Τους τρεις δίσκους τους έχω. Για τους άλλους δύο, θα πέσουν κορμιά. Πολύ δύσκολη χρονιά!
2 Likes
Με πρόλαβε ο Παντέλος ήθελα να ρωτίσω και εγώ. Τι κάνουμε με ACDC;
1η χρονιά που με δυσκολεύει αρκετά btw
1975 TOP 10
NUMBER TEN
Summary
«Εννοείται ότι μιλάμε πολύ συχνά με την Μπέτι. Θέλεις να της μεταφέρω κάποιο μήνυμα; Πολύ ευχαρίστως. Θα χαρεί πολύ να ξέρεις! Αυτό εδώ είναι; Πολύ ωραία, για να δω τι της γράφεις… “Αγαπητή κα Θάτσερ, σας ευχαριστώ πολύ που στον φετινό δίσκο περιοριστήκατε σε ιστορίες fantasy θεματολογίας και δεν μας ζαλίσατε πάλι τον έρωτα με παπαρ…” - έι, για μισό λεπτό! Τι είναι αυτά τα αγενέστατα που θες να της μεταφέρω κιόλας;! Δεν ντρέπεσαι λίγο; Μα τι να συνεχίσω αγόρι μου; Ουφ, καλά, ας συνεχίσω… “Να ξέρετε επίσης ότι δεν θα είστε η τελευταία μαλάκω μ’ αυτό το όνομα…” Εεεεε… Τι εννοείς με αυτό το τελευταίο, αγόρι μου; Τι σχέση έχει το όνομα της Μπέτι, δεν καταλαβαίνω. Δεν πειράζει; Τι θα πει δεν πειράζει;».
NUMBER NINE
Summary
«Ώπα, ώπα, λίγο πιο σιγά γιατί σε έχασα. Ένα poll, είπες, σε ένα… φόρουμ; Εννοείς κάτι σαν δημόσιο βήμα όπως στην αρχαία Ρώμη; Πού; Στο ίντ…; - Ναι άστο αυτό το κομμάτι δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Για τις επιλογές πες μου. Καλύτερη “Βαλχάλα”; Α, κομμάτι, ΟΚ. Εμείς και ποιοι άλλοι; Bathory, Manowar, Blind Guardian; Ούτε που τους ξέρω. Και διάλεξες το δικό μας, ε; Καλή φάση. Αλλά γιατί είναι τόσο σπουδαίο; Αν σε ήξερα καλύτερα θα καταλάβαινα; ΟΚ…».
NUMBER EIGHT
Summary
«Ισχύει, το 1975 ήταν πολύ παραγωγική χρονιά για μας. Να φανταστείς ότι εκτός από τούτο δω και το άλλο, που βγάλαμε το Φλεβάρη, γράψαμε και ένα σωρό άλλα κομμάτια, που απλά δεν χώρεσαν σε κανέναν από τους δύο δίσκους. Αν παίζει να τα κυκλοφορήσουμε ποτέ; Μπαααα, δε νομίζω ρε συ. Ε ξέρω γω, δεν το κόβω να έχει επιτυχία ένας τέτοιος δίσκος. Ποιος θέλει τώρα να ακούει τα αποφάγια ας πούμε;».
NUMBER SEVEN
Summary
«Michael who?»
NUMBER SIX
Summary
«Μα αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Να το κοιτάς και να αναρωτιέσαι τι φάση. Είναι δυο γκόμενες; Είναι ένας τύπος και μια γκόμενα; Ποιος ξέρει… Εκεί, κάτσε να το σκέφτεσαι. Τι εννοείς μα εμείς πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει; Μα σου είπα, είναι ηθελημένα ασαφ… Ναι, σου εξηγώ ότι… Σταμάτα να με πιέζεις! Ωχούυυυ εντάξει λοιπόν, αφού θες να μάθεις, ούτε εμείς ξέρουμε! Απλά μας το δώσανε και μας είπαν ορίστε το εξώφυλλό σας. Το συζητάγαμε χτες και δε βγάλαμε άκρη. ΟΚ;».
