Συμφωνω…Το εχω γραψει αρκετες φορες, τον θεωρω τον καλυτερο κιθαριστα εβερ…
Τα είχε όλα…Τεχνική,προσωπικό ύφος,τεραστια συνθετικη ικανότητα,σκηνική παρουσία…
4 Likes
Good puzzle - name your favorite ones
I’ll throw in my 2 cents (yea no-one asked me but hey) για την εντεκάδα που κερδάει κάθε αγώνα
- χωρίς σειρά προτίμησης
- δεν κρίνω τεχνική αλλά “καυλάντα” παιξίματος και στυλ-τονικότητα, επίσης ποιοι με καθήλωσαν/ενέπνευσαν ως κιθαρίστα
the magnificent seven:
Tony Iommi (the riff-master of all universe), Rudolf Schenker (the riff-master of all universe #2), Ritchie Blackmore (lead melodies more than anything else), Ross-The-Boss (η απόλυτη savage καυλάντα), Kane Roberts (βεντουζο-ράμπο from outer space of the 80s), Tony Clarkin (μάστορας του επικο-μελωδικού-καυλάντικου-omygod), Kurt Cobain (η ιδιοφυία να σου σκάει κοφτά-σκαστά riffs στη μάπα που σου μένουν στον αιώνα τον άπαντα), Robert Smith (πώς με απλές, αξέχαστες μελωδίες επιβάλλεις το “less is more” και αλλάζεις την παγκόσμια μουσική, thankyou Αγαπημένε)
+1 ονοραβλε μενσιο: Wayne Hussey for the harmonies and idea[l]s, though he was a component of the whole, και ποτέ δεν θέλησα να παίξω έτσι, that kind of goth-rock-guitar-proper. He established it tho, so kudos to him.
+3 να κλείσει η εντεκάδα: Yngwie Malmsteen (μέχρι και το Eclipse, ποτέ δεν με ενδιέφερε το τεχνικό κομμάτι αλλά η διαστημική show-off καυλάντα), Mark Shelton (epic dark amazing riff-keeper) και Euronymous (το μινόρε της αυγής? το μινόρε του λυκόφωτος? a-typical/a-tonal riffing και γαμιέται το φως)
από μπασίστες νομίζω η απάντηση είναι too obvious mmkay
- Αρχηγός
- Simon Gallup
- Geezer Butler
- Peter Hook
- Steve Harris
- Tony Pettitt
- Craig Adams
+ονοραβλε: Leif Edling, not so much as a bass player, as a riff-master of sorts
4 Likes
Είμαι δηλωμένη groupie, αλλά κατά γενική ομολογία ήταν πολύ κακός κιθαρίστας παικτικά. Αν τσεκάρει κανείς live και video θ’ αντιληφθεί όχι απλά λάθη κλπ. (αυτό πάει κι έρχεται), αλλά την ολοκληρωτική ανικανότητά του να βρίσκει τις σωστές νότες σε μία κλίμακα όταν πάει ν’ αυτοσχεδιάσει. Υπάρχουν διάφορες τέτοιες στιγμές “καψίματος” που επιχειρούσε a-la Hendrix να παίξει τον εθνικό ύμνο της Αμερικής ή να διαφοροποιήσει γνωστές του μελωδίες, κι αποτύγχανε σ’ ένα πράγμα που γενικά για κιθαρίστες δεν είναι και τόσο δύσκολο. Να το πω αλλιώς, αν του λέγανε οι δύο άλλοι, πάμε το ίδιο κομμάτι σ’ άλλη τονικότητα, θα δυσκολευόταν να το βρει κατευθείαν. Και το λέω γιατί το “πιάνω” κατευθείαν στο παίξιμό του, γιατί κι εγώ το ίδιο κακός είμαι σ’ αυτό στην κιθάρα, συμπάσχω δηλαδή. 
Κατά τ’ άλλα Iommi, Blackmore, Gilmour (πώς τον ξέχασες, ρε αθεόφοβε; Ο Gilmour είχε το μοναδικό χάρισμα να είναι α-πλη-σία-στος στα bends του -πράγμα που δεν το είχαν και φτασμένοι κιθαρίστες σε τέτοιο βαθμό), Randy Rhoads και Dimebag Darrell. Μετά σε πιο “πεζά” πράγματα (εννοώ ότι δε θεωρούνται “τέρατα” της κιθάρας), έχω μία προσωπική αδυναμία στις ικανότητες του Kisser, του Mackintosh και του Vicotnik -δηλαδή περισσότερο στη λογική τους, το πώς χρησιμοποιούσαν τις νότες, τα leads, τα ρυθμικά, τον ήχο, όλο το πακέτο.
