Το λες και πλεονασμο!
τι έχουμε να τραβήξουμε από Δευτέρα
3 Likes
Θα παιξει ισως το μεγαλυτερο μπατσιλικι που εχει πεσει ποτε εδω μεσα!
Ωχ σορρυ, δεν επιτρεπεται να λεω για μπατσαριες, ζηταω συγγνωμη
Το 2002 μου φαίνεται το ακριβώς ανάποδο από το 2001 (και όχι μόνο το 2001 δηλαδή) από την άποψη ότι υπάρχουν αρκετές κυκλοφορίες που διεκδικούν θέση στην πεντάδα, δεν υπάρχουν όμως κάποιοι μνημειώδεις δίσκοι να διαγκωνίζονται για την πρώτη θέση, τέτοιοι που να σκέφτεσαι ότι κάποια άλλη χρονιά θα κατακτούσαν άνετα την κορυφή!
Πάμε όμως να τα δούμε αναλυτικότερα:
1. Opeth – Deliverance
Μόλις ένα χρόνο μετά το Blackwater Park που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και διέδωσε το όνομα των Opeth σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, ο Mikael Åkerfeldt ξεκίνησε να γράφει μουσική που αντιστοιχούσε στη διάρκεια δύο δίσκων, οι οποίοι τελικά κυκλοφόρησαν ξεχωριστά, καθ’ υπόδειξιν της δισκογραφικής,
Ο πρώτος εξ αυτών ήρθε τον Νοέμβριο του 2002 υπό τον τίτλο Deliverance και περιείχε κυρίως heavy υλικό. Αυτό που είναι επίσης πρόδηλο όμως, είναι ότι ο progressive χαρακτήρας όχι απλώς εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά ενισχύεται κιόλας! Όλα σχεδόν τα κομμάτια υπερβαίνουν το δεκάλεπτο και ο τρόπος που γίνεται η μετάβαση ανάμεσα στα διάφορα μέρη που τα απαρτίζουν και το πώς αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, είναι θαυμαστός και συνιστά μεγάλη πρόοδο.
Πολύπλοκο, σκοτεινό, άγριο, έχοντας παράλληλα σημαντικό συναισθηματικό βάρος, το Deliverance πετυχαίνει την ιδανική ίσως ισορροπία των συστατικών του ήχου των Opeth και αποτελεί άλλο ένα κόσμημα στη δισκογραφία τους.
2. Isis – Oceanic
Επιβλητικό και υποβλητικό, το Oceanic συνδυάζει βαρύτητα και ατμόσφαιρα, αστείρευτη έμπνευση και τον αέρα του underground, διαθέτει εξαιρετικό artwork και αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του ακροατή με χαρακτηριστική ευκολία!
3. Doomsword - Resound the Horn
Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Doomsword επανέρχονται με ένα δεύτερο δίσκο που διαθέτει τον ανάλογα εύγλωττο τίτλο και εγκαινιάζει την παράδοση ο τίτλος κάθε LP να προέρχεται από στίχο του προηγουμένου, μια παράδοση που σταμάτησε στο τελευταίο τους!
Εδώ, ανάμεσα στα epic - doom κομμάτια βρίσκονται και κάποια με ταχύτερο tempo όπως το MCXIX που μάλιστα ξεκινάει και κλείνει με ήχο από καμπάνα, ένα πάντα αξιόπιστο τεκμήριο ποιότητας! Άλλωστε είχαν επίγνωση ότι το doom είναι πρωτίστως ατμόσφαιρα, συναίσθημα και δεν είναι απαραίτητο να παίζεις σε βαθμό εμμονής αργά (και βαρετά!)
Μπορεί αυτό που κάνουν οι Doomsword να μην έχει κάτι το καινοτόμο ή “επαναστατικό” – πέραν του ότι διακονούσαν το συγκεκριμένο ύφος σε μια εποχή που ήταν εντελώς εκτός μόδας - όμως δεν επαναπαύτηκαν στις σταθερές του ήχου, αντίθετα, με αυτές ως θεμέλια τον επέκτειναν επιτυγχάνοντας λαμπρά αποτελέσματα. Τους αξίζει κάθε έπαινος.
4. Agalloch- The Mantle
Ξεκινώντας από black metal αφετηρία, οι Agalloch έφτασαν να είναι ένα σχήμα που για να το περιγράψεις χρειάζονται αρκετές από τις γνωστές ταμπέλες! Ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, folk, post rock/metal και δεν συμμαζεύεται, το The Mantle θεωρείται από πολλούς το καλύτερο δημιούργημα τους και όχι τυχαία.
5. Porcupine Tree - In Absentia
Στο μεσοδιάστημα από την προηγούμενη κυκλοφορία, ο Steven Wilson ανακάλυψε κάποια σχήματα όπως οι Meshuggah και οι Opeth, ενώ γνώρισε και τον Ισραηλινό Aviv Geffen με τον οποίο άρχισε να συνεργάζεται. Έτσι, παράλληλα με την αναζωπύρωση της αγάπης του για το metal, διοχέτευε τη δημιουργικότητα για πιο pop - rock φόρμες στο project Blackfield.
Στο In Absentia λοιπόν το alternative/pop υπόβαθρό των δύο προηγούμενων δίσκων παραμένει σε κοινή θέα, όμως εδώ η κιθάρα (κι η παραμορφωμένη εκδοχή της) συχνά βρίσκονται στο επίκεντρο. Ακριβέστερα, στην πλειοψηφία των τραγουδιών συναντώνται τόσο τα άγρια ηλεκτρικά leads, όσο κι οι ακουστικές, τα όμορφα keyboards, και τα ambient μέρη, με επακόλουθο τα κομμάτια να εναλλάσσονται ιδανικά ομαλά και να παρατίθενται σε αλληλουχία χωρίς κενά μεταξύ τους, αφού μια διακοπή στη μουσική θα λειτουργούσε αποσυντονιστικά.
Υπάρχουν ευτυχείς περιπτώσεις όπου πραγματικά σπουδαίοι μουσικοί επιτυγχάνουν την ευρύτερη αναγνώριση της αξίας τους. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε εξαρχής, είτε σε ένα σχετικά προχωρημένο σημείο της καριέρας τους. Για τους Porcupine Tree η στιγμή αυτή έμελλε να είναι το In Absentia. Ίσως να βοήθησε η νέα κατεύθυνση, πιθανόν η μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία, σίγουρα το ότι ήταν δισκάρα, πάντως το γεγονός ότι πούλησε πολλαπλάσια από τα παλιότερα τους είναι αντικειμενικό όσο και αδιάφορο επί της ουσίας…
Ας δούμε και κάποια ακόμη από τα άξια αναφοράς εκείνης της χρονιάς:
-
Μπορεί το Scenes from a Memory να ήταν ο τελευταίος θεϊκός δίσκος των Dream Theater, όμως το Six Degrees of Inner Turbulence κατά πάσα πιθανότητα είναι ο τελευταίος τους καταπληκτικός!
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το σπουδαίο A Nod and a Wink των Camel που έκτοτε δεν κυκλοφόρησαν καινούριο υλικό. Αντίθετα, το Remedy Lane βρίσκει τους Pain of Salvation να διάγουν την καλύτερη τους περίοδο και πιστοποιεί ότι ο prog κόσμος μπορούσε να περιμένει πράγματα από αυτούς στο μέλλον! -
Στο Nordland I ο Quorthon επιστρέφει στον επικό ήχο των Bathory και σκορπάει ενθουσιασμό στους σχετικούς κύκλους. Μιλώντας για επιστροφές, οι Warlord επανεμφανίστηκαν με το Rising Out Of the Ashes έχοντας τον Joacim Cans στις τάξεις τους για να… εξαφανιστούν και πάλι μετά, ενώ ο Leif Edling στρατολογεί τον Mats Levén και προσφέρει με το ομώνυμο ντεμπούτο των Krux μια διαφορετική, πειραματική οπτική πάνω στο doom!
-
Τέλος, οι Spiritual Beggars δηλώνουν On Fire και πράγματι είναι, έχοντας στο οπλοστάσιο τους σπουδαία κομμάτια σε 70s heavy rock/metal ύφος και έναν guitar hero να τους οδηγεί, όμως το γεγονός παραμένει πως, όσο καλός κι αν ήταν ο JB, το κενό του Spice δεν καλύφθηκε ποτέ.
Η συνεργασία πάντως των τριών εκ των RATM με τον Chris Cornell, την σπουδαιότερη φωνή της γενιάς του δηλαδή, στους Audioslave, δεν διέψευσε τις ελπίδες που δημιούργησε (και είχε και εξώφυλλο από τον Storm τον Thorgerson!), ενώ οι Queens of the Stone Age στο Songs for the Deaf με τον ευφάνταστο τίτλο και το έξυπνο concept με το ραδιοφωνικό road trip, κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις όπως και πολλούς νέους ακροατές!
Και εις άλλα με υγεία!
