2 Likes
Το 2003 είχαμε πάλι ταινιάρες να δούμε, το τρίτο μέρος του Lord of the rings, το πρώτο μέρος από τους Πειρατές της Καραϊβικής, το Oldboy, το Dogville, το Kill Bill, Mystic River, School of Rock, Finding Nemo, House of sand and fog και το λατρεμένο Big Fish.
Το 2003 βγήκε ένα από τα πρώτα επιτραπέζια που αγόρασα και σιγά σιγά ξεκίνησα τη συλλογή μου, το Game Of Thrones, και μία από τις καλύτερες και πιο πολυπαιγμένες εκδόσεις του DnD που βγήκαν ποτέ, η 3,5.
Στη λίστα τώρα, το 2003 είναι πολύ μεγάλο γι αυτό αποφάσισα να μεγαλώσω κι άλλο τη λίστα μου και να πηγαίνω στα 30. Δεσμεύομαι όμως ότι θα προσπαθήσω να μη μεγαλώσει άλλο στο μέλλον και ότι θα είναι πιο σύντομος ο σχολιασμός.
1) A Perfect Circle - Thirteenth Step
Μελαγχολικό, συγκινητικό, το μεγαλύτερο από τα τρία αριστουργήματα που μας έχει χαρίσει αυτή η μπάντα.
Καταλαβαίνω ότι ένας δίσκος μου αρέσει πάρα πολύ όταν ακούγοντάς τον οι μελωδίες του χτυπάνε μέσα μου. Ο Keenan με τον Howerdel το καταφέρνουν κάθε φορά αυτό, ειδικά δε κάτι κομμάτια όπως το Noose, το The nurse who loved me ή το Gravity κερνάνε τέτοιες ανατριχίλες που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες.
Η ατμόσφαιρα που φτιάχνουν και το συναισθηματικό βάθος στο οποίο πηγαίνουν είναι η καλλιτεχνική αξία αυτού του σχήματος. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις κιθάρες του Howerdel ή τις ξεχωριστές ερμηνείες του μοναδικού Maynard που αποτελούν ένα από τα καλύτερα alternative/progressive δίδυμα εκεί έξω καθώς η πρότασή τους είναι ανεξάρτητη και δεν περιορίζεται από τις μουσικές φόρμες που επιλέγουν κάθε φορά για να μας την παρουσιάσουν, περισσότερο ή λιγότερο ροκ ή και σχεδόν καθόλου, όπως στην τελευταία τους δουλειά. Οι Perfect circle κινούνται με διαρκή ροή στον τέλειο κύκλο που δημιουργούν.
2) Linkin Park - Meteora
Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις την καλύτερη από τις δύο πρώτες δουλειές των Linkin Park και αυτό από μόνο του είναι πολύ μεγάλη επιτυχία. Νομίζω όμως ότι, σε αντίθεση με τότε, σήμερα θα επέλεγα οριακά το Meteora. Με πιάνουν λίγο περισσότερο οι μελωδίες του κι ας είναι ένα βήμα, μικρό βήμα, πιο πίσω σε ενέργεια. Δε λείπουν φυσικά τα γεμάτα ένταση ξεσηκωτικά τραγούδια, βλέπε dont say, faint, lying from you, figure.09, αλλά είναι αυτά τα somewhere I belong, easier to run, from the inside που προτιμώ εγώ.
Το δυσκολότερο όταν το ντεμπούτο σου είναι το hybrid theory βρίσκεται στο ότι μέσα είχε ένα από τα σημαντικότερα και πιο αναγνωρίσιμα ροκ κομμάτια της δεκαετίας και κάτι τέτοιο δεν ξεπερνιέται συνήθως, εκτός αν είσαι οι Linkin Park που στο δεύτερό σου άλμπουμ βάζεις μέσα το Numb και καταφέρνεις να ακολουθήσεις το In the End χωρίς να υπολείπεσαι.
