Θα εξηγήσω πως το εννοώ το 2002 και το 2006, χα χα!
Αν και βλέπω πως θα βαρεθώ να μιλάω για δαύτους.
Nerd alert, αλλά τότε στη μπάντα ήταν 2 τα αδέρφια, οι δύο που αναφέρεις δηλαδή. Ο άλλος ήρθε αργότερα (και ήταν και πολύ πιο πριν, για να ειμαστε ακόμα πιο nerds).
Καλός ο Patton (μέγιστος δηλαδή), καλές και οι διασκευές, αλλά οι ίδιοι ηταν από μόνοι τους πολυ μπροστα. Και ναι, οι δίσκοι τους είναι σχεδόν όλοι κορυφαίοι. Τους έχω αδυναμία, κυριως στο Miss Machine, όπου τον θεωρώ δίσκο της 100ετίας.
2 Likes
Not me 
. Θα μπορούσε όμως αυτό να είναι το Somewhere
1998
1.
Ολντ χαμπιτς νται χαρντ. 2 σοκ παθαμε με το φιλαρακι μου κολοκυθας τρελος κ αυτος. Το 1ο με την εικονα του Andi στο βιντεο του I Can που μοιαζει με τον Bon Jovi και το 2ο με το Push. Ο Weikath γραφει ενα απο τα 10 καλυτερα του τραγουδια (Midnight sun), το Time σκιζει καρδιες το κανω σκιπ ειναι δυσκολο το θεμα που πραγματευεται, υπαρχει ο στιχος its a puzzle with two pieces still not done cause one still misses στο Handful of pain και το Dont spit on my mind ειναι το πιο πολιτικο τραγουδι που εχουν γραψει.
2.
Τι αγαπαμε στους Runnng Wild? ολα εδω μαζεμενα. ευχαριστω την φιλη μου την Αθηνα που μ το εκανε δωρο στα γενεθλια μου. Παιζει αυτη την στιγμη και κρατιεμαι μην σηκωθω ορθιος πρεπει να κρατηθω. Rolf εισαι πολυ τυπος ρε φιλε.
3.
Μοχιτο και επανασταση. (ερχεται σε λιγο καιρο απο τωρα)
4.
+εξωφυλλο
την ημερα που επαιζαν στην μαλακασα ειχαμε αραξει κοντα στην σκηνη που θα εβγαιναν ενω στην αλλη επαιζαν καποιοι που δεν θυμαμαι. Ξαφνικα βλεπω ενα χοντρουλη κυριο με μια μπυρα στο χερι να ερχεται προς τα εμας, γυριζω στο φιλαρακι μου του λεω “ρε μαλακα αυτος δεν ειναι ο τραγουδιστης των dropkick?”. Ναι αυτος ηταν, ειχε παει χαλαρος μεσα στον κοσμο στην αλλη σκηνη να δει το γκρου που επαιζε. Βγηκαμε φωτο του ειπαμε οτι τους αγαπαμε του αρεσε το μπλουζακι Red Sox που φορουσα (τοσο γραφικος) και τραβηξε τον δρομο του απλα και ομορφα. Θεος.
5.
“So if I can shoot rabbits then I can shoot fascists”
5+1.
αν βρειτε καποιον/καποια που του αρεσουν οι Morcheeba προσπαθηστε να τον κρατησετε για παντα κοντα σας, ειναι καλος και ευαισθητος ανθρωπος.
31 Likes
2 Likes
ΝΑΙ ΡΕ DKM!
You say it’s because we’re boisterous
You hate us 'cause we got our dignity
5 Likes
Though it starts with a fist it must end with your mind.
3 Likes
Για να μην λετε
12 Likes
Εντύπωση μου κάνει που πολλοί βάζετε σε σειρά βαθμολογίας και τα άλμπουμς εκτός πεντάδας. Τόσο πια ξεκάθαρα είναι όλα στο μυαλό σας ή αντιθέτως δεν σας νοιάζει ιδιαίτερα. Εγώ πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ ακόμη και για τα πέντε πρώτα.
