που να δείτε πόσα περιττά ποστς έχουμε μέσα στο 2023 
3 Likes
1.Bruce Dickinson – The Chemical Wedding
Αρχικά να πω ότι όσα γράφω για το KEMIΚΑΛ δεν βρίθουν αντικειμενικότητας.Μιλάμε για ένα άλμπουμ που αγόρασα στο πρώτο έτος της σχολής, και ουσιαστικά ήταν συνοδοιπόρο στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου.Λοιπόν υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν την τύχη να κάνουν κάτι στην ζωή τους που τους εκφράζει στον απόλυτο βαθμό.Που δίνουν και την ψυχή τους σε αυτό.Και για έναν μουσικό δε μπορεί να είναι όλα τα άλμπουμ του ίδια σε αυτόν τον τομέα.Για τον Βρασίδα το έργο της ζωής του, είναι ο χυμικός γάμος.Προφανώς ο άνθρωπος έδινε το 100% πάντα και στους Μέιντεν.Απλά εδώ δίνει το 110.Το ένα κλικ παραπάνω.Γιατί ταυτίζεται με το πρότζεκτ, γιατί είναι παιδί του, σχεδόν εξολοκλήρου σαν σύλληψη.Φαίνεται στις φωνητικές ερμηνείες, φαίνεται στην στιχουργική δουλειά (καλύτερη της καριέρας του), φαίνεται στο προσεγμένο artwork που διάλεξε ο ίδιος από τα διαθέσιμα αριστουργήματα του William Blake.Η εμμονή του Bruce με τον Blake και με την occult πλευρά της παλιάς Βρετανίας είναι το καύσιμο που κινεί το άλμπουμ θεματικά.Η παραγωγή είναι μια ιδιοφυής επιλογή από τον Roy Z που δίνει έξτρα βάρος και βάθος στις κιθάρες με τα κουρδίσματα του να παίζουν, και έχει άξιο συμπαραστάτη τον πάντα groovato ήχο του Smith.Δυνατό και το rhythm section των κολλητών του Roy από τους Tribe of The Gypsies, και κατά τη γνώμη μου ανώτερο από εκείνο του Accident.Δεν είναι τυχαίο που σε συνεντεύξεις του ο Dickinson έχει δηλώσει πως δε θα μπορούσε να ζήσει χωρίς το άλμπουμ αυτό.Και δε το είπε όταν βγήκε αλλά μπόλικα χρόνια μετά.Το reunion ήταν αναπόφευκτο, οι Maiden είναι τεράστιοι και απαιτούν πολύ χρόνο οπότε δεν είναι τυχαίο που από τότε έχει βγει μόνο το tyranny.Προσωπικά προτιμώ την τροπή που πήραν τα πράγματα, όχι τόσο δισκογραφικά, αλλά για λόγους μοναδικών συναυλιών τους που έχω δει, ακούγοντας το Chemical όμως κατανοώ και μια πλευρά (υπαρκτή) που θα προτιμούσε να δει που θα το πάει με τις προσωπικές του κυκλοφορίες ο air raid siren.Για τους μερακλήδες θα προτείνω το bootleg trumpets of London, ώστε να ακούσουν τι ακριβώς έκανε σε εκείνο το τουρ ο Bruce, και σε τι επίπεδα έφτανε η φωνή του όταν δεν τον έλιωνε ο Rod στις περιοδείες.
2.Blind Guardian – Nightfall in Middle Earth
Θα συμφωνήσω με αυτό που γράφτηκε παραπάνω περί power metal.Δεν είναι στο είδος.Προσωπικά που θυμίζει έντονα Queen με μπόλικα folk στοιχεία και λίγο NWOBHM.Όχι ότι έχει σημασία η ταμπέλα αλλά λέμε.Εν τω μεταξύ πόσο πιο γοητευτικά γίνονται με τις μικρές αφηγήσεις τα concept albums? Είναι σαν πινελιές.Τέλος πάντων όλα τέλεια για τους Guardian εδώ, πάντα ήταν φουλ στον Τόλκιεν, ε ο δίσκος αυτός είναι η κορυφή τους και μουσικά και στο κομμάτι της Μέσης Γης (αλληλένδετα αυτά για τους Βάρδους).Μαρέσει πολύ να τον ακούω σε road trips λόγω της έντονης ταξιδιάρικης διάθεσης και της αίσθησης παραμυθιού που βγάζει.
