Δηλαδή μας λες και γέρους!!!
Φίλε δεν θυμάμαι καθόλου αυτό που λες, δεν έκατσα να ακούσω σοβαρά Cradle Of Filth πριν το 2000, οπότε δεν είχα δώσει βάση. …
Να μιλήσουν οι ειδήμονες, γιατί δεν βγαίνουν στο τηλέφωνο;
1 Like
!
1 Like
What
Από την αρχή ήταν επικοί ρε
1 Like
Fixxxed.
3 Likes
Κομματαρα και δισκαρα…! Πρωτο αλμπουμ που αγορασα απο ΚΟΦ και μου αλλαξε τελειως το τροπο που ακουω μουσικη - ηταν ουσιαστικα gateway στον ακραιο ηχο εκει στα γλυκα 15.
Περα απο το αριστουργηματικο Desire in violent overture, αλλα αγαπημενα τα Beneath the howling stars, twisted nails of fate, cruelty brought thee orchids…
Τωρα για περι Χαμμερ δε θυμαμαι πολλα, αλλα το λαιβ τους στο Ροδον το 2000 εχει μεινει στο πανθεον των συναυλιακων εμπειριων μου.
2 Likes
Liveαρα!!! Είχαν παίξει και ολακλερο queen of winter throne!!!
1 Like
Σας αφήνω και την πεντάδα για το 1999.
1. Nevermore - “Dreaming Neon Black”: Ο πόνος δριμύς, μα η διάθεση για δημιουργία και έκφραση κραταιά ως θάνατος. Οι Nevermore γίνονται ακόμη πιο δυνατοί, πιο συναισθηματικοί και ο πόνος γίνεται θυμωμένη απορία. Το βάθος τους αγγίζει κάθε μουσική υφή. Η γοτθική αύρα δεν είναι σήμα κατατεθέν, ούτε και πρόσκαιρη τάση για τους ίδιους. Είναι κομμάτι του συνόλου του υλικού. Κάποιος στην κονσόλα ξέχασε να κάνει ένα “καθάρισμα” πάνω στο rhythm section των τραγουδιών, αλλά αυτό δεν εγκλωβίζει ούτε στο ελάχιστο την φορτισμένη ηχητική ατμόσφαιρα. Φυσικά, ο Warrel για πέμπτη συνεχόμενη φορά, δείχνει ότι αποδίδει με τον καλύτερο εαυτό του το υλικό, που ο ίδιος και η παρέα του “γέννησαν”. You are forever…
2. Edguy - “Theater of Salvation”: Παρά το γεγονός, πως στα επόμενά τους βρίσκω δυνατές στιγμές, εντούτοις μονάχα το “Vain Glora Opera” και το παρόν είναι οι δύο μεγάλες μου αδυναμίες στην ολότητά τους. Είναι φανερό, πως για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκονται σε παρατεταμένη έμπνευση με μία παραγωγή να επιστεγάζει με τον καλύτερο τρόπο την φόρα που έχουν πάρει. Ωστόσο, επειδή δεν υπάρχουν και πολλά άλλα να ειπωθούν για τον δίσκο, θα μείνω μόνο σε μια στιγμή του δίσκου, που παίρνει από μόνη της το χρυσό μετάλλιο. Αναφέρομαι στο δωδεκάλεπτο ομότιτλο έπος. Προσωπικά, πάντα, το βάζω δίπλα στα μεγάλα των μεγάλων, και ενώ ο Τόμπι γενικά αρέσκεται στο να κάνει εμφανείς τις επιρροές του, εδώ δίνει τον καλύτερό του εαυτό ως συνθέτης, αφού στέκει μόνος με την έμπνευση μακριά από προπάτορες. Είναι ένα άσμα γεμάτο απογειώσεις και που αξίζει τη μέγιστη διάρκειά του μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Άξιος!
