Αν ειχα περιορισει τον εαυτο μου να ακουω μονο μουσικες απο συγκεκριμενες χρονιες για οποιονδηποτε λογο, ποσο μαλλον για ενα χαλαρο παιχνιδακι στο ροκιν, θα ειχα αυτοκτονησει νομιζω!
tl;dr = καλα κανεις και ακους Αγκιλερα, στηριζουμε με παθος 
1 Like
Δε νομίζω ότι κάνει κανείς το πρώτο. ;p
Και ναι, προφανώς 
5 ωρίτσες ακόμη ε 
Το μεγάλο ντέρμπι εκτός απροόπτου εστιάζεται στο εξώφυλλο… για να δούμε…
έφτασε το ξίφος του @nnnkkk οπότε δεν ανησυχούμε…
εν αναμονή των:
@pantelis79 the pizza days
@38aris ο 2/3
@apostolisza8 ή κινητή εγκυκλοπαίδεια
@Sh_Wo_f ή buzzer beater
@Tom7 ή Κυριακάτικη ψήφος
7 Likes
ερώτηση : ακριβής ημερομηνία κυκλοφορίας του UFO - Phenomenon ???
Αρχικά, ελπίζω @pantelis79 να του δώσατε να καταλάβει χθες και να τελειώσατε το Jameson, για την τιμή των όπλων.
Κατά δεύτερον, οι συνέπειες του μπιστήγματος δεν επιτρέπουν να γράψω και πολλά, οπότε, ακολουθεί σύντομο ποστ.
Πολύ εύκολο το '74 για τα γούστα μου, άργησα γιατί ταλαντευόταν επί της ουσίας μια θέση για τον διαχωρισμό πολύ αγαπημένων από απλά λατρεμένα.
Οπότε, top 5:
- Bad Company - “Bad Co”: Πάντα έτσι μου άρεσε να το λέω. Λοιπόν, είμαι απλός άνθρωπος. Προτιμώ το μπλουζ χωρίς το ροκ όσο περνάνε τα χρόνια, αλλά υπάρχουν μερικοί δίσκοι που είναι unfuckwithable, και αυτό είναι ένας τέτοιος. Αλάνθαστη δισκάρα, με ηχάρα, μετρημένα σόλο και ριφφς, φωνάρα, σφιχτό.
- Tom Waits - “Heart Of Saturday Night”: ΟΚ, ο τύπος είναι καλλιτέχνης με μια έννοια που ξεφεύγει του δημιουργού. Όπως έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα, φτιάχνει πρόζες που τα μπλέκει όλα, βγάζει συναίσθημα, αφαιρετικότητα, αλληγορίες, αλλά και μια δρομίσια ωμότητα.
- David Bowie - “Diamond Dogs”: Concept βασισμένο στο 1984, ο τελευταίος μεγάλος γκλαμ ροκ δίσκος του, και θα μπορούσα να γράψω 1000 λέξεις για τη σημασία του “Rebel Rebel”. Αλλά ο δίσκος έχει ζουμί. Μπορεί ο Μπάουι αυτή τη δεκαετία να έβγαλε δίσκους μεγαλύτερης αποδοχής από αυτό εδώ, αλλά το “DD” όρισε την πανκ αισθητική και υποκουλτούρα, αλά “Clockwork Orange” πριν από αυτό. Καθοριστικό άλμπουμ.
- Neil Young - “On The Beach”: Του έχω αδυναμία, τον θεωρώ ίσως για τα γούστα μου τον μεγαλύτερο τραγουδοποιό που έχει περάσει. Εδώ, αποφάσισε να γίνει αυτοαναφορικός και εσωστρεφής, απαισιόδοξος. Και να γράψει κάτι που δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να μοιραστεί με το κοινό του. Ευτυχώς είχε άδικο. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, φωτεινή σαν ξημέρωμα στην παραλία.
