Πεντάδα:
Summary
Catharsis “Passion”
Λυπάμαι αφάνταστα που το νούμερο 1 μου (και μάλλον ο πιο αγαπημένος μου δίσκος μετά από “Nevermind”, “Black album”, “Draconian times”) δεν υπάρχει σε καμία λίστα μέχρι τώρα. Αν είχα λεφτά και μέσο θα το έβγαζα σε χιλιάδες κόπιες να το μοιράσω πόρτα-πόρτα μπας και γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Οι Αμερικανοί hardcore-άδες φτάνουν σε ΑΛΛΑ επίπεδα συναισθήματος και τραγουδοποιίας, μακριά από οποιεσδήποτε τετριμμένες περιγραφές έχετε ακούσει για αντίστοιχα extreme, πειραματικά μουσικά εγχειρήματα. Ρομαντισμός, επανάσταση, απογοητεύσεις και ήττες -όλα μέσα σε συγκλονιστικούς στίχους και κοφτερά σαν μαχαίρια riff. Και μου λέτε μετά για τους Refused!
Paradise Lost “ Host”
Dodheimsgard “666 international”
Υπάρχει μία νοητή γραμμή για ‘μένα που ξεκινά από το “Written in waters”, συνεχίζει με το “La masquerade infernale” και καταλήγει στο “666 international”. Ήταν όλα τους albums που είχα την τύχη ν’ αποκτήσω σε αρκετά νεαρή ηλικία (Γυμνάσιο), όλα διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά μ’ έναν παρόμοιο τρόπο «αιρετικά» για ένα μουσικό είδος που ήθελε… εκ φύσεως να είναι αιρετικό. Τους χρωστάω το ότι μ’ έμαθαν ν’ ακούω μουσική όχι μόνο με τ’ αυτιά ανοιχτά, αλλά και τα μυαλά. Επίσης: υπάρχει κάποιος άλλος που να θεωρεί το “Final conquest” όχι απλά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αλλά κι ένα απ’ τα ομορφότερα πράγματα που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ;
Anathema “ Judgement”
Slipknot “ Slipknot”
Την πιο καλή περιγραφή για τη μουσική των Slipknot, την είχε πει ένα μέλος των Horrified σε συνέντευξη στο Metal Hammer: «Η μουσική των Slipknot», είχε πει, «είναι σαν να έχει στόμα και να θέλει να σε φάει!». Τόσα χρόνια μετά εγώ αδυνατώ να εντοπίσω τη βάση της μουσικής των Slipknot, αν αυτή βρίσκεται στο nu-metal (που εσφαλμένα και βιαστικά τους χρέωσε ο κόσμος λόγω κάποιων rap φωνητικών ή ηλεκτρονικών στοιχείων που δεν ήταν καν τόσα πολλά τελικά), στο death metal (η riff-ολογία και όγκος που βγάζουν με αναγκάζουν να κάνω αυτήν τη σύνδεση παρ’ όλο που ξέρω ότι η συγγένεια είναι μακρινή), στο hardcore (βλέπε στυλ φωνητικών Corey και γενικά τις beatdown επιρροές) ή στην αφηρημένη ταμπέλα του alternative metal (κι εννοώ τη διάθεση για πειραματισμό με πιο ηλεκτρονικές φόρμες, την εναλλαγή καθαρών και extreme σημείων κλπ.). Δεν μπορώ καν να σχηματίσω ποσοστά % απ’ όλα τα παραπάνω για να περιγράψω το μίγμα που βγάζουν. Είναι απλά Slipknot -μοναδικοί. Κανείς δεν κατάφερε (ή δεν επιχείρησε καν; ) ν’ ακουστεί σαν αυτούς.
Λοιπά:
Amorphis “Tuonela”
Πάλεψε πολύ για την πεντάδα -στην αρχή εκεί το είχα, αλλά έκανα το «λάθος» να δω το βιντεάκι με τη συναυλία των Slipknot απ’ το Ozzfest που post-αρε ένας συμφορουμίτης παραπάνω, οπότε αναπόφευκτα έδωσα τόπο στα εκρηκτικά επίπεδα βίας των μασκοφόρων. Παρ’ όλα αυτά ένα κομμάτι του μελαγχολικού εαυτού μου βρίσκεται για πάντα φυλαγμένο σ’ αυτό το «καφετί» album, στην αποτελεσματικότητα των απλών μελωδιών του και την τόσο «ταπεινή» μα μαγευτική φωνή του Pasi.
