Περί 4. : καλέ, οι turbonegro επαιζαν και προφανώς έχουν τρέλα οι DM, άσε που είχε μαζευτεί όλοι οι Έλληνες turbojugents και γινόταν πανικός με την πιο όμορφη έννοια.
Περί 5. : Οι Manic Street Preachers είναι ένα συγκρότημα που πάντα ήθελα να εντρυφησω απλά πάντα μου φαινόταν ωκεανός η δισκογραφία τους και αυτό που βλέπω με πείθει περισσότερο. Προτάσεις εισόδου;
Οκ προφανώς και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα παρασκηνιακά, αλλά κι αυτός ο Duncan Patterson έγραψε σχεδόν όλο το Alternative 4 και εσύ αναφέρεις τον έτερο δίδυμο που δεν ήταν καν μέλος τότε… Για αυτό μου έκανε αίσθηση! Χαχα!
O ένας τρόπος είναι να ξεκινήσεις από την αρχή με το Generation Terrorists και να συνεχίσεις χρονολογικά. Άλλωστε οι σημαντικότεροι δίσκοι τους είναι αυτοί που κυκλοφορήσαν στα 90ς.
Ο άλλος τρόπος είναι να ακούσεις πρώτα τα πιο ώριμα Everything Must Go και Τhis is my truth tell me yours που είναι γεμάτα όμορφα τραγούδια και μετά να πας μπρος και πίσω. Για εσάς που σας αρέσουν οι λίστες αφήνω μια δεκάδα με τα αγαπημένα μου Μanics:
10) Even in Exile (solo δίσκος του James Dean Bradfield)
09) Futurology (επιρροές από Krautrock)
08) Lifeblood (μελωδικό post punk)
07) This Is My Truth Tell Me Yours (το πιο mellow άλμπουμ τους)
06) Journal for Plague Lovers (ακυκλοφόρητα διαμαντάκια από τα πρώτα χρόνια)
05) Gold Against the Soul ( το πιο υποτιμημένο άλμπουμ τους-κακώς)
04) Know Your Enemy ( το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ τους, η νέα διπλή έκδοση είναι must)
03) Everything Must Go (το πιο πλήρες και ώριμο άλμπουμ τους)
02) Generation Terrorists (αν οι Guns n Roses ήταν Ουαλοί… )
01)The Holly Bible ( ότι πιο σκοτεινό έχουν κυκλοφορήσει )
1998
Δύσκολη χρονιά προσωπικά με την έννοια ότι υπάρχουν πολλές σπουδαίες κυκλοφορίες, 9άρια και 10άρια ακόμη, αλλά όχι εκείνη που να την βάζω πολύ πάνω από τις άλλες. Αγαπημένοι δίσκοι όπως τα AΝΑΤΗΕΜΑ - Alternative 4 και TΗΕ GATHERING - Ηοw to measure a planet?, δυνατές κυκλοφορίες από KING DIAMOND (Voodoo), MOONSPELL (Sin/Pecado), RUNNING WILD (The Rivalry) και ΒLIND GUARDIAN - Nightfall in Middle-Earth μένουν εκτός πεντάδας κυρίως γιατί πλέον σπάνια θα νιώσω την επιθυμία να τα ακούσω ολόκληρα. Όταν έπρεπε ήταν εκεί και κάναν το καθήκον τους.
Τους VIRGIN STEELE τώρα τους κοροϊδεύετε (μάλλον δίκαια) αλλά τότε που κυκλοφόρησαν το Invictus μαζεύατε και μαζεύαμε τα σαγόνια μας απ’ το πάτωμα. Veni, Vidi, Vici στην κυριολεξία.
O BRUCE DICKINSON έχει τρελά κέφια στο απίθανο THE CHEMICAL WEDDING και εμείς ήμαστε τυχεροί που απολαύσαμε ζωντανά κομματάρες όπως τα Τhe Tower και The Book of Thel σε ένα αξέχαστο live στο Ιβανόφειο.
Αν κάποιος ενδιαφέρεται έστω και λίγο για ποιοτική hiphop μουσική δεν χάνει τίποτα να ρίξει μια αυτιά στις δουλειές των OUTKAST (Aquemini) και GANG STARR Moment of Truth που κατά την γνώμη μου παραδίδουν δύο ορόσημα του είδους. To Liberation των πρώτων ακούστε το και εσείς που έχετε αλλεργία σε κάθε τι ραπ. Από κοντά και το The Miseducation of Lauryn Hill, το σόλο άλμπουμ της LAURYN HILL των FUGEES, που για εκατομμύρια άτομα ήταν το μόνο άλμπουμ που αγοράσαν εκείνη την χρονιά. Επειδή είναι τόσο καλό.
Oι PLACEBO με το DAVID BOWIE approved Without You I’m Nothing κάναν το μεγάλο μπαμ. 25 χρόνια μετά και δεν έχω αποφασίσει αν ο Brian Molko είναι μεγάλος καλλιτέχνης ή μεγάλος μαλάκας ή και τα δύο. Στο Up των REM η απουσία του Bill Berry στα ντραμς είναι αισθητή αν και προσωπικά μου λείπει περισσότερο η ενέργεια της κιθάρας του Peter Buck καθώς το αποτέλεσμα το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον αν και κάπως υποτονικό. Οι MANIC STREET PREACHERS επιστρέφουν με το γεμάτο επιτυχίες This is my Truth Tell Me Yours αν και το πραγματικό κέρδος για εμένα είναι ότι με έκανε να αναζητήσω τα προηγούμενα άλμπουμ τους.
Και επειδή καταθλιπτικά (αλλά πανέμορφα) άλμπουμ δεν βγάζουν μόνο πρώην ντεθντουμάδες από την βροχερή Βρετανία, το ΧΟ από τον ΕLLIOTT SMITH και το Good Μorning Spider από τους SPARKLEHORSE του Mark Linkous, έρχονται από τις ηλιόλουστες πολιτείες των ΗΠΑ για να μας γεμίσουν με την απαραίτητη και ευπρόσδεκτη μαυρίλα. Ακουστικοί κυρίως και αρκετά ιδιοσυγκρασιακοί. Αυτόχειρες και οι δύο μερικά χρόνια αργότερα…
Τέλος ο ιθύνων νους των TALK TALK, MARK HOLLIS κυκλοφορεί τον ομώνυμο σόλο δίσκο του στα χνάρια των Spirit of Eden και Laughing Stock. Αν σας άγγιξε το μινιμαλιστικό των προηγούμενων και τούτο εδώ έχει πολύ ψωμί.
η πεντάδα:
5) THE AFGHAN WHIGS - 1965
Δεν είμαι σίγουρος για τον λόγο που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη χρονολογία ως τίτλος του άλμπουμ πέρα από το γεγονός ότι Greg Dulli γεννήθηκε την χρονιά εκείνη.
Κάτι σίγουρα έχει αλλάξει. Η μουσική είναι πιο ελαφριά και αέρινη. Οι στίχοι λιγότερο σκοτεινοί, περισσότερο αισθησιακοί, ηδυπαθείς και ράθυμοι. Ο Dulli συνεχίζει να είναι καυλωμένος (φυσικά) αλλά αντί για αλκοόλ και ηρωίνες, θα βγει με το θήραμα του ραντεβού, θα του κάνει το τραπέζι, μπορεί να μαγειρέψει και ο ίδιος. Θα δοκιμάσουν Dom Pérignon ακούγοντας από τα ηχεία σαγηνευτική Soul και R’n’B. Και θα σκοράρει αλλά αυτήν τη φορά χωρίς πολλά δράματα.
Χωρίς πολλά δράματα - όμως εμείς τέτοια θέλουμε. Για αυτό και μόνο τον λόγο το 1965 δεν αγγίζει την τελειότητα του Gentlemen και του Black Love. Ωστόσο την πλησιάζει σε κομμάτια όπως το εκπληκτικό John the Baptist και το δίπτυχο Omertà/The Vampire Lanois όπου μέσα από τις νότες, η ψυχή της Νέας Ορλεάνης αναδύεται ελεύθερη σαν ένας σαρωτικός ανεμοστρόβιλος.