34 Likes
2002
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Biomechanical - Eight Moons
̶Ί̶σ̶ω̶ς̶ ̶η̶ ̶κ̶α̶λ̶ύ̶τ̶ε̶ρ̶η̶ ̶φ̶ω̶ν̶ή̶ ̶π̶ο̶υ̶ ̶έ̶β̶γ̶α̶λ̶ε̶ ̶π̶ο̶τ̶έ̶ ̶τ̶ο̶ ̶ε̶λ̶λ̶η̶ν̶ι̶κ̶ό̶ ̶m̶e̶t̶a̶l̶,̶ ̶ο̶ ̶Γ̶ι̶ά̶ν̶ν̶η̶ς̶ ̶Κ̶ο̶υ̶τ̶σ̶ε̶λ̶ί̶ν̶η̶ς̶,̶ ̶ξ̶ε̶ν̶ι̶τ̶ε̶μ̶έ̶ν̶ο̶ς̶ ̶α̶π̶ό̶ ̶χ̶ρ̶ό̶ν̶ι̶α̶ ̶σ̶τ̶ο̶ ̶U̶ ̶τ̶ο̶ ̶K̶,̶ ̶α̶ι̶ώ̶ν̶ε̶ς̶ ̶θ̶α̶ρ̶ρ̶ε̶ί̶ς̶ ̶μ̶ε̶τ̶ά̶ ̶τ̶ι̶ς̶ ̶c̶u̶l̶t̶ ̶π̶ι̶α̶ ̶κ̶α̶σ̶έ̶τ̶ε̶ς̶ ̶τ̶ω̶ν̶ ̶D̶e̶c̶e̶p̶t̶o̶r̶ ̶ε̶π̶α̶ν̶έ̶ρ̶χ̶ε̶τ̶α̶ι̶ ̶σ̶τ̶ο̶ ̶π̶ρ̶ο̶σ̶κ̶ή̶ν̶ι̶ο̶ ̶κ̶α̶ι̶ ̶τ̶ο̶ ̶κ̶ά̶ν̶ε̶ι̶ ̶μ̶ε̶ ̶π̶ά̶τ̶α̶γ̶ο̶,̶ ̶φ̶τ̶ι̶ά̶χ̶ν̶ο̶ν̶τ̶α̶ς̶ ̶έ̶ν̶α̶ ̶σ̶υ̶γ̶κ̶ρ̶ό̶τ̶η̶μ̶α̶ ̶κ̶α̶ι̶ ̶έ̶ν̶α̶ν̶ ̶π̶ρ̶ώ̶τ̶ο̶ ̶δ̶ί̶σ̶κ̶ο̶ ̶ό̶π̶ο̶υ̶ ̶β̶ά̶ζ̶ε̶ι̶ ̶μ̶έ̶σ̶α̶ ̶ό̶λ̶η̶ ̶τ̶ο̶υ̶ ̶τ̶η̶ν̶ ̶α̶γ̶ά̶π̶η̶ ̶γ̶ι̶α̶ ̶τ̶ο̶υ̶ς̶ ̶P̶r̶i̶e̶s̶t̶,̶ ̶τ̶ο̶υ̶ς̶ ̶Q̶u̶e̶e̶n̶s̶r̶y̶c̶h̶e̶ ̶α̶λ̶λ̶ά̶ ̶κ̶α̶ι̶ ̶τ̶ο̶υ̶ς̶ ̶S̶l̶a̶y̶e̶r̶ ̶κ̶α̶ι̶ ̶P̶a̶n̶t̶e̶r̶a̶,̶ ̶έ̶ν̶α̶ ̶υ̶β̶ρ̶ί̶δ̶ι̶ο̶ ̶π̶ο̶υ̶ ̶δ̶ε̶ν̶ ̶ε̶ί̶χ̶ε̶ ̶ξ̶α̶ν̶α̶κ̶ο̶υ̶σ̶τ̶ε̶ί̶ ̶κ̶α̶ι̶ ̶ο̶ύ̶τ̶ε̶ ̶ξ̶α̶ν̶α̶κ̶ο̶ύ̶σ̶τ̶η̶κ̶ε̶.̶ ̶Η̶ ̶π̶α̶ρ̶α̶γ̶ω̶γ̶ή̶ ̶(̶α̶π̶ό̶ ̶τ̶ο̶ν̶ ̶ί̶δ̶ι̶ο̶ ̶τ̶ο̶ν̶ ̶Γ̶ι̶ά̶ν̶ν̶η̶)̶ ̶α̶δ̶ι̶κ̶ε̶ί̶ ̶κ̶ά̶π̶ω̶ς̶ ̶τ̶ο̶ ̶τ̶ρ̶ο̶μ̶ε̶ρ̶ό̶ ̶υ̶λ̶ι̶κ̶ό̶ ̶τ̶ο̶υ̶ ̶̶E̶i̶g̶h̶t̶ ̶M̶o̶o̶n̶s̶,̶̶ ̶α̶λ̶λ̶ά̶ ̶κ̶ο̶μ̶μ̶ά̶τ̶ι̶α̶ ̶ό̶π̶ω̶ς̶ ̶τ̶ο̶ ̶ο̶μ̶ό̶τ̶ι̶τ̶λ̶ο̶,̶ ̶τ̶ο̶ ̶̶T̶h̶e̶ ̶A̶w̶a̶k̶e̶n̶i̶n̶g̶,̶̶ ̶τ̶ο̶ ̶̶I̶n̶ ̶t̶h̶e̶ ̶C̶o̶r̶e̶ ̶o̶f̶ ̶D̶a̶r̶k̶n̶e̶s̶s̶,̶̶ ̶τ̶ο̶ ̶̶N̶o̶ ̶S̶h̶a̶d̶o̶w̶s̶,̶̶ ̶τ̶ο̶ ̶̶P̶o̶i̶n̶t̶ ̶o̶f̶ ̶N̶o̶ ̶R̶e̶t̶u̶r̶n̶,̶̶ ̶δ̶ε̶ν̶ ̶υ̶π̶ο̶ν̶ο̶μ̶ε̶ύ̶ο̶ν̶τ̶α̶ι̶ ̶μ̶ε̶ ̶τ̶ί̶π̶ο̶τ̶α̶.̶ ̶Ρ̶α̶ν̶τ̶ε̶β̶ο̶ύ̶ ̶τ̶ο̶ν̶ ̶Σ̶ε̶π̶τ̶έ̶μ̶β̶ρ̶η̶ ̶γ̶ι̶α̶ ̶τ̶α̶ ̶α̶κ̶ό̶μ̶α̶ ̶π̶ι̶ο̶ ̶σ̶π̶ο̶υ̶δ̶α̶ί̶α̶.̶
Summary
- Burnt by the Sun - Soundtrack to the Personal Revolution
Άλλη μια μπάντα από το Νιου Τζέρσεϊ με hardcore καταβολές αλλά metal παιδεία, οι BBTS μπήκαν στον χορό της τρέλας το 2000 αλλά το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ τους το έδωσαν το 2002. Το θέμα τώρα είναι αν το Soundtrack… το λες mathcore ή όχι. Έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν τοποθετήθηκαν στην ίδια κατηγορία με Botch, Dillinger κ.λπ. αλλά ας πούμε κάπου παραδίπλα, ίσως γιατί το δικό τους metalcore, αν και τεχνικά άψογο κι αυτό, ρίχνει όλο το βάρος στην ηχητική βία, χωρίς πολλές πολλές jazz/prog τσιριτσάντζουλες. Βασικά είναι ό,τι πιο κοντινό στο grindcore μπορεί να ακούσει κανείς από εκείνη τη σκηνή, αποδεικνύοντας κατ’ εμέ τη στενή συγγένεια μεταξύ των δύο παρακλαδιών. Κι απ’ αυτούς, όμως, ακόμα δεν ακούσαμε τίποτα…
- Cathedral - The VIIth Coming
Το 2002 το κοσμούν τουλάχιστον πέντε καταπληκτικές για τα αυτιά μου doom metal κυκλοφορίες, από τις οποίες κατάφερα να χωρέσω σ’ αυτή τη λίστα τις τέσσερις (για την Ιστορία, δεν τα κατάφεραν στο τσακ οι Place of Skulls του μεγάλου Victor Griffin με το υπέροχο Nailed). Πρώτη αλφαβητικά, από το σημαντικότερο doom συγκρότημα των 90s, τους Cathedral, οι οποίοι μπήκαν ορμητικά στη νέα χιλιετία με το Endtyme και συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς με το VIIth Coming, ένα διαμάντι μαύρο σαν πίσσα, με τον Gaz να ανασύρει μερικές δεκάδες τεμάχια από το αστείρευτο μυστικό του riff-οπηγάδι (true story) και τον Lee να ζωντανεύει εικόνες Αποκάλυψης όπως μόνο αυτός ξέρει (ναι ρε, κι ας μην έχει φωνή).
- Fragile Vastness - Excerpts…
Από τις μεγαλύτερες και πιο ευχάριστες εκπλήξεις της ελληνικής metal σκηνής το 2002 ήταν για μένα το ντεμπούτο των Fragile Vastness. Ένα μικρό progmetal έπος, ακόμα πιο εντυπωσιακό δεδομένων των ισχυρισμών του μπασίστα και βασικού συνθέτη του γκρουπ, Βαγγέλη Γιαλαμά, ότι …δεν ακούει progressive (βέβαια υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μας δουλεύει ψιλό γαζί). Επιρροές από όλα τα γνωστά - μεγάλα συγκροτήματα του είδους αφομοιώνονται στην εντέλεια, με αποτέλεσμα το Excerpts… να έχει τον δικό του χαρακτήρα, ενώ έχει και έναν πραγματικά φανταστικό τραγουδιστή στο πρόσωπο του Ζαχαρία Τσούμου - όχι τυχαία, στις μέρες μας τενόρου στη Λυρική. Έπρεπε να τον χάσουμε εμείς βέβαια, τέλος πάντων…
- The Great Deceiver - A Venom Well Designed
Βλέποντας τους παλιούς του bandmates στους At the Gates να επιστρέφουν πανηγυρικά στο προσκήνιο, ο Tomas Lindberg δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα χέρια και το 2002 συμμετείχε ούτε λίγο ούτε πολύ σε ΤΡΕΙΣ (3) δισκάρες, από τις οποίες προκρίθηκε εδώ το ντεμπούτο των Great Deceiver (sorry, Lock Up - Hate Breeds Suffering και The Crown - Crowned in Terror). Μικρή σχέση βέβαια το A Venom Well Designed με death metal καταστάσεις, καθώς πέρα από το trademark δολοφονικό λαρύγγι του Tomas κυριαρχούν groovy industrial ήχοι, με ένα σωρό όμως κομματάρες και έναν κατσαρολέ ήχο στα ντραμς, ακριβώς δώδεκα μήνες νωρίτερα απ’ ό,τι σε ένα κατά τι πιο γνωστό συγκρότημα και άλμπουμ - με τη διαφορά ότι εδώ κολλάει.
