Παιδιά ξέχασα τον ομώνυμο δίσκο των Godsmack!
Godsmack - Godsmack (1998)
Δισκάρα! Προφανώς δεν θα άλλαζα την πεντάδα (εκτός αν έβγαζα τους Hole, τα άλλα 4 είναι προφανώς ακλόνητα).
Αν δεν βγάλω τους Hole απ’ την πεντάδα (μάλλον όχι), οι Godsmack είναι ο έκτος καλύτερος παίχτης. Κάτι σαν τον Toni Kukoc στους Chicago Bulls!
Do like I told you, stay away from me
Never misunderstand me, aw, yeah
Keep away from me, oh yeah 
Για εμενα ο τελευταιος τεραστιος δισκος τους ειναι το At the edge of time, το προτιμαω απ ολα που εχουν βγαλει μετα το Nightfall in Middle Earth. Το ΑΝΑΤΟ συμφωνω, μεμονωμενα καποια εκπληκτικα κομματια αλλα στο συνολο με κουραζει λιγο.
Αρκετά καλό, όπως και το τελευταίο τους, τεράστιος; χμ
To εγραψα με συνειδηση πως ισως ειναι unpopular opinion, αλλα για εμενα ειναι. Μετα την θεικη τετραδα Tales-Somewhere-Imaginations-Nightfall ειναι το 5ο αγαπημενο μου.
Και το god machine ωραιος δισκος, αλλα αρκετα πιο κατω απο το at the edge of time για εμενα.
Καλα ρε blind guardian ακουτε ακουστε τιποτα αλλο πιο σωσμενο ρε σε 3…2…1… 
(αλλα δε μασαμε)
Και για πείτε λοιπόν, από το 1 μέχρι το 10 πόσο μλκα θα λέγατε κάποιον που μετά το χθεσινό του παραλήρημα έβαλε το “In the Aeroplane Over the Sea” να παίζει και, παρόλο που ούτε η φάση του είναι ιδιαίτερα κι εξακολουθεί να πιστεύει όλα αυτά για την επιρροή του, το βρήκε μια χαρά συμπαθέστατο;
Επίσης, πόσο παρανοϊκός είναι που συνεχίζει να γράφει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο;
Ο χρόνος αλλάζει τον άνθρωπο.
Άκουσα τραγούδι Joy Division κάποια μέρα πρόσφατα και επέζησα.
Θα τον έλεγα ωριμότερο!
Εσυ πως θα αποκαλουσες καποιον που λεει να βαλει Jose Gonzalez στα καλυτερα του 2003;
To μόνο σίγουρο είναι πως εμείς ή θα ταυτιζόμαστε πλήρως ή θα διαφωνούμε απόλυτα!
Εκεί στις μεσαίες κάπου χανόμαστε!
μαλακάκο/μαλακοπίτουρα ~=3
Ψάξε ιστορικά πρόσωπα που το έκαναν και βγάζεις συμπέρασμα 
λοιπόν για να δούμε:
5 .
Αν το smash ήταν για εμένα το απόλυτο album που ακούγαμε στο γυμνάσιο,
το americana έγινε το απόλυτο album του λυκείου και που συνόδευσε μια απο τις καλύττερες εμπειρίες τις ζωής μου, την 7ήμερη εκδρομή της 3ης λυκείου. Τί να λέμε τραγουδάρες, ρεφρενάρες μελωδίες που ακόμα κ σήμερα μετά απο τόσα χρόνια παίζει κάτι στο ραδιόφωνο και χαμογελάω, ανεβάζω ένταση και χαίρομαι που τα έζησα λαιβ εκείνα τα χρόνια…
10άρι ακατέβατο!
Θυμάμαι έχω κατέβει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για τα συλλαλητήρια για τα μέτρα του τοτε Υπ.παιδειας (Αρσένης) και μέσα στον χαμό με τα ματ και τα καπνογόνα εγώ έχω καταφέρει να βρώ χρόνο και να σκάσω μύτη σε δισκάδικο για να ξοδέψω λίγο χαρτζιλίκι και το μάτι μου πέφτει πάνω σαυτό διαμάντι.
Θαρρώ είναι οτι καλύτερο έβγαλε ο βρασίδας, το πιο σκοτεινό του album που ακόμα και σήμερα περιμένουμε μπας και κυκλοφορήσει κατι ποιοτικά παρόμοιο ο μπαγάσας.
Έμπνευση απο άλλο πλανήτη.