3. Opeth - “Still Life”: Η προοδευτική σκέψη που έχει ο Mikael ως έφηβος ζητάει να λάβει σάρκα εκ της σαρκός του και ηχώ εκ της ηχώς του. Εν έτει 1999 ξεφεύγει, πλέον, από την ορμή και την ταχύτητα του Σουηδικού μελωδικού ήχου και ωριμάζει ακόμη περισσότερο. Οι Floyd-ισμοί του ξεκουράζουν το death metal του από την ακατάπαυστη εργασία του, και το προσωπικό του όνειρο για την εδραίωση της αύρας των '70s καταφτάνει στον ορίζοντα, όλο και πιο σιμά. Το δε μπάσο στο “Face of Melinda” θα γλυκαίνει κάθε φορά στο άκουσμά του, αγόρια και κορίτσια. Ο έφηβος αρχίζει και ωριμάζει.
4. In Flames - “Colony”: Ό,τι ειπώθηκε για το “Whoracle”, το αυτό ισχύει και για το “Colony”, με τη μόνη διαφορά ότι ο Anders ακούγεται πιο πολύ σαν τον Jeff Walker, παρά σαν τον εαυτό του. Επιπλέον, υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά τους σημεία, όπου το Swidishgazing τους αποτέλεσε την πηγή για την επέλαση των κιθαριστικών στρατιών των μεταγενέστερων Amon Amarth.
5. Dødheimsgard - “666 International”: Οι Ulver έκαναν ένα βήμα και οι DHG έκαναν το επόμενο. Ένας ακραίος ήχος γεφυρώνεται με μία άκρως αντίθετη σκηνή και πάνω εκεί στέκει, κινείται και χορογραφεί ο πιο “θεατρικός” ερμηνευτής της ακραίας σκηνής, που ακούει στο όνομα Aldrahn. Το ζήτημα για εκείνον δεν είναι να τραγουδήσει, αλλά να αποδώσει η φωνή του χορογραφικά τις αινιγματικές σκέψεις του εγκεφάλου Vicotnik. Τρέλα, ακαταλαβίστικες μουσικές και μία τόλμη, που ξεφεύγει από την αυτοκαταστροφή.
Εξώφυλλο:
30 Likes
Ούτε καν, σε πνιγει η όλη παραγωγή. Όπως πρέπει.
5 Likes
Μίλησε ο μεταλλάς που κρύβεις βαθιά μέσα σου.
3 Likes
Μου ζητηθηκε να επανασυνδεθω με τον μεταλλικο μου εαυτο or something.
5 Likes
Καλα δεν χρειαζεται παντοτε να κανουμε οτι μας λενε!
1 Like
1998
Όσο οι χρονιές πλησιάζουν στο σήμερα, αν και η πεντάδα μου παραμένει εύκολη στη δημιουργία, ο στόχος να βάλω σε σειρά την πενηνταπεντάδα μου (γιατί όντως τη βάζω σε σειρά) γίνεται όλο και πιο απόμακρος. Μέχρι τουλάχιστον και τα νούμερα 35, τα πάντα θα μπορούσαν να βρίσκονται στις θέσεις 6-10. Πάμε λοιπόν με την σημείωση ότι χαίρομαι που ανοίγουν κουβέντες για δίσκους που μέχρι σήμερα εδώ στα νερά του φόρουμ δε συζητήθηκαν εντόνως.