3. Agnostic Front – Something’s Gotta Give
From the east coast…to the west coast…gotta gotta gotta GO! Επαναστατικό και διαολεμένο punk από μια μπάντα που έψαχνε λίγο ταυτότητα μέχρι αυτήν την κυκλοφορία.Θα έλεγα ότι φλερτάρουν έντονα και με το hardcore κάπως.Με την πρώιμη σχετικά μορφή του.Παλιότερα έπαιζαν μέχρι και thrash oriented κομμάτια.Η Revolutionary ορμή των κωλομάγαζων που έπαιζαν την Νέα Υόρκη, καθόρισε την πορεία τους και αυτών και των οπαδών τους και τους ξεχώρισε από μια σκηνή που τροφοδοτούσε με δεκάδες δίσκους τον κόσμο στα 90s.Υπήρξε και μια άλφα εμπορική επιτυχία, για επίπεδα πανκ μιλάμε, και έγιναν αφανείς ήρωες για το genre σε σχετικά underground επίπεδα συνεχίζοντας με την λογική ντου και ξύλο λίγο ακόμα.
4.Iced Earth – Something Wicked this Way Comes
Θεωρώ πολύ δύσκολο να άκουγε κάποιος μέταλ μουσική στην Ελλάδα των 90ς και να μην το βάλει.Μιλάμε για παράνοια εκείνη την εποχή με τους Iced Earth (και ειδικά με τον Barlow πολύ περισσότερο απότι με τον ψεκασμένο).Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τέλη 90 ήταν σίγουρα στα ίδια επίπεδα με το γνωστό δίπολο, όσο αναφορά τους οπαδούς τους.Έπαιξε ρόλο και το alive in Athens, αλλά πρωτίστως ήταν το υλικό του Something με την κλασικούρα του, με τις μελωδίες του, με την τυρίλα του στην τελική, που μίλησε στην καρδιά του κόσμου.Εμπορικές επιτυχίες μαζί με πιο ψαγμένες συνθέσεις, κάνουν ένα εκρητικό μείγμα, ο ήχος είναι η επιτομή του heavy της εποχής, και ο Barlow είναι συγκλονιστικός, τρομερά συμπαθής και επικοινωνιακός.Το αντίθετο δηλαδή από τον βλαμένο ηγέτη του, που καταδίκασε το συκγρότημα στην αφάνεια με τις προσωπικές του επιλογές.
5. Offspring – Americana
Άλλος ένας υποτιμημένος Offspring δίσκος.Δεν είναι Smash.Δεν είναι ούτε Ixnay.Είναι μία μίξη των δύο.Άρα γαμάτος.Hitακια.Groove.Punk.Μελωδίες.Ένα τεράστιο fuck you.Όλα βαράνε παρουσίες.Η απροετοίμαστη στα όρια της αφέλειας Αμερική, το τρώει στη μάπα.Όπως τρώνε τα πλοκάμια το παιδάκι στο cover.Δεν είναι γράμμα αγάπης, είναι κριτική.Και εμπορικός θρίαμβος επίσης.Θα συνεχιστεί και στο επόμενο αυτός.
Cover
Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το αριστούργημα του William Blake, Ghost of a Flea.Έργο μπροστά από την εποχή του, που οι μεταγενέστεροι κριτικοί αναρωτιόντουσαν πως ακριβώς το έκανε.Ο ίδιος ο (μάλλον λίγο troubled σαν άτομο γενικότερα) Blake είπε ότι είδε την φιγούρα σε κάποιο όραμα του σε διάρκεια τελετής για επικοινωνία με…πνεύματα.O Dickinson διάλεξε αυτό για εξώφυλλο, αφού ο κόκκινος δράκος είχε χρησιμοποιηθεί και αλλού πριν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Harris, στο οποίο εμφανιζόταν πρώτη φορά ο χαρακτήρας του Hannibal Lecter.
29 Likes
Γιατι να εξοργιστει το family με post που ισοδυναμει με σφραγιδα ποιοτητας?
Συγκεκριμένα, το πρωτο cd έχει 6 και το δεύτερο 8.
1 Like
1998
Placebo - Without You I’m Nothing
O δεύτερος δίσκος που αγάπησα ποτέ εις γνώσιν μου νομίζω, αφού μετά την κεφαλιά του Meds είπα στο θείο απ’ την Αγγλία “το έχεις ακούσει αυτό, είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει” για να μου δώσει αυτό το δισκάκι (μαζί με τα 2 επόμενα), εκκινώντας μια μακρά παράδοση όπου εγώ του έκλεβα ό,τι είχε μαζέψει στα 90s 
Κάποιος το είπε παραπάνω, όταν μπαίνει το Pure Morning τρίζει το έδαφος, όποιος ήταν το 17 στη Μαλακάσα που έπαιζε αυτή η νότα σιγά σιγά όσο έβγαινε το συγκρότημα θα συμφωνήσει μαζί μου νομίζω, πως και εκεί να τελείωνε η συναυλία θα άξιζε (οκ, ακούσαμε και Nancy Boy <3). Φοβερός δίσκος από μια φοβερή μπάντα.