10άρι ακατέβατο!
Σκάει μύτη λοιπόν στην τάξη ο powerάς συμμαθητής που έχει λιώσει τους hammerfall και τους rhapsody με μια κασσέτα στο χέρι (ωραίες εποχές γαμώτι μ) και μ λέει άκου μπας και νιώσεις.
Η επαφή που είχα και η σχέση μου με το power ήταν απειροελάχιστη, κάτι stratovarius, helloween και πολύ κλασσικά.
Πάω σπιτι, βάζω να παίζει και μόλις τελειώνει το into the storm νομίζω μέχρι το βράδυ δεν σταμάτησα να το ξανακουω. Πρέπει να πήγα στα επόμενα κομμάτια μετά απο κάνα 2 μέρες.
Όταν συνειδητοποίησα με τί έχει να κάνει ο δίσκος, αγόρασα με την μία την τριλογία των βιβλίων (ήμουν άσχετος απο φαντασυ) και ειδικά όταν έμαθα οτι πλησίαζε η εποχή που θα σκάσει μύτη ταινια στο cinema, άντε γειά.
Γενικα δεν μπορεί κάποιος να πει πολλά για αυτό το album,έχουν ειπωθεί τα πάντα.Μεγάλωσε ολόκληρη γενιά και θα μεγαλώσει κ άλλες.
Η σχέση μου με τους guardian άρχισε και σταμάτησε εκεί. Αρνούμαι να ακούσω κάτι άλλο δικό τους μετά απο αυτό. το κρατάω σαν μια απο τις πιο όμορφες αναμνήσεις.
10άρι ακατέβατο!
Εδώ έχουμε την περίπτωση της απόλυτης έμπνευσης. Δίσκος που έλιωσε στο ηχοσύστημα, δίσκος που τον άκουγα παντού, ακουστικά, αμάξι, σπιτι, σχολειο, διακοπές, πάρτυ, μέχρι και τα βιντεοκλιπια οταν έπαιζε η tv σταματούσε για εμένα ο χρόνος.
μελωδιάρες, ρεφρενάρες, παραγωγή για σεμινάρια, εξώφυλλο άντε γεια!
10άρι ακατέβατο!
Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο για εμένα εκτός απο το νο1.
Ο δίσκος που στην ουσία είναι το τέλος ενός απίστευτου σερί δίσκων διαμαντιών. Ο τύπος έχει παίξει τα πάντα. Αν υπήρξε κάποιος τελειομανής στην μουσική σκηνή αυτή, τότε σίγουρα είναι ο Chuck. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν ήταν ακόμα στην ζωή και συνέχιζε να βγάζει μουσική.
Ο δίσκος δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερός τους, σίγουρα ειναι ο πιό διαφορετικός, ο πιο μελωδικός, ο πιο λιγοτερο death metal και ο πιο περισσοτερο progressive.
Ενα line up όνειρο, παιχταράδες που βλέπεις τα ονόματά τους και λες ‘‘πως τους μάζεψε όλους ρε’’.
Σίγουρα δεν υπάρχει ούτε μισή νότα που να είναι περιττή. Τα τραγούδια είναι όλα ενα προς ένα αριστουργήματα.
Το Spirit Crusher είναι απο τα πιό συγκλονιστικά πράγματα που έχουν ακούσει τα αφτιά μου.Τίγκα στις ρεφρενάρες, στα σόλο τα τέρμα αναγνωρίσιμα με τις ανατολίτικες περασιές.
Δισκάρα που με μεγάλωσε, με ωρίμασε.
Αν πατήσεις το play στο πρώτο κομμάτι και δεν γίνει ο εγκέφαλός σου πουρές μετά τα πρώτα 15 δευτερόλεπτα…, τότε μάλλον κατι πήγε λάθος.
'Οσο για την διασκευή στο painkiller, ξερω οτι θα πέσουν πολλοί να κράξουν, αλλά πήρε ενα μέτριο κομμάτι και το έκανε ΕΠΟΣ.
11άρι ακατέβατο άνετα!
πάμε για άλλα.
Κάτι υποψιαζόμασταν
WTF
post αλήθειας.
Έχει πλάκα που ρίχνοντας μια ματιά στις επόμενες χρονιές, το ‘14 λόγω ανεργίας πρέπει να έχω ακούσει τους διπλάσιους δίσκους απ’ ό,τι τις υπόλοιπες χρονιές.
