Πάμε για το 1998 να τελειώνουμε, έχουμε και δουλειές. Ειδική μνεία στα demo των Paysage D’Hiver, και προχωράμε, γιατί εδώ υπάρχουν μυθικά άλμπουμ.
Αυθόρμητα τα σχόλια όπως πάντα, γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα, όπως και πολλά άλλα εδώ που τα λέμε. Βέβαια πάλι σεντονάκι βγήκε, αλλά τι νακανς 
Πεντάδα:
Summary
1.Refused - The Shape Of Punk To Come (A Chimerical Bombination in 12 Bursts)
Θεωρώ πως ακούω πολλή μουσική. Ε, στο δικό μου μυαλό, αυτό είναι ένας από τους 20 καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Δεν ξερω πως μπορείς να μιλήσεις για τους Refused και να μην κανεις παύση να αναλογιστείς, σε σημείο ανευρύσματος, τι έκαναν εδώ. Συνόδευσαν την κυκλοφορία με ένα συγκλονιστικό πολιτικό μανιφέστο. Δεν άντεξαν το βάρος του δίσκου, της περιοδείας, των εσωτερικών τους διαφορών, και διαλύθηκαν με ένα άλλο μανιφέστο. Όταν επανενώθηκαν (δεν μου αρέσει να μιλάω για αυτό), ο κόσμος τους υποδέχθηκε ως ως ηγέτες, ως κλασικούς, ως επιδραστικούς. Ακόμα βέβαια ψαχνόμαστε για το από πού έσκασε. Προκαλεί, όπως και o Ornette Coleman, το 1958. Διότι, ειδικά στην πολιτικοποιημένη μουσική, δεν θέλει απλά θράσος και δεξιότητα για να βγάλεις κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να είσαι ένας στιχουργός/φιλόσοφος για να γράψεις τέτοιους στίχους, ούτε απλώς οξυδερκής. Αλλά ο τρόπος που jazz/electronic/trip-hop/ambient/post-punk/techno/post-hardcore μπλέκονται, οι αναφορές σε Stravinsky (τα εχουμε ξαναπει για το avant και τη σχεση του με αυτόν πολλάκις), Allen Ginsberg, Dizzy Gillespie και Bo Diddley, φτάνοντας μέχρι και σε ένα folk-punk κλείσιμο, ξεδιπλώνει μια ολιστική θεώρηση της τέχνης, της αισθητικής, της τεχνικής, του πολιτικού σκοπού που επιτελούν.
Οι Refused δεν αποδόμησαν απλώς τη βιομηχανικη αναπαραγωγή και τις αντιφάσεις της πολιτιστικής βιομηχανίας και του punk, αλλά έκαναν αντιπρόταση. Θα μπορούσα να αμπελοφιλοσοφώ με τις ώρες για τις αισθητικές θεωρήσεις και ερμηνείες που βρίσκω εδώ, για το πολιτικό υπόβαθρο, και τις αντινομίες των στίχων, για το αν διέψευσαν ή επιβεβαίωσαν εαυτούς με τη διάλυση και την επανένωση. Οι Refused επόπτευσαν ολόκληρη τη μουσική μέχρι τότε. Και την έφεραν στα μέτρα τους. Η πολιτικοποιημένη μουσική, το punk ως κοινότητα και αξία, η ριζοσπαστική αντίληψη της τέχνης, δεν θα ήταν ίδια χωρίς αυτούς. Και σε προσωπικό επίπεδο, όσο προσπαθώ να υπερβώ τις αντιφάσεις και τα κολλήματά μου, όσο αναγνωρίζω την πολλαπλότητα, τα immersions, τις δομές και τα φαντασιακά, τόσο αντιλαμβάνομαι πως στη μάχη ενάντια της σχετικιστικής αδράνειας, ενάντια στο δαίμονα της lifestyle προσέγγισης, είναι τέτοιες τομές/συνθέσεις/αντιθέσεις που με το πείσμα τους δείχνουν έναν άλλο δρόμο. Δεν ξερω ποσοι διαβαζετε τα σχόλια μας, αλλά αν έχουν κάποια αξία αυτές οι λέξεις, θα ήταν να παρακινήσουν έστω για μια επιφανειακή ακρόαση.
Και όλα αυτά, δημιουργώντας κλασικά τραγούδια, σε ένα κολλάζ που σημαδεύει πολλά περισσότερα από μια γενιά, ένα ιδίωμα, ή μια εποχή. Έναν δίσκο που όποτε και να έβγαινε, θα ήταν κορυφαίος της χρονιάς, σε παρόν, παρελθόν ή μέλλον.