Η ΠΕΝΤΑΔΑ
Summary
1. Anathema - Alternative 4
Η πρώτη φορά που άκουσα το “Fragile Dreams” ήταν σε ένα ύψωμα στη χώρα της Ύδρας, ετών 12, σε εκδρομή του σχολείου προφανώς σε μορφή mp3 σε κινητό φίλης (ήταν ένα από τα 15 κομμάτια που χωρούσε η μνήμη της συσκευής). Η μία φορά έγιναν τρεις και προφανώς μείναμε εκεί άλλα είκοσι λεπτά για να αποκτήσω κι εγώ το πολυπόθητο αρχείο μέσω αποστολής με υπέρυθρες. Δεν άργησα να αποκτήσω πρόσβαση στο διαδίκτυο και με ταχύτητα οι Anathema έγιναν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι το Alternative 4 εκτός των μελωδιών που το απαρτίζουν, αποτελεί πυλώνα της νέας εποχής του metal για τον εξής λόγο - απομυθοποίησε την ευαισθησία ως χαρακτηριστικό αυτής της μουσικής που για χρόνια ετικεταριζόταν ως ανεπιθύμητο. Ακολούθησαν σύντομα πολλοί, βλέποντας ότι για τους Anathema, ήταν αποδεκτό να είναι ευαίσθητοι και να κλαίνε. Από τα σημαδιακά “Empty” και “Lost Control” στις λίγο πιο κρυφές μαγείες των “Re-Connect” και “Inner Silence”, το Alternative 4 είναι όμορφο, είναι αψεγάδιαστο, έχει ρεφρέν, έχει τρομερές συνθέσεις ως standalone κομμάτια, δεν παλιώνει με το χρόνο, και έναν Vincent στα καλύτερά του. Τον Danny ευτυχώς δεν τον χώνεψα σαν άνθρωπο ποτέ μου, αλλά η τριπλέτα των αδερφών έστειλε την έμπνευση στα ύψη εκείνη τη χρονιά.
2. Ulver - Themes From William Blake’s The Marriage Of Heaven And Hell
Λίγοι δίσκοι έχουν κάνει τόσο εξόφθαλμο genre- bending όσο το συγκεκριμένο, τιτάνιο έργο των Ulver. Όντας από τα άτομα που δεν τους αντέχουν δευτερόλεπτο στην black metal περίοδό τους, το Themes… για μένα ήταν αποκάλυψη, μιας που πήρε δύο ήχους που λατρεύω και τους έβαλε σε ένα μέρος. Φυσικά κερασάκι στην τούρτα η θεματολογία του, μιας που η ανακάλυψη του δίσκου ήρθε έπειτα από έναν πολύ ευχάριστο συνδυασμό - μια μακρά περίοδο έρωτα με το Perdition City και την ανάγνωση του έπους από το οποίο άντλησε έμπνευση. Το προπατωρικό δίπολο οσίου- ανόσιου και η αιώνια μάχη παράδεισου και κόλασης στο έργο του William Blake, που από μόνο του αποτελεί θαυμαστή τέχνη στα απώγεια της ανθρώπινης έμπνευσης, μετουσιώνεται σε ένα παρανοϊκό μουσικό δημιούργημα στα χέρια του αγαπημένου μου Garm. Ο οποίο φυσικά από τότε δε σταμάτησε ποτέ να με εντυπωσιάσει και να με βγάζει ασπροπρόσωπη (ποτέ ποτέ ποτέ, δεν υπάρχει δουλειά του εκτοτε που να μην θαυμάζω έστω). Υπάρχει ένα κομμάτι των στίχων/ έργου που με δένει με ένα φίλο από τα πολύ παλιά (εικάζεται ότι ο φίλος είναι Μέγας Παλαιός από πολύ κόσμο) και μου θυμίζει πάντα να είμαι προσγειωμένη, ακόμη κι όταν πήγα να την πατήσω, με τον οποίο και θα κλείσω: “I have always found that angels have the vanity to speak of themselves as the only wise; this they do with a confident insolence sprouting from systematic reasoning.”
3.Refused - The Shape Of Punk To Come
Φαντάσου να ονομάζεις έτσι το δίσκο σου το 1998 και πράγματι να επηρρεάζεις ότι και να ήρθε αργότερα. Η ιδέα της υποκριτικής χρήσης του punk ως αντιμουσική ενώ εμμένει σε ήχους που έχουν περάσει ήδη στην ευρύτερη σφαίρα του mainstream, ήταν τόσο ριζοσπαστική ακόμη και για τους ίδιους, αφού σύντομα μετά την κυκλοφορία του δίσκου διαλύθηκαν. Δεν υπάρχουν εδώ μισόλογα κύριοι. Και τι να πει κανείς για το The Shape Of Punk To Come, που για μένα ήταν το σημείο μηδέν για τουλάχιστον δέκα είδη τα οποία αγαπώ σήμερα. “Refused Are Fucking Dead”. Μπορεί να έγιναν λίγο μετά τη δημιουργία του δίσκου, αυτός όμως τους άφησε στην αιωνιότητα.
4. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea
Διάβασα εδώ το πανηγύρι γύρω από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία - ίσως να συμφωνώ λίγο περισσότερο από όλες τις απόψεις με αυτή του @antonis86antoniadis - με τη μεγάλη διαφορά ότι μουσικά κι αισθητικά το δίσκο αυτό, ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ. Από το iconic εξώφυλλο - φυσικά εξώφυλλο χρονιάς - στα “Two headed boy”, “The Communist daughter” και “Oh Comely”, στο μοναδικό φαζάρισμα του ήχου και στην θεμελίωση μιας σκηνής για πολλούς ενοχλητική - από Microphones και Car Seat headrest που θα δούμε σύντομα τις επόμενες χρονιές μέχρι τις ενορχηστρώσεις της Phoebe Bridgers στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Το πραγματικά όμορφο χάος του In The Aeroplane…, μέχρι και το πλαστό οικοδόμημα της μεγαλειότητας του απο τα media, οδήγησαν σε δύο αποτελέσματα - τη συλλογική μνήμη να χαίρεται - σε ένα εντελώς love it or hate it επίπεδο - έναν δίσκο που πραγματικά ομοιός του δεν υπάρχει - αλλά και το δημιουργό του σε ένα τέλμα του να μη θέλει να ξανασχοληθεί με την τέχνη. Μεγάλη ιστορία πως οι indie rock artists κάνουν ιδιαίτερες επιλογές στην πορεία της καριέρας τους, εδώ όμως ο Jeff Magnum σαν ένας άλλος Homer Simpson στο θάμνο, αποστασιοποιείται και εξαφανίζεται.
5. Blind Guardian - Nightfall In The Middle Earth
Οι Blind Guardian είναι η μεγαλύτερή μου επική αδυναμία. Ως θηλυκότητα που λατρεύει το επικό στοιχείο, από το D&D και τον Conan μέχρι τους Cirith Ungol και την ιαπωνική μυθολογία, είχα πάντοτε μεγάλο πρόβλημα με τους υπερματσο gatekeepers - ήρωες, μουσικούς ή απλά οπαδούς να μου αποπνέουν ένα άρωμα σωβινιστικού αποκλεισμού, ενώ η τέχνη η ίδια δεν το απέπνεε απαραίτητα. Έψαξα πολύ μέσα στη μουσική να βρίσκω χώρους τέτοιους στους οποίους ένιωθα οικεία και η μουσική των Guardian ήταν ένας από αυτούς. Ο gender bending χαρακτήρας του βάρδου που έχουν οικειοποιηθεί οι Guardian, στο συγκεκριμένο τους αριστούργημα μας τραγουδούν τις πιο σημαντικές στιγμές που γεννήθηκαν από την πένα του Tolkien. Κι όλα αυτά με ένα take εντελώς δικό τους, στίχους που σε κάνουν σε κάθε συναυλία τους να ζεις τις μάχες της μέσης γης, το επιβεβαιώνω το διψήφιο πλέον αριθμό φορών που τους έχω δει. Τι να ξεχωρίσω από εδώ μέσα; “When Sorrow Sang”; “Time Stands Still”; “The Bards Song” - γνωστό και ως η μπαλάντα που ποτέ κανείς δε θα βαρεθεί και θα του στάζει ένα παιδικό δάκρυ κάθε φορά που ακούει; Το “Nightfall…” είναι το αρκουδάκι με το οποίο κοιμάται κρυφά ο κάθε νυν και πρώην μεταλλάς στο κρεβάτι του και του φέρνει ένα χαμόγελο ξεκούρασης μετά τη χειρότερη μέρα. Είναι από τους δίσκους που θυμίζουν το παιδί μέσα μας.