Και φυσικά πάντα κάτι θα ξεχάσω. Σήμερα πχ διαπίστωσα ότι για το 96 δεν έκανα καμιά αναφορά στους Deus και το In a Bar under the sea. Αλλά και κανείς άλλος , εκτός αν κάτι μου διέφυγε. Πολύ κρίμα γιατί είναι δισκαρα. Πάντα μου άρεσαν οι Deus γιατί ανακατεύουν πολλά διαφορετικά πράγματα στην μουσική τους.
11 Likes
Το Ideal Crush θα βρίσκεται εκει που του αρμόζει!
3 Likes
Με μπέρδεψες, αφού λατρεύεις την δισκάρα των Neutral Milk Hotel, πως γίνεται να συμφωνείς με τον @antonis86antoniadis που το έκραξε κι όχι με εμένα και τον @JTN που το ψηφίσαμε;;;
Κατά τα άλλα, με κάνεις να ελπίζω ότι μαζί θα έχουμε πολλούς δίσκους Ulver σε λίστες και πεντάδες!!
1 Like
Ακόμη πιο νερντ αλερτ, και οι δύο λένε ότι ο Τζέιμι έπαιζε ενεργό ρόλο στη συγγραφή των κομματιών των ανάθεμα ακόμη και ως μη μέλος της μπάντας οπότε ουσιαστικά εκείνο το ενδιάμεσο διάστημα, είναι εγγεγραμμένο στο κεφάλι μου πως είναι μέλος της μπάντας off credit. Βέβαια για να έχεις φτάσει σε αυτό το επίπεδο πληροφορίας πρέπει να έχεις κάτσει να τα πεις μαζί τους δύο τρεις πέντε φορές και να έχεις ρωτήσει σκοπίμως. Ενοχη. Οφισιαλυ όμως ναι πολύ σωστή η παρατήρηση.
1 Like
Συμφωνώ πάρα πολύ με την άποψη που έχει ότι έχει χτιστεί μεγαλο μέρος της φήμης του δίσκου από τα μίντια της εποχής ως το next big thing ενώ ο magnum ήθελε απλά να κάνει τη φάση του κι εν τέλει τον ώθησε στα άκρα ψυχικά όλη αυτή η κατάσταση το να τον κυνηγάνε να υπεραναλυει το δημιούργημα του που χαρακτηριστικές συχνά ως “καλύτερο όλων των εποχών κτλ”. Συμφωνώ στην ιστορία που πλάθει για την προώθηση του, απλά πιστεύω ότι το αξίζει κιόλας. Σε εσάς που συμφωνούμε στην αγάπη έχω βάλει την αρμόζουσα καρδούλα.
Μακάρι να ψηφιστούν οι ουλβερ από εδώ και πέρα σφόδρα αλλά το πρόβλημα είναι, πως όσο πλησιάζουμε σε χρονιές που ήταν σύγχρονες στην εφηβεία μου, όσο και να χαζεύω με garm, evanescence, converge και MCR θα ψηφίζω, εντελώς τυφλά. Έχουν τρελό ανταγωνισμό στα ζιροουζ αν ακούς πολλά είδη παρόλο που εκτιμώ απεριόριστα κάτι wars of the roses και blood inside. Επιπλέον, θεωρώ το flowers of evil από τα καλύτερα τους αλλά βγήκε το 2020 που ενδέχεται να είναι η χρονιά μέχρι στιγμής με την καλύτερη παραγωγή μουσικής της τρέχουσας χιλιετίας. Θα δούμε, μπορεί να ξαναλυγισω μέχρι τότε. Σίγουρα θα λυγίσω σύντομα αλλά εκεί έχουμε αναντίρρητη νομίζω δεκάδα για ουλβερ.
4 Likes
Εγω για τους Ulver φυλάω ακόμα μία πρωτιά, ίσως και δύο!
