Ναι βρε, αυτό λέω, το ξεπέρασε το “Draconian…”.
3 Likes
Αν ειναι να μετραμε τα δεκατα και τα εκατοστα, τοτε δεν εχουμε να δουμε τετοιο ποσοστο απο το Μπλακ Αλμπουμ, αφου το μπλακ αλμπουμ το ξεπερασε το Toxicity κατα 0.08% 
2 Likes
Ε ναι, είπα να είμαι ακριβής σ’ επίπεδο δεκαδικών ψηφίων.
1 Like
2002
1. Porcupine Tree - In Absentia
Το λιγοτερο καλο απο τα τρια της ατυπης τριλογιας που ξεκινησε με το Stupid Dream και ολοκληρωνεται με το In Absentia, αλλα παραμενει αστρονομικα και διαγαλαξιακα υπεροχο, με αποτελεσμα να παιρνει την πρωτη θεση στην πενταδα μου σε μια πολυ μετρια συγκριτικα χρονια. Το Trains ειναι ενα απο τα πιο πανεμορφα τραγουδια που εχουν γραφτει στην ιστορια της μουσικης, απο οποιονδηποτε καλλιτεχνη και σε οποιοδηποτε ειδος, ενω προσωπικες αδυναμιες οπως Sound Of Muzak, Heartattack In A Layby, Κομμα Τρια, και Strip The Soul ανεβαζουν τον δισκο και του δινουν ενα σωρο χιτακια. Ειδικη μνεια στο Collapse The Light Into Earth, το οποιο κλεινει μια ακομα ατυπη τριλογια μετα τα μελαγχολικα αντιο των δυο προηγουμενων δισκων στον ακροατη (Stop Swimming & Feel So Low). Η εικονα μια ακομα φορα γνωριμη, με τον Στηβενακο να παιζει πιανακι οσο κλαιγεται για την γκομενα που τον παρατησε ή ισως τα λεφτα που εχασε επειδη ο κοσμος ακουγε τα τραγουδια του στο YouTube, ισοπιθανα ενδεχομενα. Μοναδικο αρνητικο του δισκου, το οποιο ομως δεν ειναι ικανο να το ριξει απο το 10 στα 10, η αχρειαστη αυξηση των βαριων κιθαρων απο τον Στηβενακο, αφου καποιες συνθεσεις οχι απλα δεν το χρειαζονταν αλλα ισως να επληγησαν απο αυτην την επιλογη.
2. Dream Theater - Six Degrees Of Inner Turbulence
Οι Dream Theater εκαναν αυτο ακριβως που επρεπε να κανει μια μπαντα με την ταμπελα της προοδου στην ιστορια της, και εφοσον γνωριζαν πως μετα το Scenes From A Memory πολυς κοσμος θα τους εκραζε οτι κι αν εβγαζαν, οι 5 τυποι απο το Long Island δοκιμασαν κατι διαφορετικο, δυσκολο, μεγαλεπηβολο, ιδιαιτερο, και εν τελει φανταστικο. Εβγαλαν εναν διπλο δισκο με 4 απο τα 5 τραγουδια του πρωτου CD να εχουν διαρκεια απο 9.5 εως 14 λεπτα, και το δευτερο CD να αποτελειται εξ’ολοκληρου απο ενα τραγουδι διαρκειας 42 λεπτων. Τα μεγαλα ρισκα συχνα αποτελουν πληγμα για μπαντες, αλλα οταν βγαινουν, ειναι υπεροχα. Εδω, τους βγηκε και με το παραπανω. Τα 5 τραγουδια στο πρωτο CD ειναι διαμαντια ολα ανεξαιρετως, και εξερευνουν τις διαφορετικες πτυχες της μπαντας, μπολιασμενες με επιρροες της εποχης. Στο Glass Prison ο Mike Portnoy ξεκιναει ενα ενδοσκοπικο ταξιδι που αφορα τον αλκοολισμο του (το οποιο κρατησε για 5 δισκους), στο Blind Faith ο James LaBrie σχολιαζει το θεμα του θρησκευτικου φανατισμου, στο The Great Debate ο Petrucci καταπιανεται με το θεμα των βλαστοκυτταρων και της ερευνας γυρω απο αυτα, ενω στο Disappear ο LaBrie ασχολειται με το θεμα του θανατου ενος κοντινου προσωπου και το πως καποιος το ξεπερναει.