6 Likes
Gawd, Yas!
True. But that amplifies his riffing genius and legacy, right?
fabulous!! go out and do it, Queen. the world has few riff-masters and fewer DIY guitarists who went out and changed the scheme of things. η τεχνικη ειναι ενα υπεροχο πραγμα, μα οπως καθε αλφαβητα, ειναι μεσο για σκοπο, οχι αυτο-σκοπος
fabulous. i love messy guitarists with a knack for creativity, DIY-proper and a “music ear” to match
true και εχεις δικιο ασφαλως. αλλα δεν ηθελα να σταθω σε επιμερους μεγαλειωδη στοιχεια, αλλα σε ενα ολιστικο attitude. the riff-master was waters, αλλα δεν τον αναφερω στους μπασιστες γιατι I kept it at “the magnificent seven” threshold. david στην αναπληρωματικη ενδεκαδα, σε αυτο-τραυματισμο Cobain μπαινει αλλαγη και σκοραρει με πετσινο πεναλτι α-λα γκαρι λινεκερ.
respect eternal. though I am a “Jake E. Lee” fanboy
respect. στην αναπληρωματικη ενδεκαδα κ αυτοι (i am serving οττο ρεχαγκελ realness)
DIY for me means what James Saint James said: “if you have a hunchback, darling, just throw some glitter on it, and go out and dance. Show the world that it’s ok. It’s ok to have those weird thoughts in your head”
so uncle Curehead re-phrases: pick up your guitar, throw some glitter on it (or blood: I did it once) and show the world it’s ok: you can miss the “tech” as long as you hit the “mark”.
2 Likes
Το είχε δηλώσει και ο ίδιος ότι με το ζόρι μπορούσε να την παίξει (την κιθάρα ) σιγά το argument. Ίσως βέβαια αυτά τα απλοικά ριφ ήταν ένας απ τους βασικούς λόγους που οι Nirvana έκαναν το γκελ που έκαναν
4 Likes
Yeap, σαν τραγουδοποιός ήταν το κάτι άλλο.
Σωστό, απλά ήθελα να επισημάνω το εξής, γιατί πριν μπορεί να μην το έγραψα σωστά και να φάνηκε ότι έδωσα υπερβολική σημασία στο ζήτημα της τεχνικής: το συγκεκριμένο μειονέκτημα που ανέφερα για το παίξιμο του Cobain, δεν είναι ζήτημα τεχνικής με τη στενή έννοια (δε χρειάζεται να είσαι ο απόλυτος κιθαρίστας για να μπορέσεις ν’ αυτοσχεδιάσεις ένα blues solo πάνω σ’ ένα ρυθμικό). Περισσότερο είναι ζήτημα “αυτιού” και “φυσικής” γνώσης της ταστιέρας, αίσθησης του που να πάνε τα δάχτυλα κλπ. (δεν μπορώ να το πω πιο καλά). Και γι’ αυτό μου ‘κανε πάντα εντύπωση το ότι ο Cobain δεν το “είχε” αυτό, γιατί κατά τ’ άλλα είχε μία απίστευτη ικανότητα στο να συνθέτει μελωδίες, να διανθίζει τα riffs με τις σωστές νότες της φωνής του από πάνω κλπ.
1 Like
εχεις δικιο. εχω βεβαια την αισθηση οτι σε διαφορετικες χρονικες περιοδους ειχε διαφορετικη “αποδοση” so i am afraid other factors came into play (the poison that detroyed him). στο τελος ηταν ρακος, hence the addition of Pat Smear. νομίζω ότι είχε αυτή, αλλά όχι (πάντα) αυτό που πολύ όμορφα περιγράφεις , την φυσική “αντίληψη” της ταστιέρας.
Και μια από τις μεγαλύτερες φωνές της εποχής/σκηνής ε. Δεν το αναφέρουμε ίσως σαν αυτονόητο, για εμένα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη φωνή της φάσης αυτής του grunge /alt rock μετά τον Cornell
Κραυγές Cobain= ότι καλύτερο
6 Likes
Νιώθω λίγο άβολα να διακόπτω σερί αποθέωσης Κομπέιν, αλλά
1996
-
Amorphis - Elegy
Από μεταμουσικές εμπειρίες, έχω βγάλει Σαλονίκη-Βόλος σε ημιθανές τρένο με χαλασμένο καλοριφέρ κι απέξω να χιονίζει, μόνο με αυτό σε επανάληψη. -
Apocalyptica - Plays Metallica By Four Cellos
Τέσσερις μεταλλάδες που έφαγαν τα νιάτα τους στα ωδεία αποφασίζουν να κάνουν το κέφι τους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. -
Katatonia - Brave Murder Day
Βλέπεις το εξώφυλλο. Πατάς play. Τα πάντα μαυρίζουν. Για σαράντα λεπτά δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Έπος από τα ελάχιστα. -
Tool - Ænima
Όσο κλισέ είναι το «δίσκος μπροστά από την εποχή του», τόσο ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. -
Ludovico Einaudi - Le Onde
Πιθανότατα όχι η πιο άμεση ή ολοκληρωμένη από τις κυκλοφορίες του. Σίγουρα αυτή που με σπάει με μεγαλύτερη ευκολία.