Smashing Pumpkins - Adore
Πολύ κοντινή θέση στην καρδιά μου από τρυφερή ηλικία
Fatboy Slim - You’ve Come a Long Way, Baby
Χεχε, ίσως μιλάει και η συναυλία της Παρασκευής, αλλά είναι αλμπουμάρα. Τραγούδι και hit, το Right Here Right Now βαράει τόσο όμορφα (και δεν το έβαλε κανονικά ο μλκς), αλλά η κορυφή του για μένα είναι το Praise You, αδιανόητη μελωδία. Πάρτε και ένα remixάκι για όσους είστε φανς ή έχετε lounge café.
ZN - Ο Πρώτος Τόμος
Μπορεί να μην ήρθε ποτέ ο 2ος τόμος, αλλά κι ο 1ος είναι αρκετός. Προσωπικά και ίσως αιρετικά, θα έλεγα πως τον επόμενο χρόνο ο Τάκης τους ξεπέρασε μόνος του, αλλά γούστα είναι αυτά. ἦλθον, εἶδον, ἐνίκησα η φάση
Offspring - Americana
Καλύτερο από τα προηγούμενα 2 για μένα χαλαρά, θυμάμαι να το ακούω με τις ώρες αυτό το δισκάκι ως πιτσιρίκος, σε σημείο που όταν τα άκουσα μετά από χρόνια να σκέφτομαι “είναι όντως οι Offspring αυτοί?”. Εννοείται πως το κωλοεξώφυλλο μόνο εφιάλτες έφερνε γτχμ.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Massive Attack - Mezzanine
Calexico - The Black Light
System of a Down - System of a Down
Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age
Morcheeba - Big Calm
27 Likes
Ζαμπάρας… έξω!
2 Likes
Post αληθειας.
5 Likes
The $19.98 Teenage Years Re-Revisited post λοιπον.
Ξεχασαμε πολλες δισκαρες για τον εναν ή τον αλλον λογο, οποτε η λιστα αλλαζει δραματικα. Fear Factory εξω, ευκολακι, στο τσακ μπηκαν στο νουμερο 5 αλλωστε. Metallica εξω γιατι ο δισκος τους ηταν δισκος διασκευων, και πρεπει να εφευρισκουμε λογους πλεον για να βγαζουμε αλμπουμς εκτος πενταδας, κι οχι για να βαζουμε. The Gathering μεσα και μαλιστα οχι στην τελευταια θεση, δεν γινεται να μην μπει το υπερεπος των 8 πλανητων και 200 φεγγαριων στην πενταδα. Chroma Key μεσα και μαλιστα ψηλα, επιεικως αριστουργημα και μαλλον ο καλυτερος δισκος της χρονιας, αλλα θα μπει κατω απο τους Blind Guardian γιατι ετσι. Helloween παραμενουν εξω, αλλα πολυ πολυ οριακα.
Αρα εχουμε:
1. Blind Guardian - Nightfall In Middle-Earth
2. Chroma Key - Dead Air For Radios
3. The Gathering - How To Measure A Planet?
4. The Offspring - Americana
5. Garbage - Version 2.0
Κοπηκαν στο νημα, ελπιζω να μην εχω ξεχασει κι αλλα:
- Massive Attack - Mezzanine (γιατι δεν μεγαλωσα με αυτο)
- Marilyn Manson - Mechanical Animals (γιατι μας ξενερωσε ανεπανορθωτα)
- Air - Moon Safari (γιατι πλεον δε θυμαμαι πανω απο δυο τραγουδια)
- Madonna - Ray Of Light (γιατι το ελιωσα για 2-3 χρονια και οχι εκτοτε)
- Bruce Dickinson - Chemical Wedding (γιατι γερασε ασχημα κι ας ειναι το καλυτερο του)
- Rob Zombie - Hellbilly Deluxe (γιατι δεν ηταν ποτε ουτε καν δεκαδα ισως)
- Iced Earth - Something Psekas In Prison Goes (απλα ηλιθιος)
- Sentenced - Frozen (το καλυτερο τους μεν, σε δυσκολη χρονια δε)
- Therion - Vovin (λογω μεγαλου ανταγωνισμου, πολυ δυνατο ομως)
- Metallica - Garage Inc. (γιατι ειναι διασκευες, ασχετα που ειναι ΟΛΕΣ καλυτερες απο τα αρχικα)
- Fear Factory - Obsolete (γιατι επαιξε απομεταλλοποιηση στην λιστα)
- Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment (γιατι το δυο μου αρεσει πιο πολυ)
- Helloween - Better Than Raw (το καλυτερο τους, αλλα τι να γινει τωρα, δεν βγαζω Garbage)
- Placebo - Without You I’m Nothing (προτιμω τα 2-3 επομενα)
“δΕν εΙΝαΙ δΥσΚΟλΟ τΟ 1998” 
19 Likes
- Massive Attack - Mezzanine
- Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
- Death - Sound of Perseverance
- Monster Magnet - Powertrip
- Lauryn Hill - The Miseducation of Lauryn Hill
Εξώφυλλο της χρονιάς:
30 Likes
Πραγματικά εξωφυλλάρα.