3) Katatonia - Viva Emptiness
Ο κορυφαίος τους δίσκος, κουβαλάει τόσο συναίσθημα με τις συνθέσεις, τις ερμηνείες και τους στίχους του που σε λυγίζει εύκολα. Οι Katatonia εδώ μας μεταφέρουν στο μελαγχολικό τοπίο μιας μοναχικής ξύλινης καλύβας στο κέντρο του ομιχλιασμένου δάσους τους. Μέσα εκεί μας κάνουν παρέα φαντάσματα, εγκληματίες και καμένες αναμνήσεις.
Αυτός ο δίσκος καθιέρωσε το μελαγχολικό και σκοτεινό προοδευτικό μέταλ στα ακούσματά μου.
I hold my breath and check the time, one minute no collapse…
I’m the evidence,
you passed the test and that’s so good for you,
oh love will you read the letters I will send to you,
will I come along,
will they let me out to take the test,
oh love is the score enough for me to pass the test.
Αντε να μη σε πιάσει τώρα…
4) Opeth - Damnation
Ενας ακόμα υπέροχος και έντονος συναισθηματικά δίσκος. Ο Akerfeldt άφησε ελεύθερο το μουσικό και πνευματικό του μεγαλείο να περιπλανηθεί στους βαθιά μελαγχολικούς progressive rock ορίζοντες που έφερε πιο κοντά η επαφή με τον Wilson.
Ενας φθινοπορινός θρήνος για το καλοκαίρι που φαίνεται να αργεί πολύ να έρθει και ταυτόχρονα ένα απαλό χάδι να σε βοηθήσει το χειμώνα που πλησιάζει.
Ενας φθινοπορινός θρήνος για την απώλεια, την ελπίδα που φεύγει και αφήνει μοναξιά.
Ενας φθινοπορινός θρήνος που ενδέχεται να οδηγήσει στη λύτρωση της αποδοχής του τέλους.
Από τους κορυφαίους δίσκους του Akerfeldt.
5) Deadsoul Tribe - A Murder Of Crows
Αλλος ένας βαρύς και στοιχειωμένος progressive metal δίσκος. Ο Devon Graves ανοίγει ακόμα περισσότερο τη μουσική του, μπολιάζει τους ήχους από την κληρονομιά των Jethro Tull με το χαρακτήρα των Tool και τη Βρετανική σκηνή πηγαίνοντας ακόμα και στην πόρτα της ψυχεδέλειας. Η φωνή του σε μεθάει, σε υπνωτίζει, σε οδηγεί σε εκείνα τα μαύρα βουνά που ζούνε τα κοράκια του. Ο εμβληματικός προφήτης που κρατάει το μικρόφωνο παλεύει με τη δημιουργική του μανία και μας δίνει ένα έργο αντάξιο της ιστορίας του το οποίο όμως δεν κατοικεί στις γνώριμες μνήμες του παρελθόντος του, ούτε βέβαια διαμορφώνει το μέλλον όπως έκανε κάποτε, αλλά εδρεύει σε ένα σύγχρονο περιπετειώδες παρόν.
6) Oceansize - Effloresce
Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο όρος αλλά αν έπρεπε να το περιγράψω θα έλεγα ότι είναι post - progressive rock. Θα έλεγα δηλαδή ότι είναι κάτι που έρχεται μετά το prog χτίζει πάνω στις παραδόσεις του αλλά ταυτόχρονα το αποδομεί τελείως και φωτίζει ένα ένα τα δομικά του χαρακτηριστικά. Ο δίσκος αφήνει κάθε στοιχείο του, κάθε ιδέα της μουσικής που περιέχει να αναπτυχθεί στο χώρο και να ταξιδέψει ελεύθερα προς τις κατευθύνσεις που της ταιριάζουν κρατόντας όμως μια συνοχή πάνω στις υπέροχες μελωδίες και τα όμορφα φωνητικά.
