Like και μόνο για τη Συλλογή, πιθανότατα θα είναι και στα δικά μου. Και μάλλον δεν θα είναι η μοναδική ελληνική κυκλοφορία στα δικά μου.
2 Likes
1974
-
Judas Priest - Rocka Rolla
Η απαρχή του φαινομένου, σε ενα στυλ που γρήγορα μετουσιώθηκε σε κάτι άλλο, πιο massive και ευρύτερης μεταλλικής αποδοχής, πάντα όμως θα βρίσκω εδώ ενα στοιχείο πιο “ροκ” αλλά διόλου “lesser”, τουναντίον, ύμνος σαν το “Run of the mill” σπάνια συναντήθηκε στη συνέχεια (*γενικώς). -
Scorpions - Fly to the rainbow
Το πρώτο αριστούργημα των Scorps και το πιο διαφορετικό. Εξωγήινες ψυχεδέλειες και ένα πολύ φορτισμένο κλίμα μαζί με κάποιους από τους πιο meaningful στίχους που έγραψαν ποτέ. Δύσκολο άλμπουμ από συναισθηματικής πλευράς. This is truth, tough and infinite. -
KISS - Kiss
Τσαχπίνικο αλλά και βαρύ, το ντεμπούτο τους αποτελεί την πιο ανεπιτήδευτη δουλειά τους, με anthemic rock “στη μάπα” αλλά και με έναν νεοϋορκέζικο street “αέρα” που σταδιακά εγκαταλείφθηκε για πιο στυλιζαρισμένες πρόζες. Μαζί με το “Creatures” οι πιο heavy κυκλοφορίες, εδώ όμως δεν υπάρχει ο “μύθος” και έτσι όλα μοιάζουν πιο ειλικρινή. -
Blue Oyster Cult - Secret treaties
Ακόμα και αν είχε μόνο τα “Flaming telepaths” και “Astronomy”, θα έπρεπε να μπει στην πεντάδα, γιατί μπορεί και θέλει και θέλουμε και εμείς. Η πρώτη περίοδος στην πιο μεστή και έντονη έκφρασή της. -
David Bowie - Diamond dogs
Ο κύκλος του γκλιττερ κλείνει με την πιο σκοτεινή πλευρά του φάσματος. Almost apocalyptic in concept, raw in sound. Μία πρώτη βολή προς την τριλογία που έρχεται, και στα σκοτάδια των early 80s που βρήκαν εδώ ideas and ideals.
Honorable mentions:
King Crimson - Red
Kraftwerk - Autobahn
19 Likes
Buffalo – Only Want You For Your Body
Δεν αντέχεται δεύτερη απουσία μετά το Volcanic Rock. Το κρατούσα καβάτζα μιας και ήθελα να διαλέξω ένα από τα δύο κι αυτό εδώ έχει περίοπτη θέση στην φανταστική μου δισκογραφία. Δεν υπάρχει περιττή νότα στο δίσκο, έχει ύμνους και τη διασκευή σε Ten Years After που πριν λίγες ημέρες ακούσαμε live το original από τους ίδιους στο Άμστερνταμ. Δε νομίζω να γίνεται καλύτερο.
Stonewall – Stoner
Είναι συζητήσιμη η χρονιά κυκλοφορίας του, αλλά όχι και η ιστορία που κουβαλάει. Ηχογραφημένο, τουλάχιστον μέχρι το 1969, καθώς τη χρονιά εκείνη η μπάντα διαλύθηκε, εμφανίστηκε στα ράφια το 1974 χωρίς την έγκριση/γνώση των μελών της από την Tiger Lily Records. Το 1976 με διαφορετικό εξώφυλλο και όντας πλέον ομότιτλο, έκανε εκ νέου την εμφάνισή του. Heavy blues με φυσαρμόνικα solos και fuzz που καθηλώνει, βρήκε τη θέση του στη βινυλιοθήκη.
