Μαγική χρονιά το 2000, αμέτρητοι πραγματικά καλοί δίσκοι, αλλά τα πράγματα ήταν κάπως ευκολότερα σε σχέση με πριν, και ειδικά σε σχέση με μετά. 2001, σε τρέμω. Από νωρίς η λίστα όπως είπα, μπας και δώσω καμιά ιδέα, αφού έκατσα σήμερα να ασχοληθώ.
ΠΕΝΤΑΔΑ:
1. Pain Of Salvation - The Perfect Element Part 1
Ένας ακόμη δίσκος που έχει σημαδέψει τη ζωή μου και έχω υπεραναλύσει σε σημείο διδακτορικής διατριβής. Κάθε του δευτερόλεπτο είναι μια ουσιαστική σύνδεση με τα ιδιαίτερα μύχια της ύπαρξης, οι μελωδικές του ιδέες είναι βγαλμένες από ένα πολύ βασανισμένο μυαλό, το αποκορύφωμα δημιουργίας για τους Pain Of Salvation κατά την ταπεινή μου. Παρά τον αμείλικτο πόνο και καθρέφτισμα της κατάθλιψης όταν το ακούς, παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου αριστουργήματα.
2. Godspeed You Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven
“They don’t sleep anymore on the beach…”. Άλλη μια κορύφωση δημιουργίας έχουμε εδώ, μιας που οι GYBE, λες και δεν το έχουν κάνει πλέον επάγγελμα, καταστρέφουν κάθε ιδέα για το ποστ ροκ, φέρνουν την αναρχία στην ορχήστρα, φέρνουν το χιόνι στην έρημο, φέρνουν την σπαρακτικότερη ώρα που έχει βρεθεί στη ζωή σου χωρίς στάλα φωνητικής ερμηνείας. Και φυσικά, το εξώφυλλο.
3. Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Με βαρεθήκατε; όχι ακόμη; Ενώπιον προηγόυμενης, (πολύ) μεγάλης προσπάθειας να μιλήσω για το συγκεκριμένο, έχω κείμενο από τα παλιά. Μόνο για κάτι παιδιά από αυτά που πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτό το συγκρότημα δεν εκτιμήθηκε στην ώρα του.
Summary
“Η συγκεκριμένη κυκλοφορία σηματοδοτεί τη θα λέγαμε, μεταβατική περίοδο των Porcupine Tree, αν θεωρήσει κανείς ότι είχαν τρεις ξεκάθαρες περιόδους και ότι δεν πειραματίζονταν συνεχώς. Το “Lightbulb Sun” όπως και το προηγούμενό του, “Stupid Dream”, στέκονται ως ίσως την περίοδο που ο Wilson πέρασε περισσότερο κοντά στο pop και λιγότερο κοντά στο progressive rock και το metal, όπως γίνεται αντίστοιχα πριν και μετά δηλαδή. Θα λέγαμε μάλλον ότι αποτελείται από δύο μέρη, καθώς μέχρι τη μέση του ακούμε αρκετά πιο easy listening κομμάτια από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι Porcupine Tree, ενώ στη συνέχεια, τα πράγματα γίνονται σκοτεινά, βαριά κι ασήκωτα. Έχουμε επίσης να συνδιαλλαγούμε με ένα χαλαρό concept, γύρω από το χωρισμό, ο οποίος βιώνεται πάντα στα μάτια του Wilson, υπό το πρίσμα της δικής μας, μεταμοντέρνας, μοναχικής και γρήγορης ζωής.
Το εναρκτήριο, ομώνυμο κομμάτι σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα που έχει επιλέξει αυτή τη φορά το συγκρότημα, με τις κιθάρες του Wilson να μπλέκονται έχοντας ιδιαίτερα έντονο ερωτικό πάθος για οποιοδήποτε πλήκτρο ακουμπάει ο Barbieri. Ενώ στο outro του αποχαιρετάει με προηχογραφημένες φωνές παιδιών, το μεταβατικό “How is your life today?” έρχεται να φωτογραφίσει τη στιγμή ενός άσχημου χωρισμού, τελείως μονόπλευρου, όπως θα μάθουμε αργότερα. “And the neighbors have guessed 'cause I’ve cancelled the milk, and they don’t hear your voice through the walls anymore”.