4) THERION - VOVIN
Αν και αυτήν τη φορά απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης, το Vovin σε πολλά σημεία υπερτερεί του άλμπουμ που διαδέχτηκε. Κατά την γνώμη μου πάντα, το δέσιμο των μεταλλικών ριφς με τα συμφωνικά μέρη γίνεται φυσικότερα και οι συνθέσεις παρουσιάζουν μεγαλύτερη ποικιλία και ενδιαφέρον. Eκεί που το Τheli είναι ξέφρενο και ανεξέλεγκτο, το Vovin φαντάζει καλογυαλισμένο και προσεκτικά δουλεμένο. Μπορεί το Τheli να είναι η γέννηση του ήχου των THERION, στο Vovin αρχίζει να δημιουργείται η πατέντα και ο δρόμος όπου θα πορευτεί το συγκρότημα τα επόμενα χρόνια. Χωρίς να το επιδιώκω κάνω διαρκώς συγκρίσεις με το Τheli καθώς θεωρώ τα δύο αυτά άλμπουμ, δίδυμα αδερφάκια και κορυφαίες δουλειές της μπάντας. Το Vovin είναι γεμάτο από highlights ολόκληρης της καριέρας του Christofer Johnsson. Από την επιβλητική εισαγωγή του The Rise of Sodom and Gomorrah στο ψυχεδελικό φινάλε του Raven of Dispersion δεν υπάρχει ούτε για αστείο περιττή στιγμή.
Αγορασμένο από ένα μικρό δισκάδικο της Καβάλας το cd του Vovin αντέχει ακόμα. Δείχνει τα χρονάκια του και την φθορά από την χρήση (Καταραμένο digipack!) αλλά δεν παύει να με συναρπάζει και να με ταξιδεύει κάθε φορά που το ακούω. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.
3) TORI AMOS - FROM THE CHOIRGIRL HOTEL
Ηλεκτρονικοί και τριπ χοπ ρυθμοί αναμιγνύονται με πιανιστικές ακροβασίες και φυσικά το πιο εντυπωσιακό όργανο που δεν είναι άλλο από την φωνάρα της Τori. Ο δίσκος ξεκινά με το σχετικά νορμάλ Spark, στο Cruel όμως τo ηχοτοπίo φωνάζει Bjork από χιλιόμετρα. Η ατμόσφαιρα είναι καθοριστική στο Βlack Dove με την φωνή να έχει τον πρωταγωνιστικό λόγο και εμείς τις πρώτες ανατριχίλες. Η συνέχεια γίνεται με τo Raspberry Swirl, ένα ορμητικό pop single που θα μπορούσε να ανήκει στους GARBAGΕ. Tο Iieee είναι ίσως το αριστούργημα του δίσκου, σας προτρέπω να βρείτε την live εκτέλεση στο Youtube καθώς είναι ακόμη πιο τέλεια. Aπό κοντά και το Hotel που θα μπορούσε να είναι προϊόν μιας φανταστικής συνεργασίας της Tori με τον Μartin L. Gore των DEPECHE MODE. Ακόμη και πιο τυπικά Τori Amos τραγούδια όπως τα Jackie’s Strength, Northern Lad και Playboy Mommy έχουν κάτι να δώσουν μέσα από τις γεμάτες πάθος και ευαισθησία ερμηνείες της.
Δεν ξέρω αν το From the Choirgirl Hotel είναι το καλύτερο άλμπουμ της TORI ΑΜΟS, ο ανταγωνισμός - ειδικά με αυτά που προηγήθηκαν - είναι μεγάλος. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως σε ότι αφορά την μουσική και τις ενορχηστρώσεις, εδώ η Τori αποφασίζει να πειραματιστεί για τα καλά με αποτέλεσμα το πιο ποικίλο και χορταστικό της άλμπουμ.
2) MASSIVE ATTACK - MEZZANINE
Angel. Εν αρχή ην ο βόμβος. Και μετά ο χτύπος μιας καρδιάς. Η βελούδινη φωνή του Horace Andy. Και μετά η Μεγάλη Έκρηξη.
Her eyes/She’s on the dark side/Neutralize every man in sight.
Risingson. 3d. Ψίθυροι στο κεφάλι σου. Μέσα σε ένα όνειρο από το οποίο που δεν μπορείς να ξυπνήσεις. David Lynch καταστάσεις.
Toy-like people make me boy-like. I found a reason. Dream on.
Teardrop. Elizabeth Fraser, η φωνή των Cocteau Twins είναι η πραγματική φωνή των Αγγέλων . Το παρελθόν ενώνεται με το παρόν ( και το μέλλον) .
Fearless on my breath
Inertia Creeps. Trippy ρυθμοί. Ανατολίτικες μελωδίες. The bass is strong here.
Slowly, Moving Up Slowly
Mezzanine(album). Υπνωτιστικό. Στοχαστικό. Παραισθητικό. Ενδοσκοπικό. Ψυχοτρόπο
1) MANSUN - SIX
Αν κάποιος έχει υπόψιν του κάποιο άλμπουμ που να παντρεύει ιδανικά glam rock, punk, progressive rock, brit pop, alternative rock, hard rock και κλασσική μουσική( ναι, το SIX έχει και ολίγον από Τσαϊκόφσκι στο Fall Out) παρακαλώ να μας ενημερώσει. Μέχρι τότε για εμένα υπάρχουν οι MANSUN και το δεύτερο πόνημά τους. Μόνο το καταπληκτικό ομώνυμο οκτάλεπτο κομμάτι έχει περισσότερες αλλαγές ύφους από τις δισκογραφίες άλλων συγκροτημάτων.
Οι MANSUN στο SIX δεν παντρεύονται το προγκρέσιβ-παρά το παραπλανητικό του αλα RUSH/MARILLION εξωφύλλου- αλλά δανείζονται στοιχεία της τεχνοτροπίας του και τα προσαρμόζουν στον ήχο που ήδη είχαν δημιουργήσει στο Αttack of the Grey Lantern. Κάτι ανάλογο ας πούμε με αυτό που κάναν οι RADIOHEAD στο Paranoid Android - αλλά στο πιο σχιζοφρενικό και κατά την διάρκεια ενός ολόκληρου άλμπουμ. Ο δίσκος προφανώς έχει πολύ πληροφορία και χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να χωνευτεί πλήρως. Υπάρχει ένα αόριστο κόνσεπτ στους στίχους που μάλλον μόνο ο Paul Draper-η ψυχή των MANSUN- μπορεί να το εξηγήσει με επιτυχία.
Δεν θα προσπαθούσα ποτέ να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια από το σύνολο. Απλά θα έλεγα ότι τα πρώτα είκοσι λεπτά του άλμπουμ με τα Six, Negative και Shotgun είναι αψεγάδιαστα, η συνέχεια του άλμπουμ παρότι τέλεια μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο απαίδευτο αυτί ενώ το τέλος με το πανέμορφο Legacy και το κυκλοθυμικό Being a Girl είναι απλά ιδανικό για έναν τέτοιο δίσκο.
Life is wearing me thin/I feel so drained my legacy a sea of faces just like me
1998
1) The Haunted - The Haunted
Ο ορισμός της καύλας και των νεύρων. Πολλά νεύρα και μίσος. Η αφετηρία μιας παντοτινά αγαπημένης μπάντας. Peter Dolving για πάντα.
2) Anathema - Alternative 4
Ο ορισμός της καταθλιψάρας Pt 1. Είχα χρόνια να το ακούσω, το έβαλα για να το θυμηθώ. Δεν το είχα ξεχάσει.
3) System of a Down - System of a Down
Ο ορισμός του “από πού μας ήρθε αυτό;”. Η καλύτερη μπάντα για να πετάς μπουκάλια πριν τους Slayer. Τόσα ξέραμε, τόσα καταλαβαίναμε, τόσα κάναμε.
4) Death - The Sound of Perseverance
Ο ορισμός του κύκνειου άσματος. Για όσο παίζει είναι ο καλύτερος δίσκος των Death. Αλλά αυτό ισχύει σχεδόν για όλους τους δίσκους τους.