Ή θα κόψω άπειρα ή θα κάνω ποστ διπλά-τριπλά σαν άλλος @GRACCHUS_BABEUF .
Διαφωνώ με όλους τους υπαρκτούς τρόπους αλλά οκ, θα πω απλά ότι η διασκευή εμένα μου φαίνεται περιττή και απλά μόλις τελειώνει το υπέροχο A Moment Of Clarity απλά σταματάω να ακούω
Oh God, why?
Συμφωνώ πως δεν κολλάει και στη ροή του δίσκου, αλλά το 1998 έχουμε πολλές περιττές διασκευές
Ετοιμάσου να νιώσεις την οργή του φαμιλυ!
που να δείτε πόσα περιττά ποστς έχουμε μέσα στο 2023 
1.Bruce Dickinson – The Chemical Wedding
Αρχικά να πω ότι όσα γράφω για το KEMIΚΑΛ δεν βρίθουν αντικειμενικότητας.Μιλάμε για ένα άλμπουμ που αγόρασα στο πρώτο έτος της σχολής, και ουσιαστικά ήταν συνοδοιπόρο στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου.Λοιπόν υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν την τύχη να κάνουν κάτι στην ζωή τους που τους εκφράζει στον απόλυτο βαθμό.Που δίνουν και την ψυχή τους σε αυτό.Και για έναν μουσικό δε μπορεί να είναι όλα τα άλμπουμ του ίδια σε αυτόν τον τομέα.Για τον Βρασίδα το έργο της ζωής του, είναι ο χυμικός γάμος.Προφανώς ο άνθρωπος έδινε το 100% πάντα και στους Μέιντεν.Απλά εδώ δίνει το 110.Το ένα κλικ παραπάνω.Γιατί ταυτίζεται με το πρότζεκτ, γιατί είναι παιδί του, σχεδόν εξολοκλήρου σαν σύλληψη.Φαίνεται στις φωνητικές ερμηνείες, φαίνεται στην στιχουργική δουλειά (καλύτερη της καριέρας του), φαίνεται στο προσεγμένο artwork που διάλεξε ο ίδιος από τα διαθέσιμα αριστουργήματα του William Blake.Η εμμονή του Bruce με τον Blake και με την occult πλευρά της παλιάς Βρετανίας είναι το καύσιμο που κινεί το άλμπουμ θεματικά.Η παραγωγή είναι μια ιδιοφυής επιλογή από τον Roy Z που δίνει έξτρα βάρος και βάθος στις κιθάρες με τα κουρδίσματα του να παίζουν, και έχει άξιο συμπαραστάτη τον πάντα groovato ήχο του Smith.Δυνατό και το rhythm section των κολλητών του Roy από τους Tribe of The Gypsies, και κατά τη γνώμη μου ανώτερο από εκείνο του Accident.Δεν είναι τυχαίο που σε συνεντεύξεις του ο Dickinson έχει δηλώσει πως δε θα μπορούσε να ζήσει χωρίς το άλμπουμ αυτό.Και δε το είπε όταν βγήκε αλλά μπόλικα χρόνια μετά.Το reunion ήταν αναπόφευκτο, οι Maiden είναι τεράστιοι και απαιτούν πολύ χρόνο οπότε δεν είναι τυχαίο που από τότε έχει βγει μόνο το tyranny.Προσωπικά προτιμώ την τροπή που πήραν τα πράγματα, όχι τόσο δισκογραφικά, αλλά για λόγους μοναδικών συναυλιών τους που έχω δει, ακούγοντας το Chemical όμως κατανοώ και μια πλευρά (υπαρκτή) που θα προτιμούσε να δει που θα το πάει με τις προσωπικές του κυκλοφορίες ο air raid siren.Για τους μερακλήδες θα προτείνω το bootleg trumpets of London, ώστε να ακούσουν τι ακριβώς έκανε σε εκείνο το τουρ ο Bruce, και σε τι επίπεδα έφτανε η φωνή του όταν δεν τον έλιωνε ο Rod στις περιοδείες.
