Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

Όχι “ακόμα και σήμερα”.
Από σήμερα! :stuck_out_tongue_winking_eye:

1 Like

Λίγο νωρίς ακόμα, αλλά ήθελα να επαναφέρω το θρεντ της χιλιετίας (…) να προετοιμαζόμαστε ;p

3 Likes

Με έκανες και άκουσα πανκ , αυτό δε θα στο συγχωρήσω ποτέ.
Πρώτο μισό καλό ,δευτερο μισό ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ. Το Duende ειναι το καλύτερο χαρντκορ τραγούδι που έχω ακούσει.

7 Likes

Τι λες ρε

Είσαι με τα καλά σου;

1 Like

Ωχ, μην του λες τετοια θα τον πιασουν οι συναισθηματισμοι τωρα.

Επανερχομαι asap και εγώ με λιστα μου.

1 Like

Doomsword
Immortal
Type O Negative
Kamelot
Angel Dust

16 Likes

Εκλαψα απλα :heart:

1 Like
  1. Scenes from a memory - Dream Theater
  2. Judgement - Anathema
  3. The Light at the end of the world - My dying bride
  4. Times of grace - Neurosis
  5. Tuonela - Amorphis

Honorable Mentions

Engine - Engine
In flagranté delecto - Conditioned Response
Strength to dream - Warning
Strangling from Within - Peccatum
Madonna - …And you will know us by the trail of dead

16 Likes

Απαίσια η επιλογή λίστας τη συγκεκριμένη χρονιά. Αληθινά απαίσια. Με ισχυρό το κριτήριο όμως το τι με έφερε να ακούσω το άλλο, ψηφίζω, ως οφείλω, μια πεντάδα και αφήνω εκτός άλλα πέντε που είναι κι αυτά, στο ίδιο βάθρο. Τρομερή χρονια για μένα σε πάρα πολλά είδη - metal, emo, stoner, post rock, mathcore, γενικά ο κόσμος της μουσικής απολαμβάνει περίσσιο, πασοκικό πλούτο.

ΠΕΝΤΑΔΑ:

1. Porcupine Tree - Stupid Dream

Εδώ συνάνθρωποι, ίσως να μιλάμε για τον αγαπημένο μου δίσκο στη μουσική ολάκερη. Αδιαμφισβήτη λοιπόν πρωτιά για το δίσκο που κάπως συνειρμικά έφταιξε για όλα. Τον έχω υπεραναλύσει με τις ώρες, οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα κομμάτια του και η έμπνευση πίσω από το καθένα ανατριχιαστική. Εντός τους, το κομμάτι που τρίγκαρε για πρώτη και συνεχόμενη φορά, την υπαρξιακή μου κρίση, “A Smart Kid”. O Steven Wilson είναι από αυτά τα άτομα που έχουν γεννηθεί μεσήλικες. Με τις παραξενιές του, μερικές αφόρητες, έχει όμως καταφέρει από τότε να πιάσει τι είναι η μουσική και να την κάνει κτήμα του. Ορμώμενος από την παγκόσμια επιτυχία του “OK Computer”, προσεγγίζει με το δικό του άγγιγμα τα κακώς κείμενα της (μουσικής) βιομηχανίας. Και είναι όλα μα όλα εντός του, τέλεια, στο σωστό σημείο, ηρεμούν τις βαθύτερες σκέψεις οργής μου σχεδόν μεταφυσικά.

2. Opeth - Still Life

Προτού ο αγαπημένος κύριος Akerfeldt γνωρίσει τον από πάνω κύριο Wilson (δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δηλώνει σθεναρά ανά τα χρόνια πως το αγαπημένο του τραγούδι των Porcupine Tree είναι το “A Smart Kid” - ναι μαντέψτε πως ένιωσα όταν το διάβασα σε συνέντευξη), βρήκε το μυστικό συστατικό για να ρομαντικοποιήσει, χωρίς να είναι αποκρουστικό αισθητικά, το death metal. Μια από τις πιο πικρές ιστορίες αγάπης, σε μια από τις πιο πικρές ιστορικές περιόδους, ο μύθος του ανέγγιχτου οσίου, ένας concept δίσκος που όμοιός του δεν υπάρχει. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Akerfeldt ονομάζει το πρώτο του παιδί, Melinda. Σας βρίσκεται κανένα χαρτομάντηλο;