Το δευτερο CD κινειται σε πολυ πιο κλασικες συνταγες Dream Theater μουσικα και εχει καποιες κορυφαιες στιγμες και αλλες οχι τοσο κορυφαιες, αλλα εξυψωνεται απο την θεματολογια του και τους στιχους του. Εδω οι JP και MP εξερευνουν 6 διαφορετικες ψυχικες παθησεις, και συγκεκριμενα διπολικη διαταραχη (About To Crash), μετατραυματικο στρες (War Inside My Head), σχιζοφρενεια (The Test That Stumped Them All), μεταγεννητικη καταθλιψη (Goodnight Kiss), καταθλιψη (Solitary Shell) και διασχιστική διαταραχή προσωπικότητας (Losing Time). Οταν ειχε βγει ο δισκος εκρινα το δευτερο CD λιγο πιο αυστηρα, αλλα πλεον το βρισκω παρα πολυ καλο κι αυτο, και σημαντικο κομματι του legacy της μπαντας.
3. System Of A Down - Steal This Album!
Στην πιτσα μου γουσταρω πολυ το πεπερονι και τις πιπεριες, τα μανιταρακια ειναι οκ, και δεν εχω δοκιμασει ποτε με φρεσκο κρεμμυδακι αλλα πιστευω θα ηταν πολυ καλο. Τις ελιες παρολα αυτα τις σιχαινομαι, αλλα αυτο δε με εμποδιζει απο το να απολαμβανω αυτην την δισκαρα στο μεγιστο. Fun fact: Αυτος ειναι ο αγαπημενος System Of A Down δισκος του Τανκιαν, αλλα και του Ντολμαγιαν. Fun fact 2: Οποιος θεωρει αυτον τον δισκο απομειναρια που δεν μπηκαν στο Toxicity ειναι αντικειμενικα λανθασμενος. Απλα αυτο που εκαναν το 2005 με τα Mesmerize και Hypnotize, το 2001 και το 2002 το εκαναν χωρις φανφαρες και πιο διακριτικα, μιας και δεν ειχαν ακομα το τεραστιο στατους που απεκτησαν μετα. Βεβαια εδω θα μου πεις οτι υπαρχει κοσμος που θεωρει τα τραγουδια του Hypnotize πιο “δευτερα” απο αυτα του Mesmerize, αλλα τι να κανεις, να καητς να σκαεις?
4. Conjure One - Conjure One
Το οτι λατρευω τις μουσικες και ολα τα σχηματα του Rhys Fulber (και σχεδον ολα οσα περιλαμβανουν και τον Bill Leeb) δεν ειναι καποιο κρυφο μυστικο. Οι Conjure One ομως ειναι σιγουρα το αγαπημενο μου σχημα απο τον Καναδο. Το ντεμπουτο αυτου του project μας ταξιδευει σε φεγγαρια και αστερια, και αποτελειται απο 10 διαμαντακια με τις συμμετοχες της αγγελικης Poe στο Center Of The Sun, της λατρεμενης Sinnead O’Connor στο υπεροχο Tears From The Moon, της μαγευτικης Marie-Claire D’Ubaldo στο Sleep και στο Manic Star, και του πολυ Jeff Martin στην κιθαρα σε δυο τραγουδια αλλα και στην φωνη στο Premonition. Αγαπω αυτο το μιγμα που δημιουργουν οι ανατολιτικες μελωδιες, οι ογκωδεις μπασογραμμες, τα ατμοσφαιρικα πληκτρα, και οι αιθεριες φωνες που εμφανιζονται συχνα πυκνα κατα την διαρκεια του δισκου.
5. Archive - You All Look The Same To Me
Καλα και μονο τα 16 λεπτα του Again να ειχε, θα αξιζε μια θεση στην λιστα μου. Μια μπαντα που ειχε παντοτε το θαρρος και το θρασος να κανει αυτο που γουσταρει. Μετα απο τα ελαφρως πιο συμβατικα οσον αφορα τις διαρκειες των τραγουδιων Londinium και Take My Head, ολοι θα περιμεναν απο τους Archive να συνεχισουν στο ιδιο μοτιβο. Με το You All Look The Same ομως εκαναν το μεγαλο μπαμ, χωνοντας μεσα δυο τραγουδια που ξεπερνανε τα 15 λεπτα το καθενα, μαζι με ενα σωρο μικροτερα, καποια εκ των οποιων δεν ξεπερνανε τα δυο λεπτα. Το αποτελεσμα απλα καταπληκτικο, κατι στο οποιο φυσικα βοηθησε και η ελευση του Craig Walker, που εδραιωθηκε ως ο κυριος ερμηνευτης των φωνητικων για λιγα χρονια. Μαζι με το Again, λιωνουμε και το καθηλωτικο Numb, το πινκφλοηνταδικο Meon, το Goodbye που ακουγεται ως φορος τιμης στους Oasis, και το τριπ χοπ επος Finding It So Hard.
