεγαλύτερη αξία ως και σήμερα.
#6 Helloween – The Time Of The Oath
Είναι τόσο καλά τα τραγούδια του δεύτερου άλμπουμ με τον Deris πίσω από το μικρόφωνο των Helloween που κάνουν ακόμα και την κάπως θολή παραγωγή να μοιάζει να του δίνει χαρακτήρα, παρά να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Τραγούδια σαν το “Power” και το “Forever And One” είναι προφανή classics, αλλά άκου και το “Mission Motherland” ή το “Wake Up The Mountain” (και πολλά ακόμα). Αιώνια λατρεία, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν.
Top 5
#5
Summary
Tool - Aenema
Όταν κυκλοφόρησε το “Aenema” οι περισσότεροι χρειαστήκαμε λίγο χρόνο (2-3 χρόνια) για να καταλάβουμε τι σηματοδοτούσε και πόσο μπορούσε να αλλάξει ως και το mindset με το οποίο προσεγγίζαμε τη μουσική. Τα όσα πρέσβευε και πρεσβεύει σε μουσικό, στιχουργικό, αισθητικό επίπεδο ήταν ίσως πάρα πολλά για να χωνευτούν άμεσα, αλλά όταν ξεκινήσει να μπαίνει κάτω από το πετσί σου, αντιλαμβάνεσαι τη σπουδαιότητά του. Και η επιρροή του δεν άργησε να φανεί, πρώτα από όλα στους μουσικούς κύκλους. Η αλήθεια είναι πως στη ροή του βρίσκω λίγο κουραστικά τα ιντερλούδια του, αλλά προφανώς είναι μικρό πταίσμα μπροστά στα όσα περιλαμβάνει και πρεσβεύει. Είναι ανεξήγητο το πως το ξεπέρασαν λίγα χρόνια μετά.
#4
Summary
Nevermore – The Politics Of Ecstasy
Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ μιας από τις τελευταίες πραγματικά σπουδαίες metal μπάντες. Θυμάμαι να αγοράζω το CD χωρίς να έχω ακούσει ούτε νότα και να διαβάζω αποσβολωμένος τους στίχους με τις τόσες άγνωστες λέξεις, να χαζεύω με τις ερμηνείες του Dane και να σκέφτομαι πόσο ξεχωριστός είναι αυτός ο τραγουδιστής. Ακόμα και σήμερα πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται στις ακροάσεις αυτού του άλμπουμ και να κάνει παύση για να αναλογιστεί τα λάθη του όταν παίζει το “Passenger”. Θα μπορούσε να είναι ως και #1 υπό συνθήκες.
#3
Summary
Soundgarden – Down On The Upside
Κάποιος ανέφερε ότι το “Down On The Upside” είναι ίδιο με το “Superunknown”. Διαφωνώ κάθετα, καθώς το θεωρώ ως τον ορισμό της εξέλιξης του ήχου των Soundgarden, κλείνοντας μια απολύτως τέλεια τριάδα δίσκων, όπου κάθε άλμπουμ είναι μια εξέλιξη του προηγούμενου. Με περισσότερες classic rock αναφορές (πχ τους Zeppelin στο riff του “Rhinosaur”), με ακόμα περισσότερη εσωστρέφεια, με μια διαφορετική αλλά εξίσου τέλεια προσέγγιση στον ήχο και την παραγωγή και με τραγουδάρες σαν το “Pretty Noose”, το “Blow Up The Outside World”, το “Tighter & Tighter” και κυρίως το γεμάτο αλήθειες “Zero Chance” και το “Burden In My Hand”, δεν βλέπω τίποτα πέρα από τελειότητα εδώ. Μας διέλυσες ρε Chris, μας διέλυσες…
#2
Summary
Metallica – Load
Η πορεία που επέλεξαν να ακολουθήσουν οι Metallica με το “Load” ήταν μια ιστορία που έπρεπε να είχε γραφτεί. Τα περί προδοσίας που διάβαζα στον τύπο της εποχής ήταν ακατανόητα στο μυαλό ενός παιδιού από την επαρχία που δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι σκατά είναι το gatekeeping. Άσε που δεν υπήρχε ο όρος. Όπως του άρεσαν οι Guns και οι Aerosmith, οι Soundgarden και οι Pearl Jam, έτσι του άρεσαν οι Maiden και οι Metallica. Γιατί έπρεπε να του αρέσει το ένα ή το άλλο; Και ποιο ήταν το πρόβλημα που οι Metallica είχαν επηρεαστεί από Alice In Chains ακριβώς; Ευτυχώς ούτε καν τα σκεφτόμουν αυτά, κι απλά άφησα το “Load” να κάνει τη δουλειά του, να με στιγματίσει με τα riff του, την τρομερή παραγωγή του, τους υπέροχους στίχους και τις ερμηνείες του James, τα κατά συντριπτική πλειονότητα φοβερά τραγούδια που περιέχει. Ξεκινώντας με την αγορά των single του “Until It Sleeps” που αδημονούσα να πετύχω το videoclip στο MCM κι αγαπώντας το “Hero Of The Day” με την πρώτη ακρόαση, θεωρώντας ως και σήμερα το “Bleeding Me” από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Metallica και έχοντας μεγάλη αδυναμία και σε τραγούδια όπως το “Thorn Within”, μπορώ να διαπραγματευτώ οτιδήποτε άλλο, όχι όμως τη μουσική του αξία.