Three Man Army – Two
Οκ, υπάρχει το Zeppelin vibe, μη βαράτε. Είναι όμως μεγάλη παιχτούρα ο Adrian Curtis και στ’ αφτιά μου το status αναγνώρισης θα έπρεπε να ήταν ισάξιο με του Leslie West. Το hard/blues rock τους, με τον ενίοτε καλπάζοντα ρυθμό δεν είναι ξένο στα ακούσματά μας, ίσα ίσα. Φαντάζομαι όμως πως η υπέρ του δέοντος πληθώρα τέτοιων συγκροτημάτων, άφησε μερικά σε κάποια γωνία περιμένοντας στωικά τη σειρά τους. Ε, να που ήρθε.
Stepson – Stepson
Τα καλά του Shazam και των συναφών εφαρμογών. Σε κάποια ταινία τους άκουσα, έψαξα και κλείδωσα. Από το Portland ερχόμενοι, αλλά φανερά λάτρεις της Detroit σκηνής με το σεμνό και διακριτικό punk attitude. Bluesάρουν με φυσαρμόνικα και σολάρουν λίγο λιγότερο του επιθυμητού, εντούτοις κατάφεραν με συνοπτικές να με κερδίσουν. Αλητεία με διακριτά τα όρια του κωλοπαιδαρισμού.
Deep Purple – Stormbringer
Hughes & Coverdale μαζί, ο Blackmore το ρίχνει στην funk. Α, έχει και το Soldier of Fortune. Shut up and take my money.
Καλύτερο / Χειρότερο εξώφυλλο:
14 Likes
1974
King Crimson - Red
Blue Oyster Cult - Secret Treaties
Camel - Malako
Queen - Sheer Heart Attack
Richard & Linda Thompson - I Want to See the Bright Lights Tonight
Cover art
14 Likes
Μηπως θελεις μια δευτερη βοηθεια;
2 Likes
Είναι εκτός συναγωνισμού. Δίσκος που έχει μέσα το I Need You, είναι αθέμιτος ανταγωνισμός για τους υπόλοιπους. Κάτι αντίστοιχο με το Love Song (Oh Jene) της χρονιάς που ακολουθεί.
3 Likes
Ψήφισα Pink Floyd, αν και τους είχα βάλει δεύτερη θέση κάτω από Sabbath.
Πολύ σωστό το πολλ, το tie breaker δεν γίνεται να βασίζεται μόνο στον αριθμό των λιστών στις οποίες εμφανίστηκαν τα δύο άλμπουμ. Μπορεί όσοι έβαλαν τα δύο άλμπουμ στην λίστα τους να το ρίξουν σε Pink Floyd, οπότε τελικά να υπερτερησει αυτό έναντι του SBS που έχει περισσότερες εμφανίσεις σε λίστες.
Δεν ήξερα ότι αυτό το φόρουμ έχει τόσους πολέμιους των Pink Floyd παντως, μέχρι και αφαίρεση βαθμών και περσινό πρωτάθλημα θα δούμε εδώ μέσα 
2 Likes
1974, σπρώχνουμε λίγο ακόμα, μια αχτίδα φωτός αχνοφαίνεται στο 2ο μισό της δεκαετίας και από τα 80s και μετά ποιος μας πιάνει
5.
Λυπάμαι χάσατε, vol 2. Υπόσχομαι ότι δεν θα ξανασυμβεί.
4.
JUDAS PRIEST “Rocka Rolla”
Στη αρχή λέω «ρε να βάλω το Ροκαρόλα ή θα μας πάρουν με τις πέτρες;». Αλλά μετά σκέφτηκα ότι ανέκαθεν το θεωρούσα και γαμώ τους δίσκους, ο οποίος είχε απλά την ατυχία να βγει από μπάντα που στη συνέχεια έβγαλε ακόμα πιο γαμώ τους δίσκους και καθιερώθηκε σε διαφορετικό ύφος. Ε και; Άσε που στο μουσικό καλεντάρι, το “Run of the Mill” έχει γίνει submit καμιά δεκαριά φορές ξερωγώ. Οπότε ΝΑΙ ΡΕ ΠΡΙΣΤ, πρώτη εμφάνιση στις πεντάδες μου από το ’74 και έρχεται μεγαλύτερο φανμποηλίκι τα επόμενα χρόνια. #sorrynotsorry
3.