No Use for a Name “More betterness!”
Πόσο πιο συναισθηματικοί; Πόσο πιο pop και μελωδικοί; Ο Tony Sly παραδίδει μαθήματα πιασάρικων refrain προσφέροντάς μας τον πιο προσεγμένο, ίσως, No Use for a Name δίσκο.
Χάσμα “Τα χρώματα του μίσους”
Πόσο χαίρομαι που βλέπω τ’ όνομά τους σε τόσες λίστες! Μία μπάντα που κατάφερε να κάνει το 3/3 (κάθε δίσκος τους θα είναι στις λίστες μου) και να γίνει, μάλλον, το πιο δημοφιλές D.I.Y. συγκρότημα της εποχής του (μόνο οι Καταχνιά μεταγενέστερα πλησιάζουν το status τους). Τι είχε, άραγε, η μουσική των Χάσμα κι άγγιξε τόσο κόσμο; Είχαν τους στίχους -προσωπικοί, εύληπτοι και σχετικοί με μια αμείλικτη καθημερινότητα. Είχαν τη μουσική -κάτι ανάμεσα στο μεταλλικό hardcore και το μελωδικό punk, με μπόλικες κλασικές rock επιρροές, πιασάρικα θέματα και γενικά πολύ ενδιαφέρον κιθαριστικές φράσεις που δεν έμοιαζαν με κανενός άλλου συγκροτήματος. Είχαν τη φωνή (ή τις φωνές πιο σωστά) -να τραγουδάει couplet και refrain με άμεσες μελωδικές γραμμές που σου καρφώνονταν κατευθείαν στον εγκέφαλο. Και είχανε και τη συνολική πολιτική στάση: πάντα εκεί, σε στέκια, καταλήψεις και συναυλίες αλληλεγγύης, με τον κόσμο να συρρέει κατά χιλιάδες (!) σε περιπτώσεις να τους δει, κι αυτοί να μην παραμυθιάζονται από οποιοδήποτε ροκσταριλίκι. Ήταν τα νιάτα μας, γαμώτο.
In the Woods… “Strange in stereo”
Ένα όνειρο ότι όλες οι μπάντες θα ηχογραφούν 3 δίσκους (δε χρειάζονται περισσότεροι) και μετά θα διαλύονται. 3 δίσκους διαφορετικούς μεταξύ τους· 3 δίσκους που θα καταφέρνουν να μη μας κάνουν ν’ απορούμε όταν ρωτάμε «εσύ ποιον προτιμάς;» και παίρνουμε 3 διαφορετικές απαντήσεις που όλες μάς φαίνονται λογικότατες.
Nevermore “Dreaming neon black”
Πολλοί το θεωρούν το καλύτερό τους, εμένα ούτε καν στα 3 πρώτα (!). Τόσο μεγάλο συγκρότημα ήταν, γαμώτο.
Muse “Showbiz”
HIM “Razorblade romance”
Sorry not sorry, αλλά μιλάμε για ΤΟ gothic/pop metal album της εποχής. Ο μισός (τουλάχιστον) δίσκος αποτελείται από single-αρες που δεν έχουν χάσει τίποτα από τη γοητεία τους, αν και το γεγονός ότι τα περισσότερα είναι μαζεμένα στο πρώτο μισό του δίσκου τον κάνουν λίγο να χάνει την ποιότητα στο τέλος. Α, και είμαι από αυτούς που έβρισκαν απίστευτα sexy τη φωνή του Valo σ’ αυτό το album, όλα τα «αχ, βαχ» τα λατρεύω να πούμε!
Red Hot Chili Peppers “Californication”
Κι άλλο album που πάνω από το μισό του είναι/θα μπορούσε να ήταν εν δυνάμει singles! Πραγματικά αξιοθαύμαστο κατόρθωμα για μία μπάντα με 20 σχεδόν χρόνια ιστορίας στην πλάτη.
Poison the Well “The opposite of December”
Ευχαριστώ τους 2-3 users που το ανέφεραν! Για κάποιον περίεργο λόγο μάλλον μου είχε φανεί αρκετά μελιστάλαχτο όταν το είχα πρωτακούσει και δεν του έδωσα πολύ σημασία. Το ξέθαψα στα πλαίσια του παιχνιδιού και ανακάλυψα έναν τρομερό δίσκο που μοιράζεται πάρα πολλά κοινά με το “Where blood and fire bring rest” των Zao που ανέφερα τις προάλλες. Πιο emo αυτοί εδώ, αλλά βαράνε καλά όταν βαράνε και κλαίνε υπέροχα όταν κλαίνε.