Αυτα που παραλιγο να μπουν πενταδα
Arcturus - The Sham Mirrors (αριστουργημα, μακραν το καλυτερο τους)
God Is An Astronaut - The End Of The Beginning (παντοδυναμο ντεμπουτο, καλυτερο ονομα μπαντας)
Audioslave - Audioslave (ακομα ενα εκπληκτικο ντεμπουτο, και οι τρεις δισκοι πολυ καλοι)
VNV Nation - Futureperfect (Electronaut και Beloved μεχρι να σβησει ο ηλιος)
Αυτα που παλευουν για μια θεση στην δεκαδα
Red Hot Chili Peppers - By The Way (ενα κλικ πιο κατω απο την καλιφορνιαση)
Sentenced - The Cold White Light (ενα κλικ πιο κατω απο το παγωμενο και το κοκκινο)
Disturbed - Believe (δυστυχως ανισο)
Blind Guardian - A Night At The Opera (αγαπημενη δισκαρα, απορριπτω καθε παραπονο)
Δυο ακομα δισκακια που τα απολαυσα για μερικα φεγγαρια
Interpol - Turn On The Bright Lights (καλο δισκακι)
Rush - Vapor Trails (ωραιο δισκακι)
28 Likes
Ακουσανε Tool
3 Likes
Καλα, 30 διαφορετικα πραγματα ακουσανε, οχι μονο Tool, υπαρχει και βιντεο αλλωστε. Ειναι ομως αστειο οτι το τραγουδι που ειναι επηρεασμενο απο τους (σκα)Tool ειναι και το λιγοτερο καλο του πρωτου CD
2 Likes
Ναι ρε φίλε, ΝΑΙ!
Archive, επί τέλους, ψηλά.
Μια διόρθωση μόνο, οι Archive δεν είναι “μπάντα”. Είναι o Danny Griffiths, o Darius Keeler και μια μεγάλη κολεκτίβα από διάφορους άλλους μουσικούς.
Ναι μωρε οκ ποτεητο ποτατο
Εχω βαλει και το Take My Head σε λιστα προηγουμενως, αλλα οχι στην πενταδα προφανως. Το 1999 ηταν φωτια. Μπαντα που αυτοπροσδιοριζονται ως κολεκτιβα ειναι, ας μου κανουν μηνυση αν θελουν 
1 Like
2002
1. Opeth- Deliverance ενώ η χρονιά αυτή είχε πολλές καταπληκτικές κυκλοφορίες, εύκολο νο1. Αριστούργημα από την αρχή ως το τέλος. Έγραψα σεντοναρα την προηγούμενη βδομάδα για το BWP, λόγω διακοπών θα είμαι πιο σύντομος με το Deliverance θα πω μόνο πως κοιτάει στα ίσια και χάνει στα σημεία από το προηγούμενο του, τον σπουδαιότερο μέταλ δίσκο της νέας χιλιετίας ως τώρα.
2. Audioslave - S/T Σύμπραξη Cornell-αρου με Morell-αρο που δεν ήταν μόνο τόσο γαμάτη όσο κάτι τέτοιο θα ακουγόταν το 2002 αλλά ακόμα παραπανω. Μελωδίες, γκρουβ, ερμηνείες από άλλο πλανήτη. 12 μεγάλες κομμάταρες και 2 ακόμα πιο μεγάλες (like a stone, I am the highway ύμνοι)
3. Arcturus- The sham mirrors Ξεπερνάει στο χαλαρό κάθε κατηγοριοποίηση και κάθε όριο μεταξύ μουσικών ειδών. Σοκαριστικα εμπνευσμένο. Τέχνη.
4. Paradise lost- Symbol of life Επιτέλους η μπανταρα ξαναβρίσκει τον δρόμο της:p όχι πως τα host και BIN ήταν άσχημα, αλλά σίγουρα δεν ήταν στα πάρα πολύ ψηλά στανταρ των κυκλοφοριών τους από το 1991 (και κυρίως από το 1993) ως το 1997. Το symbol of life είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, υπεραγαπημενος, όλα τα κομμάτια από την αρχή ως το τέλος εν δυνάμει χιταρες και δύο πολύ ωραίες διασκευές για κλείσιμο. Στην εξάδα των αγαπημένων μου PL δίσκων (με icon, DT, OS, PL και TI).