Ο πρωταγωνιστής μας όμως έχει και επαγγελματική ζωή, μάλλον εργάζεται σαν pop καλλιτέχνης, καθώς γράφει “Four chords that made a million”. Σταθερός στην κριτική του στη μουσική βιομηχανία, ο Wilson κάνει κριτική στην κακώς εννοούμενη pop μουσική γράφοντάς την, λίγο πειραγμένα, ο ίδιος. Όταν όμως η δουλειά τελειώνει, πρέπει να γυρίσεις σπίτι, και να αντιμετωπίσεις ότι φίλε, “Shesmovedon”. Ούτε κενά στις λέξεις δε μπορείς να βάλεις μάλλον. Αναρωτιέσαι «Τις πταίει» και δεν καταλήγεις πουθενά, το θέμα είναι, εσύ πίσω, κι αυτή μπροστά και μάλιστα στο ιδιαίτερο στιχουργικά πλαίσιο που έχουν οι Porcupine Tree με το καλοκαίρι. Μια φλασιά θετικότητας κάπου εκεί χτυπάει τον πρωταγωνιστή μας φαινομενικά αφού στο “Last chance to evacuate planet earth before it is recycled” φαίνεται να επέρχεται μια συνειδητοποίηση της κατάστασης, συνοδευόμενη από το ιδιαίτερα χαρούμενο ακουστικό πέρασμα της κιθάρας, αν το δεις βαθύτερα όμως, τα τελευταία λόγια που ακούγονται σε αυτό το κομμάτι, είναι ο προ-ηχογραφημένος λόγος του ηγέτη της αίρεσης Heaven’s Gate, λίγο πριν την ομαδική τους αυτοκτονία, με την οποία πίστευαν ότι θα επιστρέψουν στον πλανήτη τους, αφού ήταν στην πραγματικότητα εξωγήινοι(!). Στο σημείο αυτό, πραγματικότητα και τρέλα κάπου μπλέκονται μεταξύ τους, μέχρι που το “Rest will flow” μας περιγράφει το “snap out of it” χαστούκι .
Και φυσικά μετά τη θέληση για ζωή που επέρχεται της στεναχώριας, έρχεται ο θυμός, έτσι δεν είναι; Το “Hatesong” είναι από τα πιο παρανοϊκά οργισμένα ερωτικά τραγούδια που έχουν βρεθεί στο δρόμο μου. Χωρίς να υπερβάλει μουσικά και στιχουργικά, ξαφνικά ο δίσκος σκοτεινιάζει με βάσεις και ιδέες που σίγουρα χρησιμοποιήθηκαν και στους πρώτους δίσκους της solo δουλειάς του Wilson. Η νοσταλγική και κάπως κλαψιάρικη διάθεση με την οποία είμαστε σε επαφή μέχρι και αυτό το σημείο, παραχωρεί το προσκήνιο στις σκοτεινές γωνίες του μυαλού, με μέσο τα πειραματικά και prog μονοπάτια τα οποία επιλέγονται να χρησιμοποιηθούν σε μεγάλη έκταση στο δεύτερο μέρος του δίσκου. Lovesongs γράφτηκαν πολλά, αλλά τέτοιο hatesong, νομίζω στέκει μόνο του στην τρέλα γιατί “yes, I’m hearing voices too”, αν και τα riffs και οι μελωδικές γραμμές του Wilson λένε πολύ περισσότερα στον προκειμένη από τους στίχους του. Ο θυμός βέβαια είναι καταδικασμένος σαν συναίσθημα να κρατάει λίγο, και να αλλάζει πάλι θέση με τις αναμνήσεις και τα όνειρα τα βασισμένα σε αυτές όπως μας εξιστορεί το “Where we would be”. Και έπειτα, στο αλκοόλ, και την κατάχρηση. Το “Russia on ice” δεν πρόκειται για μετεωρολογική πρόβλεψη, ούτε και συνομοσιολογική τρέλα, αλλά για έναν πιο λογοτεχνικό τρόπο να πεις «βότκα με πάγο». Πρόκειται όμως για ένα από τα πιο ασύλληπτα κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι Porcupine Tree. Δεκατρία λεπτά μαγείας, καταβύθισης σε ένα μεθυσμένο μυαλό, στεναχωρημένο, σε ανάγκη για βοήθεια που όμως δεν αποζητά. Είναι μια πραγματική απόλαυση που αξίζει στον εαυτό σας. Το ταξίδι στην post breakup μιζέρια κλείνει, με μία δήλωση ψυχής του “Feel so low” που είναι αυτό που περιγράφει, καθώς και συνώνυμο του συναισθήματος «Διαβάστηκε».
