Ποια τρία δεν σου αρέσουν?
Black Infernal World, Art of War.
Tελικά 2.
Για μένα είναι θεικός δίσκος.
Δισκάρες.- <3
1999
1. My Dying Bride - The Light at the End of the World. Δίπλα-δίπλα με το The Dreadful Hours, τεράστιος δίσκος, προσωπικά αγαπημένος, και απ’ τους καλύτερους του είδους συνολικά. Όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα γυρίζω πίσω συγκινημένη και θα παθιάζομαι όσο και τη στιγμή που τους πρωτάκουσα.
2. Anathema - Judgement. One last goodbye δεν είναι αρκετό. ;p THE Perfection.-
3. Katatonia - Tonight’s Decision. Κάνουν ένα πολύ καλό σερί.
4. Windir - Arntor. Για πάντα. <3
5. Immortal - At the Heart of Winter. Το magnum opus τους.-
6. Tristania - Beyond the Veil. Για μένα ό,τι πιο όμορφο έχουν κυκλοφορήσει. Θα άξιζαν μια θέση στην πεντάδα, αλλά, δυστυχώς, ήρθαν αντιμέτωποι με μεγάλο ανταγωνισμό.
7. Agalloch - Pale Folklore.
8. In Flames - Colony.
9. Madrugada - Industrial Silence.
10. Red Hot Chili Peppers - Californication.
11. Muse - Showbiz.
12. Testament - The Gathering.
13. Slipknot - Slipknot.
14. Behemoth - Satanica.
15. Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory.
16. Dark Tranquillity - Projector.
17. Control Denied - The Fragile Art of Existence.
18. Stone Temple Pilots - No. 4.
19. Summoning - Stronghold.
20. Lacuna Coil - In a Reverie.
27 Likes
και για εμενα εινα θεικο, κανονικα ειναι δισκος πενταδας.
πραγματι αυτα τα δυο μαλλον ειναι τα λιγοτερο δυνατα του δισκου αλλα και παλι ειναι πολυ καλα και εχουν τις δυνατες στιγμες τους ( ειδικα το Art of War)
μπαίνω σφήνα και quote-άρω τον εαυτό μου ( 
) έτσι λίγο άκυρα, αλλά τώρα έβαλα να ακούσω λίγο το Κάτι Σαράβαλες Καρδιές στο γραφείο (γιατί έμεινα μόνος και… γιατί όχι, Παρασκευή απόγευμα είναι, καλό mood 
) και διαπίστωσα ότι το Βάλτε να Πιούμε πρέπει να έχω να το ακούσω από το 2016 όταν και πέθανε ο Αναστόπουλος (ανήμερα των γενεθλίων μου).
Πιθανότατα όλο αυτό το διάστημα να έπαιξε κάπου πάλι και να το άλλαξα αμέσως, καθώς αυτό έκανα και τώρα -είναι πολύ δύσκολο να μείνεις συναισθηματικά αποστασιοποιημένος, ειδικά αν είσαι και fan της μπάντας.
Ήταν κανείς άλλος το 2015 στο Τεχνόπολις (μαζί με Last Drive, Αγγελάκα, Ιωαννίδη) όταν έκαναν reunion για 2 βράδια, αφιερωμά στον Αναστόπουλο;
ήμουν κάγκελο και τα 2 βράδια, είχα πάρει και το βιβλίο με τα ποιήματά του τότε -το οποίο είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό, το χάζευα τις προάλλες πάλι.
Ακόμα δεν το έχω χωνέψει εντελώς ότι έφυγε 1 χρόνο μετά.
Τεσπά αυτό, post χωρίς ουσιαστικό λόγο, βάλτε να πιούμε ζωή που λέει και ο Θάνος παραπάνω…
22 Likes
1999,
Oh my…
3 Likes
Ήμουν εκεί, με την παρέα μου είχαμε πάρει κρασιά, ρακές και τραγουδουσαμε ολα τα τραγούδια. Μία από τις συναυλίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ειχα διακόψει τις τοτε διακοπές μου για να τη δω.
3 Likes
σε συναυλία Θανάση Παπακωνσταντίνου, με την παρέα μου, με τα κρασιά μας, αλλά περάσαμε τέλεια
Μία Θανάση, μία Διάφανα Κρίνα, αλλά το κρασάκι κρασάκι βλέπω.
5 Likes
Πάμε για το 1998 να τελειώνουμε, έχουμε και δουλειές. Ειδική μνεία στα demo των Paysage D’Hiver, και προχωράμε, γιατί εδώ υπάρχουν μυθικά άλμπουμ.
Αυθόρμητα τα σχόλια όπως πάντα, γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα, όπως και πολλά άλλα εδώ που τα λέμε. Βέβαια πάλι σεντονάκι βγήκε, αλλά τι νακανς 
Πεντάδα:
Summary
1.Refused - The Shape Of Punk To Come (A Chimerical Bombination in 12 Bursts)
Θεωρώ πως ακούω πολλή μουσική. Ε, στο δικό μου μυαλό, αυτό είναι ένας από τους 20 καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Δεν ξερω πως μπορείς να μιλήσεις για τους Refused και να μην κανεις παύση να αναλογιστείς, σε σημείο ανευρύσματος, τι έκαναν εδώ. Συνόδευσαν την κυκλοφορία με ένα συγκλονιστικό πολιτικό μανιφέστο. Δεν άντεξαν το βάρος του δίσκου, της περιοδείας, των εσωτερικών τους διαφορών, και διαλύθηκαν με ένα άλλο μανιφέστο. Όταν επανενώθηκαν (δεν μου αρέσει να μιλάω για αυτό), ο κόσμος τους υποδέχθηκε ως ως ηγέτες, ως κλασικούς, ως επιδραστικούς. Ακόμα βέβαια ψαχνόμαστε για το από πού έσκασε. Προκαλεί, όπως και o Ornette Coleman, το 1958. Διότι, ειδικά στην πολιτικοποιημένη μουσική, δεν θέλει απλά θράσος και δεξιότητα για να βγάλεις κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να είσαι ένας στιχουργός/φιλόσοφος για να γράψεις τέτοιους στίχους, ούτε απλώς οξυδερκής. Αλλά ο τρόπος που jazz/electronic/trip-hop/ambient/post-punk/techno/post-hardcore μπλέκονται, οι αναφορές σε Stravinsky (τα εχουμε ξαναπει για το avant και τη σχεση του με αυτόν πολλάκις), Allen Ginsberg, Dizzy Gillespie και Bo Diddley, φτάνοντας μέχρι και σε ένα folk-punk κλείσιμο, ξεδιπλώνει μια ολιστική θεώρηση της τέχνης, της αισθητικής, της τεχνικής, του πολιτικού σκοπού που επιτελούν.
Οι Refused δεν αποδόμησαν απλώς τη βιομηχανικη αναπαραγωγή και τις αντιφάσεις της πολιτιστικής βιομηχανίας και του punk, αλλά έκαναν αντιπρόταση. Θα μπορούσα να αμπελοφιλοσοφώ με τις ώρες για τις αισθητικές θεωρήσεις και ερμηνείες που βρίσκω εδώ, για το πολιτικό υπόβαθρο, και τις αντινομίες των στίχων, για το αν διέψευσαν ή επιβεβαίωσαν εαυτούς με τη διάλυση και την επανένωση. Οι Refused επόπτευσαν ολόκληρη τη μουσική μέχρι τότε. Και την έφεραν στα μέτρα τους. Η πολιτικοποιημένη μουσική, το punk ως κοινότητα και αξία, η ριζοσπαστική αντίληψη της τέχνης, δεν θα ήταν ίδια χωρίς αυτούς. Και σε προσωπικό επίπεδο, όσο προσπαθώ να υπερβώ τις αντιφάσεις και τα κολλήματά μου, όσο αναγνωρίζω την πολλαπλότητα, τα immersions, τις δομές και τα φαντασιακά, τόσο αντιλαμβάνομαι πως στη μάχη ενάντια της σχετικιστικής αδράνειας, ενάντια στο δαίμονα της lifestyle προσέγγισης, είναι τέτοιες τομές/συνθέσεις/αντιθέσεις που με το πείσμα τους δείχνουν έναν άλλο δρόμο. Δεν ξερω ποσοι διαβαζετε τα σχόλια μας, αλλά αν έχουν κάποια αξία αυτές οι λέξεις, θα ήταν να παρακινήσουν έστω για μια επιφανειακή ακρόαση.
Και όλα αυτά, δημιουργώντας κλασικά τραγούδια, σε ένα κολλάζ που σημαδεύει πολλά περισσότερα από μια γενιά, ένα ιδίωμα, ή μια εποχή. Έναν δίσκο που όποτε και να έβγαινε, θα ήταν κορυφαίος της χρονιάς, σε παρόν, παρελθόν ή μέλλον.
Οι Refused εδώ άγγιξαν τον ήλιο και δεν κάηκαν.
“Ah, in such an ugly time the real protest is beauty”.
“Rather be forgotten than remembered for giving in”.
“I breathe in, I create
Rewoke the spirit '68
I breathe out, I scream
Rewoke Malatesta’s dream”
“We dance to all the wrong songs
We enjoy all the wrong moves
We dance to all the wrong songs
We’re not leading.”
That New Beat.
