Will do.
Έχω έναν αστερίσκο εδώ. Θα επανέλθω με κάποιο honorable “σε κάποια χρόνιᨔ.
1 Like
Αχχχ μεγάλη ήττα για Slipknot ας είναι από δισκάρες επιπέδου Metropolis… Σε άλλα νέα…
Ladies and gentlemen!
Introducing the Chocolate Starfish
And the Hotdog Flavored Water
Bring it on!
8 Likes
Avocado; Είναι αμέσως μετά την Αγία Εξάδα για μένα.
1 Like
2000
- Ulver – Perdition City
- Therion – Deggial
- The Black League – Ichor
- Haggard – Awaking the Centuries
- Iron Maiden - Brave New World
Κενοτάφιον
- Primordial – Spirit the Earth Aflame
- Pain of Salvation – The Perfect Element I
- Helloween – The Dark Ride
- Dark Tranquillity – Haven
- Borknagar – Quintessence
- Trans-Siberian Orchestra – Beethoven’s Last Night
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Βραχνός Προφήτης
- Electric Wizard – Dopethrone
- Cradle of Filth – Midian
- Astarte – Rise From Within
Χωνευτήριον
Summary
- Halford – Resurrection
- In Flames – Clayman
Cover Art:
30 Likes
Αβοκάντο. Απλά το ακούω αδιάκοπα, όλο, χωρίς σκιπ, για χρόνια. Και 2-3 τραγούδια τα αγαπάω άπειρα.
3 Likes
Μαγική χρονιά το 2000, αμέτρητοι πραγματικά καλοί δίσκοι, αλλά τα πράγματα ήταν κάπως ευκολότερα σε σχέση με πριν, και ειδικά σε σχέση με μετά. 2001, σε τρέμω. Από νωρίς η λίστα όπως είπα, μπας και δώσω καμιά ιδέα, αφού έκατσα σήμερα να ασχοληθώ.
ΠΕΝΤΑΔΑ:
1. Pain Of Salvation - The Perfect Element Part 1
Ένας ακόμη δίσκος που έχει σημαδέψει τη ζωή μου και έχω υπεραναλύσει σε σημείο διδακτορικής διατριβής. Κάθε του δευτερόλεπτο είναι μια ουσιαστική σύνδεση με τα ιδιαίτερα μύχια της ύπαρξης, οι μελωδικές του ιδέες είναι βγαλμένες από ένα πολύ βασανισμένο μυαλό, το αποκορύφωμα δημιουργίας για τους Pain Of Salvation κατά την ταπεινή μου. Παρά τον αμείλικτο πόνο και καθρέφτισμα της κατάθλιψης όταν το ακούς, παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου αριστουργήματα.
2. Godspeed You Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven
“They don’t sleep anymore on the beach…”. Άλλη μια κορύφωση δημιουργίας έχουμε εδώ, μιας που οι GYBE, λες και δεν το έχουν κάνει πλέον επάγγελμα, καταστρέφουν κάθε ιδέα για το ποστ ροκ, φέρνουν την αναρχία στην ορχήστρα, φέρνουν το χιόνι στην έρημο, φέρνουν την σπαρακτικότερη ώρα που έχει βρεθεί στη ζωή σου χωρίς στάλα φωνητικής ερμηνείας. Και φυσικά, το εξώφυλλο.
3. Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Με βαρεθήκατε; όχι ακόμη; Ενώπιον προηγόυμενης, (πολύ) μεγάλης προσπάθειας να μιλήσω για το συγκεκριμένο, έχω κείμενο από τα παλιά. Μόνο για κάτι παιδιά από αυτά που πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτό το συγκρότημα δεν εκτιμήθηκε στην ώρα του.
Summary
“Η συγκεκριμένη κυκλοφορία σηματοδοτεί τη θα λέγαμε, μεταβατική περίοδο των Porcupine Tree, αν θεωρήσει κανείς ότι είχαν τρεις ξεκάθαρες περιόδους και ότι δεν πειραματίζονταν συνεχώς. Το “Lightbulb Sun” όπως και το προηγούμενό του, “Stupid Dream”, στέκονται ως ίσως την περίοδο που ο Wilson πέρασε περισσότερο κοντά στο pop και λιγότερο κοντά στο progressive rock και το metal, όπως γίνεται αντίστοιχα πριν και μετά δηλαδή. Θα λέγαμε μάλλον ότι αποτελείται από δύο μέρη, καθώς μέχρι τη μέση του ακούμε αρκετά πιο easy listening κομμάτια από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι Porcupine Tree, ενώ στη συνέχεια, τα πράγματα γίνονται σκοτεινά, βαριά κι ασήκωτα. Έχουμε επίσης να συνδιαλλαγούμε με ένα χαλαρό concept, γύρω από το χωρισμό, ο οποίος βιώνεται πάντα στα μάτια του Wilson, υπό το πρίσμα της δικής μας, μεταμοντέρνας, μοναχικής και γρήγορης ζωής.
Το εναρκτήριο, ομώνυμο κομμάτι σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα που έχει επιλέξει αυτή τη φορά το συγκρότημα, με τις κιθάρες του Wilson να μπλέκονται έχοντας ιδιαίτερα έντονο ερωτικό πάθος για οποιοδήποτε πλήκτρο ακουμπάει ο Barbieri. Ενώ στο outro του αποχαιρετάει με προηχογραφημένες φωνές παιδιών, το μεταβατικό “How is your life today?” έρχεται να φωτογραφίσει τη στιγμή ενός άσχημου χωρισμού, τελείως μονόπλευρου, όπως θα μάθουμε αργότερα. “And the neighbors have guessed 'cause I’ve cancelled the milk, and they don’t hear your voice through the walls anymore”.