- 頭脳警察 (Zuno Keisatsu) – “悪たれ小僧”: Ή αλλιώς, Brain Police, από τραγούδι του Ζάππα. Καλτ, νοτόριους, ιαπωνική proto-punk μπάντα, με εμπρηστικές συναυλίες - διαδηλώσεις, έντονο πολιτικό λόγο και δύο πρώτα άλμπουμ που η ιαπωνική κυβέρνηση εμπόδισε την κυκλοφορία τους (με το εξώφυλλο του πρώτου να είναι η απόλυτη απόλαυση - τι λέει Doom? ολα καλά;). Οκ, garage, psych, glam, ξέρετε πως πάνε, αλλά στον τελευταίο δίσκο πριν τη διάλυσή τους, τα δόμησαν καλύτερα, ο τραγουδιάρης την είδε και λίγο Lennon, και έγραψε και πιο προσωπικά κομμάτια, και πέτυχαν και τσίτες και ποικιλία, και γκρούβα και ηχάρα και όλα. Στα απόνερα του ιαπωνικού new-wave των εικαστικών τεχνών της προηγούμενης δεκαετίας άρχισαν να εμφανίζονται τέτοια πειραματικά πολύμορφα σχήματα και εύγε. Άρα, όχι το πιο διάσημο, αλλά το καλύτερό τους.
Άλλα 5:
- Camel - “Mirage”: Στο νήμα, από τους αγαπημένους μου προγκ δίσκους έβερ, λατρεύω και Άρχοντα, έτσι πάνε αυτά.
- Kraftwerk - Autobahn: Ο αγαπημένος τους, άκρως επιδραστικός, 3-4 χρόνια πιο μπροστά από την εποχή που αυτό που έκαναν θα ήταν τίγκα ανανεωτικό σε ευρύτερη κλίμακα.
- Tangerine Dream - “Phaedra”: Το ψήφισα και ως εξώφυλλο της χρονιάς, καθηλωτικό, avant-garde, λακωνικό.
-
New York Dolls - “Too Much Too Soon”: Ο δίσκος που θα ήθελαν να είχαν βγάλει οι Stones, αλλά ήταν αρκετά φλώροι για να το πράξουν
- Gil Scott-Heron & Brian Jackson – “Winter in America”: Protest jazz? Αμέ. Λες και ήταν η πρώτη φορά. Αλλά εδώ η σκηνή ανήκει στους στίχους και το πιάνο. Και στην εκλέπτυνση της δυσφορίας μιας εποχής που φοβόταν να ξανα-εκραγεί. Δισκάρα.
17 Likes
έχω βάλει ήδη… μπόμπα!!! 
1 Like
1. Bad Company - Bad Company Rock δίσκος με 8/8 singles από ένα supergroup της εποχής. Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο, μηδέν ψεγάδια και ένα από τα καλύτερα λαρύγγια που έχουν περάσει από τον χώρο (Paul Rodgers, ο τραγουδιστής των Free). Επίσης, σε ένα άχρηστο trivia, ο πρώτος δίσκος που βγήκε από την εταιρεία των Led Zeppelin, πριν ακόμα βγάλουν οι ίδιοι δίσκο στην εταιρεία τους
2. Second Helping - Lynyrd Skynyrd Δεύτερο βήμα και καταφέρνουν να ξεπεράσουν το μυθικό πρώτο. Καλά, το Sweet Home Alabama είναι πασίγνωστο και υπερκλασσικό πια, όμως κι εδώ έχουμε 8/8 τραγουδάρες. Εκπληκτική μπαλάντα I Need You, boogie στο Swamp Music, country στον Curtis Loew, rock στο Workin’ For MCA, φανταστική διασκευή σε JJ Cale (είναι το Call Me The Breeze, όπου οι κιθάρες οργιάζουν). Και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση ενός από τους μεγαλύτερους αλήτες που έχουν κάτσει πίσω από μικρόφωνο, τον οποίο έχω λίγο κάτω από τον Bon Scott.
3. Red - King Crimson Εκκωφαντικό τελείωμα του πρώτου κεφαλαίου της καριέρας αυτής της πραγματικά προοδευτικής μπάντας. Το ομότιτλο βαράει γερά, το Starless είναι ένα κόσμημα. Μεγαλοφυής δίσκος.
4. Kiss - Kiss Οι Νεοϋορκέζοι μας συστήνονται με τραγούδια που ακόμα και σήμερα ακούγονται φρέσκα. Όλα τα ‘70s ήταν υπερπαραγωγικά γι’ αυτούς, αλλά το ντεμπούτο τους στέκει ανάμεσα στις κορυφές τους. Κάποιοι λένε ότι είναι και το καλύτερο, εγώ μάλλον επιλέγω κάποιο μεταγενέστερο, αλλά το “Kiss” είναι ένας δίσκος-διαμάντι. Προσωπικό αγαπημένο το Cold Gin, ο Ace πάντα έγραφε κομματάρες.