2.Ulver - Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell
Διαβάζοντας τα σχόλια της επανέκδοσης του άλμπουμ σε βινύλιο, με εκπληκτικό ήχο και mastering να ομολογήσω, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως δεν θα έπρεπε να σοκάρει τόσο η στροφή των Ulver το 1998. Διότι ποιος περίμενε για δεύτερο δίσκο το “Kveldssanger”; Άλλο αν το έκανε, άλλο αν το προαναφερθέν περνάει στα ψιλά ως μέρος μιας «πλακ τριλογίας». Ο ακραίος προοδευτικός ήχος, είχε ξεκινήσει το φλερτ με το ηλεκτρονικό/trip-hop ήδη. Εδώ δεν έχουμε σπάργανα, έχουμε τομή στη δισκογραφία. Η επιστράτευση αναγνωσμάτων του Blake, δίχως να δοθεί έμφαση στο ρομαντισμό αλλά στην υπαρξιακή τους καταδίκη, ώστε να συνεπικουρείται αποφασιστικά με μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά μέρη που έχω ακούσει στη ζωή μου, δεν παρουσιάζεται ως concept. Ο τρόπος που ο Garm χωρίζει διάρκειες και plates διαθέτει μια εσωτερική συνοχή. Υπό μια έννοια, οι Ulver βγάζουν ένα δίσκο – Πανδαιμόνιο.
Πολλά ιδιώματα και επιρροές περνάνε ως δεύτεροι χαρακτήρες από το προσκήνιο. Στο πολύ βάθος, λάμπει η απαγγελία του Fenriz με ένα ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ riff από πίσω. Αντιλαμβάνομαι πως οι Ulver είναι ένα σχήμα με διαφορετικές κορυφές για τους οπαδούς του. Για μένα όμως, το γεγονός πως δεν επιχείρησαν ποτέ να προσεγγίσουν ξανά αυτό το ηχόχρωμα, λέει πολλά. Λέει επίσης πολλά, γιατί, με εξαίρεση τους CF, ήταν το πρώτο avant-garde έργο που αντιμετώπισα. Πάντα, μέχρι και σήμερα, το λογίζω ως μέρος της black metal παράδοσης. Διότι καταφέρνει στα d’n’b μέρη και τα ελεκτροπεράσματά του να διατηρεί το απόκρυφο στοιχείο. Έχοντας ασχοληθεί αρκετά πολύ με τα γραπτά του Blake ως προσωπικό χόμπυ (μετσολ κετς), μου κάνει εντύπωση που η μουσική αποτελεί έρμηνεία, όχι συνοδεία. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
3.Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Μα καλά, τι να φταίει άραγε που μυήθηκα στον Blake; Ναι ναι, μόνο οι Ulver λογικά. Πριν μήνες τα λέγαμε εκεί για το 1983 κάποιοι εδώ μέσα για το σπόρο του “Revelations”. Ε, να το άνθος του κακού. Και το “Jerusalem” είναι το δηλητηριώδες του αγκάθι. Ο βρετανικός μυστικισμός και οι θεατρολογικές του προσεγγίσεις γίνονται έρμαιο των επιθυμιών του Bruce, ο οποίος κυκλοφορεί το magnum opus του. Ναι, το είπα και δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι θέλω το metal μου, το παραδοσιακό. Occult. Με αναφορές στον Crowley να συμπληρώνουν αυτές του Blake και τον Ροδόσταυρων, με riffing σαν του “Book Of Thel”. Όταν το άκουγα μικρούλης, ο Dickinson μου φαινόταν πολύ μοχθηρός και σκοτεινός, άλλος άνθρωπος, και η μουσική προσέγγιση πιο ‘90s, ειδικά σε ρυθμικά και παραγωγή. Όπως και να έχει, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, για μένα αυτό το άλμπουμ φλερτάρει στη λίστα με τα κορυφαία metal άλμπουμ όλων των εποχών. Όσο shortlist και αν την κάνω.
4.Dødheimsgard - Satanic Art
Δίσκος που έχει μέσα το “Traces Of Reality” πάει αυτόματα πεντάδα. Μίλησε το συναίσθημα, μέρος α’. Βέβαια, όλα ξεκινάνε από αυτό το ρημάδι το πιάνο του “Oneiroscope”. Αν προσέξετε, αυτή η ρυθμική αλληλουχία, εμφανίζεται στη δισκογραφία τους κάμποσες ακόμη φορές. Γιατί; Γιατί αν θεωρήσουμε ως Διάβολο τον Μέγα Αντιρρησία του μεταφυσικού lore, τότε η τέχνη αποκτά ύψιστη μορφή στη ρήξη. Και εδώ, οι κιθάρες των Aldrahn & Vicotnik, κάτι δημιουργούν, κάτι βγαλμένο από τα άδυτα των εσωτερικών ανακατατάξεων του λυκόφωτος της χιλιετίας. Κάτι στριφνό, που βρήκε στον θάνατο του ορίζοντα μέλλον. Εκεί, η μεγαλύτερη διαφθορά θα έρθει στο θάνατο του ονείρου. “Touched by the devilish one”. Στο “The Paramount Empire” δε, οικοδομείται κάτι απαράμιλλο, κάτι κρυφό, κάτι που την επόμενη χρονιά έσκασε από πολλαπλά μέτωπα ως χαστούκι. Εσωτερικό. Γήινο. Δεύτερο. Τα πρώτα ήρθαν και είναι σε αυτή την λίστα.
“Be with me and feel with me the sketch of your enchanting sky
so I can hold you in my arms
tight until the day I die”
5.Turbonegro - Apocalypse Dudes
“So you think you had a decent pizza?” Μίλησε το συναίσθημα ρε γαμώτο, μέρος β’. Όταν έφτιαχνα τη λίστα του ’98, δεν περίμενα να φτάσει τόσο ψηλά αυτό το άλμπουμ. Και όμως, εκεί στα σκοτεινά mid-‘00s, όταν ανακάλυψα τους Turbonegro μέσω διασκευών άλλων σε δαύτους, δεν περίμενα ποτέ πως θα υπάρχει πανκ μπαντα που ξεκινάει δίσκο της με φόρο τιμής σε πιτσαρία. Αμέτρητα βράδια καθημερινής, αμέτρητο φαγοπότι. Αλλά ας μιλήσουμε γενικά για το “Apocalypse Dudes”. Θα το πω. Ίσως είναι ένα από τα αρτιότερα punk rock άλμπουμ όλων των εποχών. Πέραν του ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην «ανατροφή» μου, πάντα θα είναι στα τοπ πραγματα που θα προτείνω. Turbojugends όλου του κόσμου ενωθείτε. Εδώ μιλάμε για ένα άλμπουνμ όπου κάθε του κομμάτι μέσα στην politically incorrect αυθάδειά και τα πιασάρικα μέρη του, απλά συνεισφέρει στην αποθέωση. “Gonna bake a motherfucking pizza tonight”. Πείνασα.
Άλλα 10 για το κλείσιμο της λίστας:
Summary
6.Aura Noir – Deep Tracts Of Hell
Αρχικά περιέχει το καλύτερο thrash metal κομμάτι όλων των εποχών. Ναι, για το “Mirage” λέω, το οποίο φυσικά προτιμώ με τη συμβολή του Fenriz στα φωνητικά από τη συλλογή “Increased Damnation” και μετέπειτα “Deep Dreams Of Hell”. Στο θέμα μας. Επιστρέφω στους Überthrashers. Το “Deep Tracts Of Hell” παραδίδει εντονότερα το Blasphemer-ικό riffing, αλλά από τους Apollyon και Aggressor. Βασικά, ειδικά ο δεύτερος, ξετυλίγει μια κύκνεια επιρροή στα κιθαριστικά του μέρη, και μεταξύ μας, δίχως να ωριμάσει καθόλου, αυτός ο δίσκος είναι απλά αψεγάδιαστος. Δηλαδή, έχει ατέλειες, για αυτό είναι αλάνθαστος. Ειδικά όταν ρίχνει ταχύτητες.
7.Blind Guardian - Nightfall in Middle-Earth
Ο αγαπημένος μου δίσκος των Γερμανών είναι και ο καλύτερός τους, γιατί πολύ απλά στο μυαλό μου πάει το ιδίωμα παραπέρα, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τις επιμέρους πτυχές τους. Σε αφιέρωμα μας για το euro-power, είχα τοποθετηθεί έτσι:
…Υπάρχει κάτι όμως στο “Nightfall In The Middle-Earth”, που το κάνει πιο μεγαλειώδες, πιο μυστικό και μαγευτικό. Κάτι, που το καθιστά έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους του ιδιώματος, ακόμη και αν δεν είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός της μπάντας. Ελαφρώς κυνικά, αυτό μπορεί να έγκειται στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε στις Η.Π.Α… Σίγουρα, αυτό έγκειται στην εμπνευσμένη εκμετάλλευση του “Silmarillion” του Tolkien ως θεματική βάση. Θέλει θράσος, αλλά και μια εσωτερική καλλιτεχνική αίγλη, για να επιτευχθεί ένα τέτοιο συμπαγές και θεατρικό κομψοτέχνημα. Οι Blind Guardian με αυτό το δίσκο, υπερέβησαν το ιδίωμα, χάριν του τρόπου που ανέπτυσσαν τις συνθέσεις, των πολυσχιδών φωνητικών (μεγάλη η χάρη των Queen), των μεγαλειωδών μελωδιών, των εκπληκτικών (ναι, ακόμη και αυτά), ιντερλουδίων, της ατμόσφαιρας, που, εξαιτίας της, για 66 λεπτά, “Time Stands Still”.