Ο πρωταγωνιστής μας όμως έχει και επαγγελματική ζωή, μάλλον εργάζεται σαν pop καλλιτέχνης, καθώς γράφει “Four chords that made a million”. Σταθερός στην κριτική του στη μουσική βιομηχανία, ο Wilson κάνει κριτική στην κακώς εννοούμενη pop μουσική γράφοντάς την, λίγο πειραγμένα, ο ίδιος. Όταν όμως η δουλειά τελειώνει, πρέπει να γυρίσεις σπίτι, και να αντιμετωπίσεις ότι φίλε, “Shesmovedon”. Ούτε κενά στις λέξεις δε μπορείς να βάλεις μάλλον. Αναρωτιέσαι «Τις πταίει» και δεν καταλήγεις πουθενά, το θέμα είναι, εσύ πίσω, κι αυτή μπροστά και μάλιστα στο ιδιαίτερο στιχουργικά πλαίσιο που έχουν οι Porcupine Tree με το καλοκαίρι. Μια φλασιά θετικότητας κάπου εκεί χτυπάει τον πρωταγωνιστή μας φαινομενικά αφού στο “Last chance to evacuate planet earth before it is recycled” φαίνεται να επέρχεται μια συνειδητοποίηση της κατάστασης, συνοδευόμενη από το ιδιαίτερα χαρούμενο ακουστικό πέρασμα της κιθάρας, αν το δεις βαθύτερα όμως, τα τελευταία λόγια που ακούγονται σε αυτό το κομμάτι, είναι ο προ-ηχογραφημένος λόγος του ηγέτη της αίρεσης Heaven’s Gate, λίγο πριν την ομαδική τους αυτοκτονία, με την οποία πίστευαν ότι θα επιστρέψουν στον πλανήτη τους, αφού ήταν στην πραγματικότητα εξωγήινοι(!). Στο σημείο αυτό, πραγματικότητα και τρέλα κάπου μπλέκονται μεταξύ τους, μέχρι που το “Rest will flow” μας περιγράφει το “snap out of it” χαστούκι .
Και φυσικά μετά τη θέληση για ζωή που επέρχεται της στεναχώριας, έρχεται ο θυμός, έτσι δεν είναι; Το “Hatesong” είναι από τα πιο παρανοϊκά οργισμένα ερωτικά τραγούδια που έχουν βρεθεί στο δρόμο μου. Χωρίς να υπερβάλει μουσικά και στιχουργικά, ξαφνικά ο δίσκος σκοτεινιάζει με βάσεις και ιδέες που σίγουρα χρησιμοποιήθηκαν και στους πρώτους δίσκους της solo δουλειάς του Wilson. Η νοσταλγική και κάπως κλαψιάρικη διάθεση με την οποία είμαστε σε επαφή μέχρι και αυτό το σημείο, παραχωρεί το προσκήνιο στις σκοτεινές γωνίες του μυαλού, με μέσο τα πειραματικά και prog μονοπάτια τα οποία επιλέγονται να χρησιμοποιηθούν σε μεγάλη έκταση στο δεύτερο μέρος του δίσκου. Lovesongs γράφτηκαν πολλά, αλλά τέτοιο hatesong, νομίζω στέκει μόνο του στην τρέλα γιατί “yes, I’m hearing voices too”, αν και τα riffs και οι μελωδικές γραμμές του Wilson λένε πολύ περισσότερα στον προκειμένη από τους στίχους του. Ο θυμός βέβαια είναι καταδικασμένος σαν συναίσθημα να κρατάει λίγο, και να αλλάζει πάλι θέση με τις αναμνήσεις και τα όνειρα τα βασισμένα σε αυτές όπως μας εξιστορεί το “Where we would be”. Και έπειτα, στο αλκοόλ, και την κατάχρηση. Το “Russia on ice” δεν πρόκειται για μετεωρολογική πρόβλεψη, ούτε και συνομοσιολογική τρέλα, αλλά για έναν πιο λογοτεχνικό τρόπο να πεις «βότκα με πάγο». Πρόκειται όμως για ένα από τα πιο ασύλληπτα κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι Porcupine Tree. Δεκατρία λεπτά μαγείας, καταβύθισης σε ένα μεθυσμένο μυαλό, στεναχωρημένο, σε ανάγκη για βοήθεια που όμως δεν αποζητά. Είναι μια πραγματική απόλαυση που αξίζει στον εαυτό σας. Το ταξίδι στην post breakup μιζέρια κλείνει, με μία δήλωση ψυχής του “Feel so low” που είναι αυτό που περιγράφει, καθώς και συνώνυμο του συναισθήματος «Διαβάστηκε».
Το “Lightbulb sun”, είναι μια κατάθεση ψυχής που μπορεί να μιλήσει σε όλους μας, και συμπεριλαμβάνει στη διάρκειά του πολλά μουσικά είδη και ιδέες, με το μοναδικό τρόπο που οι Porcupine Tree μονοπωλούν. Όλοι μας αξίζουμε να προχωρήσουμε, όσο και να στεναχωρηθούμε. Και γι’ αυτό το τελευταίο, αποτελεί και εξαιρετική συντροφιά.”
4. Ulver - Perdition City
Δύο στα δύο πεντάδας για αυτή την εποχή των Ulver - πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά άλλωστε; Η μεταμόρφωση των λύκων παίρκει σάρκα και οστά, σε ένα βασανιστικό αστικό περιβάλλον, το “Porn Piece Or The Scars Of Cold Kisses” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί στην ιστορία, και το Perdition City ένας από τους συγκλονιστικότερα βιωματικούς δίσκους όταν τον απολαμβάνεις με background τη βροχή.
5. Radiohead - Kid A
Μάχη εξελίχθηκε μεταξύ αυτού και του νούμερου έξι, αλλά μιας που ο καλός μας ο άπιστος Θωμάς συμμετέχει και σε εκείνο, δικαιωματικά η ψήφος ανήκει στην καλύτερη ροκ μπάντα όλων των εποχών. Δε θέλω να θίξω γηραιότερους, μα αυτή είναι η αλήθεια μου. Ένα μελαγχολικό αριστούργημα ξεπεσμένης ποπ κουλτούρας, ενός κόσμου που βαδίζει ολοταχώς σε μία νέα πραγματικότητα του world wide web, εξώφυλλο που μάλλον ενέπνευσε το Ice Kingdom στο Adventure Time, δηλαδή την καλύτερη animated σειρά όλων των εποχών. Μπορώ να συνεχίσω.
10 more to go (6-15)
6. PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea
Η πρώτη μου επαφή με την κυρία. Σοκ και δέος είναι το λιγότερο που μπορώ να ξεστομίσω. Ένα πλήρες πακέτο από κομματάρες, η μια μετά την άλλη, ντουετάρα διαχρονική με Thom Yorke, δίσκος που κάθε φορά που τον ακούς είναι σαν να βγήκε χθες και είναι ενήλικος ήδη εδώ και κάποια χρόνια.
7. Linkin Park - Hybrid Theory
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει πιο εμβληματική μπάντα για τη γενιά μου. Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει ποτέ πιο μεγάλης αποδοχής ανταπόκριση όλων των νεαρών ατόμων ανεξαρτήτως μουσικού είδους που άκουγαν, από αυτή των Linkin Park. Θα τολμήσω να τους πω μέχρι και τους Queen της νέας χιλιετίας. Με τον πρώτο τους δίσκο αρπάζουν τον πλανήτη από τα μαλλιά και βάζουν φωτιά, μπλε σε χρώμα, σε ό,τι αγγίζουν.