5) The Offspring - Americana
Ο ορισμός του σπάω το mainstream χωρίς εκπτώσεις. Φιλική συμβουλή: Οδήγηση και Staring at the sun είναι πολύ επικίνδυνος συνδυασμός. Ρε τα παιδιά δεν είναι καλά λέμε.
Metallica - Garage Inc.: Όλα καλύτερα από τα αυθεντικά. Ξαναειπώθηκε, συμφωνώ απόλυτα.
Spiritual Beggars - Mantra III: Το αγαπάω, someone bring me the wineeee!!! Spice=Spiritual Beggars.
Bruce Dickinson - The Chemical Wedding: Δεύτερη σερί δισκάρα, Book of Thel ο ορισμός του κορυφαίου heavy metal riff.
Monster Magnet - Powertrip: βλέπω crop circles.
Opeth - My Arms, Your Hearse: Για 'μένα εδώ έγινε η αρχή για την κορυφαία συνέχεια. Το εισαγωγικό riff πριν το ρεφραίν του Demon of the Fall πωπωπωπωπωπωπω…
Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age: Regular John, Avon, If Only, Mexicola. Δε χρειάζονται κι άλλα για ντεμπούτο. Call me sexy.
Orange Goblin - Time Travelling Blues: Οι Orange Goblin είναι πολύ αδικημένη μπάντα. Όχι επειδή τους αγαπάω, αλλά επειδή δεν παίζουν άλλοι σαν αυτούς.
Korn - Follow the Leader: Δεν είμαι φανατικός, αλλά οι riffάρες τους γκρεμίζουν σπίτια.
Dying Fetus - Killing on Adrenaline: Kill your mother & Rape your Dog, τι άλλο να περιγράψω εδώ;
Iced Earth - Something Wicked This Way Comes: Το ηλίθιο μέλλον δε μπορεί πάντα να αναιρεί το άξιο παρελθόν.
Fear Factory - Obsolete: Επίσης δεν είμαι φανατικός, αλλά οι riffάρες τους γκρεμίζουν σπίτια.
Meshuggah - Chaosphere: Άλλο πράμα.
Blind Guardian - Nightfall in Middle-Earth: Μεστό, τραγουδιστό, όμορφο. Είμαι πιο πολύ των προηγούμενων, εδώ είμαστε στο μεταίχμιο. Άντε και μέχρι το επόμενο.
Botch - American Nervoso: Μπαμπάδες.
Turbonegro - Apocalypse Dudes: Από τότε που τους είδα live κατέληξα ότι κανένας δεν το κάνει καλύτερα από αυτούς.
Black Label Society - Sonic Brew: Τραχύ, ζέχνει κίρρωση του ήπατος. Έχει πολλές κομματάρες μέσα. Βίτσιο: Το No More Tears ίσως το προτιμώ από το original. Πάντα θα ζω με την απορία πώς θα ήταν το The Rose Petalled Garden ως τραγούδι Guns n Roses.
Pearl Jam - Yield: Το Brian of J κουβαλάει όλο τον δίσκο, αυτό με πήρε από τα μαλλιά και του έδωσα βάση. Και καλώς έκανα.
Πω ρε δισκάρα, το ξέχασα.
Κι άλλη δισκάρα.
(in three parts)
Τη μεγάλη επιστροφή (…) της κατηγορίας “εκτός συναγωνισμού” σηματοδοτεί ένα EP που έπρεπε να εξασφαλίσει μια εντελώς ξεχωριστή θέση σ’ αυτό το ποστ, και λόγω της έτσι κι αλλιώς μεγάλης καθαυτό μουσικής αξίας του (άνετα από τις καλύτερες ηχογραφήσεις κάτω των 20 λεπτών στην ιστορία της ακραίας μουσικής) αλλά και εξαιτίας της τεράστιας σημασίας του για το είδος που υπηρετεί και όχι μόνο. Φυσικά, πρόκειται για το Satanic Art των Dødheimsgard.
Οι δύο δίσκοι που είχαν βγάλει μέχρι τότε οι DHG ήταν σίγουρα πολύ αξιόλογοι, αλλά τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει για την εξτραβαγκάντζα του Satanic Art. Αλλόκοτα πιανιστικά ιντερλούδια βγαλμένα από κάποια σουίτα του Ερίκ Σατί δίνουν τη θέση τους στο πιο ψυχωτικό μπλακμέταλ που ακούστηκε ποτέ, τα ριφ του Βικότνικ από μόνα τους πλέον ανήκουν σε κάποια έκθεση τέχνης, ξαφνικά από το πουθενά σκάνε μύτη παρανοϊκά έγχορδα και απελπισμένα synthesizer τείχη, και μέσα σ’ όλα αυτά ο Αλντράν να μετατρέπει τους εφιάλτες του σε νοσηρές οιμωγές που ικετεύουν για λύτρωση. Για μισό λεπτό όμως, μήπως σαν να τελειώνει κάπως απότομα αυτό το Wrapped in Plastic;
(25 in total)
Το άλμπουμ που (νομίζω) έκανε τους Anathema μεγάλο όνομα στην Ελλάδα (εδώ θα έγραφα “και σε άλλες χώρες”, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έγινε κάτι τέτοιο) κατά τη γνώμη μου πάσχει από το ίδιο πρόβλημα με τον προκάτοχό του, το Eternity: Ξεκινάει πολύ δυνατά, σφίγγεις τη γροθιά σου, ξελαρυγγιάζεσαι να τραγουδάς τα κομμάτια, συγκινείσαι, όλα… και από ένα σημείο και μετά σαν να μένουμε από καύσιμο σιγά σιγά, για να το θέσω κομψά. Κρίμα, γιατί αν δεν μου άφηνε αυτή την αίσθηση, αντίθετα αν διατηρούσε το αρχικό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκειά του, θα μοιραζόμουν τον ενθουσιασμό πολλών από σας και θα το είχα αν όχι #1, σίγουρα στην πρώτη πεντάδα μου. Από την άλλη, είναι τόσο ποιοτικό αυτό το (χονδρικά) πρώτο μισό του, με όλες τις γνωστές κομματάρες του, που αρκεί για να κερδίσει μια θέση στη λίστα μου.
– Να σου πω, δεν πιστεύω να μην έχεις Anneke στη λίστα σου για το '98;
– Εννοείται ότι θα έχω 
Έχω έναν ας πούμε προσωπικό κανόνα σ’ αυτό το παιχνίδι: Αν ένας δίσκος έχει τουλάχιστον ένα κομμάτι που με έχει κάνει να δακρύσω τουλάχιστον μία φορά ακούγοντάς το, μπαίνει στη λίστα της χρονιάς του. Αυτό συμβαίνει εδώ: Το Into the Electric Castle μου προκαλεί λίγο ανάμεικτα συναισθήματα - άλλες φορές δεν πιστεύω στα αυτιά μου με τις μελωδίες που μου πετάει ο Λούκασεν, άλλες πάλι προβληματίζομαι με την υπερβολή του όλου εγχειρήματος (και, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, με το ψιλογελοίο στόρι). Κάθε αμφιβολία διαλύεται όμως κάθε φορά που μπαίνει το Valley of the Queens, πλημμυρίζοντας τον χώρο με συναίσθημα. Και ευτυχώς ο δίσκος δεν έχει μόνο την Ολλανδή θεά, έχει και την άλλη αδυναμία μου τον Damian και άλλους ικανότατους τραγουδιστές, συνολικά δε ο φόρος τιμής του Άριεν στους Beatles, στους Camel, στους Yes, σε όλα αυτά τα μεγαθήρια των 60s και 70s, ηχεί αυθεντικός και χορταστικός.