26 Likes
1996
1. Katatonia - Brave Murder Day
Ένα από τα άλμπουμ που άλλαξαν την άποψή μου για τη μουσική. Μέχρι να το ακούσω, είχα ακούσει διάφορα είδη μέταλ, αλλά αυτό το στυλ, το μελωδικό death/doom, μίλησε στην καρδιά μου. Η επιθυμία της μπάντας να το κυκλοφορήσει ήταν τεράστια, γι’ αυτό και παρόλο που ο Jonas Renkse είχε πρόβλημα με τη φωνή του εκείνο το διάστημα και δεν μπορούσε να ηχογραφήσει growls, ζήτησαν τη βοήθεια του Mikael Akerfeldt, που έκανε τα growl vocals κι έτσι ακούσαμε αυτό το αριστούργημα. Νομίζω ότι πάνω σ’ αυτό πάτησαν όλες οι μπάντες που έπαιξαν το ίδιο είδος αργότερα (Rapture, Daylight dies, Saturnus).
2. Διάφανα Κρίνα – Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Είναι ένα άλμπουμ στο οποίο γυρνάω πολύ συχνά. Η μελαγχολική διάθεση, οι ποιητικοί στίχοι (κάποιοι είναι από ποιήματα που είχαν γραφτεί) και η βαθιά φωνή του Ανεστόπουλου, έφτιαξαν έναν δίσκο που μας χάρισε ανεπανάληπτα συναισθήματα. Από τα αγαπημένα μου είναι το “Ρίξτε τις καρδιές σας στα σκυλιά” και το “Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός”. Αξίζει η ακρόασή του από την αρχή ως το τέλος, αξίζει και η εμβάθυνση σε κάποιους στίχους. Από τα άλμπουμ που τίμησαν την ελληνική γλώσσα και μουσική.
3. My Dying Bride - Like Gods of the Sun
Δε μπορώ να μη βάλω MDB στη λίστα. Σ’ αυτό εδώ το άλμπουμ άνοιξαν τον ήχο τους προς ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από το doom έπαιξαν και gothic. Αυτό το στυλ τους χαρακτήρισε για πολλά χρόνια. Η φωνή του Aaron άλλωστε είναι εγγύηση, καθώς ταιριάζει και στα δύο είδη. Αγαπημένο κομμάτι το “A kiss to remember”, δεν υπάρχουν τέτοια riff, επίσης αγαπημένο το hit του άλμπουμ “For you”. Δεν υπάρχει γκοθομεταλάς/γκοθομεταλού που να μην το έχει για ύμνο.
4. Scald - Will Of The Gods Is Great Power
Έχω κι εγώ την εντύπωση ότι είναι του 1996, οπότε το βάζω εδώ. Έπος των επών. Ο πρόωρα χαμένος Agyl (Maxim Andrianov) ήταν ίσως η καλύτερη φωνή στο traditional doom μετά τον Messiah κι εδώ έδωσε το κύκνειο άσμα του χωρίς να το ξέρει. Αυτό το άλμπουμ το βάζεις δυνατά, αφήνεσαι στη μουσική του και την απίστευτη ερμηνεία του τραγουδιστή και νιώθεις τυχερός/ή που το άκουσες. Είναι από τα λίγα άλμπουμ που με έχουν κάνει να νιώσω αληθινή συγκίνηση.
5. Nevermore - The Politics of Ecstasy
Το επέλεξα τόσο για την απίστευτη ερμηνεία του Warrel Dane όσο και για το αποτύπωμα που άφησε στο πέρασμα των χρόνων. Τα διαβάσματα του Warrel Dane (ο τίτλος προέρχεται από βιβλίο) επηρέασαν τους στίχους, κάνοντάς τους πιο πολιτικούς, αλλά και η προσωπική του μάχη με εξαρτήσεις έδωσε ένα από τα πιο φιλοσοφημένα τραγούδια που έχω ακούσει στη μέταλ, το “Next in Line”. Τα εύσημά μου και στον Jeff Loomis, που έγραψε όλη τη μουσική, άλλοτε μελωδική κι άλλοτε απόλυτα εφιαλτική και οργισμένη. Εάν ένας άνθρωπος που δεν ακούει μέταλ έπρεπε ν’ ακούσει κάτι χαρακτηριστικό, θα του πρότεινα αυτό το άλμπουμ.