8. Queens Of The Stone Age - Rated R
Υπάρχει κακή δουλειά των QUOTSA; όχι. Με ένα από τα καλύτερα intro όλων των εποχών, “Feel Good Hit Of The Summer”, o Josh Homme και η νέα παρέα του δεν χρειάζεται πια τους Kyuss. Τους έχει ήδη ξεπεράσει καλλιτεχνικά.
9. Bohren & Der Club Of Gore - Sunset Mission
Αυτή την υπέροχη χρονιά, αφού επιζήσαμε το millenium και το Y2K, έχουμε και τη χαρά να ζούμε τη γέννεση ενός εξαιρετικούς μουσικού υποείδους. Το dark/doom jazz είναι εδώ και αν χρειάζεσαι μουσικη΄για να πίνεις ακριβά ποτά σε κακοφωτισμένα μπαρ που θυμίζουν ποτοαπαγόρευση, εδώ είσαι
10. A Silver Mt Zion - He Has Left Us Alone
Α ναι, και εδώ (βλ. πάνω)
11. Nevermore - Dead Heart In A Dead World
Οι nevermore μετά την προηγούμενη καλλιτεχνική κορυφή δεν έχουν σταματημό. Υπάρχει άραγε κανείς μας εδώ μέσα που δεν ξέρει έστω και από σπόντα απέξω αυτό το δίσκο;
12. Fates Warning - Disconnected
Περιέργως, ένα από τα αγαπημένα μου albums των Fates Warning. Για μένα, εδώ πέρα απογαλακτίζονται πλήρως από το χεβιμεταλλικό παρελθόν τους (όχι πως αυτό είναι κακό, μα είναι ξεκάθαρο ότι δεν το θέλουν οι ίδιοι πλέον), και παρουσιάζουν μουσικη΄εκσυγχρονισμένη και με ψυχή, μια πορεία που κρατούν αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
13. The Gathering - If_then_else
Ίσως το δεύτερο αγαπημένο μου The Gathering, ίσως το “Even The Spirits Are Afraid” να είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια κι αυτό της metal μουσικής, ο ρυθμός του είναι τρελός, τέλοσπάντων, η μπαντάρα τα ξανακαταφέρνει για άλλη μια φορά άψογα να μείνει στην ιστορία των ερωτευμένων με την (θα έπρεπε) αναμφίβολα, καλύτερη φωνή που φόρεσε ποτέ τη metal μπαντάνα έστω και προσωρινά.
14. Tragedy - Tragedy
Εγένετο crust, ήρθε το τέλος.
15. Electric Wizard - Dopethrone
Οκ, οι Electric Wizard έχουν σίγουρ κάπου στο σπίτι τους συλλογή με Nazi Memorabilia, ίσως σαν και αυτά του Shame Wizard από το Big Mouth (μάλιστα, αυτός ο τελευταίος φέρνει και στο συγκεκριμένο εξώφυλλο). Όπως και να χει όμως δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμβολή αυτού του δίσκου στη ζωή μου, ούτε και το γεγονός ότι έχω δει όνειρο με theme το “Vinum Sabbathi”
Counting to 55 in a few words
16. Placebo - Black Market Music: Ο πιο υποτιμημένος δίσκος τους, τρομερή μουσικότητα, και είναι απλά υποτιμημένος γιατί δεν έχει τα χιτάκια. Δώστε του ευκαιρία οι πιο περιστασιακοί φανς.
17. Eyehategod - Southern Discomfort: Πολλές αηδιαστικές λέξεις μαζί = το καλύτερο sludge που γράφτηκε ποτέ στην ιστορία και κανείς δε θα μπορέσει να το συναγωνιστεί. Χαίρομαι απλά που οι περισσότεροι ζουν ακόμη και είναι και αριστεροί.
18. Boris - Flood: Γιαπωνία - Χονολουλού, σημειώσατε 1-0. Οι Boris είναι σαδιστικά κουλ και αλάνθαστοι. Γράφουν δίσκο σε όποιο είδος αποφασίσουν όταν θα ξυπνήσουν την πρώτη μέρα της ηχογράφησης, είμαι σίγουρη.
19. Shellac - 1000 Hurts: Ο Steve Albini συνεχίζει ακάθεκτος την πρωτοπορία στο noise rock. Είναι δικό του.
20. Einstruzende Neubauten - Silence Is Sexy: Η γερμανική παράνοια αποκτά πλήρως προσβάσιμο νόημα στο Silence Is Sexy, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους ακούνε τούτο το όνομα και αναρωτιούνται.
21. Isis - Celestial: Μετράμε αντίστροφα μέχρι να τελειώσει ο κόσμος.
22. Do Make Say Think - Goodbye Enemy Airship, The Landlord Is Dead: Το ταχυδρομικό ροκ για αρχόντους που όμως δεν ανακαλύπτει τον τροχό, είναι εδώ.
23. Porcupine Tree - Voyage 34: Ντάξει, κλέβω λίγο με ένα compilation και δυο φορές την ίδια μπάντα; Ναι αλλά είναι compilation από demo και ένας πειραματικός δίσκος που περιγράφει ένα bad trip. Το βάζω.
24. A Perfect Circle - Mer De Noms: Ο Maynard δοκιμάζει ιδέες μέχρι να ξεδιαλέξει αυτές για τον καλύτερο δίσκο του σύγχρονου προγκ. Κι αυτό τέλειο βγήκε.
25. Nightwish - Wishmaster: ΤΟ ΧΑΜΣΤΕΡ! Ο δίσκος με το καλύτερο κομμάτι - misheard lyric όλων των εποχών, ανακοινώνει την Tarja Turunen ως την ακούνητη και θριαμβευτική, βασίλισσα του metal.
26. Disturbed - The Sickness: Δεν είναι μόνο το οακακα (δηλαδή ο ήχος που κάνεις όταν έχεις αυτό που λέει ο τίτλος), το Sickness είναι ίσως ένα από τα καλύτερα σύγχρονα metal εμπορικά δημιουργήματα.
27. Boysetsfire - After The Eulogy: singalong δυναμική χαρντκοριλα για μπαμπάδες και άτομα που τους αρέσουν τα λευκά φανελάκια
28. AFI - The Art Of Drowning: Οι AFI αρχίζουν να βγαίνουν από το κουτάκι του “πρέπει να είμαι κάτι συγκεκριμένο”. Η αρχή του τέλους για να καταφέρουν να γίνουν τα πάντα.