NUMBER FIVE
Summary
«Αν πιστεύω ακόμα τι πράγμα; Αυτό που με είχες ρωτήσει την προηγούμενη φορά; Α, ναι, για το progressive, θυμήθηκα. Να σου πω… Και ναι και όχι. Δεν ξέρω, έχω ένα κακό προαίσθημα, αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς. Ε, ξέρω γω ρε φίλε, σα να το ‘χουνε γαμήσει λίγο, ναι. Καλά ο Ρικ δεν θες να ξέρεις τι λέει για τους Yes τώρα, άστο. Κάτι άλλο; Heavy what? Ωχ… Πάλι τα ίδια ρε; Πόσες φορές πρέπει να το πούμε; Δεν ασχολούμαστε εμείς μ’ αυτή την περιθωριακή τάση! Άλλο; Το εξώφυλλο τι; Γιατί, τι έχει;».
NUMBER FOUR
Summary
«Από τα αγαπημένα σου τραγούδια όλων των εποχών, ε; Σ’ ευχαριστούμε πολύ. Τι εννοείς να μαντέψω ποιο είναι; Αλήθεια τώρα; ΟΚ για περίγραψέ το… Α-χα… Μακροσκελές, μεγαλόπνοο, επικού χαρακτήρα, με πολλές αλλαγές στην ενορχήστρωση… Τι να σου πω, και γαμώ τις σπαζοκεφαλιές. Ναι, προφανώς είναι το Βοh… - πώς; Το Prophet’s Song; 
Έλα ρε μάγκα…».
NUMBER THREE
Summary
«Μα την Παναγία ρε, άλλη μία φορά να τους αναφέρεις έχω φύγει. Δεν κάνω πλάκα ρε, σηκώνομαι και φεύγω! Το υπόσχεσαι; Εντάξει τότε, θα μείνω. Καμιά ερώτηση επί του μουσικού περιεχομένου έχεις; Είναι ακριβώς αυτό που περίμενες σ’ αυτή τη νέα μου προσπάθεια; Ωραία, χαίρομαι. Κάτι άλλο; Πώς; Ο κοντός; Ναι μωρέ καλός είναι».
NUMBER TWO
Summary
«Είσαι σίγουρος ότι είμαστε το αγαπημένο σου συγκρότημα ρε φίλε; Ε ξέρω γω, γιατί βλέπω ότι ακόμα δεν μας έχεις βάλεις στην πρώτη θέση, σε καμία χρονιά. Τι; Βαρέθηκες και δεν ψήφισες για το 1970 και το 1971 ε; Ναι τι να σου πω, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα. Τέλος πάντων. Και η 2η θέση καλή είναι υποθέτω. Και ελπίζω τουλάχιστον να μας βάλεις πρώτους για κάποιο άλμπουμ που θα βγάλουμε στο μέλλον και… - ΓΙΑΤΙ ΓΕΛΑΤΕ ΚΥΡΙΕ».
NUMBER ONE
Summary
«Είναι σίγουρα κάτι σαν φόρος τιμής. Άλλωστε ο Βολφ Μπίρμαν είναι συνώνυμος με τη συνέπεια στις επαναστατικές ιδέες. Έτσι δεν είναι;».
Summary
Ας μείνουμε όμως στους ποιητές εκείνους που δεν ξέρω αν έχουν “χέρι υγρό” αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν έχουν αφήσει σκιές στο έργο τους, ακριβώς γιατί ΔΕΝ έχουν πουληθεί “σαν χέλια γλοιώδικα”, ω της ειρωνείας.
Κάνε μας κομμάτια πάλι Ναζίμ. Πες μας για έναν άνθρωπο που τον μποδίζουν να βαδίσει - έναν άνθρωπο που τον αλυσοδένουνε. Για την καρδιά σου που την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα, πάντα η καρδιά σου στην Ελλάδα τουφεκίζεται. Για τους δέκα χιλιάδες συντρόφους του Μουσταφά, Τούρκους χωριάτες του Αϊδινιού - Ρωμιούς ψαράδες απ’ τη Σάμο. Για αυτόν που λέει ΝΟ ΠΑΣΑΡΑΝ την ώρα που χιονίζει μπροστά στην πύλη της Μαδρίτης. Για την πιο όμορφη θάλασσα, αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Όποιος υποστηρίζει ότι μπορεί να συγκινήσει και να αγγίξει βαθιά μόνο η ποίηση / τραγουδοποιία που εκπορεύεται από “προσωπικές αναζητήσεις”, πιθανότατα δεν έχει ακούσει ποτέ την Πασιονάρια του ελληνικού τραγουδιού να ερμηνεύει τον Μαγιακόφσκι της Τουρκίας μελοποιημένο από τον αείμνηστο Πατρινό συνθέτη.