Το “Lightbulb sun”, είναι μια κατάθεση ψυχής που μπορεί να μιλήσει σε όλους μας, και συμπεριλαμβάνει στη διάρκειά του πολλά μουσικά είδη και ιδέες, με το μοναδικό τρόπο που οι Porcupine Tree μονοπωλούν. Όλοι μας αξίζουμε να προχωρήσουμε, όσο και να στεναχωρηθούμε. Και γι’ αυτό το τελευταίο, αποτελεί και εξαιρετική συντροφιά.”
4. Ulver - Perdition City
Δύο στα δύο πεντάδας για αυτή την εποχή των Ulver - πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά άλλωστε; Η μεταμόρφωση των λύκων παίρκει σάρκα και οστά, σε ένα βασανιστικό αστικό περιβάλλον, το “Porn Piece Or The Scars Of Cold Kisses” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί στην ιστορία, και το Perdition City ένας από τους συγκλονιστικότερα βιωματικούς δίσκους όταν τον απολαμβάνεις με background τη βροχή.
5. Radiohead - Kid A
Μάχη εξελίχθηκε μεταξύ αυτού και του νούμερου έξι, αλλά μιας που ο καλός μας ο άπιστος Θωμάς συμμετέχει και σε εκείνο, δικαιωματικά η ψήφος ανήκει στην καλύτερη ροκ μπάντα όλων των εποχών. Δε θέλω να θίξω γηραιότερους, μα αυτή είναι η αλήθεια μου. Ένα μελαγχολικό αριστούργημα ξεπεσμένης ποπ κουλτούρας, ενός κόσμου που βαδίζει ολοταχώς σε μία νέα πραγματικότητα του world wide web, εξώφυλλο που μάλλον ενέπνευσε το Ice Kingdom στο Adventure Time, δηλαδή την καλύτερη animated σειρά όλων των εποχών. Μπορώ να συνεχίσω.
10 more to go (6-15)
6. PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea
Η πρώτη μου επαφή με την κυρία. Σοκ και δέος είναι το λιγότερο που μπορώ να ξεστομίσω. Ένα πλήρες πακέτο από κομματάρες, η μια μετά την άλλη, ντουετάρα διαχρονική με Thom Yorke, δίσκος που κάθε φορά που τον ακούς είναι σαν να βγήκε χθες και είναι ενήλικος ήδη εδώ και κάποια χρόνια.
7. Linkin Park - Hybrid Theory
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει πιο εμβληματική μπάντα για τη γενιά μου. Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει ποτέ πιο μεγάλης αποδοχής ανταπόκριση όλων των νεαρών ατόμων ανεξαρτήτως μουσικού είδους που άκουγαν, από αυτή των Linkin Park. Θα τολμήσω να τους πω μέχρι και τους Queen της νέας χιλιετίας. Με τον πρώτο τους δίσκο αρπάζουν τον πλανήτη από τα μαλλιά και βάζουν φωτιά, μπλε σε χρώμα, σε ό,τι αγγίζουν.