29. The White Stripes - De Stijl: Η έναρξη της απόλυτης κυριαρχίας του λευκού Ιάκωβου στα ραδιόφωνα, στις καρδίες μας, στην pop rock επιτυχία, και στο να γράφει, με οποιδήποτε porject, μόνιμα δισκάρες.
30. Nile - Black Seeds Of Vengeance: Νεκροπεθαμένοι αρχαίοι αιγύπτιοι, είναι αδύνατο οι Nile να το κάνουν τόσο, μα τόσο καλά και τόσο δικό τους, θα έλεγε κανείς. Κι όμως.
31. Saturnus - Martyre: Εγώ εδώ την αδυναμία που την έχω. Από τα καλύτερα underground doom σχήματα που έχουμε.
32. At The Drive In - Reflection On Command: post my soul on a hardcore tree.
33. Cave In - Jupiter: Η Εποποιία συνεχίζεται από τους Cave In με σταθερή παρουσία στις λίστες μου.
34. Grief - …And Man Will Become The Hunted: Αργό βαλτωμένο βασανιστήριο, κατσίκες, μέτριο εξώφυλλο, give me more.
35. Dirty Three - Whatever You Love, You Are: Κλασσικά τέλειο εξώφυλλο, οι Dirty Three και το ιδιαίτερο rock τους δεν απογοητεύουν ποτέ.
36. Explosions In The Sky - How Strange, Innocence: Οδεύοντας προς τις απάτητες κορυφές που θα φτάσουν σε λίγο καιρό.
37. The Smashing Pumpkins - Machina: The Machines Of God: Μετριότερο των προηγουμένων, ακόμη εξαιρετική παρουσία από τους SM.
38. Bleach - 起爆剤 (Kibakuzai): Εδώ θέλω την προσοχή σας. απίστευτα καλογραμμένο noise rock εξ ανατολής, ό,τι κοντινότερο σε ενέργεια έχω ακούσει σε Atari Teenage Riot ποτέ.
39. Anastacia - Not That Kind: Θα θυμάστε την Anastacia από το ντουέτο που είχε κάνει αργότερα με έτερο πρωην μέλος των Evanescence αν δεν είστε του pop, οι υπόλοιποι ξέρετε ότι είναι η κουινάρα μας.
40. Death Cab For Cutie - We Have The Facts And We’re Voting Yes: Κλάψα εις την δευτέρα, στρώνοντας το δρόμο για έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους.
41. Dashboard Confessional - The Swiss Army Romance: Ακουστική κιθάρα για άτομα που τους πρόδωσε το high schhool sweetheart, θέλω κι άλλο.
42. Children Of Bodom - Follow The Reaper: Αναμφίβολα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στη μουσική, περισσότερα μπονους επειδή ο παρακάτω δίσκος αποτέλεσε έρεισμα για μελλοντικό τους υλικό.
43. Britney Spears - Oops! I Did It Again: Όλοι ξέρουμε ότι αν δεν ήμασταν στο ροκινφορουμ, θα κέρδιζε αυτό.
44. The Microphones - It Was Hot, We Stayed In The Water: Τα λέμε του χρόνου
45. Yo La Tengo - And Then Nothing Turned Itself Inside Out: Σταθερά τέλειοι Yo La Tengo για άλλη μια φορά.
46. Jeromes Dream - Seeing Means More Than Safety: Δυσκολεύομαι να περιγράψω αυτή τη μπάντα αν δεν την έχετε ακούσει. Απλά κάντε το χθες.
47. Haggard: Awakening The Centuries: Υπήρξε στην ιστορία, μόνο ένα πραγματικό συμφωνικό metal συγκρότημα, και είναι αυτό εδώ.
48. Discordance Axis - The Inalienable Dreamless: Ό,τι συμβαίνει εδώ μέσα είναι εξωπραγματικά βίαιο, μα και καθαρτικό ταυτόχρονα
49. Skycamefalling - 10.21: Εκνευριστικά υποτιμημένο και τόσο καλό posthardcore. Έχουν κομμάτι “Laura Palmer”
50. Craddle Of Filth - Midian: Λίγο χαμηλά γιατί έχουμε αποξενωθεί, το Midian δεν παύει να είναι ένα metal σημείο αναφοράς.
51. Twiztid - Freakshow: Τους έχω ξαναναφέρει, η πραγματικά ποιοτική μπάντα του horrorcore.
52. Wheatus - Wheatus: Κάπως, μετά το Teenage Dirtbag, αυτός ο δίσκος έμεινε για όλη μου τη ζωή.
53. High On Fire - The Art Of Self Defence: Ε ξέρεις τώρα, θείος.
54. The Distillers - The Distillers: Η Broody Dale είναι είδωλο μεγάλο από πάντα, οπωσδήποτε θέση εδώ
55. Fu Manchu - King Of the Road: Θα το αδικούσα αν έμενε εκτός στην ψυχή μου, οπότε το χωράω κι αυτό όπως όπως νικώντας διάφορα. Όλοι ξέρετε και πρέπει να ξέρετε ότι το skate stoner κάνει καλό στην ψυχή.
30 Likes
Είναι στον επόμενο δίσκο 
1 Like
Οντως, γμτ, το συζητούσαμε και τις προάλλες εδώ πέρα το Souvenirs και μπλέχτηκα. Βάλε στη θέση του το Βαλς της ευμορφίας.
I second that
Φτάνοντας στη δεκαετία που έζησα πράγματα μουσικά εν τη γένεση τους , βρίσκω τρομακτική τη χρονιά του 2000 όσον αφορά κυκλοφορίες που είναι πολύ σημαντικές για μένα
Είναι ίσως η πιο δυσκολη χρονιά για να ψηφίσω 5αδα
2 Likes
5αδα χωρις να το πολυσκεφτώ γιατί έχω πάμπολλες υπεραγαπημένες κυκλοφορίες το 2000:
5. Jacobs Dream - Jacobs Dream
4. Hellacopters - High Visibility
3. Tragedy - Tragedy
2. Spiritual Beggars - Ad Astra
1. Ulver - Perdition City
Με εξαίρεση το Ulver που είναι αμετακίνητο και αποτελεί σημείο αναφοράς στην ζωή μου, τα άλλα μπήκαν κάπως χύμα. Έμειναν απέξω δισκάρες από Nile, Decapitated, Weakling, Desaster, Fates Warning, Morbid Angel, Entombed, Macabre, Fu Manchu, Slough Feg, Ayreon και δεν συμμαζεύεται.