2 Likes
Είναι πολύ δύσκολο να μην ξεχαστεί τίποτα ας πούμε σήμερα κατάλαβα ότι κι εγώ για το 1996 είχα ξεχάσει εντελώς το Immortal της Beth Hart που είναι πολύ δυνατό άλμπουμ και νομίζω ότι κι αυτό δεν αναφέρθηκε καθόλου… Η σειρά για μένα είναι αυτή που συμφωνεί με τον εαυτό μου τη μέρα που τη φτιάχνω, ακούω πρώτα τα 15 με 20 που έχω ξεχωρίσει για αυτή τη χρονιά και αποφασίζω για κάθε άλμπουμ με τη σειρά πάνω από μέχρι ποιο μπαίνει. Σε δυο βδομάδες παίζει να τα έβαζα με άλλη σειρά αλλά όχι κατά πολύ πιστεύω. Βοηθάει το Spotify βέβαια αφού τα πετάω όλα σε μια λίστα με όνομα τη χρονιά και μετά αρχίζω την ακρόαση και κατάταξη.
5 Likes
Περί 4. : καλέ, οι turbonegro επαιζαν και προφανώς έχουν τρέλα οι DM, άσε που είχε μαζευτεί όλοι οι Έλληνες turbojugents και γινόταν πανικός με την πιο όμορφη έννοια.
Περί 5. : Οι Manic Street Preachers είναι ένα συγκρότημα που πάντα ήθελα να εντρυφησω απλά πάντα μου φαινόταν ωκεανός η δισκογραφία τους και αυτό που βλέπω με πείθει περισσότερο. Προτάσεις εισόδου;
3 Likes
Οκ προφανώς και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα παρασκηνιακά, αλλά κι αυτός ο Duncan Patterson έγραψε σχεδόν όλο το Alternative 4 και εσύ αναφέρεις τον έτερο δίδυμο που δεν ήταν καν μέλος τότε… Για αυτό μου έκανε αίσθηση! Χαχα!
3 Likes
O ένας τρόπος είναι να ξεκινήσεις από την αρχή με το Generation Terrorists και να συνεχίσεις χρονολογικά. Άλλωστε οι σημαντικότεροι δίσκοι τους είναι αυτοί που κυκλοφορήσαν στα 90ς.
Ο άλλος τρόπος είναι να ακούσεις πρώτα τα πιο ώριμα Everything Must Go και Τhis is my truth tell me yours που είναι γεμάτα όμορφα τραγούδια και μετά να πας μπρος και πίσω. Για εσάς που σας αρέσουν οι λίστες αφήνω μια δεκάδα με τα αγαπημένα μου Μanics:
10) Even in Exile (solo δίσκος του James Dean Bradfield)
09) Futurology (επιρροές από Krautrock)
08) Lifeblood (μελωδικό post punk)
07) This Is My Truth Tell Me Yours (το πιο mellow άλμπουμ τους)
06) Journal for Plague Lovers (ακυκλοφόρητα διαμαντάκια από τα πρώτα χρόνια)
05) Gold Against the Soul ( το πιο υποτιμημένο άλμπουμ τους-κακώς)
04) Know Your Enemy ( το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ τους, η νέα διπλή έκδοση είναι must)
03) Everything Must Go (το πιο πλήρες και ώριμο άλμπουμ τους)
02) Generation Terrorists (αν οι Guns n Roses ήταν Ουαλοί… )
01)The Holly Bible ( ότι πιο σκοτεινό έχουν κυκλοφορήσει )
6 Likes
1998
Δύσκολη χρονιά προσωπικά με την έννοια ότι υπάρχουν πολλές σπουδαίες κυκλοφορίες, 9άρια και 10άρια ακόμη, αλλά όχι εκείνη που να την βάζω πολύ πάνω από τις άλλες. Αγαπημένοι δίσκοι όπως τα AΝΑΤΗΕΜΑ - Alternative 4 και TΗΕ GATHERING - Ηοw to measure a planet?, δυνατές κυκλοφορίες από KING DIAMOND (Voodoo), MOONSPELL (Sin/Pecado), RUNNING WILD (The Rivalry) και ΒLIND GUARDIAN - Nightfall in Middle-Earth μένουν εκτός πεντάδας κυρίως γιατί πλέον σπάνια θα νιώσω την επιθυμία να τα ακούσω ολόκληρα. Όταν έπρεπε ήταν εκεί και κάναν το καθήκον τους.