8.The Offspring – Americana
Δεν μιλάω εγώ μιλάν’ τα τραγούδια. Εντάξει, εξαιτίας και μόνο του tracklist του, είναι το Offspring άλμπουμ που έλιωσα περισσότερο από τίποτα άλλο. Μάλιστα, με εξώφυλλο που σου μένει με τη μία. Ένας δίσκος που στο μυαλό μου οριοθετεί το pop-punk λίγο πριν το μπαμ του (σε μια εβδομάδα). Ναι, το “Pretty Fly (For A White Guy)” δανείζεται μεταξύ άλλων και από τους ίδιους (“Come Out And Play”), αλλά στα χρόνια της αθωότητας αυτά δεν υπήρχαν. Πωπω, τι τραγούδια, τι ειρωνία, τι white-trash μαλακίες. Δισκάρα. Υπερκλασική. Και συγγνώμη, αλλά με το “The Kids Aren’t Allright” εγώ ακόμη συγκινούμαι.
9.Borknagar - The Archaic Course
Παράξενα πράγματα. Με καλύτερο δίσκο, τον ίσως καλύτερο της καριέρας τους, οι Borknagar έπεσαν από την πεντάδα μου. Άτιμο πράγμα ο ανταγωνισμός. Σε κάθε περίπτωση, εδώ οι Νορβηγοί με την αρχαϊκή τους πορεία, με τον ICS Vortex σε μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του, με το folk/prog/metal riffing τους σε μεγάλα κέφια, και με υπερθαλάσσια hyperspeed jump ξεσπάσματα, σκάνε με φόρα. Κλασικά, στο δεύτερο μισό, όπως όλοι οι δίσκοι τους, πέφτουν, αλλά το “Ad Noctum” δεσπόζει. Αυτό το άτιμο το “Universal” όμως, πόσο μεγάλο τραγούδι είναι; Οι Borknagar είναι ένα άκρως σημαντικό black metal σχήμα, και εδώ θριαμβεύουν.
10.Detestation – Detestation
Πάμε τώρα στο άλλο άκρο. Οι Detestation εδώ, πέρα από το εξώφυλλο της χρονιάς,
κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα crust punk άλμπουμ όλων των εποχών. Ένα άλμπουμ που μπαίνει σε εισαγωγικούς οδηγούς ξέρω γω. Αρχικά, είναι τα συγκλονιστικά γυναικεία φωνητικά της Saira Huff. Κατά δεύτερον, είναι η λεπτή riff-ολογία του Brian “Hopper”, που μετέπειτα έβγαλε μάτια και με τους Hellshock. Είναι κάτι τέτοια άλμπουμ που μας κάνουν να το βουλώνουμε όταν βγαίνει hardcore δίσκος από το Portland. Ειλικρινά όμως, ακούστε τον δίσκο. Είναι ακραίος, με μια μουσικότητα και με κάτι leads που κόβουν την ανάσα. Είναι ένα αριστούργημα και δίσκος – συντροφιά, που όλο και κάτι μου προσφέρει με κάθε ακρόαση.
11.His Hero Is Gone - The Plot Sickens: Enslavement Redefined
Του Portland η συνέχεια. Το τελευταίο LP των His Hero Is Gone, πέρα από εξώφυλλο για μπλουζάκι (ένοχος), είναι και μια πόρτα προς το μέλλον. Δύο χρόνια πριν από ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του αιώνα, οι HHIG δεν βγάζουν απλώς το ενδιάμεσο απαραίτητο βήμα. Αυξάνουν τις ταχύτητες, ναι, γκαζώνουν στα riffs, πνίγουν με μπασογραμμές κάτι μελωδικά πετάγματα, και με φωνητικά από την κόλαση την ίδια, κυκλοφορούν ένα δίσκο που υστερεί μόνο ως προς το σοκ σε σχέση με τους άλλους δύο. Ίσως και στιχουργικά. Πάλι φυσικά, ανώτερος του 99% των κυκλοφοριών της εποχής. Σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια που επανεξετάζω πιο προσωπικά το δίσκο (α ρε “The Willing Host” πως μας πετσόκοψες έτσι), συνειδητοποιώ πως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη αριστούργημα, από μια μπάντα που δεν απογοήτευσε ούτε δευτερόλεπτο, που δεν σταμάτησε να συνεπαίρνει ούτε στιγμή.
12.Gorguts – Obscura
Αρχικά, να πω πως θεωρώ πως το πραγματικό magnum opus των Gorguts βγήκε 15 χρόνια αργότερα. Πάμε στο θέμα μας. Ναι, όσα γίνονται εδώ, ξεφεύγουν από την πρώτη ολοκληρωμένη σπουδή πάνω στο δυσαρμονικό avant-garde death metal. Ναι, ήταν έτοιμο από το 1993, δηλαδή σε εποχές που προοδευτικό/τεχνικό extreme metal μεγαλουργούσε αλλά μέχρι εκεί. Εδώ οι Gorguts και ο LeMay βγάζουν ένα εγχειρίδιο, ένα τσελεμεντέ. Διαθέτει άποψη από τους στίχους μέχρι την παραγωγή. Από το εξώφυλλο μέχρι το πλασάρισμα sub-riffs και microtonal περασμάτων. Είναι δύστροπο και αδικείται, γιατί δεν αγκαλιάζεται. Έχει πάθος και αδυσώπητα ξεσπάσματα παρά τον ψυχρό του τεχνοκρατισμό. Καλά, το τελευταίο είναι ψέμα, από άτομα που το άκουσαν τουριστικά. Κοινώς, το “Obscura” είναι ένας από τους δίσκους που γύρισαν σελίδα στον ήχο και επηρέασαν ολάκερο το metal.
13.Fear Factory – °BSΩLE+e
Μα καλά, όλοι οι industrial masters γίνονταν πιο ατμοσφαιρικοί στα τέλη των ‘90s? Σε κάθε περίπτωση, τρία χρόνια μετά το μνημείο, οι FF επανεφεύρουν εαυτούς, δεν επαναπαύονται, δεν επαναλαμβάνονται. Εξερευνούν λιγότερο τις metal πτυχές τους και περισσότερο τις βιομηχανικές, ο Bell στα φωνητικά βάζει nu στοιχεία (όντας όμως προπάτοράς τους), και με ένα δυστοπικό concept, προσεγγίζουν την απειλή των ιντερνετς και της μηχανής με τρόπο, ΟΚ, ευχάριστο. Προσωπικά έχω συνδέσει το δίσκο με τo “Neuromancer”, όχι θεματικά, επειδή το διάβαζα ακουγοντας FF.
14.Death - The Sound of Perseverance
Το κύκνειο άσμα των Death αρχικά έχει κλασικά τραγούδια. Επίσης, περίμενα να ψηφιστεί αρκετά και ως εξώφυλλο χρονιάς, ίσως είμαι κακογουστος. Κατά δεύτερον, είναι ένα βήμα πριν απαλλαχθεί από τα δεσμά των ορίων και της ταμπέλας, αλλά αυτά θα τα πούμε του χρόνου. Το ακραίο progressive metal του Chuck και λοιπών παικταράδων, ήταν ένας entry δίσκος για μένα στο τεθμετσολ, και του το χρωστάω αυτό. Βέβαια, μετά, ασχολούμενος παραπάνω, βρήκα την μαγεία και την ιδιαιτερότητα στις πρότερες κυκλοφορίες. Σε κάθε περίπτωση, πιο πολύ ως solo album το έχω στο μυαλό μου, αν βγάζει νόημα. Ιδιαίτερο.
15.Abigor – Supreme Immortal Art
Δεν είναι ανάμεσα στους κορυφαίους δίσκους τους, αλλά τους αγαπώ παθολογικά. Οι Abigor, εδώ και καναδυό κυκλοφορίες έχουν αρχίσει να σπουδάζουν τις προεκτάσεις του Thorns riff (πριν; Από αυτούς) και ακόμη και σε ένα άλμπουμ που χάνεται ανάμεσα στο απόκοσμο και το μεσαιωνικό, σε σημείο όπου οι αντιθέσεις είναι οριακές, αναβλύζουν μια μαγεία. Είναι εντυπωσιακό δε, το που θα φτάσουν σε σύντομο και μακροπρόσθεσμο χρονικό ορίζοντα. Εδώ βέβαια, εξακολουθούν να κάνουν πλάκα σε όλο το black metal και τους τουρίστες ιστορικούς του.