Οι Refused εδώ άγγιξαν τον ήλιο και δεν κάηκαν.
“Ah, in such an ugly time the real protest is beauty”.
“Rather be forgotten than remembered for giving in”.
“I breathe in, I create
Rewoke the spirit '68
I breathe out, I scream
Rewoke Malatesta’s dream”
“We dance to all the wrong songs
We enjoy all the wrong moves
We dance to all the wrong songs
We’re not leading.”
That New Beat.
2.Ulver - Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell
Διαβάζοντας τα σχόλια της επανέκδοσης του άλμπουμ σε βινύλιο, με εκπληκτικό ήχο και mastering να ομολογήσω, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως δεν θα έπρεπε να σοκάρει τόσο η στροφή των Ulver το 1998. Διότι ποιος περίμενε για δεύτερο δίσκο το “Kveldssanger”; Άλλο αν το έκανε, άλλο αν το προαναφερθέν περνάει στα ψιλά ως μέρος μιας «πλακ τριλογίας». Ο ακραίος προοδευτικός ήχος, είχε ξεκινήσει το φλερτ με το ηλεκτρονικό/trip-hop ήδη. Εδώ δεν έχουμε σπάργανα, έχουμε τομή στη δισκογραφία. Η επιστράτευση αναγνωσμάτων του Blake, δίχως να δοθεί έμφαση στο ρομαντισμό αλλά στην υπαρξιακή τους καταδίκη, ώστε να συνεπικουρείται αποφασιστικά με μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά μέρη που έχω ακούσει στη ζωή μου, δεν παρουσιάζεται ως concept. Ο τρόπος που ο Garm χωρίζει διάρκειες και plates διαθέτει μια εσωτερική συνοχή. Υπό μια έννοια, οι Ulver βγάζουν ένα δίσκο – Πανδαιμόνιο.
Πολλά ιδιώματα και επιρροές περνάνε ως δεύτεροι χαρακτήρες από το προσκήνιο. Στο πολύ βάθος, λάμπει η απαγγελία του Fenriz με ένα ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ riff από πίσω. Αντιλαμβάνομαι πως οι Ulver είναι ένα σχήμα με διαφορετικές κορυφές για τους οπαδούς του. Για μένα όμως, το γεγονός πως δεν επιχείρησαν ποτέ να προσεγγίσουν ξανά αυτό το ηχόχρωμα, λέει πολλά. Λέει επίσης πολλά, γιατί, με εξαίρεση τους CF, ήταν το πρώτο avant-garde έργο που αντιμετώπισα. Πάντα, μέχρι και σήμερα, το λογίζω ως μέρος της black metal παράδοσης. Διότι καταφέρνει στα d’n’b μέρη και τα ελεκτροπεράσματά του να διατηρεί το απόκρυφο στοιχείο. Έχοντας ασχοληθεί αρκετά πολύ με τα γραπτά του Blake ως προσωπικό χόμπυ (μετσολ κετς), μου κάνει εντύπωση που η μουσική αποτελεί έρμηνεία, όχι συνοδεία. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
3.Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Μα καλά, τι να φταίει άραγε που μυήθηκα στον Blake; Ναι ναι, μόνο οι Ulver λογικά. Πριν μήνες τα λέγαμε εκεί για το 1983 κάποιοι εδώ μέσα για το σπόρο του “Revelations”. Ε, να το άνθος του κακού. Και το “Jerusalem” είναι το δηλητηριώδες του αγκάθι. Ο βρετανικός μυστικισμός και οι θεατρολογικές του προσεγγίσεις γίνονται έρμαιο των επιθυμιών του Bruce, ο οποίος κυκλοφορεί το magnum opus του. Ναι, το είπα και δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι θέλω το metal μου, το παραδοσιακό. Occult. Με αναφορές στον Crowley να συμπληρώνουν αυτές του Blake και τον Ροδόσταυρων, με riffing σαν του “Book Of Thel”. Όταν το άκουγα μικρούλης, ο Dickinson μου φαινόταν πολύ μοχθηρός και σκοτεινός, άλλος άνθρωπος, και η μουσική προσέγγιση πιο ‘90s, ειδικά σε ρυθμικά και παραγωγή. Όπως και να έχει, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, για μένα αυτό το άλμπουμ φλερτάρει στη λίστα με τα κορυφαία metal άλμπουμ όλων των εποχών. Όσο shortlist και αν την κάνω.