- Halford - Crucible
Λοιπόν, δεν ξέρω αν το Crucible είναι όντως ανώτερο του Resurrection όπως υποστηρίζει ο @hopeto, σίγουρα όμως όταν το άκουσα τότε τα είχα κάνει πάνω μου από τη χαρά μου για το νέο έπος του Metal God. Ισχύει ότι ηχητικά το άλμπουμ παρεκκλίνει αισθητά από το “χρώμα” του προκατόχου, εννοείται χωρίς να θυσιάζει την αειθαλή χεβιμεταλλιά - απλά, και τα παραδοσιακού ύφους κομμάτια δίνονται εδώ μέσα από ένα επικαιροποιημένο για την εποχή πρίσμα. Τολμώ να πω ότι φέρνει στο μυαλό τη μετάβαση από το Accident of Birth στο Chemical Wedding - ίσως βέβαια αυτοεκπληρούμενη προφητεία ελέω Roy Z. Κατά τ’ άλλα, χρίζω κι εγώ ως highlights τα πιο “πειραματικά” κομμάτια. Άντε τώρα προχωρήστε το reunion να τελειώνουμε!
- Krux I
Θυμάμαι ότι τότε το ομώνυμο άλμπουμ των Krux χαιρετίστηκε από μερίδα του μουσικού Τύπου και οπαδών ως η πολυαναμενόμενη / πολυπόθητη επιστροφή του Leif στα οικεία epic doom metal εδάφη, αφήνοντας πίσω του τους “αποτυχημένους” ψυχεδελικούς πειραματισμούς του με τους Candlemass στα 90s. Η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα το πρώτο Krux μάλλον ηχεί πιο κοντά σε ένα Dactylis Glomerata παρά σε ένα Nightfall! Άμα θες να περάσεις ένα αφήγημα με το στανιό… Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι το πάντρεμα του space rock, του prog, του heavy/psych και λοιπών 70s λιχουδιών με ένα doom βαρύ σαν μαύρη τρύπα εδώ αποθεώνεται, και ναι αρχηγέ μου, θα συμφωνήσω μαζί σου, φέρτε μου το κεφάλι του Νικίτα του Χρουστσόφ!
- Metal Inquisitor - The Apparition
Το πιο ωραίο πράγμα στα 00s ήταν να ανακαλύπτεις κάθε τόσο μπάντες “ξεροκέφαλες”, που έκλειναν μάτια και αυτιά στις τάσεις και τα κελεύσματα των καιρών και έπαιζαν τη μουσική που μίλαγε στην καρδιά τους: Αγνό, ανόθευτο heavy metal. Μια τέτοια περίπτωση, που μάλιστα προηγήθηκε κάμποσα χρόνια του γνωστού αναβιωτικού κινήματος από Σκανδιναβία μεριά, ήταν οι Γερμανοί Metal Inquisitor. Στο ντεμπούτο τους, The Apparition, βαράνε με τέτοιο ενθουσιασμό, με τόση κάβλα και ειλικρίνεια, που δεν σε νοιάζει καν αν το τάδε riff είναι επικίνδυνα κοντά στους Priest, αν η δείνα δισολία θυμίζει κάποιο Maiden (αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις ποιο), αν ο Robert “El Rojo” Zerwas αντικειμενικά δεν έχει και την καλύτερη φωνή, κ.λπ.
- Napalm Death - Order of the Leech
Είπαμε: Καλοί οι πειραματισμοί με γκρούβες και λαμαρίνες και δεν συμμαζεύεται, αλλά οι Napalm Death είναι στο στοιχείο τους όταν παίζουν αμιγές grindcore. Άλλη μια τρανή απόδειξη γι’ αυτό είναι το Order of the Leech, όπου συνεχίζουν ακάθεκτοι από εκεί που είχαν σταματήσει στο τρομερό Enemy of the Music Business και το αποτέλεσμα για άλλη μια φορά είναι πωρωτικό σε σημείο φρενίτιδας. Μεγάλος Barney το 'χει βρει πια το κόλπο και οι κραυγές του πετυχαίνουν διάνα, Mitch οργώνει με non-stop ριφάρες (ο Pintado δεν έπαιξε εδώ) και, μια που δεν το ανέφερα την προηγούμενη φορά, ακόμα και τη (συνήθως) μαλακία με τα “hidden tracks” οι ND την έχουν αναγάγει σχεδόν σε (ξεκαρδιστική) τέχνη.
- Pentagram - First Daze Here
Θυμάστε που πριν κάνα δίμηνο σας έλεγα ότι ο Bobby αν ήθελε θα μπορούσε να βγάζει για χρόνια Pentagram δίσκους με μίνιμουμ προσπάθεια, βασισμένος μόνο στο 70s αρχείο του, αλλά προς τιμήν του απλά έπαιρνε δυο-τρία παλιά κάθε φορά και τα υπόλοιπα καινούργια; Πού να θυμάστε, κουφάλες. Anyway, το 2002 ήρθε επιτέλους η στιγμή να βουτήξουμε σ’ αυτόν τον αρχαίο proto-doom πλούτο, με την πρώτη First Daze Here συλλογή (που σπάει και τον σχετικό προσωπικό κανόνα). Αρκετά κομμάτια η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί των Pentagram τα ήξεραν ήδη από προηγούμενους δίσκους για τους οποίους είχαν επανηχογραφηθεί, άλλη γοητεία όμως να τα ακούς στην ορίτζιναλ μορφή τους. Ειδικά τα θεϊκά Forever My Queen και Starlady…
- Reverend Bizarre - In the Rectory of the Bizarre Reverend
Από όλα τα συγκροτήματα που έχουν παίξει ποτέ doom με επιτυχία, οι πιο σκληροπυρηνικοί πρέπει να είναι οι Φινλανδοί Reverend Bizarre. Μέχρι και “doom μανιφέστο” είχε ανεβάσει κάποτε στο νετ ένας απ’ αυτούς, αν δεν απατώμαι… Το όλο πράγμα, το καταλαβαίνω, βρωμάει πιουρισμό από χιλιόμετρα, έλα όμως που είναι 100% επιτυχημένη η προσπάθεια αυτή να παίξουν το πιο αγνό doom που μπορεί να υπάρξει: Ούτε επικούρες, ούτε στονεριές, ούτε ψυχεδελισμοί, τίποτα λέμε ρε, μόνο doom, σκέτο, μονολιθικό, να νιώθεις ότι όπου να ‘ναι το στομάχι σου θα καταρρεύσει απ’ αυτό το αβάσταχτο βάρος. Και, βέβαια, το σημαντικότερο, ΜΟΝΟ κομματάρες. Α, και το εξώφυλλο της χρονιάς.
- Rotting Christ - Genesis
Εξομολόγηση: Έχω βαρεθεί να βάζω RC στις λίστες μου. Τι να κάνω όμως που ακόμα δεν με αφήνουν να τους προσπεράσω. Βάζω τις προάλλες το Genesis και σχεδόν ελπίζω να μου φανεί λιγότερο καλό απ’ ό,τι το θυμόμουν, μπας και ανοίξει χώρος να γράψω και για τίποτα άλλο. Αρχίδια καλυβιώτικα. Ήδη από τις πρώτες στιγμές αυτή η παράνοια που ξεχύνεται από τα ηχεία, αφομοιώνοντας ό,τι πιο εκλεκτό υπήρχε διαθέσιμο ως επιρροή από τον χώρο του symphonic black και παράλληλα τιμώντας (αλλά και εξελίσσοντας) 100% το hellenic bm, με βάζει στη θέση μου. Συνέχεια με Lex Talionis, εντάξει… Για να μην τα πω όλα, μια ερώτηση μόνο: Είναι δική μου ιδέα ή και κανενός άλλου ότι εδώ υπάρχει κάποια συγγένεια με το Prometheus των Emperor;
- Shaman - Ritual
Πάμε λοιπόν: Υπάρχει ζωή έξω από τους Angra; Ο Andre λέει ΝΑΙ και ακούγοντας τον πρώτο δίσκο του νέου του σχήματος, των Shaman, δεν έχει κανείς άλλη επιλογή από το να συμφωνήσει. Το Ritual είναι μάλλον το τελευταίο αριστούργημα που δημιούργησε ο Matos, δείχνοντας τα δόντια του με το “καλημέρα” ή αλλιώς με το εξαιρετικό Here I Am, όπου κάνουν την (επαν)εμφάνισή τους τα στοιχεία κλασικής μουσικής που είχαμε λατρέψει από τους Viper και τους Angra, ανοίγοντάς μας την όρεξη. Ακολουθεί μια σειρά αψεγάδιαστων ασμάτων σε prog/power ύφος, ανάμεσα στα οποία για μένα ξεχωρίζει ο εκτυφλωτικής ομορφιάς ύμνος For Tomorrow, που σε ξαναβάζει νοερά σε εκείνη τη βάρκα στη μέση του Αμαζονίου. Όπως τότε…
- Stygma IV - The Human Twilight Zone
Για άλλη μια φορά στέκομαι πιστός στο ραντεβού μου με τους εγκληματικά παραγνωρισμένους Stygma IV, κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο και εκείνοι στέκονται πιστοί στο ραντεβού τους με την ποιότητα. The Human Twilight Zone η τέταρτη κατά σειρά δουλειά τους, πάντα με πεσιμιστικούς - καταγγελτικούς στίχους, πάντα με τέλεια ισορροπία στο ηχητικό τους μείγμα μεταξύ μελωδικότητας, βαρύτητας και ενέργειας, και πάντα με φωνητικά που δεν χορταίνεις να ακούς από τον Ritchie. Όποτε ακούω αυτό το μαύρο διαμάντι (μεταλλαγμένου) ευρωπαϊκού power/prog σκέφτομαι μέχρι και μήπως είναι ισάξιο ή και καλύτερο του The Court of Eternity - και μακάρι να είχατε ακούσει Stygma IV περισσότεροι, να καταλαβαίνατε την αξία αυτής της υπόνοιας.