8. Queens Of The Stone Age - Rated R
Υπάρχει κακή δουλειά των QUOTSA; όχι. Με ένα από τα καλύτερα intro όλων των εποχών, “Feel Good Hit Of The Summer”, o Josh Homme και η νέα παρέα του δεν χρειάζεται πια τους Kyuss. Τους έχει ήδη ξεπεράσει καλλιτεχνικά.
9. Bohren & Der Club Of Gore - Sunset Mission
Αυτή την υπέροχη χρονιά, αφού επιζήσαμε το millenium και το Y2K, έχουμε και τη χαρά να ζούμε τη γέννεση ενός εξαιρετικούς μουσικού υποείδους. Το dark/doom jazz είναι εδώ και αν χρειάζεσαι μουσικη΄για να πίνεις ακριβά ποτά σε κακοφωτισμένα μπαρ που θυμίζουν ποτοαπαγόρευση, εδώ είσαι
10. A Silver Mt Zion - He Has Left Us Alone
Α ναι, και εδώ (βλ. πάνω)
11. Nevermore - Dead Heart In A Dead World
Οι nevermore μετά την προηγούμενη καλλιτεχνική κορυφή δεν έχουν σταματημό. Υπάρχει άραγε κανείς μας εδώ μέσα που δεν ξέρει έστω και από σπόντα απέξω αυτό το δίσκο;
12. Fates Warning - Disconnected
Περιέργως, ένα από τα αγαπημένα μου albums των Fates Warning. Για μένα, εδώ πέρα απογαλακτίζονται πλήρως από το χεβιμεταλλικό παρελθόν τους (όχι πως αυτό είναι κακό, μα είναι ξεκάθαρο ότι δεν το θέλουν οι ίδιοι πλέον), και παρουσιάζουν μουσικη΄εκσυγχρονισμένη και με ψυχή, μια πορεία που κρατούν αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
13. The Gathering - If_then_else
Ίσως το δεύτερο αγαπημένο μου The Gathering, ίσως το “Even The Spirits Are Afraid” να είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια κι αυτό της metal μουσικής, ο ρυθμός του είναι τρελός, τέλοσπάντων, η μπαντάρα τα ξανακαταφέρνει για άλλη μια φορά άψογα να μείνει στην ιστορία των ερωτευμένων με την (θα έπρεπε) αναμφίβολα, καλύτερη φωνή που φόρεσε ποτέ τη metal μπαντάνα έστω και προσωρινά.
14. Tragedy - Tragedy
Εγένετο crust, ήρθε το τέλος.
15. Electric Wizard - Dopethrone
Οκ, οι Electric Wizard έχουν σίγουρ κάπου στο σπίτι τους συλλογή με Nazi Memorabilia, ίσως σαν και αυτά του Shame Wizard από το Big Mouth (μάλιστα, αυτός ο τελευταίος φέρνει και στο συγκεκριμένο εξώφυλλο). Όπως και να χει όμως δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμβολή αυτού του δίσκου στη ζωή μου, ούτε και το γεγονός ότι έχω δει όνειρο με theme το “Vinum Sabbathi”
Counting to 55 in a few words
16. Placebo - Black Market Music: Ο πιο υποτιμημένος δίσκος τους, τρομερή μουσικότητα, και είναι απλά υποτιμημένος γιατί δεν έχει τα χιτάκια. Δώστε του ευκαιρία οι πιο περιστασιακοί φανς.
17. Eyehategod - Southern Discomfort: Πολλές αηδιαστικές λέξεις μαζί = το καλύτερο sludge που γράφτηκε ποτέ στην ιστορία και κανείς δε θα μπορέσει να το συναγωνιστεί. Χαίρομαι απλά που οι περισσότεροι ζουν ακόμη και είναι και αριστεροί.