4.Dødheimsgard - Satanic Art
Δίσκος που έχει μέσα το “Traces Of Reality” πάει αυτόματα πεντάδα. Μίλησε το συναίσθημα, μέρος α’. Βέβαια, όλα ξεκινάνε από αυτό το ρημάδι το πιάνο του “Oneiroscope”. Αν προσέξετε, αυτή η ρυθμική αλληλουχία, εμφανίζεται στη δισκογραφία τους κάμποσες ακόμη φορές. Γιατί; Γιατί αν θεωρήσουμε ως Διάβολο τον Μέγα Αντιρρησία του μεταφυσικού lore, τότε η τέχνη αποκτά ύψιστη μορφή στη ρήξη. Και εδώ, οι κιθάρες των Aldrahn & Vicotnik, κάτι δημιουργούν, κάτι βγαλμένο από τα άδυτα των εσωτερικών ανακατατάξεων του λυκόφωτος της χιλιετίας. Κάτι στριφνό, που βρήκε στον θάνατο του ορίζοντα μέλλον. Εκεί, η μεγαλύτερη διαφθορά θα έρθει στο θάνατο του ονείρου. “Touched by the devilish one”. Στο “The Paramount Empire” δε, οικοδομείται κάτι απαράμιλλο, κάτι κρυφό, κάτι που την επόμενη χρονιά έσκασε από πολλαπλά μέτωπα ως χαστούκι. Εσωτερικό. Γήινο. Δεύτερο. Τα πρώτα ήρθαν και είναι σε αυτή την λίστα.
“Be with me and feel with me the sketch of your enchanting sky
so I can hold you in my arms
tight until the day I die”
5.Turbonegro - Apocalypse Dudes
“So you think you had a decent pizza?” Μίλησε το συναίσθημα ρε γαμώτο, μέρος β’. Όταν έφτιαχνα τη λίστα του ’98, δεν περίμενα να φτάσει τόσο ψηλά αυτό το άλμπουμ. Και όμως, εκεί στα σκοτεινά mid-‘00s, όταν ανακάλυψα τους Turbonegro μέσω διασκευών άλλων σε δαύτους, δεν περίμενα ποτέ πως θα υπάρχει πανκ μπαντα που ξεκινάει δίσκο της με φόρο τιμής σε πιτσαρία. Αμέτρητα βράδια καθημερινής, αμέτρητο φαγοπότι. Αλλά ας μιλήσουμε γενικά για το “Apocalypse Dudes”. Θα το πω. Ίσως είναι ένα από τα αρτιότερα punk rock άλμπουμ όλων των εποχών. Πέραν του ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην «ανατροφή» μου, πάντα θα είναι στα τοπ πραγματα που θα προτείνω. Turbojugends όλου του κόσμου ενωθείτε. Εδώ μιλάμε για ένα άλμπουνμ όπου κάθε του κομμάτι μέσα στην politically incorrect αυθάδειά και τα πιασάρικα μέρη του, απλά συνεισφέρει στην αποθέωση. “Gonna bake a motherfucking pizza tonight”. Πείνασα.
Άλλα 10 για το κλείσιμο της λίστας:
Summary
6.Aura Noir – Deep Tracts Of Hell
Αρχικά περιέχει το καλύτερο thrash metal κομμάτι όλων των εποχών. Ναι, για το “Mirage” λέω, το οποίο φυσικά προτιμώ με τη συμβολή του Fenriz στα φωνητικά από τη συλλογή “Increased Damnation” και μετέπειτα “Deep Dreams Of Hell”. Στο θέμα μας. Επιστρέφω στους Überthrashers. Το “Deep Tracts Of Hell” παραδίδει εντονότερα το Blasphemer-ικό riffing, αλλά από τους Apollyon και Aggressor. Βασικά, ειδικά ο δεύτερος, ξετυλίγει μια κύκνεια επιρροή στα κιθαριστικά του μέρη, και μεταξύ μας, δίχως να ωριμάσει καθόλου, αυτός ο δίσκος είναι απλά αψεγάδιαστος. Δηλαδή, έχει ατέλειες, για αυτό είναι αλάνθαστος. Ειδικά όταν ρίχνει ταχύτητες.