- Wolf - Black Wings
– Τι ώρα είναι;
– Ώρα να τα κάνουμε όλα πουτάνα!
Μόλις τα τελευταία χρόνια, έχω την αίσθηση, έχουν αρχίσει οι Σουηδοί Wolf να εισπράττουν το credit που δικαιούνταν για τον κρίσιμο ρόλο τους στην αναβίωση του κλασικού μέταλ κατά τη νέα χιλιετία. Υπήρχε μια εποχή, όχι πολλά χρόνια πριν, που θεωρούνταν άλλο ένα συγκρότημα του λεγόμενου NWOTHM, σε κουβέντες με φίλους και γνωστούς έξω από διάφορα Up the Hammers συμφωνούσαμε στο “μα γιατί δεν φέρνει ποτέ Wolf, πολύ υποτιμημένο συγκρότημα…” και τέτοια. Τώρα λοιπόν που έχει αρχίσει σιγά σιγά να διορθώνεται αυτό, ώρα να τους μάθετε κι εσείς. Και αν θέλετε κάποιο σημείο εκκίνησης, μπορείτε να διαλέξετε στην τύχη (!). Ή ξεκινήστε από το Black Wings ξέρω γω.
- Yakuza - Way of the Dead
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον bonkers metal brother @Aldebaran που μου θύμισε ότι βγήκε την εν λόγω χρονιά το πρώτο άλμπουμ των Yakuza, το οποίο πραγματικά είχα λιώσει τη διετία '02-‘03. Στην πορεία ομολογουμένως ψιλοχαθήκαμε αλλά επειδή οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται, ξεθάβοντας το Way of the Dead αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα ότι θυμόμουνα τα πάντα - μέχρι και κάμποσες φράσεις από το κατά τ’ άλλα αψυχολόγητο 43λεπτο (!) instrumental jam στο τέλος του δίσκου έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου! Εύκολη επιλογή λοιπόν η ένταξή του σε αυτή τη λίστα, throwback σε μια εποχή που έψαχνα και άκουγα ό,τι πιο σαλεμένο έβρισκα. Και τι πιο σαλεμένο από το υπέρβαρο, ομιχλώδες, sludgy jazzcore (!) των Yakuza;
Tier A
- Botch - An Anthology of Dead Ends
To 2002 βγήκαν δύο αριστουργηματικά EP στον χώρο του mathcore. Και αν το εκρηκτικό Irony is a Dead Scene των Dillinger Escape Plan (με τον Mike Patton στα φωνητικά παρακαλώ) μετά πόνου ψυχής θυσιάστηκε για να μπει ένα παραπάνω “κανονικό” άλμπουμ σ’ αυτή τη λίστα, δεν μου πήγαινε καρδιά να αφήσω απέξω και το An Anthology of Dead Ends, το τελευταίο πράγμα που έκαναν ποτέ οι Botch αλλά και το πρώτο που άκουσα εγώ απ’ αυτούς. Η αμηχανία της ανάγνωσης των τίτλων (μια θεωρία είναι ότι η αντικατάσταση των “n” από “m” είναι παραπομπή στη military presence των ΗΠΑ στις χώρες που αναφέρονται 
) σύντομα δίνει τη θέση της στον θαυμασμό για την απαράμιλλη jazz metal τέχνη των Botch, στα χνάρια του We Are Romans - η μεγάλη έκπληξη όμως έρχεται προς το τέλος, με το καθαρά μελωδικό, ανυπέρβλητο Afghamistam, ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κομμάτια της τελευταίας 25ετίας, με ένα αλλόκοτο feeling που για κάποιο λόγο μου φέρνει στο μυαλό το κινηματογραφικό indie ορόσημο Donnie Darko…
Λείπετε, παίδες. Λείπετε πολύ…
- DoomSword - Resound the Horn
I am your god and you must obey / I am your king, war I will bring / Follow me or be my prey… be my prey… be my prey! DoomSword… Μεγάλη μέρα ξημέρωσε για το επικό μέταλ στις 24/6/2002. Οι Ιταλοί DoomSword, έχοντας καταλήξει πλέον στο σωστό line up (ναι το ξέρω ότι κάποιοι αγαπάτε και το πρώτο, με Grilli - εγώ not so much), κυκλοφορούν την πρώτη από τρεις διαδοχικές κορυφές τους και εισέρχονται στο πάνθεον του ήχου. Όπως έχει ειπωθεί, μάλιστα, το καθένα από τα τρία αυτά αριστουργηματικά άλμπουμ έχει και τον χαρακτήρα ενός “love letter” προς καθεμιά από τις μεγαλύτερες - κατά τους ίδιους - επιρροές τους, κάτι που βρίσκω απίστευτα cool. Η αρχή λοιπόν γίνεται με το Resound the Horn, το “Candlemass” άλμπουμ των DoomSword, όπου η πολεμική διάθεση συνδυάζεται με το μελαγχολικό/θρηνητικό χρώμα της φωνάρας του Deathmaster και το ιταλικό ατσάλι καμαρώνει, μετά τους Dark Quarterer και τους Domine, την τρίτη τιτάνια μπάντα του.
- Flogging Molly - Drunken Lullabies
Το celtic/folk punk των Flogging Molly, πιο επιθετικό απ’ αυτό των Pogues αλλά και πιο ξέγνοιαστο απ’ αυτό των Dropkick Murphys, βρίσκει το peak του (μάλλον) στο δεύτερό τους άλμπουμ, Drunken Lullabies, το οποίο άλλωστε περιέχει και τα πιο χαρακτηριστικά τους ίσως τραγούδια - το ομότιτλο, το What’s Left of the Flag (δάκρυα συγκίνησης), το Rebels of the Sacred Heart. Σαγηνευτική και η θεματολογία του δίσκου, με τον Dave King να σχολιάζει με μοναδικό τρόπο, μέσα από ποιητικές - αλληγορικές εικόνες, την ιρλανδική Ιστορία, τα βάσανα του λαού του, τη βαριά σκιά του καθολικισμού, αλλά και τη ναυτική παράδοση της χώρας του, όπως στο - και δικό μου, φυσικά - αγαπημένο Cruel Sea. Λίγο - πολύ πεζές περιγραφές, αλλά πώς ακριβώς να εκφράσω την αγάπη μου για ένα συγκρότημα που ενώ πριν κάτι χρόνια όλοι λέγανε “ω μαλάκα Prodigy και Monster Magnet, αυτό είναι Rockwave!”, εγώ ξορίστηκα Μαλακάσα γι’ αυτούς. And no regrets either, you bastards. It must take a life for hateful eyes to glisten once again…
- Lost Horizon - A Flame to the Ground Beneath
Χωρίς να χάσουν καιρό μετά την κυκλοφορία του υπέρτατου Awakening the World και λίγο πριν μας αφήσουν στα κρύα του λουτρού, οι Lost Horizon μέσα σε έναν χρόνο έχουν έτοιμο και τον διάδοχο, A Flame to the Ground Beneath, που μπορεί να μη φτάνει τα ύψη του ντεμπούτου αλλά τα πλησιάζει αρκετά, και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο που θα μπορούσε να του δοθεί. Η επανάληψη της μαγικής συνταγής του Awakening… ήταν μονόδρομος και παράγει για άλλη μια φορά έναν σκασμό δυναμικούς αλλά ακραία συγκινητικούς ύμνους, που σφραγίζονται από τους πανέμορφους ήχους της μπάντας και την ασύγκριτη φωνάρα του Daniel. Οι ουράνιες μελωδίες ξεκινούν με το Pure και δεν σταματάνε παρά μόνο 50 λεπτά μετά, όταν τελειώνει ο δίσκος. Επειδή όμως αυτό είναι το αντίο, έπρεπε να συνδυαστεί με το μεγαλύτερο δώρο όλων. Και το πήραμε: Highlander (The One), το magnum opus των Lost Horizon. Όταν ένα κομμάτι γίνεται meme σε σχόλια στο YouTube (πάντα αποθεωτικά όμως, ποτέ ειρωνικά - αν το φαινόμενο δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας, ψαχτείτε), κάτι έχει γίνει σωστά.