Τα υπόλοιπα honorable mentions είναι σε τυχαία σειρά:
Metal
Tool - Ænima (
Moonspell - Irreligious
Type O Negative - October Rust
Amorphis - Elegy
Sepultura - Roots
Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear
Cradle of Filth - Dusk and Her Embrace
Therion - Theli
Rotting Christ - Triarchy of the Lost Lovers
Ελληνικό ροκ
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Ενδελέχεια– Είναι Εδώ… Ό,τι Είναι Και Πιο Πέρα
27 Likes
Η ψυχή του party θα είσαι.
17 Likes
Το αυτονοητο ειναι οτι η καλυτερη ηταν ο Lanegan
3 Likes
Εφυγε ο Blackmore απο τους Purple;;;; 
Λειπουν δυο σπουδαιοι. Για πολυ ψηλα. Θα σε μαλωσω.
Geddy + Jack Bruce, ειναι ιεροσυλια να λειπουν.
4 Likes
ασφαλώς σπουδαίοι
but it was a very personal, biased list
για τιμωρία πάω να ακούσω Thunderpick
<3
2 Likes
1996
Note
Holy Land ηχείς στα αυτιά μου σαν το καλύτερο “power” metal album που βγήκε ποτέ.
Roots και ακόμα περισσότερο Attitude, όταν σας ακούω κολλητά ψηλώνω 15 πόντους και φτάνω 2 μέτρα σε μπόι και αυτοπεποίθηση.
#5+1
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Τρομακτικός δίσκος για να ακολουθήσει το ορόσημο και το hype από τα 9 Πληρωμένα Τραγούδια. Δεν ξεφεύγουν ούτε εκατοστό και με πατημένα τα γκάζια γράφουν έναν ακόμα δίσκο παρακαταθήκης, άλλες φορές να ακούγεται ευθύς, φωτεινός και τσιτωμένος και άλλες εσωστρεφής και πιο βουβός. Θα ξεχωρίσω ελάχιστα την Καινούρια Ζάλη από τους ύμνους, έτσι χωρίς γιατί. Οι Τρύπες των τριών τελευταίων δίσκων είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης που θα αφήσει αυτός ο τόπος.
#5
Therion - Theli
Οι Therion αποτέλεσαν το πρώτο μου μεταλλινό κόλλημα στην 3η Λυκείου και την πρώτη μου ever metal συναυλία τον Μάρτιο νομίζω του 2001 στο Ρόδον. Παιδί ακόμα, είχα κάτσει στον εξώστη και είχα σοκαριστεί για το πόσο όμορφο ήταν ένα metal live. Ο ήχος τους με είχε τραβήξει κυρίως λόγω του δεσίματος του metal με την συμφωνική μουσική αλλά νομίζω πιο υποσυνείδητα, ήταν αυτή η μυστηριακή ατμόσφαιρα που έβγαζε η μουσική, οι τίτλοι, τα εξώφυλλα, τα σύμβολα. Έπαιζα και κάτι adventure τότε, Myst, Zork Nemesis και αυτό το σύμπαν μου ήταν πολύ οικείο. Στα του δίσκου ΟΚ δεν γίνεται να μην ακούσεις το Megatherion και να μην σου φύγουν λίγα τσισάκια, Cults of the shadow με απίστευτο χώσιμο κάπου στην μέση, Nightside of Eden έπος. Αλλά πραγματικά το πόσες φορές είχα ακούσει το ΥΠΕΡΕΠΟΣ Siren of the woods που κλείνει το δίσκο δεν υπήρχε. Τώρα πια το δεν το επισκέπτομαι τόσο συχνά, το ξαναέκανα για το παιχνίδι και τελικά πάλι το Siren μου έξυσε το βαθιά την ψυχή που δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το album εκτός. Το χρωστάω στο 17χρονο εαυτό μου και στον πρώτο τόσο έντονο μουσικό ενθουσιασμό που ένιωσα. Fun fact δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησα με τους Therion αντί με τα συμβατικά.