7.Blind Guardian - Nightfall in Middle-Earth
Ο αγαπημένος μου δίσκος των Γερμανών είναι και ο καλύτερός τους, γιατί πολύ απλά στο μυαλό μου πάει το ιδίωμα παραπέρα, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τις επιμέρους πτυχές τους. Σε αφιέρωμα μας για το euro-power, είχα τοποθετηθεί έτσι:
…Υπάρχει κάτι όμως στο “Nightfall In The Middle-Earth”, που το κάνει πιο μεγαλειώδες, πιο μυστικό και μαγευτικό. Κάτι, που το καθιστά έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους του ιδιώματος, ακόμη και αν δεν είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός της μπάντας. Ελαφρώς κυνικά, αυτό μπορεί να έγκειται στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε στις Η.Π.Α… Σίγουρα, αυτό έγκειται στην εμπνευσμένη εκμετάλλευση του “Silmarillion” του Tolkien ως θεματική βάση. Θέλει θράσος, αλλά και μια εσωτερική καλλιτεχνική αίγλη, για να επιτευχθεί ένα τέτοιο συμπαγές και θεατρικό κομψοτέχνημα. Οι Blind Guardian με αυτό το δίσκο, υπερέβησαν το ιδίωμα, χάριν του τρόπου που ανέπτυσσαν τις συνθέσεις, των πολυσχιδών φωνητικών (μεγάλη η χάρη των Queen), των μεγαλειωδών μελωδιών, των εκπληκτικών (ναι, ακόμη και αυτά), ιντερλουδίων, της ατμόσφαιρας, που, εξαιτίας της, για 66 λεπτά, “Time Stands Still”.
8.The Offspring – Americana
Δεν μιλάω εγώ μιλάν’ τα τραγούδια. Εντάξει, εξαιτίας και μόνο του tracklist του, είναι το Offspring άλμπουμ που έλιωσα περισσότερο από τίποτα άλλο. Μάλιστα, με εξώφυλλο που σου μένει με τη μία. Ένας δίσκος που στο μυαλό μου οριοθετεί το pop-punk λίγο πριν το μπαμ του (σε μια εβδομάδα). Ναι, το “Pretty Fly (For A White Guy)” δανείζεται μεταξύ άλλων και από τους ίδιους (“Come Out And Play”), αλλά στα χρόνια της αθωότητας αυτά δεν υπήρχαν. Πωπω, τι τραγούδια, τι ειρωνία, τι white-trash μαλακίες. Δισκάρα. Υπερκλασική. Και συγγνώμη, αλλά με το “The Kids Aren’t Allright” εγώ ακόμη συγκινούμαι.
9.Borknagar - The Archaic Course
Παράξενα πράγματα. Με καλύτερο δίσκο, τον ίσως καλύτερο της καριέρας τους, οι Borknagar έπεσαν από την πεντάδα μου. Άτιμο πράγμα ο ανταγωνισμός. Σε κάθε περίπτωση, εδώ οι Νορβηγοί με την αρχαϊκή τους πορεία, με τον ICS Vortex σε μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του, με το folk/prog/metal riffing τους σε μεγάλα κέφια, και με υπερθαλάσσια hyperspeed jump ξεσπάσματα, σκάνε με φόρα. Κλασικά, στο δεύτερο μισό, όπως όλοι οι δίσκοι τους, πέφτουν, αλλά το “Ad Noctum” δεσπόζει. Αυτό το άτιμο το “Universal” όμως, πόσο μεγάλο τραγούδι είναι; Οι Borknagar είναι ένα άκρως σημαντικό black metal σχήμα, και εδώ θριαμβεύουν.
10.Detestation – Detestation
Πάμε τώρα στο άλλο άκρο. Οι Detestation εδώ, πέρα από το εξώφυλλο της χρονιάς,
κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα crust punk άλμπουμ όλων των εποχών. Ένα άλμπουμ που μπαίνει σε εισαγωγικούς οδηγούς ξέρω γω. Αρχικά, είναι τα συγκλονιστικά γυναικεία φωνητικά της Saira Huff. Κατά δεύτερον, είναι η λεπτή riff-ολογία του Brian “Hopper”, που μετέπειτα έβγαλε μάτια και με τους Hellshock. Είναι κάτι τέτοια άλμπουμ που μας κάνουν να το βουλώνουμε όταν βγαίνει hardcore δίσκος από το Portland. Ειλικρινά όμως, ακούστε τον δίσκο. Είναι ακραίος, με μια μουσικότητα και με κάτι leads που κόβουν την ανάσα. Είναι ένα αριστούργημα και δίσκος – συντροφιά, που όλο και κάτι μου προσφέρει με κάθε ακρόαση.