Neurosis “ Times of grace”
Σήμερα έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει: έβαλα το CD του “Times of grace” στο στερεοφωνικό ηχοσύστημα, το “Grace” των Tribes of Neurot από MP3 στα ηχεία του υπολογιστή και πάτησα ταυτόχρονα το play. Για όσους δε γνωρίζουν, οι Tribes of Neurot είναι το ambient alter-ego των Neurosis, και το “Grace” το δίδυμο αδελφάκι του “Times of grace” που φτιάχτηκε είτε για ν’ ακούγεται αυτόνομα (αν και ποτέ δε βρήκα νόημα σ’ αυτό), είτε για να συνδυαστεί με το “Times of grace” σε μία multi-dimensional ηχητική εμπειρία. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά συγκλονιστικό και το προτείνω σ’ όσους έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Από εκεί και πέρα, το “Times of grace” (που γενικά θεωρείται η μεγαλύτερη στιγμή των Neurosis) δεν είναι ΚΑΝ στους 3-4 πιο αγαπημένους μου δίσκους της μπάντας -κι αυτό αρκεί για να δείξει τη συνθετική συνέπεια αυτής της μπάντας. Αξίζει να σημειώσουμε, ωστόσο, και κάτι άλλο: είναι ο πρώτος δίσκος της μακράς συνεργασίας των Neurosis μ’ έναν τιτάνα του ήχο, τον Steve Albini. Και οι δύο προηγούμενοι, κομβικοί δίσκοι τους επίσης είχαν έναν guru των heavy συχνοτήτων (Billy Anderson), αλλά η διαφορά στον ήχο με το που μπαίνει ακόμα και το intro του “Suspended in light” (πόσο μάλλον όταν βαράει όλη μπάντα μαζί) είναι χαώδης: οι Neurosis είναι από εκείνες τις λίγες μπάντας που αξίζει να τους μελετήσεις ακόμα και «ψυχρά» μόνο και μόνο για το ηχητικό τους κομμάτι, για να δεις πώς πέτυχαν έναν τόσο ογκώδη και φυσικό ήχο (π.χ. οι His Hero is Gone είναι επίσης μία τέτοια μπάντα-σεμινάριο και μάλιστα ακόμα πιο αξιοθαύμαστη λόγω της D.I.Y. στάσης της). Τέλος, μιλάμε και για εξωφυλλάρα.
Nine Inch Nails “The fragile”
Δισκάρα το “The downward spiral”, αλλά το “The fragile” σε «χτυπάει» με άλλον τρόπο, πιο ύπουλο. Πιο ατμοσφαιρικός δίσκος, ποντάρει στην πτώση και όχι την έκρηξη και του βγήκε του Reznor το στοίχημα. Το τελείωμα του “The great below” παραμένει ένα από τα συγκλονιστικότερα πράγματα που έχω ακούσει.
Less Than Human “To breed true”
Ωπ, να μία περίπτωση μπάντας-διάττοντας αστέρας που ξαφνικά έκανε ένα μπαμ, αλλά σύντομα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Συμμετοχή στο Rockwave, τραγούδια (τι τραγούδια, τραγουδάρες, για τo το “Broken by you” μιλάω) σε CD-συλλογές εγχώριων metal περιοδικών, συνεντεύξεις, ένα μουσικό στυλ (thrashcore) που στην Ελλάδα ακόμα δεν είχε κάνει την εμφάνισή του αλλά έξω βρισκόταν στις δόξες του με Machine Head κλπ., αλλά τελικά έχασαν το πλήρωμα του χρόνου (και για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου μάλιστα). Εμένα αυτό το album μου άρεσε πάντα πολύ πάντως.