3. Nevermore - Dreaming Neon Black

Από τις πρώτες μου αγορές ποτέ, έχουμε λοιπόν το Dreaming Neon Black. Δύσκολο να μιλήσω για αυτο το δίσκο, πολύ. Κι αυτό γιατί είναι ένας δίσκος που πραγματεύεται με την πιο βαθειά απώλεια. Γιατί το να χάσεις τον ανθρωπό σου και να έχεις έναν τρόπο να του πεις αντίο, είναι κάτι. Μια εξαφάνιση όμως που δεν λύνεται ποτέ, είναι ίσψς ο πιο αβάσταχτος ανθρώπινος πόνος. Συναίσθημα που κατάλαβα με το παραπάνω στη ζωή μου. Η δουλειά μου στο Silver Alert και τις εξαφανίσεις με έφερε τόσο κοντά σε ανθρώπους που έχουν χάσει για πάντα το πρόσωπό τους, μη έχοντας καμία ελπίδα να το βρουν κι αυτή η αέναη ελπίδα πως βρίσκεται κάπου στον κόσμο, αν δεν έχεις ένα σώμα να συναντήσεις και να πεις αντίο, είναι ατέρμονο βασανιστήριο. Το ίδιο είχε συμβεί και στον Warrel Dane, πολλοί ξέρουν την ιστορία. Και το Dreaming Neon Black είναι η αποτύπωση αυτού του πόνου στην πιο ωμή της μορφή. Το “You are forever in my heart, you never died”, δεν ήταν ποτέ μεταφορικό.

4. Slipknot - Slipknot

Κι αρχίζουμε τις θέσεις πάλης. Θα ήταν προσβολή στον εφηβικό μου εαυτό το να μην έχω το ντεμπούτο των Slipknot στην πεντάδα. Από τους δίσκους που δανείστηκα από συμμαθητές, σε αντίθεση με το Porcupine Tree, είναι αυτό που με κάνει να γίνομαι ασταμάτητο θηρίο. Θα ήθελα να μπορούσα να ξαναζήσω την πρώτη φορά που άκουγα Slipknot και ένιωθα εκρήξεις μέσα μου, ένιωθα να ρίχνω και να αποβάλλω όλη τη σωματική βία που τοξικά θεωρούσα ως λύση στο θυμό μου με διάφορα πρόσωπα. Έχετε πει ήδη πολλά, οπότε θα μείνω στα συναισθηματικά μου.

5. American Football - American Football

Κι εδώ αρχίζουν ακόμη περισσότερες μπουνιές, όχι μουσικά αλλά για το νικητή της θέσης πέντε. Τι να κάνουμε ρε παιδιά, στα ζίροζ άρχισα να μεγαλώνω ουσιαστικά, συνεπώς το ένα ίμο έφερε το άλλο και μετά τα υπόλοιπα. Δίσκος διαμάντι της pop κουλτούρας, η κιθάρα του “Never Meant” από τα πιο χαρακτηριστικά πράγματα που έχουμε ακόυσει, να μη μιλήσω για αυτή την αύμνιστη σοφίτα, κρίμα που δεν είναι ακριβώς ο χώρος του ως μουσικό γούστο εδώ μέσα για να λάμψει όπως του αξίζει. (ινσερτ meme με τον μυξοκλαίγοντα αφροαμερικάνο κύριο)

Κατηγορία: Συγγνώμη, στην καρδιά μου είστε το ίδιο (6-10)

  1. Botch - We Are The Romans: Πολύ ευχάριστα, αυτός ο δίσκος παίρνει την προσοχή που του αξίζει εις το φόρουμ μας, ακόμη πιο ευχάριστα και αναπάντεχα, τους έχουμε πάλι μαζί μας! Δίσκος κατεδάφιση από όλες τις πλευρές, ιστορικός.

  2. Neurosis - Times Of Grace: Ξύσιμο πληγής ο κατηραμένος ανήρ, αλλά πως να βγάλεις από τα αγαπημένα σου ΑΥΤΟ το δίσκο. Πως να βγάλεις από τα αγαπημένα σου τη διπλή ηχογράφηση με το χαλί των Tibes Of Neurot; Πως τη γλίτωσα και δεν έκανα τατουαζ το εξώφυλλο πριν την ανακοίνωση του περιστατικού; Ενιγουεη, ίσως και το καλύτερο αντικειμενικά Neurosis αλμπουμ.

  3. Anathema - Judgement: Θα το πω, γιατί από δω και πέρα δε θα σταματήσει: Για μένα, οι Anathema με μία μόνο εξαίρεση, δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο μέχρι και το τέλος τους. ΤΟ Judgement φυσικά δεν είναι απλά όχι κακός.

  4. Sigur Ros - Agaetis Byrjun: Αυτόν εδώ τον δίσκο, αν η NASA δεν τον έχει φυλαγμένο σε ένα μαύρο κουτί για να μείνει ως απομεινάρι του πολιτισμού μας αν η ανθρωπότητα καταστραφεί και η γη ανακαλυφθεί από άλλο διαγαλαξιακό πολιτισμό, πρέπει σύντομα να αναθεωρήσει. Οι Sigur Ros είναι το μουσικό συνώνυμο της φυσικής ομορφιάς και ο συγκεκριμένος δίσκος τόσο τέλειος, που νομίζω πως αν τον ακουμπήσεις θα σπάσει.

  5. The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity: Έχει υμνιστεί επαρκώς τούτη εδώ η κλωτσοπατινάδα, είμαι ικανοποιημένη.