- Madder Mortem - Deadlands
Στον απόηχο του αριστουργηματικού All Flesh is Grass οι Madder Mortem, έχοντας βρει πλέον τον ήχο τους, το δικό τους χαρακτηριστικό στυλ, αναλαμβάνουν με το Deadlands το δύσκολο έργο να επαναλάβουν τον περσινό τους καλλιτεχνικό θρίαμβο και (σχεδόν) τα καταφέρνουν. Μιλάμε τώρα σαν να είσαι μπροστά σε δύο πανύψηλες βουνοκορφές και να σε ρωτάνε ποια είναι πιο ψηλή. Πού να ξέρω ρε μεγάλε, κάτσε να ανέβω έστω τη μία και βλέπουμε. ΟΚ, ανέβηκα, η άλλη είναι λίγα μέτρα ψηλότερη, big deal. Το θέμα είναι πόσες μπάντες μπορούν να δουν οποιαδήποτε από τις δύο κορυφές. Ελάχιστες, είναι η απάντησή μου. Οι Madder Mortem ήταν και είναι one of a kind μπάντα. Δεν έχει βρει άλλος τον τρόπο να βγάζει τόσο σκοτάδι, τόση απελπισία, τόση πίκρα, κι όμως κάπου να παρεισφρέει και μια αίσθηση ότι το φως δεν έχει χαθεί ολότελα, κάπου εκεί μέσα βαθιά είναι κρυμμένο και περιμένει τη σειρά του να ξεπροβάλει. Απλά ακούστε το συνταρακτικό Jigsaw (το ένα από τα δέκα έπη του Deadlands), αρκεί. Agnete, σου είπα ότι περιμένω να με περιλάβεις και να με κάνεις ό,τι θες, τι περιμένεις;
- Pain of Salvation - Remedy Lane
Ω ρε φίλε, πώς έγινε αυτό… Εκτός πεντάδας το Remedy Lane; Το γαμημένο Remedy Lane;;;;;;; Ο έφηβος εαυτός μου, αν είχε καμιά μηχανή του χρόνου και μπορούσε να δει τι ψηφίζω στο παιχνίδι, θα με πέρναγε γενεές δεκατέσσερις γι’ αυτή τη βδελυρή προδοσία. Όπως πιθανώς υποψιαστήκατε, στα νεανικά μου χρόνια οι Pain of Salvation και ειδικότερα αυτός ο δίσκος ήταν ο προσωπικός μου βωμός, όπου προσκυνούσα τη μεγαλοφυία του Gildenlow και προσευχόμουν σε όλους τους θεούς του progressive τε και του metal να τον έχουν γερό και μάχιμο, να δημιουργήσει άλλο ένα, έστω, ανάλογου συναισθηματικού φορτίου έργο. Πού να φανταζόμουν τότε πώς θα έρχονταν τα πράγματα… Τουλάχιστον, όσες φορές έχω ξαναεπισκεφτεί το Remedy Lane από τότε, έχω ζήσει έστω και εν μέρει αυτό το γλυκό ντεζαβού φουλ συγκινησιακής αντίδρασης απέναντι στον αγαπημένο μου PoS δίσκο. Έφηβε εαυτέ μου, αν ορκιστούμε ότι είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα το #6, το #5+1, όπως θες πες το, το σώζουμε καθόλου;
- Shadowkeep - A Chaos Theory
Έχει πλάκα που κάποτε κορόιδευα τους Άγγλους για την και καλά ανύπαρκτη σχέση τους με το progressive metal, μέχρι που αναγκάστηκα να βουλώσω το βρωμόστομά μου κατόπιν της συνειδητοποίησης ότι τελικά, ρε κοίτα να δεις, το Νησί έχει βγάλει τουλάχιστον τρεις (αν όχι τέσσερις) αγαπημένες για μένα μπάντες στο είδος. Τσεκάραμε το μποξ του πειραματικού / obscure prog με τους The Beyond και τους Seer’s Tear, τσεκάραμε και το άλλο μεγάλο μποξ, αυτό του μεγαλόπνοου / πληκτράτου prog, με τους Threshold, ένα κενό έμενε να καλυφθεί: Αυτό του power prog. Και το κάλυψαν οι φανταστικοί Shadowkeep, τουλάχιστον σ’ αυτόν εδώ τον δίσκο, ο οποίος είναι εντελώς “αμερικανιά” με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Λυρικό, τεχνικό power στα πρότυπα των Helstar, των Crimson Glory, των πρώιμων Queensryche. Απίστευτα riffs, απίστευτα σολίδια, απίστευτη φωνάρα (δυστυχώς όμως όχι στα επόμενα), συνολικά ένα μικρό αριστούργημα που κάθε φορά που το βάζω να παίξει με κάνει να παραμιλάω. Όποιος είναι φαν του είδους αλλά …δεν, να ασχοληθεί ΧΘΕΣ.
- Symphony X - The Odyssey
Τα ίδια Russell-άκη μου, τα ίδια Russell-ή μου… Ή μήπως όχι; ΟΚ, αυτό το εμπνευσμένο (?) λογοπαίγνιο αφορά κατά βάση το ζήτημα της διατήρησης ή μη του ποιοτικού επιπέδου στο οποίο μας είχαν συνηθίσει / καλο(κακο)μάθει οι Symphony X - που βέβαια στην πραγματικότητα δεν είναι καν ζήτημα, καθότι ως γνωστόν η δισκογραφία τους διαχωρίζεται σε 10άρια και …11άρια (καθόλου ενθουσιώδης). Το ύφος όμως είναι άλλη ιστορία. Όχι, δραματικές αλλαγές (ευτυχώς) δεν υπάρχουν. Απλά οι Symphony X κάνουν και εδώ ό,τι κάνουν σε όλη τους τη σχεδόν τριακονταετή πια πορεία: Διατηρούν κάποια κρίσιμα στοιχεία αναλλοίωτα και από κει και πέρα προσθέτουν - με πολύ προσεκτικό και μετρημένο τρόπο - πινελιές που ανανεώνουν το ενδιαφέρον του πιστού ακροατή. Εδώ, ας πούμε, αισθητά πιο βαριές κιθάρες και παράλληλα πολύ πιο άγρια διάθεση από τον Allen στις ερμηνείες του (που δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιους τους χαλάει). Κατά τ’ άλλα, οι γνωστές μελωδιάρες, ρεφρενάρες, ριφάρες, σολάρες, πληκτράρες κ.ο.κ., με αποκορύφωμα το ομότιτλο, 24λεπτο, πέρα από κάθε φαντασία έπος. Διαλέξτε λέμε: 10άρι ή 11άρι;
- System of a Down - Steal This Album!
Δεν ξέρω αν πιάνεται για hot take, αλλά το Steal This Album! παίζει και να είναι πλέον το αγαπημένο μου SOAD… Όχι για κάποιον άλλο λόγο απαραίτητα, απλά επειδή με τα χρόνια έχει καταλήξει να είναι τούτο δω που με ψήνει περισσότερο να ακούσω από δαύτους όταν μου έρχεται όρεξη για τη μουσική τους. Ίσως είναι για κομμάτια όπως τα Innervision, Boom!, Nüguns, American Dream Denial (ειδικά αυτό!), I-E-A-I-A-I-O, Highway Song, Ego Brain, Thetawaves, Streamline, όλα τους υπερλατρεμένα στο πλαίσιο της - έτσι κι αλλιώς όχι ακριβώς τεράστιας σε όγκο - δισκογραφίας των System. Ή ίσως είναι κάτι πιο γενικό, π.χ. οι απίθανες φωνητικές αρμονίες των Serj - Daron, που σε στιγμές πιάνουν δυσθεώρητα ύψη. Ή η συνθετική δεινότητα του δεύτερου, ο οποίος καταφέρνει μέσα σε ολιγόλεπτα κομμάτια να συμπυκνώσει τρομερό πλούτο εκφραστικότητας - όποτε θέλει ανάλαφρος και χιουμοριστικός, όποτε θέλει σκοτεινός και πένθιμος, όποτε θέλει ό,τι θέλει γενικώς. Δεν είμαι σίγουρος τι είναι. Α, ψέματα - ξέρω. Είναι εκείνο το πέρασμα του Ιππότη της Ασφάλτου διάολε!
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Πώς τα κατάφερε λοιπόν το Deus Diabolus Inversus των Horrified να βάλει κάτω τόσα μεγάλα ονόματα και να χωθεί σ’ αυτή την πεντάδα; Είναι πολύ απλό. Χωρίς καλά - καλά να το καταλάβω, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το άλμπουμ που πιθανότατα έχω λιώσει όσο κανένα άλλο και συνάμα ο αγαπημένος μου δίσκος ελληνικού μέταλ όλων των εποχών.
Έχουμε και εδώ αυτό το εθιστικό black/death/gothic/prog μείγμα, το οποίο αυτή τη φορά εμπλουτίζεται με γενναίες δόσεις γκρούβας, παραπέμποντας ακόμα και σε πολύ (ΠΟΛΥ όμως) εμπορικά πράγματα - όχι τυχαία, σε συνεντεύξεις τότε τα μέλη του συγκροτήματος δήλωναν θαυμαστές των Slipknot!
Η ουσία όμως βρίσκεται στις συνθέσεις, στα παιξίματα, στις ερμηνείες. Εκεί κι αν με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Όλα μα όλα τα κομμάτια διακρίνονται από μια διαολεμένη ένταση, μια καταχθόνια μεγαλοπρέπεια, το πινγκ πονγκ ανάμεσα στους death βρυχηθμούς και στα black σκισίματα δουλεύει και πάλι στην εντέλεια, και τον μεγαλύτερο έπαινο τον έχω φυλάξει για τον Αντώνη “Gore” Κοτζιά. Δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα ευρέως, ελπίζω να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον αλλά και να μη γίνει σκοτίστηκα, για μένα παραμένει αυτός που έχει δώσει εδώ ίσως την κορυφαία, πιο επιβλητική, πιο ανατριχιαστική brutal ερμηνεία στα χρονικά της μέταλ μουσικής. Ναι, το είπα.
Κρίμα κι άδικο που δεν συνέχισαν. Ποιος ξέρει πόσο πιο ψηλά θα έφταναν την extreme metal Τέχνη τους.