28 Likes
2000
-
The Gathering - if_then_else
Δε θα μπορουσα να εχω βαλει τιποτα αλλο στην πρωτη θεση για το 2000. Το if_then_else αποτελει εναν απο τους πιο αγαπημενους μου δισκους, τον οποιο δεν περιμενα ποτε να ξεπερασουν (και εκανα λαθος). Τα αδερφια Rutten ειχαν ηδη δειξει κυριως με το HTMAP? αλλα και με το Nighttime Birds πως εχουν ιδιαιτερη προσωπικοτητα και σφραγιδα στις συνθεσεις τους, οποτε εδω το πηγαν ενα βημα πιο περα. Ο πειραματισμος δεν σταματησε ποτε οσον αφορα την μουσικη των Gathering, και ο εμπλουτισμος με εναν σκασμο εγχορδα και πνευστα δινει ιδιαιτερο χρωμα στο 4ο τους αλμπουμ (οχι, τα δυο πρωτα δεν μετρανε ποτε και πουθενα). Απο το Αναλογικο Παρκο και το Βαλς της Μορφιας, εως το Συμβαν στο Κολοραντο και τον Ομορφο Πολεμο, ο δισκος αποτελει ενα αξεχαστο rollercoaster, και μας δινει κι ενα απο τα μεγαλυτερα χιτακια της μπαντας στην ιστορια της, το Κρονος9. Προτελευταιο δεκαρι για τους Gathering, πριν το μεγαλυτερο τους.
-
Ulver - Perdition City : Music To An Interior Film
Τα πολλα λογια ειναι περιττα εδω περα, αλλα θελω να γραψω εστω λιγα λογακια. Απο το σαξοφωνο και το κρεσεντο στο Lost In Moments, εως το πορνοτραγουδο, τους παντοτινους διαδρομους, το μελλον της μουσικης και τις ερημωμενες πολεις μετα την καταστροφη του πουθενα, ο δισκος αυτος ειναι χιλια χρονια μπροστα, και ευχομαι αν ποτε εξαλειφθει το ανθρωπινο γενος, να τον βρουν οι επομενοι πολιτισμοι μετα απο καποιες εκατονταδες εκατομμυρια χρονια ή εστω καποιοι εξωγηινοι.
-
Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Δισκος παντοτινη συντροφια. Απο την μελαγχολια του How Is Your Life Today? , στην θλιψη του Shesmovedon (ενα τραγουδι που οποιος δεν εχει ζησει τεραστιο χωρισμο μαλλον δεν μπορει να εκτιμησει πληρως), την αισιοδοξια του The Rest Will Flow, το παθος του Hatesong, το μεγαλειο του Russia On Ice, και την απαισιοδοξια του Feel So Low. Απο τις παλιες μακρινες εποχες που ο Steven Wilson εγραφε ακομα μουσικη με ψυχη και συναισθημα, κι οχι σαν ρομποτακι. Δεν μπορω να διαλεξω μεταξυ αυτου και του Stupid Dream ως αγαπημενο μου απο την μπανταρα, αλλα μπορω να πω οτι αυτο εδω το ακουω αρκετα πιο συχνα πλεον.
-
Radiohead - Kid A
Καλυτερο απο το OK Computer, sorry not sorry.
How To Disappear Completely = ∞
Everything In Its Right Place , ναι αυτο λεω κι εγω
Idioteque , ω θεοι, τι γραψατε
In Limbo
The Morning Bell
Motion Picture Soundtrack , αξιζει να εχει τοσο τελειο ονομα
-
The Smashing Pumpkins - Machina/The Machines Of God
Δεν το πιστευω τι δισκαρες αφηνω απεξω, αλλα δεν γινεται να μην βαλω τον αγαπημενο μου δισκο απο την μπανταρα στην πενταδα. Περα απο τα προφανη (και τελεια) Everlasting Gaze και Stand Inside Your Love, μιλαμε για δισκο που εχει μεσα το βαρυ κι ασηκωτο Heavy Metal Machine, το μοναδικα κοργκανικο I, Of The Mourning, το μελαγχολικο επος The Crying Tree Of Mercury, και το μεγαλεπηβολο Glass And The Ghost Children. Η φυγη της Νταρσι μετα απο αυτον τον δισκο (και το δευτερο κομματι του, που βγηκε την ιδια χρονια και εχει μια φοβερη ιστορια πισω του) και η ανοδος του nu-metal δυστυχως ηταν ταφοπλακες στην καριερα των Smashing Pumpkins εμπορικα, αλλα προσωπικα βρισκω το Machina τον πιο αρτιο και ολοκληρωμενο δισκο τους, ισως μαζι με το Mellon Collie φυσικα. Τελος, η υπερθεαρα Melissa Auf Der Maur απο τον Καναδα μπορει να εμεινε μολις εναν χρονο με την μπαντα και να ηχογραφησε μολις μια διασκευη σε αυτο το διαστημα μαζι τους, αλλα εμεινε στην ιστορια των Smashing Pumpkins με την επιβλητικη της παρουσια στο αψογο βιντεοκλιπ του Everlasting Gaze.
-
Limp Bizkit - Chocolate Starfish & The Hot Dog Flavored Water
Τεραστιο κριμα η εκτη θεση και οι μηδεν ποντοι, γιατι πολλες αλλες χρονιες στα 2000ς (και σχεδον ολες στα 2010ς) θα επαιρνε την πρωτη θεση στις λιστες μου. Εξωφρενικα τελειες ριφφαρες απο τον Wes Borland, ο οποιος ευτυχως ή δυστυχως ειναι με καποιον τροπο συνδεδεμενος με εναν κοπανο οπως ο Fred Durst σε αυτο το συμπαν. Σε ολα τα αλλα παραλληλα συμπαντα βεβαια, αποτελει εναν απο τους καλυτερους rhythm κιθαριστες ολων των εποχων σε πολυ ανωτερες μπαντες και με πολυ καλυτερους frontmen. Να δωσουμε και τα ευσημα στο rhythm section, αφου Sam Rivers, John Otto και DJ Lethal ειναι και οι τρεις αψογοι στον ρολο τους. Δε νομιζω οτι μπορω να σκεφτω δισκο με περισσοτερο groove απο αυτον. Πωρωτικο Hot Dog, ανεπαναληπτα χιτακια My Generation και My Way, υπουλα θεοσκοτεινα Full Nelson και Boiler, και φυσικα μια απο τις καλυτερες διασκευες στο θεμα του M:I με το Take A Look Around. Μακαρι να ειχα 15 θεσεις για το 2000, πραγματικα φοβερη χρονια και δεν το περιμενα. Τιμητικη εκτη θεση γιατι επρεπε να πω 10-15 λογακια.