Τους VIRGIN STEELE τώρα τους κοροϊδεύετε (μάλλον δίκαια) αλλά τότε που κυκλοφόρησαν το Invictus μαζεύατε και μαζεύαμε τα σαγόνια μας απ’ το πάτωμα. Veni, Vidi, Vici στην κυριολεξία.
O BRUCE DICKINSON έχει τρελά κέφια στο απίθανο THE CHEMICAL WEDDING και εμείς ήμαστε τυχεροί που απολαύσαμε ζωντανά κομματάρες όπως τα Τhe Tower και The Book of Thel σε ένα αξέχαστο live στο Ιβανόφειο.
Αν κάποιος ενδιαφέρεται έστω και λίγο για ποιοτική hiphop μουσική δεν χάνει τίποτα να ρίξει μια αυτιά στις δουλειές των OUTKAST (Aquemini) και GANG STARR Moment of Truth που κατά την γνώμη μου παραδίδουν δύο ορόσημα του είδους. To Liberation των πρώτων ακούστε το και εσείς που έχετε αλλεργία σε κάθε τι ραπ. Από κοντά και το The Miseducation of Lauryn Hill, το σόλο άλμπουμ της LAURYN HILL των FUGEES, που για εκατομμύρια άτομα ήταν το μόνο άλμπουμ που αγοράσαν εκείνη την χρονιά. Επειδή είναι τόσο καλό.
Oι PLACEBO με το DAVID BOWIE approved Without You I’m Nothing κάναν το μεγάλο μπαμ. 25 χρόνια μετά και δεν έχω αποφασίσει αν ο Brian Molko είναι μεγάλος καλλιτέχνης ή μεγάλος μαλάκας ή και τα δύο. Στο Up των REM η απουσία του Bill Berry στα ντραμς είναι αισθητή αν και προσωπικά μου λείπει περισσότερο η ενέργεια της κιθάρας του Peter Buck καθώς το αποτέλεσμα το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον αν και κάπως υποτονικό. Οι MANIC STREET PREACHERS επιστρέφουν με το γεμάτο επιτυχίες This is my Truth Tell Me Yours αν και το πραγματικό κέρδος για εμένα είναι ότι με έκανε να αναζητήσω τα προηγούμενα άλμπουμ τους.
Και επειδή καταθλιπτικά (αλλά πανέμορφα) άλμπουμ δεν βγάζουν μόνο πρώην ντεθντουμάδες από την βροχερή Βρετανία, το ΧΟ από τον ΕLLIOTT SMITH και το Good Μorning Spider από τους SPARKLEHORSE του Mark Linkous, έρχονται από τις ηλιόλουστες πολιτείες των ΗΠΑ για να μας γεμίσουν με την απαραίτητη και ευπρόσδεκτη μαυρίλα. Ακουστικοί κυρίως και αρκετά ιδιοσυγκρασιακοί. Αυτόχειρες και οι δύο μερικά χρόνια αργότερα…
Τέλος ο ιθύνων νους των TALK TALK, MARK HOLLIS κυκλοφορεί τον ομώνυμο σόλο δίσκο του στα χνάρια των Spirit of Eden και Laughing Stock. Αν σας άγγιξε το μινιμαλιστικό των προηγούμενων και τούτο εδώ έχει πολύ ψωμί.
η πεντάδα:
5) THE AFGHAN WHIGS - 1965
Δεν είμαι σίγουρος για τον λόγο που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη χρονολογία ως τίτλος του άλμπουμ πέρα από το γεγονός ότι Greg Dulli γεννήθηκε την χρονιά εκείνη.
Κάτι σίγουρα έχει αλλάξει. Η μουσική είναι πιο ελαφριά και αέρινη. Οι στίχοι λιγότερο σκοτεινοί, περισσότερο αισθησιακοί, ηδυπαθείς και ράθυμοι. Ο Dulli συνεχίζει να είναι καυλωμένος (φυσικά) αλλά αντί για αλκοόλ και ηρωίνες, θα βγει με το θήραμα του ραντεβού, θα του κάνει το τραπέζι, μπορεί να μαγειρέψει και ο ίδιος. Θα δοκιμάσουν Dom Pérignon ακούγοντας από τα ηχεία σαγηνευτική Soul και R’n’B. Και θα σκοράρει αλλά αυτήν τη φορά χωρίς πολλά δράματα.