Μικρός σχολιασμός για άλλους 20 δίσκους που εκτιμώ πολύ (για όσα άτομα τα διαβάζετε αυτά τέλος πάντων):
Summary
16.King Diamond – Voodoo
Αντιγράφω πάλι από εδώ:
Το " Voodoo " είναι ένας από τους πιο πετυχημένους εμπορικά, δίσκους του συγκροτήματος. Με έναν ήχο, εδώ και μερικούς δίσκους πιο βαρύ, και με έναν King Diamond να έχει μια πιο σκοτεινή αλλά και ταλαιπωρημένη χροιά, ο δίσκος περιγράφει την ιστορία των Lafayette , και το οίκημά τους δίπλα στον Mississipi , δίπλα επίσης και σε ένα νεκροταφείο. Το εναρκτήριο "’ LOA ’ House " με τον καταιγισμό του, θα θυμίσει σε αισθητική το " A Mansion In Darkness ", ηχεί δυσοίωνο και προσφέρεται για συναυλιακές απολαύσεις. Τα χορωδιακά φωνητικά του Βασιλιά θα συνεχιστούν και στο ατμοσφαιρικό " Life After Death " ενώ το " Voodoo " είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του δίσκου, με τη συμμετοχή κιόλας του Dimebag Darrell . Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί πως ονόματα όπως " Voodoo ", " Baron Samedi ", " Salem ", “ Baron La Croix ", βγαλμένα από την occult αμερικάνικη λαογραφία, προσαρμόζονται έξυπνα στο concept του δίσκου. To " Salem " ανεβάζει συνολικά τον πήχη, αν και στηρίζεται στα φωνητικά του King Diamond . Το " One Down , Two To Go ", από την άλλη, είναι υπέροχο αν και θυμίζει αρκετά Guns ‘ N ’ Roses . Ακόμη και προς το τέλος του, ο δίσκος διαθέτει τραγούδια όπως το " The Exorcist " και το " The Cross Of Baron Samedi ". Αν και δεν συγκλονίζει όπως αρκετοί προκάτοχοί του, το " Voodoo " είναι μια στιγμή που ξεχωρίζει χαρακτηριστικά στην ύστερη δισκογραφία του συγκροτήματος.
17.Covenant - Nexus Polaris
Όταν άλλαξαν όνομα έγιναν σκατα. Και ακούμε αυτό το “Nexus Polaris”, όχι του 2000. Κάπως εδώ οι Covenant κάτι κατάφεραν, καθώς, κινούμενοι στα πλαίσια του ανερχόμενου τότε ατμοσφαιρικού πλακμετσολ, που δεν το εκτιμώ, έβαλαν κάτω καλά riffs και δυναμικές ατμόσφαιρες και εναλλαγές, και έφτιαξαν ένα περιπετειώδες άλμπουμ που συχνά πιάνει μεγαλειώδεις κορυφές.
18.Primordial – A Journey’s End
To “Inrama” δεν ακουγόταν, εδώ οι Primordial βγάζουν ένα δίσκο, δεύτερης κατηγορίας σε σχέση με τις κορυφές της δισκογραφίας του, αλλά κατατοπιστικό ως προς το ποιόν τους. Σε κάθε περίπτωση, μερικές συνθέσεις, όταν (σπάνια πλέον) ασχοληθώ πάλι μαζί τους, με κάνουν να γυρνώ εδώ ξανά. Επειδή η ιστορία δεν ξεγράφει, για την επόμενη δεκαετία θα είναι συχνά στις λίστες μου.
19.Solstice – New Dark Age
‘Εχουν κάτι οι Solstice ρε παδί μου. Πέρα από σωστές μουσικές ρίζες. Τόσο αυτό όσο και το “Lamentations”, ακόμη και το “White Horse Hill”, τα εκτιμώ πάρα πολύ. Έχω μια αδυναμία στο επικό ντουμ μεταλ. Μεγάλη. Θα φανεί και στο μέλλον. Εδώ, στην πιο μελοδραματικοεπική τους στροφή, οι τύποι πιάνουν κορυφές ιδιώματος. Σεβασμός.
20.Nile - Amongst the Catacombs of Nephren-Ka
Βάζουμε το “Ramses Bringer Of War” και πάμε. Εδώ ξεκινάει μια από τις καλύτερες δισκογραφίες στο metal. Ως οι καλύτεροι μαθητές των Morbid Angel, που συχνά ξεπέρασαν και το δάσκαλο, οι Nile έφτιαξαν κάτι εντελώς δικό τους, φιδίσιο, δαιδαλώδες, επιβλητικό. Εδώ βέβαια, παίζουν ως ενθουσιασμένοι brutal tech-deathsters και κερδίζουν με το θράσος τους. Θα επανέλθουμε.
21.Converge - When Forever Comes Crashing
Σε μια φανταστική –core δισκάρα, οι Converge ήδη έχουν αρχίσει να σχηματίζουν εαυτούς. Η γκρούβα μπλέκεται με τα μαγκωμένα και χειμαρρώδη riffs, η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει:
22.Mercyful Fate - Dead Again
Λίγο πριν το δεύτερο τέλος, και εμφανώς σε συνθετική πτώση, οι MF κυκλοφορούν το “Dead Again”, που προσπαθεί πολύ να είναι ένα late-‘90s “Melissa” και το αγαπάμε για αυτό, με όλες τις αδυναμίες του, και με όλα τα ανατριχιαστικά του σημεία. Αιώνια πίστη.
23.Rob Zombie - Hellbilly Deluxe
ΤΙ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ “DRAGULA” ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. Και το “Hellbilly Deluxe”, είναι γεμάτο από τέτοια. Είναι βασικά, ο δίσκος που «εφτιαξε» τον Rob Zombie και που μας έκανε να τον ακολουθούμε πιστά, με τα καλά του και τα κακά του. B-movie horror aesthetics και riff-άρες!!
24.Wolfpack – Lycanthro Punk
Οι Σουηδοί δίνουν και επίσημα όνομα στο ολοδικό τους στυλ και κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο τους. Εν τω μεταξύ, σήμερα η Southern Lord αποκάλυψε πως τα ξαναβγάζει σε LP, και μεμονωμένα εκτός της προ ολίγων ετών συλλογής. Μιλάμε για δίσκο που μπαίνει στο τοπ20 του crust punk, μιλάμε για κλασικό έργο.
25.Gorgoroth - Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer
Εκτιμώ όσους φιλοσοφούν με το σφυρί. Οι Gorgoroth συνεχίζουν τις Νιτσεϊκές αναφορές, εδώ για μένα μάλλον πιάνουν κορυφή δισκογραφίας, και ηχούν όσο ξυλοκόποι/μαστορες απαιτεί η φουρνιά τους για να εδραιωθούν. Βεβαίως.
26.Lagwagon - Let’s Talk About Feelings
Ακόμη και στην πιο κλαψ εκδοχή τους, οι Lagwagon έχουν απαράμιλλες αρετές. Με τα χρόνια, δίσκος που επιστρέφω πιο συχνά, και δίσκος που πέραν της έξτρα μελωδικότητάς του αδικείται θαρρώ από τους λατρεις του skate punk. Ακούστε το.
27.Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age
“Regular John”, “Avon”, “If Only”. Καλησπέρα και καλή βραδιά. Οι QOTSA συστήνονται αποφασιστικά. Ψήγματα Kyuss φυσικά και υπάρχουν, ευτυχώς όμως είναι εμφανής η προσπάθεια διακοπής. Λατρεμένη μπαντάρα.
28.Botch - American Nervoso
Σε μια εβδομάδα, οι Botch θα έχουν αλλάξει τον ακραίο ήχο. Και μετά τέλος.Τώρα, απλά εμφανίζονται στο προσκήνιο και παραδίδουν ένα δίσκο που αδικείται εμφανώς στη σύγκριση, αλλά παράλληλα δίνει στο post-hardcore μια πιο σκληρή όψη που θα ξεπατικώσει για τα επόμενα 10-15 χρόνια. Οι Botch ανήκουν σε μια χούφτα συγκροτημάτων αυτής της φουρνιάς και σκηνής που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν γιατί απλώς αδικούνται, όπως και οι κύριοι στο νο.21. Το mathcore των Botch παίζει με την αντίληψη, και χάνεται στα νοήματα. Μπαντάρα. Υπερμπαντάρα.
29.Dropkick Murphys - Do or Die
To λαϊκό, εργατικό, street punk/oi! Των DKM στα πρώτα τους άλμπουμ, πριν παραδοθεί εντελώς στην celtic punk φουρνιά που αυτοί γιγάντωσαν, έχει μια γλυκιά, ανέμελη, δυναμική παράλληλα, ζεστασιά. Στηρίζουμε, αγαπάμε, ευχαριστούμε.
30.Dropdead – Dropdead (1998)
Βγάζουν δίσκο οι Dropdead, βαράμε προσοχή. Εδώ το powerviolence παίρνει μια πιο crust/grind τροπή, οι hardcore απολήξεις είναι παρούσες, ό,τι και να λέω, μιλάμε ξανά για τρομερό άλμπουμ και μοναδική μπάντα. Ίσως και το καλύτερό τους.
31.Iron Monkey - Our Problem
O δίσκος που τους καθιέρωσε, το ας πούμε sludge που τους ξεχώρισε. Πρέπει να έχεις ακούσει Iron Monkey για να αντιληφθείς το διαστροφικό τους doom, το πώς γκρουβάρουν ακατάπαυστα και τι riffs αξιοποιούν, το πόσο σκατόψυχοι είναι.
32.Massive Attack – Mezzanine
Χωρίς Tricky, εξίσου σκοτεινοί. Επιφανειακά πιο άμεσοι, συναισθηματικά όμως χρήζουν μεγαλύτερης επένδυσης. Ακόμα και για εμάς τους τουρίστες, το “Mezzanine” είναι δίσκος που ορίζει έναν ήχο. Έλεγα στους Ulver για τα riffs, ε, ακούστε προσεκτικά το άλμπουμ. Είναι τόσο μεγάλο άλμπουμ, που ακόμη πονάω για την ακυρωμένη συναυλία. Εδώ οι Massive Attack πέρασαν με το “trip-hop” τους στην ιστορία.