7) Strapping Young Lad - SYL
Ενα απο τα καλύτερα δείγματα ακραίου progressive ήχου, πραγματικά ακραίου όμως και ταυτόχρονα εντελώς progressive. Μεγαλειώδη κομμάτια με τεράστια, ογκώδη και πεντακάθαρη παραγωγή που δε σε αφήνει να βάλεις στην άκρη καμία από τις πολλές ιδέες και τα ιδιαίτερα θέματα που έχουν μπει σ’ αυτό τον δίσκο. Ο Devin πλέον μας δείχνει τα δόντια του με μεγάλα ριφ, απροσδόκητες αλλαγές και κλιμακώσεις, χαοτικές αλλά ταυτόχρονα σφιχτοδεμένες συνθέσεις. Όλα αυτά σε λιγότερα από σαράντα λεπτά!!!
Το rhythm section καταιγιστικό, η φωνητική παράσταση μνημειώδης, κάτι έγινε σε αυτό το δίσκο και απελευθερώθηκαν δυνάμεις too fucking big to control…
8) Evanescence - Fallen
Το ότι τόσες μπάντες ποσπάθησαν μετά να ακουστούν έτσι δεν πρέπει να μας λέει κάτι? Μπορεί και όχι, αλλά αν το συνδυάσεις με το πόσο καταπληκτικά και κολλητικά είναι τα κομμάτια εδώ μέσα τότε κάτι πρέπει να λέει. Αν βάλεις και τη φωνάρα της Amy και την παραγωγάρα και τα υπέροχα πιάνα/πλήκτρα τότε νομίζω ότι δε χωράει και πολύ συζήτηση για το αν αξίζει θέση σε δεκάδα, για να μη πω ότι το έχω αδικήσει βάζοντάς το τόσο χαμηλά.
Να σας πω και κάτι, το my immortal το έκανα skip όταν άκουσα τώρα το δίσκο, όχι επειδή είναι φλωριά, πολυπαιγμένο, ληγμένο και δεν ξέρω γω τι άλλο, αλλά γιατί έτσι και το άφηνα, παίζει έντονα να κάρφωνα το δίσκο πρώτη θέση και να μην τον κατέβαζα με τίποτα…
9) Kamelot - Epica
Ε εντάξει τώρα μην κοροϊδευόμαστε δε νομίζω ότι σοκάρω κανέναν που βάζω το Epica στη δεκάδα μου. Ακολουθεί τον ίδιο δρόμο με το Karma απλά εδώ λέμε ότι έχουμε metal opera, δηλαδή έναν Kamelot δίσκο που είναι concept. Αν πρέπει να βρω μια διαφορά είναι ότι το αυτό νομίζω πως έχει λίγο καλύτερα πλήκτρα.
10) Arena - Contagion
Υπέροχος δίσκος, αλλά πραγματικά υπέροχος δίσκος. Μου αρέσει πάρα πολύ το πως ακροβατεί ανάμεσα στο metal, το 70’s prog rock, τις αμερικανο-glamουράδικες μελωδίες και τη θεατρικότητα της φωνής του Sowden, Δίσκος που πραγματικά αξίζει να ακούσει όποιος αρέσκεται στο 70’s prog των zeros!!
11) Muse - Absolution
Δεν είμαι fan των Muse αλλά εδώ ξεκινάει ένα φοβερό σερί πέντε δίσκων που οι τέσσερις είναι υπέροχοι και ο ένας έχει απίστευτες κορυφές. Το Time is running out από μόνο του ανεβάζει τουλάχιστον ένα επίπεδο τον δίσκο στον οποίο βρίσκεται.
12) Dream Theater - Train Of Thought
Πιο μέταλ, πιο εύπεπτο, πιο επιθετικό, παραμένει φυσικά progressive και σίγουρα ένας πολύ καλός και τεχνικός δίσκος απλά υπολείπεται στην περιπετειώδη πλευρά της μπάντας με αποτέλεσμα να είναι ο πρώτος δίσκος τους που σπάει το εξωπραγματικό σερί τους.
