Λόγω φεστιβαλικής, επαρχιακής και μη, εξόρμησης, αλλά αυτή είναι για άλλο νήμα, αρκετά επιγραμματικά αυτή την εβδομάδα, κρίμα λίγο γιατί είναι πολλά που αξίζουν να ειπωθούν για τις εν λόγω κυκλοφορίες, αλλά και για άλλες που με εντύπωση μου τις βλέπω σε αρκετές λίστες, αλλά έτσι είναι τα γούστα.
Οπότε, με την πεντάδα να είναι από τις πιο εύκολες έβερ, παραθέτω, με σχόλιο μόνο για τα πρώτα 15, να γλιτώσετε και τα περιττά σεντόνια ξερωγω, ή και όχι, αδιάφορο 
The critical top 5:
Summary
1. DHG – 666 International
Όπως είχα γράψει εδώ πριν λίγα χρόνια:
Yπάρχουν μερικοί δίσκοι που σε στιγματίζουν. Που, δεν μπορείς να αντιληφθείς τι συμβαίνει, από πού προκύπτει, γιατί εξελίσσεται έτσι, τι θέλουν να πουν. Που, παρά το γεγονός πως προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε απωθήσουν, κάτι σε κρατάει, και αυτό το κάτι δεν είναι περιέργεια. Υπάρχουν μερικοί δίσκοι, που όσο ξένοι ηχούν, τόσο οικείους τους αισθάνεσαι όταν βγεις νικητής στην μάχη της ακρόασης. Και υπάρχει και το “666 International”. Δεν έχει σημασία αν η όψη του, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από το “Written In Waters” ή το “Satanic Art” EP. Δεν έχει σημασία αν αυτή η όψη, δεν ήταν αποκομμένη από την πραγματικότητα αλλά έπειτα ήλθε και ως κτήμα άλλων συνοδοιπόρων τους, ή αν ήταν εν τέλει δάκτυλος της Moonfog. Σημασία έχει, πως όταν ακούς αυτόν τον δίσκο, αυτός, ανάμεσα στο μέλλον που σου αποκαλύπτει, σου επιστρέφει το βλέμμα και σε ρωτάει, χαμογελώντας σαρδόνια, «δεν είμαι ο δικός σου υπερήρωας»;
2. Satyricon – Rebel Extravaganza
To πρώτο μου διαδικτυακό φορουμικό παρατσούκλι (όχι εδώ, αλλού), πριν δέκα και βάλε χρόνια, ήταν Filthgrinder8, οπότε καταλαβαίνετε. Το “Rebel Extravaganza”, είναι το όραμα του Satyr, που τυραννικά μάλλον το προπαγάνδισε και το εξάπλωσε μέσω Moonfog και στους συμπορευόμενούς του. Είναι η άλλη πραγματικότητα, το υπερηχητικό ταξίδι σε ένα μέλλον cyberpunk, σε ένα κόσμο δυστοπικό, στο Blade Runner-ικό crossover με Minority Report σύμπαν, όπου τα Havoc Vultures παραμονεύουν για να σκίσουν τη σάρκα όσων υπερεκτίμησαν αυτό το δίσκο. Μαξιμαλιστικό όραμα αλλά συχνά μινιμαλιστική τεχνοτροπία, ένα riffing και τύμπανα που καθιστούν στους Satyr + Frost κολοσσούς της σκηνής και όχι απλά ηγετικές προσωπικότητες. Βιτριόλι ενάντια στο ρομαντισμό, μουσικές μολότοφ έναντι στον κλασικισμό. Δίσκος που μέχρι σήμερα θεωρώ πως αδικείται από το “industrial” τσουβάλιασμα, και που δεν έχει εκτιμηθεί όσο άλλοι.