18. Boris - Flood: Γιαπωνία - Χονολουλού, σημειώσατε 1-0. Οι Boris είναι σαδιστικά κουλ και αλάνθαστοι. Γράφουν δίσκο σε όποιο είδος αποφασίσουν όταν θα ξυπνήσουν την πρώτη μέρα της ηχογράφησης, είμαι σίγουρη.
19. Shellac - 1000 Hurts: Ο Steve Albini συνεχίζει ακάθεκτος την πρωτοπορία στο noise rock. Είναι δικό του.
20. Einstruzende Neubauten - Silence Is Sexy: Η γερμανική παράνοια αποκτά πλήρως προσβάσιμο νόημα στο Silence Is Sexy, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους ακούνε τούτο το όνομα και αναρωτιούνται.
21. Isis - Celestial: Μετράμε αντίστροφα μέχρι να τελειώσει ο κόσμος.
22. Do Make Say Think - Goodbye Enemy Airship, The Landlord Is Dead: Το ταχυδρομικό ροκ για αρχόντους που όμως δεν ανακαλύπτει τον τροχό, είναι εδώ.
23. Porcupine Tree - Voyage 34: Ντάξει, κλέβω λίγο με ένα compilation και δυο φορές την ίδια μπάντα; Ναι αλλά είναι compilation από demo και ένας πειραματικός δίσκος που περιγράφει ένα bad trip. Το βάζω.
24. A Perfect Circle - Mer De Noms: Ο Maynard δοκιμάζει ιδέες μέχρι να ξεδιαλέξει αυτές για τον καλύτερο δίσκο του σύγχρονου προγκ. Κι αυτό τέλειο βγήκε.
25. Nightwish - Wishmaster: ΤΟ ΧΑΜΣΤΕΡ! Ο δίσκος με το καλύτερο κομμάτι - misheard lyric όλων των εποχών, ανακοινώνει την Tarja Turunen ως την ακούνητη και θριαμβευτική, βασίλισσα του metal.
26. Disturbed - The Sickness: Δεν είναι μόνο το οακακα (δηλαδή ο ήχος που κάνεις όταν έχεις αυτό που λέει ο τίτλος), το Sickness είναι ίσως ένα από τα καλύτερα σύγχρονα metal εμπορικά δημιουργήματα.
27. Boysetsfire - After The Eulogy: singalong δυναμική χαρντκοριλα για μπαμπάδες και άτομα που τους αρέσουν τα λευκά φανελάκια
28. AFI - The Art Of Drowning: Οι AFI αρχίζουν να βγαίνουν από το κουτάκι του “πρέπει να είμαι κάτι συγκεκριμένο”. Η αρχή του τέλους για να καταφέρουν να γίνουν τα πάντα.
29. The White Stripes - De Stijl: Η έναρξη της απόλυτης κυριαρχίας του λευκού Ιάκωβου στα ραδιόφωνα, στις καρδίες μας, στην pop rock επιτυχία, και στο να γράφει, με οποιδήποτε porject, μόνιμα δισκάρες.
30. Nile - Black Seeds Of Vengeance: Νεκροπεθαμένοι αρχαίοι αιγύπτιοι, είναι αδύνατο οι Nile να το κάνουν τόσο, μα τόσο καλά και τόσο δικό τους, θα έλεγε κανείς. Κι όμως.
31. Saturnus - Martyre: Εγώ εδώ την αδυναμία που την έχω. Από τα καλύτερα underground doom σχήματα που έχουμε.
32. At The Drive In - Reflection On Command: post my soul on a hardcore tree.
33. Cave In - Jupiter: Η Εποποιία συνεχίζεται από τους Cave In με σταθερή παρουσία στις λίστες μου.
34. Grief - …And Man Will Become The Hunted: Αργό βαλτωμένο βασανιστήριο, κατσίκες, μέτριο εξώφυλλο, give me more.
35. Dirty Three - Whatever You Love, You Are: Κλασσικά τέλειο εξώφυλλο, οι Dirty Three και το ιδιαίτερο rock τους δεν απογοητεύουν ποτέ.