13) Soilwork - Figure Number Five
Αλλη μια μπάντα που άφησε λίγο πιο πίσω το σουηδικό melodeath και έγινε πιο μοντέρνα, πιο αμέρικαν γουέι (από το προηγούμενο βασικά, για να μην πω κι από το Predator) και δικαιώθηκε γιατί της ταιριάζει πολύ.
14) Evergrey - Recreation Day
Αλλη μια δισκάρα από τους Evergrey, λίγο πιο καθαρή και πιο γρήγορη από το προηγούμενο, αλλά όχι λιγότερο μελωδική. Η φωνάρα του Englund κάνει πάλι θαύματα και οι μουσικές του είναι γεμάτες από πολύ δυνατές μελωδίες. Σωστά αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε άνοιξη ενώ ο προηγούμενος φθινόπωρο, αντικατοπτρίζει την αίσθηση που αφήνει ο κάθε δίσκος ξεχωριστά.
15) The Mars Volta - De-Loused In Comatorium
Ντεμπούτο από τους αμερικάνους που μας δίνουν ένα progressive rock γεμάτο μουσική παλαβομάρα. Εδώ δεν έχουμε σκοτεινιές και ομίχλες, εδώ όλα είναι στο φως, ξεβιδωμένα αλλά στο φως.
16) Neal Morse - Testimony
Πολύ ωραία δουλειά με όλα τα στοιχεία του Morse που ξέρουμε κι αγαπάμε με επιπλέον όμως ντράμινγκ από άλλο επίπεδο. Γιατί τότε είναι τόσο χαμηλά στη λίστα μου? Νομίζω ότι δεν μπόρεσα ποτέ να συνδεθώ με το θέμα, το concept αυτού του δίσκου και για αυτό δε με συσπείρωσε ποτέ όπως άλλοι δίσκοι του Morse. Θα επανορθώσουμε στο επόμενο όμως που θα είναι σίγουρα πολύ πιο ψηλά στη λίστα!
17) Green Carnation - A Blessing In Disguise
Ενα πάρα πολύ ωραίο μείγμα goth metal με prog. Πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο αλλά εξίσου καλό, τουλάχιστον.
18) Dropkick Murphys - Blackout
Δισκάρα, ιρλανδέζικο punk γεμάτο καβγάδες, υψωμένες γροθιές, μαύρη μπύρα αλλά και στιγμές συγκίνησης.
19) Akercocke - Choronzon
Extreme progressive με πολύ μουσική φαντασία, χωρίς καθόλου υποχωρήσεις στην επιθετικότητα του ακραίου χαρακτήρα του.
20) Coheed And Cambria - In Keeping Secrets Of Silent Earth: 3
Πιο πιασάρικο από το προηγούμενο αλλά και πιο punk, πιο χαρούμενο (μουσικά) ενίοτε και πιο γηπεδικό αλλά με prog ξεσπάσματα. Θεωρητικά λιγότερο κοντά στα αυτιά μου αλλά λίγο καλύτερο από το ντεμπούτο και νομίζω ότι τελικά το προτιμώ.
21) Nickelback - The Long Road
Τα χούγια μου δεν τα κρυψα ποτέ και δεν έχω και σκοπό να τα κρύψω. Οι Nickelback έχουν το πρώτο μισό της δεκαετίας αυτά τα αμερικάνικα, λιγο grunge, λίγο hard rock, λίγο pop, πολύ εύπεπτα μελωδικά και ξεσηκωτικά στοιχεία που γουστάρω πάρα πολύ.
22) Passenger - Passenger
Πολύ “χορευτικό” αλλά ταυτόχρονα βουτηγμένο στη μοντερνίλα και τη βαριά ατμόσφαιρα, βγάζει μια βαμπιρίλα ρε παιδί μου. Κρίμα που δεν είχαν συνέχεια γιατί εδώ που τα λέμε υπάρχουν δίσκοι In Flames πολύ χειρότεροι απ’ αυτόν.