3. Catharsis – Passion (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Εντύπωση μου κάνει να βλέπω να παίζει τόσο το μουσικό αριστούργημα των Botch και όχι αυτός ο δίσκος. Αν το ακούσετε, θα καταλάβετε. Τις διαρκείς μπηχτές του @Leper_Jesus (που μαζί με τη @Miss_Machine με πρόλαβαν από το να φλεξάρω για Catharsis που ήταν απόντες από τις λίστες σας - επίσης, για το fanzine, να το συνεχίσεις, ξέρεις εσύ τι εννοώ) περί Refused, τις προσπερνώ διακριτικά, ή και όχι, ίσως κάποια στιγμή μιλήσουμε για τον εγγενή διάλογο μορφής και περιεχομένου, αισθητικής και μηνύματος, τώρα τρώω γεμιστά, το τριήμερο με πήγε τραίνο. Σε κάθε περίπτωση, όπως είχα γράψει εδώ πριν μερικά χρόνια:
Ίσως δεν γίνει ποτέ αντιληπτή, στην πραγματική της διάσταση, η επιρροή που είχαν στον ακραίο hardcore ήχο οι Catharsis. Το “Passion” είναι κάτι περισσότερο από ένα καλά κρυμμένο μυστικό της αμερικανικής hardcore σκηνής, ή από ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της εποχής του. Είναι ένας δίσκος, με δική του προσωπικότητα, σκιά, ήχο, δυναμική και όραμα. Είναι ένα έργο, το οποίο για να γίνει κατανοητό, οφείλει να μελετηθεί νότα προς νότα, στίχο προς στίχο. Είναι μυστήριο, εξωτικό, παρανοϊκό, εικονοπλαστικό, ατμοσφαιρικό, βλάσφημο, άφθαρτο, απόμακρο και οικείο. Είναι η αλληγορία ενός κόσμου που γίνεται αυτόχειρας, και ταυτόχρονα το κάλεσμα για τη ριζική αναδημιουργία του. Οι Catharsis, και εξαιτίας των όσων πέτυχαν μέσω του Crimethinc., ανάχθηκαν σε ιδέα, όντας πρωτοπόροι τόσο ηχητικά, όσο και πολιτικά. Μπορείς να προσπεράσεις αυτόν τον δίσκο, αλλά πρόσεχε. Αν ενδώσεις, προετοιμάσου για μια εμπειρία που πιθανώς να αλλάξει τη ζωή σου. Ψίθυροι που σπάνε τύμπανα, πάθη που ραγίζουν καρδιές.
4. Red Hot Chili Peppers – Californication
Δεν έχω ιδέα πόσο ξέμπαρκο φαίνεται με βάση τις μέχρι τώρα ψήφους μου στο παιχνίδι, αλλά αν μπορούσα να καταγράψω τα 10 σιντί που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου, αυτό θα ήταν όχι απλά μέσα, αλλά στην πεντάδα. Κόλλημα με το “Parallel Universe”, αρρώστια με το ομότιτλο και το κλιπ, ξελαρύγγιασμα σε σχολικές μαζώξεις με το “Otherside”, το καταλαβαίναμε ή όχι. Μα και πέρα από τα singles, μου φαίνεται εντυπωσιακό μέχρι και σήμερα το πόσο συμπαγές άλμπουμ είναι, παρά τα διαφορετικά στυλ στα κομμάτια. Δίσκος – αποτύπωμα ενός συγκροτήματος που έγραψε μια αμίμητη ιστορία, και αρχή για μια προσωπική σχέση με τη δισκογραφία τους. Και ναι, σειράρα η συνονόματη.
5. Nevermore - Dreaming Neon Black
Τη σκόνη που σηκώνει (ωπ) το “Beyond Within” δεν την έχει άλλο εναρκτήριο. Κάπως, ο Warrel Dane εδώ πέραν, βγάζει μια οργή διαφορετική. Βγάζει την επίθεση που μετατρέπει ένα πληγωμένο ον σε απόγνωση και στον τοίχο, να επιτεθεί και να δαγκώσει μέχρι και τον εαυτό του, να αυτοτραυματιστεί. Έχουμε ξανασυζητήσει και εδώ στο φόρουμ για την παραγωγή παλαιότερα, αλλά ΜΟΥΝΤΑΔΑ. Ναι, η ιστορία γνωστή, οι προσωπικές προβολές δεν είναι της παρούσης. Το US prog/power metal των Νevermore έπιασε τα συναισθηματικά δράματα με τρόπο επικίνδυνο και δεν τα ρομαντικοποίησε. Ξέρασε ένα Poison Godmachine (τι τίτλος), και έθεσε τις βάσεις, για μένα, ώστε να επανέρχομαι όταν ζόρισε πολύ η προσωπική μου φάση. Νομίζω επίσης, πως πρόκειται για ένα από τα 2-3 άλμπουμ που σε καταθλιπτικές περιόδους δεν έφευγε από τα ηχεία.