NUMBER FOUR
.............
We Are Valiant Men… We Wear The Devil’s Mask…
Η Δύναμη της Φύσης που ακούει στο όνομα Primordial, μέχρι και στα 2002 μάλλον δεν είχε αποκαλυφθεί πλήρως στο μέταλ κοινό. Μόνο ίσως κάποιοι πονηρεμένοι είχαν αρχίσει να υποψιάζονται τι σιγόβραζε κάτω από τη μελαγχολική, doomy επιφάνεια των δύο προηγηθέντων δίσκων, είχαν αρχίσει να παίρνουν το μήνυμα που προσπαθούσαν να στείλουν κάποια μεμονωμένα ακόμα σκιρτήματα έντασης. Έπρεπε να φτάσουμε στο Storm Before Calm για να απελευθερωθεί αυτή η Δύναμη, για να εκραγεί το Ηφαίστειο.
Και τι έκρηξη ήταν αυτή. Heretics Age. Λυσσαλέο ξέσπασμα που αν θες μπορείς να το πεις και black metal, απλά θα έχεις χάσει το νόημα. Στη λογική των Primordial το θέμα δεν είναι να γίνει επίκληση σε κάποιο μεταφυσικό Κακό, αλλά να μελετηθεί με πικρό τρόπο η πολύ πιο τρομακτικά απτή ανθρώπινη συμπεριφορά που προδίδει ξανά και ξανά ό,τι ευγενές και θεϊκό χαρακτηρίζει δυνητικά το είδος μας. Fallen to Ruin. Πατέρα, δεν είμαι έτοιμος να γίνω μάρτυρας. Cast to the Pyre. Έχει υπάρξει άραγε πιο καθαρτήριο φινάλε σε μέταλ κομμάτι, μετά από όλη εκείνη τη μαυρίλα που είχε προηγηθεί; What Sleeps Within. Ναι, δεν είναι αρκετό να ανάψεις τη φωτιά - κάποιος πρέπει να ΕΙΝΑΙ η Φωτιά. Sons of the Morrigan. Εεεε… Χωρίς λόγια…
Και κάπως έτσι, το 2002 οι Primordial έπαιξαν το πιο γνήσια πολεμικό, ασυμβίβαστο, εξεγερτικό μέταλ που ακούσαμε στη ζωή μας.
NUMBER THREE
.............
Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι για μένα τα δύο πρώτα άλμπουμ των Arcturus είναι απλησίαστα. Με διαφορετικούς τρόπους μεν - ας πούμε, το πρώτο όπως έχω γράψει ήδη είναι στα δικά μου αυτιά ο πιο όμορφος μπλακμέταλ δίσκος που δημιουργήθηκε ποτέ, ενώ το δεύτερο αποτελεί το πιο εμβληματικό avant-garde metal έργο στα χρονικά - αλλά και τα δύο in a league of their own. Συνεπώς, κάθε προσπάθεια να τα διαδεχθεί κανείς έμοιαζε/μοιάζει καταδικασμένη σε αποτυχία.
Κι όμως, το The Sham Mirrors υπάρχει πολύς κόσμος, πάρα πολύς όμως, που το θεωρεί ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Arcturus. Και αυτό από μόνο του τα λέει όλα για το μεγαλείο του.
Πώς το κατάφεραν; Φέρθηκαν έξυπνα. Απέφυγαν κάθε απευθείας σύγκριση είτε με τη Μασκαράτα είτε με τη Χειμερινή Συμφωνία, αλλάζοντας δραστικά το ύφος. Φυσικά, τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου τους δεν πήγαν πουθενά, όλα εδώ είναι: και οι space ατμόσφαιρες, και η έντονα θεατρική χροιά, και τα ψαρωτικά παιξίματα - απλά τώρα παρουσιάζονται υπό ένα σχεδόν hard rock πρίσμα (!). Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς π.χ. το Nightmare Heaven και ειδικά προς το τέλος. Ή το διαστρικό μπαλέτο Kinetic. Ή το ξεφάντωμα του Ad Absurdum. Καλά, κάτι bm παρεμβολές τύπου Collapse Generation και Radical Cut απλά επιβεβαιώνουν αυτό που κάθε σοβαρός οπαδός των Arcturus όφειλε ήδη να γνωρίζει: Ότι, τελικά, αυτή η μπάντα απλά κάνει την τρέλα της.
Παρεμπιπτόντως, τελευταίο άλμπουμ με Garm. Κάποιοι ξενέρωσαν, το ξέρω, εγώ πάλι - όσο κι αν τον θαυμάζω - όχι τόσο. Ξημερώνει η Εποχή του Παγερού Στρόβιλου.
NUMBER TWO
.............
Λίγα χρόνια πριν έρθει η στιγμή να καβαλικέψει τον Σλάιπνιρ με προορισμό τη Βαλχάλα, ο μέγας Quorthon φρόντισε να κάνει ένα τελευταίο μεγάλο δώρο σε όλους τους πιστούς των Bathory: Να συνθέσει, να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει άλλα δύο Έπη, που θα περιείχαν αυστηρά και μόνο βαρύ, ηρωικό, ανατασιακό μέταλ, απαλλαγμένο από αυτές τις awkward - άκυρες απόπειρες να παίξει κάτι σαν θρας, ούτε καν μπλακ, στα μέσα των 90s (αλλά και σε πάνω από το μισό Destroyer of Worlds του 2001, ψιλοκαταστρέφοντάς το σαν δίσκο).
Είχε έρθει η ώρα των δύο Nordland.
Το 2002 βγήκε το πρώτο, σηματοδοτώντας την πλήρη πλέον και όχι μερική επιστροφή στον ήχο του Blood on Ice κατά πρώτο λόγο και δευτερευόντως των Twilight of the Gods και Hammerheart. All the magic words have already been said… Από την αρχή κιόλας, με το ομότιτλο κομμάτι, η ψυχή κλαίει από χαρά και παρακαλάει να συνεχίσει ξανά και ξανά να σκάει στα μούτρα αυτό το φανταστικό riff, σαν απανωτές υπενθυμίσεις ότι ο Quorthon είναι εδώ. Ακόμα μεγαλύτερη αγαλλίαση στο Vinterblot που ακολουθεί με το τελετουργικό του ύφος και τις θεϊκές του μελωδίες, γαμώ την πουτάνα μου κανένας άλλος δεν έπαιξε ποτέ τόσο επικό μέταλ, κανένας. Μετά στο Dragon’s Breath ο ουρανός σκοτεινιάζει επικίνδυνα, για να γίνει πάλι πιο φωτεινός στο ακουστικό Ring of Gold, νέο υπερ-highlight στο Foreverdark Woods και κάπως έτσι πάμε μέχρι το τέλος, μόνο ύμνοι, μόνο συγκίνηση, μόνο σφιγμένες γροθιές.
Μόνο Bathory.
NUMBER ONE
.............
Επειδή δεν θέλω να κάνω χειρότερες σκέψεις για τους καλούς μου συμφορουμίτες, περί ακραίας κακογουστιάς κ.λπ., θα επιλέξω να αποδώσω το επιδεικτικό ΚΛΑΣΙΜΟ στο Nothing των Meshuggah (ούτε καν μία αναφορά μέχρι τώρα ρε…) σε επιδημία αμνησίας την οποία έχει κολλήσει όλο το φόρουμ εκτός από μένα, για κάποιο λόγο. Ή στο ότι σκοπεύετε όλοι να τιμήσετε αυτό το μνημείο του ακραίου ήχου καταπώς του αρμόζει …αλλά μόνο τις τελευταίες μέρες της τρέχουσας εβδομάδας. Κάτι τέτοιο.
Εντάξει, κάπως τα δικαιολόγησα στο μυαλό μου και ηρέμησα. Πάω να ξανακούσω το Nothing, να μου διαλύσει πάλι κάθε ηρεμία.
Πολύ λίγους δίσκους έχω λιώσει στη ζωή μου όσο αυτόν εδώ. Οι Meshuggah, ούτως ή άλλως το απόλυτο ακραίο συγκρότημα του αιώνα που διανύουμε, έχουν βγάλει πολλά θηριώδη, αποκρουστικά έπη που το καθένα ανήκει στους κορυφαίους δίσκους όχι μόνο της χρονιάς του αλλά και της δεκαετίας του, αλλά ψηλότερα ανάμεσά τους στέκει το Nothing. Σε κανένα άλλο έργο τους δεν έχουν πετύχει τόσο αδιανόητη αρμονία μεταξύ δολοφονικού groove (…κι όμως, έχουν groove οι Meshuggah - απλά πρέπει να το ψάξεις), συντριπτικής βαρύτητας και αποστομωτικών jazz-ίστικων μελωδιών και solos. Δεν υπάρχουν λόγια για το πόσο ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ το Stengah, το Rational Gaze, το Closed Eye Visuals - fuck, όλα θα τα πω πάλι, στοπ.
Θα περιοριστώ στο αυτονόητο: Το Nothing είναι το extreme metal album του αιώνα. Και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και της 200ετίας. Και της 300ετίας. And so on.
29 Likes
Eπειδή συμβουλεύομαι τον player στο pc μου, για album της εκάστοτε χρονιάς, θα έχανα τούτο το ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑ, καθώς το έχω rippaρισμένο και λέει 2006 ως χρονιά και δεν το πήρα χαμπάρι.
Μόλις το Six Degress έπεσε στην 2η θέση, απροβλημάτιστα και εύκολα.
2 Likes
Ωχ, αυτή η γαμημένη η επανηχογράφηση ρε!
Άκου το ορίτζιναλ του 2002 μαν. Είναι το real thing.