HAWKWIND “Hall of the Mountain Grill”
Ε, ρε μπράβο στο παιχνίδι, αυτό είχα χρόνια να βάλω τη γκριλιέρα και διαπίστωσα πόσο μου είχε λείψει ένας τέτοιος ήχος. Space ναι, χασιματικό (“Web Weaver” μαγεία), LSD και όλα τα σχετικά, αλλά πείτε μου π.χ. το “Psychedelic Warlords” αν δεν είναι proto-punk τότε τι είναι. Άλλωστε το “Urban Guerilla” είχε δείξει το δρόμο λίγο νωρίτερα…
Κερδίζει και τίτλο εξωφύλλου παρεμπιπτόντως.
2.
KRAFTWERK “Autobahn”
All aboard, το τρένο (καλά ΟΚ, το αυτοκίνητο έστω) της ηχητικής επανάστασης των KRAFTWERK ξεκινά. Επειδή ναι μεν το ΑΟΥΤΟΜΠΑΝ το αγαπώ, αλλά εκεί που πέφτω στα πατώματα είναι το επόμενο, προς το παρόν σταματάω κάπου εδώ.
1.
BLUE ÖYSTER CULT “Secret Treaties”
Τρίτο άλμπουμ, ώρα πια για το magnum opus. Εδώ πλέον ο δίσκος δεν είναι απλά μια συλλογή υπέροχων κομματιών, αλλά χτίζει σταδιακά (παιχνιδιάρικο “Career of Evil”, στριφνό “Dominance & Submission”, καβλωμένη ροκιά “ME 262”, πουτανιά “Cagey Cretins”) ως ότου φτάσει στην υπέρβαση που χαρακτηρίζει το “Astronomy”, ένα από τα κομμάτια που έχουν κατακτήσει με κυριαρχικό τρόπο τη θέση τους στο προσωπικό μου πάνθεον. Και ναι γμτχμ, αυτή η λαηβάρα στο Βράχων το ’08 όσο εκπληκτική κι αν ήταν, πάντα θα κουβαλάει ένα μικρό what if, εάν τελικά το έπαιζαν.
12 Likes
Δεν νομιζω
Κλαιω 
κεκλεισμένων στο επομενο λαιβ
1 Like
Summary
Τον Λουτσεσκο ποιος θα τον κάνει??
1 Like
Αλλοι 3 εμειναν ε για παμε λιγο…
1 Like
Αν ερθει 18-18, παμε σε πεναλτι; Ή στριψιμο νομισματος;
ψηφιζει ο ννννκκκκκκ και καθορίζει
2 Likes
Κατά την μαγευτική, αγαπημένη χρονιά του 1974, το progressive rock έφτασε - ή σωστότερα, διατηρήθηκε - στο απόγειο του. Επόμενο είναι οι περισσότερες επιλογές να έρχονται από εκεί:
1. Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway
Η συνέχεια για τους Genesis μετά από έναν δίσκο όπως το “Selling England…” θα έπρεπε να είναι ηγετική. Και ήταν! Το “Lamb…”, ένα ογκώδες concept album που υπερβαίνει την μιάμιση ώρα, δομημένο με όλη την ακρίβεια, την λεπτότητα και την φαντασία των δημιουργών του, δεν σηματοδοτεί μόνο την δεύτερη στη σειρά ιλιγγιώδη κορυφή τους, αλλά αποτελεί και την ενσάρκωση της αόριστης υπόσχεσης του progressive rock που είχε μόλις πραγματοποιηθεί!