5 Likes
δεν ξερω ποσο τυχαιο ηταν αλλα απο λιγο επε(κ)σε το Painkiller απο Death στην λιστα μου στο Spotify…τυχαιο;
1 Like
αν σου πω οτι ψάρωσα και πηγα να δω τί πόσταρα, λέω έχει γούστο…
1.Tori Amos - From the Choirgirl Hotel (+cover)
Ο καλύτερος δίσκος της.Πειραματίζεται αρκετά και με ηλεκτρονικά στοιχεία και το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Αν δεν το έχετε ακούσει ποτέ,κάνετε την χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το!
2.Shadow Gallery - Tyranny
Τι απίστευτος δίσκος! Με συμμετοχές James Labrie και DC Cooper! Από τους καλύτερους concept Prog Metal δίσκους όλων των εποχών.Περιλαμβάνει το καλύτερο τους κομμάτι το New World Order!
3.Pain of Salvation - One Hour by the Concrete Lake
Αυτός ο καταπληκτικός δίσκος παίζει να είναι απο τους “χειρότερους τους”.Βεβαια οταν λεμε για χειροτερο δισκο PoS μιλαμε για δισκο που αλλα γκρουπ θα το ειχαν ως καλυτερο…Προετοιμάζει το έδαφος για το ΕΠΟΣ που θα ακολουθησει 2 χρόνια μετα!
4.Anathema - Alternative 4
Ο πιο αγαπημένος μου δίσκος τους και γενικά απο τα καλύτερα πραγματα που έχω ακουσει ποτε.Μου κράτησε συντροφια στον στρατο πολλα πολλα βράδια!
Το έχω αναφερει παλιοτερα σε αλλο thread.Αισθάνομαι τυχερός που έχω παίξει με το συγκροτημα που ήμουν τοτε, support σε αυτην την γκρουπάρα το 2009!Οταν σε μια προβα λιγους μηνες πριν,ενημερωθηκα οτι ενδιαφερονται να μας βαλουν να παιξουμε μαζι τους ήμουν σε κατάτασταση νιρβανα!Ηδη ημουν φανατικος του γκρουπ χρόνια πριν.
5.Deep Purple - Abandon
.jpg/220px-Abandon_(album).jpg)
Το ειχα αγοράσει την 1η μέρα που κυκλοφορησε και αφου ειχα πρηξει οποιο δισκοπωλειο υπηρχε στην πολη για το αν θα το έχουν εγκαιρα! Ημουν ακομα Λύκειο και με ειχε ενθουσιασει το πιο heavy style που εφαρμοσαν σε αυτον τον δισκο.
26 Likes
1998
Φυσικά κ είναι δύσκολες αυτές οι χρονιές γιατί μάθαινα πολλές καινούριες μπάντες, καινούριοι ήχοι, έξω από τα κλασικά ακούσματα στα οποία άρχισα να εντρυφώ τα τελευταία 2-3 ίσως χρόνια.
Πάντα η σειρά θα μπορούσε να είναι διαφορετική, προσθέτοντας κάποια νέα (αλλά στην ουσία παλιά ακούσματα), αλλά παίζει πολύ ο συναισθηματικός παράγοντας εδώ. Θα κάνω μόνο μια εξαίρεση για το νούμερο 5, το οποίο ήθελα να πάρει βαθμό.
-
Anathema - Alternative 4
Ίσως το καλύτερο άλμπουμ των Βρετανών… α ναι, ξέχασα, έρχεται κ το επόμενο καπάκι. Παρόλο που το Eternity μας είχε δείξει λίγο την ευαίσθητη πλευρά τους, εδώ μας αποτελειώνουν. Φουλ συναίσθημα, μελαγχολικοί αλλά κ up tempo όπου χρειάζεται χωρίς να αφήνουν την μελωδία όμως έξω από το κάδρο. Λεπτομέρειες που χρωματίζουν το άλμπουμ, βάφοντάς μαύρο όμως αντί να του δίνουν χαρούμενες πινελιές, το βιολί, το πιάνο κ τα υπέροχα φωνητικά του Vincent.