#4
Rage Against the Machine - Evil Empire
Τα έχω ξαναγράψει, άνηκε στα 3 πρώρα φυσικά album που αγόρασα, το 1996. Το Bulls on Parade ήταν σαν τα γεύματα στην καθημερινότητα μου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι είναι σημαντικά επισκιασμένο από την τελειότητα.και το breakthrough του ντεμπούτου και αυτό το έχει αδικήσει και το έχει υποτιμήσει στην συνείδηση του κόσμου νομίζω. Εκτός του ότι η Ratm δεν έχουν καν καλό κόμμάτι, όλα είναι πολύ καλά και πάνω, αν άλλο συγκρότητα είχε δίσκο με Vietnow, Revolver, Tire me, Down Rodeo, Without a face, Year of the Boomerang χωρίς καν να μιλάμε για τα 2 πρώτα “χιτάκια” του δίσκου, θα αναφερόταν ακόμα και σήμερα με διθυράμβους. Απλά και λιτά μπόμπα και 2/2 για Ratm.
#3
DJ Shadow - Endtroducing…
Ένα φοβερό ψηφιδωτό ήχων και αναδρομής πολλών κεφαλαίων της μαύρης μουσικής μέσα αππο ένα φίλτρο που ακούγεται φρέσκο τόσα χρόνια μετά. Πολύ γεμάτο album, πολύ πληροφορία δομημένη στην εντέλεια. Μου αρέσουν ένα τσακ οι πιο downtempo στιγμές του. Μπορώ να πάρω 3 βδομάδες άδεια, να πάω στην άκρη του πουθενά και να ακούω το τελευταίο What does yor soul look like ασταμάτητα 24/7 και να πίνω. Δεν ξέρω που θα κατέληγε αυτό.
#2
Metallica - Load
Δεν θα γράψω πολλά. Καταλαβαίνω τώρα πια τι συνέβη τότε και γιατί υπήρχαν αντιδράσεις “μου φάγαν το μπιφτέκι μου” από τους die hard fans, ευτυχως 27 χρόνια μετά μπορούμε με πλήρη συνείδηση να απολαμβάνουμε έναν από τους καλύτερους heavy rock δίσκους που γράφτηκε ποτέ.
#1
Tool - Aenima
Κανείς δεν έπαιξε ποτέ σαν τους Tool πριν τους Tool. Αυτό είναι μία συμπαντική αλήθεια που θεμελιώθηκε το 1996. Το 2006 σε εκείνο το αναθεματισμένο live στο Ελληνικό δεν κατάφερα και δεν ήταν εφικτό να νιώσω. Ήταν να γίνει 15 χρόνια μετά, στην Lanxess Arena στην Κολωνία, όπου θα διαπίστωνα ότι μπορεί το κολασμένο μα σύντομο γύρισμα στο Pushit να μου ξεκολήσει ότι συνδέσμους συνδέουν το κεφάλι με το υπόλοιπο σώμα.
25 Likes
αυτό που γράφω τις ψήφους και μέχρι αύριο θα το έχω μετανιώσει, το παθαινετε κ εσείς?
3 Likes
Από μικρά παιδιά μας έλεγαν οι γονείς μας πως το Scald βγήκε το 97, δεν θα τα γυρίσετε εσείς τούμπα τώρα. Έχουμε κάνει πλάνα και σχέδια εδώ πέρα, κυρίες και κύριοι, άκου εκεί 1996!
6 Likes
1 Like
1996 - A tough year it was. I remember.
Disclaimer: οι θέσεις από ένα σημείο και μετά δεν έχουν και τόση σημασία.
Warning: Σεντόνι coming
Θέσεις #20 - #16
Summary
#20 Therion – Theli
Μεγαλώνοντας με το metal των ‘90s αυτός ήταν ένας δίσκος που διεύρυνε τον ορίζοντα των εκφάνσεων που μπορούσε να καλύψει αυτή η μουσική. Και ήταν μια συναρπαστική εμπειρία.
#19 Rush – Test For Echo
“I can learn to resist anything but temptation”. Το αδελφάκι του “Counteparts” είναι εξίσου αγαπημένο.
#18 Deep Purple - Purpendicular
Ο Steve Morse δίνει νέα πνοή στους γερόλυκους, που ξανανιώνουν και μας προσφέρουν και το υπέρτατο “Sometimes I Feel Like Screaming”.
#17 Sentenced – Down
Αγαπάω Jarva/Amok/Nepenthe κλπ, αλλά με την έλευση του Laihiala τους αγάπησα ακόμα περισσότερο. Και το “Down” ήταν η αρχή.