Δισκαρες που εμπαιναν πενταδα καποια αλλη μερα:
- Kent - Hagnesta Hill = Σουηδαρες με μοναδικο ηχο και συναισθημα
- a-ha - Minor Earth Major Sky = Τρομερη επιστροφη, λατρεμενος δισκος
- Placebo - Black Market Music = Υποτιμημενο, τουλαχιστον οσο καλο οσο το WYIMN
- Disturbed - The Sickness = Αυτο πονεσε που εμεινε απεξω, μιλαμε για ΚΑΥΛΑ δισκο
- Helloween - The Dark Ride = Ο τελευταιος με Kusch & Grapow, αρα τελευταιο δεκαρι
- The Offspring - Conspiracy Of One = Αγια Τετραδα μαζι με Smash, Ixnay, Americana
- Chroma Key - You Go Now = αριστουργημα, δεν ξερω γιατι τον αφηνω απεξω
- Therion - Deggial = ολοκληρωνει αψογα την Δρακοντεια Τριλογια
Δισκοι που φλερταρουν με την πενταδα αλλα φτανουν μεχρι δεκαδα το πολυ:
- Sentenced - Crimson = Bleed, Broken, Beating, Killing, Moon, Fragile… επος
- Marilyn Manson - Holy Wood = Love Song, Fight Song, Disposable Teens, ολο φοβερο λεμε
- Iron Maiden - Brave New World = το 2ο καλυτερο της reunion εποχης, δεν το ακουω πλεον
- Joe Satriani - Engines Of Creation = μεσαιο της τριαδας που λατρευω, τι εγραψα ο πστς
- Fates Warning - Disconnected = ισως καλυτερο ακομα κι απο το APSOGo
- Rotting Christ - Khronos = Οχι οσο καλο οσο το Sleep, αλλα πολυ τιμιο
- Linkin Park - Hybrid Theory = δισκος που αλλαξε την μουσικη προς το καλυτερο @kbil
Καποιες ακομα αξιοσημειωτες δισκαρες που καποτε λατρευα, απλα οχι οσο τα αλλα:
- Madonna - Music = αγαπαμε ποπ και αγαπαμε ποπ queen
- U2 - All That You Can’t Leave Behind = πανεμορφος δισκος, ενα σωρο χιταρες
- In Flames - Clayman = 2ο καλυτερο τους μετα το Whoracle
- Grandaddy - The Sophtware Slump = μοναδικο συγκροτημα, τσεκαρετε τον αυτον τον δισκο
- The Black Heart Procession - 3 = αν η καταθλιψη ηταν μουσικες νοτες, με την καλη εννοια
- Wheatus - Wheatus = cause I’m just a teenage dirtbag baby, για παντα
- Apoptygma Berzerk - Welcome To Earth = α ρε καθι
- Delerium - Poem = το ambience στα καλυτερα του
- Richard Cheese - Lounge Against The Machine = χεχ
- Ozric Tentacles - The Hidden Step = πρεζα γλυκια
- Transatlantic - SMPTe = η αρχη μιας εξαιρετικης πορειας
- Pantera - Re-inventing The Steel = καλυτερο απο τα δυο προηγουμενα, too metal και παλι
Εξωφυλλο
Τους βαριεμαι αφορητα, δεν μπορω να σκεφτω πολλες πιο υπερεκτιμημενες μπαντες οσον αφορα την μουσικη τους, αλλα η επιλογη του να βαλουν το Νεφελωμα της Κλεψυδρας οπως το φωτογραφησε το Hubble telescope ηταν μια εξαιρετικη επιλογη:
29 Likes
Maur 
2 Likes
Σωστο, δεν ξερω γιατι το εγραψα λανθασμενα, εγραφα βιαστικα
1 Like
Απ’ τον Mahmud Abdul Rauf
2 Likes
1 Like
Εν τω μεταξύ ξυπνάω πρωί - πρωί, όπως πάντα, μπαίνω να διαβάσω τι έγινε με το… ντέρμπυ που προανήγγειλε ο @anhydriis και το forum να μένει “πεσμένο” για ώρες, τώρα άνοιξε ξανά!
Δεν μπορούσε να “σηκώσει” τον φόρτο των επισκέψεων λόγω της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα!
5 Likes
Με κάτι dreamtheatre και μαλακίες που ψηφίζετε αυτά έχουμε μετά, 502 bad getaways και τα σχετικά -ούτε το ίδιο το site δεν το αντέχει
ας είναι 
5+15 για 20άδα 2000, δύσκολες επιλογές, άφησα εκτός πολλούς ακόμα αγαπημένους δίσκους αλλά τουλάχιστον η 5άδα μάλλον δεν αλλάζει στο μέλλον εύκολα. “Έκλεψα” και λίγο και έβαλα και live album μέσα -το 2ο μου νομίζω μετά το MC5 του 1969- όχι γιατί είμαι κανένας uber fan του The Wall αλλά πραγματικά το απολαμβάνω αφάνταστα αυτό το live, τόσο ως προς τις μικρές αλλαγές του με το original, όσο και με τις αντιδράσεις του κοινού, το artwork κτλ κτλ και anyway ήταν και από τα πρώτα “ακριβά” cd που αγόρασα φοιτητής τότε, υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο κτλ κτλ…
επίσης σε @Miss_Machine, πραγματικά όταν είδα και σε άλλη λίστα το Bohren & Der Club Of Gore χοροπήδησα λίγο στη καρέκλα μου εδώ στη δουλειά -αμήχανο για τους τριγύρω οκ -, μπάντα που ανακάλυψα τυχαία στο youtube πριν χρόνια, όταν άκουγα μια playlist με κομμάτια από ταινίες του David Lynch + από τα solo albums του ιδίου και όταν τελείωσε, φόρτωσε αυτόματα το Nightwolf με το οποίο έπαθα πλάκα. Έκτοτε τους έμαθα και τους ψιλό-έλιωνα ανά φάσεις, με τα Sunset Mission και Black Earth αγαπημένα, που μάλλον θα δουν 20άδα both.