Ήταν τόσο ψηλά τα standards που έθεσαν οι Genesis με αυτούς τους δύο συνεχόμενους δίσκους που τόσο οι ίδιοι (αρχής γενομένης με την αποχώρηση του χαρισματικού performer και τραγουδιστή τους) όσο και το όλο “προοδευτικό” ρεύμα πήραν έκτοτε νομοτελειακά την κατιούσα.
2. Camel –Mirage
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο λάθος είναι να κρίνουμε έναν δίσκο από το εξώφυλλο του, το Mirage είναι η ανώτερη στιγμή των Camel παρά τον σκληρό ανταγωνισμό.
Είναι αυτή η ικανότητα του Andy Latimer και των συνοδοιπόρων του να δημιουργούν μουσική πλούσια σε μελωδικά ευρήματα και με αψεγάδιαστη ροή που χωρίς πολλά λόγια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) καταφέρνει να γοητεύσει και να αφυπνίσει συναισθήματα στον ακροατή. Το δε Lady Fantasy δύναται να θεωρηθεί ως τραγούδι - πρότυπο του είδους (όπως και το Starless από το αμέσως επόμενο LP στη κατάταξη!)
Διαμάντι παντοτινό και υπέρλαμπρο!
3. King Crimson – Red
Πριν το ντεμπούτο των King Crimson το 1969 δεν υπήρχε progressive rock. Με το Red εξασφάλισαν ότι θα συνέχιζε να υπάρχει και μετά το 1974!
4. Queen - Sheer Heart Attack
Στον τρίτο τους δίσκο οι Queen όχι απλώς δηλώνουν ότι έχουν την δυνατότητα και την πρόθεση να κινηθούν μέσα από διάφορα στυλ και διαθέσεις, αλλά τολμούν να επιλέξουν για εναρκτήριο ένα απίστευτο κομμάτι με αντισυμβατική δομή σαν το Brighton Rock! Το Sheer Heart Attack είναι μια τελειότητα που δεν χάνει στιγμή την γοητεία της!
5. Blue Öyster Cult - Secret Treaties
Έγραψα παραπάνω αναφορικά με την τεράστια εκτίμηση που τρέφω για το νεοϋορκέζικο συγκρότημα, θα ήταν αδύνατο λοιπόν να μην συμπεριλάβω σε πεντάδα έτους τον καλύτερο τους ίσως δίσκο (studio δίσκο έτσι; Γιατί τα live τους ήταν μια διαφορετική υπόθεση και συζήτηση!)
Και οι καθιερωμένες honourable mentions (κάποιες εξ αυτών, όχι όλες!) για να καθησυχάσουμε την συνείδηση μας. Δίσκοι κορυφαίοι στο είδος τους ή γενικά, που αξίζουν να ακουστούν
Queen – Queen ΙΙ: Ο δεύτερος δίσκος των Queen με το εμβληματικό εξώφυλλο και το μεγαλείο που αναδύεται τόσο στις πιο hard/metal στιγμές του (“Ogre Battle” κανείς;) όσο και στις πιο ευαίσθητες, δεν μπήκε στην πεντάδα μόνο και μόνο επειδή θεωρώ υπερβολή να βάλω δύο από το ίδιο συγκρότημα!
Εδώ οι δύο βασικοί συνθέτες μοιράζονται από μια πλευρά του βινυλίου (υπάρχει και η μια και μοναδική, καθιερωμένη συνεισφορά του Taylor!). Αδιανόητο πραγματικά το άλμα από το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο τους μέσα σε μόλις 8 μήνες, αλλά εντάξει, seventies!
Richard and Linda Thompson - I Want To See The Bright Lights Tonight ο πρώτος δίσκος του Richard Thompson που πιστώνεται από κοινού και στην τότε σύζυγο του Linda, και ηχογραφήθηκε στον απόηχο της εμπορικής αποτυχίας της πρώτης solo απόπειρας του εμβληματικού κιθαρίστα.