#1
Summary
Angra – Holy Land
Το δεύτερο full length άλμπουμ των Angra είναι σε εκείνη την κατηγορία με το “Images And Words”, των 5-10 δίσκων που θα έπαιρνα μαζί μου, εκείνων που όχι μόνο διαμόρφωσαν την σχέση μου με την μουσική, αλλά έχουν την ίδια αξία ακόμα και σήμερα. Δεδομένου δε ότι η βάση του βρίσκεται σε ένα ιδίωμα που έχω αφήσει χρόνια χωρίς να το παρακολουθώ, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό ή και τεκμήριο ότι ξεπερνάει τα όρια του όποιου ιδιώματος.
Τα πάντα ξεκινούν από τους ήχους της φύσης στο “Crossing” και την λυτρωτική βροχή που ξεσπάει να οδηγεί σε ένα από τα καλύτερα riff που έχω ακούσει σε αυτή τη ζωή, αυτό του “Nothing To Say”, και στο ρεφραίν του που μπορώ να τραγουδήσω μόνο με όλη μου την ψυχή και με την γροθιά υψωμένη. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Οι ενορχηστρώσεις με τα τόσα layer πλήκτρων να δημιουργούν σε κάθε στιγμή μια πανδαισία ήχων και παρόλα αυτά να μην αφαιρούν ούτε ελάχιστη λάμψη από τις κιθάρες των Bittencourt/Loureiro.
Παρεμπιπτόντως, αυτό το κιθαριστικό δίδυμο, σε αυτόν εδώ τον δίσκο, είναι μάλλον το καλύτερο που έχω ακούσει ποτέ. Μα, ακούστε την καθαρότητα στο παίξιμό τους.
Τι να πω για την ενορχήστρωση και την ατμόσφαιρα του “Silence And Distance”, τι να πω για το 10λεπτο ταξίδι του “Carolina IV” και τι να πω για την τέλεια προσαρμογή των παραδοσιακών μελωδιών στο ομότιτλο τραγούδι. Κάθε τραγούδι μοιάζει να συνεχίζει το ταξίδι που ξεκίνησε το προηγούμενο, αποκαλύπτοντας νέους κόσμους κάθε φορά.
Η ιστορία του “Shaman” που οδηγεί στο “Make Believe” ένα τραγούδι βιωματικό που συχνά με κάνει να δακρύζω και ταυτόχρονα μου δίνει κουράγιο. Ρε Andre όταν τραγουδάς “for the future of my life bring to me something else than a broken heart” δεν σκέφτηκες ότι μπορεί να είναι κάπως επίπονο; Τραγούδι που μαζί με το “Another Day” (των Dream Theater) διαμόρφωναν την πυξίδα της αισθητικής μου χωρίς να το καταλαβαίνω.
Λίγα power metal τραγούδια είναι όσο καλό είναι το “Z.I.T.O.” που έχει ακόμα αυτό το υπέροχο αίσθημα της εφηβικής ανακάλυψης μέσα του και το “Deep Blue” έχει τη δική του μοναδική αξία τόσο όταν κοιτάς την θάλασσα μπροστά σου, όσο και με την μοναδική ενορχήστρωσή του, πριν σε αφήσει σε εκείνη την ήρεμη, ερημική παραλία στην οποία θες να γυρνάς για τα βρεις λίγη ειρήνη μέσα σου, αυτή του “Lullaby For Lucifer”.
Νομίζω είναι προφανές πόσα περισσότερα θα μπορούσα να γράψω, αλλά θα σταματήσω κάπου εδώ. Ναι, Andre, δεν θα πω τίποτα ξεχωριστό για τις ερμηνείες σου. Δεν χρειάζεται.
Μετά το “Images And Words” και το “Holy Land” τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Το metal δεν ήταν μόνο “sex and violence”. Ήταν επίσης “sax and violins”.