#16 Rage – End Of All Days
Με τους Ευθυμιάδηδες στο πλευρό του ο Peavy ρίχνει λίγο τις ταχύτητες και αυξάνει την μελωδία και μας προσφέρει ωραιότατο metal που εκτιμούσαμε περισσότερο τότε παρά τώρα, αλλά πάντα θα αγαπάμε.
Θέσεις #15 - #11
Summary
#15 – Motorhead – Overnight Sensation
Κάνω λάθος ή δεν το έχω δει σε σχεδόν καμία λίστα ως τώρα; Μα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ που έβγαλε ο Lemmy – μαζί με το “We Are Motorhead” από το 90 και μετά ή μόνο εγώ το πιστεύω αυτό;
#14 Porcupine Tree – Signify
Η πρώτη μου επαφή με τον μαγικό κόσμο του Steven Wilson και η κατ’ εμέ καλύτερη κυκλοφορία της προ “In Absentia” εποχής.
#13 – Zakk Wylde – Book Of Shadows
Από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές στη δισκογραφία του μεγάλου Zakk. Ακουστικό κατά βάση, εσωστρεφές και μελαγχολικό, με τη σχεδόν βραχνιασμένη φωνή να μυρίζει ουίσκι και να μοιράζει πόνο.
#12 Ugly Kid Joe – Motel California
Τρίτη σερί δισκάρα με τους UKJ να εκμοντερνίζουν και να σκληραίνουν λίγο τον ήχο τους, και φυσικά να μην παίρνουν ούτε τώρα σοβαρά τους εαυτούς τους. Το rhythm section των Crockett/Larkin έχει τρομερό ήχο (άκου το μπάσιμο του εναρκτήριου “It’s A Lie”), ο Crane είναι εγγύηση. Όλα καλά, εκτός από το ότι το άλμπουμ πήγε άκλαφτο σε πωλήσεις και η μπάντα διαλύθηκε μετά.
#11 Spock’s Beard – Beware Of Darkness
Συνεχίζοντας από εκεί που ξεκίνησε το “The Light” οι Spock’s Beard με τραγούδια σαν το “The Doorway”, το “Thoughts” και το “Waste Away” έχουν βάλει μπροστά να ξαναδώσουν ζωή στο regressive-progressive rock που είναι εκτός μουσικού χάρτη. Και τα καταφέρνουν.
Θέσεις #10 - #6
Summary
#10 Iced Earth – The Dark Saga
Δίσκος-σταθμός για τα 90s στην metal μουσική, για τη χώρα μας. Όποιος ήταν και το έζησε το γνωρίζει. Με ή χωρίς υπερβολή ήταν σημείο αναφοράς για παιδιά που ξεκίναγαν να ακούνε αυτή τη μουσική κάπου εκείνα τα χρόνια. Μπορεί πολλά να μας ξενέρωσαν στην πορεία, αλλά έχει ένα “A Question Of Heaven” και κάποια πράγματα ούτε αλλάζουν, ούτε ξεχνιούνται.
#9 Pearl Jam – No Code
Από εκείνα τα άλμπουμ που αγοράζεις χωρίς να έχεις ακούσει ούτε νότα, επειδή αγαπάς και εμπιστεύεσαι την μπάντα. Ο ήπιος κι εσωστρεφές χαρακτήρας του μπέρδεψε τον έφηβο που πήγαινε προς metal μονοπάτια και ήθελε γκάζια, αλλά δεν άργησε να τον κερδίσει 100%, με το “Off He Goes” να γίνεται το αγαπημένο του τραγούδι και μαζί με αυτό να υπάρχουν μια σειρά από τραγούδια που είναι ως και σήμερα υπέρ-πολύτιμα.
#8 Stratovarius – Episode
Ο Kotipelto βρίσκει τα πατήματά του κι ο Tolkki του γράφει τα καλύτερα τραγούδια. Και να σου ένα από τα καλύτερα power metal άλμπουμ όλων των εποχών, χωρίς «ναι μεν» ή «αλλά». Το καλύτερο άλμπουμ των Stratovarius στα βιβλία μου.
#7 Sepultura – Roots
Δίσκος game-changer, δίχως αμφιβολία. Έχει και λίγη πλάκα αν αναλογιστείς ποιους έθιξε (!) όταν κυκλοφόρησε. Με προσωπικό χαρακτήρα, με νέες τεχνοτροπίες, με αυθεντικότητα και για μια ακόμα φορά συσσωρευμένη οργή, τα αδέρφια Cavalera φτιάχνουν ένα άλμπουμ που μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι μοναδικό και ρηξικέλευθος και που στέκει με την ίδια ή και μεγαλύτερη αξία ως και σήμερα.