23) Machine Head - Through The Ashes Of Empires
Εχει μέσα κομματάρες αλλά δεν είναι όλος ο δίσκος στο ίδιο επίπεδο, βέβαια εδώ που τα λέμε συνήθως τα Machine head δεν είναι (ίσως εκτός από το Blackening και το καινούργιο). Θα έλεγα ότι στο ύφος είναι ο πιο κοντινός δίσκος στο ντεμπούτο τους.
24) Gojira - The Link
Δίσκος που προειδοποιεί για το μέλλον που έρχεται. Λίγο άγουρο ακόμα αλλά το νοιώθεις ότι ετοιμάζονται.
25) Nevermore - Enemies Of Reality
Πάρα πολύ ωραίος δίσκος αλλά όχι εκεί που ήταν τα τρία προηγούμενα.
26) The Gathering - Souvenirs
Πραγματικά πολύ όμορφος δίσκος, δεν έχω ιδέα σε ποιο είδος ανήκει και παρά το ότι δεν ταιριάζει στα δικά μου ακούσματα μου αρέσει πολύ. Η Anneke είναι καταπληκτική και εδώ, προφανώς.
27) Three Days Grace - Three Days Grace
Έχω αδυναμία σ’ αυτό το αμερκάνικο mainstream rock και εδώ έχουμε ένα πολύ δυνατό τέτοιο ντεμπούτο με πολύ μεγάλα χιτ. Θα μας δώσουν άλλον ένα καλό δίσκο σε τρία χρόνια και ένα πολύ καλό σε εννιά χρόνια.
28) Anathema - A Natural Disaster
Πολύ καλός δίσκος αλλά όχι στο επίπεδο των προηγούμενων. Η ατμόσφαιρα των Anathema όμως είναι κι εδώ, γνώριμη, οικεία…
29) Enchant - Tug Of War
Ο μοναδικός δίσκος των Enchant που με έχει κερδίσει, ίσως να είναι κι ο μοναδικός που με έπεισε να ασχοληθώ περισσότερο βασικά. Έχει πολύ ωραία φωνή ο τύπος, μου αρέσει το ότι παίζουν ουσιαστικά progressive rock αλλά με λίγο πιο σκληρό ήχο που προσεγγίζει το metal, και φυσικά το σημαντικότερο είναι ότι έχει ωραίες ιδέες και καλοπαρουσιασμένες.
30) Blur - Think Tank
Πειραματικό, διαφορετικό, με νέα ταυτότητα που βάζει από jazz μέχρι hip hop σε ένα art rock πλαίσιο καθόλου εύκολο και πολύ ξένο στα αυτιά μου αλλά πολύ ελκυστικό ταυτόχρονα.
Υπάρχει ένας δίσκος που λάμπει με την απουσία του, ειδικά από τη στιγμή που οι επόμενοί τους θα είναι πάρα πολύ ψηλά στις λίστες μου. Ο λόγος είναι ότι όσο περίεργο κι αν φαίνεται δεν τον έχω ακούσει, προλάβαινα βέβαια να τον ακούσω όλες αυτές τις μέρες αλλά έχω αποφασίσει ότι μπαίνουν στις λίστες μου μόνο δίσκοι που έχω ακούσει ήδη, ναι μεν τους ξανα ακούω αυτές τις μέρες αλλά δε θα δουλέψει σωστά αν βάλω δίσκους που πρωτο ακούω τώρα γιατί δεν προλαβαίνω να τους χωνέψω σωστά.
Δε θα βάλω ούτε EP ούτε live γιατί πήγε πολύ ήδη και λέω να μην το ξεφτιλίσω άλλο…
35 Likes
Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου.
Βγάλαμε πρώτους τους Audioslave το 2002? Τους Demons n wizards του εναλλακτικού?