Κάποιες φορές εύχομαι να ήμουν πάλι 20 χρονών, να άκουγα για πρώτη φορά αυτό το άλμπουμ (κ όχι μόνο…) κ απλά να μην μπορώ να ελέγξω το ποτάμι συναισθημάτων που θα με κατέκλυζε…ωραίες εποχές. Χωρίς να έχουμε ακούσει νότα από τον δίσκο, απλά διαβάζοντας κάποια σκόρπια λόγια στο Χάμμερ κ ξαφνικά…αγαλλίαση. Να μην ξέρεις αν θέλεις να κλάψεις ή να γελάσεις, απλά να βομβαρδίζεσαι από νότες που μετατρέπονται σε συναισθήματα.
Κ μόνο για αυτές τις μουσικές εμπειρίες θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
-
Cradle of Filth - Cruelty and the Beast
Ανεπανάληπτος κ ανεξάντλητος Dani Filth. Πέρα από το ότι είναι ο κορυφαίος ίσως στιχουργός στον ακραίο ήχο (κ μέσα στους τοπ γενικά), εδώ δίνει μια ανεπανάληπτη ερμηνεία, πιο ανθρώπινη από το Dusk and her Embrace.
Μουσικά το άλμπουμ είναι γεμάτο από υπέροχες δισολίες, ριφφάρες, τα πλήκτρα του Λέκτερ που σε βάζουν μέσα στην ιστορία κ τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά των Sarah Jezebel Deva και Danielle Cottington. Κορυφαία στιγμή το 11λεπτο Bathory Aria, στο οποίο συμμετέχει η Ingrid Pitt, (η οποία έχει συμμετάσχει στο φιλμ τρόμου Countess Dracula, το οποίο αφορά την E. Bathory κ στο οποίο είναι βασισμένο το άλμπουμ), με μια υπέροχη αφήγηση.
-
The Gathering - How to Measure a Planet?
Μεγάλη αλλαγή για την μπάντα, σε πιο χαλαρούς ροκ ρυθμούς, μακριά από το ατμοσφαιρικό μέταλ που τους είχαμε μάθει κ αγαπήσει. Πιο πλούσιο μουσικά κ πιο experimental ειδικά στα πλήκτρα. Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Η φωνή της Anneke, πιο ήπια εδώ, αιθέρια όπως πάντα.
-
The Haunted - S/t
Μίσος, τίποτε άλλο. Πέρα από τον ανελέητο καταιγισμό από ριφφς, ο δίσκος ξεχωρίζει για την απίστευτη performance του Dolving.
-
Beyond Dawn - Revelry
Από την στιγμή που δεν χώρεσε στην λίστα του 95 το υπέροχο Pity Love, το οποίο κινείται στον χώρο του doom experimental metal, ας πούμε 2 κουβέντες για το Revelry, το οποίο είναι το 2ο άλμπουμ των Νορβηγών. Στα τύμπανα ο Einar Olav Sjursø των Virus/Lamented Souls μεταξύ άλλων.
Σε πιο gothic rock ύφος, με το τρομπόνι του Arnt Martin Brynildsen, σαν lead instrument, να δίνει χαρακτήρα στο έτσι κ αλλιώς περίεργο στυλ.
Σε σημεία μου φέρνει κάτι σε πανκ, χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Αυτό το ποστ πανκ ύφος ίσως, δεν ξέρω, έχει ανθρώπους πιο ειδικούς σε αυτό το στυλ εδώ μέσα.
Μελαγχολικό σίγουρα, ψυχεδελικό οπωσδήποτε, δεν θυμίζει κάτι συγκεκριμένο, είναι απλά υπέροχη μουσική να χαθείς μέσα της.
Εξώφυλλο της χρονιάς.
Από την στιγμή που δεν χώρεσε την τελευταία στιγμή, λόγω του 5 αλλά κ λόγω του ότι μου φάνηκε λίγο άνευρο όταν το έβαλα να παίξει το απόγευμα. Παραμένει όμως ένας όμορφος δίσκος.
Bonus
While Heaven Wept - Sorrow of the Angels
Ντεμπούτο για τους επικοντουμάδες While Heaven Wept, με τρεις, μεγάλες σε διάρκεια, συνθέσεις συν ένα instrumental κομμάτι στο τέλος. Πιο μελαγχολικοί παρά επικοί οι συγκεκριμένοι, σε σχέση με τους Atlantean Kodex πχ.
26 Likes
Η πρόταση σε συνδυασμό με τις επόμενες επιλογές με έπεισε να το δοκιμάσω…
1 Like
Για πες, ποια μπάντα?