The heaviest band in the world is back. Τα πολλά λόγια εδώ είναι φτώχεια: Άλλος ένας κλασικός Bolt Thrower δίσκος ογκωδέστατου, επικού death metal, με grooves που σκοτώνουν, riffs που παίρνουν κεφάλια, rhythm section που αλλάζει τη διάταξη των τεκτονικών πλακών, μπλαμπλαμπλά. Οι Bolt Thrower είναι το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στο γνωστό κλισέ ότι “σημασία δεν έχει τι και πώς είναι ένας καλλιτέχνης/συγκρότημα αλλά το έργο του”. Όχι ρε χαμούρες, σε έναν λογικό κόσμο θα ακούγαμε μόνο συγκροτήματα με το ήθος, την ακεραιότητα, τη συνέπεια των Bolt Thrower.
Το φανταστικό σερί της μπάντας του Brun συνεχίζεται (και - spoiler - έχει πολύ πράμα ακόμα η δουλειά), παρότι μάλιστα εδώ δεν βρίσκεται πια ο μεγάλος Garm. Κανένας λόγος για κατήφεια: Ο αντικαταστάτης του είναι ο άλλος Νορβηγός θεός / φορέας της επικής avant-garde μέταλ παράνοιας, ο Simen Hestnæs aka ICS Vortex. Στον πρώτο full-length δίσκο όπου έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά (τα demo των Lamented Souls δεν πιάνονται - γι’ αυτούς θα τα πούμε τη βδομάδα του 2004) το Αηδόνι των Φιόρδ σφραγίζει κάθε κομμάτι με τις τρομερές ερμηνείες του, ανεβάζοντας επίπεδο το άλμπουμ από τα έτσι κι αλλιώς μεγάλα ύψη όπου το είχε πάει αυτό το άψογο μείγμα black metal / prog rock / folk.
Ό,τι κι αν έχεις ακούσει από τεχνικό μέταλ στη ζωή σου, Watchtower, Atheist, Sieges Even, ό,τι, ό,τι, ό,τι, το σοκ που προκαλεί η ακρόαση του Obscura δεν περιγράφεται. Ένας death metal γρίφος, ένα υπερψαρωτικό ξέσπασμα που σε καθηλώνει και σε αφήνει να ψάχνεσαι. Δεν μπορείς να αφομοιώσεις όλα όσα γίνονται εδώ, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάτσεις αποσβολωμένος και να προσλάβεις ό,τι προλάβεις (σκόπιμη παρήχηση) από αυτό το ντελίριο, αυτή την avant-garde άσκηση που έρχεται κατευθείαν από τον 22ο αιώνα ή κάτι τέτοιο. Εξυπακούεται ότι το συγκρότημα αυτό και δη ο συγκεκριμένος δίσκος δεν προτείνονται για ακροατές που (ευτυχώς) δεν ψαρώνουν από τέτοιου είδους ασκήσεις και γενικά τους αρέσει η μουσική - γιατί αυτό εδώ μουσική δεν το λες ακριβώς. Αυστηρά για βλαμμένους.
Τώρα που το τεθωρακισμένο μάζεψε μομέντουμ, ποιος το πιάνει. Ξεκάθαρα πλέον οι Jag Panzer πορεύονται με τον αέρα που τους δίνουν η αποδοχή και η αναγνώριση από το underground, αυτό το δέος με το οποίο ψιθυριζόταν το όνομά τους τόσα χρόνια που ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας - και κάνουν ό,τι γουστάρουν. Ρε, λέω να βάλω βιολιά σ’ αυτό το κομμάτι. | Βάλε. | Και εδώ λέω να βάλω χορωδία. | Βάλε. | Και εδώ, πολύ απλά, όλα τα στυλ που έχουν παιχτεί μέχρι σήμερα στο κλασικό/μελωδικό μέταλ. | ΒΑΛΕ! | Ο Τύραννος όλο και περισσότερο εδραιώνεται ως ο ηγέτης της σκηνής, όλη η μπάντα είναι σε τρελά κέφια και το υλικό του Chain of Command τη βγάζει ασπροπρόσωπη, το The Moors είναι ιδανικό αποκορύφωμα επικών διαστάσεων - όλα είναι όπως πρέπει να είναι.
9 κομμάτια, κανένα με διψήφια διάρκεια, “μόλις” 52 λεπτά σύνολο ο δίσκος… Πάει, χαλάσανε και οι Opeth… Ας αφήσω όμως αυτόν τον φόρο τιμής στο κρύο χιούμορ του ηγέτη της μπάντας και ας προχωρήσω στο παρασύνθημα. Η περίοδος αυτή (για να είμαι πιο ακριβής, late 90s - early 00s) μπορεί στην πορεία των Opeth να είναι η λιγότερη γνωστή / να προηγείται του breakthrough τους, αλλά για μένα είναι ταυτόχρονα η πιο ουσιαστική τους. Σχεδόν κάθε χρόνο, ή άντε χρόνο παρά χρόνο, και από μια δισκάρα ατμοσφαιρικού/προοδευτικού death metal, που η κάθε φορά καινούργια σού αφήνει έντονα την αίσθηση ότι χτίζει πάνω στην παρακαταθήκη της προηγούμενης, κι έτσι χτίζουμε, χτίζουμε, χτίζουμε… μέχρι το μπαμ των επόμενων χρόνων.
Έναν χρόνο μετά τα κοιτάξτε-τι-μπορούμε-να-κάνουμε όργια του Entropia, οι Pain of Salvation στο One Hour… μοιάζουν να έχουν ηρεμήσει… λίγο. Η αίσθηση εδώ είναι ότι το συγκρότημα έκανε συνειδητή προσπάθεια να απομακρυνθεί από λογικές τύπου επίδειξη τεχνικής και πολυπλοκότητας στο στήσιμο των ενορχηστρώσεων, και να εστίασε περισσότερο στο σκέλος της ατμόσφαιρας και της τραγουδοποιίας αυτής καθαυτής. Ίσως βέβαια βγαίνει και μια παράλληλη αίσθηση υπερβολικής - για προγκ μπάντα - χαλάρωσης και αυτό να εξηγεί, ως “διόρθωση”, τα δύο επόμενα; Ας μην προτρέχω όμως. Παρότι δεν φτάνει τα επίπεδα του ντεμπούτου, το One Hour… έχει άφθονες φανταστικές στιγμές, με αποκορύφωμα το ομότιτλο κομμάτι, από τα καλύτερα της πρώτης περιόδου των PoS. Όλα είναι έτοιμα για την κατάκτηση του progmetal σύμπαντος.
Και τώρα θα πάθω λίγο @hopeto. Θεωρώ πολύ απίθανο να μην κάνω έστω μία αναφορά σε κάθε δίσκο αυτών των αγαπημένων μου βλαχοκαναδών που ήταν και είναι ερωτοχτυπημένοι με τη γη των προγόνων τους (τη Σκωτία, αν δεν έγινε φανερό), πόσο μάλλον σ’ αυτή την πρώιμη περίοδό τους που η γκάβλα τους ξεχειλίζει από κάθε μέτρο μουσικής. Γκαζωμένες πανκ κιθάρες (με κάποια φανταστικά σόλο - έκπληξη εδώ κι εκεί), ροκενρόλ νοοτροπία, γκάιντες, παραδοσιακοί σκοποί των Highlands, ένας Paul McKenzie που δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί “καλός” τραγουδιστής αλλά πραγματικά λατρεύω το attitude του, και ένα Will Ye Be Proud? σκέτη πώρωση, το κομμάτι που με έκανε να αγαπήσω τους Real McKenzies και τόσα χρόνια μετά κάθε φορά που το ακούω νιώθω σαν να είναι η πρώτη. Highland men hanging by English decree! Hung by their kilts as a warnin’ ta the free… From a landlord’s voice the Highlands are finished / Your swords and yer plaid shall be never again…
Άλλο ένα μέτωπο στο οποίο συγκεντρώνεται μομέντουμ, προετοιμάζοντας την επικείμενη έκρηξη. Οι Beggars εξακολουθούν να αδυνατούν να αποτινάξουν τους “stoner” παραλληλισμούς - συμβάλλουν και οι ίδιοι βέβαια με την όλη αισθητική τους - αλλά επί της ουσίας συνεχίζουν να παίζουν μερακλίδικο, σεβεντιζάδικο μέταλ, με σαμπαθικά ριφς (…όπως επίσης μπασογραμμές και ντραμς), σενκερικά σόλος, περπλικά πλήκτρα και ένα στιχουργικό περιεχόμενο που μπορεί να συνοψιστεί στις εξής δύο εικόνες:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ό,τι και να λέει όμως ο Spice εγώ τον αγαπάω για την αλητεία του και τη γνήσια ροκενρόλ φωνή του, που αποθεώνεται σε ύμνους όπως το Euphoria και το προσωπικά αγαπημένο μου κομμάτι σε όλη τη δισκογραφία των Beggars, το απίστευτο Lack of Prozac.