13 Likes
1975
Rainbow-“Ritchie Blackmore’s Rainbow”
Pink Floyd-“Wish You Were Here”
Fleetwood Mac-“Fleetwood Mac”
Rush-“Caress of Steel”
Budgie-“Bandolier”
18 Likes
πολυαγαπημένη χρονιά, όπως όλες μέχρι τώρα φυσικά.
5 . Renaissance - Scheherazade and Other Stories
Τέχνη υψηλού επιπέδου και μια φωνή αγγελικά πλασμένη. Η κλασική μουσική δίνει και παίρνει και τα πάντα ακούγονται λυρικά . Μεγάλη δεκαετία για αυτή την μπαντάρα που είναι ένα σύμπαν μόνοι τους και πολύ πολύ διαφορετικοι από τους συμπατριώτες τους.
4 . Led Zeppelin - Physical Graffiti
Φυσιολογικά θα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση βάσει ποιότητας και ποσότητας έργου αλλά ας όψονται οι αδυναμίες. τι να πιάσεις και τι να αφήσεις εδώ . Ίσως το αγαπημένο μου Zeppelin, ίσως πάλι αυτό να είναι το Ι, δεν έχει σημασία. Αθάνατο αριστούργημα.
3 . Black Sabbath - Sabotage
Αριστούργημα το οποιο με εξαίρεση το Am I Going insane δεν βρίσκω επουδενί άνισο. Ριφφάρες, ερμηνειάρες, τα πάντα όλα.
2 . Thin Lizzy - Fighting
Πολυαγαπημένος δίσκος από μια μπάντα που ήξερε να ροκάρει αλλά και να ηρεμεί όσο καμία άλλη. Ηχος ολοδικός τους και για τα δικά μου γούστα ίσως το καλύτερο δίδυμο σε κιθάρες για τη δεκαετία. Σαν αυτόν τον ποιητή με τη μπασαδούρα και την χαρακτηριστική φωνή δεν ξαναβγήκε και δεν θα ξαναβγεί κανείς. ( edit : και τι ντραμερούκλα έ ? Λίγα χρόνια μετά υπάρχει αυτό το έπος με Gary Moore μάλιστα στις κιθάρες, απλά χαζεψτε τον :
δεύτερο edit : μόλις διάβασα ότι είναι και η επέτειος του θανάτου του Gary Moore
)
1 . Kansas - Masque
Δισκάρα που παρότι παλιά δεν συμπαθούσα τόσο τα μικρά της κομμάτια, πλέον αυτά χαρακτηρίζονται μέσα μου απο πολύ καλά, εώς έπη ( Child of Innocence ). Για τα Pinnacle, All the World, Icarus Και τα λοιπά διαμάντια δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Φανταστική μπαντάρα και δίσκος - σύντροφος ζωής.
12 Likes
Επίσης δόξα και τιμή σε αυτή τη δισκάρα που είναι η πρώτη από τα αριστουργήματά τους και δεν ακούω κουβέντα για αυτο 
6 Likes
Σα να κόβω χέρι γίνεται η φάση με τα άλμπουμ που μένουν εκτός.
3 Likes
Black Sabbath - Sabotage
Patti Smith - Horses
Pink Floyd - Wish you were here
Kraftwerk - Radio-Activity
Queen - A night at the opera
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Ήμουν έτοιμος να ψηφίσω αλλά δεν πήγαινε το χέρι μου
Wenn die Nacht am tiefsten… Ton_Steine_Scherben
Δε γινόταν να μην ψηφίσω
16 Likes
1975
-
Pink Floyd – Wish You Were Here
-
Bob Dylan – Blood On The Tracks
-
Duke Ellington – The Afro-Eurasian Eclipse: A Suite in Eight Parts
-
Led Zeppelin – Physical Graffiti
-
Black Sabbath – Sabotage
Cover Art
16 Likes
1. Bruce Springsteen - Born to Run
Τι να πει κανείς για αυτόν τον δίσκο? Ουσιαστικά εδω γεννιέται ο θρύλος του Bruce Springsteen. Εδώ γίνεται living legend, larger than life. Αν και τα πρώτα 2 ήταν εξαιρετικά άλμπουμ, τα τραγούδια του Born to Run ξεπερνούν τον όρο κλασικά, όπως και η έμπνευση του Bruce που σπάει τα πρότυπα της τυπικής ροκ σύνθεσης. Thunder Road, Born to Run, Backstreets, Jungleland, όλα, αιώνια τραγούδια που περιγράφουν την ζωή, με μια μελαγχολία και και μια αισιοδοξία ταυτόχρονα που σε κρατούν δέσμιό τους αν σε αγγίξουν έστω και στιγμιαία, σε κάποια φάση της ζωής σου.