Το original έχω 
Η επανηχογράφηση εχει μπεί στο pc απλά.
Παραταύτα, ενώ χάνει σε σημεία η επανηχοφράφηση, μια χαρά είναι και αυτή εν τέλει.
1 Like
Κομπλέ είσαι τότε 
1 Like
2002
1)Interpol - Turn on the Bright Lights
Ο πρώτος δίσκος των Νεοϋορκέζων ήρθε την καλύτερη στιγμή για να ικανοποιήσει την πείνα μας για post-punk ήχους στην νέα χιλιετία. Οι Interpol είχαν όλο το πακέτο. Ήξεραν να φτιάχνουν ατμόσφαιρα με τα βασικά συστατικά του είδους. Πάρτε για παράδειγμα το ΝΥC, το centerpiece του δίσκου, του οποίου ο ίδιος αργός και πένθιμος ρυθμός κυριαρχεί καθ’ όλη την διάρκεια του κομματιού, μόνο με κάποια ενδιάμεσα post rock χτισίματα να εμπλουτίζουν την σύνθεση. Η ίδια συνταγή ακολουθείται και στο εναρκτήριο Untitled. Αντίθετα στις πιο γρήγορες και αγχωτικές στιγμές, όπως τα Obstacle 1 και PDA, συχνά θα συναντήσουμε κάποιο απροσδόκητο πέρασμα, μια αλλαγή στο τέμπο, μια έξυπνη γέφυρα ή ένα κιθαριστικό ξέσπασμα. Το Say Hello to the Angels θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Strokes- των οποίων η επιρροή είναι ολοφάνερη σε πολλά συγκροτήματα της περιόδου- με το τελευταίο λεπτό του κομματιού να είναι σκέτη απόλαυση. Το Obstacle 2 είναι κάπως πιο φωτεινό από το 1 και μου θυμίζει τις ατελείωτες διαφωνίες που είχαμε με τα φιλαράκια μου για το πιο από τα δύο είναι καλύτερο. 'Οπως και να έχει το αγαπημένο μου στο άλμπουμ είναι το Stella was a diver and she was always down γιατί πάντα θα είναι κουλ να τραγουδά κανείς για ένα κορίτσι που δεν ήταν σαν όλα τα υπόλοιπα. Τυπικά, στο μουσικό είδος που διάλεξαν να υπηρετούν οι Ιnterpol, το μπάσο παίζει ιδιαίτερο ρόλο. H αποχώρηση αργότερα από την μπάντα του σημαντικού Carlos Dengler ήταν κατά την γνώμη μου καθοριστική. Μέχρι τότε και για τους επόμενους δύο δίσκους οι Interpol συνέχισαν να με συγκινούν, αλλά αυτή η πρώτη επαφή μαζί τους ήταν και η πιο έντονη.
2)Tom Waits - Blood Money
2002 και ο αειθαλής Τom κυκλοφορεί την ίδια ημέρα δύο από τα καλύτερα άλμπουμς του: το πολυδιάστατο Alice και το concept Blood Money. Θυμάμαι να πηγαίνω σε τοπικό δισκοπωλείο της πόλης - εντυπωσιακό ότι υπάρχει ακόμη!- με τα λεφτά μου να φτάνουν μόνο για το ένα από τα δύο και να κάνω την ερώτηση στον “εξπέρ” του μαγαζιού.¨ Και τα δυο είναι εξαιρετικά, μου λέει, αλλά αν πρέπει να διαλέξω, ε τότε αυτό!" και μου αφήνει το κoκκινόμαυρο digipack του Blood Money στο χέρι…λίγες μέρες μετά πήρα και το αδερφάκι του.
Καταρχήν εξωφυλλάρα*! Ταιριαστή απόλυτα με το θέμα και την ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Waits εκτός από μουσικάρα είναι και μεγάλη μορφή - οι περιστασιακές του κινηματογραφικές του περιπέτειες το αποδεικνύουν άλλωστε. Το Bloody Money έχει έντονο στις συνθέσεις του το θεατρικό στοιχείο. Ανάμεσα στα παραδοσιακά ροκ όργανα έχουμε φυσαρμόνικες, βιολιά, τσέλα, τρομπέτες και σαξόφωνα. Το καμπαρέ από την κόλαση. Αν αναμείξουμε λίγο από “Έγκλημα και τιμωρία” με τον “Ξένο” και “το Χιόνι ήταν βρώμικο” προκήπτει ίσως η πιο απελπισμένη και μηδενιστική παράσταση που έχει γίνει ποτέ. Πάρτε μερικούς τίτλους για να καταλάβετε: God’s away on Business, Misery is the River of the World, Everything goes to Hell, A Good Man is hard to find, Starving in the Belly of the Whale. Δεν είναι όλα τόσο μαύρα και άραχνα, υπάρχουν μερικά όμορφα ερωτικά τραγούδια, όπως τα Lullaby και Coney Island Baby, που ωστόσο δεν αρκούν για να φωτίσουν τις καρδιές των χαρακτήρων και τις δικές μας. Το Blood Money έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει στην καρδιά ενός υπαρξιακού δράματος και για αυτό είναι ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ.
*best album cover
3)Paradise Lost - Symbol of Life
Γράμμα στον ΝΙΚΟΛΑ και στον ΓΡΗΓΟΡΗ.
Φίλτατοι ΠΑΡΑΝΤΑΙΖ ΛΟΣΤ, μαζί μεγαλώσαμε, φάγαμε ψωμί κι αλάτι, μαζί χάσαμε τα μαλλιά μας και τα μυαλά μας, είχαμε τέλος πάντων τα καλά μας αλλά και τα στραβά μας. Μετά από μια περίοδο σχετικής παγωμάρας (ΧΩΣΤ και το άλλο με τις μέλισσες) έφτασε η ώρα και η στιγμή να αναθερμάνουμε πάλι την σχέση μας με το ΣΥΜΠΟΛ. Μπράβο ρε παίδες, αυτό είναι ένα από τα λίγα άλμπουμ σας που με έπιασε με την πρώτη ακρόαση. Φλερτάρετε λίγο με το ΙΝΤΑΣΤΡΙΑΛ ή ακούω εγώ αυτά που θέλω; Ναι τα ΑΪ ΣΟΛ ΕΪΤ και ΕΡΕΗΖΝΤ είναι χιτάρες, αλλά η αλήθεια κρύβεται στα ΠΡΕΥ ΝΑΗΤΦΟΛ (Ιν μάι χεεεντ…), ΜΙΣΤΙΦΑΪ και ΜΠΛΑΚ ΣΕΛΕ- ε, ΝΟ ΣΕΛΕΜΠΡΕΪΣΟΝ εννοούσα. Και οι δύο διασκευάρες σας τα σπάνε, στον ΞΑΒΙΕ και στο ΜΠΟΪ, το κερασάκι στην τούρτα. Πήγα και στο λάηβ σας όταν ήρθατε από εδώ-η δεύτερη φορά που σας έβλεπα- και η καλύτερη. Τώρα για πείτε πότε θα βγάλετε το ΝΤΡΑΚΟΝΙΑΝ ΠΑΡΤ 2;
Σας φιλώ και τους δύο σταυρωτά, ΣΤΑΜΟΣ
4)And You Will Know Us By the Trail of Dead - Source Tags & Codes
“Ride the Apocalypse. Coming to the city side. There is nowhere to hide.”
Πάνω από 20 χρόνια περάσαν και ακόμη νιώθω περίεργα ακούγοντας τις πρώτες νότες από το πιανάκι του Invocation, της εισαγωγής του Source Tags & Codes, του δεύτερου δίσκου των …Trail of Death, ενός δίσκου που μαρτυρά καλύτερα από κάθε άλλο την αγωνία και την αβεβαιότητα για το μέλλον που έφερε νέα χιλιετία. Οι δίδυμοι πύργοι είναι παρελθόν, το ίδιο και η εσφαλμένη αίσθηση της ασφάλειας του Δυτικού Κόσμου. Όλα αυτά τα νέα συναισθήματα, μπολιασμένα με τις έτσι κι αλλιώς παντοτινές υπαρξιακές αναζητήσεις και τις πανταχού παρούσες Sonic Youth κιθαριστικές εξάρσεις συντελούν στην δημιουργία ενός ξεχωριστού εργου. Μια σχεδόν lo-fi παραγωγή που σε συνδυασμό με τους αινιγματικούς στίχους και την αγχωτική ερμηνεία δημιουργεί μια αποπνικτική αίσθηση στον ακροατή. Το Source Tags & Codes είναι ίσως το κορυφαίο noise rock album της δεκαετίας.
5)Rush - Vapor Trails
Εμπνευσμένο, φιλοσοφικό, οργανικό, δυναμικό, εξωστρεφές, και αισιόδοξο. Κυκλοφόρησε μετά από μια -το να την χαρακτηρίσω δύσκολη περίοδο θα ήταν ευφημισμός-για τον Neil Peart. Τo ταξίδι του με μια μοτοσικλέτα στις ερημιές της Β. Αμερικής, μια κοσμική αναζήτηση ώστε να βρει γαλήνη και ψυχική ισορροπία γίνεται τραγούδι.