Αυτά
1. Electric Wizard - Dopethrone
2. Isis - Celestial
3. Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
4. Ξύλινα Σπαθιά - Ένας κύκλος στον αέρα (αντίο παρέα, με τον Παύλο θα τα ξαναπούμε σε μερικά χρονάκια)
5. Radiohead - Kid A
- Pain of Salvation - The Perfect Element, Part I
- Bad Religion - The New America
- A Perfect Circle - Mer De Noms
- Primal Scream - XTRMNTR
- Queens of the Stone Age - Rated R
- Train of Thought - Reflection Eternal
- Halford - Resurrection
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης
- Fates Warning - Disconnected
- Bohren & Der Club Of Gore - Sunset Mission
- Pink Floyd - Is There Anybody Out There? - The Wall Live 1980 -
- Cave In – Jupiter
- AFI – The Art Of Drowning
- Deftones - White Pony
- Eminem - The Marshall Mathers LP
Εξώφυλλο, ανάμεσα σε πολλά φανταστικά της χρονιάς, δεν θα πάω με τη λογική που θέλει το GY!BE σαν το πιο iconic + ένα, hands down μικρό γραφιστικό θαύμα, αλλά θα πάω με τη καρδιά μάλλον και θα το δώσω στο Disconnected
Soundtrack δύσκολη χρονιά (Gladiator, Requiem for a Dream, Snatch, Dancer in the Dark, φοβερά compilation soundtracks σαν τα Wonder Boys, High Fidelity, Almost Famous και πάρα πολλά άλλα) αλλά το παρακάτω το παίρνει από τα αποδυτήρια -μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, με Shigeru Umebayashi δεν έχασε ποτέ κανείς.
32 Likes
Btw, να τα λέμε και κάποια πράγματα λίγο ψύχραιμα…
Summary
ΜΩΡΗ THEATER-ΑΡΑ πως τους πετσόκοψες έτσι με 3 AOTY στα 90s?
Summary
17 Likes
Το 2000 είδαμε πολλές ταινιάρες με το Requiem, το τίγρης και δράκος, τη Μαλένα και το ναυαγό να ξεχωρίζουν. Βγαίνει η τρίτη έκδοση του DnD και ο κόσμος μας γίνεται πολύ πιο όμορφος απλός και διασκεδαστικός, Από video games βγαίνουν τα τούμπανα Diablo 2 και Baldur’s Gate 2. Τέλος ο Bodiroga σηκώνει την ευρωλίγκα.
Απο μουσική βγαίνουν πέντε δίσκοι που αξίζουν όλοι τους την πρώτη θέση της χρονιάς και έξι δίσκοι που αξίζουν θέση στην πεντάδα. Ετσι θα υποθέσουμε ότι βάζουμε εξάδα αυτή τη βδομάδα και θα πάμε μέχρι τα είκοσι μετά με σύντομο σχόλιο.
1) Nevermore - Dead Heart In A Dead World
Η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη δουλειά των Nevermore. Τα κομμάτια έχουν πιο σαφή στόχευση, ο ήχος είναι πιο καθαρός χωρίς όμως να χάνει σε εσωτερικότητα ή όγκο. Οι κιθάρες του Loomis απλησίαστες για το είδος (αλήθεια ποιό είναι το είδος?), ο Warrel δίνει ασύγκριτες ερμηνείες και στίχους ενώ οι φωνητικές γραμμές είναι τέτοιες που κάνουν τα κομμάτια μοναδικά εκφραστικά και ταυτόχρονα κολλητικά μέσα σου για πάντα. Το rhythm section των Sheppard και Williams είναι καταιγιστικό.
Δεν έχει πολύ νόημα να ασχοληθείς με μεμονωμένα κομμάτια γιατί πραγματικά είναι όλα ένα κι ένα.
2) Spock’s Beard - V
Εξωπραγματικό δημιούργημα, ένα από τα τρία κορυφαία τους.
Ο Neal Morse συνθέτει και παρουσιάζει στην εντέλεια ένα δίσκο που ισορροπεί με αέρινες κινήσεις ανάμεσα στο δυναμισμό, την τεχνική, το συναίσθημα και την εξερεύνηση στα όρια της δημιουργικότητας μέσα και πέρα από τα rock πλαίσια. Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του Morse που έχω ακούσει βρίσκονται εδώ με τα At the end of the day, Thoughts II και τα 27 μαγικά λεπτά του The great nothing να είναι οι κορυφές του δίσκου.
Το V είναι από εκείνους τους δίσκους που όταν παίζει τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
I thought I’d come to you and say, all the things I had on my mind, I thought it might be really great, to show you how I feel inside, then I think… maybe not. Στοιχειωτικός στίχος…
3) In Flames - Clayman
Αν έφτιαχνα τη λίστα τότε αυτό θα ήταν στην κορυφή, παρά το γεγονός ότι συνειδητοποιώ πλέον ότι και τότε το Dead heart μου άρεσε περισσότερο χωρίς να το καταλαβαίνω.
Το Clayman πάντως είναι φοβερή δισκάρα. Οι In Flames συνεχίζουν στο περιβάλλον που έστησαν με το Colony βάζοντας όμως περισσότερη μελωδία και κάποια από τα πιο καλογραμμένα κομμάτια που μας έδωσαν ποτέ. Ανάμεσα σε αυτά στέκεται ένα στην κορυφή, όχι του δίσκου μόνο αλλά γενικά του ακραίου μέταλ (ναι για μένα το death metal, ακόμα και όταν είναι μελωδικό, ανήκει στον ακραίο χώρο). Μιλάω για το Only for the weak, προφανώς, το οποίο στρογγυλοκάθεται στο θρόνο του 23 χρόνια τώρα, και έχω την αίσθηση ότι θα κάθεται άλλα τόσα. Υπερβολικό? Οσο δεν πάει! Αλήθεια? Οσο δεν πάει όμως!!!
4) A Perfect Circle - Mer De Noms
Άλλο ένα αριστούργημα που βγήκε αυτή τη χρονιά. Ο δίσκος σε οδηγεί ξανά και ξανά σε έναν κύκλο εναλλαγής συναισθημάτων με τη βασική αίσθηση να είναι αυτή της χαρμολύπης. Δεν του λείπουν όμως τα ξεσπάσματα ούτε τα βαθιά μελαγχολικά μέρη. Ενας μοντέρνος progressive rock δίσκος με μια alternative προσέγγιση που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη μοναδικότητα της φωνής του Keenan και την παντρεύει με την ιδιαίτερη μουσική προσωπικότητα του Howerdel. Είναι από τους δίσκους που επιλέγω να ακούσω όταν θέλω να χαθώ μέσα στη μουσική του αλλά ταυτόχρονα είναι από τους λίγους δίσκους που όλοι όσοι γνωρίζω εκτιμάνε.
5) Pain Of Salvation - The Perfect Element pt.1
Είπαμε το 2000 έχει πέντε δίσκους που θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή.
Το Perfect element είναι ο δίσκος που ανεβάζει τους PoS στο κορυφαίο επίπεδο και τους καθιερώνει δίπλα στους μεγάλους του progressive metal. Η εκφραστικότητα της φωνής του Daniel συγκρίνεται μόνο με την ένταση των συνθέσεών του. Τι να πεις για κομμάτια όπως το Ashes με τα υπέροχα φωνητικά, ή το her voices που η μουσική είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Τα king of loss και το ομώνυμο έχουν οργιαστική ανάπτυξη και μέρη που σε καθηλώνουν. Κακώς ξεχωρίζω κομμάτια γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτριο σε έναν δίσκο που ακούγεται καλύτερα όταν ακούγεται ολόκληρος.