Θέσεις 6 - 35 - όλα τους ήταν για δεκάδα (κατά το όλοι τους ήταν μανάβηδες από τη Φρουτοπία)
Summary
6. Pain Of Salvation - One Hour By The Concrete Lake: Πάλι στο νουμερο έξι και αν και θεωρώ τους δύο πρώτους Pos μουσικά αριστουργήματα, για μένα την καρδιά μου κλέβουν τα συναισθηματικά τους αριστουργήματα και θα έρθουν να επικρατήσουν τις προσεχείς χρονιές. Δίπλα σε μια τσιμεντωμένη λίμνη, το prog της νέας εποχής αρχίζει και η παράνοια του Daniel Gildenlow παίρνει πρώτη σάρκα και οστά, μέχρι αυτή η σάρκα να πονέσει σε σημεία ανείπωτα για τους δύο επόμενους δίσκους αλλά και να καταλήξει, λίγο πιο πρόσφατα να τρώγεται κυριολεκτικά από ένα βακτήριο. Αριστούργημα της μουσικής μας που κερδίθηκε από άλλους δίσκους με τους οποίους απλά έχει τύχει να περάσω πολύ περισσότερο χρόνο μαζί τους.
7. Queen Of The Stone Age - Queens Of The Stone Age: Και έγινε η αρχή για μια από τις πιο σημαντικές μπάντες των καιρών μας. Ο Josh Homme (τρελό μου crush since forever) δοκιμάζει να ξεφύγει από τα στεγανά των Kyuss και να ορίσει ο ίδιος τα φωνητικά σε μια southern alt με επιρροές blues και rock and roll μπάντα. Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε πια και θα πω ότι ο πρώτος δίσκος των Queens Of The Stone Age είναι δραματικά υποτιμημένος (“If Only”, “Mexicola”, “You Can’t Quit Me Baby” μερικές αποδείξεις).
8. The Smashing Pumpkins - Adore: Ευτυχώς έχει εξυμνυθεί ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των Smashing Pumpinks. Μετά το θεμέλιο της σύγχρονης rock μουσικής, ο Billy Corgan επιστρέφει ως ένας βρυκόλακας ποτισμένος από έρωτα. “You’ll be a lover in my bed, and a gun to my head”.
9. Placebo -Without You I’m Nothing: Οι Placebo επανέρχονται με δεύτερο χτύπημα (δεν έχουν παρά μία δισκογραφικές αδυναμίες οι Placebo). Κομματάρες η μία μετά την άλλη, με αποκορύφωμα φυσικά το ομώνυμο κομμάτι που προσέλκυσε τον ίδιο τον David Bowie να το επανηχογραφήσει μαζί τους σε μια εκτέλεση που έμεινε στην ιστορία, ειδικά η live εκδοχή της. Τέλος, φιλμική εφηβική αφύπνιση νούμερο ένα: η στιγμή που το “Every You, Every me” παίζει στο Cruel Intention της επόμενης χρονιάς, το οποίο ανάγει τη Reese Witherspoon σε προσωπική ηρωίδα.
10. Cher - Believe: Άλλος ένας λαγός από το καπέλο μου μεταξύ της απρόσμενης αγάπης σε solo pop καλλιτέχνιδες, και η αθεράπευτη αδυναμία μου στη Cher. Με διαφορά ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε στα 90s αγγίζοντας τον dance χώρο και εμφανώς επηρεασμένη από ένα eurodance (ένα κίνημα που το ίδιο έχει επηρεαστεί από την πρότερη δουλειά της Cher) μας τραντάζει με τις καλύτερες χορευτικές επιτυχίες τη μία μετά την άλλη, ήδη τότε στα 52 της. Όταν μεγαλώσω, θέλω να είμαι η Cher.
11. The Offspring - Americana: Από ένα δίσκο μόνο επιτυχίες για την pop σε ένα μόνο επιτυχίες για το pop punk. Ο πιο δίσκος road trip με την παρέα, ειδικότητα των Offspring άλλωστε, γράφτηκε για να μείνει μαζί μας για πάντα, να μας θυμίζει μια ασίγαστη νιότη.