33.Nifelheim – Devil’s Force
Με το πανίβλακα Nodveidt των Dissection να συνεισφέρει στις κιθάρες, οι Nifelheim στο δεύτερο άλμπουμ τους δίνουν μια πιο σολίδικη άποψη στο black/thrash, που μετέπειτα αναβιωτές θα ακολουθούσαν πιο πιστά.
34.Warcollapse – Divine Intoxication
Μια από τις πλέον αγαπημένες crust μπάντες από την Σουηδία βγάζει ένα από τα καλύτερα LP της. Καταδικασμένα φωνητικά, πιο rock ‘n’ roll αίσθηση, προσεκτική ισορροπία στην βαρύτητα των riffs, και πεισματική αφοσίωση στο ιδίωμα. Φοβεροί έως σήμερα.
35.Jimmy Page & Robert Plant - Walking into Clarksdale
Οι δύο θεοί επανενώνονται και μας χαρίζουν ένα blues/folk rock δισκάκι, που δεν ξέρω γενικά πόσο καλό είναι, αλλά εμένα μου θυμίζει αρκετά ύστερους Led Zeppelin για να το θυμηθώ και να το αναφέρω. Τους αγαπώ.
Για να κλείσει η 55δα, μερικοί δίσκοι που θα μπορούσαν να είναι και πιο πάνω, αλλά αξίζει να (ξανα)αναφερθούν θαρρώ, όχι απλά namedroping:
Summary
- Good Riddance - Ballads From the Revolution
- Autechre – LP5
- Cave In - Until Your Heart Stops
- Opeth - My Arms, Your Hearse
- Alkaline Trio – Goddamnit
- Boris - Amplifier Worship
- Agoraphobic Nosebleed - Honky Reduction
- Amon Amarth - Once Sent from the Golden Hall
- Anthrax - Volume 8: The Threat Is Real
- Rancid - Life Won’t Wait
- Agnostic Front - Something’s Gotta Give
- Driller Killer – Reality Bites
- Avskum – Crime & Punishment
- Dark Funeral - Vobiscum Satanas
- Belvedere - Because No One Stopped Us
- Carpathian Forest – Black Shining Leather
- Funeral Mist – Devilry
- Krieg – Rise of the Imperial hordes
- RZA - Bobby Digital in Stereo
- Nasum – Inhale/Exhale
30 Likes
1. Bruce Dickinson – The Chemical Wedding
Το 1-2 punch του Bruce κράτησε όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και το ίδιο το heavy metal επίκαιρο. Kι αν το 1997 είχαμε επιστροφή στις ρίζες, το 1998 είχαμε ένα θρίαμβο που ήταν πιο προσωπικός, πιο ώριμος (και μακριά από χαριτωμενιές τύπου Edison - “όχι μην πάει ο νους σας στον Eddie”). Επειδή ακριβώς είναι περισσότερο απογαλακτισμένος από την Maiden κληρονομιά του, είναι και ένα κλικ πάνω από τον προκάτοχό του. Πάει στην κορυφή για έναν επιπλέον λόγο. Εκείνο το απίστευτο live στο Ιβανόφειο που ήταν συναυλία που με διαμόρφωσε σαν ακροατή.
2. Ulver – Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell
Καλλιτεχνικός θρίαμβος, ένας δίσκος που στέκει σαν απομονωμένο νησί στην τόσο πλούσια και ποικιλόμορφη δισκογραφία τους.
3. Death – The Sound of Perseverance
Το κύκνειο άσμα μιας τεράστιας μπάντας μας χάρισε ένα τεχνικό masterclass.
4. Fear Factory – Obsolete
Περισσότερο industrial, περισσότερο dystopian, εξίσου διαμάντι.
5. Meshuggah – Chaosphere
Δημιουργικό χάος.
Ηοnorable mentions:
Borknagar – The Archaic Curse
The Haunted – S/T. Θα ήταν ψηλότερα αν ψήφιζα στις 31/12/1998.
King Diamond – Voodoo. Αρκετά under-appreciated δίσκος του Βασιλιά. Τραγούδια σαν το Salem επαναφέρουν στο νου τη χρυσή εποχή.
Botch – American Nervosο. Η διάρκεια της καριέρας τους ήταν αντιστρόφως ανάλογη της επίδρασης που είχε. Αν και το metalcore δεν είναι η κούπα του τσαγιού μου - με τρανταχτές εξαιρέσεις - το American Nervoso είναι ένα από τα άλμπουμ που απολαμβάνω. Σωστή δοσολογία χάους, επιθετικότητας, groove και ήπιων breakdown που διαδέχονται το ένα το άλλο, δημιουργώντας αυτές τις γουστόζικες αντιθέσεις πάνω στις οποίες εκατοντάδες μπάντες έχτισαν καριέρες. Άξιοι.
Devin Townsend – Infinity. Κάπως έτσι θα ακουγόταν ένας metal Zappa.
Converge – When Forever Comes Crashing
Orange Goblin – Time Travelling Blues
Bolt Thrower – Mercenary
Gorguts – Obscura
Pro-Pain – S/T
Cave In – Until Your Heart Stops
Solstice – New Dark Age
Opeth – My Arms, Your Hearse
Virgin Steele – Invictus
Katatonia – Discouraged Ones
Moonspell – Sin/Pecado
Pain of Salvation – One Hour by the Concrete Lake
Amon Amarth – Once Sent from the Golden Hall
Motörhead – Snake Bite Love
Morbid Angel – Formulas Fatal to the Flesh
Enslaved – Blodhemn
Monster Magnet – Powertrip
Tankard – Disco Destroyer
Necrophagia – Holocausto de la morte
32 Likes
Δε με διαβάζεις.
Το ινράμα μπορεί να μην ακουγόταν ναι.
2 Likes
1998
Με την πρώτη τετράδα πακτωμένη από την περασμένη Κυριακή τα ξημερώματα, το να βρω νικητή στον γρίφο 5η θέση φάνταζε πράμα ακατόρθωτο. Τι να πρωτογράψει κάποιος άλλωστε για την οργή του πρώτου Soulfly, για το πως μένει απ’ έξω το επιδραστικότατο Korn (Follow the Leader). Είναι δυνατόν άραγε να μην αναφερθεί στην πεντάδα μου το ονειρικό Anathema (Alternative 4) ή το πρώτο αίμα που έπεσε από τους Opeth με το My Arms, Your Hearse; Πως να αγνοήσεις το υπερβατικό Cruelty and the Βeast των Cradle of Filth;
Μα πόσες σφαλιάρες μου έδωσα τη στιγμή που αποκλείστηκε από την πεντάδα και ξεκουράζεται στην 6η επίτιμη θέση το Something’s Gotta Give των Agnostic Front. Δίσκοι που ειλικρινά λατρεύω έμειναν εκτός.
Και να που το album στην θέση νούμερο 5 χρωστάει την είσοδο του σε ένα ξεχασμένο στολίδι του 1997. Δεν υπάρχει λογική βάσει της οποίας έμεινε εκτός μεντιονς για το προηγούμενο έτος το ντεπούτο των (həd) p.e.
Απορώ πως μου ξέφυγε ένας τόσο αγαπημένος δίσκος, ενας δίσκος υπερβατικός, οργισμένος και εκτός νόρμας. Μια συλλογή μουσικών ειδών μπλεγμένη στο blender του rap metal με μπόλικη γαρνιτούρα πέριξ. Πάμε σε μία παρόμοια περίπτωση για το τρέχον έτος
5. Refused - The Shape of Punk to Come
I’m stuck between summer holidays and punk routine. Δεν τιθασεύονται όλα. Υπάρχουν περιπτώσεις σαν και αυτή των Σουηδών όπου η εξαίρεση είναι αυτή που μας τροφοδοτεί με ελπίδα. Μόνο μέσα από το χάος υπάρχει συνέχεια. Κάπου μισό αιώνα μπροστά, στα όρια του post hardcore, αφού βαρέθηκαν το hardcore, λίγο πριν κλείσουν το μαγαζί, οι τύποι παραδίδουν μουσικάρες και τα ρέστα παγωτά. Μπορεί να μην εκτιμήθηκαν στην εποχή τους (και αυτοί) μα αποτελούν σημείο αναφοράς. Κάθε τραγούδι και μια μοναδική στιγμή. Αυτά από το 1998, για να πάμε λίγο στο όχι και τόσο μακρινό πια 2076.
4. Fear Factory - Obsolete
Τα ρομπότ εξουσιάζουν το ανθρώπινο είδος. Δυστοπικό περιβάλλον, μηχανοποίηση των πάντων, σκουριά, οξείδια άνθρακα και θείου στον αέρα. Ένα concept album αριστούργημα, ακριβώς όπως αρμόζει στην υπερμπαντάρα που πήγε το industrial σε άλλα επίπεδα. Όπως αλάνθαστο το σχέδιο για την κυριαρχία των μηχανών έτσι αψεγάδιαστος και ο δίσκος αυτός. Δημιούργημα σίγουρα μηχανών από το μέλλον. Κάθε χτύπημα σε κιθάρες και τύμπανα άριστα προγραμματισμένο, τα φωνητικά εξυπηρετούν τον ορυμαγδό που απλώνεται σε κάθε δευτερόλεπτο του album. Τον λατρεύω αυτόν τον δίσκο αν και ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπήρξε υπέρβαση του από την μπάντα στις επόμενες κυκλοφορίες της. Σε αντίθεση με την επόμενη ιστορία που κάθε της βήμα ήταν και μία υπέρβαση.