11.His Hero Is Gone - The Plot Sickens: Enslavement Redefined
Του Portland η συνέχεια. Το τελευταίο LP των His Hero Is Gone, πέρα από εξώφυλλο για μπλουζάκι (ένοχος), είναι και μια πόρτα προς το μέλλον. Δύο χρόνια πριν από ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του αιώνα, οι HHIG δεν βγάζουν απλώς το ενδιάμεσο απαραίτητο βήμα. Αυξάνουν τις ταχύτητες, ναι, γκαζώνουν στα riffs, πνίγουν με μπασογραμμές κάτι μελωδικά πετάγματα, και με φωνητικά από την κόλαση την ίδια, κυκλοφορούν ένα δίσκο που υστερεί μόνο ως προς το σοκ σε σχέση με τους άλλους δύο. Ίσως και στιχουργικά. Πάλι φυσικά, ανώτερος του 99% των κυκλοφοριών της εποχής. Σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια που επανεξετάζω πιο προσωπικά το δίσκο (α ρε “The Willing Host” πως μας πετσόκοψες έτσι), συνειδητοποιώ πως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη αριστούργημα, από μια μπάντα που δεν απογοήτευσε ούτε δευτερόλεπτο, που δεν σταμάτησε να συνεπαίρνει ούτε στιγμή.
12.Gorguts – Obscura
Αρχικά, να πω πως θεωρώ πως το πραγματικό magnum opus των Gorguts βγήκε 15 χρόνια αργότερα. Πάμε στο θέμα μας. Ναι, όσα γίνονται εδώ, ξεφεύγουν από την πρώτη ολοκληρωμένη σπουδή πάνω στο δυσαρμονικό avant-garde death metal. Ναι, ήταν έτοιμο από το 1993, δηλαδή σε εποχές που προοδευτικό/τεχνικό extreme metal μεγαλουργούσε αλλά μέχρι εκεί. Εδώ οι Gorguts και ο LeMay βγάζουν ένα εγχειρίδιο, ένα τσελεμεντέ. Διαθέτει άποψη από τους στίχους μέχρι την παραγωγή. Από το εξώφυλλο μέχρι το πλασάρισμα sub-riffs και microtonal περασμάτων. Είναι δύστροπο και αδικείται, γιατί δεν αγκαλιάζεται. Έχει πάθος και αδυσώπητα ξεσπάσματα παρά τον ψυχρό του τεχνοκρατισμό. Καλά, το τελευταίο είναι ψέμα, από άτομα που το άκουσαν τουριστικά. Κοινώς, το “Obscura” είναι ένας από τους δίσκους που γύρισαν σελίδα στον ήχο και επηρέασαν ολάκερο το metal.
13.Fear Factory – °BSΩLE+e
Μα καλά, όλοι οι industrial masters γίνονταν πιο ατμοσφαιρικοί στα τέλη των ‘90s? Σε κάθε περίπτωση, τρία χρόνια μετά το μνημείο, οι FF επανεφεύρουν εαυτούς, δεν επαναπαύονται, δεν επαναλαμβάνονται. Εξερευνούν λιγότερο τις metal πτυχές τους και περισσότερο τις βιομηχανικές, ο Bell στα φωνητικά βάζει nu στοιχεία (όντας όμως προπάτοράς τους), και με ένα δυστοπικό concept, προσεγγίζουν την απειλή των ιντερνετς και της μηχανής με τρόπο, ΟΚ, ευχάριστο. Προσωπικά έχω συνδέσει το δίσκο με τo “Neuromancer”, όχι θεματικά, επειδή το διάβαζα ακουγοντας FF.
14.Death - The Sound of Perseverance
Το κύκνειο άσμα των Death αρχικά έχει κλασικά τραγούδια. Επίσης, περίμενα να ψηφιστεί αρκετά και ως εξώφυλλο χρονιάς, ίσως είμαι κακογουστος. Κατά δεύτερον, είναι ένα βήμα πριν απαλλαχθεί από τα δεσμά των ορίων και της ταμπέλας, αλλά αυτά θα τα πούμε του χρόνου. Το ακραίο progressive metal του Chuck και λοιπών παικταράδων, ήταν ένας entry δίσκος για μένα στο τεθμετσολ, και του το χρωστάω αυτό. Βέβαια, μετά, ασχολούμενος παραπάνω, βρήκα την μαγεία και την ιδιαιτερότητα στις πρότερες κυκλοφορίες. Σε κάθε περίπτωση, πιο πολύ ως solo album το έχω στο μυαλό μου, αν βγάζει νόημα. Ιδιαίτερο.