Χωρίς πολλά δράματα - όμως εμείς τέτοια θέλουμε. Για αυτό και μόνο τον λόγο το 1965 δεν αγγίζει την τελειότητα του Gentlemen και του Black Love. Ωστόσο την πλησιάζει σε κομμάτια όπως το εκπληκτικό John the Baptist και το δίπτυχο Omertà/The Vampire Lanois όπου μέσα από τις νότες, η ψυχή της Νέας Ορλεάνης αναδύεται ελεύθερη σαν ένας σαρωτικός ανεμοστρόβιλος.
4) THERION - VOVIN
Αν και αυτήν τη φορά απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης, το Vovin σε πολλά σημεία υπερτερεί του άλμπουμ που διαδέχτηκε. Κατά την γνώμη μου πάντα, το δέσιμο των μεταλλικών ριφς με τα συμφωνικά μέρη γίνεται φυσικότερα και οι συνθέσεις παρουσιάζουν μεγαλύτερη ποικιλία και ενδιαφέρον. Eκεί που το Τheli είναι ξέφρενο και ανεξέλεγκτο, το Vovin φαντάζει καλογυαλισμένο και προσεκτικά δουλεμένο. Μπορεί το Τheli να είναι η γέννηση του ήχου των THERION, στο Vovin αρχίζει να δημιουργείται η πατέντα και ο δρόμος όπου θα πορευτεί το συγκρότημα τα επόμενα χρόνια. Χωρίς να το επιδιώκω κάνω διαρκώς συγκρίσεις με το Τheli καθώς θεωρώ τα δύο αυτά άλμπουμ, δίδυμα αδερφάκια και κορυφαίες δουλειές της μπάντας. Το Vovin είναι γεμάτο από highlights ολόκληρης της καριέρας του Christofer Johnsson. Από την επιβλητική εισαγωγή του The Rise of Sodom and Gomorrah στο ψυχεδελικό φινάλε του Raven of Dispersion δεν υπάρχει ούτε για αστείο περιττή στιγμή.
Αγορασμένο από ένα μικρό δισκάδικο της Καβάλας το cd του Vovin αντέχει ακόμα. Δείχνει τα χρονάκια του και την φθορά από την χρήση (Καταραμένο digipack!) αλλά δεν παύει να με συναρπάζει και να με ταξιδεύει κάθε φορά που το ακούω. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.
3) TORI AMOS - FROM THE CHOIRGIRL HOTEL
Ηλεκτρονικοί και τριπ χοπ ρυθμοί αναμιγνύονται με πιανιστικές ακροβασίες και φυσικά το πιο εντυπωσιακό όργανο που δεν είναι άλλο από την φωνάρα της Τori. Ο δίσκος ξεκινά με το σχετικά νορμάλ Spark, στο Cruel όμως τo ηχοτοπίo φωνάζει Bjork από χιλιόμετρα. Η ατμόσφαιρα είναι καθοριστική στο Βlack Dove με την φωνή να έχει τον πρωταγωνιστικό λόγο και εμείς τις πρώτες ανατριχίλες. Η συνέχεια γίνεται με τo Raspberry Swirl, ένα ορμητικό pop single που θα μπορούσε να ανήκει στους GARBAGΕ. Tο Iieee είναι ίσως το αριστούργημα του δίσκου, σας προτρέπω να βρείτε την live εκτέλεση στο Youtube καθώς είναι ακόμη πιο τέλεια. Aπό κοντά και το Hotel που θα μπορούσε να είναι προϊόν μιας φανταστικής συνεργασίας της Tori με τον Μartin L. Gore των DEPECHE MODE. Ακόμη και πιο τυπικά Τori Amos τραγούδια όπως τα Jackie’s Strength, Northern Lad και Playboy Mommy έχουν κάτι να δώσουν μέσα από τις γεμάτες πάθος και ευαισθησία ερμηνείες της.