2.Blind Guardian – Nightfall in Middle Earth
Θα συμφωνήσω με αυτό που γράφτηκε παραπάνω περί power metal.Δεν είναι στο είδος.Προσωπικά που θυμίζει έντονα Queen με μπόλικα folk στοιχεία και λίγο NWOBHM.Όχι ότι έχει σημασία η ταμπέλα αλλά λέμε.Εν τω μεταξύ πόσο πιο γοητευτικά γίνονται με τις μικρές αφηγήσεις τα concept albums? Είναι σαν πινελιές.Τέλος πάντων όλα τέλεια για τους Guardian εδώ, πάντα ήταν φουλ στον Τόλκιεν, ε ο δίσκος αυτός είναι η κορυφή τους και μουσικά και στο κομμάτι της Μέσης Γης (αλληλένδετα αυτά για τους Βάρδους).Μαρέσει πολύ να τον ακούω σε road trips λόγω της έντονης ταξιδιάρικης διάθεσης και της αίσθησης παραμυθιού που βγάζει.
3. Agnostic Front – Something’s Gotta Give
From the east coast…to the west coast…gotta gotta gotta GO! Επαναστατικό και διαολεμένο punk από μια μπάντα που έψαχνε λίγο ταυτότητα μέχρι αυτήν την κυκλοφορία.Θα έλεγα ότι φλερτάρουν έντονα και με το hardcore κάπως.Με την πρώιμη σχετικά μορφή του.Παλιότερα έπαιζαν μέχρι και thrash oriented κομμάτια.Η Revolutionary ορμή των κωλομάγαζων που έπαιζαν την Νέα Υόρκη, καθόρισε την πορεία τους και αυτών και των οπαδών τους και τους ξεχώρισε από μια σκηνή που τροφοδοτούσε με δεκάδες δίσκους τον κόσμο στα 90s.Υπήρξε και μια άλφα εμπορική επιτυχία, για επίπεδα πανκ μιλάμε, και έγιναν αφανείς ήρωες για το genre σε σχετικά underground επίπεδα συνεχίζοντας με την λογική ντου και ξύλο λίγο ακόμα.
4.Iced Earth – Something Wicked this Way Comes
Θεωρώ πολύ δύσκολο να άκουγε κάποιος μέταλ μουσική στην Ελλάδα των 90ς και να μην το βάλει.Μιλάμε για παράνοια εκείνη την εποχή με τους Iced Earth (και ειδικά με τον Barlow πολύ περισσότερο απότι με τον ψεκασμένο).Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τέλη 90 ήταν σίγουρα στα ίδια επίπεδα με το γνωστό δίπολο, όσο αναφορά τους οπαδούς τους.Έπαιξε ρόλο και το alive in Athens, αλλά πρωτίστως ήταν το υλικό του Something με την κλασικούρα του, με τις μελωδίες του, με την τυρίλα του στην τελική, που μίλησε στην καρδιά του κόσμου.Εμπορικές επιτυχίες μαζί με πιο ψαγμένες συνθέσεις, κάνουν ένα εκρητικό μείγμα, ο ήχος είναι η επιτομή του heavy της εποχής, και ο Barlow είναι συγκλονιστικός, τρομερά συμπαθής και επικοινωνιακός.Το αντίθετο δηλαδή από τον βλαμένο ηγέτη του, που καταδίκασε το συκγρότημα στην αφάνεια με τις προσωπικές του επιλογές.
5. Offspring – Americana
Άλλος ένας υποτιμημένος Offspring δίσκος.Δεν είναι Smash.Δεν είναι ούτε Ixnay.Είναι μία μίξη των δύο.Άρα γαμάτος.Hitακια.Groove.Punk.Μελωδίες.Ένα τεράστιο fuck you.Όλα βαράνε παρουσίες.Η απροετοίμαστη στα όρια της αφέλειας Αμερική, το τρώει στη μάπα.Όπως τρώνε τα πλοκάμια το παιδάκι στο cover.Δεν είναι γράμμα αγάπης, είναι κριτική.Και εμπορικός θρίαμβος επίσης.Θα συνεχιστεί και στο επόμενο αυτός.
Cover
Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το αριστούργημα του William Blake, Ghost of a Flea.Έργο μπροστά από την εποχή του, που οι μεταγενέστεροι κριτικοί αναρωτιόντουσαν πως ακριβώς το έκανε.Ο ίδιος ο (μάλλον λίγο troubled σαν άτομο γενικότερα) Blake είπε ότι είδε την φιγούρα σε κάποιο όραμα του σε διάρκεια τελετής για επικοινωνία με…πνεύματα.O Dickinson διάλεξε αυτό για εξώφυλλο, αφού ο κόκκινος δράκος είχε χρησιμοποιηθεί και αλλού πριν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Harris, στο οποίο εμφανιζόταν πρώτη φορά ο χαρακτήρας του Hannibal Lecter.