5. Flogging Molly - Drunken lullabies για όλες αυτές τις φορές που μου έχει φτιάξει τη διάθεση ακούγοντας το. Για τις ώρες που εχω περάσει ακούγοντας το με φίλους με διαφορετικά ακούσματα και πάντα αρέσει. Για τα πρώτα 6 κομμάτια που χτυπάνε σερί τελειότητες, το πιο σκοτεινα cruel mistress και another bag of bricks, την διασκευή στο rare ould times και το μελαγχολικό κλείσιμο. Επειδή και τώρα που το ακούω πάλι μου έχει φτιάξει τη διάθεση.
6.Pain of salvation- Remedy lane μεγάλη δισκάρα, σε απόλυτη ισορροπία πειραματισμός, τεχνική, συναίσθημα, ουσία, ένας αριθμός από σπουδαία τραγούδια με αρχή μεση και τέλος. Απο τους αγαπημένους μου prog metal δίσκους, στεναχωριέμαι που δεν μπήκε πεντάδα, αλλά μιλάμε για άλλη μια καταπληκτική χρονιά
7.Agalloch - The mantle δίσκος μεγάλης μουσικής αξίας, μελωδίες, σκοτάδι, folk, ακραίο metal, ούτε περιττό δευτερόλεπτο. Φανταστικό.
8.SOAD- Steal this album μπορεί να μην φτάνει το αριστουργηματικο προηγούμενο και επόμενο του, αλλά έχει αρκετά καταπληκτικά κομμάτια και δεν θα μπορούσε να λείπει απο τη δεκάδα μου.
9.Mastodon- Remission Είμαι απλός ανθρωπος, ακούω τα τύμπανα του Dailor με τους γαμάτους ρυθμούς και τα συνεχή γεμίσματα του, τις ριφαρες και τις κραυγές των λαρυγγιων της μπάντας, περνάω καλά. Ένα μικρό σκαλοπάτι από την τελειότητα, που ήρθε στο επόμενο και όχι μόνο.
10.RHCP- By the way Ο τελευταίος τεράστιος δίσκος τους για εμένα, τουλάχιστον 12 μεγάλες κομμάταρες με τα υπόλοιπα και αυτά σε πολύ καλό επίπεδο, παντοτινή αδυναμία σε ομώνυμο, zephyr song, can’t stop, throw away your television, cabron, on mercury και Venice queen.
Κλάμα τι έμεινε απέξω αλλά προσπαθώ να μένω αυστηρά στο 5+5 που είχα από την αρχή. Εξώφυλλο
34 Likes
Τι μλκς που ειμαι, απλα το ξεχασα εντελως… θα πρεπει να αλλαξω λιστα. ΓΜΤΧΡΣΚΤΠΝΓ
Εκανες edit πριν σου γραψω οτι εβαλες δυο φορες τους Μαστοδον
3 Likes
ναι
2 Likes
ΝΑΙ 
2 Likes
Καταπληκτικός δίσκος, ένα πάρτυ από το play μέχρι το τέλος του, με τα πιο ανεβαστικα κομμάτια να προτρέπουν σε χορευτικές καταστάσεις και τα πιο συναισθηματικά να συγκινούν. Θα χαρώ αν αρέσει και σε άλλους εδώ.
2 Likes
Don’t hold your breath Θα το μνημονεύσω κι εγώ (δεν θα το ψηφίσω βέβαια, δεν βγαίνω) και από κει και πέρα άντε να το αναφέρουν κάνας δυο ακόμα. Αυτό προβλέπω.
2 Likes
Εισαι Ελληνας γαμιας.
4 Likes
Νταξει το st anger όμως δεν το θεωρώ και τόσο κακό, οπότε έτσι κι έτσι
1 Like
Ακομα πονας?!??
Περασαν κατι μηνες απο τοτε που ακουσες το Dirty Widow ζωντανα και ετσουξε, βαλε λιγο μπετατιν πια
1 Like
Ένα γράμμα αλλάζει εντελώς το νόημα ε
1 Like
Ολοι γνωριζουμε οτι δεν υπαρχει ουτε μια νοτα στο St. Anger με νοημα, ετσι λεει η Βιβλος του Μεταλ.
Εισαι Ελληνας γαμιας.
1 Like