Εδώ έχουμε μια δυστυχώς obscure περίπτωση heavy/power συγκροτήματος από την Αυστρία, το οποίο όμως αψηφά τις europower τάσεις (όπως έκαναν μια χούφτα ακόμα συγκροτήματα εκείνη την εποχή) για να αντλήσει έμπνευση από την αμερικανική ατσαλοκοιτίδα, έχοντας ως υπερόπλο τον Ritchie Krenmaier και την πραγματικά καταπληκτική φωνή του - έχει χαρακτηριστεί “ο Ευρωπαίος Dee Snider” και το βρίσκω απόλυτα εύστοχο. Κατά τ’ άλλα, κιθάρες που κόβουν σαν ξυράφια, άφθονα hooks και συνολικά ένα άλμπουμ τόσο πλήρες και απολαυστικό που παραβλέπω ακόμα και έναν από τους χειρότερους στίχους που έχουν γραφεί ποτέ: Is it nature’s revenge? Or is it just heavy weather? 
Και τώρα μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς. Ερχόμενοι θαρρείς από το πουθενά, οι Αθηναίοι Swan Christy κατέθεσαν έναν από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους του 1998, σε ένα εντελώς δικό τους ύφος που θα περιέγραφα, μέσες - άκρες, ως Savatage-meets-Paradise Lost, και πάλι όμως χωρίς αυτό να μπορεί να δώσει πλήρως το στίγμα. Καθαρά θεατρική ατμόσφαιρα ποτισμένη με άφθονη μελαγχολία, αισθητική μουσικής δωματίου με πιάνο και βιολί, και παρτενέρ του Κώστα Μακρή στο μικρόφωνο η θεά Ναταλία Ρασούλη, στην πιο μέταλ χρονιά της (βλ. και παρακάτω). Και, στο διά ταύτα, ο δίσκος είναι γεμάτος εκφραστικές κομματάρες, με προεξάρχουσα το θεσπέσιο Time Goes By.
Αυτό το συγκρότημα πρέπει να έχει ανακαλύψει κάποιο μυστικό μαγικό πηγάδι της έμπνευσης και να πηγαίνει να πιει απ’ αυτό όποτε του καπνίσει, ώστε να βγάλει τον καινούργιο δίσκο του. Δεν εξηγείται αλλιώς διάολε, ούτε ενάμισης χρόνος δεν έχει περάσει από το αριστουργηματικό The Divine Wings of Tragedy και οι αθεόφοβοι πάνε και βγάζουν άλλον έναν καταπληκτικό δίσκο. Twilight in Olympus και όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μπάντας είναι εδώ εν αφθονία. Και η θεϊκή φωνάρα του Sir Russel, και οι αψεγάδιαστες κιθάρες του Romeo, και τα εξαίσια κλασικότροπα θέματα του Pinnella, και, πάνω απ’ όλα, οι συνθέσεις - καθεμιά σε πάει σε ένα συναρπαστικό ταξίδι που μόλις τελειώνει όχι κουρασμένος δεν νιώθεις, αλλά ανυπομονείς για το επόμενο έπος.
Το παράσημο της ανοιχτής παλάμης ήταν αυτό ακριβώς που εισέπραξαν οι νουμπάδες τότε SOAD στην Ελλαδάρα (wouldn’t work for other countries), στιγματισμένοι ως επάρατοι νουμεταλλάδες (δεν έχει ξεχαστεί κανένα φωνήεν), με τις ιστορίες από εκείνο το λάιβ με headliners τους Slayer να έχουν περάσει πλέον στη σφαίρα του θρύλου. Πλάκα θα είχε να γίνει κάποτε μια έρευνα, πόσοι από όλους εκείνους κατέληξαν λίγα χρόνια μετά οπαδοί των Αμερικανοαρμένιων… Anyway, το ομώνυμο ντεμπούτο τους μπορεί να μη θυμίζει πολύ τα μετέπειτα blockbusters αλλά παραμένει ένας φοβερός δίσκος που ακροβατεί μεταξύ μεταλλικής/χαρντκορικής ακρότητας και Faith No More-ίλας, με τον Serj να δείχνει ήδη από τότε ότι θα στιγμάτιζε με τη φωνή του την επόμενη δεκαετία, τον Daron να δίνει συνθετικά και εκτελεστικά ρέστα και τη σχεδόν κωμικής διάθεσης μουσική της μπάντας να μην είναι τίποτα λιγότερο από οργιαστική.
Κι άλλο high-energy heavy rock, γιατρέ τι μου συμβαίνει; Έπηξα στις 90s μαυρίλες, αυτό είναι λες ε; Anyway, μπορεί και οι Terra Firma να λειτουργούν ως palate cleanser, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή τη δουλειά την κάνουν τέλεια. Στα φωνητικά μια ηγετική μορφή του σουηδικού doom, ο Christian Linderson (που το Ozzy-meets-Sean Harris λαρύγγι του αποδεικνύεται ακόμα πιο ταιριαστό για τέτοιες καταστάσεις απ’ ό,τι στο πρώτο Count Raven) σε ένα προφανώς ευχάριστο διάλειμμα για τον ίδιο, ενώ ακόμα πιο ευχάριστο πρέπει να ήταν για τον, πρώην Unleashed, Fredrik Lindgren που παίζει κιθάρα στους Terra Firma. Σούπερ αυτό εδώ το ομώνυμο ντεμπούτο, με το Rainbow Ride να δίνει το έναυσμα για 40 λεπτά αγνής ροκ πώρωσης.
Δεν γινόταν να παίζουν μπάλα μόνοι τους επ’ άπειρον οι Skyclad. Άσε που η δική τους αντίληψη περί folk metal, θαυμαστή μεν, ήταν καθαρά …αγγλική και κατά συνέπεια - έως έναν βαθμό τουλάχιστον - “ευγενής”, εκλεπτυσμένη, υπαινικτική. Κάποια στιγμή έπρεπε να παρουσιαστεί και ένα folk metal πιο άγριο, πιο πρωτόγονο, πιο πολεμικό. Η Ιρλανδία ήταν ο προφανής τόπος όπου θα στρέφαμε τα βλέμματά μας. Το ‘95 οι Cruachan έκαναν μια πρώτη προσπάθεια και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 1998 και στο ντεμπούτο των Waylander για να φουντώσουν οι αρχέγονες φωτιές της Σμαραγδένιας Νήσου, μέσα από black metal πρίσμα (φυσικά) αλλά ξεκάθαρα με νοοτροπία αρχαίων συμπολεμιστών του Cu Chulainn. Και έτσι, Reawakening Pride Once Lost: Το πρώτο μνημείο του celtic metal είναι γεγονός. Γιατί μπορεί το διαβατήριο να λέει “Ηνωμένο Βασίλειο”, μα η καρδιά φωνάζει ΙΡΛΑΝΔΙΑΡΑ.