12. Iron Monkey - Our Problem: Από τα καλύτερα δώρα για τους λάτρεις του αηδιαστικούς sludge, η δεύτερη δημιουργία του ανισόρροπου στην καλύτερη Justιn Greaves με τους Iron Monkey, μέχρι να γεμίσει τη ζωή μου χρώμα με τις πρώτες δουλειές των Crippled Black Phoenix. Τότε, το μόνο χρώμα έρχεται στο δεύτερο καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς, αυτό του Our Problem, και κατά τα άλλα υπάρχου μόνο μια χλωμή, βαλτώδης πρασινάδα στην παλέτα.
13. Monster Magnet - Powertrip: “I’m never gonna work, another day in my life”.Ο μόνος στίχος που συναγωνίστηκε στα ίσια αυτό τον ευσεβή πόθο κάθε ανθρώπου της εργατικής τάξης ήταν το “Work sucks, I know” των Blink 182 αλλά αυτά θα τα πούμε του χρόνου. Εδώ οι Monster Magnet, σε ένα σερί σταθερής ποιότητας γράφουν αυτό που όταν το ακούς, θες να παρτάρεις για ένα τριήμερο και να μην ξέρεις που θα ξυπνήσεις. Το Powertrip σε κάνει ροκσταρ για μια μέρα, αυτή είναι η αξεπέραστη δύναμή του.
14. Converge - When Forever Comes Crashing: Ένα βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή, οι Converge προβλέπουν το τι ακριβώς έφτιαξε για όλο το σκληρό ήχο ο επόμενος δίσκος τους.
15. Nasum - Inhale/ Exhale: Σε ένα ιδίωμα που δε με συγκινεί, οι nasum καταφέρνουν να γράψουν ένα δίσκο προσιτό, μελωδικό έξω από τα στενά περιχαρακώματα του grindcore, απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος, λυτρωτικό. Φήμες λένε ότι το εξώφυλλό του αποτέλεσε έμπνευση για τον δεύτερο καλύτερο δίσκο των zeros, αλλά αυτά θα τα πούμε στην ώρα τους.
16. Death Cab For Cutie - Something About Airplanes: Ο δίσκος που μας χάρισε αυτή την εξωπραγματική μπάντα. Δεν ξέρω πόσα συντρόφια θα βρω εδώ για τη φλώρικη μελαγχολία των Death Cab For Cutie, αλλά είναι από αυτές τις one in a million.
17. Nightwish - Oceanborn: Το πρώτο σοβαρό πόνημα μιας εκ των μεγαλύτερων metal μπαντών, και το λέω αυτό με ευκολία. Οι Nightwish με πλήρη δύναμη, δημιουργούν έναν τερατώδη δίσκο - δίνω “Gethsemane”, “Sacrament O Wilderness” και “Walking In The Air” για ρεφερενς).
18. Philip Glass -Koyaanisqatsi: Ένα συγκινητικό art film σε soundtrack του Philli Glass, αν και το καθένα αεξάρτητα είναι ένα συγκολονιστικό έργο, μαζί αποτελούν μια υπερβατική εμπειρία και για καλή μας τύχη, θα μπορέσουμε στις 30 Σεπτεμβρίου να τα απολαύσουμε στην Αθήνα.
19. Pulp - This Is Hardcore: Με το hardcore τα πάω πολύ καλά γενικότερα, ασχέτως βέβαια, οι pulp δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το μουσικό είδος. Εξακολουθούν όμως και σε αυτό τους το δίσκο να είναι εξίσου badass με τους χαρκοράδες.
20. PJ Harvey - Is This Desire?: Το κορίτσι μου προχωρά ακάθεκτο (μέχρι και προχθές δηλαδή να δημιουργεί δισκάρες. Το συγκεκριμένο ως σύνολο δεν είναι το αγαπημένο μου δικό της μα εξακολουθεί να είναι εκπληκτικό.
21. Katatonia - Discouraged Ones: Από εδώ και μετά οι Katatonia χτίζουν μια μουσική ιστορία ανεπανάληπτη και βαθύτατα αγαπημένη. “Saw you drown” η ψυχική μας υγεία σε ψάχνει.