Folk rock γράφει η ετικέτα, σε καμιά περίπτωση όμως για τα… πανηγύρια, μιας και το ύφος της μουσικής εδώ είναι χαρακτηριστικά μελαγχολικό και σκοτεινό, με τη συνοδεία απόλυτα ταιριαστών στίχων που πραγματεύονται την μοναξιά, την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από ιστορίες απόκληρων, και φτάνει στα όρια του αυτό-οικτιρμού. Θαυμαστός είναι και ο τρόπος που οι δύο σύζυγοι συγκροτούν ένα απόλυτα ταιριαστό καλλιτεχνικό δίδυμο, το πώς αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά στα φωνητικά – αν και η Linda είναι τα αδιαμφισβήτητο αστέρι σε αυτό τον τομέα, όπως αντίστοιχα το αμίμητο στυλ του Richard στην κιθάρα κολακεύει τα κομμάτια.
Renaissance - Turn of the Cards: Συνεχίζουν τις υψηλές πτήσεις οι Renaissance - και δεν μιλάω μόνο για τα φωνητικά της Annie Haslam! Μεταξύ άλλων φοβερών στιγμών, το Black Flame μαγεύει και το Mother Russia καθηλώνει, είναι άλλωστε από τα πιο γνωστά τους
Premiata Forneria Marconi - L’ Isola Di Niente: Ορμώμενοι από την, ούτως ή άλλως τεράστια, μουσική παράδοση της πατρίδας τους, οι PFM καταφέραν να ξεχωρίσουν και να καταθέσουν με το τρίτο ιταλόφωνο LP τους (κυκλοφόρησε αργότερα την ίδια χρονιά και με αγγλικούς στίχους) άλλο ένα album ορόσημο του rock progressivo italiano!
UFO – Phenomenon: Με αυτό το LP οι UFO αφήνουν πίσω τους την space rock περίοδο τους και του δίνουν τίτλο για να περιγράψουν την εντύπωση που τους άφησε ο άρτι αφιχθείς νεαρός κιθαρίστας Μιχάλης Schenker!
Από τους δίσκους που νομίζεις ότι είναι best of, αφού όλα τα κομμάτια είναι καταπληκτικά!
Kansas – Kansas: Οι Kansas έμελλε να γράψουν τη δική τους υπέρλαμπρη ιστορία στα 70s, μια ιστορία που ξεκινάει ακριβώς εδώ. Στην πρώτη τους δουλειά εμφανίζουν τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά του ήχου τους – εκτός από την AOR φλέβα που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη! Όσο κι αν η αγάπη τους για το βρετανικό prog (Genesis, Yes, King Crimson κλπ) δεν κρύβεται, εν τούτοις είναι βαθιά ριζωμένη και εμφανής η country/boogie rock επιρροή του περιβάλλοντος όπου μεγάλωσαν. Δεν είναι τυχαίο ότι στο εξώφυλλο του πρώτου αυτού δίσκου τους απεικονίζεται τμήμα μιας τοιχογραφίας που βρίσκεται στο Καπιτώλιο της Πολιτείας, στη γενέτειρα τους!
Hawkwind - Hall of the Mountain Grill: Ο τίτλος του δίσκου είναι ένα λογοπαίγνιο του γνωστού έργου του Edvard Grieg και του cafe “Mountain Grill” όπου σύχναζαν οι Hawkwind τότε. Το επίσης κλασικό εξώφυλλο απεικονίζει ένα εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο σε μια λίμνη κάπου στο διάστημα.
Εδώ, η μουσική κολεκτίβα περί τον Dave Brock, μετράει τις απώλειες του Robert Calvert κάτι που είχε σαν συνέπεια να αναλάβει ο αρχηγός και τα φωνητικά (με τη διακριτική – που λέει ο λόγος - συνδρομή του Lemmy), και του Dik Mik που αντικαταστάθηκε επάξια από τον Simon House. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η δημιουργία ενός δίσκου - σημείου αναφοράς τόσο στη δισκογραφία των Βρετανών όσο και του space rock γενικότερα.
19 Likes
Εχουμε 36 ψηφισαντες ηδη, να το ριξω?
4 Likes
3 Likes