Άλλα 10, με σχόλιο, για να συμπληρωθεί η λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς:
Summary
6. Botch – We Are The Romans
Δίσκος που άλλαξε τον ακραίο ήχο. Δίσκος που νομίζεις πως όσα γράφονται είναι υπερβολές, μέχρι να τον ακούσεις και να πεις: «και λίγα λέτε».
7. Rage Against Machine – The Battle Of Los Angeles
Έχει μέσα το “Sleep Now In The Fire”, οπότε αρκεί. Πέρα από την πλάκα, χάνει από το ομότιτλο, απλά επειδή βγήκε αργότερα. Μυθική κίνηση.
8. Blink-182 – Enema Of The State
Είναι το “All The Small Things" το καλύτερο single έβερ; Perhaps. Είναι το “Adam’s Song” το καλύτερο κομμάτι των blink? Ναι. Είναι ο δίσκος πολύ ανώτερος από τα επιμέρους υπερ-χιτ; Βεβαίως. Μουσική και εποχή που απενοχοποίησε πολλά στα σχολικά χρόνια, όταν με τα American Pie κλπ βρίσκαμε ενοχικές απολαύσεις, αλλά και απορροφούσαμε τοξικότητα διάφορων μορφών.
9. Darkthrone - Ravishing Grimness
Επιτέλους ξανά ΟΙ ΜΕΓΙΣΤΟΙ στη λίστα μου. “The Claws Of Time” και ομότιτλο μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Όταν οι Darkthrone βγάλουν αδιάφορο δίσκο δηλαδή. Νταλκαδομπλακ μεταλ από τον ηγέτη μεταλλομπαμπά μας.
10. Χάσμα – Χρώματα Του Μίσους
“Ζήτησα να υπάρχεις μονάχα σαν ανάσα
Να χεις βαμμένο το πρόσωπο με βλέμμα
Κι όμως το βλέπω, κουνιέσαι και δειλιάζεις
Σαν όλα να σου μοιάζουν πως είναι αληθινά
Μες τη ζωή σου κανένα ίχνος λογικής
Στην αγάπη ψάξε την κόλασή σου, μα
Δεν πειράζει, βρήκες στο τέλος να μου πεις
Πως σε νοιάζει μονάχα η φυλακή σου, γι’ αυτό
Ψάξε άκρη σ’ ό,τι νομίζεις ζωντανό
Κι αυτό το βράδυ”
11. Disclose – Nightmare Or Reality
Λοιπόν, μεγάλη κουβέντα, αλλά ναι. Είναι το καλύτερο d-beat EP όλων των εποχών; Μάλλον ναι. Έρωτας από την πρώτη ακρόαση. Συναισθηματική καθαρά θέση, για ένα άλμπουμ που όσο μεγαλώνω με διαμορφώνει ως άτομο και ως ακροατή πάρα πολύ, κατσα-διάζοντας με. Οι Disclose παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους, εδώ όμως, με την παραγωγή παραδόξως να ευνοεί τις συνθέσεις, άγγιξαν κορυφές του ιδιώματος, ξεπερνώντας ακόμη και κλασικές προπατορικές κυκλοφορίες.
12. Conqueror – War.Cult.Supremacy
Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζονται οι Conqueror σήμερα, θεωρώ πως για τα δικά μου κριτήρια έχουν γεννήσει στρατιές απαράδεκτων και προβληματικών επιγόνων, αλλά war metal, ήταν, είναι και θα είναι μόνο αυτό εδώ. Άντε και bestial black/death metal. Από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ στη σκηνή.