1 Like
Το γκρουπ λεγοταν Killinnosense
3 Likes
Αθήνα?
Έντιτ. Άστο, σας βρήκα. Δεν έχω τα εισιτήρια από τα λάηβ που έχω πάει οπότε δεν μπορώ να τσεκάρω. Είχα πάει στα περισσότερα λάηβ των Ανάθεμα αλλά δεν σας θυμάμαι είναι η αλήθεια.
1 Like
Θεσσαλονικη! 2008 και οχι 2009 οπως εγραψα.
Διασωζεται αυτο:
12 Likes
1998 λοιπόν… μια πολύ καλή χρονιά για μένα, κομβική θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω. Ολοκλήρωσα επιτυχώς τις προπτυχιακές μου σπουδές και εκρίθην άξιος του πτυχίου. Επίσης, γνώρισα το ομορφότερο κορίτσι – το ότι η εντύπωση αυτή παραμένει μετά από τόσα χρόνια που έχω να την δω, κάνει τον ισχυρισμό λίγο πιο αμερόληπτο, θεωρώ!
Κι επειδή πάντα είχα μια τάση να αναλύω τους αριθμούς και την σημειολογία τους αναρωτιόμουν γιατί ήταν τόσο σημαδιακό το 1998 μέχρι που έκανα την διαίρεση δια του τρία…
Αρκετά όμως με τα δικά μου, στο μουσικό τομέα επίσης ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά! Αυτή την φορά μάλιστα επειδή αποφεύγω να βάζω σε πεντάδες ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους, ειδικές εκδόσεις,συλλογές κλπ, η παρουσίαση θα είναι λίγο διαφορετική, αφού κάποια πράγματα παραείναι σημαντικά για να περάσουν χωρίς ειδική αναφορά, κι ας μην είναι studio ηχογραφήσεις με καινούριο υλικό. Ξεκινάμε!
1. Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Σε λίγο περισσότερο από ένα ημερολογιακό έτος ο Μπρουσάκος επανέρχεται με νέο δίσκο αντλώντας έμπνευση από τα ποιήματα και το έργο του William Blake, τον αποκρυφισμό, κι έχοντας δίπλα του την ίδια ομάδα μουσικών όπως και την χαρά να συνεργάζεται με τον Arthur Brown που τόσο θαύμαζε.
Η ατμόσφαιρα γίνεται πιο σκοτεινή και το αριστουργηματικό The Chemical Wedding είναι ένας έμφορτος έμπνευσης δίσκος, προς γενική κατάπληξη ανώτερος του προηγούμενου του, με τον Dickinson να καθιστά σαφείς τις προθέσεις του αναφορικά με το αν το Accident of Birth θα ήταν απλώς μια… metal παρένθεση στην solo καριέρα του.
Συν τοις άλλοις, να πούμε ότι για την προώθηση του δίσκου ήλθε ξανά στη χώρα μας για δύο ζωντανές εμφανίσεις. Έχοντας δει τους Maiden με τον Bayley τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς, ένοιωσα πως συμπληρώνω κατά κάποιον τρόπο το παζλ όταν τον τρεις μήνες μετά (κι έναν μήνα πριν καταταγώ στο Στρατό) ήμουν στο Ιβανώφειο για τους Dickinson και Smith. Το ότι σε λιγότερο από ένα χρόνο θα έβλεπα την κλασική σύνθεση των Maiden ταυτόχρονα στη σκηνή, κι όχι σε δόσεις, υπερέβαινε τα όρια της πιο τολμηρής φαντασίας εκείνη την δεδομένη στιγμή !
2. Pagan Altar – Volume 1
Το 1998 κυκλοφόρησε επίσημα το Volume 1, που ήταν πρακτικά το demo που είχαν ηχογραφήσει οι Pagan Altar το 1982. Αυτό εξηγεί και την “φτωχή”, τόσο early 80’s παραγωγή που, καθόλου παραδόξως, κολακεύει το υλικό!
Μια επιπόλαιη ματιά θα κατέτασσε τους ΡΑ σαν άλλη μια μπάντα που επηρεάστηκε βαθιά από τους Black Sabbath. Αυτό, μολονότι εν μέρει αληθές, αποσιωπά το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι, ενώ είναι βουτηγμένοι στην 70’s heavy rock παράδοση, ταυτόχρονα βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους, διακονώντας αυτό το επικό doom metal υβρίδιο με τρόπο που κανείς δεν έκανε τότε – ακριβέστερα, κάνουν τις απόπειρες των συγχρόνων τους να μοιάζουν αφελείς και απλοϊκές! Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ιδανική σύμπραξη των χαρακτηριστικών ένρινων φωνητικών του πατρός Terry Jones (επιρροή Ozzy προφανώς, ή μήπως και Ian Anderson σε στιγμές;) με τις απαράμιλλες ικανότητες του υιού Alan στη κιθάρα που εδώ αφήνονται να λάμψουν για πρώτη φορά.