EPs:
Summary
NOFX “The decline” EP
Ο αριθμός 1821 μπορεί να επενεργεί άμεσα στα αντανακλαστικά του ελληνικού πληθυσμού, αλλά το ίδιο κάνει και στο ενημερωμένο punk ακροατήριο. Γιατί 18:21 (!) είναι η διάρκεια του τραγουδιού “The decline” των NOFX, που με ευκολία μπορούν να υπερηφανεύονται ότι συνέθεσαν το δικό τους… “A change of seasons” (και μιλάμε για πάνκηδες, ε!)! Η αλήθεια είναι ότι παρόμοιες απόπειρες σύνθεσης punk «επών» (contradiction in terms που λέμε) υπήρξαν και στο παρελθόν (Crass, Subhumans κ.ά.), αλλά κατά τη γνώμη μου όλες έβρισκαν στον γνωστό σκόπελο: επρόκειτο για μία συρραφή εμφανώς διαφορετικών μουσικών μερών, τα οποία σε διάφορα σημεία έχαναν τη συνοχή τους και συνδέονταν με κακόγουστο τρόπο μέσω αμήχανων «ενδιάμεσων» μουσικών θεμάτων. Οι NOFX, αντίθετα, κατάφεραν το αδύνατο: συνέθεσαν ένα 18-λεπτο punk κομμάτι που στην κυριολεξία δεν έχει περιττό δευτερόλεπτο, πουθενά δεν «προβληματίζεται» για το πώς θα «πηδήξει» από θέμα σε θέμα, και η ροή του είναι αδιάσπαστη και συνεχής από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς κανένα γνωστό «κόλπο» (instrumental διαλείμματα, fade in-fade out κλπ.). Στα 18 του λεπτά το “The decline” καταφέρνει να συμπεριλάβει όλα τα μουσικά «εργαλεία» των NOFX (από τις γκαζωμένες στιγμές τους στις mellow μελωδίες, κι από τις anthemic τρομπέτες μέχρι alternative rock τζούρες) και χτυπάει διάφορες «κορυφές» κατά τη διάρκειά του, με αποκορύφωμα (για εμένα) το σημείο με τις κιθάρες-σαν-βιολιά προς το τέλος που συναισθηματικά με σκοτώνει κάθε φορά που το ακούω… Στιχουργικά έχουμε τους πιο to-the-point πολιτικούς στίχους των NOFX μέχρι τότε, μία ωδή οργής απέναντι σε διάφορες εκφάνσεις του δυτικού τρόπου ζωής που καταλήγει με το εξαιρετικό τετράστιχο (που έκανα και μπλουζάκι πριν κάποια χρόνια): we are the queer/ we are the whore/ ammunition in the class war. Αδιανόητο ότι οι NOFX είχαν βγάλει πόσους δίσκους μέχρι τότε, είχαν 10+ χρόνια καριέρας στην πλάτη και κατάφεραν να συνθέσουν ένα τραγούδι που θα αρκούσε από μόνο του για τους μνημονεύουμε μια ζωή.
Αλήθεια, που χάθηκαν οι πάλαι ποτέ ενεργοί users του forum που κατηγορούσαν τους πάνκηδες για μουσική αμπαλίαση;
Όρεξη για Τίποτα “Για τις κρύες νύχτες του χειμώνα” EP
3 μόλις τραγούδια αλλά με καλύτερο ήχο από το ντεμπούτο και πιο καλές μελωδίες. Τέτοιες ηχογραφήσεις-σφηνάκια θέλουμε που πετυχαίνουν τον σκοπό τους με συνοπτικές διαδικασίες. Δυστυχώς η μπάντα δε μας έδωσε τίποτε άλλο.