#6 Helloween – The Time Of The Oath
Είναι τόσο καλά τα τραγούδια του δεύτερου άλμπουμ με τον Deris πίσω από το μικρόφωνο των Helloween που κάνουν ακόμα και την κάπως θολή παραγωγή να μοιάζει να του δίνει χαρακτήρα, παρά να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Τραγούδια σαν το “Power” και το “Forever And One” είναι προφανή classics, αλλά άκου και το “Mission Motherland” ή το “Wake Up The Mountain” (και πολλά ακόμα). Αιώνια λατρεία, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν.
Top 5
#5
Summary
Tool - Aenema
Όταν κυκλοφόρησε το “Aenema” οι περισσότεροι χρειαστήκαμε λίγο χρόνο (2-3 χρόνια) για να καταλάβουμε τι σηματοδοτούσε και πόσο μπορούσε να αλλάξει ως και το mindset με το οποίο προσεγγίζαμε τη μουσική. Τα όσα πρέσβευε και πρεσβεύει σε μουσικό, στιχουργικό, αισθητικό επίπεδο ήταν ίσως πάρα πολλά για να χωνευτούν άμεσα, αλλά όταν ξεκινήσει να μπαίνει κάτω από το πετσί σου, αντιλαμβάνεσαι τη σπουδαιότητά του. Και η επιρροή του δεν άργησε να φανεί, πρώτα από όλα στους μουσικούς κύκλους. Η αλήθεια είναι πως στη ροή του βρίσκω λίγο κουραστικά τα ιντερλούδια του, αλλά προφανώς είναι μικρό πταίσμα μπροστά στα όσα περιλαμβάνει και πρεσβεύει. Είναι ανεξήγητο το πως το ξεπέρασαν λίγα χρόνια μετά.
#4
Summary
Nevermore – The Politics Of Ecstasy
Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ μιας από τις τελευταίες πραγματικά σπουδαίες metal μπάντες. Θυμάμαι να αγοράζω το CD χωρίς να έχω ακούσει ούτε νότα και να διαβάζω αποσβολωμένος τους στίχους με τις τόσες άγνωστες λέξεις, να χαζεύω με τις ερμηνείες του Dane και να σκέφτομαι πόσο ξεχωριστός είναι αυτός ο τραγουδιστής. Ακόμα και σήμερα πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται στις ακροάσεις αυτού του άλμπουμ και να κάνει παύση για να αναλογιστεί τα λάθη του όταν παίζει το “Passenger”. Θα μπορούσε να είναι ως και #1 υπό συνθήκες.
#3
Summary
Soundgarden – Down On The Upside
Κάποιος ανέφερε ότι το “Down On The Upside” είναι ίδιο με το “Superunknown”. Διαφωνώ κάθετα, καθώς το θεωρώ ως τον ορισμό της εξέλιξης του ήχου των Soundgarden, κλείνοντας μια απολύτως τέλεια τριάδα δίσκων, όπου κάθε άλμπουμ είναι μια εξέλιξη του προηγούμενου. Με περισσότερες classic rock αναφορές (πχ τους Zeppelin στο riff του “Rhinosaur”), με ακόμα περισσότερη εσωστρέφεια, με μια διαφορετική αλλά εξίσου τέλεια προσέγγιση στον ήχο και την παραγωγή και με τραγουδάρες σαν το “Pretty Noose”, το “Blow Up The Outside World”, το “Tighter & Tighter” και κυρίως το γεμάτο αλήθειες “Zero Chance” και το “Burden In My Hand”, δεν βλέπω τίποτα πέρα από τελειότητα εδώ. Μας διέλυσες ρε Chris, μας διέλυσες…
#2
Summary
Metallica – Load
Η πορεία που επέλεξαν να ακολουθήσουν οι Metallica με το “Load” ήταν μια ιστορία που έπρεπε να είχε γραφτεί. Τα περί προδοσίας που διάβαζα στον τύπο της εποχής ήταν ακατανόητα στο μυαλό ενός παιδιού από την επαρχία που δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι σκατά είναι το gatekeeping. Άσε που δεν υπήρχε ο όρος. Όπως του άρεσαν οι Guns και οι Aerosmith, οι Soundgarden και οι Pearl Jam, έτσι του άρεσαν οι Maiden και οι Metallica. Γιατί έπρεπε να του αρέσει το ένα ή το άλλο; Και ποιο ήταν το πρόβλημα που οι Metallica είχαν επηρεαστεί από Alice In Chains ακριβώς; Ευτυχώς ούτε καν τα σκεφτόμουν αυτά, κι απλά άφησα το “Load” να κάνει τη δουλειά του, να με στιγματίσει με τα riff του, την τρομερή παραγωγή του, τους υπέροχους στίχους και τις ερμηνείες του James, τα κατά συντριπτική πλειονότητα φοβερά τραγούδια που περιέχει. Ξεκινώντας με την αγορά των single του “Until It Sleeps” που αδημονούσα να πετύχω το videoclip στο MCM κι αγαπώντας το “Hero Of The Day” με την πρώτη ακρόαση, θεωρώντας ως και σήμερα το “Bleeding Me” από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Metallica και έχοντας μεγάλη αδυναμία και σε τραγούδια όπως το “Thorn Within”, μπορώ να διαπραγματευτώ οτιδήποτε άλλο, όχι όμως τη μουσική του αξία.