Δεν ξέρω αν το From the Choirgirl Hotel είναι το καλύτερο άλμπουμ της TORI ΑΜΟS, ο ανταγωνισμός - ειδικά με αυτά που προηγήθηκαν - είναι μεγάλος. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως σε ότι αφορά την μουσική και τις ενορχηστρώσεις, εδώ η Τori αποφασίζει να πειραματιστεί για τα καλά με αποτέλεσμα το πιο ποικίλο και χορταστικό της άλμπουμ.
2) MASSIVE ATTACK - MEZZANINE
Angel. Εν αρχή ην ο βόμβος. Και μετά ο χτύπος μιας καρδιάς. Η βελούδινη φωνή του Horace Andy. Και μετά η Μεγάλη Έκρηξη.
Her eyes/She’s on the dark side/Neutralize every man in sight.
Risingson. 3d. Ψίθυροι στο κεφάλι σου. Μέσα σε ένα όνειρο από το οποίο που δεν μπορείς να ξυπνήσεις. David Lynch καταστάσεις.
Toy-like people make me boy-like. I found a reason. Dream on.
Teardrop. Elizabeth Fraser, η φωνή των Cocteau Twins είναι η πραγματική φωνή των Αγγέλων . Το παρελθόν ενώνεται με το παρόν ( και το μέλλον) .
Fearless on my breath
Inertia Creeps. Trippy ρυθμοί. Ανατολίτικες μελωδίες. The bass is strong here.
Slowly, Moving Up Slowly
Mezzanine(album). Υπνωτιστικό. Στοχαστικό. Παραισθητικό. Ενδοσκοπικό. Ψυχοτρόπο
1) MANSUN - SIX
Αν κάποιος έχει υπόψιν του κάποιο άλμπουμ που να παντρεύει ιδανικά glam rock, punk, progressive rock, brit pop, alternative rock, hard rock και κλασσική μουσική( ναι, το SIX έχει και ολίγον από Τσαϊκόφσκι στο Fall Out) παρακαλώ να μας ενημερώσει. Μέχρι τότε για εμένα υπάρχουν οι MANSUN και το δεύτερο πόνημά τους. Μόνο το καταπληκτικό ομώνυμο οκτάλεπτο κομμάτι έχει περισσότερες αλλαγές ύφους από τις δισκογραφίες άλλων συγκροτημάτων.
Οι MANSUN στο SIX δεν παντρεύονται το προγκρέσιβ-παρά το παραπλανητικό του αλα RUSH/MARILLION εξωφύλλου- αλλά δανείζονται στοιχεία της τεχνοτροπίας του και τα προσαρμόζουν στον ήχο που ήδη είχαν δημιουργήσει στο Αttack of the Grey Lantern. Κάτι ανάλογο ας πούμε με αυτό που κάναν οι RADIOHEAD στο Paranoid Android - αλλά στο πιο σχιζοφρενικό και κατά την διάρκεια ενός ολόκληρου άλμπουμ. Ο δίσκος προφανώς έχει πολύ πληροφορία και χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να χωνευτεί πλήρως. Υπάρχει ένα αόριστο κόνσεπτ στους στίχους που μάλλον μόνο ο Paul Draper-η ψυχή των MANSUN- μπορεί να το εξηγήσει με επιτυχία.
Δεν θα προσπαθούσα ποτέ να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια από το σύνολο. Απλά θα έλεγα ότι τα πρώτα είκοσι λεπτά του άλμπουμ με τα Six, Negative και Shotgun είναι αψεγάδιαστα, η συνέχεια του άλμπουμ παρότι τέλεια μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο απαίδευτο αυτί ενώ το τέλος με το πανέμορφο Legacy και το κυκλοθυμικό Being a Girl είναι απλά ιδανικό για έναν τέτοιο δίσκο.
Life is wearing me thin/I feel so drained my legacy a sea of faces just like me
29 Likes