3. System of a Down - System of a Down
Μια υπέρβαση που αρχίζει με κάτι περίεργους ήχους από την κιθάρα του Malakian, μια υπέρβαση που φτάνει στην ονείρωξη καθώς ολοκληρώνει o Serj με την φράση “…I want to fuck my way to the garden…”. Moshpit, τσιφτετέλια, πόλεμος, κανονική επέλαση από την Αρμενία. Κάθε κυβικό μέτρο του δωματίου έχει γεμίσει με κραυγές σκίζοντας ότι πρωθύστερο. Η κατάρα του μύθου του Περιστερίου στοιχειώνει ακόμη, στην αστεία της πλευρά όμως υπάρχει μια άλλη παράλληλη ιστορία. Το γιατί περιοδεύσαν εκείνη την εποχή μαζί Slayer και System Of A Down οφείλεται στο γεγονός πως και οι δύο άνηκαν στην ίδια εταιρεία (American Recordings). Ως εκ τούτου η ράχη των cd τους ήταν σχεδόν πανομοιότυπη. Μια αμερικάνικη σημαία και ο τίτλος. Έτσι λοιπόν το μάτι ξεγελιέται στην πρώτη εμφάνιση του cd και όλη η παρέα αναφώνησε “…τιιιιιιι? καινούργιο Slayer?..” Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Η από κάτω.
2. The Haunted - The Haunted
Μίσος. Ποιο μίσος αγάπη μου; Το μίσος είναι απλά μία λέξη. Αυτό που ακούς δεν είναι μια λέξη. Είναι η οργή μετενσαρκωμένη σε λόγια που φτύνει - αυτός ο τιτάνας - ο Dolving μέσα από τα ηχεία. Οι Σουηδοί παραδίδουν πόνο και είναι χειρότερος από κάθε άλλη φορά. Πολύ hardcore για τους μεταλλάδες, πολύ ξερός, τραχύς και metal ήχος για τους υπόλοιπους. Η μπάντα αντί να δοξάζεται στον αιώνα των αιώνων, έπεσε στο χάσμα των κατηγοριοποιήσεων. Ματαιόδοξα τους χαρήκαμε για πάνω από μία δεκαετία, ανατριχίλα κάθε τους κυκλοφορία ως το Unseen, αυτό εδώ το αρχικό σφηνάκι τους έχρισε νέους βασιλιάδες του θρας. Τίποτα λιγότερο. Παντοτινή λατρεία.
1. Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Εκεί, σε μια ρωγμή στο χωροχρόνο, κάπου σε μια ασυνέχεια της κανονικότητας, πέσαμε ξεκάθαρα στο λαγούμι. Όχι της Αλίκης, αλλά του Βρασίδα. Και εκεί δημιουργήθηκε ένας από τους 10 σημαντικότερους heavy metal δίσκους όλων των εποχών. Σημαντικός για την ποιότητα του, την αμεσότητα του ακόμη και για τις εξελίξεις που δρομολόγησε. Ο διάδοχος ενός καλού δίσκου, ακόμη πιο προσεγμένος, τελειοποιημένος θα έλεγα. Όσο επιφυλακτικοί και αν στάθηκαν οι περισσότεροι την εποχή που κυκλοφόρησε (κυρίως διότι δεν θύμιζε maiden), ήρθε ο χρόνος και τον τοποθέτησε εκεί που του αναλογούσε. Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος της παλιάς σχολής. Εκείνο το live στο Ιβανόφειο είναι μία από τις 2 μεγάλες μου απουσίες που ακόμη μετανιώνω.
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Υ.Γ. της Χρονιάς.
Terror X Crew - Μη Φοβάσαι/Απλά Μουσική
Ειδική μνεία σε αυτό singlακι που εσωκλείει την σπίθα που θα γίνει μένος του χρόνου.
34 Likes
Ξέχασα το εξώφυλλο.
Slayer - Diabolus in Musica
6 Likes
1998
- Δυσκολότερο από ότι περίμενα
- Πλουσιότερο από ό,τι θυμόμουν
- Ακόμα περισσότερα άλμπουμ, ακόμα μεγαλύτερο σεντόνι
- Αδιαπραγμάτευτο μόνο το ν.1
- Όλα τα άλλα αλλάζουν
- Πάμε να επικεντρωθούμε στους GNR
Ειδική Αναφορά:
Summary
Metallica – Garage Inc .
Το “Garage Inc” θα μπορούσα να το βάλω 5αδα πολύ άνετα, αλλά προτίμησα να βάλω τον κανόνα του πρωτότυπου υλικού. Οι Metallica απλώς αλλάζουν επίπεδο σε κάθε τραγούδι και κυρίως το κάνουν δικό τους (έστω στην πλειονότητα των περιπτώσεων). Πέραν όλων των προφανών, να πω ότι ο ήχος που έχουν βγάλει στο πρώτο (και ουσιαστικά νέο) CD αγγίζει το τέλειο.
# 30 -26
Summary
#30
Eldritch – El Nino
Το πόσο δύσκολο ήταν να βγάλουν οι Eldritch ένα τόσο καλό άλμπουμ σαν το “El Nino” αποδεικνύεται κι από το πόσο μέτριο βγαίνει το αποτέλεσμα της συντριπτικής πλειονότητας των Ιταλικών μπαντών που έχουν προσπαθήσει να βγάλουν ένα άλμπουμ σαν κι αυτό. Και μιλάμε για πολλές προσπάθειες. Αλλά εδώ δεν τα κατάφεραν ξανά ποτέ οι ίδιοι να ακουστούν τόσο καλοί.
#29
Iced Earth – Something Wicked This Way Comes
Όσο περνάνε τα χρόνια – και ειδικά μετά τα γεγονότα που ανέδειξαν περισσότερο τον χαρακτήρα του Schaffer – δυσκολεύομαι να απολαύσω ένα άλμπουμ των Iced Earth, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι κάποια πράγματα μου αρέσουν ακόμα και πως σε συνέχεια του “The Dark Saga”, το “Something Wicked” είχε λιώσει όσο λίγα όταν κυκλοφόρησε. Κι ακόμα το θεωρώ καλό άλμπουμ.
#28
Dark Tranquillity – Projector
Στον πιο πειραματικό και μελωδικό τους δίσκο (ως τότε τουλάχιστον) οι Dark Tranquility «με έπιασαν» και δεν με έχουν αφήσει ως σήμερα. Είναι με ευκολία το αγαπημένο μου, από την – σε γενικές γραμμές – αρκετά ποιοτική δισκογραφία τους.
#27
Sentenced – Frozen
Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν αρχίσουν τα πραγματικά σπουδαία άλμπουμ των Sentenced, και το “Frozen” είναι ένα ακόμα δυνατό άλμπουμ, με τραγούδια σαν το “The Suicider” να αφήνουν το στίγμα τους.
#26
Black Label Society – Sonic Brew
O Zakk βρίσκει τον εαυτό του στα μεγάλα, βρώμικα riff και στα γαϊδουρένια φωνητικά κι ένας πιτσιρικάς θα αναζητεί για χρόνια τα δύο πρώτα δυσεύρετα τότε (ειδικά στην επαρχία) άλμπουμ του με τους BLS. Και θα δηλώνει σταθερά οπαδός του έκτοτε και για πάντα.
# 25 -21
Summary
#25
Orange Goblin – Time Travelling Blues
Η καλύτερη δουλειά των Orange Goblin είναι τόσο διαολεμένα γαμάτη και τόσο πολύ υποτιμημένη. Μπλε χιόνι, ταξίδια στο χρόνο και ριφάρες μόνο.
#24
Soulfly – Soulfly
Ο Max δεν είχα σκοπό να σταματήσει στο “Roots” και συνέχισε να ακολουθεί ένα καλλιτεχνικό μονοπάτι και όραμα που σε πολλούς έμοιαζε περίεργο και παράταιρο. Αλλά η αλήθεια είναι πως έβλεπε μπροστά και ακόμα διαμόρφωνε αυτός τα πράγματα κι όχι τα πράγματα αυτόν.
#23
Virgin Steele – Invictus
Δεν είναι απλώς το τελευταίο άλμπουμ των Virgin Steele που είναι άξιο λόγου (άντε και το “House Of Atreus” με αστερίσκους), αλλά ένα άλμπουμ που έπαιρνε όλα όσα εδώ και καιρό είχαν ξεχάσει να κάνουν καλά οι Manowar, βγάζοντας ένα πραγματικά επικό στοιχείο, μεγαλειώδες σε στιγμές, περιλαμβάνοντας συνθέσεις και ερμηνείες που καθιστούσαν κάποτε τον Defeis ξεχωριστό.
#22
Korn – Follow the Leader
Η αγαπημένη μου δουλειά από τους Korn, ίσως βέβαια επειδή υπήρξε και η πρώτη μου επαφή. Έχει τραγούδια που κάνω skip πλέον, αλλά στα καλά του είναι απλά μοναδικό, με έναν ήχο που ήταν πρωτοποριακός τότε. Ακόμα και το video του “Freak On A Leash” ήταν ένα art statement από μόνο του.