“Carry all those phantoms/ Through bitter wind and stormy skies / From the desert to the mountain/ From the lowest low to the highest high / Like a ghost rider”
Ο πόνος του για τις απώλειες των αγαπημένων του γίνεται τελικά κίνητρο για να συνεχίσει. Καθώς γράφω ακούω το Sweet Miracle και ανατριχιάζω…Ουφ. Πρόσφατα το άλμπουμ κυκλοφόρησε με νέα μίξη. Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν ιδιαίτερα, παρ’ ότι κατανοώ την μπάντα που ήθελε ένα διαφορετικό ηχητικό αποτέλεσμα. Το Vapor Trails είναι ίσως το πιο χύμα άλμπουμ των Rush και είναι σίγουρα από τα αγαπημένα μου.
special mentions
Jerry Cantrell - Degradation Trip Υπάρχει ζωή χωρίς τον Layne; O Jerry Cantrell με την βοήθεια των Robert Trujillo στο μπάσο και Mike Bordin στα Drums κυκλοφορεί το Degradation Trip και το αφιερώνει στον χαμένο φίλο του και συνοδοιπόρο στους Αlice in Chains. Η αρχική επιθυμία του Jerry ήταν το άλμπουμ να είναι διπλό-είχε ηχογραφήσει άλλωστε πάνω από 30 κομμάτια. Η δισκογραφική του είχε όμως άλλα σχέδια, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει αρχικά η στάνταρ έκδοση με 14 κομμάτια, ενώ μερικούς μήνες αργότερα έκανε την εμφάνιση του ένα limited διπλό άλμπουμ με 11 επιπλέον κομμάτια. Έχοντας ακούσει μόνο την στάνταρ έκδοση μπορώ απλά να πω ότι γαμάει. Αν γουστάρετε τα άλμπουμς της δεύτερης περιόδου των Alice in Chains και δεν έχετε ακούσει το Degradation Trip κάντε το. Μπορεί να είναι και καλύτερο.
Hot Hot Heat - Make Up the Breakdown Γεια σας, έχετε μήπως τίποτα “φρέσκο” στο στιλάκι των Strokes. Χμμ, Ηot Hot Heat έχεις ακούσει; Είναι έτσι κουλ, ζωηροί και χοροπηδηχτοί όπως οι Strokes; Κουλ δεν θα έλεγα, αλλά τα υπόλοιπα που ψάχνεις τα έχουν. Μπορούμε να βάλουμε κανένα τραγουδάκι για να αποφασίσω αν θα το πάρω; Ναι, φυσικά…αυτό είναι το Bandages, το σιγκλ που κυκλοφόρησαν. Πολύ καλό, όλα τους τα κομμάτια σε αυτό το στιλ είναι; Για άκου αυτό, λέγεται In Cairo. Πιανάκι ε, δεν το περίμενα. Τα φωνητικά δεν σου θυμίζουν Robert Smith περιόδου Three Imaginary Boys; Τώρα που το λες… ΟΚ θα το πάρω!
Audioslave - Audioslave Ίσως τότε που κυκλοφόρησε να είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από το πρώτο άλμπουμ αυτού του supergroup. Σήμερα απλά απολαμβάνω χωρίς πολλές σκέψεις την συνύπαρξη της φωνάρας του Chris Cornell με τα παλικάρια απ’ τους Rage Against the Machine. Με ένα μόνο skip στο Like a Stone, το οποίο λόγω της συνεχούς και επίμονης μετάδοσής του στα ραδιόφωνα της πόλης μου -JoJo Βακάρε, εσύ κυρίως φταις για αυτό-, μου προκαλεί πια κάτι σαν αλλεργική αντίδραση. Κατά τ’ άλλα αγάπη μόνο.
Bruce Springsteen - The Rising Το Rising είναι ένα άλμπουμ βάλσαμο για αυτούς που η ζωή τους άλλαξε μεμιάς στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 και κατ’ επέκταση για τις ψυχές όλων όσων έχουν ζήσει κάποια προσωπική τραγωδία. Τραγούδια με ενσυναίσθηση της κατάστασης, χωρίς πολλούς μελοδραματισμούς. Τραγούδια με σεβασμό σε αυτούς που χάθηκαν από την μια στιγμή στην άλλη. Με μια ρεαλιστική δόση αισιοδοξίας ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Τραγούδια όπως το Νothing Man που καταφέρνει άνετα με την φαινομενική απλότητα των στίχων του να μιλήσει στις καρδιές όλων. Και το μήνυμα του ομώνυμου ύμνου The Rising -ότι η ζωή κερδίζει τον θάνατο .
Agalloch - The Mantle Λες και δεν υπήρχαν τόσα και τόσα φθινοπωρινά άλμπουμς για να μας βάλουν στο κατάλληλο μουντ, σκάει λοιπόν και το The Mantle να το κάνει καλύτερα από όλα τα υπόλοιπα. Σίγουρα όλοι όσοι το έχουμε ακούσει έχουμε κάποιες στιγμές που μας συγκινούν περισσότερο. Οι δικές μου: Τα δεκαπέντε λεπτά του Ιn the Shadow of Our Pale Companion που περνούν χωρίς καλά καλά να τα πάρω χαμπάρι. Το Ι am the Wooden Doors που αποπνέει μια γνήσια Ulverίλα. To υπέροχο instrumental The Hawthorne Passage. Τέλος το ακουστικό A Desolation Song, μια ανεπίσημη συνέχεια του A Sadness Song των Current 93.
Beck - Sea Change Τι σου κάνει ένας χωρισμός! Κάποιοι δεν την παλεύουν και κάποιοι, όπως ο Beck κυκλοφορούν την καλύτερη δουλειά τους. Χωρίς να υποτιμήσω άλμπουμς όπως τα Odelay και Μidnight Vultures, που σίγουρα έχουν τις στιγμές τους, το Sea Change είναι η μόνη δουλειά του που συνεχίζει να με αφορά. Ενδοσκοπικό, μελαγχολικό, σε μεγάλο βαθμό ακουστικό, απέχει παρασάγγας από αυτά που μας είχε συνηθίσει. Lost Cause, The Golden Age, It’s All In Your Mind, Guess I’m Doing Fine μερικά απ’ τα καλύτερα τραγούδια χωρισμού που έχουν γραφτεί.
Opeth - Deliverance Παρά την μία ώρα και βάλε διάρκεια του Deliverance, κάτι του λείπει για να το ανεβάσει στα μάτια μου ή καλύτερα στα αυτιά μου, στα επίπεδα του Blackwater Park, του Still Life ή μετέπειτα του Ghost Reveries. Είναι αρχικά η βάρβαρη έναρξη με το Wreath που ποτέ δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα. Και δεν ξέρω τι να πω για το στριφνό By the Pain I See in Others. Σίγουρα υπάρχουν και στιγμές για standing ovation. Tο ομώνυμο κομμάτι σπέρνει (επιβλητικό οutro μπλα μπλα τι παίζουν οι θεοί μπλα μπλα μπλα). Το αλα Morbid Angel ριφ του Master’s Apprentices ισοπεδώνει και ο Mikael δίνει ρέστα στα φωνητικά. Και βέβαια το A Fair Judgement είναι ολόκληρο μια ομορφιά. Ίσως να περίμενα περισσότερα ή ίσως αυτοί να ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη. Για να μην παρεξηγηθώ, το αγαπάω και αυτό, αλλά με αστερίσκο αυτήν την φορά.
32 Likes
2003 ψηλέ, θα επανέλθω με άλλα σχολια αν έχω.
Ναι ρε γαμώτο όντως
Και δεν φαίνεται να υπάρχει και καμία σύγχυση στο νετ, εγώ πρέπει να την έκανα τη μαλακία αυτή τη φορά, όπως τότε με τους Rainbow
Τεσπά, ένα άλμπουμ λιγότερο που έχω να γράψω για το 2003
2 Likes
2003 indeed. Ήρθαν μάλιστα με τους Nevermore του Enemies of Reality ΜΌΝΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ και guess what; Ανηφορισαμε να δούμε την πακεταρα!
3 Likes
Εγώ τους είδα κάποια χρόνια μετά, στην τρύπα στη Θεμιστοκλέους, δεν θυμάμαι αν ήταν στην περιοδεία για το Empires of the Worlds ή για το Cannibalised
1 Like
True. Θυμάμαι να τ’ αναφέρω συχνά-πυκνά σε διάφορα σχόλια δίσκων, ιδίως στον hardcore ήχο (π.χ. Knuckledust, Stampin’ Ground, στο “Whatever it may take” των Heaven Shall Burn που βγήκε κι αυτήν τη χρονιά που σχολιάζουμε), ότι αυτός ο ήχος ταιριάζει απόλυτα με σε κάποιες παραγωγές.
1 Like
Ήταν το live χωρίς τον Sheppard; Είχα ανέβει από Γιάννενα και ήμουν εκεί! Πόση ξενέρα με την όλη καθυστέρηση και το “θα γίνει-δε θα γίνει τελικά το live” κλίμα! Οι Biomechanical είχαν κλείσει με διασκευή Slayer και καπάκι “Painkiller” απ’ ό,τι θυμάμαι!
1 Like
Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά αν και φανατικός οπαδός των Rush εδώ και 26 χρόνια, δεν έχω ακούσει το Vapor Trails στην ολότητά του. Προτείνεις την αρχική μίξη του 2002 ή το remix του 2011;
Αυτό! Αν και δεν θυμάμαι την διασκευή Slayer. Μάλλον φταίει το γήρας… Ήταν ωραίο live και η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να θαυμάσω από κοντά το, ακόμα μυθικό τότε, μεταλλικό κοινό της Θεσσαλονίκης!
Τι να σου πω, είναι φάση που λέμε περί ορέξεως… Εγώ ουδέποτε είχα πρόβλημα με την αρχική μίξη. Όπως έγραψα αυτό το χύμα μου αρέσει πολύ. Τώρα αν είσαι στιλάκι Steven Wilson audiophile και θες οι ακουστικές σου κιθάρες να ακούγονται πεντακάθαρα ΟΚ, υπάρχει και η καινούρια μίξη.
1 Like
Πολύ φίλος μου.
6 Likes