22. Air - Moon Safari: Εντυπωσιακά, δεν έχω δει ακόμη ετούτο το δίσκο να φιγουράρει στις λίστες. Φιλμική εφηβική αφύπνιση νούμερο δύο, το “Playground Love” στο soundtrack του “The Virgin Suicides” με την τσίχλα που μιλάει στο video clip.
23. Hole - Celebrity Skin: Είναι κρίμα να κράζουμε αυτή την καλλιτεχνάρα βασισμένοι σε εικασίες. Το Celebrity Skin είναι ένας εντυπωσιακός δίσκος.
24. Sunny Day Real Estate - How It Feels To Be Something On: Έχουν ειπωθεί όσα πρέπει για αυτό το δίσκο, μακάρι να είχα περάσει περισσότερο ποσοτικά χρόνο μαζί του, να τον είχα πιο ψηλά.
25. Crowbar - Odd Fellows Rest: Αγαπημένη μπάντα, με τον Kirk παραδόδξως μοιράζομαι πολλά και φυσικά το odd fellows δεν μπορεί να λείπει από τη φετινή λίστα. None Heavier.
26. At The Drive In - In/Casino/Out: Άλλος ένας δίσκος που αξίζει περισσότερους τεμενάδες, δυστυώς έπρεπε οι Bixler-Zavala και Rodriguez-Lopez και δημιουργήσουν τους The mars Volta πρώτα για να τους πάρει ο κόσμος χαμπάρι ως τις μουσικές ιδιοφΐες που είναι. Και λέω δυστυχώς γιατί έτσι, έμειναν στην αφάνεια οι εξαιρετικοί At The Drive In.
27. Shellac - Terraform: Χωρίς να φτάνει το μεγαλειώδες ντεμπούτο αλλά και πάλι εντυπωσιακό, το Terraform των Shellac του δεύτερου καλύτερου Steve δε μπορεί να λείπει από τούτη τη λίστα.
28. Coil - Time Machines: Δεν επικροτώ τη χρήση, επικροτώ όμως την ιδεα. Εξωπραγματικός δίσκος όπως πάντα από τους Cloi σε κάτι που για side project ξεκίνησε και έμελλε εν τέλει να γίνει για πάντα δικό τους.
29. Garbage - Version 2.0: Απτόητο pop καταιγιστικού φεμινισμού με αέρα πιο punk από μεγαθήρια του είδους.
30. The Gathering - How To Measure A Planet?: Το υποτιμημένο έργο των αγαπημένων Gathering, γεμάτο κομματάρες από την αρχή μέχρι το τέλος του - περιέχει και το αγαπημένο μου “Marooned”.
31. Unsane - Occupational Hazard: Σιγά τα αίματα λένε κάποιοι, μόνο αίματα λένε οι Unsane. Σταθερά εξαιρετιοί και έτοιμοι να ικανοποιήσουν το αίσθημα του gore μου.
32. Nile - Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka: Άλλο ένα είδος με το οποίο δεν την παλεύω πολύ και ξεχωρίζω μπάντες, το death metal των Nile που έμπλεξε θεαματικά με την αρχαία αιγυπτιακή μυθολογία, ξεκινά από αυτό το δίσκο να παράγει ασταμάτητα αριστουργήματα. Όντας και ποστροκας, οι μακρόσυρτοι τίτλοι είναι οικείο πεδίο για εμένα.
33. Unwound - Challenge For A Civilised Society: Λίγο πριν το τέλος, οι Unwound εξακολουθούν να μανιογραφούν ασταμάτητοι. Τι εξαιρετική μπάντα.
34. Korn - Follow The Leader: Αναρωτιέμαι τι έπαιρναν εκείνα τα χρόνια οι Korn και συνέβη αυτό. Και του χρόνου το Woodstock του 99, ίσως και αυτό το fact να εξηγεί πολλά.