Split:
Summary
Knuckledust/Stampin’ Ground “The darkside versus the eastside” split album
Πρώτον, δίνω αμοιβή σε όποιον συμφορουμίτη μου στείλει link με το MP3, δυστυχώς το έχω μόνο σε αντιγραμμένο CD που πλέον τα έχει φτύσει! Δεύτερον, εδώ έχουμε την εμπροσθοφυλακή του βρετανικού metalcore της εποχής, αφού και οι δύο μπάντες ξεχώρισαν με τις μετέπειτα δουλειές τους -με τους Stampin’ Ground μάλιστα να καταλήγουν στη Century Media! Πριν απ’ όλα αυτά, όμως, υπάρχει αυτή η ιστορική συνεργασία, στην οποία οι Stampin’ Ground ξεχωρίζουν κυρίως λόγω του ΥΜΝΟΥ “Pain is weakness (leaving the body)”, ένα τραγούδι που θα επαναηχογραφήσουν αργότερα, αλλά ποτέ δε θ’ αγγίξει το feeling της original εκδοχής του. Εδώ ο Adam δίνει μία πραγματικά λυσσασμένη ερμηνεία, ο ήχος δεν είναι καθόλου γυαλισμένος και μιλάμε γενικά για μία έντονη σύνθεση, ένα τραγούδι-κάθαρση μιας ερωτικής απογοήτευσης/χωρισμού με στίχους που μπήγουν το μαχαίρι στο κόκκαλο με την ειλικρίνεια και την ευθύτητά τους (ο στιχουργός Ian Glasper τα εξηγούσε μια φορά αναλυτικά στον Αγόρο). Κατά τ’ άλλα και τα υπόλοιπα τραγούδια τα σπάνε: ο ήχος του snare σκοτώνει και στις δύο μπάντες με τον κλασικό ήχο-κατσαρολάκι που γάμησε τον Ulrich αλλά αναδεικνύει τόσο αυτό το είδος του hardcore, και υπάρχει και διασκευή σε Agnostic Front στο τέλος που παίζουν μαζί οι δύο μπάντες αναδεικνύοντας το αίσθημα συντροφικότητας της hXc σκηνής!
Live:
Summary
Iced Earth “Alive in Athens”
Για κάποιον περίεργο λόγο μόνο το 2ο CD είχα καταφέρει ν’ αποκτήσω (αντιγραμμένο), αλλά αυτό έφτανε για έναν εκκολαπτόμενο έφηβο μεταλλά που φανταζόταν πλήθη ολόκληρα να φωνάζουν «άις ντερθ, άις ντερθ!» (μακράν ο ήχος του κοινού είναι απ’ τους πιο πορωτικούς που έχω ακούσει σε live CD) και κομμάτια τύπου “The dark saga”, “Angels holocaust”, “Pure evil” ή το ομώνυμο του φαίνονταν πιο σκοτεινά από οτιδήποτε είχε ακούσει μέχρι τότε (Doors, Purple, Metallica κλπ.). Η κερκόπορτα του metal είχε ανοίξει!
Υ.Γ: Ορθά λέτε ό,τι λέτε για την pop, αλλά να θυμηθούμε και μία εγχώρια δισκάρα του είδους που κατάφερε να έχει κάμποσες αιώνιες τραγουδάρες μέσα, ε;
By the way, νομίζω ότι αυτό, το “Μπαμ & κάτω” του Λιβιεράτου (που το είχα ζητήσει από τους γονείς μου να το αγοράσουν!) και το “Αρχίζω πόλεμο” της Γαρμπή ήταν οι μοναδικοί «ολόκληροι» δίσκοι που απολάμβανα ν’ ακούω λίγο πριν ανακαλύψω τη μαγεία της rock.
Υ.Γ2: Το ξανάβαλα να δω αν χωράει έστω σαν honourable, αλλά δεν: Santana “ Supernatural”. Παρ’ όλα αυτά, αυτός ήταν ο πρώτος rock δίσκος που ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν, οπότε έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αρχές καλοκαιριού ’99, κλασικά τέτοια εποχή έκανα πάντα ένα party σπίτι μου, και θυμάμαι σαν τώρα να βάζουμε ΟΛΗ την ώρα το “Smooth” (κυρίως) ξανά και ξανά και ξανά (σε σημείο παροξυσμού) στο στερεοφωνικό, και 20 παιδιά να χορεύουν σαν τρελά. Δε θυμάμαι γιατί τόσος χαμός, δεν μπορώ καν ν’ αντιληφθώ γιατί παιδιά δημοτικού να ‘χουν κολλήσει μ’ αυτό κι όχι με τις “Προφητείες” π.χ. που ανέφερε πιο πάνω (αν κι αυτό ήταν το χειμωνιάτικο soundtrack απ’ ό,τι θυμάμαι), αλλά δεν μπορώ να σας περιγράψω τη μανία που έπαιζε. Ακούγαμε το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί και 30-40 φορές στη σειρά. Πολύ διαφήμιση αυτός ο δίσκος τότε θυμάμαι, η επιστροφή του Santana κλπ. Πέρα από τα κλασικά “Smooth”, “Maria, maria”, “Corazon espinado” κλπ. θέλω απλά να υπενθυμίσω την τρομερή κομματάρα “Put your lights on”, το μοναδικό τραγούδι που έχει ένα πιο σκοτεινό feeling και τα σπάει εκεί στη heavy γέφυρα.