2. Amazing Rhythm Aces - Stacked Deck
Το πόσο λατρεύω αυτόν τον δίσκο, φαίνεται από το πόσο με έτρωγε να το βάλω στην 1η θέση μιας φανταστικής χρονιάς. Country rock και blues, και soul και jazz. Η μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο είναι όμως τόσο ομαλή, δείγμα της τεράστιας ποιότητας και του χαρακτήρα αυτής της μπάντας. Συγκινητικά τραγούδια, μελωδίες ονειρικές, εξαιρετική απόδοση όλων των μελών. Όσο περνάνε τα χρόνια, είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν δίσκοι με τους οποίους στο πρώτο άκουσμα, συνδέομαι τόσο γρήγορα και άμεσα. Να με αγγίζει το κάθε τραγούδι με έναν διαφορετικό τρόπο. Αυτό ήταν έρωτας με την πρώτη ακρόαση. Και κάθε φορά που παίζει, το ξαναερωτεύομαι.
Πιο υποτιμημένο άλμπουμ έβερ.
3. Aerosmith - Toys in the Attic
Η αλλαγή που άρχισε στο Get Your Wings, οδηγεί την μπάντα εδώ στο πρώτο καθολικά αναγνωρισμένο ως αριστούργημα της. Oι Aerosmith, διαλύουν τον ανταγωνισμό για το ποια είναι η καλύτερη hard rock μπάντα της Αμερικής. Τα τραγούδια, ενώ βρωμάνε rock ‘n’ roll attitude, είναι ιδιοφυή. Από τον heavy metal όλεθρο του ομώνυμου ύμνου μέχρι το βαρύ doomy Round and Round, από τα τσαχπίνικα και υποτιμημένα Uncle Salty και Adam’s Apple (τι riff θεέ μου) στα τεράστια hits, Walk This Way και Sweet Emotion (ΤΙ RIFF ΘΕΕ ΜΟΥ), κι από εκεί στο απίστευτο No More No More και την πιθανώς καλύτερη μπαλάντα τους, You See Me Crying, το άλμπουμ είναι με άνεση (imho) ένα από τα 5-10 καλύτερα hard rock άλμπουμ στην ιστορία.
4. Outlaws - Outlaws
Το νότιο ροκ ζούσε μεγάλες στιγμές από το '73 έως το τέλος της δεκαετίας. Οι Outlaws ανήκουν στο μυαλό μου στην μεγάλη εξάδα του southern ήχου. Εδώ μας συστήνονται με ίσως το πιο θρυλικό τους άλμπουμ. Τρεις κιθάρες που κεντάνε, η μουσική να ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ rock και country rock ήχου, πολλές φωνητικές αρμονίες, σαν μια πιο ροκ εκδοχη των Eagles σε σημεία, και αθάνατα τραγούδια, με προεξέχον “το δικό τους Free Bird”, το συγκλονιστικό Green Grass and High Tides. Απαραίτητο.
5. Τhe Band - Northern Lights – Southern Cross
To τελευταίο αριστούργημα της αγαπημένης μου μπάντας. Ο ρόλος του Garth Hudson εδώ γίνεται ακόμα πιο εμφανής με τα synths να εμπλουτίζουν τον ήχο του γκρουπ χωρίς να αλλάζουν όμως τον χαρακτήρα του. Τουλάχιστον 3 τραγούδια ανάγονται με τη μια σε classics. Ophelia (κατευθείαν από τη Νέα Ορλεάνη), It Makes No Difference (Η μπαλάντα αγάπης - Τhere is no love as true as the love that dies untold…), και το συγκινητικό Acadian Driftwood (η αναπόληση του Καναδά από μια μπάντα που, όπως και οι περιπέτειές της στην Αμερική, έφτανε στο τέλος της, ). Aλλά εδώ τα deep tracks είναι αντίστοιχα υψηλού επιπέδου, θυμίζοντας την μπάντα που δημιούργησε τα απίστευτα πρώτα 2-3 άλμπουμ της. Πανέμορφος δίσκος.