3 Likes
3 Likes
Δεν με έχεις στους συμμετέχοντες, μάστερ
Ε πες βρε ποιον εννοείς!
Ξέχασα το Opeth… δε θα εμπαινε πεντάδα αλλά κρίμας, η μία δουλειά τους που ακόμα ακούω.
*Το reply σε meldinor από λάθος.
1 Like
εγώ, προσπαθώντας να δω ΤΙ ΘΑ ΠΡΩΤΟΚΟΨΩ από το ιστορικό 2003.
Spoiler: ο πρώτος δίσκος που αγόρασα τη χρονια εκεινη (αλλά ήταν του 2002)
Summary
9 Likes
Τους Riverside έλεγα, που είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες, ταιριάζουν πολύ με τα αυτιά μου, θα είναι όλα τα επόμενα πολύ ψηλά στις λίστες μου και παρόλα αυτά δεν έχω ακούσει ποτέ το ντεμπούτο τους…
1 Like
προσπαθησα να κρυφτω πισω απο αναμνησεις…ποιηση… παιανες στους Βασιλεις… μα φευ… τα λογια σου με καλουν… πισω στο καθηκον… ωρα να αναλαβω τις ευθυνες μου ενωπιον της Ιστοριας
λοιπον
καλα η ανιστον περιμενει ακομα τον ross, την αφηνουμε
Young Jolie = Seductive, Disturbed Witch
“ιστορικά” κορυφαια λοιπον
ομως
εμπλεξε με τον μπεκροκανατα αλαλουμ βραδ που την ξεκουρδισε
ενω η μονικα
εμπλεξε μεν κ αυτη με τον αλλον τον αφΕρεμενο τον γαλλο
αλλα παρεμεινε κυρια με τα ολα της (Lady Flamethrower)
συνεπως
I’d say “διαχρονικα” κορυφαια η Μονικα
στο σπριντ κερδιζει η νεαρα Τζολι στο μαραθωνιο η διαχρονικη Μονικα
plot twist: στο τρομπονοβεντουζατο, αλλοκοτο, installation-conceptual fabulosity
τις βαζει κατω και τις δυο η Rossy de Palma
the High Priestess of Glitter Dementia
4 Likes
Και για την Τζένιφερ Κόνελι τι λέμε;
5 Likes
^ Μην γκουγκλάρετε την τελευταία (Rossy de Palma).
Είναι εμφανώς τρολιά.
3 Likes
δυνατο χαρτι, “εναλλακτικη” υποψηφιοτητα, μαγευε τα indie πληθη στα νιατα της σαν τον Yog-Sothoth με το φλάουτο (err what)… miss alt.rock congeniality for sure
2 Likes
Είσαι αδελφός!
2 Likes
1 Like
Βλάσφημε Άνδρα! Τα λόγια σου αντήχησαν σαν αβυσσαλέο σκοτεινό ριφ των Thorns.
Ενημέρωσα τον Αρχηγό μέσω της γραμμής έκτακτης ανάγκης που διατηρούμε σε γνωστή πλατφόρμα “δημιουργίας περιεχομένου” (ναι έχουμε fake profiles εκεί τι θελετε τώρα). Η οργή του μεταφέρθη ως μαύρος άνεμος through Middle Earth, like the shrieks of Ungoliant, καθότι και ο Τζοάκος είναι φαν πρώιμου Αλμοδοβάρ και κολεξιόν Jean-Paul Gaultier.
Σε μισή ώρα συνεδριάζει το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο υπό την προεδρεία της Μπρουμχίλντα, της πιο ξακουστής gilf dominatrix σε όλη την Βαλχάλλα. Νίπτω τας χείρας μου και πάω να μπιντζάρω iCarly και Victorious.