15.Abigor – Supreme Immortal Art
Δεν είναι ανάμεσα στους κορυφαίους δίσκους τους, αλλά τους αγαπώ παθολογικά. Οι Abigor, εδώ και καναδυό κυκλοφορίες έχουν αρχίσει να σπουδάζουν τις προεκτάσεις του Thorns riff (πριν; Από αυτούς) και ακόμη και σε ένα άλμπουμ που χάνεται ανάμεσα στο απόκοσμο και το μεσαιωνικό, σε σημείο όπου οι αντιθέσεις είναι οριακές, αναβλύζουν μια μαγεία. Είναι εντυπωσιακό δε, το που θα φτάσουν σε σύντομο και μακροπρόσθεσμο χρονικό ορίζοντα. Εδώ βέβαια, εξακολουθούν να κάνουν πλάκα σε όλο το black metal και τους τουρίστες ιστορικούς του.
Μικρός σχολιασμός για άλλους 20 δίσκους που εκτιμώ πολύ (για όσα άτομα τα διαβάζετε αυτά τέλος πάντων):
Summary
16.King Diamond – Voodoo
Αντιγράφω πάλι από εδώ:
Το " Voodoo " είναι ένας από τους πιο πετυχημένους εμπορικά, δίσκους του συγκροτήματος. Με έναν ήχο, εδώ και μερικούς δίσκους πιο βαρύ, και με έναν King Diamond να έχει μια πιο σκοτεινή αλλά και ταλαιπωρημένη χροιά, ο δίσκος περιγράφει την ιστορία των Lafayette , και το οίκημά τους δίπλα στον Mississipi , δίπλα επίσης και σε ένα νεκροταφείο. Το εναρκτήριο "’ LOA ’ House " με τον καταιγισμό του, θα θυμίσει σε αισθητική το " A Mansion In Darkness ", ηχεί δυσοίωνο και προσφέρεται για συναυλιακές απολαύσεις. Τα χορωδιακά φωνητικά του Βασιλιά θα συνεχιστούν και στο ατμοσφαιρικό " Life After Death " ενώ το " Voodoo " είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του δίσκου, με τη συμμετοχή κιόλας του Dimebag Darrell . Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί πως ονόματα όπως " Voodoo ", " Baron Samedi ", " Salem ", “ Baron La Croix ", βγαλμένα από την occult αμερικάνικη λαογραφία, προσαρμόζονται έξυπνα στο concept του δίσκου. To " Salem " ανεβάζει συνολικά τον πήχη, αν και στηρίζεται στα φωνητικά του King Diamond . Το " One Down , Two To Go ", από την άλλη, είναι υπέροχο αν και θυμίζει αρκετά Guns ‘ N ’ Roses . Ακόμη και προς το τέλος του, ο δίσκος διαθέτει τραγούδια όπως το " The Exorcist " και το " The Cross Of Baron Samedi ". Αν και δεν συγκλονίζει όπως αρκετοί προκάτοχοί του, το " Voodoo " είναι μια στιγμή που ξεχωρίζει χαρακτηριστικά στην ύστερη δισκογραφία του συγκροτήματος.
17.Covenant - Nexus Polaris
Όταν άλλαξαν όνομα έγιναν σκατα. Και ακούμε αυτό το “Nexus Polaris”, όχι του 2000. Κάπως εδώ οι Covenant κάτι κατάφεραν, καθώς, κινούμενοι στα πλαίσια του ανερχόμενου τότε ατμοσφαιρικού πλακμετσολ, που δεν το εκτιμώ, έβαλαν κάτω καλά riffs και δυναμικές ατμόσφαιρες και εναλλαγές, και έφτιαξαν ένα περιπετειώδες άλμπουμ που συχνά πιάνει μεγαλειώδεις κορυφές.
18.Primordial – A Journey’s End
To “Inrama” δεν ακουγόταν, εδώ οι Primordial βγάζουν ένα δίσκο, δεύτερης κατηγορίας σε σχέση με τις κορυφές της δισκογραφίας του, αλλά κατατοπιστικό ως προς το ποιόν τους. Σε κάθε περίπτωση, μερικές συνθέσεις, όταν (σπάνια πλέον) ασχοληθώ πάλι μαζί τους, με κάνουν να γυρνώ εδώ ξανά. Επειδή η ιστορία δεν ξεγράφει, για την επόμενη δεκαετία θα είναι συχνά στις λίστες μου.
19.Solstice – New Dark Age
‘Εχουν κάτι οι Solstice ρε παδί μου. Πέρα από σωστές μουσικές ρίζες. Τόσο αυτό όσο και το “Lamentations”, ακόμη και το “White Horse Hill”, τα εκτιμώ πάρα πολύ. Έχω μια αδυναμία στο επικό ντουμ μεταλ. Μεγάλη. Θα φανεί και στο μέλλον. Εδώ, στην πιο μελοδραματικοεπική τους στροφή, οι τύποι πιάνουν κορυφές ιδιώματος. Σεβασμός.