6. UFO - Force It
Ο αγαπημένος μου δίσκος των UFO. Kαμία περιττή στιγμή. O Schenker απέδειξε από το προηγούμενο άλμπουμ πως είναι θεός, εδώ απλά επιβεβαιώνει την κυριαρχία του. Το συναίσθημα που αναβλύζει από την κιθάρα του σε κάθε σόλο είναι άφταστο για όλους τους υπόλοιπους.
7. Kansas - Song for America
Πριν λίγα χρόνια έφαγα κόλλημα με τους Kansas. Για δυο-τρεις μήνες δεν άκουγα τίποτα εκτός των 5 πρώτων τους άλμπουμ. Πάντα μου άρεσαν αλλά δεν είχαν κάνει το μεγάλο κλικ ποτέ. Και ξεποδαριασμένος και απελπισμένος, ψάχνοντας για διαμέρισμα για μήνες, έβαλα να παίξει το Song for America. Down the Road? Πολύ καλό. Song for America? Τι κομμάτι… Lamplight Symphony? Τι λυρισμός, τι επικές μελωδίες, πόσο συναίσθημα. Έρωτας. Η Β’ πλευρά εξίσου καλή. Ειδικά αυτό το Incomudro…
Οπότε για μήνες δεν υπήρχε άλλη ασχολία, Kansas, Kansas, Kansas. Μπορεί διαμέρισμα να μην βρήκα ποτέ, αλλά “βρήκα” τους Kansas. Αναγνωρίζω πως ίσως το Masque που ακολούθησε στα σημεία κερδίζει, αλλά αυτό το άλμπουμ με οδήγησε να λιώσω τα άλμπουμ τους και να γίνουν μια από τις 2-3 αγαπημένες μου προγκ μπάντες.
*Steve Walsh είσαι ο θεός μας.
8. Camel - The Snow Goose
Ο λυρισμός της μπάντας φτάνει σε πρωτοφανή επίπεδα. Τι κι αν δεν έχει στίχους? Η μπάντα αυτή ήξερε να σου μιλά με τη μουσική της. 3ο σερί αριστούργημα.
9. Crack The Sky - Crack The Sky
Πώς γίνεται αυτή η μπάντα να μην έγινε πιο γνωστή? Αν εξαιρέσουμε τους Kansas, η προσφορά της Αμερικής στο prog rock, ήταν μικρή. Όσες μπάντες είχαν μια σχετική απήχηση, δεν είχαν να προτείνουν κάτι το πραγματικά αξιοσημείωτο. Εδώ όμως νομίζω πως χτύπησα φλέβα χρυσού. Σε σημεία heavy, αλλού πιο pop, πολύ χιούμορ, μια “βρετανίλα” παντού και πουθενά, μέχρι και τραγούδια που έχουν ένα, σχεδόν hit potential που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε (She’s a Dancer). Αριστουργηματικό ντεμπούτο και υπήρξε και συνέχεια…
10. The Charlie Daniels Band - Nightrider
Το σερί της μπαντάρας του Charlie Daniels καλά κρατεί. Το γνωστό χαρμάνι southern rock, blues, country για μια ακόμα φορά δουλεύει τέλεια. Έχει πλάκα να δεις φωτογραφίες της μπάντας εκείνη την εποχή (ένα μάτσο καουμπόηδες) και να ακούσεις τραγούδια τους μετά που δείχνουν πόσο σπουδαίοι ήταν μουσικά. Κάποια τραγούδια είναι τόσο καλά που θα χωρούσαν σε άλμπουμ των Skynyrd και των Allmans εύκολα, για τέτοιου επιπέδου μπάντα μιλάμε.
Δύσκολο '75, το '76 που ακολουθεί πάντως πρέπει να είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
16 Likes
Patti Smith – Horses
Πάλι το #1 ήταν πανεύκολο, ψιλοδεδομένο και απολύτως δίκαιο για όλους τους λόγους.
Peter Hammill - Nadir’s Big Chance
Τεράστιος Hammill μπαίνει σε χωράφια που δεν γνωρίζει καλά και καταλήγει να τους δείχνει πως παίζεται η μπαλίτσα. One of a kind περίπτωση στη δισκογραφία του από έναν από τους πιο πρωτότυπους και καινοτόμους δημιουργούς ever.