Ο τελευταίος δίσκος των Angra με τον Matos είναι παράλληλα και ο πιο υποτιμημένος της τριάδας. Να, φαίνεται και στα μέχρι τώρα ποστ της εβδομάδας. Ελάχιστες αναφορές, ανάθεμα δε κι αν έχει πάρει ψήφο (ναι, ΟΚ, υποκριτής, ούτε εγώ το ψηφίζω… τουλάχιστον όμως το μνημονεύω). Δεν ξέρω πώς ακριβώς έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου, ότι είναι “κουρασμένο” άλμπουμ; Ότι η κάπως πιο απλή προσέγγισή του είναι ξέρω γω underwhelming; Εγώ πάντως θα το πω: Το Fireworks δεν έχει να ζηλέψει επί της ουσίας τίποτα ούτε από το Holy Land, ούτε από το Angels Cry. To Wings of Reality είναι αριστουργηματικό opener (και εκείνη η γέφυρά του, γύρω στη μέση, μία από τις ωραιότερες ιδέες της χρονιάς), τα Metal Icarus και Speed είναι κλασικοί Angra δυναμίτες μελωδικού power όπως ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΙ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ, το ομότιτλο και το Petrified Eyes είναι έπη, το Lisbon είναι απλά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει… Όλα είναι στη θέση τους και αφού έπρεπε να πέσει η αυλαία, έγινε με ιδανικό τρόπο. Οπότε για να σοβαρευτούμε λίγο λέω εγώ.
Αίμα, βία, όλεθρος. Το δεύτερο άλμπουμ των Aura Noir είναι μάλλον ο πιο δολοφονικός δίσκος της χρονιάς. Πήρε εκείνη τη φλόγα που άναψε το Black Thrash Attack και τη μετέτρεψε σε ηφαίστειο. Το δίδυμο της κόλασης, Carl-Michael και Apollyon, για άλλη μια φορά κάνει τα πάντα, τα ριφς είναι θανατική ποινή, 100% black metal και 100% thrash metal, τα φωνητικά ειδικά του Carl-Michael είναι ο Άδης ο ίδιος, και να κάνω και μια ειδική αναφορά στο κατ’ εμέ highlight του δίσκου, το The Spiral Scar, που μια φορά κι έναν καιρό το είχε παίξει ο Γιοβανίτης στη ραδιοφωνική εκπομπή του Χρονόπουλου και μου έβαλε φωτιά στα μπατζάκια, “πρέπει οπωσδήποτε να ασχοληθώ μ’ αυτό το συγκρότημα”, αχ τι ωραίες εποχές.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή όχι, αλλά πλέον όταν είναι να βάλω να παίξει κάποιος δίσκος των Blind Guardian, 4 στις 5 φορές είναι το Nightfall… Απ’ αυτή τη σκοπιά δεν με ενδιαφέρει καν να μπω στη διαδικασία αν είναι το καλύτερό τους, το δεύτερο ή το τρίτο καλύτερο κ.ο.κ. Είναι απλά αυτό που με αγγίζει περισσότερο. Όσο για τη διασκεδαστική προσπάθεια που έγινε τις τελευταίες μέρες να “αποταχθεί ο (γιουροπάουερ) Σατανάς”, σόρι παιδιά δεν βλέπω πού είναι το πρόβλημα με την ταμπέλα, οι Guardian όχι μόνο είναι power αλλά είναι και από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του είδους. Κατά τ’ άλλα, τα γνωστά, μελωδίες και ρεφρέν που έγραψαν Ιστορία, και ΟΚ σπάνε λίγο αρχίδια όλα αυτά τα ιντερλούδια αλλά στην τελική φτιάχνουμε μια playlist μόνο με τα κανονικά τραγούδια και there - problem solved.
Χρονιά ορμητικής ανάπτυξης το ‘98 για το mathcore / αυτό το metalcore εν πάση περιπτώσει: Εξαιρετικός διάδοχος του Petitioning the Empty Sky από τους Converge το Forever Comes Crushing, τρομερό ντεμπούτο για τους Cave In με το Until Your Heart Stops (στη μία και μοναδική φορά που θα έπαιζαν σ’ αυτό το ύφος), αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα που είχα μόνο μία θέση για τον Ήχο του Πανικού και θα πάει στο ντεμπούτο των φοβερών Botch. American Nervoso λοιπόν και μπαίνει όχι λιθαράκι αλλά κοτρώνα στη διαδικασία που από τα επόμενα χρόνια, αρχής γενομένης από το 1999, θα οδηγήσει στην απόλυτη έκρηξη του ιδιώματος.
Έχω αναφέρει ξανά ότι οι Horrified είναι από τα αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα, και παρότι εκτιμώ απεριόριστα και το doom/death ντεμπούτο τους, In the Garden of the Unearthly Delights, είναι μ’ αυτό εδώ και με το επόμενο άλμπουμ τους που αιτιολογείται η αρχική πρόταση. Στο Animal πλέον έχουν γίνει κάτι …άλλο, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. Παίρνουν από παντού, από το gothic, από το progressive, φυσικά και από τις πιο ακραίες περιοχές του μέταλ, οι μελωδίες είναι υπέροχα σκοτεινές, τα διπλά death/black φωνητικά λειτουργούν στην εντέλεια (ειδικά ο Αντώνης “Gore” είναι μεγαλειωδώς αποτρόπαιος) και οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη, οδηγώντας στο κλείσιμο με το αρρωστημένο …circus metal του Funny Man να σου παγώνει το αίμα. Υπομονή τώρα λίγες βδομάδες για το magnum opus.
Υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης του ζητήματος της δημιουργίας του διαδόχου του Destroy - Erase - Improve: Ο ένας είναι το “αμάν την πουτσίσαμε, πώς το ακολουθούμε αυτό τώρα” και ο δεύτερος, ο σωστός, το “χαχ - μόνοι μας παίζουμε σ’ αυτό το γήπεδο, έχουμε όλο τον χώρο και τον χρόνο να τελειοποιήσουμε τη φόρμουλα”. Το Chaosphere λοιπόν βρίσκει τους Meshuggah - λίγο πριν την εκτόξευση (και τυπικά) στο πάνθεον της ακραίας μουσικής - ακόμα πιο επιθετικούς, ακόμα πιο απόκοσμους, ακόμα πιο απάνθρωπους σ’ αυτά τα 4/4 τους …που μόνο σαν 4/4 δεν ηχούν. Και η κορύφωση έρχεται στο Elastic, με εκείνο το θέμα να επαναλαμβάνεται για ούτε γω θυμάμαι πόσα λεπτά, και να γίνεται όλο και πιο τρομακτικό, όλο και πιο απειλητικό, δίνοντας τη θέση του σε έναν παραταταμένο θόρυβο που οδηγεί στον επίλογο του Unanything, της μόνης πραγματικά μελωδικής στιγμής του δίσκου, και υποχρεώνοντάς σε να αναφωνήσεις,
Και ιδού, η γνωριμία με ένα συγκρότημα που θα με (μας) απασχολήσει όσα λίγα την επόμενη δεκαετία. Κάπου εδώ πρέπει να απολογηθώ (again: στον εαυτό μου, όχι σε κάποιον άλλον) για το ότι δεν έχω αξιωθεί ακόμα να ακούσω το ντεμπούτο των Primordial, το Imrama, που αν ο @ChrisP λέει ότι έχει celtic metal στοιχεία τον πιστεύω και ως εκ τούτου δέχομαι ότι κακώς απουσιάζει από την παραπάνω αναφορά (στα των Waylander). Πάντως εδώ ο όποιος ιρλανδικός χαρακτήρας ξεδιπλώνεται όπως έγινε και στα μετέπειτα, ακόμα πιο γνωστά έργα της μπάντας: Με πολλή φειδώ και διακριτικότητα - ένα ακουστικό κιθαριστικό θέμα εδώ, μια φλογέρα εκεί, ένας tribal ρυθμός παραπέρα… Και για την πλαισίωση, ένα μοναδικό, doomy black χαρμάνι που σε στιγμές θυμίζει τους μπαμπάδες Bathory και… αυτό ήταν! Τίποτα άλλο δεν ηχεί τελεσίδικα “δανεισμένο”! Το πρώτο από πολλά αριστουργήματα του Άλαν και των υπόλοιπων.