36. Explosions In The Sky - How Strange, Innocence: Οδεύοντας προς τις απάτητες κορυφές που θα φτάσουν σε λίγο καιρό.
37. The Smashing Pumpkins - Machina: The Machines Of God: Μετριότερο των προηγουμένων, ακόμη εξαιρετική παρουσία από τους SM.
38. Bleach - 起爆剤 (Kibakuzai): Εδώ θέλω την προσοχή σας. απίστευτα καλογραμμένο noise rock εξ ανατολής, ό,τι κοντινότερο σε ενέργεια έχω ακούσει σε Atari Teenage Riot ποτέ.
39. Anastacia - Not That Kind: Θα θυμάστε την Anastacia από το ντουέτο που είχε κάνει αργότερα με έτερο πρωην μέλος των Evanescence αν δεν είστε του pop, οι υπόλοιποι ξέρετε ότι είναι η κουινάρα μας.
40. Death Cab For Cutie - We Have The Facts And We’re Voting Yes: Κλάψα εις την δευτέρα, στρώνοντας το δρόμο για έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους.
41. Dashboard Confessional - The Swiss Army Romance: Ακουστική κιθάρα για άτομα που τους πρόδωσε το high schhool sweetheart, θέλω κι άλλο.
42. Children Of Bodom - Follow The Reaper: Αναμφίβολα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στη μουσική, περισσότερα μπονους επειδή ο παρακάτω δίσκος αποτέλεσε έρεισμα για μελλοντικό τους υλικό.
43. Britney Spears - Oops! I Did It Again: Όλοι ξέρουμε ότι αν δεν ήμασταν στο ροκινφορουμ, θα κέρδιζε αυτό.
44. The Microphones - It Was Hot, We Stayed In The Water: Τα λέμε του χρόνου
45. Yo La Tengo - And Then Nothing Turned Itself Inside Out: Σταθερά τέλειοι Yo La Tengo για άλλη μια φορά.
46. Jeromes Dream - Seeing Means More Than Safety: Δυσκολεύομαι να περιγράψω αυτή τη μπάντα αν δεν την έχετε ακούσει. Απλά κάντε το χθες.
47. Haggard: Awakening The Centuries: Υπήρξε στην ιστορία, μόνο ένα πραγματικό συμφωνικό metal συγκρότημα, και είναι αυτό εδώ.
48. Discordance Axis - The Inalienable Dreamless: Ό,τι συμβαίνει εδώ μέσα είναι εξωπραγματικά βίαιο, μα και καθαρτικό ταυτόχρονα
49. Skycamefalling - 10.21: Εκνευριστικά υποτιμημένο και τόσο καλό posthardcore. Έχουν κομμάτι “Laura Palmer”
50. Craddle Of Filth - Midian: Λίγο χαμηλά γιατί έχουμε αποξενωθεί, το Midian δεν παύει να είναι ένα metal σημείο αναφοράς.
51. Twiztid - Freakshow: Τους έχω ξαναναφέρει, η πραγματικά ποιοτική μπάντα του horrorcore.
52. Wheatus - Wheatus: Κάπως, μετά το Teenage Dirtbag, αυτός ο δίσκος έμεινε για όλη μου τη ζωή.
53. High On Fire - The Art Of Self Defence: Ε ξέρεις τώρα, θείος.
54. The Distillers - The Distillers: Η Broody Dale είναι είδωλο μεγάλο από πάντα, οπωσδήποτε θέση εδώ
55. Fu Manchu - King Of the Road: Θα το αδικούσα αν έμενε εκτός στην ψυχή μου, οπότε το χωράω κι αυτό όπως όπως νικώντας διάφορα. Όλοι ξέρετε και πρέπει να ξέρετε ότι το skate stoner κάνει καλό στην ψυχή.
. Τεράστια δισκάρα το Binaural, δυστυχώς μετά έγινε το Roskilde και η μπάντα τελείωσε στο studio.