Τα υπόλοιπα name drop, δε προλαβαίνουμε αυτή την εβδομάδα, ή θα έγραφα κάτι για όλα ή τίποτα, και το πρώτο δε γίνεται.

Summary
  1. Built To Spill - Keep It Like A Secret

  2. mum - Yesterday Was Dramatic, Today Is Ok

  3. Mogwai - Come On, Die Young

  4. Sleep - Jerusalem

  5. Dream Theater - Metropolis Pt. 2 Scenes From A Memory

  6. Cave In - Until Your Heart Stops

  7. My Dying Bride - The Light At The End Of The World

  8. Agalloch - Pale Folklore

  9. Jimmy Eat World - Clarity

  10. Unida - Coping With The Urban Coyote

  11. Poison The Well - The Opposite Of december

  12. Control Denied - The Fragile Art Of Existence

  13. Mr Bungle - California

  14. Coil - Music To Play In The Dark

  15. Godflesh - Us And Them

  16. Amorphis - Tuonella

  17. Testament - The Gathering

  18. Gamma Ray - Powe Plant

  19. Karma To Burn - Wild Wonderful Purgatory

  20. Lake Of Tears - Forever Autumn

  21. Red Hot Chili Peppers - Californication

  22. Le Tigre - Le Tigre

  23. Rage Against The Machine - The Battle Of LA

  24. Breach - Venom

  25. Spirit Caravan - Jug Fulla Sun

  26. Catharsis - Passion

  27. Goatsnake - I

  28. Children Of Bodom - Hatebreeder

  29. Bass Communion - II

  30. Nurse With Wound - An Awkward Pause

  31. SPAZZ - Crush Kill Destroy

  32. Kazumoto Endo - While You Were Out

  33. Numb Girl - School Girl Distortional Addict

  34. The Gerogerigegege - Hell Driver

  35. Paysage d’ Hiver - Paysage D’ Hiver

  36. Melvins - The Maggot

  37. The Atomic Bitchwax - The Atomic Bitchwax

  38. Ozric Tentacles - Waterfall Cities

  39. Moby - Play

  40. Low - Secret Name

  41. Arch Enemy - Burning Bridges

  42. Χάσμα - Τα χρώματα του μίσους

  43. lowercase - The Going Away Present

  44. Cerberus Shoal - Homb

  45. Dark Tranquility - Projector

20 Likes

Ρίχνω μια προειδοποιητική μήπως μου ξέφυγε τίποτα στα σεντόνια

@bostonflesh @Clairvoyant @Curehead @DarthVader @Death.Eternal @intrance @Ironman1 @jonkyr @Moonchild92 @nikatapi @pantelis79

Εγω δεν τα εχω βαλει στην φορμα ακομα, να τα βαλω ή με καλυψες?

1 Like

YES!!!

aa64b6af9046a1d7016c9f60e20744d9_w200

4 Likes

Yes σε τι απο τα δυο, ηταν διαζευτικη ερωτηση, μην το κανετε αυτο :joy:

4 Likes

Σε κάποιον δεν αρέσει ο μαύρος power ranger!!! :joy: :joy:

Εννοείται πως την έχω περάσει την 5άδα!! Ποτέ δεν ξεχνάω όσους έχουν γεννηθεί Αύγουστο ακόμη και εάν είναι μεγαλύτεροί μου… 360κατι μέρες!!! :sweat_smile:

2 Likes

ΕΡXOMACΤΕ

Yes it is a complete sentence mofo

1 Like

Καταλαβα, ειμαστε φακελωμενοι με καθε τροπο εδω μεσα! :sweat_smile:

5 Likes

Όπως είπε κι ο Αποστόλης, μην ξύνεις πληγές, έτσι είχα ονομάσει το fanzine που έβγαζα κι ακόμα κάποια στιγμή ελπίζω να το συνεχίσω.

Κάπου τον είχα διαβάσει αυτόν τον ισχυρισμό, μου άρεσε και τον έχω επιβεβαιώσει σε πλείστες περιπτώσεις! Εντάξει, όχι σε όλες, αλλά σε πολλές.

2 Likes

Μια από τα ίδια κι εγώ. Πιστεύω με καλύψες

2 Likes

οσο παει γινομαι ολο και πιο τηλεγραφικος
αλλα η μαχη δεν εχει ακομα τελειωσει
fucking summer
anyway these are all winter-nocturnal picks
45 minutes before closing the ballot, i cast my votes for a year that was transitional

1999

Top-Five Electorate

1.Paradise Lost - Host
2.Anathema-Judgement
3.Septic Flesh – Revolution DNA
4.Immortal – at the heart of winter
5.Rotting Christ – sleep of the angels

26 Likes

Τον ξέχασα, αλλά :heart:
Δισκάρα, έχω χρόνια να τον ακούσω, μόλις πάτησα play.

6 Likes