Άλλοι από κει που πέσανε στη χύτρα με τον ζωμό της έμπνευσης. Μόλις έναν χρόνο μετά το φανταστικό Ophidian Wheel οι Septic Flesh καταφέρνουν, αν όχι να το ξεπεράσουν, τουλάχιστον να φτάσουν ξανά στα ίδια επίπεδα, με το A Fallen Temple. Έναν δίσκο γεμάτο με το γνώριμο πια αρχαιοπρεπές death/doom τους, συμφωνικό με υπαινικτικό και όχι απροκάλυπτο τρόπο όπως θα γινόταν στη δεύτερη φάση τους. Εμένα πάντως, θα το ξαναπώ, αυτή εδώ η φάση μ’ αρέσει περισσότερο. Με αυτή τη λατρεμένη, Septic Flesh κατάμαυρη ατμόσφαιρα που τονίζεται ακόμα περισσότερο από τις εμφανίσεις της Ναταλίας, και στο πασίγνωστο πια The Eldest Cosmonaut αλλά και σε πλήθος άλλων διαμαντιών που βγήκαν από την πένα των Σπύρου / Σωτήρη / Χρήστου.
Επιτέλους, λοιπόν, το δεύτερο άλμπουμ απ’ αυτούς τους παραγνωρισμένους πρωτοπόρους του progressive metal, την μπάντα που έπαιξε τεχνική / εγκεφαλική μέταλ μουσική πριν από τους Queensryche, τους Fates Warning, τους Voivod, τους Coroner, τους Mekong Delta… Και μπορεί το υλικό που ακούμε στο Free the Beast να μην έχει τη συνοχή του Winter Kill (λογικό, αφού προέρχεται από διαφορετικές περιόδους, είναι δηλαδή ουσιαστικά περισσότερο compilation album με ακυκλοφόρητα κομμάτια), αλλά σε κάθε περίπτωση όλη εκείνη η ενέργεια, όλη εκείνη η ένταση, όλη εκείνη η παράνοια, βρίσκονται (και) εδώ αναλλοίωτες, με τον πελώριο John Stewart να εξαπολύει μερικές από τις πιο λυσσασμένες κραυγές που ακούστηκαν ποτέ σε μη ακραίο πλαίσιο (αν και, όπως σωστά παρατήρησε ο @Chaos, και το “μη ακραίο” υπό συζήτηση είναι).
NUMBER FIVE
Τι γίνεται λοιπόν όταν καθιερωμένοι μουσικοί ξεκινάνε καινούργιο συγκρότημα, που μουσική του βάση είναι οι Slayer αλλά έχει κι άλλα στοιχεία, και βάζεις και ένα τρελαμένο πανκιό στο μικρόφωνο; Πώς; Α ναι, σωστά, έχεις τους Grip Inc… Ναι αλλά ποιους άλλους έχεις; Ακριβώς, τους The Haunted. Μετά τη διάλυση των At the Gates οι αδερφοί Björler δεν έχασαν καιρό για το νέο τους εγχείρημα, στο οποίο έφεραν τη γνώριμη πια συνθετική τους σφραγίδα, ήρθε κι ο Erlandsson και έφερε κι αυτός το χαρακτηριστικό του drumming style …κι όμως το ομώνυμο ντεμπούτο δεν ακούγεται (εντελώς) σαν At the Gates. Δύο παράγοντες συνέβαλαν σ’ αυτό: Η καθοριστική παρουσία του Patrik Jensen, επίσης παλιάς καραβάνας της σουηδικής extreme metal σκηνής, ο οποίος έγραψε σεβαστό μέρος του δίσκου και εξισορρόπησε έτσι το AtG στοιχείο, καθώς επίσης ο εμβληματικός frontman Peter Dolving, που βέβαια είναι γνωστός και στις πέτρες πια για το τσιτωμένο του delivery αλλά δεν έμενε εκεί, ξανακούστε π.χ. το Forensick με το υπόκωφο spoken word του για να θυμηθείτε πόσο εκφραστικό είναι το παλικάρι. Τι άλλο να ειπωθεί; Αρκεί το ότι για πάρτη τους έμεινε εκτός πεντάδας το θηρίο των Aura Noir, που σχεδόν σε κάθε άλλη χρονιά θα κέρδιζε άνετα τον τίτλο του θρας δίσκου της χρονιάς. Ναι, τόσο γαμάει το The Haunted.
NUMBER FOUR
Όπως και πολλοί άλλοι, οι περισσότεροι εικάζω, τους Dropkick Murphys τους έμαθα από μεταγενέστερα folk punk hits τύπου Shipping Up To Boston κ.λπ. Με τα χρόνια όμως έχω καταλήξει στο ότι τούτο δω το πρώτο τους άλμπουμ, το Do Or Die, είναι μάλλον και το κορυφαίο τους (τις παίζει γι’ αυτή τη θέση με το μεθεπόμενο - θα πούμε και γι’ αυτό όταν έρθει η ώρα). Κι αυτό μάλιστα παρόλο που οι επιρροές από ιρλανδική μουσική είναι εδώ λιγότερες απ’ ό,τι σε κάθε άλλο άλμπουμ τους. Μόνο η εισαγωγή είναι ακραιφνώς σε folk/celtic κατεύθυνση (παραδόξως, βέβαια, πρόκειται για το …Scotland the Brave - γκάφα ή απλά γουστάρανε τόσο που δεν τους πολυένοιαξε που η μελωδία αυτή δεν είναι αφιερωμένη στην Ιρλανδία;) και από κει και πέρα έχουμε τη διασκευάρα στο Finnegan’s Wake και ψήγματα εδώ κι εκεί. Δεν έχει την παραμικρή σημασία όμως, καθότι α) όλα τα κομμάτια - εκρήξεις ξεσηκωτικού punk/oi! και ύμνοι στο ήθος της εργατικής τάξης - γαμάνε, ειδικά τα απίθανα Barroom Hero, Never Alone και Fightstarter Karaoke, και β) εδώ (και δυστυχώς μόνο εδώ) τραγουδάει ο θεός Mike McColgan, άνετα ο καλύτερος τραγουδιστής που είχαν ποτέ, σφραγίζοντας κάθε σύνθεση με την ιδιαίτερη φωνή του και τις ψυχωμένες ερμηνείες του.
NUMBER THREE
Οι Solstice είχαν θέσει ψηλά τον πήχη στον χώρο του επικού doom metal με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, Lamentations και Halcyon, με το New Dark Age όμως τον ξεπέρασαν με άνεση πιο εκνευριστική κι απ’ αυτήν ενός Ντουπλάντις. Ξεκάθαρο upgrade ο Ingram στα φωνητικά σε σχέση με τον Matravers, αυτά που γράφει και παίζει ο Walker (με τη σκωτσέζικη προσθήκη του Hamish Glencross) είναι πιο συγκλονιστικά από ποτέ, συνολικά το συγκρότημα βρίσκεται εμφανώς στο καλύτερο σημείο της πορείας του και κλασικά έρχεται άλλο ένα σκληρό καπρίτσιο της Ιστορίας να τους διαλύσει και να μην απολαύσουμε άλλο δίσκο απ’ αυτό το τέλειο line up. Τι να γίνει, θα αρκεστούμε στο αριστούργημα που λέγεται New Dark Age. Με τα θεόβαρια ριφ του, τις lead κιθαριστικές ζωγραφιές του, ισόποσα μελαγχολικές και πολεμικές, τις κρυστάλλινες ερμηνείες του Ιngram, με τη μοναδική εκφορά του (αν καταλάβαινα και τι σκατά λέει χωρίς να θέλω λεξικό, καλά θα 'τανε), το εξώφυλλο της χρονιάς και, φυσικά, τα 7 φανταστικά τραγούδια του (όχι ότι δεν λένε τα instrumentals): Από τους παιάνες The Sleeping Tyrant, Cimmerian Codex, Hammer of Damnation και Cromlech μέχρι την υπέροχη φολκ μπαλάντα Blackthorne και, ως ιδανική κατακλείδα, την υποβλητική, πνιγμένη στην απόγνωση doom ελεγεία New Dark Age Part 2. Χωρίς καμία αμφιβολία μέσα στους κορυφαίους doom δίσκους της δεκαετίας.