Αυτά, μαζί με την occult θεματική των στίχων που εξυπηρετείται άριστα από τις ατμόσφαιρες που δημιουργούνται, πείθουν ότι οι Pagan Altar ήταν σε κοινωνία με κάτι απόκοσμα μεγαλειώδες! Δύσκολα αντιστέκεται κανείς στην ακαταμάχητη γοητεία ενός τέτοιου διαχρονικού (έστω και ελαφρώς “ακατέργαστου”) διαμαντιού!
3. Solstice – New Dark Age
Ο πρώτος δίσκος των Solstice ήταν ολόψυχα ταγμένος στην doom παράδοση, με το New Dark Age όμως τους βρίσκουμε να εμπλουτίζουν την παλέτα του ήχου τους με το επικό στοιχείο. Οι Candlemass σίγουρα, ένα πιο τραχύ μεταχρονολογημένο NWOBHM οπωσδήποτε αλλά και το πνεύμα των Pagan Altar ανιχνεύονται με ευκολία, όμως το κυρίαρχο στοιχείο, η αδιαμφισβήτητη ταυτότητα του δίσκου έχει να κάνει με το πόσο χαρακτηριστικά… αγγλικός είναι!
Αυτό επιτυγχάνεται τόσο με τις κέλτικες/folk μελωδίες με τις οποίες εμπλουτίζει τόσο τα μακροσκελή, εντυπωσιακά δομημένα κομμάτια, όσο και τα ακουστικά ιντερλούδια, ο καινούριος, μόλις 20χρονος τότε, lead κιθαρίστας Hamish Glencross, όσο και από τα φωνητικά με τόσο ταιριαστό ύφος και προφορά του, επίσης νεοφερμένου, Morris Ingram! Όλα αυτά βέβαια υπό την αυστηρά επίβλεψη του “αρχιτέκτονα” Rich Walker.
Αλήθεια, ποιος είπε ότι τα nineties δεν φέρθηκαν καλά στο metal ;
4. Anathema - Alternative 4
Το συγκεκριμένο είναι για τους Anathema το σημείο τομής στην πορεία τους, αυτό που την χωρίζει σε πριν και μετά, άσχετα αν ο οποιοσδήποτε μπορεί να προτιμάει κάποια άλλη περίοδο τους ή να θεωρεί ότι αυτό που παρουσιάζουν εδώ το έκαναν καλύτερα σε κάποιο άλλο έργο τους.
5. Shadow Gallery – Tyranny
Τα ίδια και για το Tyranny όπου η σκανδαλωδώς ταλαντούχα ομάδα μουσικών, εξυφαίνει με ζηλευτή μαεστρία έναν δίσκο υψηλής αισθητικής, ένα καύχημα τόσο για τους ίδιους όσο και για τον χώρο του progressive metal.
Σε άλλα νέα της εποχής, ο Chuck Schuldiner αποφασίζει να κάνει άλλον έναν δίσκο υπό το όνομα των Death και, σαν σε νομοτέλεια, προκύπτει για άλλη μια φορά αριστούργημα με το The Sound of Perseverance να είναι τελικά το κύκνειο άσμα αυτού του τόσο σημαντικού συγκροτήματος.
Αντίθετα, το εσωστρεφές και μελαγχολικό A Journey’s End όχι απλώς δεν ήταν το τέλος του ταξιδιού για τους Primordial αλλά σήμανε την απαρχή μιας σπουδαίας πορείας. Όπως εκρηκτική ήταν και η αρχή των The Haunted με το ομώνυμο LP τους που πέραν της μεγάλης αξίας του, έδειξε ότι οι αδελφοί Björler δεν είχαν σκοπό να εξαργυρώσουν την αποδοχή των At The Gates. Ο Cristopher Johnsson και οι Therion από την άλλη, με εφαλτήριο την επιτυχία του Theli συνεχίζουν ακάθεκτοι, δημιουργώντας με το Vovin κάτι (σχεδόν) εφάμιλλο!
