1999
1. Blink-182 – Enema of the State
Λίγοι μουσικοί μπορούν να περηφανεύονται πως έχουν άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο από τα πρώτα δευτερόλεπτα της μουσικής τους. Πρόκειται για ένα αντικειμενικά δύσκολο επίτευγμα. Οι Blink το έχουν καταφέρει. Έναρξη με Dumpweed. Τραγουδάς “She’s a dove, she’s a fucking nightmare” σε ένα από τα πιο πιασάρικα ρεφρεν εβερ. Dysentery Gary και προσπαθείς να τραγουδίσεις “He’s a player, diarrhea giver, tried to grow his hair 'cause he’s listening to Slayer” χωρις να κάνεις σαρδαμ. Πιστεύω ούτε ο ίδιος ο Delonge δεν τα καταφέρνει. Σε ένα από τα πιο πιασάρικα ρεφρεν εβερ τραγουδάς “Life just sucks, I lost the one, I’m giving up, she found someone, there’s plenty more, girls are such a drag” και πάντα κάνεις time-travel στα 16 σου, νιώθοντας τα πάντα. What’s My Age Again? 32?! Τι, πως, πότε? Δίσκος που ισούται με την ανεμελιά και την εφηβεία. Σαν τη μηλόπιτα.
2. Slipknot – Slipknot
Ο σκληρός δίσκος καλωσορίζει, είτε το θέλουμε είτε όχι, τους νέους ήρωες του.
3. Dødheimsgard – 666 International
Εξωπραγματικός δίσκος και ηχητική απειλή από τις λίγες. Εφιαλτικός, εξωγήινος Aldrahn.
4. Τρύπες – Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων
Εκπληκτικό, πειραματικό κλείσιμο μιας εκπληκτικής δισκογραφίας.
5. Amorphis – Tuonela
Σε ένα από τα cd που έδινε σε κάθε τεύχος το αγαπημένο περιοδικό PC Master, μαζί με περιεχόμενο όπως demos διάφορων games της εποχής, προγραμμάτων και άλλα σχετικά κομπιουτερίστικα, υπήρχε και φάκελος με μουσικές επιλογές συντακτών. Μέσα βρισκόταν και το The Way, το οποίο ακόμη παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Χρόνια αργότερα, όταν άκουσα ολόκληρο το δίσκο στο λύκειο, θυμόμουν ακόμη με ευγνωμοσύνη το περιοδικό και τους μερακλήδες συντάκτες.
Λοιπές Μουσικάρες:
Panx Romana – Κράτος Κλειστόν
Κράτος Κλειστόν, πανκ ύμνος, Νεκρόπολις, πανκ ύμνος, και τα υπόλοιπα κομμάτια συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίσκο να ακολουθεί τους επίσης εξαιρετικούς δίσκους που προηγήθηκαν.
Septic Flesh – Revolution DNA
Σε αλλαγή ύφους πιάνοντας τον παλμό της εποχής, η μπάντα δίνει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει, όπως τα Science και Little Music Box.
Velvet Acid Christ – Fun With Knives
Σε τρυφερή εφηβική ηλικία ένα φλερτ μου έστειλε να τσεκάρω το Slut ενώ δεν είχα ακόμη επαφή με ηλεκτρονικές μουσικές. Ε, μεγάλη καταστροφή. Φοβερός δίσκος, γεμάτος δυναμισμό και αποπνικτική ατμόσφαιρα όταν τα γκάζια πέφτουν.
The Dillinger Escape Plan – Calculating Infinity
Ένα από τα απόλυτα mathcore/metalcore/whatever αλμπουμς, και αυτό που προτιμώ περισσότερο από τη δισκογραφία τους.
Jimmy Eat World – Clarity
Τι υπέροχη χιτάρα που είναι το Lucky Denver Mint και πόσα απανωτά repeat έχει φάει (και τρώει ακόμη). Να αναφέρω και την τρομερή ένταση και το δυναμισμό που μεταδίδει το Your New Aesthetic? Κορυφαίο, γλυκό emo/alt. rock ντεμπούτο. Παραμένει εύκολα η καλύτερη στιγμή τους για μένα.
Virgin Steele – The House Of Atreus Act I
Από σαρωτικά μεταλλικά μνημεία αγνής επικότητας όπως το Kingdom of the Fearless (The Destruction of Troy) μέχρι πανέμορφες συναισθηματικές μπαλάντες σπάνιας ομορφιάς σαν το Iphigenia in Hades, ο συνθετικός οίστρος του Defeis συνεχίζει σταθερά και δεν θα γνωρίσει τη λέξη “φρένο” για κάποιους ακόμη δίσκους.
Satyricon – Rebel Extravaganza
Δεν είμαι οπαδός τους, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κορυφαίο δίσκο όχι μόνο για τη δισκογραφία των γνωστών Νορβηγών, αλλά και και για το black metal ιδίωμα γενικώς. Τρομερός ήχος, τρομερός δίσκος.
Orchid – Chaos Is Me
Το πρώτο δείγμα των screamo γιγάντων είναι σκοτεινό, ακραίο και πειστικότατο.
Choking Victim – No Gods / No Managers
Βρώμικο, πιασάρικο χαρντκορ πανκ. Ακόμη και τα ska σημεία που υπάρχουν ανα φάσεις δεν με χαλάνε, επειδή το σύνολο είναι πολύ δυνατό.
Bane – It All Comes Down to This
Με πολύ απλά και λιτά λόγια, ένας από τους καλύτερους χαρντκορ δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ.
Catharsis – Passion
Δύσπεπτο συγκριτικά με το προηγούμενο και λιγότερο άμεσο, αλλά λίγοι μπορούν να βγάλουν τέτοιο ήχο. Βαρύ, βαρύ και ασήκωτο.
Nine Inch Nails – The Fragile
Δεύτερο σερί αριστούργημα. Αφιλόξενο αλλά ταυτόχρονα εθιστικό, όπως και το προηγούμενο.
Atari Teenage Riot – 60 Second Wipe Out
Digital Hardcore? Ok, γιατί όχι. Με τέτοια ηχάρα, δώστε ό,τι ταμπέλα γουστάρετε. Και τα 2 που προηγήθηκαν, τα Delete Yourself! Του 1995 και The Future of War του 1997 δισκάρες. Μια κατηγορία μόνοι τους.
Rage Against the Machine – The Battle of Los Angeles
Τρίτος δίσκος, εύκολο 3/3 για την τεράστια μπάντα που πάντρεψε τέλεια το hip-hop με τη ροκ. Το Calm Like a Bomb με τρελαίνει κάθε πάντα όπως την 1η φορά που το άκουσα να σκάει σαν βόμβα στο φινάλε του Matrix Reloaded.
NOFX – The Decline EP
1 σοβαρό πανκ κομμάτι διάρκειας 18 λεπτών από τους γνωστούς χαβαλέδες μας? Ανεπανάληπτο. Δείτε το λαιβ, και ιδέα να μην έχετε, δε θα χάσετε.
Botch – We Are The Romans
This is mathcore.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Integrity - Integrity 2000
βασικά είμαι και οπαδάκλα, αλλά πιστεύω μεμονωμένα τα κομμάτια είναι ένα και ένα, οπότε πάντα ανυπομονώ να τα ακούσω όλα.
Αρχιζω σκρολαρισμα.
)