Bruce Springsteen - Born To Run
Δεν είμαι καν fan του Springsteen αλλά πως να μην ψηφίσεις αυτή τη δισκάρα;
Queen – A Night at the Opera
Το αδιαμφισβήτητο magnum opus τους κατ’ εμέ κι ένας απο τους σημανικοτερους rock δίσκους που βγήκαν ποτέ.
Curtis Mayfield - There’s No Place Like America Today
Δίσκος που ξεκινάει με το “Billy Jack” (ψύχραιμα αυτό μπορεί και να είναι και το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών) δεν θα μπορούσε να λείπει από την 5αδα μου κι ας είναι ελαφρώς άνισο συνολικά.
Κι άλλα δέκα για το καλό.
Neil Young - Tonight’s The Night - Υπέροχη γλυκιά μαυρίλα
The Dictators - Go Girl Crazy! - Να παιδιά, έτσι παίζεται το punk.
Funkadelic - Let’s Take It To The Stage - Αδιανόητα πράγματα πέτυχαν οι Funkadelic στα '70s.
Wings - Venus And Mars - Συνολικά υποτιμημένο άλμπουμ παρόλο που πιάνει μεγάλες κορυφές.
Crack the Sky - Crack the Sky - Prog, Hard, Heavy, όλα μέσα. Άτυχη μπάντα. Σπουδαίο άλμπουμ.
Fela Kuti & Africa 70 - Expensive Shit - Ίσως ο καλύτερος afrobeat δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ.
ELO -Face The Music - Οι ELO στρέφονται σε πιo pop φόρμες και τους βγαίνει 100%.
David Bowie - Young Americans - Aχώνευτος ο Thin White Duke αλλά σε μουσικές σκίζει.
Led Zeppelin- Physical Graffiti - Ο καλύτερος δίσκος τους. Δηλαδή, ο μόνος που μπορώ να τον ακούσω ολόκληρο.
Pink Floyd - Wish You Were Here - Παρόλο που βαριέμαι τη φλυαρία που κυριαρχεί άνα φάσεις, έχει κάποιες πολύ μεγάλες στιγμές που δεν θα μπορούσε να αναπαράγει κανένα άλλο συγκρότημα.
+1 για την αλητεία
George Bridgeman - Jungle Rot - Kαι μια obscure επιλογή αφού αυτός ο fuzzααριστός θόρυβος που έβγαζε ο Bridgeman το 1975 είναι πραγματικά υπέροχος.
15 Likes
1975
1. Scorpions - In trance
Αν το “fly to the rainbow” είναι το άλμα σε έναν ου-τοπικό ουρανό, το “In trance” αποτελεί μία τελειότητα πιο “γήινη” αλλά ουδόλως υποδεέστερη. Τουναντίον, βάζει τους Scorps στην κορυφή του χάρτη (μου).
2. Alice Cooper - welcome to my nightmare
Στην πρώτη (τυπικά) σολο δουλειά του, ο Αλίκης μαζί με τον Bob Ezrin ορίζουν εκ νέου το ροκ, με ένα μακάβριο concept αριστούργημα και θέτουν τις βάζεις του “θεατρικού” dark/deathrock. Ανεπανάληπτο μεγαλείο που θα ρίξει σταδιακά τον Αλίκη σε μία δεκαετή σκοταδίνη.
3. Goblin - Profondo Rosso
Στον αντίποδα του Αλίκη, χωρίς το “γκραντε θεατραλε” αλλά εξίσου απόκοσμο, το soundtrack στο έπος του Argento απασφαλίζει τα έγκατα του homicidal horror και όλα τα βίτσια πετάγονται ανέμελα off the box. Εδώ, το για χρόνια υποβόσκον horror underground δημιουργεί ρωγμές στο mainstream.
4. Pink Floyd - Wish you were here
Όταν οι πρώτες νότες του “Shine on” γίνονται παγκόσμια αναγνωρίσιμες πανταχόθεν και κάθε τραγούδι, στην λιγότερο ή περισσότερο pop-rock πτυχή γίνεται συνοδός “στιγμών” για μιλιούνια στον πλανήτη. Η έναρξη της τρίτης (και καλύτερης) περιόδου των Floyd. Δεν λείπει το self-indulgence (προς θεού) αλλά εδώ γίνεται πιασάρικο και μελωδικότερο (και γιατί όχι).