20.Nile - Amongst the Catacombs of Nephren-Ka
Βάζουμε το “Ramses Bringer Of War” και πάμε. Εδώ ξεκινάει μια από τις καλύτερες δισκογραφίες στο metal. Ως οι καλύτεροι μαθητές των Morbid Angel, που συχνά ξεπέρασαν και το δάσκαλο, οι Nile έφτιαξαν κάτι εντελώς δικό τους, φιδίσιο, δαιδαλώδες, επιβλητικό. Εδώ βέβαια, παίζουν ως ενθουσιασμένοι brutal tech-deathsters και κερδίζουν με το θράσος τους. Θα επανέλθουμε.
21.Converge - When Forever Comes Crashing
Σε μια φανταστική –core δισκάρα, οι Converge ήδη έχουν αρχίσει να σχηματίζουν εαυτούς. Η γκρούβα μπλέκεται με τα μαγκωμένα και χειμαρρώδη riffs, η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει:
22.Mercyful Fate - Dead Again
Λίγο πριν το δεύτερο τέλος, και εμφανώς σε συνθετική πτώση, οι MF κυκλοφορούν το “Dead Again”, που προσπαθεί πολύ να είναι ένα late-‘90s “Melissa” και το αγαπάμε για αυτό, με όλες τις αδυναμίες του, και με όλα τα ανατριχιαστικά του σημεία. Αιώνια πίστη.
23.Rob Zombie - Hellbilly Deluxe
ΤΙ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ “DRAGULA” ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. Και το “Hellbilly Deluxe”, είναι γεμάτο από τέτοια. Είναι βασικά, ο δίσκος που «εφτιαξε» τον Rob Zombie και που μας έκανε να τον ακολουθούμε πιστά, με τα καλά του και τα κακά του. B-movie horror aesthetics και riff-άρες!!
24.Wolfpack – Lycanthro Punk
Οι Σουηδοί δίνουν και επίσημα όνομα στο ολοδικό τους στυλ και κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο τους. Εν τω μεταξύ, σήμερα η Southern Lord αποκάλυψε πως τα ξαναβγάζει σε LP, και μεμονωμένα εκτός της προ ολίγων ετών συλλογής. Μιλάμε για δίσκο που μπαίνει στο τοπ20 του crust punk, μιλάμε για κλασικό έργο.
25.Gorgoroth - Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer
Εκτιμώ όσους φιλοσοφούν με το σφυρί. Οι Gorgoroth συνεχίζουν τις Νιτσεϊκές αναφορές, εδώ για μένα μάλλον πιάνουν κορυφή δισκογραφίας, και ηχούν όσο ξυλοκόποι/μαστορες απαιτεί η φουρνιά τους για να εδραιωθούν. Βεβαίως.
26.Lagwagon - Let’s Talk About Feelings
Ακόμη και στην πιο κλαψ εκδοχή τους, οι Lagwagon έχουν απαράμιλλες αρετές. Με τα χρόνια, δίσκος που επιστρέφω πιο συχνά, και δίσκος που πέραν της έξτρα μελωδικότητάς του αδικείται θαρρώ από τους λατρεις του skate punk. Ακούστε το.
27.Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age
“Regular John”, “Avon”, “If Only”. Καλησπέρα και καλή βραδιά. Οι QOTSA συστήνονται αποφασιστικά. Ψήγματα Kyuss φυσικά και υπάρχουν, ευτυχώς όμως είναι εμφανής η προσπάθεια διακοπής. Λατρεμένη μπαντάρα.
28.Botch - American Nervoso
Σε μια εβδομάδα, οι Botch θα έχουν αλλάξει τον ακραίο ήχο. Και μετά τέλος.Τώρα, απλά εμφανίζονται στο προσκήνιο και παραδίδουν ένα δίσκο που αδικείται εμφανώς στη σύγκριση, αλλά παράλληλα δίνει στο post-hardcore μια πιο σκληρή όψη που θα ξεπατικώσει για τα επόμενα 10-15 χρόνια. Οι Botch ανήκουν σε μια χούφτα συγκροτημάτων αυτής της φουρνιάς και σκηνής που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν γιατί απλώς αδικούνται, όπως και οι κύριοι στο νο.21. Το mathcore των Botch παίζει με την αντίληψη, και χάνεται στα νοήματα. Μπαντάρα. Υπερμπαντάρα.