NUMBER TWO
Δεν έμελλε τελικά να κερδίσουν οι Death πρωτιά σε λίστα μου… Εξιλεώνομαι έστω εν μέρει με τέσσερις συνεχόμενες δεύτερες θέσεις ή μπα; Και ποιος να μου απαντήσει δηλαδή. Όσο βράζω στο ζουμί μου, πάμε άλλη μία ακρόαση του The Sound of Perseverance, αυτού που κανονικά θα ήταν το πρώτο άλμπουμ των Control Denied μέχρι που ο Chuck πείστηκε να γράψει η μαρκίζα, για μία τελευταία φορά, αυτό το εμβληματικό όνομα που άλλαξε διά παντός τους όρους του παιχνιδιού στη μέταλ μουσική. One last album, one last dance. Άλλη μια υπερταλαντούχα ομάδα συγκεντρωμένη γύρω από τον μαέστρο και η νέα περιπέτεια στο επιλεγμένο οριστικά πλέον πεδίο του progressive metal ξεκινά. Scavenger of Human Sorrow. Έλα, μας δουλεύεις; Δεν είναι δίκαιο για τους υπόλοιπους. Spirit Crusher, Flesh and the Power it Holds, Voice of the Soul… Όπου και να στρίψεις σε περιμένει ένα θεϊκό ριφ, μια ουράνια μελωδία, ένα εξωπραγματικό σόλο. Δικέ μου, το έκανες πάλι το θαύμα σου. Οι Death περνάνε στην αθανασία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η παρακαταθήκη που αφήνεται δεν θα ξεθωριάσει ποτέ. Η απόλυτη επτάδα δίσκων θα είναι πάντα εκεί για να διδάσκει, να εκπλήσσει, να συναρπάζει, να συγκινεί. Ειλικρινές και ταπεινό ευχαριστώ. Και Αντίο.
NUMBER ONE
Αυτή τη βδομάδα οδεύουμε ίσως προς δυσάρεστη - για μένα - έκπληξη, καθώς περίμενα ότι το Chemical Wedding θα βγει άνετα #1 αλλά προς το παρόν δεν μου βγαίνουν τα κουκιά… Μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια, το ελπίζω κιόλας… Σε κάθε περίπτωση, εγώ το χρέος μου θα το κάνω. Το Chemical δεν είναι απλά ο κορυφαίος σόλο δίσκος του Bruce Dickinson, είναι συνολικά ο κορυφαίος δίσκος κλασικού heavy metal που έχει κυκλοφορήσει από το '90 και μετά, ένα αιώνιο, άφθαρτο μνημείο της αγαπημένης μου μουσικής, όπου ο μυστικισμός του William Blake που ενέπνευσε τον Μπρους συνδυάζεται με το σύγχρονο, υπέρβαρο ατσάλι του Ρόι και του Έιντριαν, ανάγοντας κάθε σύνθεση σε έναν σκοτεινό θρίαμβο. Πώς αλλιώς να περιγραφεί π.χ. το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο ήταν που ήταν ένα ζοφερό έπος με υπερ-ρεφρενάρα, ήρθε και εκείνο το α-δι-α-νό-η-το κιθαριστικό σόλο και το εκτόξευσε στη στρατόσφαιρα - εμένα κι εσένα βέβαια μας γκρέμισε στην κόλαση, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία… Και τα highlights δεν σταματάνε, τι να πει κανείς για το θεϊκό The Tower με τη ριφάρα του; Ή για το Killing Floor με το ισοπεδωτικό του γκρουβ; (btw από τα πιο διασκεδαστικά βίντεο στην ιστορία του μέταλ) Ή για το αινιγματικό, Jethro Tull-ικό Jerusalem; Σταματάω γιατί θα τα πω όλα! Ένα μόνο μένει να προσθέσω, ως άλλος Κωνσταντάρας που αγωνιά για τη μεγάλη ανατροπή: Το νου σας, ρεμάλια.
Πήγα να δω πώς το είχα διατυπώσει, σε κάθε περίπτωση δεν εννοούσα celtic metal στοιχεία (δηλαδή επουδενί δεν το έβαζα δίπλα σε κάτι CRUACHAN κτλ), όσο ότι ακούγοντάς το, στις μελωδίες του ενυπάρχει η καταγωγή τους (όπως πχ στο ντεμπούτο των ULVER ενυπάρχει η σκανδιναβική φολκ επιρροή, χωρίς να είναι σε πρώτο πλάνο).
Εύγε που θυμήθηκες τους Stigmata κι ακόμα πιο εύγε για όσα είπες για Horrified.
Πιο πολύ όμως για την όμορφη αναφορά στους Waylander.
Πονάει να βλέπεις “UK” δίπλα σε μπάντες του Βορρά…
Καλό είναι αυτό. Καλές συνήθειες.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα βγει πρώτος ο Dickinson και όχι οι Anathema…
Εδώ δεν θα βγουν οι Refused που εβγαλαν τον καλύτερο post hardcore δισκο στην ιστορία.
Εδω εχουν βγει αλλα κ αλλα, αλλα θα ακουστω ελιτιστης 
εν τω μεταξυ περιοριζεται πολυ η ποιότητα και το αποτύπωμα αυτου του άλμπουμ, ως απλά “ο καλύτερος post-hardcore δίσκος στην ιστορία”, αλλά να 'χαμε να λέγαμε.
Ναι καλησπέρα παιδιά, πήραν οι Fugazi και λένε πως δεν ξέρετε τι σας γίνεται.
Ενδοοικογενειακή βία με ντάλα καύσωνα.
Θα τα πω στις ψήφους μου, αλλά ας είμαστε λίγο σοβαροί για τον υπερδίσκο, δεν 'κακό.
Σοβαρότατοι είμαστε.
Γιγάντιο #2 χρονιάς, και σε τι χρονιά ε; Εμμένω σε αυτό που έγραψα. 
Όπως το βλέπει ο καθένας
Δεν θα τα χαλασουμε στις λεπτομερειες.
Tρομακτικό το 1998, μιλάμε για πολλές δισκάρες και για ένα μεγάλο εύρος του σκληρού ήχου.
Δυστυχώς δεν θα πω πολλά καθώς δεν προλαβαίνω.
Επίσης, ΦΟΒΕΡΌ death metal στο Gallery of Suicide από τους Cannibal Corpse, ο Chuck φτιάχνει απίστευτα τραγούδια στο Sound of Perseverance, οι Benediction φτιάχνουν ένα μοναδικό υβρίδιο punkικου groovαριστού death metal, ο Marilyn Manson οργιάζει (…) στο Mechanical Animals με απίστευτα τραγούδια και δεν μπαίνει στην 5άδα γιατί μας ξενέρωσε, οι Korn φτιάχνουν τον ήχο που θα τελειοποιήσουν στον επόμενο δίσκο τους, οι Fear Factory τραβάνε τον δικό τους δρόμο με το πολύ καλό Obsolete, ο Κevin Moore μας δίνει πανέμορφες μινιμαλιστικές μελωδίες στο Dead Air For Radios και φυσικά οι Liquid Tension Experiment μας δίνουν τα μυαλά στα κάγκελα.
Οι Eldritch δίνουν το καλύτερο δίσκο της καριέρας τους με το καταπληκτικό (και επίκαιρο) El Nino, ενώ οι Infernal Majesty γράφουν 5 καταπλητικά slayer-ικά thrash/death κομμάτια στο Unholier Than Thou,που αν δεν είχε τα άλλα 3 ή εφτιαχναν αλλά 3 διαφορετικά κομμάτια, τότε θα τρίβαμε τα μάτια μας. Οι Sinister μας χαρίζουν riffares στο Aggressive Measures και τέλος οι Anathema φτιάχνουν έναν απίστευτο δίσκο στο Αlternative 4, το οποίο όμως για να το ευχαριστηθείς, πρέπει να είσαι σε αντίστοιχο mood. Παρόλαυτα μνημειώδης δίσκος, με ενα από τα καλύτερα κομμάτια του σκληρού ήχου (Fragile Dreams). Φυσικά το Themes from William Blake’s Heaven and Hell είναι μια κατηγορία από μόνο του, αλλά συγχρόνως και αρκετά στριφνό λόγω των απαγγελιών.