#21
Chroma Key - Dead Air For Radios
Ο Kevin Moore έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να είναι διαφορετικός και ξεχωριστός σε ό,τι κάνει. Το πρώτο άλμπουμ του με το προσωπικό όχημα των Chroma Key είναι ακριβώς αυτό: διαφορετικό και ξεχωριστό. Μελαγχολικό, εσωστρεφές, σχεδόν αφαιρετικό όσον αφορά στην πληροφορία και με μια φωνή που θεωρητικά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο αλλά κάνει άψογα τη δουλειά. Μελωδίες, ατμόσφαιρα και στίχοι από έναν τύπο που μερικές φορές σκέφτομαι ότι παράτησε τη μουσική γιατί απλά δεν τον χώραγε.
#20-16
Summary
# 20
Death - The Sound Of Perseverance
Ξεκάθαρα το αγαπημένο μου άλμπουμ του Chuck, όντας οπαδός της τεχνικής και προοδευτικής πλευράς του παρά της των πιο ακραίων δουλειών του. Σπουδαίο δημιούργημα, με μοναδική φόρτιση για προφανείς λόγους και κάποιους στίχους να περιέχουν τόση αλήθεια που να γίνονται σχεδόν οδυνηροί.
#19
The Offspring – Americana
Μετά το καλό - αλλά κάπως χαμένο κάτω από τη σκιά του “Smash” - “Inxay” οι The Offspring βγάζουν το άλμπουμ που τους πάει σε ένα ακόμα παραπάνω επίπεδο δημοτικότητας, καθώς όντας ήδη popular κάνουν το punk τους πιο… pop. Αυτό εμπεριέχει μια παγίδα στην οποία όμως δεν πέφτουν, καθώς κάνουν με ιδανικό τρόπο, γράφοντας τραγουδάρες που γουστάραμε φουλ ως πιτσιρικάδες και (σχεδόν περιέργως) ακούμε ακόμα ευχάριστα ως μεσήλικες.
#18
System Of A Down - System Of A Down
Η πρώτη δουλειά των SOAD νομίζω πως εκτιμήθηκε καλύτερα in retrospect μετά την εκτόξευση που ήρθε τρία χρόνια μετά. Όταν κυκλοφόρησε οι περισσότεροι δεν ήμασταν σίγουροι τι καταλαβαίναμε από αυτά που θέλαμε να πουν, αλλά το τεστ του χρόνου τους δικαίωσε και σήμερα ακούγεται υπέροχα μοναδικό, όπως και οι ίδιοι οι SOAD συνολικά.
#17
The Haunted - The Haunted
Thrash που αγαπάει Slayer αλλά είναι και Σκανδιναβικό; Count me in for the pit (back in the day).
#16
Spock’s Beard - The Kindness Of Strangers
Άλλο ένα ανοδικό βήμα για τον Neal Morse και την παρέα του, καθώς στο τρίτο στούντιο άλμπουμ των Spock’s Beard εισάγουν ακόμα περισσότερους Beatles και μια pop αισθητική στις μελωδίες τους, αναμιγνύοντάς τα με το prog και καταφέρνουν να γράψουν τραγούδια που προκαλούν εντύπωση για το πόσο πιασάρικα και τεχνικά/απαιτητικά είναι την ίδια στιγμή. Το “June” θα έχει θέση πάντα σε εκείνο το folder με τα «τραγούδια ζωής». Δεν έχω τέτοιο folder, αλλά ναι θα έχει θέση εκεί.
#15-11
Summary
#15
Moonspell – Sin / Pecado
Ενδεχομένως μη σύνηθες ή αναμενόμενο, αλλά το “Sin/Pecado” είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ των Moonspell. Καταπληκτική ατμόσφαιρα, οι καλύτερες καθαρές ερμηνείες του Fabio, ένα πολύ ενδιαφέρον concept κι εκείνη εκεί την κομματάρα το “Hanged Man” είναι στοιχειωτική…
#14
Helloween – Better Than Raw
Μετά το “The Time Of The Oath” ομολογώ πως τα πρώτα χρόνια είχα κάπως απογοητευτεί από το “Better Than Raw” αλλά με τα χρόνια έκανα στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών δια δύο. Δισκάρα ολκής για μια ακόμα φορά, ακόμα κι αν είναι το λιγότερο καλό της περιόδου με Grapow και Kusch στη σύνθεση των Helloween.
#13
Edguy - Vain Glory Opera
Έμοιαζε ακόμα κάπως άγουρο, αλλά το πάθος και τα δείγματα ταλέντου του Tobias υπερσκελίζουν με άνεση όποια αδυναμία μπορεί να προσάψει κάποιος στο “Vain Glory Opera” και του προσάπτουν μια ορμή που κατέστησε τους Edguy ανάμεσα στα next big things του μελωδικού metal τότε. Ανθεμικό, ευρωπαϊκό power metal, από τον τύπο που για πολλά χρόνια στο μέλλον θα κράταγε σχεδόν μόνος του την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης σκηνής.
#12
The Gathering – How to Measure a Planet?
Εκείνα τα καλοκαίρια του 1999 και του 2000, των πρώτων πανεπιστημιακών χρόνων, είχαν μια άλλου είδους ελευθερία, η οποία σταδιακά μειωνόταν και δεν υπήρξε ποτέ ξανά μετά. Πέραν όλων των άλλων απολαυστικών ακροάσεων που ήρθαν στην πορεία, ποτέ δεν θα μπορέσω να αποσυνδέσω το “How To Measure A Planet?” από την εμπειρία της ακρόασής του με πολύ καλούς φίλους, στο αμάξι, με φόντο το ηλιοβασίλεμα, ως σβήσιμο μιας μεγάλης – και συνήθως ωραίας – μέρας. Από ένα σημείο και μετά όλοι ξέραμε τι θέλουμε να βάλουμε να παίζει, χωρίς καν να το συζητήσουμε. Και κάθε φορά που το βάζω να παίξει, έστω και για ελάχιστα, με πάει νοητά πάλι εκεί.
#11
Pearl Jam – Yield
Το “Yield” αποτέλεσε μια πολύ κρίσιμη στροφή στην πορεία των Pearl Jam, καθώς ο Eddie Vedder αποφάσισε να ζητήσει από τα υπόλοιπα μέλη να συνεισφέρουν περισσότερο στη μουσική του πέμπτου στούντιο άλμπουμ τη μπάντας, σε αντίθεση με τα δυο προηγούμενα που το είχε πάρει (όχι απαραίτητα 100% με τη συναίνεση όλων) πάνω του. Το αποτέλεσμα έφερε το πιο ηλεκτρισμένο και εν τέλει πιο επιτυχημένο – σε σχέση με το “No Code” – “Yield”, με κάποια τραγούδια να μένουν κλασσικά (“Given To Fly”, “Wishlist”) και πολλά περισσότερα να αποτελούν αγαπημένα deep cuts του πιο φανατικού πυρήνα των οπαδών των PJ.
#10-6
Summary
# 10
Angra – Fireworks
Από τη μια η σκιά του τεράστιου “Holy Land”, από την άλλη οι εσωτερικές τριβές που ξεκίνησαν λόγω των manager (το έχουν γενικά αυτό το θέμα με τους πολλούς manager οι Βραζιλιάνοι), και επιπρόσθετα η ανάγκη για διαφοροποίηση του ήχου, αλλά όχι με σαφή προσανατολισμό και με τον Chris Tsangarides να βγάζει εν τέλει ένα μπερδεμένο ηχητικό αποτέλεσμα… και πάλι το “Fireworks” γαμάει! Με κάποιο μπερδεμένο τρόπο ίσως, δεν παύει να έχει την μαγεία που συνέθεταν οι 5 αυτοί σπουδαίοι μουσικοί (Andre Matos / Kiko Loureiro / Rafael Bittencourt / Luis Mariutti / Riccardo Confessori). “Wings Of Reality”, “Lisbon”, “Metal Icarus”, “Paradise”, “Gentle Change”. Τραγουδάρες…
# 9
Rage – XIII
Εδώ είμαστε. Στην αγαπημένη μου στιγμή από το σύνολο της πολύ πλούσιας και πολυποίκιλης δισκογραφίας των Rage. Μετά το – πολύ επιτυχημένο καλλιτεχνικά και εμπορικά – εγχείρημα του “Lingua Mortis” ο Peavy και η παρέα του παίρνουν την ορχήστρα και γράφουν κανονικό στούντιο άλμπουμ μαζί της, και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Heavy και μελωδικό, με εξαιρετική ισορροπία μεταξύ μπάντας και ορχήστρας και πάνω από όλα καλά τραγούδια.
#8
Blind Guardian - Nightfall In Middle-Earth
Ένας δίσκος-σταθμός για το ευρωπαϊκό metal που ολοκλήρωσε ένα μαγικό σερί για τους Guardian, και το οποίο μαζί με τα προηγούμενα τρία άλμπουμ έφτιαξαν μια παρακαταθήκη που φτάνει και περισσεύει για να διατηρεί τον μύθο τους ψηλά ως και σήμερα. Με ένα concept που είναι ξεκάθαρα φτιαγμένο από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το θέμα με το οποίο καταπιάνονται (κοινώς είναι αρκούντως nerds) και κυρίως αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, διαθέτει και το σπουδαίο στοιχείο του escapism που προσφέρουν τα καλά concept άλμπουμ, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει να απομονώσεις και να ευχαριστηθείς επιμέρους τραγούδια εκτός του συνολικού context.
#7
Liquid Tension Experiment – Liquid Tension Experiment
Είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι τα δυο πρώτα LTE είναι ανάμεσα στα καλύτερα instrumental άλμπουμ που έχουν βγει ποτέ; Ενδεχομένως ναι. Είναι όμως αλήθεια; Σίγουρα ναι.