5. Ritchie Blackmore’s Rainbow - S/T
Η σύζευξη των μετεωριτών Blackmore και RJD στο πρώτο αριστουργηματικό σημείο συνάντησης. Αείμνηστε κοντέ, ξεκίνα να μας γλεντάς.
Honorable mentions:
Black Sabbath - sabotage: Το τελευταίο αριστούργημα με τον Ozzy. Πιο “διαχρονικός” ήχος, του ριφ το κάγκελο, και ενδιαφέρουσες εκκεντρικότητες (Megalomania indeed).
Kraftwerk - Radioactivity: Οι Γερμανοί βρίσκουν το πηδάλιο σε αμιγώς ηλεκτρονικές φόρμες, παρόλα αυτά θα χρειαστεί λίγο ακόμα calibrate so that everything falls into place.
Lou Reed - Metal Machine Music: Χαρακτηρισμένο εσφαλμένα ως “troll album”, στην ουσία φόρος τιμής στους Suicide που είχαν ήδη γίνει “όνομα” στην νεουορκέζικη πιάτσα (και όχι άδικα, θα τα πούμε “σε δύο χρόνια” επ αυτού ). Ο Lou στο εξώφυλλο είναι ρέπλικα του Martin Rev. Τους “πρόλαβε” πάντως κατά δύο χρόνια και έτσι έχουμε το παράδοξο η “tribute” κυκλοφορία να προηγείται της κανονικής. Πιθανώς ο πρώτος αμιγώς industrial δίσκος ever, λοιπόν.
The Dictators - Go Girl Crazy! NYC punk and roll, proto-punk, street mayhem, call it what you will. Ross στο πρώτο του μεγαλείο.
Aerosmith - toys in the attic: Σοβαροί και μελωδικοί (yes there was such a time).
17 Likes
Στο Μακρόνησο της Νέας Υόρκης (Long Island - ref. Τζ. Πανούσης RIP), εξαντλημένοι από το hangover της επικής επικράτησης των Blue Oyster Cult, οι μαθητές του @QuintomScenario προσπαθούν να μην κάψουν την μέρα σε κανένα παλιοκουτούκι (speakeasy) και να φτασουν στην σχολή, μπας και ξεστραβωθούν. Ας τους απαλύνουμε τον πόνο με λίγα ακόμη στατιστικά της χρονιάς που έσπασε το μονοπώλιο των Αγγλοσαξώνων.
-Το Secret Treaties κατακτά την κορυφή με μόλις 65 βαθμούς , τους λιγότερους έως τώρα. Παρόλα ταύτα στην χρονιά του είναι ο δίσκος με τα περισσοτερα 5αρια και εμφανίσεις σε λίστα. Τίμια νίκη.
-Το βράδυ της Τρίτης, τελευταίας μέρας του Γενάρη ο @Sofa_King δίνει προβάδισμα στους ΒΟC και αυτοί δεν ξανακοιτάνε πίσω. 13 βαθμούς μπροστά από το Mirage των Camel κατακτούν την νίκη σχετικά εύκολα.
-Στην 10η θέση ο Tom Waits και το The Heart Of Saturday Night με 20 βαθμούς περνάει και αυτός στην ιστορία. Είναι οι περισσότεροι βαθμοί που κατακτά δίσκος σε αυτήν τη θέση.
-Για δεύτερη σερί χρονιά δεν έχουμε 5/5 από κάποιον, πράγμα που επιβεβαιώνει την πολυσυλλεκτικότητα των ακουσμάτων των συμμετεχόντων.
Κατα τα αλλα για τους αυστραλους δεν εχω να πω κατι… κατι καπου κυκλοφορησε το 1975, γτ να μην ψηφιστει?
Ξαναφηνω την φορμα για να μην ξεχνιομαστε χαχαχαχχ
9 Likes
Για να μην ψηφιστεί και το '75 και το '76 βασικά.
Εκτός αν τα θεωρούμε δύο διαφορετικά άλμπουμ που και πάλι.
2 Likes
Καλά θα πάει αυτό…
Queen - A Night At The Opera
Black Sabbath- Sabotage
Scorpions-In Trance
Nazareth- Hair Of The Dog
Στέλιος Καζαντζίδης-Υπάρχω
Ντρέπομαι που δεν χώρεσε το πρώτο Rainbow ωστόσο
14 Likes
Άριστος. Μυθικές καταστάσεις.