Και συνεχίζουμε με το Mantra III που βρίσκει τους Spiritual Beggars σε μεγάλη φόρμα, τον Michael Amott με τα εκτυφλωτικά solos του, τον Ludwig Witt με τις ομοβροντίες του, τον Spice με το μπάσο του και τα δυναμικά φωνητικά του να ερμηνεύει τους αλήτικους αλλά ταυτόχρονα τόσο ποιητικούς στίχους, όπου ο ιδιόρρυθμος τραγουδιστής βγάζει πικρία, θρηνεί, μπεκρουλιάζει και τσαμπουκαλεύεται! Επίσης, εδώ ντεμπουτάρει σαν “συμβασιούχος” ο Per Wiberg στα keyboards! Να μη ξεχάσουμε το φοβερό Powertrip που μας παρουσιάζει τον Dave Wyndorf και τους συνοδοιπόρους του στους Monster Magnet σε μια πρόταση πιο προσιτή σε σχέση με το μέχρι τότε παρελθόν τους, που όμως δεν απαρνείται την space rock κληρονομιά της και δεν καταντάει σε καμιά στιγμή “φτηνή” ή “ασφαλής”.
Κλείνοντας ας σημειώσουμε ότι οι φίλοι του USPM ενθουσιάστηκαν ακούγοντας το The Age of Mastery των Jag Panzer που έδειχνε ότι το reunion των αμερικανών θρύλων θα είχε και συνέχεια. Στο τελευταίο κομμάτι The Moors, μάλιστα, είναι που συνειδητοποιήσαμε πόσες μεγαλειώδεις στιγμές μπορούσαν ακόμη να προσφέρουν με την μουσική τους.
Αφού… ξεμπερδέψαμε με τις λίστες, τις βαθμολογίες και τις εύφημους μνείες, ας δούμε και τις τρεις κυκλοφορίες που μπορούν να χαρακτηριστούν η καθεμιά το δισκογραφικό γεγονός της χρονιάς:
Για αρχή, το Archive 1967-‘75 των Genesis, μια ογκώδης έκδοση που περιέχει ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι με άρθρα, φωτογραφίες, συνεντεύξεις, το όλο χρονικό της αναφερόμενης περιόδου εν ολίγοις, που συνοδεύει τα τέσσερα CD. Τα δύο εξ αυτών με υλικό που κλείνει αρκετά κενά σε σπάνιες ηχογραφήσεις τους, και τα άλλα δύο με την ζωντανή απόδοση του The Lamb Lies Down On Broadway στην πλήρη του έκταση και μορφή όπου, προς τέρψιν των οπαδών τους, οι πέντε μουσικοί που απάρτιζαν το κορυφαίο progressive σχήμα αποδεικνύονται ξανά εξαιρετικοί μάστορες της μουσικής Τέχνης που δεν πτοούνται ούτε από την έκταση ούτε την πολυπλοκότητα του ίδιου του έργου τους, δημιουργώντας ένα βίωμα από τα πιο πολύτιμα της κληρονομιάς των 70s.
Εν συνεχεία το Reunion, το ηχογραφημένο τεκμήριο των δύο συναυλιών των αυθεντικών Black Sabbath στην γενέτειρα τους στις 4 και 5 Δεκεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς, όπου όλη η μαγεία της πρώτης και καλύτερης/επιδραστικότερης περιόδου τους ήταν και πάλι παρούσα. Το άκουγες από τα ηχεία του NEC Arena, κυρίως όμως το έβλεπες στα δακρυσμένα μάτια των παλιών και στα έκπληκτα βλέμματα των νεώτερων οπαδών. Κι αν η υπόσχεση για έναν νέο δίσκο που άφησαν τα δύο καινούρια studio κομμάτια άργησε να πραγματοποιηθεί, η Μοίρα θέλησε να έχουμε και στην χώρα μας την εμπειρία ενός live από τους Πατριάρχες του metal, λίγα χρόνια αργότερα.
Τέλος, έχουμε τo Live 1966 - The “Royal Albert Hall” Concert που περιέχει την σημαδιακή συναυλία του Bob Dylan στο Manchester Free Trade Hall (κι όχι στο Royal Albert Hall, που αποτελεί μια από τις πιο επίμονες, διαχρονικά παρεξηγήσεις).
Μια συναυλία όπου η… αλληλεπίδραση μεταξύ μουσικών και κοινού (αποτελούμενου ως επί το πλείστον από folk πιουρίστες) που αποδοκιμάζει, γιουχάρει κι αποκαλεί τον Dylan “Ιούδα”, έχει σαν αποτέλεσμα μια από τις πιο ηλεκτρισμένες στιγμές στο rock ‘n’ roll (κυριολεκτικά και μεταφορικά!), και κάποιες από τις καλύτερες εκτελέσεις ορισμένων αριστουργηματικών κομματιών του Bob Dylan. Ενός μουσικού που δεν υποτάχθηκε σε όσα οι μέχρι τότε οπαδοί του “δικαιολογημένα” περίμεναν από αυτόν αλλά υπέταξε ο ίδιος τα σύμβολα και τις έννοιες στις επιθυμίες του.
34 Likes