#1
Summary
Angra – Holy Land
Το δεύτερο full length άλμπουμ των Angra είναι σε εκείνη την κατηγορία με το “Images And Words”, των 5-10 δίσκων που θα έπαιρνα μαζί μου, εκείνων που όχι μόνο διαμόρφωσαν την σχέση μου με την μουσική, αλλά έχουν την ίδια αξία ακόμα και σήμερα. Δεδομένου δε ότι η βάση του βρίσκεται σε ένα ιδίωμα που έχω αφήσει χρόνια χωρίς να το παρακολουθώ, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό ή και τεκμήριο ότι ξεπερνάει τα όρια του όποιου ιδιώματος.
Τα πάντα ξεκινούν από τους ήχους της φύσης στο “Crossing” και την λυτρωτική βροχή που ξεσπάει να οδηγεί σε ένα από τα καλύτερα riff που έχω ακούσει σε αυτή τη ζωή, αυτό του “Nothing To Say”, και στο ρεφραίν του που μπορώ να τραγουδήσω μόνο με όλη μου την ψυχή και με την γροθιά υψωμένη. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Οι ενορχηστρώσεις με τα τόσα layer πλήκτρων να δημιουργούν σε κάθε στιγμή μια πανδαισία ήχων και παρόλα αυτά να μην αφαιρούν ούτε ελάχιστη λάμψη από τις κιθάρες των Bittencourt/Loureiro.
Παρεμπιπτόντως, αυτό το κιθαριστικό δίδυμο, σε αυτόν εδώ τον δίσκο, είναι μάλλον το καλύτερο που έχω ακούσει ποτέ. Μα, ακούστε την καθαρότητα στο παίξιμό τους.
Τι να πω για την ενορχήστρωση και την ατμόσφαιρα του “Silence And Distance”, τι να πω για το 10λεπτο ταξίδι του “Carolina IV” και τι να πω για την τέλεια προσαρμογή των παραδοσιακών μελωδιών στο ομότιτλο τραγούδι. Κάθε τραγούδι μοιάζει να συνεχίζει το ταξίδι που ξεκίνησε το προηγούμενο, αποκαλύπτοντας νέους κόσμους κάθε φορά.
Η ιστορία του “Shaman” που οδηγεί στο “Make Believe” ένα τραγούδι βιωματικό που συχνά με κάνει να δακρύζω και ταυτόχρονα μου δίνει κουράγιο. Ρε Andre όταν τραγουδάς “for the future of my life bring to me something else than a broken heart” δεν σκέφτηκες ότι μπορεί να είναι κάπως επίπονο; Τραγούδι που μαζί με το “Another Day” (των Dream Theater) διαμόρφωναν την πυξίδα της αισθητικής μου χωρίς να το καταλαβαίνω.
Λίγα power metal τραγούδια είναι όσο καλό είναι το “Z.I.T.O.” που έχει ακόμα αυτό το υπέροχο αίσθημα της εφηβικής ανακάλυψης μέσα του και το “Deep Blue” έχει τη δική του μοναδική αξία τόσο όταν κοιτάς την θάλασσα μπροστά σου, όσο και με την μοναδική ενορχήστρωσή του, πριν σε αφήσει σε εκείνη την ήρεμη, ερημική παραλία στην οποία θες να γυρνάς για τα βρεις λίγη ειρήνη μέσα σου, αυτή του “Lullaby For Lucifer”.
Νομίζω είναι προφανές πόσα περισσότερα θα μπορούσα να γράψω, αλλά θα σταματήσω κάπου εδώ. Ναι, Andre, δεν θα πω τίποτα ξεχωριστό για τις ερμηνείες σου. Δεν χρειάζεται.
Μετά το “Images And Words” και το “Holy Land” τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Το metal δεν ήταν μόνο “sex and violence”. Ήταν επίσης “sax and violins”.
33 Likes
9 Likes