13. MF DOOM – Operation: Doomsday
Η σημαντικότερη μάσκα του 1999. Και κάπως έτσι, συστήθηκε ο μυθικός MF DOOM. Το ντεμπούτο του ήταν μεγάλη σφαλιάρα για το ιδίωμα. Smooth παραγωγές και chill beats συνδυασμένα με ακραία ταλαντούχα στιχουργία και εκφορά, φαντασία στο μέγιστο, και ο villain της σκηνής φόρεσε τη μάσκα και γοήτευσε με το μυστήριό του κοινό και κριτικούς. Δεν ξέρω ποια η σχέση σας με το ιδίωμα, αλλά ακόμη και σε τερμα επιφανειακό επίπεδο, είναι ελλειπής αν δεν εμβαθύνετε εδώ. Σε πέντε χρόνια θα όριζε πιθανώς την κορυφή του hip-hop για τον τρέχοντα αιώνα, μέχρι τώρα. Ναι, το πιστεύω.
14. Orchid – Chaos Is Me
Ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ του extreme hardcore. OK, Kickback, Poison The Well, Cave In, κλπ κλπ ακούσατε, Orchid ναι ή ου; Γενικά το μπαμ του scream το 1999 ήταν σεμιναριακό, αλλά εδώ μιλάμε για ένα δίσκο που όχι απλώς το κονιορτοποίησε, αλλά του έδωσε μια ώθηση που επέδρασε καταλυτικά σε μια έκρηξη για την ευρύτερη σκηνή στις αρχές των ‘00s, που δυστυχώς δεν μνημονεύεται αρκετά. Ας βάλουμε το λιθαράκι μας. Σε προσωπικό επίπεδο, ένα από τα πιο ακραία και τρομακτικά άλμπουμ που άκουσα ποτέ.
15. Immortal - At The Heart Of Winter
Νομίζω ποτέ δεν ξεπέρασα την έναρξη με το “Withstand The Fall of Time”. Οι Immortal λίγο νωρίτερα είχαν αρχίσει την απογείωσή τους, εδώ όμως πιάνουν επικά και μυθικά μεγαλεία. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου πλακμετσολ άλμπουμ όλων των εποχών. Επίσης, είναι ένας από τους ελάχιστους δίσκους που κάθε συνοδευτικό επίθετο για τις κιθάρες είναι σωστό.
Για το 35ρι το καλό, ονομαστικά, αλλά αξιολογικά:
Summary
- Dystopia - The Aftermath
- Control Denied – The Fragile Art Of Existence
- Necrophobic – The Third Antichrist
- Abigor – Channeling The Quintessence Of Satan
- Slipknot – Slipknot
- Opeth – Still Life
- The Dillinger Escape Plan – Calculating Infinity
- The Hellacopters – Grande Rock
- Akercocke – Rape Of the Bastard Nazarene
- Skitsystem - Grå Värld / Svarta Tankar
- Marduk – Panzer Division Marduk
- The Bouncing Souls – Hopeless Romantic
- Bane – It All Comes Down To This
- Τρύπες – Μέσα Στη Νύχτα των Άλλων
- Solefald – Neonism
- Neurosis – Times Of Grace
- LIFE – The World Lies Across Them
- Windir – Arntor
- Cave In – Until Your Heart Stops
- Behemoth – Satanica
Simply the best, of all the rest, για το 50 το έμπειρο, ονομαστικά και αξιολογικά:
Summary
- Mercyful Fate – 9
- Wolfpack – All Day Hell
- Poison The Well - The Opposite of December
- AFI - Black Sails in the Sunset
- Ministry - Dark Side of the Spoon
- Machine Head - The Burning Red
- Nine Inch Nails – The Fragile
- American Football – American Football
- Tom Waits – Mule Variations
- Zao - Liberate Te Ex Inferis
- Tenhi – Kauan
- In The Woods… - Strange In Stereo
- Mithotyn - Gathered Around the Oaken Table
- Method Man & Redman – Blackout!
- RZA - Ghost Dog: The Way of the Samurai
βασικά είμαι και οπαδάκλα, αλλά πιστεύω μεμονωμένα τα κομμάτια είναι ένα και ένα, οπότε πάντα ανυπομονώ να τα ακούσω όλα.
Αρχιζω σκρολαρισμα.