6) Linkin Park - Hybrid Theory
Hitάρες, φρεσκάδα, ενέργεια, ξεσηκωτικά ρεφρέν, απίστευτα κολλητικά φωνητικά και ξαφνικά ένας metal (καλά ρε αδερφέ μη συγχίζεσαι πες τον όπως θες) δίσκος βάζει από κάτω του όλη την pop. Το Hybrid είναι ένα υβρίδιο από δυναμίτες τύπου one step closer, papercut, by myself και forgotten με μεγάλες μελωδίες είτε στα πλήκτρα είτε στις φωνητικές γραμμές. Το crawling το έχω τραγουδήσει αμέτρητες φορές και θα το τραγουδήσω πολλές ακόμα.
Ο δίσκος όμως περιέχει ένα από τα καλύτερα,πιο ανατριχιαστικά και αναγνωρίσιμα κομμάτια στη σύγχρονη ιστορία της rock. Πείτε το θέμα marketing, ότι φταίει το youtube, το mtv ή ότι άλλο θέλετε, in the end it doesn’t even matter. Το μόνο που μετράει είναι εκείνο το σημείο…
I’ve put my trust in you, pushed as far as I can go, for all this, there’s only one thing you should know… που ο Chester σκίζει τα μέσα σου και σου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό.
7) The Haunted - Made Me Do It (Ο δεύτερος δίσκος των Haunted είναι η φυσική συνέχεια του Slaughter of the soul. Ριφάρες γεμάτες τσαμπουκά, θρασόξυλο αλλά και σουηδική μελωδία. Ολο το attitude αυτής της μπάντας αποτυπώνεται σε εκείνο το βλέμμα που γυάλιζε όταν περνώντας ανάμεσά μας πήγαιναν στη σκηνή του woodstock για να τα γκρεμίσουν όλα.)
8) Sentenced - Crimson (Ο καλύτερος δίσκος τους με κομματάρες, βαριές μελωδίες και βαθύ μουντό συναίσθημα. Η χάρτινη έκδοση που είχα εγώ είχε σαν εξτραδάκι το video του killing me killing you που το έβαλα και το είδα δεκάδες φορές, ήταν υπέροχο βλέπεις.)
9) Helloween - The Dark Ride (Για μένα αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος τους με τον Derris. Πιο σκοτεινός, πιο βαρύς, πιο αμερικάνικος, πιο μελωδικός. Mr torture, If I could fly, The departed, Dark ride ξεχωρίζουν σε έναν συνολικά εξαιρετικό δίσκο με διαφορετική προσωπικότητα από την υπόλοιπη δισκογραφία τους.)
10) Trans Siberian Orchestra - Bethoven’s Last Night (Και τι δε θα δινα να μπορούσα να το παρακολουθήσω αυτό σε θεατρική παράσταση - rock όπερα. Εκπληκτικές ερμηνείες, υπέροχες συνθέσεις, μερικές από τις καλύτερες μεταφορές κλασικών κομματιών σε ροκ φόρμες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έβαλα για να το θυμηθώ, λέμε τώρα ούτε μισή νότα δεν είχα ξεχάσει, λόγω του παιχνιδιού και με καθήλωσε.)
11) Cradle Of Filth - Midian(Αλλος ένας εξαιρετικός δίκος των Filth. Φοβερή εισαγωγή και κομματάρες με αποκορύφωμα τα Cthulhu dawn, Lord abortion, το μεγαλειώδες Tearing the veil from grace και φυσικά το Her ghost in the fog που έβαλε το black στα σαλόνια του σκληρού ήχου.)
12) Disturbed - The Sickness (Ε, είναι ο κορυφαίος τους δίσκος, αφού δες τρακλιστ, σε κάνουν πρωτοδισκάκια.)
13) Godsmack - Awake (Η πιο σκοτεινή, βαριά αλλά και ταυτόχρονα αμερικανο-hard ροκίζουσα έκφραση του nu metal που με τα χρόνια ανεβαίνει όλο και περισσότερο στην εκτίμησή μου.)
14) Soulfly - Primitive (Λοιπόν, ο λόγος που έφτιαξε αυτό το είδος ο Max είναι για να μπορέσει να βγάλει τέτοιες δισκάρες, ή μήπως ανάποδα? Τελος πάντων Um, dois, tres, quatro και πάρτα…)
15) Haggard - Awaking The Centuries (Περίμενα ότι θα πήγαινε πολύ ψηλότερα γιατί έχει μέσα φοβερές ενορχηστρώσεις και τόνους θεατρικότητας αλλά χάνει λίγο στις κιθάρες και τα brutal φωνητικά.)
16) Mayhem - Grand Declaration Of War (Το άκουσα πολύ επιφυλακτικά όταν βγήκε γιατί οι Mayhem δε μου άρεσαν καθόλου, προφανώς υποκλίθηκα και ακόμα υποκλίνομαι σε τούτη τη δισκάρα.)
17) Iron Maiden - Brave New World (Δεν ξέρω ποιά είναι η αντικειμενική αξία αυτού του δίσκου γιατί για μένα, και αρκετούς άλλους της γενιάς μου νομίζω, είναι πολλά περισσότερα από ένα άλμπουμ των Maiden.)
18) Spiritual Beggars - Ad Astra (Υπέροχο σουηδικό βρώμικο hard-heavy rock με άψογο μείγμα αλητείας και ρομαντισμού.)
19) Songs: Ohia - The Lioness (Συναισθηματικό βουνό με ερμηνείες που σε τσακίζουν.)
20) Children Of Bodom - Follow The Reaper (Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των Φινλανδών και τελευταίος τους πραγματικά καλός, μπορεί να μπαίνει πολύ σπάνια πια αλλά όταν τον βάλω θα περάσω πάρα πάρα πολύ καλά. Έχει τραγουδαρες μέσα που ξεχωρίζουν Children of decadence, Every time I die, Mask of sanity προσωπικό αγαπημένο του δίσκου, και την χιταρα Hate me…)
Το live που ξεχωρίζει για το 2000 είναι εύκολα το In concert with the london symphony orchestra των Deep Purple. Σε EP επίσης εύκολα επιλέγω το Three Times Seven On A Pilgrimage που είναι τρία EP μαζί των In The Woods και είναι φοβερό.
35 Likes