Επίσης, λέτε για AC/DC, το In Trance γιατί το μετράτε με βεβαιότητα το '75 
?
Προτείνω να πηγαίνουμε με το ευρωπαϊκό release date.
Επίσης @antonis86antoniadis σγπ
4 Likes
1975:
5. Moxy - Moxy
Ο Καναδάς αρχίζει και ζεσταίνει τις μηχανές για την επέλαση που έπεται στα late 70s. Μακράν από τις πιο υποτιμημένες “σκηνές”, στην δύση της δεκαετίας βγήκαν ένα κάρο hard rock διαμαντάκια (εκτός των Styx). Εδώ έχουμε το ντεμπούτο των Moxy, το οποίο δεν έχει καμία πρωτοτυπία αλλά κανείς δεν νοιάζεται για αυτό, εφόσον έχουμε παραδοσιακό, σφιχτοδεμένο hard rock με σχεδόν εφηβικό ενθουσιασμό και νεανική ορμή. Οχτώ πολύ δυνατά κομμάτια, με catchy riffs και φοβερά σόλο του γίγαντα Tommy Bolin. Πολύ αγαπητός hard rock δίσκος. Ακούστε ύμνο Moonrider αν θέλετε ένα δείγμα για αρχή.
4. Mike Oldfield - Ommadawn
Αιθέριο και ονειρικό πέρα από κάθε φαντασία, δίσκος που ακούγεται 100% σαν να φτιάχτηκε σε άλλο πλανήτη. Ψυχική ηρεμία και καταφύγιο σε κάθε φουρτούνα, αδύνατο να μην τον ακούσεις χωρίς να νιώσεις γαλήνη. Φοβερό επίτευγμα να εγείρει η μουσική σου τέτοια συναισθήματα με απολύτως φυσικό τρόπο.
3. Renaissance - Scheherazade and Other Stories
Το magnum opus του συγκροτήματος, ένα άψογο δείγμα prog rock. Αψεγάδιαστη παραγωγή, περιπετειώδης διάθεση στα μεγαλύτερα κομμάτια αλλά και συγκινητική αμεσότητα εκεί που πρέπει (The Vultures Fly High ίσως αγαπημένο μου του δίσκου). Η φωνή της Annie Haslam και το πρωτότυπο κόνσεπτ είναι τα κερασάκια στην τούρτα.
2. Steve Hackett - Voyage Of The Acolyte
Σπουδαίος δίσκος από τον Hackett, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να ασχολείται με το δικό του πρότζεκτ πριν φύγει από τους Genesis. Ο ήχος ωστόσο εδώ έχει αισθητές διαφορές με τον ήχο των Genesis. Πιο απλωμένες συνθέσεις, έμφαση στην ατμόσφαιρα, συνολικά βρίσκεται στις παρυφές του συμφωνικού προγκ. Στην μεγαλύτερη διάρκειά του είναι instrumental και ο Hackett έχει το ταλέντο και την ικανότητα να δημιουργήσει περίπλοκες συνθέσεις που όμως δημιουργούν ένα απολύτως συνεκτικό σύνολο. Προσωπικά μου βγάζει ένα πολύ αλλόκοτο, μυστικιστικό feeling, υπάρχει διάχυτη μια υποβλητική ατμόσφαιρα που με καθηλώνει και με ρουφάει ολότελα στον δίσκο.
1. Pavlov’s Dog - Pampered Menial
Δεν έχω όρεξη να υπεραναλύσω. Από τους πολύ αγαπημένους μου δίσκους γενικά, έχω μεγαλώσει μαζί του, με έχει σημαδέψει και δεν θα πάψει ποτέ να με συγκινεί.
18 Likes
Ψηφίστηκε το Moxy.
Ληχτε το.
2 Likes
Σας τα εξηγεί ωραία;
1 Like
Αφήνοντας πίσω την αγαπημένη χρονιά του 1974, μετά βίας κρατιέμαι να μην γράψω για το '75 κατεβατό με 15 honourable mentions ξερωγω!
Δεν θα κρατιόμουνα δηλαδή, αλλά είναι η επιλογή των πέντε πρώτων που με ζορίζει,που θα πάει όμως θα… τα καταφέρω!
7 Likes