5. Mirage - Camel Μέσα στον ορυμαγδό του prog, οι Camel καταφέρνουν με τη δεύτερη κυκλοφορία τους να ξεχωρίσουν. Δίσκος που εκτός από το ακραιφνές musicianship, στάζει και συναίσθημα. Νομίζω η ταυτόχρονη παρουσία Latimer και Bardens ήταν καταλυτική για τη συγκεκριμένη περίοδο των Camel αλλά και για τον συγκεκριμένο δίσκο.
Honorable mentions:
Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway, απλώς δε μου χώρεσε, μιλάμε για αριστούργημα. Hawkwind - Hall Of The Mountain Grill, η μπάλλα μεγάλου παίκτου συνεχίζεται αμείωτη, αρχίζει να λάμπει κι ο Lemmy. Deep Purple - Burn, τι φτιάξανε πάλι, το πάντρεμα Coverdale/Hughes μπορεί να είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη αυτού του δίσκου ε. Queen - Sheer Heart Attack, το πρώτο τους αριστούργημα. Πολύ καλό δίσκο έβγαλαν και οι Aerosmith με το Get Your Wings, αλλά νομίζω θα μπούνε κάποια από τις επόμενες 2 χρονιές στη λίστα μου. Ωραίο και το From Mars Hotel των Grateful Dead που δεν έχει αναφερθεί!
22 Likes
Είμαι ο μόνος που απεχθάνεται το Sweet Home Alabama?
1 Like
“Απεχθάνομαι” είναι βαριά λέξη αλλά, εντάξει, καταλαβαίνω τι λες και δεν είσαι μόνος…
Είναι μωρέ από εκείνα τα τραγούδια που έχουν καεί εντελώς από τις εκατομμύρια φορές που το ακούσαμε.
4 Likes
Ναι, ίσως το βάρυνα αλλά είναι τραγούδι που ανέκαθεν δεν μου άρεσε καθόλου και το ασταμάτητο play time είναι επιπλέον επιβαρυντικός παράγοντας. Με το που ακούσω το ίντρο έχει σκιπ, δεν υπάρχει διαλλακτικότητα.
1 Like
Το Bohemian Rhapsody δεν εχει καει δηλαδη ας πουμε; Απλα ο @martian ποναει επειδη οι νοτιοβλαχοι απαντησανε με το συγκεκριμενο στο Southern Man
3 Likes
Έχω να πω πως, παραδόξως, το Bohemian Rhapsody “άργησα” να το ακούσω και είναι από τα υπερκλασικά κομμάτια που έχω ακούσει αναλογικά λίγες φορές.
Το Sweet Home Alabama απλά δεν το αντέχω και σαν τραγούδι. Ο θείος Neil καλά τα έλεγε
2 Likes
Στο μεταξύ εμένα δεν με κουράζει καθόλου. Από τα λίγα τόσο υπερπαιγμένα κομμάτια με τα οποία μου συμβαίνει αυτό.
1 Like
2 Likes
Παναθλιο σκουπιδι, το σιχαινομαι απλα.
Οπως και το αλλο κλασικο αμερικανικο που λεει για West Virginia.
Ελεεινα βλαχικα ρεντνεκ αμερικανικα που δεν τα αντεχω 
Κανείς μας.
1 Like
Πάντως, το Floating άξιζε μεγαλύτερη μνεία imao.
Συγκροτημένος δίσκος, ριφάρες, διαπλανητικές μουσικές.-
2 Likes
SMOOOOOOOOOOOOOKE ON THE WAAAAAAAAAAAAAATEEER
Body seems unclear, is it a complete sentence?
Δεν είναι γενικός κανόνας, είναι νομίζω το μόνο ασφαλές συμπέρασμα.
Κάποια κομμάτια έχουν καεί για κάποιους, για άλλους όχι.
Τουλάχιστον ένας χρήστης εδώ έχει βαρεθεί να ακούει το Stargazer, σίγουρα κάποιοι θα έχουν βαρεθεί μέχρι και το Stairway to Heaven.
Το γεγονός με θλίβει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το καταλαβαίνω.
Είναι άλλωστε βέβαιο ότι κι εγώ μπορώ να ονομάσω τουλάχιστον μία τέτοια προσωπική περίπτωση που θλίβει τουλάχιστον έναν άλλον.
2 Likes
Αυτο απλως ΔΕΝ μπορει να συμβει. Καλο σας βραδυ.
3 Likes