2 Likes
Νομίζω είναι η χρονιά που με δυσκόλεψε περισσότερο απ΄ όλες, εξού και τα 257 επιλαχόντα στο summary. Για πάμε:
2003
Muse - Absolution
Χαλαρό νο1, από την καλύτερη μπάντα των 00s. Πολύ διαφορετικό και πολύ ίδιο με το Origin, όπως τελειώσε με το Megalomania το Origin, ξεκινάει το Absolution με το Apocalypse Please, δηλαδή απόγνωση, 2 χιτάρες, Time Is Running Out και Hysteria, δόσεις metal στο Stockholm, το έτερο τεράστιο κομμάτι τους Butterflies & Hurricanes (χέρι ψηλά όσοι φωνάζατε Beeeeeeeeeeeeeest μαζί με τον Matt το 2016), The Small Print 3 λεπτά καύλας, Thoughts of a Dying Atheist το αγαπημένο μου, Falling Away With You το κρυφό διαμάντι του δίσκου, τι να λέμε, μέσα σε 2 χρονάκια βγάλανε 15+ τραγούδια υπερόπλα για τη φαρέτρα τους. Η κορυφή είναι δικιά τους δικαιωματικότατα, όλη η περιοδεία του Absolution είναι for the books, βασιλική headline εμφάνιση στο Glastonbury το 2004, rip Dom’s dad
Placebo - Sleeping with Ghosts
Πολύ πολύ αγαπημένο album, λίγο πιο κάτω σε ποιότητα από τα δύο προηγούμενα, αλλά το mood του το κάνει απόλυτο 10άρι για μένα. English Summer Rain, Special Needs, Plasticine και Bitter End τα αγαπημένα μου, με το τελευταίο να είναι κομματάρα. Στο Rockwave του 2009 (πρώτη μου συναυλία έβερ) έκανα τόσο χαμό με το Bitter End, που δύο τύποι έβγαζαν εμένα βίντεο αντί τη σκηνή.
Funeral for a Friend - Casually Dressed & Deep in Conversation
Όποιος μένει στο όνομα της μπάντας και “εΙνΑι ΙμΟ” έχει χάσει από τα αποδυτήρια. Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Ι Κ Η μουσική.
Fall Out Boy - Take This To Your Grave
Κατέφτασαν <3 Το αγαπημένο μου συγκρότημα της εποχής γυμνασίου, παραδίδει ένα φοβερό album προτού έρθει η εμπορική επιτυχία.
Yellowcard - Ocean Avenue
Ε ναι λοιπόν, απενεχοποιημένα κάθε φορά που μπαίνει το riff, το snare και το “There’s a place off ocean avenue” ξέρεις οτί θα γίνει χαμός στο πάρτυ. Το album βέβαια, έχει και άλλες κομματάρες όπως το breathing, Life Of A Salesman, Believe, Only One, καλά οκ, όλο το album ΓΑΜΕΙ, ναυαρχίδα στο punk-pop.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Black Eyed Peas - Elephunk
Every Time I Die - Hot Damn!
Three Days Grace - Three Days Grace
Outkast - Speakerboxxx/The Love Below
Death Cab for Cutie - Transatlanticism
The Strokes - Room on Fire
Blink-182 - Blink-182
Kelis - Tasty
Calexico - Feast of Wire
AFI - Sing the Sorrow
Linkin Park - Meteora
The Black Keys - Thickfreakness
HIM - Love Metal
Goldfrapp - Black Cherry
Blur - Think Tank
Radiohead - Hail to the Thief
Story of the Year - Page Avenue
34 Likes
Yellowcard, είχα ξεχάσει πως υπάρχουν αυτοί! Με πήγες πολύ πίσω.
1 Like
Ξέχασα το Elephant 
Δεν αλλάζω τώρα 5άδα την έχω καταθέσει και στηρίζω δυνατά, αλλά δε γίνεται να μην το βάλει κάποιος.
εδιτ: Α καλά, ούτε ο JTN το έβαλε, τον ήπιαμε
1 Like