29.Dropkick Murphys - Do or Die
To λαϊκό, εργατικό, street punk/oi! Των DKM στα πρώτα τους άλμπουμ, πριν παραδοθεί εντελώς στην celtic punk φουρνιά που αυτοί γιγάντωσαν, έχει μια γλυκιά, ανέμελη, δυναμική παράλληλα, ζεστασιά. Στηρίζουμε, αγαπάμε, ευχαριστούμε.
30.Dropdead – Dropdead (1998)
Βγάζουν δίσκο οι Dropdead, βαράμε προσοχή. Εδώ το powerviolence παίρνει μια πιο crust/grind τροπή, οι hardcore απολήξεις είναι παρούσες, ό,τι και να λέω, μιλάμε ξανά για τρομερό άλμπουμ και μοναδική μπάντα. Ίσως και το καλύτερό τους.
31.Iron Monkey - Our Problem
O δίσκος που τους καθιέρωσε, το ας πούμε sludge που τους ξεχώρισε. Πρέπει να έχεις ακούσει Iron Monkey για να αντιληφθείς το διαστροφικό τους doom, το πώς γκρουβάρουν ακατάπαυστα και τι riffs αξιοποιούν, το πόσο σκατόψυχοι είναι.
32.Massive Attack – Mezzanine
Χωρίς Tricky, εξίσου σκοτεινοί. Επιφανειακά πιο άμεσοι, συναισθηματικά όμως χρήζουν μεγαλύτερης επένδυσης. Ακόμα και για εμάς τους τουρίστες, το “Mezzanine” είναι δίσκος που ορίζει έναν ήχο. Έλεγα στους Ulver για τα riffs, ε, ακούστε προσεκτικά το άλμπουμ. Είναι τόσο μεγάλο άλμπουμ, που ακόμη πονάω για την ακυρωμένη συναυλία. Εδώ οι Massive Attack πέρασαν με το “trip-hop” τους στην ιστορία.
33.Nifelheim – Devil’s Force
Με το πανίβλακα Nodveidt των Dissection να συνεισφέρει στις κιθάρες, οι Nifelheim στο δεύτερο άλμπουμ τους δίνουν μια πιο σολίδικη άποψη στο black/thrash, που μετέπειτα αναβιωτές θα ακολουθούσαν πιο πιστά.
34.Warcollapse – Divine Intoxication
Μια από τις πλέον αγαπημένες crust μπάντες από την Σουηδία βγάζει ένα από τα καλύτερα LP της. Καταδικασμένα φωνητικά, πιο rock ‘n’ roll αίσθηση, προσεκτική ισορροπία στην βαρύτητα των riffs, και πεισματική αφοσίωση στο ιδίωμα. Φοβεροί έως σήμερα.
35.Jimmy Page & Robert Plant - Walking into Clarksdale
Οι δύο θεοί επανενώνονται και μας χαρίζουν ένα blues/folk rock δισκάκι, που δεν ξέρω γενικά πόσο καλό είναι, αλλά εμένα μου θυμίζει αρκετά ύστερους Led Zeppelin για να το θυμηθώ και να το αναφέρω. Τους αγαπώ.
Για να κλείσει η 55δα, μερικοί δίσκοι που θα μπορούσαν να είναι και πιο πάνω, αλλά αξίζει να (ξανα)αναφερθούν θαρρώ, όχι απλά namedroping:
Summary
- Good Riddance - Ballads From the Revolution
- Autechre – LP5
- Cave In - Until Your Heart Stops
- Opeth - My Arms, Your Hearse
- Alkaline Trio – Goddamnit
- Boris - Amplifier Worship
- Agoraphobic Nosebleed - Honky Reduction
- Amon Amarth - Once Sent from the Golden Hall
- Anthrax - Volume 8: The Threat Is Real
- Rancid - Life Won’t Wait
- Agnostic Front - Something’s Gotta Give
- Driller Killer – Reality Bites
- Avskum – Crime & Punishment
- Dark Funeral - Vobiscum Satanas
- Belvedere - Because No One Stopped Us
- Carpathian Forest – Black Shining Leather
- Funeral Mist – Devilry
- Krieg – Rise of the Imperial hordes
- RZA - Bobby Digital in Stereo
- Nasum – Inhale/Exhale
) έτσι λίγο άκυρα, αλλά τώρα έβαλα να ακούσω λίγο το Κάτι Σαράβαλες Καρδιές στο γραφείο (γιατί έμεινα μόνος και… γιατί όχι, Παρασκευή απόγευμα είναι, καλό mood 
) και διαπίστωσα ότι το Βάλτε να Πιούμε πρέπει να έχω να το ακούσω από το 2016 όταν και πέθανε ο Αναστόπουλος (ανήμερα των γενεθλίων μου).