#6
Anathema - Alternative 4
Το κλείσιμο του κύκλου της παρουσίας του Duncan Patterson στους Anathema έρχεται με την αδιαμφισβήτητη κορυφή της συνολικής πορείας τους. Είναι από τα άλμπουμ που είναι δύσκολο – μέχρι που δεν έχει νόημα – να το προσεγγίσεις από μια αποστασιοποιημένη και κάπως αντικειμενική ματιά, διότι αν μπεις στον μουσικό του κόσμο είναι βαθιά βιωματικό. Πιθανότατα ο καθένας μας το έχει συνδέσει με συγκεκριμένες περιόδους στη ζωή του, με πρόσωπα ή με καταστάσεις. Σε στιγμές είναι τόσο στενάχωρο που θεωρητικά οι ακροάσεις θα έπρεπε να είναι επίπονες, αλλά - όσο κλισέ κι αν ακούγεται – καταλήγουν καταπραϋντικές, σχεδόν θεραπευτικές. Τέτοιο άλμπουμ είναι το “Alternative 4”.
#5
Summary
Shadow Gallery – Tyranny
Η ακταμάχητη λυρικότητα των Shadow Gallery «καλουπώνεται» στο πλαίσιο ενός πολύ όμορφα στημένου και δομημένου concept, το storytelling του οποίου δίνει την δυνατότητα στον Mike Baker να απλώσει όλη του την υπέροχη εκφραστικότητα και να απογειώσει κάθε τραγούδι. Ακόμα και οι guest συμμετοχές των James LaBrie και DC Cooper είναι αριστοτεχνικά τοποθετημένες. Τα παιξίματα, τα ρεφραίν, οι μελωδίες, οι ερμηνείες… όλα τα επιμέρους συστατικά του “Tyranny” το καθιστούν ένα masterpiece του progressive metal.
#4
Summary
Pain Of Salvation - One Hour By The Concrete Lake
Έχοντας ως βάση ένα ακόμα πιο δουλεμένο, ουσιώδες και πολυπεπίπεδο concept, οι Pain Of Salvation κυκλοφορούν, μόλις ένα έτος αργότερα, ένα άλμπουμ ανάλογης ποιότητας με το “Entropia”, κάτι που αποτελεί επίτευγμα από μόνο του. Και πλέον οι στιγμές που μαγεύουν, είτε με τις μουσικές τους στιγμές, είτε ο Daniel με τις ερμηνείες του, έχουν γίνει υπερβολικά πολλές για να μην παραδοθεί κάποιος στο ταλέντο και στην μοναδικότητά τους. Η περίοδος της απόλυτης κυριαρχίας τους έχει ξεκινήσει…
#3
Summary
Monster Magnet – Powertrip
Σπουδαίος Dave Wyndorf στα καλύτερα του, γράφει την μια κομματάρα μετά την άλλη, αφήνοντας τις ψυχεδέλειες και τα πολλά ναρκωτικά (λέμε τώρα) στην άκρη και κινείται σε ένα πιο άμεσο hard rock ύφος που εκτοξεύει τους Monster Magnet. Μεγάλα riff παίζουν, μεγάλα ρεφραίν να τραγουδήσεις με την ψυχή σου παίζουν σε αφθονία και μεγάλες αλήθειες λέγονται με το τσουβάλι στους στίχους. Από τα καλύτερα rock άλμπουμ της δεκαετίας και βάλε…
#2
Summary
Ayreon - Into The Electric Castle
Η ιστορία του Arjen Lucassen (μου) είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ένας αγαθός γίγαντας, προφανώς ταλαντούχος ως μουσικός, αλλά με ένα μοναδικό όραμα (ως πείσμα) να τα καταφέρει με τον δικό του τρόπο. Είτε αυτό αφορά στην νοσταλγική, βουτηγμένη στα 70s μουσική του παιδεία και τις rock όπερες, είτε στο ότι δεν μπορούσε να υποστηρίξει το μοντέλο της μουσικής βιομηχανίας ως προς τις συναυλίες και τις περιοδείες. Αν τα κατάφερε τελικά, το οφείλει σε μεγάλο βαθμό σε αυτό εδώ το άλμπουμ, το οποίο αποτελεί το σημείο μηδέν της καριέρας και στέκεται ακόμα ως ένα από τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα δημιουργήματα. Αριστοτεχνικά στημένο concept, φανταστικοί και απόλυτα ταιριαστοί guest τραγουδιστές σε κάθε ρόλο, υπέροχες μελωδίες, ιδεατή ροή, εξαιρετική παραγωγή, ακόμα και το booklet του χοντρού εκείνου διπλού CD σου έδινε ένα παραπάνω λόγο να χαθείς στην περιπέτεια του Ηλεκτρικού Κάστρου. Η μουσική ως escapism στα καλύτερά της.
#1
Summary
Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Ο Bruce Dickinson κατάφερε το αδιανόητο. Ένα χρόνο μετά το τέλειο comeback του “Accident Of Birth”, διατηρεί ακέραιη την παρέα των Adrian Smith, Roy Z and co και γράφουν ένα άλμπουμ που είναι το ίδιο καλό καλύτερο και συνάμα τόσο-όσο διαφορετικό και γενικώς ένα από τα καλύτερα αμιγώς heavy metal άλμπουμ όλων των εποχών, για να μην το παιδεύουμε. Έχουν ειπωθεί πολλά, θα ειπωθούν περισσότερα, αλλά με κάτι άλμπουμ σαν το “The Chemical Wedding” σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που ζούμε σε έναν κόσμο που κρίνει τα πάντα με βάση τη μαρκίζα. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει κόσμος που ακούει (φανατικά) Iron Maiden και δεν θα μπει ποτέ στον κόπο να ανακαλύψει το μεγαλείο αυτής εδώ της τέλειας από κάθε άποψη δουλειάς. Αλήθεια, είπα ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα heavy metal άλμπουμ όλων των εποχών;
31 Likes
Όντως;
Την ακούω από πολλούς την άποψη αυτή, καθότι γουστάρουν ξεκάθαρα περισσότερο τη “δεύτερη” περίοδο της μπάντας.
Για να μην παρεξηγηθώ, κι εγώ λατρεύω ό,τι έπεται του “Frozen” (το οποίο είναι επιεικώς μετριότατο, κατ’ εμέ, εξαιρώντας 3 κορυφές), αλλά, πώς να το πω, η δυάδα “Amok” και “Down” δεν πλησιάζεται από καμία άλλη κυκλοφορία στα δικά μου αυτιά.
Anyway… Κουβέντα να γίνεται.
Για μένα η κορυφή τους είναι σίγουρα, μα σίγουρα όμως το Crimson, και το killing me killing you είναι το κομμάτι που έπαιζε στο kadett μου όταν φίλησα για πρώτη φορά τη γυναίκα μου το μακρινό 2004…
5 Likes
I’m in this post and I don’t know how to feel about it. Κυριολεκτικά όμως. 
1998
-
Anathema - Alternative 4
Από τους δίσκους που όσο παίζουν το σύμπαν ευθυγραμμίζεται και τα πάντα γίνονται λίγο καλύτερα. Ή πολύ χειρότερα. Αλλά με την καλή έννοια. Μπορεί και όχι. -
Refused - The Shape Of Punk To Come
Όλη η αλήθεια για όλα σε πενηνταπέντε λεπτά. Και εδώ σε εξίμισι. We’re not, we’re not, we’re not, we’re not, we’re not, we’re not. -
Yann Tiersen - Le Phare
Υπάρχουν καλλιτέχνες, καλλιτέχνες, και μετά περιπτωσάρες σαν τον Tiersen. Ο Φάρος θα έπρεπε να αναφέρεται δίπλα στο λήμμα «αριστούργημα» κάθε λεξικού. Ή έστω το Sur Le Fil. -
Nightwish - Oceanborn
Το Angels Fall First ήταν τα δειλά πρώτα βήματα. Εδώ η παρέα αφήνει πίσω το Shire και κοιτάζει μπροστά. Ανεπανάληπτος ήχος, σαν δαντέλα πάνω σε ατσάλι © @Spyros_Koukas. -
The Cardigans - Gran Turismo
Χιτάρες, χιτάρες και χιτάρες. Ραδιοφωνικό μέχρι εκεί που δεν πάει. Αν δεν παίξει My Favourite Game στο Gran Turismo του Blomkamp, θα φύγουν μηνύσεις.
31 Likes
Ενδιαφέρουσα επιλογή κομματιού, αν μη τι άλλο, για να ξεκινήσει μία σχέση ζωής… 
Το “Crimson” είναι το προσωπικό μου #3 και η σχέση μου μαζί του είναι σχεδόν βιωματική, διότι όταν κυκλοφόρησε το “έλιωσα” και βρισκόμουνα σε μία πολύ ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου.
2 Likes
Διπλή καρδιά να μπορούσα, για τη δισκάρα!!!
3 Likes
anhydriis, (όταν βρεις χρόνο) μπορείς στο πρώτο post του topic με κάποιον τρόπο να βάζεις και τα link για τα “συγκεντρωτικά” post κάθε χρονιάς που κάνεις; Εννοώ με όλα τα εξώφυλλα, τα γραφικά κλπ. Δεν έχω instagram για να τα βλέπω εκεί και θέλω που και που να τα ρίχνω μια ματιά.
1 Like