35. Botch - American Nervoso: Το πρελούδιο για έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μουσικής.
Θέσεις 36-55: Τα μετά πόνου μόνον name-drops:
Summary
-
Solstice - New Dark Age
-
Turbonergo - Apocalypse Dudes
-
Tortoise - TNT
-
Dirty Three - Ocean Songs
-
Boris - Amplifier Worship
-
Devin Townsend - Infinity
-
Opeth - My Arms Your Hearse
-
Unkle - Psyence Fiction
-
Tori Amos - From The Choirgirl Hotel
-
Craddle Of Filth - Cruelty & The Beast
-
Rancid - Life Won’t Wait
-
System Of A Down - System Of A Down
-
The Jesus And Mary Chain - Munki
-
Zao - Where Blood & Fire Bring Rest
-
Fugazi - End Hits
-
Madball - Lead The Way
-
Fear Factory - Obsolete
-
Agnostic Front - Something’s gotta Give
-
Fatboy Slim - You’ve Come A Long Way Baby
-
Lagwagon - Let’s Talk About Feelings
The EPS - μια πεντάδα για τους μικρούς μας φίλους:
Summary
The Dillinger Escape Plan - Under The Running Board: Μια μπάντα που και τα EP της είναι καλά.
Evanescence - Evanescence: Η πρώτη φορά που ακούσαμε μια εκ των πιο σημαντικών μπαντών των zeros.
As Friends Rust - The Fists Of Time: Η αγαπημένη μου hardcore μπάντα δίνει πόνο
Primus - Rhinoplasty: Χωρίς λίγο Primus στη λίστα δε νιώθω καλά
AFI - A Fire Inside: Σε περίπτωση που δεν έχει καταννοηθεί ακόμη, είναι από τις λίγες μπάντες που μου αρέσουν με ό,τι κι αν καταπιάστηκαν.
Εξώφυλλο χρονιάς:
28 Likes
Γιατι υποτιμημενο, οταν ο περισσοτερος κοσμος θεωρει το HTMAP? τον καλυτερο τους δισκο?
Στο εγχώριο μεταλλικό echo chamber η πρωτιά παίζεται πάντα μεταξύ Mandylion και Nightime Birds όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Και εντός πλαισίου το λέω υποτιμημένο, ίσως χρειαζόταν διευκρίνιση.
2 Likes
Ουτε εγω παντως το θεωρω το καλυτερο τους το Planet, αλλα σιγουρα το θεωρω (και πολυ μαλιστα) καλυτερο απο τα Mandylion και Nighttime Birds. Την κορυφη τους καλλιτεχνικα την επιασαν το 2003 για μενα. Δισκος μνημειο το Souvenirs. Περιεργο παντως, δεν εχω ακουσει κανεναν να βρισκει το NB ως το καλυτερο τους, ενω συνηθως αυτους που λενε για Mandylion τους αγνοω και μετα ξεχναω και το οτι το ειπαν 
2 Likes
Δε θέλω να συμφωνήσω με άνθρωπο που λέει πως αγνοεί όσους διαφωνεί αλλά οφείλω να ομολογήσω και τη δική μου αδυναμία στο Souvenirs. To “Even The Spirits Are Afraid” είναι καλαίσθητο σε σημείο που νομίζεις ότι σου κάνουν πλάκα. Ας μείνουμε σε αυτά που συμφωνούμε γιατί αν είναι να διαφωνήσουμε για να με αγνοήσεις δεν έχει και κάποια σημασία ο διάλογος.
2 Likes
Ηταν ξεκαθαρα αστειο, αν δεν ηταν ηδη προφανες απο το emoji
Ναι σωστά, έπρεπε να καταλάβω το αστείο και ότι δεν αγνοείς όσους διαφωνείς γιατί ό,τι δεν τους αρέσει είναι εγγύηση ποιότητας άρα σίγουρα τους δίνεις βάση
fixxxed
Εγγυηση ποιοτητας αποτελουν οι κακεντρεχεις και αντιδραστικες δηλωσεις απο πολυ συγκεκριμενο μελος του φορουμ, οχι μια τυχαια δηλωση απο οποιοδηποτε μελος του φορουμ, αλλα ας προχωρησουμε, εσυ εχεις ορεξη για αντιπαραθεση εγω οχι, οποτε δε θα βγει πουθενα.